Immortality Chapter 516 unfilial son meets
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 516 การพบกันของบุตรอกตัญญู.
Chapter 516 unfilial son meets
孽子相会
การพบกันของบุตรอกตัญญู.
"เจ้ากล่าวว่าจงซานมีจุดอ่อน,แล้วคืออะไร?"หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหวางเฉิน.
"เหว่ยหยิงหลาน!"หวางเฉินที่กล่าวเสียงแหบเคลือลากยาว.
"เหว่ยหยิงหลาน?"สายตาของหานจื่อกวงที่แสดงท่าทางขบขัน.
"เหว่ยหยิงหลาน,ท่านรู้หรือไม่ว่าเหว่ยหยิงหลานเป็นอะไรกับจงซาน?"หวางเฉินกล่าว.
"หืมพวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน?"หานจื่กอวงที่จ้องมองไปยังหวังเฉิน.
"นางคือหลานคนสำคัญของจงซาน,เป็นหนึ่งในสตรีที่จงซานใส่ใจที่สุด,และเป็นจุดอ่อนที่สุดของจงซาน."หวางเฉินกล่าว.
"หืม?"หานจื่อกวงตอนแรกที่แสดงท่าทางล้อเลียนตอนนี้เปลี่ยนเป็นจริงขังช้าๆ.
"หวังเฉินกล่าวออกมาเป็นความจริง! เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน,หากว่าท่านไม่เชื่อท่านจะต้องเสียใจ."หวางเฉินที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่แหบเคลือ.
"เสียใจ? มีอะไรที่ข้าต้องเสียใจ?"หานจื่อกวงกล่าวออกมา.
"การยึดครองดินแดนแห่งความวุ่นวาย,นั่นเป็นความต้องการของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง,หากแต่ข้าคิดว่า,หากยังปล่อยจงซานไว้,ท่านคงไม่มีทางได้สิ่งนั้น!"หวางเฉินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
กับคำพูดที่จี้ใจดำ,ใบหน้าของหานจื่อกวงกลายเป็นมืดมน.
"พี่ใหญ่,ข้ารับรองด้วยชีวิตว่าหวางเฉินไม่ได้พูดโกหกอย่างแน่นอน!"หานฉวงที่กล่าวรับรองอีกคน.
"เจ้า,ชิ!"แววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยันปรากฏขึ้นในสายตาของหานจื่อกวง.
หานฉวงที่โดนดูถูก,ใบหน้าของเขาแสดงท่าทางไม่ดีนัก.
หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหวางเฉินอีกครั้ง.
"เจ้ามีสิ่งใดพิสูจน์?"หานจื่อกวงที่ชำเลืองมองไปยังหวางเฉิน.
"พิสูจน์?
เรื่องนี้ไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยตาเห็น,ทว่าข้อมูลที่ข้าให้ย่อมเป็นจริงแท้แน่นอน,ข้าสามารถบอกบ้านเดิมของเขาได้,เจ้าส่งคนไปสืบก็แล้วกัน!"หวางเฉินกล่าว.
หานจื่อกวงที่ชำเลืองมองหวังเฉิน,ภายในใจที่กำลังครุ่นคิดไปมา,หวางเฉิน?
หวังเฉินเป็นใคร,เขารู้จักจงซานอย่างงั้นรึ?
"ส่วนเรื่องจุดอ่อนของจงซานนี้,ข้าคิดว่าคงไม่ต้องบอกว่าต้องทำอะไร,ท่านคงคิดได้ว่าต้องดำเนินการต่ออย่างไร!"หวางเฉินที่กล่าวเสียงแหบๆ.
"งั้นขอให้เซียนเซิงไปพักก่อน,ขอข้าคิดดูอีกที!"หานจื่อกวงที่กำลังครุ่นคิดอยู่.
หวางเฉินพยักหน้า.
"พี่ใหญ่!"หานฉวงที่ราวกับว่าต้องการกล่าวอะไรออกมา.
