Immortality Chapter 515 Wang Chen
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 515 หวางเฉิน.
Chapter 515 Wang Chen
忘尘
หวางเฉิน.
ภายในเมืองกวงหลิง.
จงซานที่จ้องมองไปยังรายงานที่อยู่บนโต๊ะ.
"หืม,สายไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ถอนหายใจออกมาในทันที.
"อย่างไร?"เฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังข้อมูลในมือของจงซาน.
"เจ้าดูซิ!"จงซานยื่นบันทึกข้อมูลให้กับเฉียนโหยว,จงซานก็คิดใคร่ครวญไปมาในทันที.
เฉียนโหยวที่จ้องมอง,พลางขมวดคิ้ว.
"ไม่ใช่ว่าหยิงหลานไม่ได้อ่านจดหมายของเจ้ารึ?"เฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดูเหมือนว่า,จดหมายยังไปไม่ถึงมือของนาง,ไม่,คงถึงแล้วแต่ไม่มีเวลาให้อ่าน,ช้าไปแล้ว,ยังไงหานเหว่ยก็ตายไปแล้ว!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"คนก็ตายไปแล้ว,คงช่วยอะไรไม่ได้,มีแต่ต้องเดินหน้าต่อไป!"เฉียนโหยวที่กล่าวปลอบ.
"อืม,หานจื่อกวงคนนี้,นับเป็นคนที่ดุร้ายและเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน,เป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ร้ายกาจ,กับสถานการณ์ในเวลานี้,เขานับว่าเป็นศัตรูที่ทรงพลังมาก,นอกจากนี้ยังมีความแค้นที่ลึกล้ำกับข้า,ข้าไม่ต้องการให้หยิงหลานไปข้องเกี่ยวกับเขา!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ในเมื่อมอบหน้าที่สำคัญให้กับหยิงหลาน,คงหนีไม่พ้นต้องเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามอยู่ดี,ทุกอย่างควรจะทำอย่างสมดุล,ด้วยเชาว์ปัญญาของนางไม่มีทางที่จะมีคนทำอะไรนางได้,ทว่าเมื่อไหร่ที่ข่าวนี้แพร่ออกไป,คนทั่วหล้าก็จะจับจ้องมาที่นางเช่นกัน!"เฉียนโหยวกล่าว.
"ไม่ได้การ,หยิงหลานจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น,ตราบเท่าที่ข้ามีชีวิตอยู่,จะไม่มีใครทำร้ายนางได้แม้แต่เส้นผม!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม,ดูเหมือนว่าจะเอ็นดูหยิงหลานจริงๆเลยนะ,ข้าเองก็ทำงานหนักเช่นกัน!
ข้าอยากให้เจี่ยเจี่ยมาเห็นจริงเชียว,ว่าเจ้าจะห่วงพวกนางบ้างใหม."ปากเล็กๆของนางที่บิดเล็กน้อย,แสดงอาการหึงหวง.
เห็นท่าทางของเฉียนโหยวแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างขมๆ,"จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร,ทว่าข้าไม่ต้องการให้หยิงหลานต้องมีความเสี่ยงใดๆ."
"แล้วท่านจะทำอย่างไรล่ะ?"เฉียนโหยวสอบถาม.
"ในเมื่อจดหมายก่อนหน้านี้ยังไม่ไปถึงมือนาง,ข้าจะเขียนใหม่อีกฉบับ,ตราบเท่าที่นางไม่ออกจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย,ย่อมไม่มีอันตรายใดๆ,เพียงแค่จัดการราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนก็พอแล้ว!"จงซานกล่าว.
..........
ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง! ห้องอักษรตำหนักหลวง.
"โครม!"
หานจื่อกวงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทำลายข้าวของ,โยนถ้วยน้ำชาลงพื้น.
เหล่าข้าราชบริพารที่อยู่รอบๆไม่กล้าที่จะกล่าวอะไรออกมา,ทำได้แค่มองเงียบลง.
ต้าไท่จื่อที่ยืนอยู่,จดจ้องมองไปยังทหารที่คุกเข่ารายงานที่ด้านหน้าหานจื่อกวง.
หานเหว่ยตายแล้วรึ?
ไม่สงสัยเลยว่าหานจื่อกวงจะโกรธเกรี้ยวขนาดนั้น.
