Immortality Chapter 507 Zhong Shan results in the demon sword
นิยาย เรื่อง อมตะ 507 จงซานกับกระบี่ปิศาจ.
Chapter 507 Zhong Shan results in the demon sword
钟山得魔剑
จงซานกับกระบี่ปิศาจ.
"ในเวลานี้,ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็เป็นกระบี่
ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็เป็นกระบี่เทวะได้."เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ,นี่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนยโสโอหัง,ทว่าเขาตระหนักได้ว่าเขาได้ก้าวไปถึงอาณาจักรดังกล่าวนั่นได้แล้ว.
แม้นในมือไม่มีกระบี่,ทว่าภายในใจก็มีกระบี่,ทุกๆอย่างล้วนแล้วแต่เป็นกระบี่ได้!
มารแท้ซังเหลียนแน่นอนว่าเขาไม่ชื่อว่าทุกอย่างสามารถเป็นกระบี่ได้?
ใต้สวรรค์แห่งนี้มีกระบี่เทวะที่ยากจะพบได้,จะเอาไปเทียบกับท่อนไม้ได้อย่างไร?
ไร้สาระ! กระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ที่ส่องประกายแสง 12 สี
แสดงความเป็นปฏิปักษ์ขึ้นมาอีกครั้ง.
หานจื่อกวงที่อยู่ไกลออกไป,จ้องมองลงมา,ด้วยท่าทางสนใจ.
ที่ไกลออกมาอีกฝั่งหนึ่ง,จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน,เขตแดนที่เจี้ยนอ้าวกล่าวถึงจงซานเคยได้ยินมาก่อน,ทว่ามันเป็นเพียงแค่นิยายเท่านั้น,เป็นเพียงเรื่องเล่า,เป็นไปได้ว่ามีเขตแดนดังกล่าวนั่นจริงๆรึ?
ทั่วร่างของเจี้ยนอ้าวในเวลานี้,ไม่เห็นปราณกระบี่เลยแม้แต่น้อย,เขาที่กระชับถือท่อนไม้อยู่,ราวกับว่าเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างที่สุด.
"ชิ!"มารแท้ซังเหลียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
กระบี่เทวะวิญญาณเหมันตร์ที่พุ่งตรงไปยังเจี้ยนอ้าวอีกครั้ง.
กระบี่ที่พุ่งออกไปยังไม่ถึงด้วยซ้ำ,ปราณกระบี่ที่พวยพุ่งออกไปราวกับสายน้ำที่ยิ่งใหญ่,รวมร่างเป็นรูปร่างของปราณกระบี่,น่าตื่นตกใจมาก,กระบี่ขนาดใหญ่โต,พุ่งตรงไปยังร่างของเจี้ยนอ้าว.
ปราณกระบี่ที่หมุนวน,ปลดปล่อยพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ของปราณกระบี่ที่สุงส่ง,แรงกดดันวิญญาณที่บ้าคลั่งจนทำให้อากาศบิดเบี้ยว,พุ่งเข้าหาเจี้ยนอ้าว.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยท่าทางตื่นตกใจ.
เจี้ยนอ้าวที่ไม่เร่งรีบ,ที่มุมปากของเขาที่เผยยิ้มบางๆออกมา,ในมือของเขาคือท่อนไม้ที่ชี้ไปยังกระบี่เทวะวิญญาณเหมันตร์.
"ตูมมมมมมมมม"
รูปร่างของปราณกระบี่ขนาดใหญ่,ทันใดนั้นก็ส่ายไปมา,ก่อนที่จะสลายหายไป.
มารแท้ซังเหลียนที่พุ่งเข้าหาเจี้ยนอ้าว,ปราณกระบี่ของเขาที่พวยพุ่งออกไปด้วยความเร็ว,พร้อมกับสร้างรูปลักษณ์ขึ้นมาได้เหมือนจริงมาก,โจมตีไปยังท่อนไม้ของเจี้ยนอ้าว.
ปราณกระบี่ที่โจมตีออกมากมายนับไม่ถ้วนไม่สามารถสัมผัสเจี้ยนอ้าวได้เลยแม้แต่น้อย.
"คลืนนนนน"
กระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ที่เข้าปะกับท่อนไม้.
สนามพลังสายลมที่โบกสะบัดพัดปลิวอย่างแรงระเบิดออกไปทุกทิศทาง,แรงวายุปราณกระบี่ที่พัดโบกไปทุกทิศในทันที.
มารแท้ซังเหลียนในเวลานี้ดวงตาเบิกกว้าง.