"เจ้าเองก็ออกไป!"หานฉวงที่กล่าวออกมาเช่นกัน.
ภายในห้องอักษร,มีเพียงสองพ่อลูก, หานฉวงและหวังเฉินถูกนำออกไปโดยขันทีชราไปยังที่พัก.
ในเวลาเดียวกันที่พวกเขาออกมา,ใบหน้าของหานฉวงที่แสดงท่าทางดูแคลน,ถ้าเป็นเช่นนี้,ไม่ควรจะนับถือเป็นพี่ใหญ่แม้แต่น้อย.
"ทั้งสอง,เชิญที่นี่!"ขันทีชราที่พาทั้งคู่ไปยังที่พักแห่งหนึ่ง.
"ให้ทุกคนออกไปให้หมด!"หานฉวงกล่าว.
ไม่นานหลังจากนั้น,ภายในเรือนที่พัก,จึงเหลืออยู่แค่หานฉวงและหวังเฉินสองคน.
"หวังเฉิน,เจ้าบอกว่าจู่เหรินต้องการให้พวกเราทำเช่นนี้อย่างงั้นรึ?
เพียงแค่สังหารจงซานได้,พวกเราก็จะเป็นอิสระ!"หานฉวงที่รู้สึกไม่ดีนัก.
"ทำตามที่ข้าบอกก็พอ,เจ้า..."หวังเฉินที่จะกล่าวอะไรออกมาก็หยุดลง,ทันใดนั้นก็มองไปยังทิศเหนือ.
"มีอะไรรึ?"หานฉวงที่สอบถามออกมา.
"เจ้ารออยู่ที่นี่,ข้ามีเรื่องต้องทำเล็กน้อย!"หวังเฉินกล่าวออกมา.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"รอข้า,เดี่ยวข้ากลับมา!"หวังเฉินที่บินออกไป.
จ้องมองไปยังทิศทางของหวังเฉินบินจากไป,แววตาของหานฉวงเต็มไปด้วยความเย็นชา.
หวังเฉินบินจากราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง,ตรงไปยังป่าแห่งหนึ่ง.
สถานที่ไม่ไกลออกไปนั้นมียอดเขาสองลูกที่อยู่ไม่ห่างกันออกไป.
ชายในชุดสีม่วงหวังเฉินยืนอยู่บนยอดเขายอดหนึ่ง,ส่วนไม่ไกลออกไปอีกยอดหนึ่งเป็นชายในชุดสีดำ,พันด้วยสีดำทั่วร่าง.
"เป็นเจ้าเองเหรอจงเสวียน?"หวังเฉินที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย.
"จงซีจิว,ดูเหมือนว่าเจ้าจะสบายดีหลังจากพบกันครั้งสุดท้าย!"ชายในชุดสีดำกล่าวออกมาเบาๆ.
"อย่าเรียกข้าว่าจงซีจิว,จงซีจิวตายแล้ว,ข้ามีนามว่าหวังเฉิน!"หวังเฉินกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา,อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้เสียงของหวังเฉินนั้นไม่ได้แหบเคลือ,ก่อนหน้านี้เป็นการกระทำเสแสร้งโดยตั้งใจของเขานั่นเอง.
"หวังเฉินรึ? กับผงคลีคละคลุ้งแห่งโลกีย์โลก,เจ้าสามารถลืมได้จริงๆรึ?
เปลี่ยนชื่อ,ต้องการจะลืมทุกอย่างงั้นรึ?"จงเสวียนที่กล่าวหยัน.
"ชิ,เจ้าเองคิดว่าต่างจากข้าเหรอ,ที่พันผ้าไปทั่วร่างคิดว่าจะปิดความน่าอับอายรึไง,"หวางเฉินที่กล่าวประชด.
"อับอาย,จะเอาข้าไปเทียบกับเจ้าที่ลืมกำพืดตัวเองได้อย่างไร!"จงเสวียนแค่นเสียงเย็นชา.
