Immortality Chapter 485 Too evil

Immortality Chapter 485  Too evil

นิยาย เรื่อง อมตะ  485 ชั่วร้ายนัก.  

Chapter 485  Too evil

太邪恶了

ชั่วร้ายนัก. 

แผนการประตูข้างของจงซานได้เริ่มขึ้นแล้ว.

ตราบเท่าที่ทำตามคำแนะนำของจงซาน,แผนการที่แยบยล,ย่อมต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน.

ที่ตำหนักกงจูเฉียนโหยว

จงซานและกู่เฉียนดหยวที่นำเซียนเซิงสุ่ยจิงมาวางแผนที่นี่.

"นับจากนี้ไป,เฉียนโหยวจะให้หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเดินทางมายังตำหนักของกงจูเฉียนโหยว,ซึ่งทุกครั้งท่านก็ต้องมาพบกันนางด้วยเช่นกัน."จงซานที่เอ่ยปากแนะนำ.

"อืม!"เซิยนเซิงสุ่ยจิงที่พยักหน้ารับคำ.

"เฉียนโหยวจะพูดคุยกับหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนพร้อมกับชวนนางวาดภาพ,ส่วนท่านนั้นที่จริงควรจะเล่นกู่ฉิน,ได้หรือไม่?"จงซานที่สอบถามออกไป.

"อืม!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่พยักหน้า,ขมวดคิ้วไปมา.

"หากว่าพวกท่านมีโอกาสอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง,ท่านไม่ควรที่จะพูดกับนางให้มากนัก,ให้ชักชวนให้นางสนใจเกี่ยวกับการวาดรูปก็พอ."จงซานกล่าว.

"วาดรูปอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงไม่เข้าใจนัก,มันจะได้ผลอย่างงั้นรึ?

"ใช่แล้ว,วาดรูป,ให้นางได้วาดรูปพร้อมกับฟังเสียงดนตรีของท่านไปด้วย."จงซานกล่าว.

"ข้าเล่นดนตรี,ให้นางได้ฟัง,ขณะวาดรูปอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"อืม,วาดรูปฟังดนตรี,นี่เป็นเรื่องราวในชาติที่แล้วของท่าน,มันจะทำให้สามารถเห็นภาพฉากในอดีตได้ชัดขึ้น,และขณะนางวาดรูป,ให้ท่านอยู่แต่ในห้อง,ห้ามออกมา,ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับนาง,ทุกๆวันที่นางมา,ให้นางได้เห็นท่านก็พอ."จงซานกล่าว.

"ง่ายขนาดนี้เลยรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่แสดงท่าทางสงสัย,ทว่าในความสงสัยนั้นก็ราวกับว่าคิดอะไรได้,ทันใดนั้นก็พยักหน้ารับคำในทันที.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่รับรู้ว่ามันคือหนึ่งวิธีที่จะทำให้คนจดจำ,ไม่ว่ากล่าวพูดคุยมาก,หากแต่ทำให้พะวงหา,ถึงแม้ว่ามันจะเล็กน้อย,ทว่ากับเป็นเล็กน้อยที่เป็นเหมือนเชื้อไฟที่พร้อมจะลามออกมาไม่สิ้นสุด.

หลังจากนั้น,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนก็มาพบกับกงจูเฉียนโหยว.

ภายในตำหนักกงจงจูเฉียนโหยว,ซึ่งก็ได้พบกับเซียนเซิงสุ่ยจิงในทุกครั้ง,แน่นอนว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงรู้ตัวว่าตัวเองต้องทำอย่างไร,เป็นไปตามแผนการที่วางไว้.

ความหลังที่คะนึงหา,ย่อมลุกโชนด้วยความใกล้ชิด.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,ไม่ปฏิเสธได้เลยว่า,กับการที่นางมาวาดภาพเคล้าเสียงเพลงนั้น,ทำให้ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความซับซ้อน,อดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งอยู่กับโจวเจี้ยน,ในชาติที่ผ่านมาไม่ได้เลย.

เซียนเซิงสุ่ยจิง(โจวเจี้ยน)ไม่ได้พูดจาหรือรบกวนนาง,ยังคงนั่งอยู่หลังกู่ฉิน,พร้อมกับบรรเลงดนตรี.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเองก็ไม่กล้าที่จะพูดคุยกับสุ่ยจิง,นางยังคงจ้องมองไปยังรูปภาพพร้อมกับวาดภาพ,แม้นจะตกใจเป็นระยะๆ,เมื่อได้ยินเสียงกู่ฉิน,แต่ก็ทำได้แค่ทอดถอนใจ.

จงซานที่จับจ้องมองไปยังเซียนเซิงสุ่ยจิงที่ดูประหม่าอยู่เล็กน้อย.

