Immortality Chapter 518 Zhong Shan came
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 518 จงซานมาถึง.
Chapter 518 Zhong Shan came
钟山来了
จงซานมาถึง.
หานจื่อกวงทรงพลังมาก,พลังทำลายน่าสะพรึงกลัว,ทำให้กองทัพทั้งหมดล้มตายไป,ข้างๆหยิงหลานในเวลานี้,มีเพียงแค่นักรบเกาะทองที่กลายร่างมาจากถั่วเซียนไม่กี่ตัวเท่านั้น.
เพราะหยิงหลานเสียเลือดไปมา,ใบหน้าของนางที่กลายเป็นขาวซีด,ทว่าไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย.
"ตอนนี้เหลือเพียงเจ้าแล้ว!"หนานจื่อกวงที่ชี้กระบี่ไปยังหยิงหลาน.
ราวกับว่าต้องการเห็นความหวาดกลัวและความรู้สึกเสียใจของนาง.
แม้ว่าหยิงหลานจะเป็นสตรี,ทว่าก็มีความอหังการจะยอมให้ข่มขู่ด้วยความตายอย่างงั้นรึ?สายตาที่เย็นชาจ้องมองยังหานจื่อกวง,หยิงหลานเองไม่รู้ด้วยเช่นกันว่าก่อนหน้านี้ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองได้สังหารหานฉงไป,ดังนั้นจึงไม่คิดว่าหานจื่อกวงนั้นไล่ล่าสังหารนางเรื่องดังกล่าว.
นี่คือสงครามระหว่างสองราชวงศ์,แน่นอนหากจะให้กล่าวล่ะก็,จักรพรรดิจะไม่มีทางเข้าสู่สนามรบทั่วไป,จะออกมาเพียงแค่สงครามตัดสินเท่านั้น.
นี่ไม่เป็นไปตามหลังการ,เกี่ยวกับบัญญัติราชวงศ์,หากว่าต้องการวาสนา,วาสนาของราชวงศ์,จะไม่ต้องไม่โค่นล่มทัพฝ่ายตรงข้ามด้วยตัวคนเดียว,จะต้องทำสงครามอย่างเปิดเผย.
"หานจื่อกวง,นี่เหรอผู้ที่เคยเป็นราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์,กับเรื่องทั่วไปเจ้ายังไม่รู้เลย,ไม่สงสัยเลยว่าราชวงศ์ราชันย์ของเจ้าถึงล่มสลาย!"หยิงหลานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ฮ่าอ่าฮ่า,ท้ายที่สุดก็กลัวแล้วรึ?"ใบหน้าของหานจื่อกวงที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง.
หยิงหลานไม่ได้หวาดกลัวความตาย,ทว่าในเวลานี้นางที่เผยความหวาดกลัวออกมานั้น,ไม่เพราะว่าขลาดกลัวต่อชีวิตตัวเอง,ทว่าเป็นจงซาน,นางไม่ต้องการที่จะแยกจากจงซาน!
หลายปีมานี้,หยิงหลานที่เต็มไปด้วยความเคารพ,นางที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเทิดทูน,หลายปีที่ผ่านมานี้,นางสามารถบอกได้เลยว่า,มีความรู้สึกเหมือนกับปุถุชนทั่วไปที่ซ่อนเอาไว้,ตราบเท่าที่เห็นจงซาน,หยิงหลานก็พึงพอใจแล้ว,จงซานมีความสุข,หยิงหลานก็มีความสุข,จงซานโกรธ,หยิงหลานก็โกรธด้วย.
หลังจากนี้นางจะไม่ได้เห็นกู่เหยี่ยเหยี่ยแล้วรึ?
"เจ้าคิดว่าข้ากลัวอย่างงั้นรึ?
หากข้ากลัวแล้วจะทำให้เจ้าพึงพอใจรึอย่างไร?"หยิงหลานแค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่,ข้าเอาชีวิตเจ้าแน่,ทว่าข้าก็ต้องการชีวิตของจงซานด้วย,ข้ารู้ว่าเจ้าคือคนสำคัญที่สุดสำหรับจงซาน,ข้าจึงยังไม่สังหารเจ้า!"หานจื่อกวงแค่นเสียงเย็นชา.
