Immortality Chapter 520 Kill! Kill! Kill!
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 520 ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
Chapter 520 Kill! Kill! Kill!
杀!杀!杀!
ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
บนท้องฟ้าในเวลานี้เต็มไปด้วยเมฆคลึ้ม,สายฟ้าส่องประกายแป็บๆ,ปราณปิศาจที่น่าหวาดผวารุนแรงได้ก่อเกิดขึ้น,ดวงตาทั้งสองข้างของจงซานกลายเป็นแสงสีเขียว,ส่องขึ้นไปบนท้องฟ้า,ก่อนที่บนท้องฟ้านั้นจะปรากฏดวงตาสีดำทมิฬรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่าง.
พลังปิศาจ,ปราณแห่งความตายที่มากมายมหาศาล.
ปราณปิศาจที่น่าสำพรึงกลัวถูกปลดปล่อยออกมา,อ๋องหมาป่าซาโพวดวงตาที่หดเกร็ง,ถอยห่างออกมาทันที,จากนั้นก็หันหน้าจับจ้องมองไปยังหานจื่อกวง.
อ๋องหมาป่าซาพูที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,นำดาบยักษ์ออกมา,ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาหานจื่อกวง.
อ๋องซาพูรับรู้ได้,จงซานในเวลานี้อยู่ในสภาวะหัวเลี้ยวหัวต่อ,แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้หานจื่อกวงเข้าไปทำร้ายเขาได้.
กับความคิดของหานจื่อกวงนั้น,อ๋องหมาป่าซาโพวไม่สามารถบอกได้,ทว่าอ๋องหมาป่าซาโพวจะต้องบังคับให้หานจื่อกวงถอยออกไป,ไม่ให้ลอบทำลายจงซานได้.
"ตูมมมมมมมมมม!"
คนทั้งสองเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น,พลังที่ระแรงระเบิดออกไปรอบๆ,อากาศรอบๆที่บิดเบี้ยวม้วนกวาดท้องฟ้าให้หมุนวน.
ทันใดนั้น,ท้องฟ้าที่ถูกปิดด้วยเมฆสีดำนั้นก็ถูกกวาดออกไปจนหมด.
หรือบางที่มันอาจจะสลายหายไปด้วยตัวเองก็ได้,เมฆสีดำบนท้องฟ้านั้นถูกสลายไปด้วยดวงตาสีดำที่จงซานสร้างขึ้น,ในเวลานี้มันได้กลายร่างอย่างสมบูรณ์แล้ว,ดวงตาที่มีสีดำสนิทนั้น,มันได้ลืมขึ้นส่องประกายแสงสีเขียวเหมือนกับดวงตาของจงซาน.
ระหว่างนี้หานจื่อกวงและอ๋องหมาป่าซาโพวกำลังต่อสู้กันอยู่,จึงไม่ได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น,ไม่สามารถมองเห็นประกายแสงสีเขียวนี้ได้.
แสงสีเขียวที่เป็นลำแสงตรงขนาดใหญ่ยักษ์.
ลำแสงสีเขียวที่อัดแน่นไปด้วยจิตสังหาร,เป็นพลังราวกับว่าสามารถกลั่นกร่อนจิตใจให้หวาดกลัวได้,ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้,ยังสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงนี้ได้.
เป็นแรงสะกดข่มที่หนักหน่วงรุนแรงมาก.
หานจื่อกวง,กระบี่ของเขาที่ทะลวงป้องกันการโจมตีของอ๋องหมาป่าซาโพว,พร้อมทั้งลอบมองจงซานไปด้วย,เขาที่เป่าปากเสียงดัง,ก่อนที่จะหนีจากไปอย่างรวดเร็ว.
หานจื่อกวงสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงนั่นได้,เขาที่รู้สึกไม่ดีนัก,กับความรู้สึกนี้ราวกับว่ากำลังจะถูกฉีกกระชากไปจนถึงจิตวิญญาณของเขา,อีกทั้งตอนนี้ยังมีอ๋องหมาป่าซาโพวอีกด้วย,ในเวลานี้เขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย.