"เป็นไปด้วยดี."จงซานที่เผยยิ้มออกมา.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมาฝืนยิ้มออกมา.

"โปรดวางใจ,ข้าบอกได้เลยว่ามันได้ผลอย่างแน่นอน,เช่นนั้นก็ทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ,ท่านก็เล่นดนตรีไป,ส่วนนางก็วาดภาพของนางไปในทุกๆวัน."จงซานกล่าว.

"มันจะได้ผลอย่างงั้นรึ? เรื่องนี้มีเป้าหมายอะไรงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สอบถามออกมา,การทำเช่นนี้ทำให้สุ่ยจิงและหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเองรู้สึกกระอักกระอวลใจ,เป็นไปได้อย่างงั้นรึที่จะทำให้พวกเขาผูกพันธ์กันลึกซึ้ง,ราวกับว่าการทำเช่นนี้ไม่มีความหมายใดเลย.

"นี่เป็นหนึ่งในแผนการ,เชื่อข้า,นี่เป็นศาสตร์ๆหนึ่ง,หัวใจสตรีนั้นไม่สามารถวัดได้ด้วยการคำนวณ."จงซานกล่าว.

"ได้,ข้าเชื่อท่าน!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่พยักหน้ารับคำเบาๆ.

จากนั้น,เซียนเซิงสุ่ยจิงก็มาที่ตำหนักกงจูเฉียนโหยวในทุกๆวัน,ทว่าในทุกๆวันนั้น,ทำเพียงแค่เล่นดนตรี,เล่นดนตรีให้กับหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนได้ฟัง,ขณะวาดภาพเพียงเท่านั้น.

ในคราแรก,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ไม่สามารถปล่อยวางได้,นางที่ต้องคิดถึงจารีตธรรมเนียม,ทำให้นางไม่สามารถที่จะปล่อยใจได้,ทว่าหลังจากนั้นก็ค่อยๆปล่อยวางเรื่อยๆ,นางที่มาวาดภาพทุกๆวัน,การได้ฟังเสียงดนตรีในทุกๆวันทำให้นางรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก,หากแต่ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

ทุกวันที่นางปล่อยวาง,ทำให้ภาพวาดของนางนั้นเริ่มสวยงาม,สมจริงมากขึ้นและก็มากขึ้น,เป็นที่พึงพอใจเป็นอย่างมาก.

ทุกๆวันที่หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนและเซียนเซิงสุ่ยจิง,แม้ว่าจะไม่ได้พูดจากันมากนัก,แต่ราวกับว่ามีความสัมพันธ์ที่เชื่อมกันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.

"ศิษย์พี่,นี่คือภาพที่ท่านวาดทั้งหมดอย่างงั้นรึ? ช่างเป็นภาพที่งดงามนัก."กู่เฉียนโหยวที่กล่าวชื่นชม.

ภายในใจของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนนั้นเต็มไปด้วยความสุข.

.....

ตำหนักตงฟาง,จงซานและเซียนเซิงสุ่ยจิงที่นั่งอยู่ด้วยกัน.

"ตอนนี้ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วรึ?"จงซานสอบถาม.

"สองเดือน,หรือก็คือ 60 วันแล้ว!"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"60 วัน? หกสิบวันแล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

"อืม!"เซียนเซิงสุ่ยจิงพยักหน้า.

"เช่นนั้น,ก็ถึงเวลาหยุดสามวัน."จงซานกล่าว.

"ไม่ให้ไปอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ไม่อยากแม้แต่น้อย,ทว่าก็จำต้องพยักหน้ารับ.

เซียนเซิงสุ่ยจิงไม่ไป,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเองก็ราวกับว่ารอคอยเขาตั้งแต่เช้าจนเย็น,เซียนเซิงสุ่ยจิงก็ไม่มา.

นางที่จ้องมองไปยังกู่ฉิน,พลางกับขมวดคิ้วแน่น,ดวงตาที่ดูราวกับว่าไม่สามารถละสายตาได้,อารมณ์ที่ซับซ้อน,ถอนหายใจเบาๆ,ตลอดสองเดือนมานี้นางที่ฟังเพลิงวาดภาพจนได้ 60 ภาพ.

วันถัดมา,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนก็เป็นเช่นเดิมอีก,เซียนเซิงสุ่ยจิงก็ยังไม่มา,เสียงของกู่ฉินที่ไม่ได้ยิน,ในวันนี้,นางที่จ้องมองไปยังภาพหกสิบภาพที่นางเคยวาดไว้,อารมณ์มากมายที่ซับซ้อนแฝงความเศร้าเอาไว้ด้านใน.