สิ้นคำพูด,กระบี่ของเขาที่ตะวัดออกไป,จัดการเหล่าทหารชุดเกราะทองที่อยู่รอบๆนางทันที.
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,โลหิตของมันที่ไหลลงสู่พื้นเหลือเพียงแค่หยิงหลานคนเดียวในเวลานี้.
"เจ้าต้องการที่จะใช้ข้าข่มขู่กู่เหยี่ยเหยี่ยอย่างงั้นรึ?"หยิงหลานที่ดวงตาเบิกกว้าง.
จิตสังหารที่รุนแรงของหยิงหลานที่ปะทุขึ้นมา,จิตสังหารที่รุนแรงนี้,ถึงแม้ว่าจะเป็นหานจื่อกวงก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ.
"ก่อตั้งวิญญาณ,เพียงแค่ก่อตั้งวิญญาณคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีจิตสังหารรุนแรงเช่นนี้?"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้าต้องการสังหารกู่เหยี่ยเหยี่ยของข้า?
ฝันไปเถอะ!"หยิงหลานที่โกรธเกรี้ยวตะโกนออกมาเสียงดัง.
เดิมที่นางก็ไม่ได้หวาดกลัวความตายอยู่แล้ว,ดวงตาของนางที่เผยจิตสังหารที่รุนแรง,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย,ภายในใจของนางนั้นไม่มีทางที่จะทำให้จงซานได้รับบาดเจ็บ,ถึงแม้ว่าจะแลกด้วยชีวิตนางจะไม่ยอมให้จงซานต้องบาดเจ็บแน่.
หยิงหานที่นำบอลระเบิดสีดำออกมาจากกำไรเก็บของ.
นี่คือบอลทมิฬ,ที่ขันทีของไท่จื่อเห่าซานเคยใช้มาก่อนในอดีต,มันสามารถระเบิดได้อย่างรุนแรง,นางได้มาจากศัตรูที่จับตัวได้,และหลังจากที่มอบมันให้กับจงซาน,ก็สามารถพัฒนาสร้างเป็นมุกระเบิดสายฟ้าได้.
หยิงหลานที่นำมันออกมาเป็นจำนวนมาก.
เห็นเช่นนี้,ดวงตาของหานจื่อกวงที่จ้องเขม็ง.
หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหยิงหลานที่บ้าคลั่ง,นางต้องการระเบิดตัวเองไปพร้อมกับเขาอย่างงั้นรึ?
ไม่มีเวลาให้ขบคิดหานจื่อกวงที่ปล่อยแสงสีน้ำเงินออกไปในทันที.
กำแพงผนึกจื่อกวง!
ในอดีตนั้น,หานจื่อกวงเคยแช่แข็งจงซานและเจี้ยนอ้าวด้วยวิชานี้เช่นกัน.
ระดับราชันย์แท้แน่นอนว่าทรงพลังแข็งแกร่ง,ถึงแม้ว่าจะเป็นมุกระเบิดสายฟ้า,ถึงแม้ว่าจะจุดชนวนเรียบร้อยแล้วก็ตาม,ต่อหน้ากำแพงผนึกจื่อกวง,ก็สามารถขวางกั้นได้ทั้งหมด.
ความแข็งแกร่งของหานจื่อกวงนั้น,ด้วยพลังฝึกตนของหยิงหลานไม่มีทางที่จะขัดขืนได้.
หยิงหลานที่ถูกกำแพงผนึกจื่อกวง กักขังเอาไว้,ได้แต่จับจ้องมองมายังหานจื่อกวงด้วยความเกลียดชัง.
"เกลียดข้ารึ?
ฮ่าฮ่าฮ่า,คิดจะสังหารให้ข้าตกตายไปด้วยกันเหรอ,หากว่าเจ้าทำลายผนึกของข้า,เจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ส่วนจงซาน,ข้าจะนำมันมาเอง,ข้าไม่เชื่อว่ามันจะไม่ยอมฟังที่ข้าพูด,บางทีข้าคงไม่สามารถทำอะไรจงซานได้,ทว่าสำหรับเจ้า,ข้าว่าจงซานจะต้องยินยอมอย่างแน่นอน,ฮ่าฮ่าฮ่า!"กับสายตาแห่งความเกลียดชัง,หานจื่อกวงที่กลบด้วยท่าทางที่เย็นชา.
