Immortality Chapter 495 Wise often appear slow-witted
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 495 คมในฝัก
Chapter 495 Wise
often appear slow-witted
大智若愚
คมในฝัก
*** 大智若愚 ต้าจื้อรั่วอวี๋
ทรงปัญญาแต่แสร้งโง่=คมในฝัก/น้ำนิ่งไหลลึก ***
"จงซาน,สุสานไท่กู่,ที่นั่นมีการสร้างป้ายวิญญาณฝ่าบาท,ข้าต้องการไป!"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยดวงตาที่แดงซาน.
"ป้ายวิญญาณอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สุสานของกู่เฉิงตงนั้นถูกสร้างขึ้นมาแม้ว่าไร้ร่างกาย,หากแต่ก็มีข้าวของเครื่องใช้ในอดีต,หลังจากนี้สองวัน,ทุกคนจะทำพิธีเผาสิ่งของเหล่านั้นเพื่อคารวะสวรรค์,เพื่อให้กู่เฉิงตงได้ขออภัยต่อสวรรค์,และยังมีการสร้างศิลาจารึกขึ้น,เพื่อเป็นตัวแทนของคนทั่วหล้า,เป็นเครื่องหมายของการกลายเป็นเซียน."สุ่ยอู๋เหินที่ทการอธิบาย.
"สร้างศิลาจารึกอย่างงั้นรึ?กู่เฉิงตงที่สลายไปทั่วร่างกายและวิญญาณ,หากแต่ก็ยังอยู่ในใจของทุกคน."จงซานพยักหน้า.
"จงซาน!"กู่เฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ฝ่าบาท,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวได้ล่มสลายแล้ว,ข้าคิดว่าพวกเราควรจะถอนตัวไปก่อนที่จะเกิดความวุ่นวาย,ในเวลานี้,หากไม่จากไป,ด้วยชื่อเสียงของฝ่าบาทแล้ว,เกรงว่าจะมีบางคนที่ปองร้ายต่อฝ่าบาทได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาในทันที.
"ฝ่าบาท,เฉินเองก็เห็นด้วยกับความเห็นของแม่ทัพสุ่ย."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"ฝ่าบาทโปรดคิดให้ดี."จื่อเห่าหลางเจียงที่กล่าวออกมา.
"ขอให้ฝ่าบาทคิดใคร่ครวญดูให้ดีด้วย!"คนหลายๆคนที่คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
จงซานที่จ้องมองไปยังคงทุกคนที่แสดงความเคารพ,พร้อมกับจ้องมองไปยังใบหน้าของกู่เฉียนโหยวที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง,จงซานที่สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"เตรียมนำทัพจงทั้งหมดไปคารวะกู่เฉิงตง,ที่สุสานไท่กู่!"
"รับทราบ!"ทุกคนที่ตอบรับในทันที,แม้นในใจจะไม่ต้องการก็ตามที่,ทว่านี่คือบัญชาของจงซาน,ทุกคนจึงจำเป็นต้องทำตาม.
จากนั้น,ขณะที่ทุกคนไปเตรียมการ,มีเพียงแค่กู่เฉียนโหยวคนเดียวที่ยังอยู่.
"ขอบคุณ!"กู่เฉียนโหยวที่น้ำตาอาบแก้มกล่าวออกมา.
สำหรับกู่เฉียนโหยวแล้ว,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้,มีเพียงแค่กู่เฉิงตงที่นางเคารพอย่างที่สุด,อย่างไรก็ตามไม่ว่านางต้องการอย่างไรก็ตาม,เรื่องความปลอดภัยของจงซานย่อมมาก่อน,หากว่าจงซานไม่ยินดีที่จะไป,นางเองก็คงได้แต่โศกเศร้า,หากแต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้.
จงซานที่โอบกอดกู่เฉียนโหยวเบาๆ,ส่ายหน้าไปมา,"ข้าเองก็เคารพกู่เฉิงตง,ไม่ใช่เพื่อเจ้าเท่านั้น,ถึงเจ้าไม่เอ่ย,ข้าก็จะไป,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวนั้น,กู่เฉิงตงได้มอบอะไรมากมายให้ข้า,เชื่อใจข้า,นับตั้งแต่ต้นจนจบ,ไม่ว่าอย่างไรข้าย่อมรู้สึกทราบซึ้ง,จะให้ข้าจากไปเฉยๆได้อย่างไร,อย่างไรข้าก็ต้องไป."