วันที่สาม,เซียนเซิงสุ่ยจิงก็ยังไม่มา,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กำหมัดแน่น,ในเวลานี้นางถึงกับรอคอยจนถึงดึกดื่น,แม้แต่กู่เฉียนโหยวยังต้องออกมาคุยกับนาง,ซึ่งในเวลานี้ท่าทางของนางกำลังเหม่อลอยราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่.

วันที่สี่,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ปรากฏตัวขึ้นตามคำแนะนำของจงซาน,กับการปรากฏตัวของเขา,ที่ดูธรรมดาๆ,ทว่าภายในแววตาของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนนั้น,ราวกับว่าไม่ได้พบเขาเป็นหมื่นปีที่ไม่ได้พบหน้ากัน.

กับการเห็นเซียนเซิงสุ่ยจิงปรากฏตัวนี้,ใบหน้าของนางที่เผยยิ้มเล็กๆ,หากแต่ไม่ได้แสดงออกมาเต็มที่,หากแต่ยังมีสิ่งที่ไม่มีใครรู้,ภายในใจของนางนั้น,รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.

เห็นท่าทางของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,ภายในใจของเซียนเซิงสุ่ยจิงที่รู้สึกมีความสุข,ทว่าก็ต้องเก็บมันเอาไว้ให้มิดตามคำแนะนำของจงซาน.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่เข้ามาหาเขา,ทว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงนั้นไม่ได้เริ่มเล่นกู่ฉินแต่อย่างใด,เขาจ้องมองไปยังหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนพลางถอนหายใจเบาๆ.

เห็นเซียนเซิงสุ่ยจิงที่ไม่ได้เล่นดนตรี,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่แสดงท่าทางกะวนกระวายเหมือนกัน.

"ข้าคงต้องไป!"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"ไปอย่างงั้นรึ?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ตกใจเล็กน้อย.

"ใช่,ข้าคงต้องไป,ไปจากที่นี่,ไปจากสถานที่เศร้าใจ."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกเจ็บปวด.

ทันทีที่ได้ยินหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนก็เปลี่ยนเป็นหดหู่ขึ้นมาในทันที,เดิมทีกำลังตื่นเต้นดีใจมันได้หายไปหมดแล้ว.

"จะไปที่ใหนรึ?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนสอบถาม.

"ไม่รู้เหมือนกัน!"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวทางพลางขบริมฝีปากแน่น."แล้วจะกลับมาหรือไม่?"

"ไม่รู้,บางทีคงจะไม่กลับมาแล้ว."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

ได้ยินคำพูดของเซียนเซิงสุ่ยจิง,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ราวกับถูกกระแทกลงมาบนหัวใจอย่างแรง,มันเจ็บปวด,ความรู้สึกเศร้าที่โถมกระหน่ำเขามาอย่างรุนแรง,ไม่กลับมาอย่างงั้นรึ?นี่เขาจะไม่กลับมาแล้วรึ?

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่เดินไปยังมุมห้องโถง,พร้อมกับทำการเก็บภาพของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,พร้อมกับเก็บมันไป,ที่ละอันทีละอันอย่างระมัดระวัง.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่น้ำตาคลอจ้องมองไปยังเซียนเซิงสุ่ยจิงที่เก็บรูปภาพที่ละอันจนเก็บไปกว่าห้าสิบภาพแล้ว.เขากำลังจะนำภาพที่นางวาดไป.

"เจ้าต้องการทำอะไร?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กัดริมฝีปากกล่าวออกมา.

"ข้าจะนำภาพเหล่านี้ไป."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"ไม่ได้,ท่านนำมันไปไม่ได้."หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมาทันที,แววตาที่ไม่สามารถปล่อยวางได้.

"ข้าต้องนำมันไป,เพราะข้าได้ใช้เพลงหกสิบเพลงแลกมันมาแล้ว,มันควรจะเป็นของข้า."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ไม่สนใจหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,พร้อมกับยังคงเก็บภาพเหล่านั้นต่อไป.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ได้ยินคำพูดของเซียนเซิงสุยจิง,ก็ชะงักงันไปครู่หนึ่ง,ใช่แล้ว,เขาได้ใช้เพลง 60 เพลิงในการแลกมัน,ทว่า,ทำไมเขาถึงได้ทำเช่นนี้? เขาไม่คิดจะทิ้งรูปภาพไว้ให้นางเลยรึ? ไม่คิดจะกลับมาแล้วไม่ใช่รึ?

หลังจากนั้น,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ค่อยๆเก็บภาพทุกภาพไป,เก็บทั้งหมดลงในกำไลเก็บของ,ซึ่งหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนยืนนิ่งไม่กล่าวสิ่งใด,แม้แต่เดินไปยังตำแหน่งของกู่ฉิน,และเก็บมันไปด้วย.

