Immortality Chapter 526 An Huang gets rid
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 526 อันหวงลงมือ.
Chapter 526 An Huang gets rid
暗皇出手
อันหวงลงมือ.
อี้เหยี่ยนที่ออกคำสั่ง,ลอบโจมตีจากใต้พื้นดิน,เปิดน้ำพุหยางออกมาอย่างรวดเร็ว.
น้ำพุหยาง,ปราณความร้อนที่หนักหน่วงรุนแรงที่ระเบิดออกมา,ไม่ใช่เปลวเพลิงทั่วไป,แต่มันคือปราณความร้อนที่หนักหน่วงรุนแรง.
ที่นี่น้ำพุหยาง,ซึ่งเคยเป็นภูเขาไฟมาก่อน,อี้เหยี่ยนที่ใช้สภาพภูมิประเทศช่วยเหลือ,หลังจากวิเคราะห์เรื่องราวต่างๆแล้ว,จึงได้เตรียมการวางเช่นนี้ขึ้นมา.
ในเวลานี้เหล่าแมลงได้เข้ามาในกับดักแล้ว.
เมื่อมันเข้ามาในระยะที่ได้คาดการณ์เอาไว้อย่างพอดี,อี้เหยี่ยนก็ทำการเปิดประตูนรกขึ้นมาในทันที.
ปราณพลังที่รุนแรงมากมายมหาศาลระเบิดออกมา,พวยพุ่งขึ้นไป,ความร้อนที่พุ่งผ่านอากาศเกิดเปลวเพลิงลุกไหม้อย่างรุนแรง.
เพลิงนี้เกิดขึ้นเร็วมาก,พริบตาเดียวที่ความร้อนพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน,เปลิวเพลิงก็กลืนแมลงทั้งหมดไปในทันที.
แมลงทมิฒทุกตัวอ่อนแอลงในทันที,ผีเสื้อทองหกปีกที่มีสายโลหิตเซียน,แน่นอนว่าสามารถต้านเปลวเพลิงได้ทุกชนิ,ทว่าต่อหน้าปราณความร้อนที่รุนแรงก็ไม่ง่ายดายนัก.
ปราณความร้อนที่มากมายนับไม่ถ้วน,ทั่วทั้งท้องฟ้าถูกย้อมไปด้วยแสงสีแดง,ท้องฟ้าแดงฉานปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ.
พื้นที่รอบๆนี้,อี้เหยี่ยนได้เตรียมการเอาไว้แล้ว,ด้วยการให้เหล่าผู้ฝึกตนมากมายกระจายไปรอบๆพร้อมกับสร้างสายลมขึ้นมา,พร้อมกับโบกสะบัดให้เปลวเพลิงโหมกระหน่ำ,และแมลงไม่สามารถหนีออกมาจากพื้นที่กำหนดได้.
ร้อน,เป็นเปลวเพลิงที่บ้าคลั่งมาก.
นี่คือแผนการของอี้เหยี่ยนในการใช้เพลิงโจมตี,ทำลายล้างแมลงที่มากมายมหาศาล,และจะต้องเป็นทัพที่โง่งมด้วย,ถึงได้ถึงเปลวเพลิงโจมตีเช่นนี้ได้.
แมลงมากมายที่หมดวนล้อมรอบตรงกลางเอาไว้,แมลงสีทองตนหนึ่งที่หวาดผวาตื่นกลัว,แมลงหลายหมื่นตัวที่หมุนวนขวางกันมันเอาไว้ตรงกลางในทันที,ซึ่งในเวลานั้นก็ค่อยๆเผยให้เห็นเซียนเซิงฉงปรากฏออกมา.
เซียนเซิงฉงในเวลานี้ไม่คิดเลยว่าอี้เหยี่ยนจะใช้เปลวเพลิงโจมตี,ในเวลานี้ท้องฟ้าที่ถูกย้อมไปด้วยเปลวเพลิง,แม้แต่ร่างกายของเขายังได้รับความเสียหายอย่างหนัก,ยังคงมีแมลงไม่มากนักที่ยักเหลืออยู่,ทว่าพลังของเขาที่ตกลงไปเกือบทั้งหมด.
หนี!
ทำได้แค่หนีเท่านั้น.