เจตจำนงกระบี่,นี่คือเจตจำนงกระบี่,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?มารแท้ซังเหลียนที่รับรู้ได้ถึงพลังที่มากมายของกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์,ทว่าเจตจำนงกระบี่ของฝ่ายตรงข้ามเองก็มีพลังไม่ได้ด้อยกว่าเลย.
ฝ่ายตรงข้ามใช้กระบี่เทวะอย่างงั้นรึ?
หากไม่เขาเห็นเจี้ยนอ้าวหยิบท่อนไม้มากับตา,มารแท้ซังเหลียนต้องเชื่อว่าในมือของเขาคือกระบี่เทวะชั้นยอด,ทว่าเขาก็เห็นอย่างชัดเจนว่ามันเป็นท่อนไม้ธรรมดา,หากเป็นเช่นนี้กระบี่เทวะ,ทั่วหล้าไม่กลายเป็นว่าไร้ค่าไปอย่างงั้นรึ?
เจตจำนงกระบี่จากท่อนไม้,เจตจำนงกระบี่ของกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์,เจตจำนงกระบี่ทั้งสองที่เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น,เกิดระเบิดปราณกระบี่อย่างหนักหน่วงรุนแรง.
คาดไม่ถึงกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ของมารแท้ซังเหลียน,มีพลังเท่ากันกับท่อนไม้ของเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
หัวใจของมารแท้ซังเหลียนไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,เป็นไปไม่ได้,จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ตึ้ง!"
แขนของเจี้ยนอ้าวที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย,กระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์สั่นไหวอย่างรุนแรง.
กระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์เปล่งแสง 12
สีออกมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันเริ่มไม่เสถียรได้กลายเป็นบ้าคลั่งไปแล้ว,มันต้องการที่จะทำลายท่อนไม้ที่อยู่ด้านหน้าให้แตกสลายพังทลายลงไป.
ทว่ามารแท้ซังเหลียนทันใดนั้นก็หยุดกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์เอาไว้.
"นี่เจ้า?"มารแท้ซังเหลียนไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,จดจ้องมองไปยังท่อนไม้.
เจี้ยนอ้าวจับจ้องมองไปยังมารแท้ซังเหลียน,ก่อนที่จะกล่าวชี้แนะเขาออกมา,"ผู้ฝึกตนวิถีกระบี่,ไม่จำเป็นต้องมีของวิเศษใดที่มีเจตจำนงกระบี่,เจ้าไม่มีเจตจำนงของตัวเอง,แล้วยังคิดว่าเป็นผู้ฝึกตนวิถีกระบี่ที่แข็งแกร่งได้อีกรึ?
ที่เจ้ามีคือเจตจำนงกระบี่ของกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์เท่านั้น,หากไม่มีกระบี่เทวะวิญญาณเหมันตร์,เจ้ายังจะนับว่าเป็นผู้ฝึกตนวิถีกระบี่ชั้นยอดอีกรึ?"
ได้ยินคำพูดของเจี้ยนอ้าวแล้ว,ราวกับว่ามารแท้ซังเหลียนตระหนักได้ถึงบางอย่าง,จิตใจของเขาที่จมดิ่งลงไปในจิตสำนึกทันที
ใช่แล้ว,ตัวเขาเองแข็งแกร่งขึ้นได้เพราะกระบี่เทวะ,พลังส่วนมากล้วนแล้วแต่มาจากกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์หนุนหลัง,หลังจากนี้หากกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์พังสลายไปล่ะ,ตัวเขาจะมีอะไร?
ไม่มีเลย,ทว่าเจี้ยนอ้าวที่ใช้เพียงท่อนไม้,แม้ว่ามันจะแตกสลายพังทลาย,เขาก็สามารถหยิบชิ้นอื่นมาได้,ใต้สวรรค์แห่งนี้มีท่อนไม้มากมายยิ่งกว่ากระบี่เทวะหลายแสนหลายล้านเท่า,เจตจำนงกระบี่,ถูกแล้ว,เป้าหมายของผู้ฝึกตนวิถีกระบี่ก็คือแจตจำนงกระบี่.
ทันทีที่มารแท้ซังเหลียนตระหนักได้แล้ว,จิตใจของเขาก็เปลี่ยนไป,ทันใดนั้นแสงสิบสองสีของกระบี่ก็เปล่งแสง
12 สีอย่างมั่นคง,ซึ่งสูงที่สุดเท่าที่ซังเหลียนสามารถทำได้,เทียบได้กับเจี้ยนอ้าวในชาติที่แล้ว.
