Immortality Chapter 519 The day changed
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 519 สวรรค์เปลี่ยน.
Chapter 519 The day changed
天变了
ท้องฟ้าเปลี่ยน.
เกาะหมาป่าสวรรค์,เทียนเจียน,อยู่บนหอดูดาว.
หนี่ปู่ซาที่กำลังตรวจสอบตำราเก่าแก่อันหนึ่ง,ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"หนีปู่ซา!"
ที่ด้านนอกปรากฏเสียงตะโกนขึ้นในทันที.
หนีปู่ซาที่เงยหน้าขึ้น,ดวงตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,นี่เสียงของฝ่าบาท?
มีอะไรเร่งรีบ? หมายความว่าอย่างไรกัน?
หนีปู่ซาไม่เคยเห็นจงซานเสียการควบคุม,ใช่ตอนนี้เขากำลังร้อนรน,มีเรื่องอันใดใต้สวรรค์แห่งนี้,ที่ทำให้เขากระวนกระวายใจเช่นนี้.
ทว่าเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นเสียงของฝ่าบาท!
หนีปู่ซารับรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องสำคัญเกิดขึ้นอย่างแน่นอน.
กลิ่นอายของเขาที่ระเบิดออกมา,พร้อมกับเตรียมบินออกไป.
ระหว่างทางจงซานที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของหนีปู่ซา,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว,กลายเป็นภาพติดตาพุ่งตรงไปยังทางทิศเหนือของเมืองเสวียน,ยังหอดูดาว.
หนีปู่ซาที่เพิ่งออกมาจากห้องโถง,ก็เห็นร่างของจงซานบินมาแล้ว.
ดวงตาของจงซานที่มีโลหิตไหลออกมาเป็นสาย,ดูร้อนรน,ตื่นกลัว,กระวนกระวายใจ.
หนีปู่ซาไม่เคยเห็นจงซานเป็นเช่นนี้มาก่อน,หมายความว่าอย่างไร,เกิดอะไรขึ้น?
"หยิงหลานระเบิดวิญญาณก่อตั้ง,กำลังจะตาย,มีวิธีอะไรที่จะช่วยได้?"จงซานที่บินมายังไม่ถึงด้วยซ้ำ,เขาที่ตะโกนออกมาเสียงดังกล่าวต่อหนีปู่ซา.
หยิงหลานระเบิดวิญญาณก่อตั้ง?
หนีปู่ซาถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ,กำลังจะตายรึ?
"เร็วเข้า!
มีวิธีใดที่จะช่วย?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เห็นจงซานที่ตะโกนเสียงดัง,หนีปู่ซาที่สูดหายใจลึกเข้ามาในทันที.
"ระเบิดวิญญาณก่อตั้ง?
นานเท่าไหร่แล้ว?"หนีปู่ซาสอบถาม.
"หนึ่งลมหายใจ!"จงซานกล่าว
หนึ่งลมหายใจ? หนีปู่ซาที่ขมวดคิ้วไปมา.
เห็นท่าทางของหนีปู่ซา,จงซานราวกับรับรุ้อะไรได้.
"รักษาไม่ได้,หยิงหลานคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!"หนีปู่ซาส่ายหน้าไปมา.
"ตายรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองหนีปู่ซา,ดวงตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง.
เห็นจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงของจงซานแล้ว,ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยที่มักจะสัมผัสกับจิตสังหาร,ทว่าก็ทำให้หนีปู่ซาหัวใจรัดแน่นเลยทีเดียว.
"ฝ่าบาท,ตอนนี้เรื่องสำคัญไม่ใช่การรักษาแม่ทัพหยิงหลาน!"หนีปู่ซาที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อะไร?"ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง,จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจดจ้องไปยังหนีปู่ซา.
เรื่องสำคัญไม่ใช่ช่วยชีวิตแม่ทัพหยิงหลานรึ?
ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือช่วยหยิงหลานต่างหาก.
สายตาที่โกรธเกรี้ยวของจงซานนั้น,หนีปู่ซาถึงกับต้องสูดหายใจลึก,เป็นแรงกดดันที่ทะลวงกดมาถึงจิตวิญญาณ,ทำให้สั่นสะท้านเลยทีเดียว,หนีปู่ซาถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว,นี่คือระดับจักรพรรดิแท้อย่างงั้นรึ?