"อืม!"กู่เฉียนโหยวพยักหน้า.
ที่ภูเขาทิศใต้ของภูเขาไท่กู่เดิม,มีแท่นหยกขาวที่หรูหรา,สร้างเป็นสุสานขนาดใหญ่,มีห้องไว้ทุก,ไม่มีรูปภาพใดๆ,ไม่มีโลงศพ,ไม่มีศพ,มีเพียงห้องโถงให้ไว้ทุกข์เท่านั้น
และป้ายวิญญาณที่สร้างจากหยกเนื้อดี.
ไม่มีใครเข้าไปในห้องไว้ทุกข์,ซึ่งเตรียมเอาไว้สำหรับคนสำคัญๆ,เหล่าตัวตนระดับสูง,ส่วนประชาชนทั่วไปนั้นต่างก็ทำความเคารพอยู่บนหุบเขาหยกขาว,พร้อมกับกับจุดธูปไว้ทุกข์.
บนภูเขาหยกขาวที่มีคนมาสักการะไหว้สุสานมากมาย,ในเวลานี้เหตุการณ์นับว่าเป็นไปอย่างราบรื่น,มีผู้ฝึกตนมากมายที่เข้ามาร่วมงาน.
มีกระถางธูปหอมขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นไว้โดยเฉพาะ,พร้อมกับเตรียมการให้คนมาไว้ทุกข์และเคารพป้ายวิญญาณได้.
สี่ไท่จื่อยืนอยู่คนล่ะฝั่ง,เหล่าข้าราชบริพารมากมายของราชวงศ์ต้าโหลวเดิม,พวกเขาที่มาจุดธูปเคารพป้ายวิญญาณ,อยู่เพียงชั่วขณะจากนั้นก็จากไป.
คนผู้หนึ่งเดิมที่คือราชครูหวนถูกหลง,หลังจากที่เขาจุดธูปเคารพแล้ว,และไว้ทุกข์ชั่วขณะ,ก่อนที่จะถอยห่างออกมาอยู่ข้างๆ,จับจ้องมองเหล่าคนที่สำคัญ,ที่เดินทางมาเคารพป้ายวิญญาณในครั้งนี้.
แน่นอน,ว่าผู้คนมากมายต่างก็มาจุดธูปหอมเคารพป้ายวิญญาณ,ซึ่งคนส่วนมากล้วนแล้วแต่เป็นคนที่มีสถานะทั้งสิ้น.
ขณะที่จงซานมาถึงนั้น,ที่ด้านนอกสุสานไท่กู่,มีคนมากมายนับไม่ถ้วน,หากมองด้วยสายตาแล้วล่ะก็,น่าจะมีคนแปดสิบล้านคนเห็นจะได้,นับว่าเป็นจำนวนมหาศาลที่เดียว,เดิมที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวก็มีประชากรจำนวนมาก,ที่เห็นนี้เพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้น.
80 ล้านคน,ที่มาไว้ทุกข์ให้กับกู่เฉิงตง.
แน่นอนว่า,คนที่เห็น 80
ล้านคนนี้,เป็นคนที่เหลืออยู่,ซึ่งมีคนอยู่ไม่น้อยที่ได้จากไปแล้ว,และยังมีกลุ่มต่างๆและตระกูลใหญ่อีกมากมาย,ส่วนจงซานเองที่นำกองกำลังจงจำนวนหนึ่งล้านคนมา,คนจำนวนนี้เทียบได้แค่หนึ่งเปอร์เซ็นเท่านั้น,ดังนั้น,จึงไม่สามารถมองเห็นจงซานได้เด่นชัดนัก,ทุกคนที่มาไว้ทุกข์ต่างก็จ้องมองไปด้านหน้า.