"ชิ!"หวังเฉินแค่นเสียงเช่นกัน.
"เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร?"หวังเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
"หาเจ้ารึ?
ถ้าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้,ตัวเองก็อย่ากระทำ,ซือจิว,เจ้าอย่าได้ทำผิดซ้ำซากอีกเลย,ไม่เช่นนั้น,ข้าคงไม่ยกโทษให้เจ้าแน่."สายตาของจงเสวียนที่เผยสีหน้าแววตาเย็นชาออกมา.
"ไม่ยกโทษให้ข้ารึ?
เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดว่าเป็นฟู่อี้อย่างงั้นรึ?
ต้าเหรินฟู่อี้นั้นจำเจ้าไม่ได้แล้ว,ตอนนี้เจ้ากับข้าต่างกันตรงใหน,เป็นบุตรทรพีไงล่ะ!ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หวังเฉินที่กล่าวเหยียดหยัน.
จงเสวียนที่ได้แต่เงียบ,ไม่ได้กล่าวโต้แย้ง.
"ชิ,ในเมื่อพบเจ้าอีกครั้ง,วันนี้ก็อย่าอยู่เลย!"
จากนั้น,ทั่วร่างของหวังเฉินที่ปล่อยแสงสีม่วงออกมาทั่วร่าง,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังจงเสวียน.
จงเสวียนที่ปล่อยฝ่ามือออกมาเช่นกัน,ฝ่ามือของทั้งสอง,เข้าปะทะกันอย่างรุนแรงหนักหน่วง.
"ตูมมมมมมมมม"
ฝ่ามือของทั้งสองที่ปะทะกันเสียงดังสนั่น,เต็มไปด้วยพลังที่รุนแรง,หวังเฉินที่ถูกกระทกให้ลอยกลับไปยืนอยู่ยอดเขาเดิมของเขาด้วยฝีมือของจงเสวียน.
"ตูมมมมมมมม"
เกิดระเบิดขึ้นถึงสองครั้ง,ยอดเขาทั้งสองที่ระเบิดออกเป็นเสียงๆ.
ดูเหมือนว่าภูเขาจะหายไปครึ่งลูกเลยทีเดียว.
"ซือจิว,ทางที่ดีช่วยหลีกไปให้ไกลดีกว่า!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาเล็กน้อย,จากนั้นกันหันหลังกลับพร้อมกับบินจากไปไกล.
หวังเฉินไม่ได้ไล่ตาม,ทว่าจดจ้องมองไปยังทิศทางที่จงเสวียนจากไป,ก่อนที่จะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง,และบินกลับที่พักราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง.
............
เมืองกวงหลิง.
จงซานและเฉียนโหยวยังคงนั่งอ่านรายงาน.
ผ่านมากว่าครึ่งปีแล้ว,ในเวลานี้ทัพทั้งหกต่างก็อยู่ในระยะแผนการสุดท้าย,ไม่,ต้องบอกว่าได้เข้าเขตของราชวงศ์จักรพรรดิต้าทั้งหมดแล้ว,กองกำลังทั้งหกนั้นได้ทำการกำราบราชวงศ์กษัตริย์ทั้งหมดไปหมดแล้ว,ตอนนี้เหลือเพียงแค่ทัพของจักรพรรดิทั้งแปดเท่านั้น.
ทว่า,การต่อสู้ของหยิงหลานนั้นรวดเร็วและรุนแรงมาก,ทัพหลักของนางเวลานี้ได้เข้าประชิดอาณาเขตของเมืองหลวงราชวงศ์จักรพรรดิแล้ว,หยิงหลานตอนนี้กำลังรุกเข้าสู่เมืองหลวงของราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.
การต่อสู้สุดท้าย!