กับแรงกดดันนี้,ถึงแม้ว่าจะเป็นอรหันต์ยังไม่สามารถปล่อยออกมาได้มากขนาดนี้.
อย่างไรก็ตาม,คำพูดที่เขากล่าวออกมานั้น,จำเป็นต้องกล่าวอธิบายต่อ.
"ฝ่าบาท,ไม่สามารถช่วยได้,ตอนนี้คือต้องเก็บรักษาดวงวิญญาณของแม่ทัพหยิงหลาน,ทำให้นางเป็นภูติ,หากว่าดวงวิญญาณกระจัดกระจายล่องลอยออกไป,ทุกอย่างมันจะกลายเป็นความว่างเปล่า."หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยความยากลำบาก.
ได้ยินหนีปู่ซาอธิบาย,ใบหน้าของจงซานที่เต็มไปด้วยความอ้างว้างเดียวดาย.
"ไม่สามารถช่วยได้จริงๆรึ?"จงซานที่สอบถามออกมา.
หนีปู่ซาส่ายหน้าไปมา,ไร้ซี่งวิธีการใดๆ.
เงียบไปชั่วขณะ,จงซานที่ต้องยอมรับความจริงอย่างยากลำบาก,เขาที่รับรู้ได้ในเวลานี้,ไม่มีเวลาเหลือแล้ว,อย่างน้อยต้องรักษาดวงวิญญาณของหยิงหลาน.
ดวงวิญญาณ,ปรกติแล้ว,มีเพียงแค่เพียงแค่ 1
เปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่จะกลายเป็นภูติและจุติในภพหยิน,ทว่า 99
เปอร์เซ็นต์นั้นจะต้องแปรเปลี่ยนเป็นพลังฟ้าดิน,สลายหายไป.
ดวงวิญญาณของหยิงหลานยังไม่แตกกระจัดกระจายออกไป,อย่างน้อยจะต้องกลายเป็นภูติได้อย่างแน่นอน,หลังจากนั้น,หากว่าทำสำเร็จ,ในเวลาต่อมาก็จะสามารถสร้างร่างเกิดมาเป็นปุถุชนอีกครั้ง.
"จะต้องทำอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกมาหลังจากนั้น.
"หยิงหลานอยู่ที่ใหน?"หนีปู่ซาสอบถาม.
"สนามรบ!"
"มีคนเพิ่งตายมากมายเท่าไหร่?"หนีปู่ซาสอบถาม.
"มาก!ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยศพ!"จงซานกล่าว.
"ดีแล้ว,เตรียมการ,ทำการรวบรวมพลังหยินรวบรวมค่ายกลวิญญาณ,รวบรวมปราณหยินเพื่อช่วยหยิงหลาน!"หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว.
จากนั้นหนีปู่ซาก็ทำการใช้วิชาสร้างค่ายกล,สอนจงซานเกี่ยวกับวิธีการใช้.
........
ทวีปศักดิ์สิทธิ์.
ร่างแยกเงาจงซานยังคงประครองหยิงหลานอยู่,อ๋องหมาป่าซาโพวปลดปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง.
จงซานที่กอดหยิงหลาน,พร้อมกับสะบัดมือ,พร้อมใช้เท้าขีดวงกลมรัศมีหนึ่งเมตร,พร้อมกับเขียนอักขระอักษรรูนบางอย่างลงไปบนพื้น.
ดูคล้ายกับแท่นบูชา,หากแต่แตกต่างจากแท่นบูชาปิศาจอย่างสิ้นเชิง.
แท่นบูชาดังกล่าว,ทำการดูดซับพลังงานที่อยู่รอบๆในทันที,พื้นที่รอบๆเหล่าศพมากมาย,ทันใดนั้นก็ถูกดูดซับเข้ามาในแท่นบูชา,ปราณสีแดงที่ลอยคละคลุ้งกำลังถูกดูดเข้ามา.
และยังมีปราณสีดำมากมายที่ถูกดูดมาจากสนามรบทีอยู่รอบๆ.
ดวงตาของหานจื่อกวงที่ชำเลืองมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,อ๋องหมาป่าเองก็จ้องมองจงซานด้วยเช่นกัน.
"นี่มัน?"อ๋องหมาป่าซาโพวที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานที่ไม่สนใจคนทั้งสองแม้แต่น้อย,ที่ตรงกลางแท่นบูชาที่มีร่างของหยิงหลานวางอยู่นั้น.