จงซาน,เดิมทีนั้นเขาคืออี้เติ้งกงตงฟาง,รองเสนาธิการกระทรวงพิธีการ,สถานะนของเขาสูงเป็นอย่างมาก,สถานะของเขานับว่าเป็นตำนาน,เป็นอีกหนึ่งคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ไม่ได้ด้อยไปกว่าราชครูและสี่ไท่จื่อเลย.
จงซานมาแล้วและได้นำกองกำลังจงมาด้วย.
เหล่ากลุ่มคนไม่น้อยที่หลีกทางให้พวกเขา,หลีกทางให้กับกองกำลังจงผ่านไป.
"จงซานได้พากู่เฉียนโหยว,มาคารวะท่านแล้ว."
เหล่าข้าราชบริพารเดิมเวลานี้ย่อมสามารถสังเกตเห็นได้.
แม้ว่าราชวงศ์สวรรค์จะล่มสลายไปแล้ว,ทว่าสถานะของแต่ละคนย่อมเปลี่ยนไป,กู่เฉียนโหยวในเวลานี้ไม่ได้เป็นกงจูเฉียนโหยวอีกต่อไปแล้ว.
ในเวลานี้,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังกองกำลังจง.
สายตาของอ๋องเจิ้งอี้ที่เปลี่ยนเป็นมืดมัวทันที,ต้าเสวียนอ๋อง,อ๋องไท่จงที่ดวงตาเป็นประกาย,ส่วนอ๋องจ้านเทียนที่แสดงท่าทางแปลกๆอยู่.
ด้วยความสามารถของจงซานไม่มีใครสงสัย,ในเวลานี้ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวได้ล่มสลายแล้ว,ในเวลานี้อ๋องทั้งสี่ต่างก็มีความคิดที่แตกต่างไปจากเดิม,ในอดีตนั้นกู่เฉิงตงใช้งานจงซาน,ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าที่จะดึงเขาเข้ามา,ตอนนี้กู่เฉิงตงตายไปแล้ว,ท้ายที่สุดจงซานจะรับใช้ใครกัน?
กองกำลังจงที่มีสุ่ยอู่เหินในการบัญชาการ,ตอนนี้ได้ซ่อนตัวอยู่ในกองกำลังจงไม่เผยให้ใครเห็น,เหล่าตัวตนหัวหน้าคนอื่นๆเช่นกัน,แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญเพื่อหลีกเลี่ยงการปัญหาจากการซื้อตัว,ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถเปิดตัวออกมาได้.
นั่นคือกองกำลังจง!!!
จ้องมองเหล่ากองกำลังที่แต่งตัวเหมือนๆกัน,ทุกคนที่ได้แต่ทอดถอนใจ,คนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษ,ไม่ต้องบอกเลยว่าทรงพลังขนาดใหน.
ทว่าหัวหน้าของพวกเขาจงซาน,ในเวลานี้ยังไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังภูเขาหยกขาวบริสุทธิ์,จับจ้องมองไปยังเนินเขาไว้ทุกข์,ก็ถอนหายใจเบาๆ.
ในเวลานี้,พื้นที่รอบๆได้กลิ่นของธูปหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว.
จงซานในเวลานี้ได้ก้าวข้ามตรงมายังพื้นที่ป้ายวิญญาณขนาดใหญ่.
"ฝ่าบาท,เฉียนโหยวมาพบท่านแล้ว,นับตั้งแต่ยังเด็ก,ต้องพลัดพรากจากบิดามารดา,เป็นฝ่าบาทที่ดูแลและเป็นห่วงเฉียนโหยวเสมอ,เฉียนโหยวจะจะไม่มีวันลืมท่านไปตลอดชีวิต,ฝ่าบาทพักผ่อนเถิด,ตอนนี้เฉียนโหยวดูแลตัวเองได้,นอกนี้ยังพบคนที่ไว้ใจ,ท่านที่ทดสอบครั้งแล้วครั้งเล่า,จงซานก็สามารถทำได้สำเร็จโดยตลอด,ฝ่าบาท...."
กู่เฉียนโหยวที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับนำธูปหอมปักลงไปในกระถางธูป.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆ,ถอนหายใจเบาๆ.