จ้องมองไปยังข้อมูลในมือ,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
หยิงหลานนั้นแสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม,อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดก็ถึงเวลาปัดกวาดส่วนที่เหลือแล้ว.
จากนั้นจงซานที่จ้องมองไปยังรายงานถัดไป.
จงซานที่ถือจดหมายอยู่,ทันใดนั้นดวงตาก็หดหรี่เล็ก.
"ฟรึบ!"จงซานที่ยืนขึ้นมาในทันที,เห็นได้อย่างชัดเจนที่เขาแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เฉียนโหยวสอบถาม.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ยื่นจดหมายไปให้กับเฉียนโหยว,ท่าทางของเขาที่แสดงท่าทางจริงจังออกมา.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงลอบส่งกองกำลังลังเคลื่อนลงมาทางใต้?"เฉียนโหยวที่จ้องมองจดหมายด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น,หานจื่อกวงไม่ควรที่จะรีบขนาดนั้น."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กองกำลังน้ำแข็งเหมันตร์อย่างงั้นรึ?นี่คือกองกำลังเหมันต์ของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงงั้นรึ?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แน่นอนว่าใช่แน่!"จงซานที่แสดงท่าทางจริงจัง.
"หยิงหลานไม่ควรที่จะออกจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย!"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ด้วยสถานการณ์ปกติ,ไม่มีทางแน่,ข้าจะเขียนจดหมายกำชับไปอีก,ไม่ให้นางออกจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย."จงซานที่นำพู่กันออกมาเขียนจดหมายในทันที.
หลังจากนั้นสามวัน,จงซานและเฉียนโหยวที่นั่งเล่นหมากรุกในตำหนัก.
"หลายวันนี้มานี้ดูเจ้าไม่ค่อยมีสมาธิเลย?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
มือของจงซานที่หยุดเล่นต่อ.
ไม่ใช่ตรงนี้,แต่เป็นร่างหลัก,ร่างหลักตอนนี้มีลางสังหารใจไม่ดีนัก,แม้ว่าบัวหงหลวนจะไม่เปลี่ยนสี,ทว่าก็สามารถสัมผัสได้ถึงลางสังหารใจที่ค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆ.
"ฟรึบ!"จงซานที่ลุกขึ้นยืนในทั้นที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เฉียนโหยวสอบถาม.
"ไม่ได้การ,ข้าจะต้องไปหาหยิงหลาน! ดูเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องผิดปรกติแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"หืม,เจ้าจะไปตอนนี้เลยรึ?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่,ตอนนี้ข้าต้องไป,ที่นี่ข้าขอฝากเจ้า!"จงซานที่กล่าวด้วยความจริงจังจ้องมองไปยังเฉียนโหยว.
แม้ว่านางจะอิจฉาที่จงซานเป็นห่วงหยิงหลานมาก,ทว่าเฉียนโหยวก็เข้าใจได้,ก่อนที่จะพยักหน้ารับคำ
"อืม!"
หลังจากนั้นจงซานก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,มุ่งตรงไปยังทิศเหนือ,ไปยังราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.
เร็ว,เร็วและก็เร็วขึ้นอีก.
จงซานที่สังหรใจไม่ดีเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้,ทำได้แค่บินตรงไปด้วยความเร็ว.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน,หนึ่งในแปดราชวงศ์จักรพรรดิของดินแดนแห่งความวุ่นวาย,พวกเขานั้นทรงพลัง,มีรากฐานที่แข็งแกร่ง,ทว่า
ท้ายที่สุดก็พ่ายแพ้ต่อหยิงหลานในที่สุด,แม้ว่าค่ายกลแปดประตูกุญแจทองจะใช้คนเป็นฐานเพียง
2
ล้านคน,ทว่าก็เพียงพอที่จะจัดการฝ่ายตรงขาม,ส่วนอีกหนึ่งล้านคน,สนับสนุนในการทำลายราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.