เพียงแค่สงครามแรก,กองกำลังสามล้านคนถูกทำลายย่อยยับอย่างงั้นรึ?
แม้แต่ผู้บัญชาการหานเหว่ยยังตายไปด้วย,หานจื่อกวงจะไม่โกรธได้อย่างไร,หานจิวก็คนหนึ่งแล้ว,ในเวลานี้คนที่เขาเอ็นดีที่สุดตายไปแล้ว,บุตรชายของเขาหานเหว่ยตายไปอย่างคาดไม่ถึง.
"ฟู่หวง,บุตรขอเป็นคนนำทัพไปแก้แค้ให้น้องรองเอง!"ต้าไท่จื่อที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวก้าวออกมาด้านหน้า.
หานจื่อกวงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นราชันย์,ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,หลังจากที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรงเมื่อสักครู่นี้,จากนั้นก็ค่อยๆระงับความโกรธกลับมา,พร้อมกับจดจ้องข้อมูลต่างๆอย่างระเอียด.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,จงซาน?"ดวงตาของหานจื่อกวงที่หรี่ตาจ้องมอง.
"ฝ่าบาท,ราชวงศ์ของพวกเรามีหลายร้อยสิ่งที่ต้องทำตอนนี้,ไม่สามารถเคลื่อนทัพได้ในเวลานี้,นอกจากนี้ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งยังยากจะเผชิญหน้า,ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะเข้าห้ำหั่นพวกเขา."เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวออกมา.
"ฝ่าบาท,เฉินและคนอื่นๆยินดีที่จะไปพร้อมกับต้าไท่จื่อเพื่อแก้แค้นให้ไท่จื่อรอง."เสนาธิการคนหนี่งกล่าวออกมาเช่นกัน.
"ฝ่าบาท,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นมีผู้บัญชาการทัพทั้งหกที่แข็งแกร่ง,ทัพที่ไท่จื่อหานเหว่ยพ่ายแพ้นั้นมีคนเพียงแค่
สามล้าน,ราชวงศ์ของพวกเราตอนนี้ยังไม่มั่นคงนัก,คงยากที่จะต่อต้านพวกเขาได้!"เสนาธิการอีกคนกล่าว.
"ไม่,เวลานี้ล่ะ,พวกเราจะรอให้ต้าเจิ้งกำราบดินแดนแห่งความวุ่นวายไปหมดก่อนรึ?
ยิ่งปล่อยไปพวกเราก็จะยิ่งไล่ตามพวกเขาไม่ทัน,เวลานี้ควรที่จะเคลื่อนทัพ,ต้าเจิ้งอย่างน้อยควรจะมีต้ากวงคอยรั้งพวกเขาเอาไว้."เสนาธิการคนหนึ่งกล่าวแย้ง.
"พอแล้ว.!"หนานจื่อกวงออกคำสั่งในทันที.
เหล่าข้าราชบริพานที่หยุดในทันที.
"ฟู่หวง!"สายตาของต้าไท่จื่อที่เต็มไปด้วยความมุ่งหวัง.
หานจื่อกวงที่หลับตา,สูดหายใจลึก,ราวกับว่ากำลังตัดสินใจบางอย่าง.
"หานจื่อกวงเจ้าอยู่ก่อน,คนอื่นๆออกไปได้!"หานจื่อกวงที่หลับตา
"รับด้วยเกล้า!"เหล่าข้าราชบริพารที่ถอยออกไปในทันที.
"ฟู่หวง!"ต้าไท่จื่อหานฉงจ้องมองไปยังหานจื่อกวง.
"หานเหว่ยพ่ายแพ้,เป็นดั่งที่ข้าได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว,ข้าต้องการให้โอกาสเขาฝึกฝน,ต้องไม่ลืมว่าจะต้องพ่ายแพ้ในสนามรบเท่านั้นถึงจะทำให้เติบโตขึ้น,คาดไม่ถึง,การที่เขาพ่ายแพ้ถึงกับทำให้เขาต้องตายไป,ต้าเจิ้ง,จงซานรึ?"สายตาของหานจื่อกวงที่ปล่อยจิตสังหารออกมา.
"ฟู่หวง,ท่านจะรวบรวมกองกำลังเหมันต์หรือไม่!"หานฉงที่เอ่ยออกมาในทันที.
หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหานฉง,สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,จนทำให้หานฉงต้องเงียบไปในทันที.