"กู่เฉิงตง,ท่านคือคนที่ข้าจงซานรู้สึกชื่นชม,ข้าจงซานที่ได้รับการดูแลจากท่าน,ซาบซึ้งยิ่งนัก,กู่เฉียนโหยวเป็นภรรยาข้า,ข้าจะดูแลนางเป็นอย่างดี,กองกำลังจงตอนนี้มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า,ในวันนี้ข้าได้นำเฉียนโหยวและกองกำลังจง,มาคารวะท่าน,ขอเรียกท่านฝ่าฝ่าบาทเป็นครั้งสุดท้าย!"จงซานที่เอ่ยออกมา,พร้อมกับนำธูปไปปักที่กระถางธูป.
"คารวะเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,
จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,กู่เฉียนโหยวและกองกำลังจงที่อยู่ด้านหลังที่ตะโกนออกมาพร้อมๆกัน.
"คารวะเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"ทุกคนที่ตะโกนตามจงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดังก่อนหน้า,
กองกำลังหนึ่งล้านคนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,เสียงที่พุ่งทะลวงผ่านไปถึงชั้นฟ้า,เสียงที่อึกทึกจอแจที่เปลี่ยนเป็นเงียบในทันที.
เหล่าคนที่อยู่รอบๆเวลานี้ต่างก็จ้องมองมายังจงซาน,กับคำพูดของจงซาน,แน่นอนว่าทุกคนต่างก็ต้องหยุดฟัง,การที่จงซานแสดงความขอบคุณต่อกู่เฉิงตง,ทำให้ทุกคนต่างก็ชื่นชมในคำพูดของเขา,พร้อมกับตะโกนตามไปด้วยเช่นกัน.
จงซานที่แสดงความเคารพเสร็จจากนั้นก็เตรียมจากไปในทันที,กองกำลังจงเองก็ด้วยเช่นกัน,เหล่าคนของราชวงศ์สวรรค์มากมายที่จากไปตามๆกัน,เขากำลังจะจากไปเลยรึ?
สายตาของทุกคน,ซึ่งมีไท่จื่อทั้งสี่ด้วย.
จงซานที่แสดงความเคารพเสร็จจากนั้นก็นำกองกำลังจงเตรียมจากไปในทันที,ไม่ได้คิดที่จะเข้ามาทักทายไท่จื่อแต่ละคนเลยแม้แต่น้อย.
"จงซานโปรดรอก่อน!"
เรื่องที่สุ่ยอู๋เหินและคนอื่นๆเป็นกังวลก็มาถึง,เกิดเหตุไม่คาดฝัน,ขณะที่จงซานเตรียมจากไป,เป็นราชครูหวนถูหลงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่แปลกที่ราชครูหวนถูหลงเรียกจงซาน,ซึ่งไท่จื่อทั้งสี่เองก็เตรียมเรียกเช่นกัน,ไม่ใช่แค่เพียงสนใจความสามารถของเขาเท่านั้น,ยังเกี่ยวข้องกับพลังฝึกตนของเขาด้วย.
ทั้งสี่ไท่จื่อและหวนถูหลง,พวกเขาที่เป็นผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้,ทุกคนต่างก็จงจ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,คาดไม่ถึงไม่เข้าใจว่าทำไมพลังฝึกตนของจงซานถึงได้เพิ่มขึ้น?
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในระดับราชันย์แท้ไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตนของเขาได้,หมายความว่าอย่างไร,เป็นไปได้ว่าเขาได้ก้าวไปถึงระดับจักรพรรดิแท้แล้วอย่างงั้นรึ?
ระดับจักรพรรดิแท้แล้วรึ?
จงซานได้ก้าวไปถึงระดับจักรพรรดิจริงๆรึ? เป็นไปได้อย่างไร?
ไม่ถึงร้อยปีด้วยซ้ำ,จงซานที่อยู่ในระดับแกนทอง,ตอนนี้ก้าวไปถึงระดับจักรพรรดิแท้แล้ว?
จะต้องรู้ด้วยว่า,เมื่อครั้งที่เขาเข้ามายังราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวนั้น,เพิ่งมีระดับแกนทองขั้นที่หนึ่ง,ทว่าตอนนี้เล่า?