ในเวลานี้ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนได้ล่มสลายแล้ว,วาสนามากมายของราชวงศ์ได้กระจายหายไปยังราชวงศ์ต้าเจิ้งที่เกาะหมาป่าสวรรค์.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งวที่ยกระดับขึ้นเรื่อยๆ.
ในตอนแรก,หยิงหลานที่ต่อสู้โดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว,เตรียมที่จะเข้ายึดครองราชวงศ์จักรพรรดิอื่นที่อยู่ข้างๆ,ทว่าทันใดนั้นนางได้รับขอมูลใหม่มาทำให้ต้องเปลี่ยนแผน.
กองกำลังเหมันต์เดินทางลงมาทางใต้รึ?
จดหมายสองฉบับ!
หลังจากที่หยิงหลานจ้องมองแล้ว,ต้องหยุดดูในทันที.
ลุงทั้งสองคน,เป็นจดหมายของลุงสามและลุงสิบเก้า,คนทั้งสองเป็นคนที่หยิงหลานเกลียดเป็นอย่างมาก.
เป็นพวกเขา,ที่ทรยศกู่เหยี่ยเหยี่ย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะติดต่อมา?
นอกจากนี้ยังปรากฏพร้อมกันทั้งสองคนด้วยรึ?
จดหมาสองฉบับ,ฉบับแรกจงซานจิว,ที่ว่ากล่าวด้วยคำพูดต่างๆ,ยั่วยุให้หยิงหลานโกรธเกรี้ยว,เป้าหมายคือให้นางออกมาจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย,เดินทางเข้าปะทะราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง.
ส่วนอีกฉบับเป็นจงเสวียน,มีเนื้อหาตรงกันข้าม,เขาได้ห้ามไม่นางออกมาจากดินแดนแห่งความวุ่นวายโดยเด็ดขาด.
จดหมายทั้งสองฉบับทีวางอยู่ด้านหน้าหยิงหลาน,ทำให้นางขุนเคืองและเหยียดหยันเป็นอย่างมาก.
ในเมื่อคนทั้งสองแยกออกจากตระกูลจงแล้ว,ทำไมยังกล้าใช้นามนี้อีกรึ?
ในเวลานี้หยิงหลานที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวแทนจงซานเป็นอย่างมาก,นางที่กำลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,กองกำลังนำแข็งเหมันต์นั้นได้เดินทางมาถึงชายแดนของดินแดนแห่งความวุ่นวายแล้ว.
"กองกำลังทั้งหมด,เดินทางไปยังทิศเหนือเพื่อประจันหน้ากับศัตรู!"หยิงหลานที่ออกคำสั่งในทันที,ขณะที่นางเพิ่งจัดการราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุดได้,ตอนนี้ก็พร้อมที่จะออกไปต้อนรับกองกำลังน้ำแข็งเหมันตร์.
สิบวันหลังจากนั้น,อี้เหยี่ยนและหลินเซียวที่ได้รับข่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนเส้นทางของหยิงหลาน.
"หมายความว่าอย่างไร?
หยิงหลานยกทัพไปทางเหนือ?"อี้เหยี่ยนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจที่ได้รับสารดังกล่าว.
"เถี่ยเสวีย,ถอนกำลังทั้งหมด,พร้อมกับเคลื่อนทัพไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือทันที!"อี้เหยี่ยนที่ออกคำสั่ง,โดยที่ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้.
"ทว่าจอมพล,พวกเราจะได้รับชัยแล้ว,ตอนนี้ให้ถอยทัพ,ไม่น่าเสียดายแย่หรอกรึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่แสดงท่าทางเสียดายออกมา.
"เร็วเขา,อย่าได้พูดจาอะไรให้มากความ!"ดวงตาของอี้เหยียนที่ชำเลืองมองออกไป.
เหมือนๆกัน,หลังจากที่หลินเซียวได้รับสาร,ก็หยุดทัพทั้งหมด,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศของหยิงหลานในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น