"หลานเอ๋อ,กู่เหยี่ยเหยี่ยไม่สามารถปกป้องเจ้าได้!"จงซานที่ร้องไห้น้ำตามอาบแก้ม.
เห็นจงซานที่น้ำตาล่วงหล่น,หยิงหลานเผยยิ้มที่ยากจะเห็นออกมา,พร้อมกับค่อยๆยื่นมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาจงซาน.
ในตอนนี้,จงซานไม่ได้ห้ามนาง,เพราะรู้ว่าหยิงหลานใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว.
หยิงหลานที่เช็ดน้ำตาที่แก้มของจงซานไปมา.
หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหยิงหลาน,เหว่ยหยิงหลานระเบิดวิญญาณก่อตั้ง,หานจื่อกวงเข้าใจดีอย่างชัดเจน,นางต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ถึงแม้ว่าจะเป็นเซียนก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้,จงซานต้องการทำอะไร?
บางที่เขามีวิธีช่วยเหว่ยหยิงหลานอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สะบัดมือ,พร้อมกับน้ำผ้าเช็ดหน้าใหมออกมา,เป็นผ้าเช็ดหน้าใหมที่ดำเหมือนกับหมึก,ส่งปราณทมิฬออกมาเรื่อๆ,ข้างบนผ้าเช็ดหน้าสีดำนั้น,ส่งปราณแห่งความตายที่รุนแรงออกมา,ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา,ราวกับว่ามันเป็นภาพลวงตา,บนผ้าเช็ดหน้าสีดำนั้น,มีอักษรส่องสว่างสองตัวลอยเด่นขึ้นมา.
ซือตาน!
เห็น"ซือตาน"ในมือของจงซานแล้ว,หานจื่อกวงแม้แต่อ๋องหมาป่าซาโพวยังหัวใจเต้นไปมา.
เป็นปราณหยินที่หนักหน่วงรุนแรงนัก,ปราณหยินทมิฬ! นี่มัน,สิ่งนี้คืออะไรกัน?
"หลานเอ๋อ,กู่เหยี่ยเหยี่ยไม่สามารถปกป้องป้องเจ้าได้,เป็นความผิดของกู่เหยี่ยเหยี่ย,ตอนนี้,สิ่งที่กู่เหยี่ยเหยี่ยทำให้เจ้าได้,คงมีเพียงแค่นี้,หวังว่าเจ้าจะกลายเป็นภูติที่ทรงพลังแข็งแกร่งได้."จงซานที่ร้องไห้ไม่หยุด,น้ำตาของเขาที่ล่วงหล่นลงไปบนซือตานพร้อมกับใส่มันลงไปในมือของหยินหลาน.
ซือตาน,ในอดีตนั้นเป็นภูติหรูเหยี่ยนมอบให้กับจงซาน,นางที่คอยตามหาสามีเสี่ยวปิงอี้นับพันปี,ก่อนที่นางจะกลับไปยังภพหยิน,จึงได้มอบสมบัติล้ำค่านี้ให้กับจงซาน,หรูเหยี่ยนคงไม่รู้ว่ามันล้ำค่าขนาดใน.
ซือตาน!
หยิงหลานในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอนางที่กุมซือตานเอาไว้,มือหนึ่งที่ยังคงลูบไปยังแก้มของจงซาน.
บนแท่นบูชา,ที่ส่องประกายแสงสีแดงก่อนที่จะรวมผสานเข้ามาในร่างกายของหยิงหลาน,เวลานี้ร่างกายของหยิงหลานมีสีเขียวเอ่อล้นชโลมไปทั่วร่าง.
ปราณแห่งความตายที่มากมายนับไม่ถ้วน,พลังความมืดที่มากมายมหาศาล,ตอนนี้กำลังไหลเข้าสู่ร่างของหยิงหลาน,เพียงแค่เวลาไม่นานเท่านั้น,ร่างของหยิงหลานก็กลายเป็นสีเขียว,เป็นสีแห่งความมืดมนที่ไร้ก้นบึ้ง,จงซานที่กอดร่างของหยิงหลานสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็น,ที่ทะลวงเข้ามาในร่าง.