เร็วมาก,เร็วผิดธรรมดา,ถึงแม้ว่าจะมีพรสวรรค์ที่มีเชาว์ปัญญาที่ฟ้าประทาน,ก็ไม่น่าเร็วขนาดนี้,หากแต่นี้ไม่มีใช่เรื่องสำคัญ,ที่สำคัญคือพรสวรรค์ทางร่างกายของจงซานนั้นต่ำมาก,แม้ว่าจะไม่เข้าใจได้,ทุกคนที่เคยเห็นเขาในท้องพระโรงต่างก็มั่นใจว่าชีวิตของเขาคงไม่สามารถแม้แต่ก้าวไปถึงระดับก่อตั้งวิญญาณ,ทว่าเวลานี้ไม่ถึงหนึ่งร้อยปีด้วยซ้ำ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะก้าวไปถึงระดับจักรพรรดิแท้แล้วรึ?
ไม่น่าเชื่อ,เป็นคนที่น่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก,ไม่ต้องกล่าวเลยว่าวันข้างหน้าจะเติบโตขนาดใหน,หนำซ้ำอาจจะกลายเป็นเสี้ยนหนามที่ยิ่งใหญ่ก็เป็นได้.
จะให้ปล่อยไปง่ายอย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้นหวนถูกหลงจึงเอ่ยออกมาในทันที.
เมื่อหวนถูหลงเอ่ยออกมา,สี่ไท่จื่อจึงไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป,ก่อนที่จะรอคอยจับจ้องมองหวนถูหลง.
"หวนถูหลง?
ท่านมีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าว.
"หลังจากที่ฝ่าบาทสวรรคตแล้ว,ไม่คิดจะพูดคุยกันก่อนเลยรึ?."หวนถูหลงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น,จงซานได้แสดงความเคารพแล้ว,ตอนนี้กำลังจะกลับ."จงซานส่ายหน้าไปมา.
"หลังจากที่เซิ่งซ่างสวรรคตแล้ว,ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดคุยกัน."หวนถูหลงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เรื่องสำคัญอย่างงั้นรึ?
ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวไม่มีอยู่ตอไปแล้ว,ตอนนี้ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรเกี่ยวกับข้า."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ก่อนหน้านั้นเซิ่งซ่างได้มอบราชโองการออกมา,หากว่าการแยกสวรรค์ล้มเหลว,ฝ่าบาทได้มอบหมายให้อ๋องเจิ้งอี้,เป็นผู้รับและประกาศราชโองการนี้."หวนถูหลงที่เอ่ยปากออกมา.
มอบให้กับอ๋องเจิ้งอี้อย่างงั้นรึ?
มอบให้กับอ๋องเจิ้งอี้ในสถานการณ์เช่นนี้นะรึ?
หรือว่าจะมอบอำนาจทั้งหมดส่งต่อให้กับกู่เจิ้งอี้อย่างงั้นรึ?
จงซานที่จ้องมองไปยังกู่เจิ้งอี้ด้วยท่าทางประหลาดใจ,กู่เจิ้งอี้คือไท่จื่อคนโต,แม้ว่าจะแสดงความสามารถออกมาไม่ชัดเจน,ทว่าในเมื่อเป็นไท่จื่อราชวงศ์สวรรค์ย่อมไม่ธรรมดา,ยิ่งเขาเป็นไท่จื่อลำดับที่หนึ่งอีกด้วย.
จงซานที่จ้องมองไปยังกู่เจิ้งอี้ซึ่งไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย,ไม่คิดเลยว่ากู่เฉิงตงจะมอบสถานะสูงสุดให้กับกู่เจิ้งอี้,และส่งต่อมอบอำนาจให้กับเขารึ?
เขาไม่สามารถมองเห็นแผนการของคนผู้นี้ได้เลยตั้งแต่ต้น,ดูเหมือนว่าเขาจะปกปิดความสามารถเอาไว้ได้อย่างมิดชิด,น้ำนิ่งไหลลึก,คนผู้นี้มีเชาว์ปัญญาที่เลิศล้ำอย่างแน่นอน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น