ดังนั้น,การหลบหนีจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผล,ไว้ค่อยวางแผนจัดการจงซานในครั้งต่อไป.
อ๋องหมาป่าซาโพวที่จ้องมองหลังของหานจื่อกวงที่หนีไปไกลแล้ว,ก่อนที่จะหันกลับมามองจงซาน.
เนตรสีดำทมิฬขนาดมหึมาที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของจงซาน,ตอนนี้มันได้รวมตัวกันสมบูรณ์,ก่อนที่มันจะค่อยๆสลายหายไปหลังจากนั้น.
จงซานยังคงยืนนิ่ง,จดจ้องมองหานจื่อกวงที่หายไป,แสงสีเขียวเองก็สลายหายไปเช่นกัน,ทว่าดวงตาของเขายังคงเป็นสีเขียว,จดจ้องมองเพ่งพิศ,ประกายแสงเป็นเงาสีเขียวที่ข้างในดวงตาทั้งสองข้าง.
แสงสีเขียวเป็นลาย,เป็นสีที่พิเศษเป็นอย่างมาก,ดูแปลกประหลาดอย่างที่สุด.
เนตรสังสารวัฏ,นี่คือเนตรสังสารวัฏนั่นเอง!
จงซานที่สามารถเปิดเนตรสังสารวัฏได้,ไม่ได้รู้สึกดีใจแต่อย่างใด,หากแต่มันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง,ความเกลียดชังที่มากมายมหาศาล.
หานจื่อกวง!
"จงซาน?
ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกัน?"อ๋องหมาป่าซาโพวที่กลับมาและกล่าวสอบถาม.
จงซานที่หันหน้าไปมอง.
อ๋องหมาป่าซาโพวถึงกับถอยหลังอย่างไม่ตั้งใจ.
น่าหวาดกลัวมาก,หมายความว่าอย่างไร?
พริบตาเดียว,อ๋องหมาป่าซาโพวที่รู้สึกราวกับว่าวิญญาณจะออกจากร่าง,ดวงวิญญาณราวกับว่ากำลังถูกจงซานควบคุม.
เป็นไปได้อย่างไร? ทว่าเขาที่เป็นผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้,ดวงวิญญาณย่อมมั่นคงแข็งแกร่ง,ถึงแม้ว่าจะเป็นจื่อจุ้น,เพียงแค่มองไม่มีทางที่ทำให้เขาหวาดกลัวได้,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้.
อ๋องหมาป่าซาโพวที่ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่แน่ใจไปพร้อมกัน.
ต่อหน้าจงซาน,ที่ราวกับว่าถูกมองจากที่สูงลงมา.
จงซานหันหน้าไปหาอ๋องหมาป่าซาโพว.
"เจ้ากลับไปได้แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะหันหน้ากลับและบินจากไป.
จงซานที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ไม่มีความสุขแม้แต่น้อย,เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อหานจื่อกวง,ไม่สามารถสงบใจได้เลย,ภายในใจที่ราวกับถูกไฟเผา.
สังหารหานจื่อกวงรึ? เพียงแค่นี้มันน้อยเกินไป,เขาจะต้องทำให้เขาพังทะลายที่ได้แส่หาความอัปยศให้กับตัวเอง,เขาจะให้หานจื่อกวงแตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ,ให้ตกตายไปเก้าชั่วโคตร.
จวบจนจงซานจากไป,อ๋องหมาป่าซาโพวที่รู้สึกว่าเสื้อผ้าของเขาเปียกโชกอย่างคาดไม่ถึง.
อ๋องหมาป่าซาโพวที่จดจ้องมองไปยังจงซานที่จากไป,ก่อนที่จะหันหน้าบินตรงไปยังทิศตะวันออก,อ๋องหมาป่าซาโพวต้องกลับไปยังเกาะหมาป่าสวรรค์,รายงานจื่อจุ้น,สอบถามเรื่องบางอย่างจากจื่อจุ้น.