มารแท้ซังเหลียนจดจ้องมองกระบี่เทวะในมือของตัวเอง,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"ขอบคุณ,อาวุโสที่ชี้แนะ."มารแท้ซังเหลียนที่โค้งคารวะเจี้ยนอ้าวอย่างนอบน้อม.
แม้ว่าเจี้ยนอ้าวจะมีระดับจักรพรรดิแท้,ทว่าพลังฝึกตนนั้นไม่สามารถที่จะวัดได้,และยังดูเหมือนว่าจะเหนือกว่าระดับราชันย์แท้ทั่วไปด้วยซ้ำ,เขาที่เข้าขั้นปรมาจารย์กระบี่,เจี้ยนอ้าวที่มีเส้นทางเป็นของตัวเอง,ควรค่าแล้วที่จะให้ความเคารพ.
"อืม,เจ้าใช้กระบี่นี้,มานานเท่าไหร่แล้ว!"เจี้ยนอ้าวสอบถาม.
"500ปี!"มารแท้ซังเหลียนที่พยักหน้าและตอบรับ.
"500
ปี,จะบอกนานก็นาน,จะบอกสั้นก็สั้น,อย่างไรก็ตามเจ้าที่อยู่เพียงมารแท้,ระดับราชันย์แท้,ในเวลานี้เจ้าได้พ่ายแพ้ให้กับมันแล้ว,ยอมแพ้,และค้นหาเพลงกระบี่ของตัวเองเถอะ."เจี้ยนอ้าวที่เอ่ยปากออกมา.
ยอมแพ้อย่างงั้นรึ?
แม้ว่าเขาจะเข้าใจความอันตรายของกระบี่วิญญาณเหมันต์,ทว่า,เขาต้องการให้มารแท้ซังเหลียนทิ้งมันซะ,ทว่าการจะให้เขาทิ้งมันไปนั้น,ไม่ได้ง่ายดายนัก,บางที่มันก็เหมือนกับคนติดยา,ที่ถึงรู้ว่ามันอันตราย,หากแต่ก็ยังต้องการมัน,ไม่สามารถขาดมันได้.
เห็นท่าทางของมารแท้ซังเหลียนแล้ว,ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่เปลี่ยนเป็นคมกริบ,"ผู้ฝึกตนวิถีกระบี่,ต้องแสวงหาความหมาย,จิตใจต้องมั่นคง,เมื่อต้องการจะทะลวง,ก็ต้องทะลวง,ไม่มีคำว่าสับสน."
ดวงตาของมารแท้ซังเหลียนเผยท่าทางยากที่ยากจะตัดใจ,เขาที่จับจ้องมองไปยังกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ที่กักขังหัวใจของเขาเอาไว้,ก่อนที่จะสูดหายใจลึกแสดงความเคารพต่อเจี้ยนอ้าว,"อาวุโส,ผู้น้อยใช้มันมา
500 ปี,500 ปีนี้เหมือนกับที่ราวกับเสพติดมันไปแล้ว,ไม่สามารถที่จะทำลายมันได้,ทว่าขอให้อาวุโสโปรดช่วยดูแล."
มารแท้ซังเหลียนที่ยืนกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ออกไป,มอบมันให้กับเขาอย่างงั้นรึ?
เจี้ยนอ้าวที่ขมวดคิ้วไปมา,ภายในใจที่รู้สึกแปลกๆ,เขาที่คิดจะช่วยมารแท้ซังเหลียนไม่ให้เสพติดมัน,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะย้อนเข้าหาเขา,ดูแลมันรึ?
นี่เจ้าต้องการให้ข้าติดมันอย่างงั้นรึ?
ในชาติที่แล้วข้าติดมันจะถอนตัวไม่ขึ้น,หากว่าข้าเสพติดมันอีกจะให้ทำอย่างไร?
ไม่สามารถตัดใจได้ง่ายๆ,มารแท้ยังยากที่จะตัดใจ,ทว่าในชาติที่แล้วเขาที่เป็นพญามาร,ก็ยิ่งยากจะตัดใจเช่นกัน,จวบจนตัดสินใจฆ่าตัวตายในครั้งนั้น.
เจี้ยนอ้าวไม่กล้าที่จะรับมันไว้,สายตาของเขาและมารแท้ซังเหลียนจดจ้องมองกันและกัน.
ในเวลานั้น,จงซานและหานจื่อกวงที่รับรู้ว่าการต่อสู้ได้จบลงแล้ว,จึงได้บินเข้าไปมาอย่างรวดเร็ว.