"กองกำลังนั่น,มีความสำคัญต่ออาณาจักรของเรา,จะเอามาใช้เพื่อระบานความรู้สึกส่วนตัวได้อย่างไร?"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทว่า!น้องรอง,เขา...."ใบหน้าของหานฉงที่เต็มไปด้วยความเศร้า.
"หากว่าเป็นราชวงศ์จักรพรรดิอื่น,การเคลื่อนทัพดังกล่าวแน่นอนย่อมไม่มีปัญหา,มีเพียงแค่จงซาน,ที่ต้องระวัง,หลายปีมานี้ข้าเห็นเขามา,คนผู้นี้มีความล้ำที่ลึกลับยังไม่เปิดออกมา,และมันซ่อนเอาไว้ลึกเป็นอย่างมาก."หานจื่อกวงถอนหายใจ.
"ยังมีอะไรซ่อนเอาไว้อีก!"ใบหน้าของหานฉงไม่อยากเชื่อ.
"จงซานนั้นสามารถที่จะจัดการระดับราชันย์แท้ได้เลย."หานจื่อกวงกล่าว.
"มันจะเป็นไปได้อย่างไร?"หานฉงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางตกใจ.
"สิบปีก่อนหน้านี้,เขาที่เพิ่งก้าวไปถึงระดับแกนทอง,ในเวลานี้เขาก้าวไปถึงระดับราชันย์แท้แล้วรึ?"หานฉงที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ,เรื่องนี้,หานฉงไม่อยากยอมรับแม้แต่น้อย.
"ข้าบอกเพียงว่าเขาสามารถจัดการระดับราชันย์แท้ได้,ไม่ได้บอกว่าเขาก้าวไปถึงระดับราชันย์แท้ได้."หานจื่อกวงขมวดคิ้ว,ภายในใจรู้สึกไม่พอใจ,ขุ่นเคืองกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หาย.
"ฟู่หวงพูดจริงๆรึ?"หานฉงที่จ้องมองหานจื่อกวงด้วยท่าทางไม่มีความสุขนัก,พร้อมกับตื่นตกใจขึ้นมาอีกครั้ง.
"ใช่แล้ว,หลายปีก่อนหน้านี้,ที่แดนเทพอเวจี,เขาและเจี้ยนอ้าวร่วมทีมกัน,แม้ว่าพลังฝึกตนของเขาจะยังไม่สามารถเทียบเจี้ยนอ้าวได้,ทว่าเขาก็เป็นคนที่เจี้ยนอ้าวเลือก,ความแข็งแกร่งย่อมไม่น้อยกว่ากันแน่,เจี้ยนอ้าวระดับจักรพรรดิแท้นั้น,ที่จริงสามารถเอาชนะมารแท้ซังเหลียนได้,ข้าและจงซานไม่ได้ต่อสู้กัน,ทว่าข้าก็สามารถมองออกว่า,ความแข็งแกร่งของเขาน่าจะก้าวไปถึงระดับจักรพรรดิแท้ขั้นปลายแล้วและยังสามารถจัดการระดับราชันย์แท้ได้อีกด้วย."หานจื่อกวงกล่าว.
"เช่นนั้น,จะทำอย่างไรดี?เรื่องของน้องรองไม่ต้องจบแค่นี้หรอกรึ?"หานฉงที่อัดอั้นโกรธเกรี้ยวหากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
หานจื่อกวงที่ได้แต่เงียบ.
"ฟู่หวง,หากเป็นเช่นนี้,พวกเรายิ่งควรจัดการจงซาน,หากว่าปล่อยไปเขายิ่งเติบโตไปอีก,ยิ่งนานไป,แน่นอนว่าจะยิ่งเป็นปฏิปักษ์กับเรามากขึ้น,ตอนนี้พวกเรารีบสังหารเขาซะ,หากไม่ทำบางที่คงไม่มีโอกาสแล้ว!"หานฉงที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"มันยังไม่ถึงเวลา!"หานจื่อกวงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แล้วเหว่ยหยิงหลานเล่า?
นางเป็นคนสังหารน้องรอง,พวกเราจะต้องสังหารนาง."หานฉงที่เอ่ยถึงหยิงหลานในทันที,เห็นชัดเจนว่าเขาต้องการสังหารหยิงหลานในเวลานี้.
"ข้าต้องบอกเจ้าอีกสักกี่ครั้ง?"หานจื่อกวงที่จ้องมองอย่างเย็นชา.