หานจื่อกวงบินกลับทางเดิม,ระหว่างทางพบกับหานฉวง.
คนทั้งสองที่หันหลังพร้อมกับบินกลับไปด้วยกัน.
"พี่ใหญ่,ตายแล้วรึ?
เหว่ยหยิงหลาน?"หานฉวงที่สอบถามออกไปเมื่อกลับมาถึงที่พัก.
เหล่าข้าราชบริพารที่หันหน้าจ้องมองไปยังหานจื่อกวง,หวางเฉินเองก็จ้องมองไปยังหานจื่อกวง.
"เหว่ยหยิงหลานตายแล้ว!"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาทันที.
ได้ยินคำพูดของหานจื่อกวง,ร่างของหวางเฉินถึงกับสั่นสะท้าน.
"ตายแล้ว?
ท่านสังหารเหว่ยหยิงหลานอย่างงั้นรึ?"หวางเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"นางระเบิดวิญญาณก่อตั้ง!"หานจื่อกวงกล่าว.
นางระเบิดวิญญาณก่อตั้ง?
หานฉวงที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,เรื่องนี้,สตรีผู้นี้หาญกล้าระเบิดวิญญาณก่อตั้งตัวเองรึ?
ไม่มีทาง? ทำไม?
ส่วนหวางเฉินเวลานี้ร่างกายที่สั่นไม่หยุดขึ้นมาในทันที.
"จักรพรรดิต้ากวง,ในเมื่อเหว่ยหยิงหลานตายแล้ว,หวังเฉินคงไม่สามารถทำอะไรได้แล้วเช่นกัน,หวังเฉินคงต้องขอลาก่อน!"หวังเฉินที่หายใจหอบๆเต็มไปด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ.
"หืม?"ทุกคนที่ตืนตระหนกตกใจเล็กน้อย.
หวางเฉินที่ไม่พูดไม่จา,ไม่บอกกล่าวอะไรกับหานฉวง,เขาที่ก้าวออกไป,พร้อมกับบินจากไปในทันที.
หวังเฉินที่ไปแล้ว,ไม่,น่าจะบอกว่าเขาวิ่งหนีต่างหาก.
หานฉวงที่เห็นหวังเฉินจากไปไม่บอกกล่าว,ใบหน้าถึงกับขาวซีดในทันที.
ขณะที่เห็นหวางเฉินบินหนีไปเห็นแต่จุดลิบๆที่ปลายฟ้า,หานฉวงที่คิดใคร่ครวญก่อนที่จะไล่ตามในทันที.
คนทั้งสองที่ไล่ตามกันไปติดๆ,ก่อนที่จะออกจากราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงอย่างรวดเร็ว,ทั้งคู่ที่ไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"หวางเฉิน,เจ้าต้องการทำอะไร?
เจ้าลืมคำสั่งของจู่เหรินไปแล้วรึ?"หานฉวงที่กล่าวเอ็ดตะโรว่ากล่าวออกไปทันที.
"ศิษย์พี่,หวางเฉินแนะนำอย่างสุภาพก็แล้วกัน,รีบหนีเร็วเข้า,ตอนนี้พวกเราต้องหนี,ไม่เช่นนั้นมันจะสายไป."หวางเฉินที่ส่ายหน้าไปมาท่าทางเต็มไปด้วยความร้อนรน.
"หมายความว่าอย่างไร?
เจ้ากลัวอย่างงั้นรึ?"หานฉวงที่จ้องมองไปยังหวางเฉิน.
"จงซาน,จงซานไม่ยอมรามือแน่,เหว่ยหยิงหลานตายแล้ว,เขาไม่มีทางปล่อยพวกเราแน่."หวางเฉินกล่าว.
"ไม่ปล่อยแล้วมันอย่างไร?"หานฉวงที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน.