ทั้งคู่ที่จ้องมองไปยังมารแท้ซังเหลียนกำลังยื่นกระบี่ออกไปให้กับเจี้ยนอ้าว,พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจ.
และในเวลาเดียวกันเจี้ยนอ้าวจ้องมองไปยังจงซาน,ทันใดนั้นหัวใจก็สั่นไหว,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ก็ได้!"
เจี้ยนอ้าวที่รับกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์กลับคืนมา,มารแท้ซังเหลียนถึงกับเป่าปากเสียงดัง,จ้องมองไปยังกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์,นับว่าเป็นสิ่งที่ยากจะตัดใจจริงๆ.
"อาวุโส,นี่คือหยกสัญญาณของข้า,และของเมล็ดมารก่อนหน้านี้,ข้าขอมอบให้อาวุโส,ผู้เยาว์รับรู้ว่าคงไม่สามารถรับตำแหน่งสืบทอดได้,สุดท้ายแล้วขอให้อาวุโสได้รับตำแหน่งผู้สืบทอด."มารแท้ซังเหลียนที่นำหยกสัญญาณสองชิ้นมอบมันให้กับเขา.
เจี้ยนอ้าวที่รับมันมาด้วยความขอบคุณ,พร้อมกับพยักหน้าให้กับมารแท้ซังเหลียน.
หานจื่อกวงไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย,ทว่าในเมื่อเป็นการตัดสินใจของมารแท้ซังเหลียน,เขาจึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา.
มารแท้ซังเหลียนที่ทำคารวะเจี้ยนอ้าวอีกครั้ง.
"สหายเต๋าหาน,พวกเราไปกันเถอะ!"มารแท้ซังเหลียนเอ่ยออกมาในทันที.
จากนั้นคนทั้งสองก็บินตรงขึ้นไปบนเมฆสีดำ,ออกจากเทือกเขาคู่หยินหยางไป.
หยกสัญญาณตอนนี้พวกเขาได้ครบแล้ว,ไม่,น่าจะบอกว่าเกินพอด้วยซ้ำ.
"จงซาน,กระบี่เล่มนี้ข้ามอบให้เจ้า,เพื่อขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้าผ่านการทดสอบแรก!"เจี้ยนอ้าวที่มอบกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ออกมา.
จงซานที่ตกใจเล็กน้อย,"ไม่มีข้า,เจ้าก็สามารถผ่านการทดสอบทั้งหมดอยู่แล้ว.
"การทดสอบที่สอง,ไม่เป็นเช่นนั้น,ข้าจำต้องการเจ้าช่วยเหลือข้าไม่สามารถทำเองได้หมด,ส่วนกระบี่ปิศาจนี้,ข้าต้องการมอบมันให้กับเจ้าเอง,มีเพียงเจ้าข้าถึงวางใจได้."เจี้ยนอ้าวที่เอ่ยปากออกมา.
"หืม?ทำไม?"จงซานที่ไม่เข้าใจชัดเจนนัก.
"เพราะว่าเข้าขื่อเจ้าตราบเท่าที่อยู่ในมือเจ้าไม่มีทางที่จะตกไปอยู่ในมือคนอื่นได้,ในเมื่อคนอื่นๆไม่สามารถมีมัน,มันก็จะไม่กลับมาหาข้าอีกครั้ง."เจี้ยนอ้าวกล่าวอย่างจริงจัง.
ได้ยินคำพูดของเจี้ยนอ้าวแล้ว,จงซานถึงกับพูดไม่ออก.
"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่า,ข้าจะไม่มอบให้คนอื่น,และไม่มีคนอื่นมาแย่งจากข้า?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางแปลกๆ.
"เพราะข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนเช่นนั้น."เจี้ยนอ้าวกล่าวอย่างมั่นใจ.
ได้ยินคำพูดของเจี้ยนอ้าว,จงซานสะดุ้งเล็กน้อย,ทว่าก็พยักหน้ายอมรับแบบแปลกๆ.
"กระบี่นี้,ทางที่ดีเจ้าไม่ควรใช้,กระบี่นี้จะทำให้เสพติดกลายเป็นทาสมันได้,แม้แต่ในชาติที่แล้วของข้าที่ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้,ยังต้องเป็นทาสมัน,จวบจนข้าต้องฆ่าตัวตายเพื่อจุติใหม่,เพื่อหนีจากการเสพติดมัน."เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่จริงจัง.