เขาไม่กล่าวอะไร,ไม่พูดอะไรจวบจนออกมาจากห้องโถงดังกล่าว.

เซียนเซิงสุ่ยจิงนั้นรู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย,ทว่านี่คือคำร้องขอที่จงซานได้สั่งให้เขาทำ,เขาได้แต่ทอดถอนใจ,ก้าวออกจากตำหนักกงจูอย่างรวดเร็ว.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่จ้องมองเซียนเซิงสุ่ยจิงจากไปแล้ว,นางที่อดทนอดกลั้นเอาไว้,จากนั้นนางที่มองไปรอบๆ,น้ำกำลังไหลออกมาไม่หยุด,รูปภาพก็ไม่มีแล้ว,กู่ฉินก็ไม่อยู่แล้ว,คนเองก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน,ไม่มีอะไรเหลือ,ไม่มีอะไรเหลือเลย.

ภายในใจของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ปวดร้าวอย่างที่สุด,ตอนนี้นางที่หมดสิ้นเรี่ยวแรง,ไม่มีอะไรเหลือเลย.

กู่ฉินไม่อยู่แล้ว,แม้แต่ภาพของนางก็ไม่มีเหลือ,แม้แต่คนก็ไม่อยู่อีกแล้ว.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง,ราวกับว่าถูกทิ้งเอาไว้ที่มุมโลกเพียงคนเดียว,ไม่มีใครเหลียวแล.

"ศิษย์พี่,ท่าน? ท่านร้องไห้รึ? สุ่ยจิงจากไปแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ปรากฏขึ้นมาในทันที.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา,"เฉียนโหยว,ข้าต้องกลับแล้ว."

จากนั้น,หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่จากไปช้าๆ,ซึ่งมีกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาได้พานางกลับตำหนักต้าเสวียนอ๋อง.

.....

ตำหนักตงฟาง!

"ทำไมถึงได้นำทุกอย่างกลับมาล่ะ,ทั้งภาพและกู่ฉินอย่างงั้นรึ? ไม่เหลืออะไรไว้ให้นางเลยรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.

"เพราะมันคือตัวปัญหาไงล่ะ,ภาพ,กู่ฉิน,และคน? ตลอดสองเดือนมานี้มันอยู่ร่วมกัน,เป็นสิ่งที่หล่อหลอมหัวใจ,การที่มันหายไปย่อมส่งผลที่ลึกล้ำ,ทั้งอารมณ์ความรู้สึก,ภาพที่แสดงถึงความในใจ,มันที่สามารถใช้แทนตัวท่านได้,สิ่งนี่จะเป็นตัวเปลี่ยน,และทำให้มันมีประสิทธิภาพ,ก่อนที่ฝ่าบาทจะแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,ความปรารถนาของท่านจะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เป็นความจริงอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"ปัญหาหลัก,ตอนนี้มันยังไม่เห็นผล,ตอนนี้เลื่อนไปก่อน,แผนแรกถือว่าประสบผล,ต่อไปถึงแผนการที่สองแล้ว,การนำนางออกมาจากตำหนักต้าเสวียนอ๋อง."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ออกมาจากตำหนักตาเสวียนอ๋องรึ?"

"จำเป็นต้องให้ฟ่านเสี่ยวหยิงช่วย."จงซานกล่าว.

"หืม?"

"ฟ่านเสี่ยวหยิง,ก็คือน้องสาวของกุนซือที่หนึ่งของต้าเสวียนอ๋อง,ฟ่านอี้พิน,นางคือหวังเฟยที่ต้าเสวียนอ๋องโปรดที่สุดนั่นเอง,เดิมที่แล้ว,ฟ่านเสี่ยวหยิงเองก็ต้องการขับไล่หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนออกจากตำหนักอยู่แล้ว,สองเดือนมานี้ที่หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนออกมาจากตำหนักทุกวัน,ข้าเองก็ได้ทำการตรวจสอบแล้ว,ว่าฟ่านเสี่ยวหยิงเองก็ลอบตามตามนางอยู่ด้วยเช่นกัน,นี่เป็นส่วนสำคัญที่จะทำให้หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนถูกขับออกจากตำหนักต้าเสวียนอ๋อง,ด้วยความรู้สึกของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนในเวลานี้แล้ว,หลักฐานก็จะยิ่งมัดแน่นขึ้น."จงซานที่ยกชาขึ้นดื่ม.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังจงซาน,คาดมีถึงเลยว่านี่จะเป็นแผนการที่ไม่ต่างจากแผนการรบเลย,จงซานชั่วร้ายนัก,ทำงานได้ระเอียดจริงๆ. 

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.