เซียนเซิงฉงที่ได้วาดฝันก่อนหน้านี้,เชื่อของเขาที่จะสั่นสะเทือนไปทั่วหล้า,ด้วยการจัดการราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังเสียเปรียบอย่างหนัก,และบาดเจ็บเกือบตาย,และคงทำได้แค่เพียงสังหารกองกำลังเซียนเซิงซือเท่านั้น.
ไม่,เซียนเซิงซือ,และทัพของเขาในเวลานี้,ไม่ใช่ฝีมือเขา,แต่กลับเป็นเจ้าเมืองหลิวเหอ,ตัวเขาแทบจะยังไม่ได้สังหารใครตายเลยสักคน!
คิดที่จะสังหารศัตรู,กลับกลายเป็นว่าตัวเองถูกกำราบไปซะเอง.
เซียนเซิงฉงในเวลานี้แทบร้องไห้ออกมา,โชคร้ายเกินไปแล้ว! การสร้างชื่อที่สั่นสะเทือนสวรรค์รึ?
กลายเป็นเพียงแค่ตลกที่ขำไม่ออกเท่านั้น!
หนีเหรอ?
ด้วยสภาพในเวลานี้ของเซียนเซิงฉิง,ต้องการจะหนี?
ดูเหมือนว่านี้คือแผนการของอี้เหยี่ยน,ถึงเขาจะหนี,ทว่าจะต้องมีคนคอยปิดทางหนีของเขาเอาไว้แล้วอย่างแน่นอน,กองทัพ
2 ล้านคน,ในเวลานี้ได้ซุ่มรออยู่แล้วแน่นอน.
เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ไปทั่วท้องฟ้า,ทำร้ายแมลงของเซียนเซิงฉง,กำจัดเหล่าแมลงร้ายจนหมดสิ้น,แม้แต่ตัวเขาก็ถูกเผาไหม้ไปด้วย.
นี่ไม่ใช่เพราะว่าเซียนเซิงฉงไร้สามารถ,ทว่าเมื่อเขามาเจออี้เหยี่ยน,แม้ว่าจะทำลายล้างกองกำลังเจียงซือไปได้,ท้ายที่สุดก็ต้องจบลงเมื่อต้องพบกับอี้เหยี่ยน.
ไม่มีใครรับรู้ว่าอี้เหยี่ยนนั้นยอมรับใช้คนอื่นอย่างงั้นรึ?
ความแข็งแกร่งของอี้เหยี่ยนนั้นไม่มีใครไม่รู้จัก,ในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้นับว่าเป็นตัวตนในระดับต้นๆ,กลับสงครามของเขา,มีคนได้รับบาดเจ็บล้มตายน้อยที่สุด,นี่คือความสามารถที่น่าตื่นตะลึง.
ในเวลาเดียวกัน,การที่อี้เหยี่ยนรับใช้ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ยิ่งเร้าให้ทุกคนอย่างรู้อย่างเห็น,โดยเฉพาะอย่างยิ่ง,จักรพรรดิจงซาน.
กับตัวตนของจงซานนนั้นเป็นเช่นไร?
เหล่าผู้สังเกตการมากมายจากหลากหลายกลุ่มอิทธิพล,ได้ส่งข่าวกลับไปอย่างรวดเร็ว,พวกเขาที่ติดตามข่าวสารกันอย่างระเอียดไม่มีพลาดแม้แต่เหตุการณ์เดียว.
ในเวลาเดียวกัน,เซียนเซิงซือ,กองกำลังโครงกระดูกที่เสียหายและกลับกลายฟื้นฟูกลับมาเป็นกองกำลังเจียงซืออีกครั้งและเริ่มไล่ล่าสังหารคนของเมืองหลิวเหออย่างสมบูรณ์.
ตลอดเส้นทางที่ทัพของพวกเขาเคลื่อนที่ผ่าน.
ทุกๆเมืองจะต้องถูกสังหารไปทั้งหมด.
ทัพของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งแข็งแกร่งน่าเกรงขามมาก.
กับทัพที่น่าหวากกลัวเช่นนี้,ยังมีใครเป็นคู่ต่อสู้.
สงครามที่รุกคืบเข้ามาเรื่อยๆ,เสียงบอกเล่าจากปากสู่ปาก,ความน่ากลัวของจงซาน,ได้ทำให้ประชาชนทั่วไปของต้ากวงตอนนี้ขวัญหนีดีฝ่อ,แม้แต่เหล่าทหารที่รู้สึกหวาดกลัว.