จงซานที่จ้องมองไปยังกระบี่ดังกล่าว,ไม่ควรใช้รึ?
แน่นอนว่าจงซานต้องใช้มันแน่,ทว่าใช้มันอีกวิธีต่างหาก,กระบี่ปิศาจที่แปลกประหลาดนี้,เป็นเพียงพลังงานก้อนโต! เป็นอาหารของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเท่านั้น,ข้าจะเสพติดมันได้อย่างไร.
จงซานที่รับมันมาพร้อมกับพยักหน้าให้.
เห็นท่าทางของจงซานที่ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง,เจี้ยนอ้าวที่หัวใจรัดแน่น,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ไม่ได้การ,เจ้าเป็นคู่แข่งที่ข้าเลือก,เจ้าไม่ควรที่จะถูกกระบี่ปิศาจนี้กัดกิน,ส่งคืนมาให้ข้า,ข้าจะส่งมันให้กับคนอื่นแทนก็แล้วกัน."
เจี้ยนอ้าวที่กล่าวขอกระบี่คืน.
มันอยู่ในมือข้าแล้ว,จะให้ส่งคืนรึ?
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"เรื่องนี้ข้ารับปากแล้วย่อมต้องจัดการมันได้แน่นอน,ข้าไม่ขอคืนมันให้กับเจ้า."
เห็นจงซานที่กล่าวปฏิเสธ,เจี้ยนอ้าวที่ชำเลืองมอง,จากนั้นก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด,ก่อนหน้านี้เขาไม่ควรที่จะมอบมันให้กับจงซานต่างหาก,ในเวลานี้คงเป็นผลกรรมที่เขาต้องรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เป็นอยู่นี้.
"เจ้าไม่ควรใช้กระบี่นี่,กระบี่นี้มีพลังในการล่อลวง,เจ้าต้องระวังเอาไว้ให้ดี!"เจี้ยนอ้าวกล่าวย้ำเตือน.
"โปรดวางใจ!"จงซานที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวออกมา.
จากท่าทางของจงซานแล้วดูเหมือนว่าเขาจะคิดดีแล้ว,เจียนอ้าวย่อมไม่สามารถคืนคำอย่างแน่นอน,เขาจึงได้กล่าวออกมาว่า,เช่นนั้น,"เดินทาง!"
ทว่าสิ่งที่จงซานคิดนั้นธรรมดามาก,ระวังรึ?ที่ต้องระวังคือแปดหางสวรรค์ของเขาต่างหาก,ไม่มีอะไรนอกจากนั้น,นี่เป็นพลังงานก้อนใหญ่เขาคงยากที่จะตัดใจ,แน่นอนว่าเจี้ยนอ้าวคงไม่รู้ว่าเขามีพลังต่อต้านสวรรค์,พลังแห่งการกินรึ?
กินกระบี่ปิศาจ? เรื่องนี้เจี้ยนอ้าวคงคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน.
จากนั้นคนทั้งสองที่บินขึ้นไปบนเมฆดำ,ด้วยการได้รับหยกสัญญาณทั้งสี่แล้ว,การทดสอบนี้ก็ถือว่าสอบถามผ่าน.
การทดสอบที่สองนั้น,จะต้องรอหลังจากนี้หกวัน.
หกวันระหว่างนี้,ท้ายที่สุดจงซานก็สามารถตระหนักได้ถึงธาตุแท้ของกระบี่ปิศาจวิญญาณเหมันต์นี้ได้,กระบี่นี้มีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง,เป็นเรื่องปรกติที่ไม่สามารถเก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของได้,เขาทำได้แค่เก็บเอาไว้กับตัว,ทว่าสองวันหลังจากนี้ขณะที่เขาศึกษากระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์,มันได้แสดงเสน่ห์ล่อลวงจงซาน,เพื่อกระตุ้นให้จงซานต้องการใช้มัน.
จงซานที่จับจ้องมองกระบี่เทวะวิญญาณเหมันต์ด้วยความประหลาดใจ,หัวใจที่รัดแน่น,ด้วยจงซานทีมีหัวใจหนักแน่น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวเช่นกัน.
คิดได้ดังนั้นเพื่อไม่ให้กระบี่ปิศาจนี้ล่อล่วง,จงซานที่สร้างร่างโคลนขึ้นมา,แม้ว่ามันจะคงสภาพได้หนึ่งชั่วยามก็ตาม,แต่เขาก็สร้างขึ้นมาเพื่อหลอกล่อกระบี่,เพื่อให้มันล่อลวงร่างโคลนแทน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น