บนสนามรบนั้น,มีคนตายหลายแสนคน,วิญญาณทุกดวงที่แตกกระจัดกระจาย,ไม่นานหลังจากนั้นก็ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นพลังฟ้าดิน,พร้อมกับไหลมารวมตัวภายในร่างของหยิงหลาน,ควบรวมเป็นดวงวิญญาณของหยิงหลานขึ้น,เป็นดวงวิญญาณที่แข็งแรงพอที่จะเข้าไปยังภพหยินอย่างปลอดภัย,และนางก็จะกลายเป็นภูติตนหนึ่ง.
เห็นแสงสีเขียวที่อาบไปทั่วร่างของหยิงหลาน,ใบหน้าของจงซานที่รู้สึกเจ็บปวด.
จงซานที่จ้องมองหยิงหลานที่อาบไปด้วยแสงแห่งความตาย,สัญญาณชีวิตของนางกำลังจะหายไปช้าๆ,ทำให้จงซานนึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น,เมื่อร้อยปีก่อน,ในเวลานั้นภรรยาของเขากุยเอ๋อได้เสียชีวิต,ตัวเขาที่ได้แต่มองอย่างช่วยไม่ได้,ไร้ซึ่งหนทางที่จะช่วย!
ความเจ็บปวด,หัวใจที่สั่นสะท้านอัดอั้นไปด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด!
"กู่เหยี่ยเหยี่ย!"ร่างกายของหยิงหลานที่สั่นสะท้านอยู่เล็กน้อย.ในเวลานี้ปราณหยินที่แทรกไปทั่วร่างทำให้ร่างของนางแข็ง,พูดจาอย่างยากลำบาก.
"ข้าอยู่นี่แล้ว!"จงซานที่ยังคงประครองหยิงหลานอยู่,จดจ้องมองใบหน้าของหยิงหลานที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,หัวใจของจงซานราวกับถูกมีดทิ่มแทงนับล้านเล่ม.
"หลานเอ๋อต้องไปแล้ว,จูบข้าสักครั้ง?"ดวงตาของหยิงหลานที่ส่องประกายแสงสีเขียว,ปราณแห่งความตายที่เอ่อล้นออกมา.
หยิงหลานจ้องมองจงซานด้วยความหวัง,จงซานที่จ้องมองไปยังหยิงหลาน,ในเวลานี้,ท้ายที่สุดจงซานก็รับรู้ถึงหัวใจของหยิงหลานได้.
"ใครคนใหนกันนะที่หยิงหลานชื่นชอบกัน?
กู่เหยี่ยเหยี่ยจะไปปรึกษาหารือเรื่องแต่งงานให้กับเจ้าเอง,หากว่าเขาไม่ยอม,ข้าจะไปฉุดเขามาเป็นภรรยาเจ้าเลยเป็นไง."
"ไม่,ไม่,หากไม่มีคนที่เหนือกู่เหยี่ยเหยี่ยล่ะก็,หยิงหลานขอไม่แต่งงานไปชั่วชีวิต."
คำพูดหยอกล้อกันในครั้งนั้นได้ปรากฏขึ้นมาในใจของเขาอีกครั้ง.
จงซานที่จ้องมองไปยังหยิงหลาน,เขาที่ยอมรับตามคำขอของนาง,ทว่าหยิงหลานกลับกำลังตกตายแล้ว,นี่คือลมหายใจสุดท้าย.
กลุ่มก้อนพลังงานของหยิงหลาน,ที่เต็มไปด้วยปราณหยินที่หนักหน่วงกำลังเริ่มสลาย,เวลานี้มันกำลังจงลงและเริ่มหายไปช้าๆ.
ดวงวิญญาณของนางกำลังจะหายไป,ปราณหยินมากมายที่อยู่ในกลุ่มก้อนพลังนี้,เพียงพอรับประกันว่านางจะกลายเป็นภูติ,ดวงวิญญาณที่กำลังจะจากกายเนื้อ.
หยิงหลานไม่รู้ว่าสายตาของจงซานในเวลานี้เต็มไปด้วยความอ่อนโนและคาดหวัง.
ความทรงจำมากมายที่กำลังผุดขึ้นมา,เป็นความทรงจำของภรรยาเขา,กุยเอ๋อ,ก่อนที่นางจะตายไป,น้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด.