"เขาเป็นคนที่ไร้เทียมทานไม่ยอมรามือง่ายๆ,เหว่ยหยิงหลาน,ถูกหานจื่อกวงทำให้ตกตาย,จงซานที่ใส่ใจนางที่สุด,เขาจะต้องไล่ล่าสังหารหานจื่อกวงแน่,จงซานไม่มีทางอภัยแน่,เขาที่จะต้องตามมาล้างแค้นในทันที."หวังเฉินที่กล่าวเสียงสั่น.
"กลัวอะไร?
เพียงแค่ระดับจักรพรรดิแท้."หานฉวงที่กล่าวออกมาด้วยความดูแคลน.
"ท่านไม่เข้าใจและไม่รู้,ข้าขอบอกท่าน,ว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงจบสิ้นแล้ว,ระดับจักรพรรดิแท้,หากคิดว่าจงซานมีระดับจักรพรรดิแท้,ถือว่าเข้าใจผิดอย่างรุนแรง,จงซานที่โกรธเกรี้ยว,ข้าขอรับประกันเลยว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน."หวางเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความหวั่นเกรง.
จงซานน่าหวาดกลัวเพียงนั้นรึ?
หวางเฉินยังจดจำได้ดี,ตั้งแต่เด็กแล้ว,ในเวลานั้นบุตรบุญธรรมของจงซานที่ยังเป็นหนุ่ม,ในเวลานั้นจงซานมีระดับโห่วเทียนเท่านั้น,ห้าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนได้สังหารบุตรบุญธรรมของเขา,จงซานที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,เขาที่ไล่ล่าสังหารคนเหล่านั้นเจ็ดวันเจ็ดคืน,พร้อมกับนำหัวของผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนกลับมาเคารพป้ายหลุมศพครบทุกคน.
หยิงหลานตายแล้ว,ไม่ต้องบอกว่าหยิงหลานนั้นมีความหมายกับจงซานมากมายขนาดใหน?
นางตายแล้ว? จงซานจะต้องไล่ล่าคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดอย่างแน่นอน.
หวางเฉินที่กล่าวยืนยันว่าหานจื่อกวงนั้นได้จบสิ้นแล้ว,รวมทั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงด้วย.
"ศิษย์พี่,ขอให้ท่านโชคดี!"หวังเฉินที่กล่าวลาอีกครั้ง.
จากนั้นหวางเฉินที่บินจากไปไม่หันมามอง,หวางเฉินไม่กล้าที่จะอยู่ในเขตแดนของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงแม้แต่น้อย,กลัว! หวาดกลัว! โดยเฉพาะอย่างยิ่งความคลั่งแค้นของจงซาน!
ด้วยความหวาดกลัวของหวางเฉินนั้นทำให้เขาบินด้วยความเร็วสุดกำลังที่มี.
หวางเฉินที่จากไปแล้ว,หานฉวงที่เผยสีหน้าแววตาเหยียดหยัน,"ขยะ!"
จากนั้นหานฉวงก็บินกลับมา.
ด้วยพลังความแข็งแกร่งของเขาที่ใกล้เคียงกับระดับราชันย์แท้,อีกทั้งต้ากวงเองก็มีผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ขั้นปลายอีกสามคน,รวมหานจื่อกวงที่มีระดับราชันย์แท้,มีเพียงแค่ราชวงศ์สวรรค์เท่านั้นที่พวกเขาไม่สามารถทำลายได้,มีเหรอที่จะพ่ายแพ้.
จงซานที่กลับไปแล้ว.
ครึ่งเดือนหลังจากนั้น,จงซานก็ออกคำสั่งไล่ล่าอาณานิคมต่อ.
------
หานจื่อกวง,สังหารคนสำคัญของข้า,นับจากวันนี้เป็นต้นไป,ต้าเจิ้งและหานจื่อกวงไม่สามารถอยู่ร่วมโลก,จงซานและหานจื่อกวงถึงคราวแตกหัก,ไม่มีใครยอมใคร,จงซานที่ต้องล้างแค้น,เขาจะต้องสังหารหานจื่อกวงเก้าชั่วโคตร,สังหารทุกคนที่เกี่ยวข้องกับหานจื่อกวงให้ดับดิ้นไปทั้งหมด.