Sees the Han Jiguang expression, Han Chong
shuts up immediately. In the eye flashes through all at once indignant.
เห็นท่าทางของหานจื่อกวงแล้ว,หานฉงที่เงียบไปในทันที,ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง.
"มันยังไม่ถึงเวลา,หากว่าเจ้าเริ่มตอนนี้,ก็เหมือนกับราดน้ำมันลงบนไฟ,พวกเราไม่ควรที่จะหาเรื่องจงซาน,การหาเรื่องจงซานก็เหมือนกับฆ่าตัวตัวเท่านั้น."หานจื่อกวงที่กล่าวสอน.
"ครับ,ลูกผิดไปแล้ว!"หนานฉงที่กล่าวตอบแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ.
"ฝ่าบาท,ท่านอ๋องขอเข้าพบ!"ที่ด้านนอกห้องอักษรขันทีได้กล่าวรายงานออกมาในทันที.
"อาสอง?"หานฉงที่นิ่ง,จากนั้นก็เผยท่าทางประหลาดใจ.
หานฉงที่จ้องมองไปยังหานจื่อกวง,หานจื่อกวงที่ขมวดคิ้วไปมา,หรี่ตาจ้องมองออกมาเล็กน้อย.
"ให้เขาเข้ามา!"หนานจื่อกวงที่กล่าวออกมา.
"พี่ใหญ่,นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอกัน,คงไม่คิดว่าน้องคนนี้ตายไปแล้วนะ."
ที่ด้านนอกห้องอักษรได้ยินเสียงของคนผู้หนึ่งที่ดังลั่น,ทว่ากับแฝงไปด้วยความรุ่มร้อน,จนผู้ฟังรู้สึกประหลาดใจ.
คนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาในตำหนักอย่างรวดเร็ว.
คนผู้หนึ่งที่หน้าตาคล้ายคลึงกับหานจื่อกวงเป็นอย่างมาก,เขาสวมชุดสีแดง,เป็นน้องชายของหานจื่อกวง,หานฉวง,เขาที่เข้ามาพร้อมกับชายในชุดสีม่วงอีกคนที่ปิดรัดไปทั่วร่าง,จนไม่เห็นรูปร่างหน้าตาเลย.
"อาสอง!"หานฉงที่กล่าวออกมาด้วยความสุภาพ.
"นี่? หืมเจ้าใหญ่หรอกรึ?,ฮ่าอ่าฮ่า!"
"มาทำอะไร?"แววตาของหานจื่อกวงที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
"พี่ใหญ่,พูดเช่นนั้นได้อย่างไรพวกเราเป็นพี่น้องกัน,ไม่คิดที่จะให้ข้ากลับมาช่วยท่านอย่างงั้นรึ?"หานฉวง
"เจ้ารึ? ช่วยข้า?
เพียงแค่เจ้าไม่สร้างปัญหาให้ข้าเพิ่มก็ดีแล้ว."หานจื่อกวงที่กล่าวดูแคลน.
"พี่ใหญ่,ข้าเคยบอกท่านว่ารอให้ข้าฝึกฝนเพียงพอ,ข้าจะกลับมาช่วยเหลือท่าน."หานฉวงกล่าวตอบ.
"หืม?
นี่เจ้ารู้จักฝึกวิชาด้วยอย่างงั้นรึ?"แววตาของหานจื่อกวงที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
หานฉวงที่จ้องมองไปยังหานจื่อกวง,ทันใดนั้นทั่วร่างก็ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังระเบิดออกมา.
"ระดับจักรพรรดิแท้?"ต้าไท่จื่อหานฉงที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
หานจื่อกวงที่ปรบมือ,ทว่าหานฉวงไม่พอใจเท่าใดนัก,แม้นว่าพลังของเขาจะเพิ่มขึ้น,ในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ตำแหน่งหน้าผากของหานฉวง,ก็ปรากฏอักษรสีม่วงขึ้นมาในทันที.
เหยา!
อักขระ"เหยา"หากจงซานมาเห็น,ย่อมบอกได้ว่ามันคือผนึกเทวะ,ของกองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายาซึ่งทุกคนต่างก็มีกัน,หากแต่หานฉวงมีได้อย่างไร?