ในเวลานี้ภายในเมืองที่ดูอ้างว้างเงียบงัน,ยิ่งทำให้เหล่าทหารหัวใจหวั่นไหวปรากฏขึ้นมาในใจ.
กองกำลังของต้าเจิ้ง,ไม่เพียงแต่ทรงพลัง,ทว่ายังโหดเหี้ยมดุร้าย,ทำให้เขย่าขวัญสั่นคลอนจิตใจคนเป็นจำนวนมาก.
..............
ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง,เมืองเทียนกวง.
ภายในท้องพระโรง,หัวใจของเหล่าข้าราชบริพารที่รัดแน่น,หัวใจที่สั่นไหวหวั่นเกรง,แม้ว่าจักรพรรดิของพวกเขาหานจื่อกวง,ตอนนี้จะยังสุขุมอยู่ก็ตาม.
เซียนเซิงฉงได้ตายไปแล้ว,ทว่าหานจื่อกวงก็ยังมีไพ่ลับในมืออีก!
มารเฒ่าสุ่ยจิง!
นี่คือผู้ฝึกตนคำสาปที่แข็งแกร่งน่าเกรงขาม!
เมืองเทียนกวง,ลานที่พักด้านหลังพระราชวัง,สถานที่แห่งนี้คือเขตหวงห้าม.
ยกเว้นจักรพรรดิหานจื่อกวงและอ๋องหานฉวงแล้ว,ไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้าใกล้ๆ,แม้แต่องค์รักษ์ยังต้องคุ้มกันอยู่ด้านนอก,ที่ด้านในนั้นมีประกายแสงที่ส่องประกายอยู่เจ็ดวันเจ็ดคืน.
ที่ด้านในนั้น,มีแท่นพิธีขนาดใหญ่,บนแท่นพิธีนั้น,มีชายที่แปลกประหลาดนั่งอยู่,สวมชุดสีขาว,รูปร่างเหมือนกับคนทั่วไป,ทว่าใบหน้านั้นเต็มไปด้วยประกายแสง,ผิวหนังของเขาเรืองแสงออกมา,มันขลับ,ดูน่าเกียจน่าหลัวอย่างที่สุด.
มาเฒ่าสุ่ยจิงนี่คือคนที่หานจื่อกวงบอกกล่าวนั่นเอง.
มารเฒ่าสุ่ยจิงที่นั่งสมาธิหลับตาแน่น,ปากของเขาที่ทำการบริกรรมคาถาไม่หยุด,ที่ด้านหน้าของมารเฒ่าสุ่ยจิงนั้น,มีหุ่นฟางหกร่าง,บนร่างของคนทั้งหกนั้น,มีอักขระที่แปลกประหลาดติดอยู่.
บนตุ๊กตาฟางนั้นมีชื่อติดอยู่,มีเชื่อจงซาน,หลินเซียว,อี้เหยี่ยน,เซียนเซิงซือ,สุ่ยอู๋เหินและสุ่ยจิง.
บนตำแหน่งตุ๊กตาฟางของหลินเซี่ยวและสุ่ยอู๋เหินนั้น,มีเวลาตกฟากของพวกเขาติดอยู่ด้วย.
บนหัวของตุ๊กตาฟางนั้นมีตะเกียงวน้ำมัน,ใต้ตะเกียงน้ำมันนั้น,มีสัญลักษณ์บางอย่างที่แปลกประหลาด.
มารสุ่ยจิงที่บริกรรมคาถา,ทันใดนั้น,ดวงตาก็ลืมขึ้นในทันที,ดวงตาที่ลึกเข้าไปข้างใน,ดวงตาโบ๋หลุบเข้าไปด้านใน,มองไม่เห็นได้อย่างชัดเจน,ดูน่าเกลียดน่ากลัวเป็นอย่างมาก.
มารเฒ่าสุ่ยจิงนั้นได้สะบัดมือหนึ่งครั้ง,บนมือของเขามียันต์หกแผ่น,ก่อนที่จะประดับลงไปบนหุ่นฟางทั้งหก,อักขระที่แปลกประหลาดบนยันต์ที่ส่องสว่างเหมือนกับเปลวเพลิง,หากแต่ไม่ลุกไหม้,ส่องประกายแสงสว่างวับวาว.
ขณะที่แสงหายไป,มารเฒ่าสุ่ยจิงก็นั่งสมาธิ,หลับตา,พร้อมกับบริกรรมคาถาที่แปลกประหลาดต่ออีก.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ในสนามรบ.