หยิงหลานชำเลืองมองหานจื่อกวง,สายตาที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม,เสียใจ,เสียใจที่ไม่ได้บอกลาจงซานเป็นครั้งสุดท้าย.
จากนั้น,ก็ล้มเลิกความคิดดังกล่าวไป.
แน่นอนว่านางไม่สามารถให้กู่เหยี่ยเหยี่ยเข้ามายุ่งเรื่องนี้,ไม่สามารถที่จะให้ตัวเองถูกใช้ข่มขู่กู่เหยี่ยเหยี่ยได้.
สายตาของนางยังคงจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง,แสดงท่าทางไม่ยอมแพ้.
กู่เหยี่ยเหยี่ยแน่นอนว่าจะต้องแก้แค้นให้ข้า! จะต้องสังหารเจ้าอย่างแน่นอน.
เห็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของหยิงหลาน,หานจื่อกวงทันใดนั้นก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในทันที.
เป็นความจริง,ใบหน้าของหยิงหลานที่มีโลหิตไหลออกมา,ที่มุมปากของนาง,โลหิตที่ไหลย้อมกำแพงผลึกจื่อกวง.
"เจ้าถึงกับยอมตายเลยอย่างงั้นรึ?"หานจื่อกวงที่ตกใจเหมือนกัน.
ด้วยการสะบัดมือ,กำแพงผลึกจื่อกวงก็ถูกนำออกมา,ทว่าหลังจากนั้นมุกสายฟ้าที่จุดชนวนนั้นก็ถูกหานจื่อกวงโบกสะบัดลอยขึ้นไปบนฟ้า,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นบนท้องฟ้า.
"พรึด!"
หยิงหลานพ่นโลหิตคำโต.
"เจ้า,เพื่อจงซานแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะระเบิดวิญญาณก่อตั้ง?"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เสียสติ,เป็นสตรีที่บ้าคลั่งนัก,คาดไม่ถึงเลยว่าเพื่อจงซานจะยอมระเบิดวิญญาณก่อตั้ง?
ทำไมนางถึงต้องทำเช่นนี้? หานจื่อกวงไม่เข้าใจความคิดของนางแม้แต่น้อย,เขาที่ไม่เคยเข้าใจกับความรู้สึกที่ยอมตายเพื่อผู้อื่น,ถึงเขาจะโกรธเกรี้ยวกับเรื่องบุตรชายของเขา,ตอนนี้ก็หยุดความโกรธไร้สติแล้ว.
บุตรชายทั้งสามของเขา,หานจิว,คือคนที่เขารักที่สุดได้ตายไป,ตอนนี้เขาอยู่ในความสุขุมแล้ว,ในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าพฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้จะบ้าคลั่ง,นางเสียสติ,เพื่อจงซานถึงกับยอมฆ่าตัวตายเลยรึ?
โลหิตที่ยังไหลออกมาจากปากของนาง,นางรับรุ้แล้วว่ากำแพงผลึกนั้นถูกนำออกแล้ว.
เห็นใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อของหานจื่อกวง,หยิงหลานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างคาดไม่ถึง.
คนทั้งสองคนที่เผชิญหน้ากัน,แม้ว่าบทสุดท้ายหยิงหลานจะตัดสินใจฆ่าตัวตาย,แต่ก็ถือว่านางเป็นคนชนะ.
"เจ้าจะต้องตายอย่างทรมาน!"หยิงหลานที่ก่อนจะสิ้นใจได้หันมามอง,ก่อนที่จะพ่นโลหิตออกมาหลายครั้ง.
ที่ไกลออกไปนั้น,จงซานที่เปลี่ยนเป็นร่างเงาที่เคลื่อนที่มาด้วยความเร็วสูง,ภายในใจของเขาที่สังหรใจไม่ดีมากขึ้นและก็มากขึ้น,เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น.