กลิ่นอายที่เพิ่มสูงขึ้น,สูงขึ้นเรื่อยๆ,จนหานจื่อกวงต้องแสดงท่าทางจริงจัง,จากนั้นก็จ้องมองไปยังอักขระบนหน้าผากของหานฉวง.
"นี่มัน,นี่มัน,นี่........"ต้าไท่จื่อที่ถูกกลิ่นอายผลักดันให้ถอยหลังออกไป.
"ราชันย์,ระดับราชันย์แท้อย่างงั้นรึ?"ต้าไท่จื่อที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"อาคมของกองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายารึ?
เจ้ามีมันได้อย่างไร?"ดวงตาของหานจื่อกวงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเองก็รับรู้เรื่องราวของกองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายามาด้วยเช่นกัน.
"กองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายาก็แค่ผนึกเทวะขั้นต้น,จะเอามาเทียบกับข้าได้อย่างไร?"หานฉวงที่เก็บกลิ่นอาย,พร้อมกับปลดผนึกเทวะลง.
"ผนึกเทวะ?
เจ้ามีสิ่งนี้ได้อย่างไร?"หานจื่อกวงกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้พี่ใหญ่อย่าสนใจเลย,ที่ข้ากับมานี้,เรื่องหลักๆนั้นได้ยินว่าพี่ใหญ่และจงซานได้เข้าปะทะกัน,ข้าจึงมาช่วยท่าน."หานฉวงกล่าว.
"ช่วยข้า?"หนานจื่อกวงที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อ.
"แน่นอน,แล้วข้าจะเรียกท่านว่าพี่ใหญ่ทำไม?
ลืมเลย,ข้าจะแนะนำศิษย์น้องของข้าให้รู้จัก,เขามีนามว่า,"หวางเฉิน"เขาจะช่วยข้าจัดการกับราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง!"หานฉวงกล่าว.
ใบหน้าของหานจื่อกวงที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อจ้องมองไปยังชายในชุดคลุมสีม่วง.
หวางเฉิน? ช่วยเจ้าล้มจงซานรึ?
คิดว่าหานจื่อกวงจะเชื่ออย่างงั้นรึ?
"คารวะจักรพรรดิหาน!"เสียงของหวางเฉินที่แหบเคลือ,เป็นเสียงที่สั่นสะท้านแตกพล่า.
"เจ้าจะช่วยข้าล้มจงซานอย่างงั้นรึ?"หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าว.
"เป็นเช่นนั้น!"หวางเฉินกล่าว.
"ทำไมเจ้าไปเอาความมั่นใจมาจากใหน?"หนานจื่อกวงที่ชำเลืองมอง.
"เพราะว่าข้าเข้าใจจงซาน!"หวางเฉินที่กล่าวออกมาไม่ช้าไม่เร็ว.
"เข้าใจจงซานรึ? ฮ่าฮ่าฮ่า!"หนานจื่อกวงที่ราวกับพบเรื่องที่ตลกขบขันเข้า.
เข้าใจจงซานอย่างงั้นรึ?ตัวตนของจงซานนั้นน้ำไม่เคยรั่วสักหยด,คิดว่าง่ายที่จะเข้าใจรึ?
หากว่าหวางเฉินกล่าวจริง,ไม่ใช่ว่าเขากลายเป็นสุดยอดฝีมือไปแล้วเหรอ.
"ถูกแล้ว,ข้าเป็นคนที่เข้าใจจงซาน,เป็นคนที่รู้จุดอ่อนของจงซาน,เขามีจุดอ่อนที่ไม่มีใครในทวีปศักดิ์สิทธิ์ล่วงรู้."หวางเฉินกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"จุดอ่อนรึ?"หานจื่อกวงชำเลืองมองไปยังหวางเฉิน,แววตาที่แสดงท่างล้อเลียนและอยากรู้ไปพร้อมกัน,ชายผู้นี้พูดจาใหญ่โตนัก,ทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์ยังไม่มีใครกล้าบอกเลยว่าเข้าใจจงซาน,จุดอ่อน,สามารถหาจุดอ่อนของจงซานได้ง่ายๆรึอย่างไรกัน?
เขาบอกว่าจงซานมีจุดอ่อนอย่างงั้นรึ?
เรื่องน่าขันอะไรกัน? แน่นอน,ถึงอย่างงั้นกับคำว่าจุดอ่อน,แม้นไม่รู้ว่าเป็นจริงใหม่,ก็ทำให้หานจื่อกวงอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น