หลินเซี่ยวที่สั่งการให้สังหารคนทั้งเมือง.
"พรึด!!"
หลินเซี่ยวที่พ่นโลหิตออกมาคำโต,ร่างกายที่อ่อนแอลง,พร้อมกับใช้กระบี่ค้ำร่างตัวเองไว้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซีดเซียว.
"จอมพล!"ขุนพลที่อยู่ข้างๆอุทานออกมา.
"สังหารต่อไป,หลังจากสังหารเสร็จแล้ว,ให้นำข้าไปหาฝ่าบาท!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก.
"รับทราบ!"ใบหน้าของขุนพลต่างก็แสดงท่าทางเป็นกังวล,ทว่าก็รับคำสั่งในทันที.
เหมือนๆกัน,ตำแหน่งของสุ่ยอู๋เหิน
"จอมพล!"ขุนพลที่อุทานออกมา.
"สังหารต่อไป,กองกำลังจงจะต้องทำหน้าที่ให้เสร็จ,เมืองสุดท้ายแล้ว,กองกำลังที่ห้าจะล่าช้ากว่าคนอื่นไม่ได้,สังหารเสร็จสิ้นแล้ว,ให้พาข้าไปหาฝ่าบาท!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเช่นกัน.
จากนั้นนั้นสุ่ยอู่เหินที่ทรุดลงช้าๆ.
"รับทราบ!"เหล่าขุนพลที่รับคำด้วยน้ำตานองหน้า.
กองกำลังทั้งสี่ที่สังหารคนทั้งเมือง.
หลังจากนั้นเมืองในปกครองของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งก็ถูกสังหารไปทั้งหมด,เหลือเพียงแค่เมืองหลวง,เมืองเทียนกวง.
กองกำลังของจงซาน,ได้เคลื่อนที่เข้าประชิดเมืองเทียนกวงแล้ว,ตอนนี้ตั้งทัพอยู่ด้านนอก,ทัพทั้งหมดที่ตั้งค่ายใหญ่อยู่รวมกัน.
ภายในห้องโถงใหญ่,ห้องบัญชาการ.
จงซานที่จ้องมองหลินเซียวและสุ่ยอู๋เหินที่นอนอยู่บนแคร่หาม.
"นี่คือวิชาคำสาป!"เซียนเซิงซือกล่าวอย่างมั่นใจ.
"สามารถรักษาได้หรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"ในตำราคำสาปแช่งทั้ง 77 นั้น!
นี่นับว่าเป็นคำสาปที่ร้ายแรงมาก,ไม่จำเป็นต้องต้องอยู่ใกล้คนผู้นั้น,เพียงแค่รับรู้เวลาตกฟากและชื่อ,ก็สามารถสาปคนผู้นั้นได้,ทุกๆเจ็ดวันจะต้องประทับยันต์เปลวเพลิง,หลังจากผ่านไปเจ็ดครั้ง
49 วัน,ก็จะสามารถสังหารคนผู้นั้นได้,อย่างไรก็ตาม,ยังคงมีเวลา,มีเวลาอีกไม่น้อย,ตราบเท่าที่สามารถสังหารผู้ฝึกตนคำสาปนี้ได้,คำสาบก็จะสลายไปเอง!"เซียนเซิงซือกล่าว.
"สังหารผู้ฝึกตนคำสาปอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง,ในเวลาเดียวกันนี้ยิ่งทำให้เขาเกลียดชังหานจื่อกวงเข้าไปอีก.
ภายในเมืองเทียนกวง.
"พี่ใหญ่,มารเฒ่าสุ่ยจิงร้ายกาจจริงๆ,วิชาคำสาปแช่งนี้,ทำให้ทัพของจงซานหยุดลง."หานฉวงที่กล่าวออกมา.
"หยุดแล้วอย่างไร?
ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงนั้นจบแล้ว,ทัพของจงซานนั้นเร็วมาก,เร็วเกินไปแล้ว!"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาพลางทอดถอนใจ.
"อย่างไร,ไว้รอให้มารเฒ่าจื่อกวงสังหารจงซานและคนอื่นด้วยคำสาปเร็วๆ,ไม่ใช่ว่าต้าเจิ้งก็จบสิ้นแล้วรึ?
ในเวลานั้น,พวกเราก็ยึดผลประโยชน์ทั้งหมดของพวกมันมา."หานฉวงที่กล่าวเสียงดัง.