ทันใดนั้น,จงซานที่เห็นบนท้องฟ้าเกิดเมฆสีดำจากการระเบิด,สิ่งดังกล่าวคือมุกสายฟ้าที่หานจื่อกวงปัดขึ้นไปบนท้องฟ้านั่นเอง.
ไร้ซึ่งลังเล,จงซานที่พุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าวในทันที.
พริบตาเดียวเท่านั้น,จงซานก็สามารถมองเห็นสภาพสนามรบได้.
ทุกคนตายไปหมด,พื้นดินย้อมไปด้วยโลหิต,เศษชิ้นส่วนของร่างกายที่กระจายไปบนพื้น,ตาย,ทุกคนตายไปหมดแล้ว.
เหลือเพียงแค่ตรงกลางสองคน.
หานจื่อกวงที่ถือกระบี่ด้วยความโกรธ,เหว่ยหยิงหลานที่ค่อนๆล้มลงช้าๆ,จงซานที่สัมผัสได้ถึงพลังชีวิตของนางที่อ่อนลงมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ไม่!!!!!!!!"
จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความโกรธ,ร่างกายของเขาที่พุ่งตรงไปยังพื้นที่ดังกล่าวด้วยความเร็ว.
หยิงหลาน,หยิงหลานตายแล้ว? ไม่,ไม่!!!
จงซานเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก.
ขณะที่จงซานเปลี่ยนร่างให้เป็นเงานั้น,ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเขาแม้แต่น้อย,จวบจนที่ได้ยินเสียงตะโกนของจงซาน,หานจื่อกวงจึงพบเขา,พื้นที่รอบๆนี่ไม่มีคนไม่ใช่รึ?
หานจื่อกวงที่จ้องมอง,ร่างเงาของจงซานพริบตาเดียวก็มาถึงด้านหน้าหยิงหลานแล้ว,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรูปร่างมนุษย์และกอดหยิงหลานเอาไว้.
เร็วมาก,หานจื่อกวงไม่สามารถพบเห็นการเคลื่อนไหวของเขาได้เลย,พริบตาเดียวที่จงซานเคลื่อนที่มาถึงหยิงหลาน,เป็นไปได้อย่างไร?
เขารวดเร็วขนาดนี้เลยรึ?
"หยิงหลาน!"จงซานที่หัวใจสลด,มือที่ปล่อยแกนแท้เข้าสู่ร่างของหยิงหลานอย่างรวดเร็ว.
หยิงหลานค่อยๆล้มลงสู่พื้น,นางกำลังจะตาย,ไร้ซึ่งความเสียใจใดๆ,นางไม่เสียใจที่นางฆ่าตัวตาย,ความเสียใจเล็กๆที่มี,ก็เพียงแค่ไม่สามารถได้เห็นจงซานก่อนตาย,นี่คือความเสียใจเดียวของนาง,หยิงหลานต้องการกล่าวลา,นางที่คิดถึงจงซาน,ต่อไปนางจะไม่สามารถเห็นจงซานได้อีกแล้ว.
ทว่าขณะที่นางกำลังเสียใจ,ราวกับว่าความหวังถูกจุดขึ้นอีกครั้ง,ทันใดนั้นนางก็พบกับคนที่นางต้องการพบมากที่สุด.
"จงซาน!"หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังจงซานที่กอดหยิงหลานที่อยู่ไกลออกไป.
สายไปแล้ว,ท้ายที่สุดเขาก็สายไปแค่ก้าวเดียว.
จงซานที่จ้องมองไปยังหยิงหลานที่อยู่ในอ้อมกอด,แววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ,เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด,จากนั้น,ดวงตาของเขาที่กลายเป็นสีแดงจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง,สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,ความเกลียดชังที่ไร้ที่สิ้นสุด.
สายตาที่ดุร้ายจิตสังหารที่รุนแรงของจงซาน,จ้องมองออกไป,หานจื่อกวงถึงกับหัวใจรัดแน่น,ทว่าก็ไม่ได้ขลาด.