กุยเอ๋อ,เหล่าเยว่ผิดต่อเจ้านัก,ไม่สามารถปกป้องหลานเอ๋อเอาไว้ได้.
จงซานที่น้ำตาไหลบ่าออกมาเป็นสาย,หัวใจที่เต็มไปด้วยความอั้นอั้นตันใจ,ความเศร้าที่โถมกระหน่ำเข้ามาหนักหน่วง.
กุยเอ๋อ,เหล่าเยว่ไม่ยุติธรรมต่อเจ้า! เหล่าเยว่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้.
ภาพความทรงจำที่ทับซ้อน,หยิงหลานที่อยุ่ในอ้อมกอดของเขา,ใบหน้าของนางที่เหมือนกับกุยเอ๋อเป็นอย่างมาก,จงซานที่จ้องมองออกไปด้านหน้า,ทำให้เขาแทบบ้าคลั่ง.
"จูบข้าสักครั้ง?"ราวกับเสียงของกุยเอ๋อดังขึ้นมา.
น้ำตานองหน้า,หัวใจที่โศกเศร้าไปจนถึงขีดสุด,จดจ้องร่างของกุยเอ๋อพร้อมกับก้มหน้าเลื่อนเข้าหา.
ปากที่จุมพิศไปยังปากที่เย็นยะเยือกของกุยเอ๋อ.
ดวงวิญญาณของหยิงหลานนั้นได้หดหายกลายเป็นปราณหยินและสลายกลายเป็นพลังวิญญาณแล้ว.
หายไปแล้ว,พลังวิญญาณที่หดหายไปจากร่างหมดแล้ว,หยิงหลานตายอย่างสมบูรณ์,วินาทีสุดท้ายที่นางตายไป,นางที่เผยยิ้มออกมา,หยิงหลานที่ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว,ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งสุดท้าย,จูบสุดท้าย,ทว่ามันจะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของนางตลอดกาล.
หยิงหลานที่รู้สึกเสียดายเล็กน้อย,ที่มีเวลาน้อยเหลือเกิน,วิญญาณของนางที่หายไปแล้ว.
จากนั้น,แขนของนาง,ร่างของนาง,ไปจนศีรษะของนาง,ที่ค่อยๆสลายหายไป,มันถูกลบไปด้วยพลังงานหยินที่รุนแรง,ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย.
หยิงหลานตายแล้ว,ตายอย่างสมบูรณ์,แม้แต่ศพก็ไม่มีเหลือ,ทุกอย่างหายไปแล้ว! หัวใจของจงซานที่หล่นวูบ,มันเหมือนกับได้สลายหายไป,ราวกับถูกกระแทกด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด.
"อ๊ากๆๆๆๆๆ"
จงซานที่เงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้า,ก่อนที่จะคำรามเสียงดังสนั่น.
เสียงตะโกนเสียงคำรามโหยหวน,ร่างของจงซานที่เต็มไปด้วยปราณทมิฬสาดส่องประกายขึ้นมาในทันที,จิตสังหารที่รุนแรง,จิตสังหารที่บริสุทธิ์และหนาแน่น,หยิงหลานตายแล้ว,มันได้กระตุ้นระเบิดจิตสังหารที่รุนแรงนี้ออกมา,ดวงตาของจงซานในเวลานี้,ส่องประกายแสงสีเขียวออกมาในทันที.
ราวกับว่ามันถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง,เนตรสังสารวัฏของจงซานทันใดนั้นก็ปรากฏขึ้นเอ่อล้นไปด้วยจิตสังหารที่ระเบิดออกมาพร้อมกัน.
แสงสีเขียว,ประกายแสงสีเขียวระยิบระยับในเวลากลางวัน,ประกายแสงสีดำทมิฬที่รวมตัวกันกลายเป็นดวงตาที่ปรากฏขึ้นที่บนอากาศ,เหมือนกับเนตรแสงสวรรค์ก่อนหน้านี้,ทว่าดวงตาของจงซานกลับเป็นสีดำทมิฬ,เพียงแค่มันลืมตาขึ้นมาปราณแห่งความตายก็รวมตัวกันขึ้นในทันที.
ปราณแห่งความตายที่มากมายนับไม่ถ้วน,ท้องฟ้าที่เปลี่ยนสี,เมฆสีดำที่ปิดท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว,ท้องฟ้าแปรปรวนเปลี่ยนไปในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น