เมืองในปกครองของต้ากวงมากมายในเวลานี้,ถูกสังหารทั้งเมือง! ฆ่าไม่มีเหลือ,ไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิตสักคน.
นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้.
สงครามคือการฆ่า,และก็ฆ่า!
ไม่ว่าจะเป็นใครล้วนถูกสังหารทั้งหมด,ฆ่าและก็ฆ่า!
ใครก็ตามที่เป็นคนของต้ากวง,จะต้องถูกฆ่า,ต้องตายทุกคน!
ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!
-------
การไล่ล่าอาณานิคมในเวลานี้,ทำให้ทั่วหล้าตื่นตะลึง.
สงครามแห่งความตาย,ความดุร้ายจากการสังหาร,การไล่ฆ่าฟันอย่างไร้ปราณี,เต็มไปด้วยความดุร้ายเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก.
ความดุร้าย,ที่มากับความแข็งแกร่ง,ความน่าหวาดกลัว,ความน่าเกรงขาม,การสังหารไล่ล่าล้างเมืองแล้วเมืองเล่า! ทะเลโลหิตที่อาบไปทั่วแผนดิน,ฆ่า!
ทุกคนต้องตาย,ฆ่าและก็ฆ่า.
ฆ่า?
ตราบเท่าที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหานจื่อกวง,ทุกคนต้องตาย,นี่คือสงครามไล่ล่าอาณาจักรของหานจื่อกวง,การไล่ล่าสังหารที่ประกาศก้องไปทั่วหล้า,ใครกล้าช่วยหานจื่อกวง,ทุกคนมันต้องตาย.
การสังหารคนทั้งเมือง! ไล่ล่าสังหารอย่างหมดจด!
ไม่มีปราณีแม้แต่ชีวิตเดียว.
ใช่แล้ว,ทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์,มีราชวงศ์วาสนาน้อยมากที่จะดุร้ายเช่นนี้,สงครามที่ไล่ล่าสังหารคนทั้งเมือง,ไม่มีใครคาดคิดจงซานจะดุร้ายขนาดนี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะสังหารคนทั้งหมด,จงซานในเวลานี้ราวกับไม่เห็นกฏสวรรค์อยู่ในสายตา!
กองกำลังของต้าเจิ้งในเวลานี้,กำลังไล่ล่าสังหารพลิกดินแดนแห่งความวุ่นวายไปด้วย,สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องมองมา,เมื่อกำราบดินแดนแห่งความวุ่นวายแล้ว,เป้าหมายถัดไปคือราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงอย่างแน่นอน.
ในเวลานี้คงไม่มีใครรู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของจงซานนั้นก็คือราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงนั่นเอง.
สงครามที่ดุร้ายทารุณนั้นได้กระจายไปทั่วหล้า,เหล่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่มากมายต่างก็จับจ้อง.
ราชวงศ์จักรพรรดิหยงเล่อ.
ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองข้อมูลในมือ,จากนั้นก็ส่งมันให้กับกุนซือที่หนึ่งฟ่านอี้พิน.
"ดุร้ายกระหายโลหิตนัก!"ฟ่านอี้พินที่อุทานออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.
ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่.
ในท้องพระโรง,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็ได้รายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้น,จงซาน,ภายในเมืองหลีโห่วเซิ่งนั้น,ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักจงซาน,ยาเซียนอมตะ,ที่ทุกคนจับตามอง,หมื่นเสียงหงส์เพลิงขับขาน,เสียงของหงส์เพลิงผ่านเก้าสวรรค์,และคว้ากงจูจากไป,นามจงซานนี้,มีเพียงแค่เนี่ยฟ่านเฉินที่พอเทียบได้.
ทว่าในเวลานี้เมื่อได้ยินว่าจงซานกำลังแย่งชิงดินแดน,แทบจะทุกคนก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง,นอกจากนี้การรบที่สังหารทุกคนในสนามรบเพียงแค่ได้ยินก็ทำให้ทุกคนต้องสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น