"ในเมื่อเจ้ามาแล้ว,เช่นนั้นก็ตามไปอยู่กับหวานใจของเจ้าตายไปพร้อมกันซะ."หานจื่อกวงกล่าว.
"อัญเชิญสัญลักษณ์ฟ้าดิน,อ๋องหมาป่าออกมา!"จงซานที่คำรามลั่น.
พื้นที่ด้านหน้าของจงซานที่ปรากฏควันขนาดใหญ่ขึ้นมาทันที.
จงซานที่ใช้แก่นแท้แผ่ออกไปเพื่อเรียกอ๋องหมาป่า,นี่ไม่ใช่ผู้บัญชาการหมาป่า.
นี่คืออ๋องหมาป่าที่แท้จริง,มีสถานะเท่ากับอ๋องมังกร,เหนือหลางเจียง,ก็คืออ๋องหมาป่า,ระดับราชันย์แท้ของเผ่าหมาป่านั่นเอง.จงซานที่สำเร็จระดับจักรพรรดิแท้,เพียงแค่ใช้แก่นแท้ก็สามารถอัญเชิญอ๋องหมาป่าของเผ่าหมาป่าได้แล้ว,นี่คือผู้เยี่ยมยุทธิ์ที่แท้จริง.
ควันสีดำที่ค่อยสลายหายไป,บนสนามรบทันใดนั้นก็ปรากฏชายในชุดสีดำ,ใบหน้าของเขาที่มีรอยแผลเป็นยาวบนใบหน้า,เป็นชายที่ดูดุร้ายเป็นอย่างมาก.
"จงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีคุณสมบัติอัญเชิญบิดาได้แล้วรึ?"ชายในชุดสีดำที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
ชายในชุดสีดำที่ดูงงงวย,ดูเหมือนว่าจงซานจะไม่สนใจตัวเองเลย,ก่อนที่จะกวาดตามอง,ก็รับรู้ว่าสถานการณ์ในเวลานี้ไม่ค่อยดีนัก.
"อ๋องหมาป่า,ซาโพว?"ดวงตาของหานจื่อกวงกลายเป็นเย็นชา.
คาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะสามารถอัญเชิญอ๋องหมาป่าได้?
เป็นไปได้อย่างไร? เผ่าหมาป่าเผ่าอสูรที่ร้ายกาจ.
แม้ว่าจงซานจะเกลียดจื่อกวง,ทว่าก็ไม่มีเวลาที่จะจัดการเขาในเวลานี้,หานจื่อกวงต้องตาย,ทว่าถึงจะเกลียดชังเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับการหาวิธีในการช่วยชีวิตหยิงหลาน.
ร่างแยกเงาจงซานที่ประครองหยิงหลานไว้,ผมของนางที่กระเซอะกระเซิง,รับรู้ได้ในทันทีว่านางกำลังจะตาย,ใบหน้าของนางที่เผยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน,พร้อมกับเอื้อมมือคล้องคอจงซานไว้,จดจ้องมองจงซานอย่างคลั่งไคร้.
เกาะหมาป่าสวรรค์,ตำแหน่งของร่างหลักจงซาน.
ในท้องพระโรง,จงซานที่ลุกขึ้นในทันที,สายตาของเขาลุกวาว,ไม่สนใจข้าบริพารคนใด,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวจากไปในทันที.
"หนีปู่ซา."
จงซานที่ออกมาจากห้องโถง,ด้วยความโกรธเกรี้ยว.
วิญญาณก่อตั้งระเบิดเสียหาย,กำลังจะตาย,นางจะตายในเร็วๆนี้,นางต้องไม่ตาย,ห้ามตายโดยเด็ดขาด! ในเวลานี้,วิธีทั่วไปคงไม่สามารถช่วยได้,คงทำได้แค่เพียงหาวิธีที่พิเศษ.
จากการครุ่นคิดของจงซาน,หนีปู่ซาและเซียนเซิงซือ,ตอนนี้ไม่สามารถหาเซียนเซิงซือได้,ก็มีแค่หนีปู่ซาเท่านั้น,เขาจึงต้องเร่งรีบไปหาหนีปู่ซาอย่างรวดเร็ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น