หานจื่อกวงที่จ้องมองหานฉวงด้วยสายตาที่เย็นชา,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด?
คิดว่ามันง่ายที่จะทำสำเร็จอย่างงั้นรึ? ตอนนี้ไม่รุ้ว่ามีกลุ่มอิทธิพลใดบ้างที่จับจ้องอยู่,ไม่รู้ว่ามีสายตามากมายขนาดใหนที่จ้องมองมา,คิดว่าจะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อะไรได้,คราแรกการก่อตั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงเป็นความรับเงียบๆเท่านั้น.
"เอาล่ะ,พวกเราไปดูมารเฒ่าสุ่ยจิงดีกว่า."หานจื่อกวงกล่าว.
คนทั้งสองที่พุ่งตรงไปยังพื้นที่หวงห้าม,สถานที่แห่งนี้จะปลดปล่อยแสงออกมาทุกเจ็ดวัน,สถานที่แห่งนี้ห้ามให้ผู้คนเข้ามา,และยังมีค่ายกลปกป้องสัมผัสเทวะเพื่อการตรวจสอบอีกด้วย.
ขณะที่ทุกคนมาถึงด้านใน.
"ทำไมเป็นเช่นนี้?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"หานฉวงทีเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังแท่นพิธีขนาดใหญ่.
หานจื่อกวงนั้นรู้สึกไม่ดีนัก,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนที่ไปบนแท่นพิธีดังกล่าวในทันที.
บนแท่นพิธีนั้น,เต็มไปด้วยหลุมบ่อ,หุ่นฟางในเวลานี้ได้หายไปแล้ว,ส่วนมารเฒ่าสุ่ยจิงนั้น,ร่างกายของเขาที่มีรูขนาดใหญ่
70-80 รู.
โลหิตที่ไหลกระจายไปรอบๆ,เรือนหยาง,ตานเถียน,หน้าผากและเรือนหยาง,ทุกแห่งถูกทะลวง.
นี่เป็นการสังหารที่ดุร้ายทารุณเป็นอย่างมาก,ฝ่าตรงข้ามที่ตกตายอย่างสมบูรณ์,ตายอย่างแน่นอน,มารเฒ่าสุ่ยจิงตายไปได้อย่างไร?
เป็นไปได้อย่างไร? ใครที่ลอบสังหารมารเฒ่าสุ่ยจิงกัน.
ไพ่ลับของหานจื่อกวง,ตกตายไปแล้วอย่างงันรึ?
"มารเฒ่าสุ่ยจิง,มารเฒ่าสุ่ยจิง!"หานฉวงที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย,สายตาของเขาที่จ้องมองไปรอบๆ,หาแต่ไม่สามารถมองเห็นร่องรอยอะไรได้เลย,มารเฒ่าสุ่ยจิงถูกสังหารอย่างโหยร้าย,ถูกแทงมากมายหลายสิบแผล,ใครกัน?
ใครกันที่สามารถเข้ามาในค่ายกลได้? น่ากลัว? มีใครซ่อนอยู่รอบๆนี้หรือไม่?
หานจื่อกวงที่เดินเข้ามาใกล้ๆ,จดจ้องมองศพของมารเฒ่าสุ่ยจิง,พร้อมกับสูดหายใจลึก,ยื่นมือขวาออกไป,นิ้วของเขาที่หยดโลหิตลงไป,พร้อมกับเขียนอักขระแปลกๆขึ้นบนอากาศ,จากนั้นก็ชี้ไปยังร่างของมารเฒ่าสุ่ยจิง.
"ฟริบๆ!"มารเฒ่าสุ่ยจิงที่ลืมตาขึ้นมา.
"ยังมีชีวิตอยู่อีกรึ?"หานฉวงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"จิตสำนึกสุดท้ายก่อนตาย,ไม่สามารถช่วยได้แล้ว."หานจื่อกวงที่ส่ายหน้าไปมา.
มารเฒ่าสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังหานจื่อกวง,ทันใดนั้นก็เอ่ยปากออกมาว่า"อันหวง,เขามีนามว่าอันหวง,มันชิง"อาคมมารสวรรค์ของข้าไป,ล้างแค้นให้กับข้า!"
คำพูดสุ่ยท้าย,ประกายแสงบนดวงตาของมารเฒ่าสุ่ยจิงค่อยๆหายไป,ดวงวิญญาณที่แตกสลาย,หายไปอย่างสมบุรณ์.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น