Immortality Chapter 484 Nu Qinghui
นิยาย เรื่อง อมตะ 484 นวีชิงเฮวย.
Chapter 484 Nu Qinghui
奴青惠
นวีชิงเฮวย.
เคยเห็นนางอย่างงั้นรึ? จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,ข้าเคยเห็นรึ? แน่นอนว่าหากเป็นเช่นนั้นเขาย่อมเคยเห็น,เช่นนั้นนางคงไม่กล่าวเช่นนี้?
ทว่าในความทรงจำของเขานั้นยังมีสาวงามที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นด้วยรึ?
ทว่าทันใดนั้นภายในความทรงจำของจงซานก็ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาในทันทีเช่นกัน.
กู่เฉียนโหยวเป็นสตรีที่ชาญฉลาดย่อมดูออก,ท่าทางของจงซานที่เป็นประกาย,แน่นอนว่าเขาคิดอะไรได้แล้วอย่างแน่นอน.
"มากตัญหา,คิดถึงกับสาวงามถึงกับดวงตาเป็นประกายเลยเหรอ!"กู่เฉียนโหยวที่พร่ำบ่น.
เห็นตาขุ่นเขียวของกู่เฉียนโหยว,จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา,กล่าวอะไรกัน?
แน่นอนกับการบ่นของกู่เฉียนโหยว,จงซานย่อมไม่ได้ถือสาแต่อย่างใด,ต้องไม่ลืมว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคู่,ที่ต้องมีการเรียกร้องบ่นดึงดูดความสนใจอยู่บ้าง.
"ทว่า,ข้าไม่คิดจริงๆว่าอาจารย์ของเนียนโหยวโหยว,นวีชิงเฮวย,จะเป็นประมุขศาลาเจ็ดดาว."จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ในเวลานั้นนวีฉิชิงเฮวย,ซึ่งเป็นอาจารย์ของเนียนโหยวโหยว,จงซานที่ทำสงครามกับราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,หญิงสาวคนดังกล่าว,ได้ปรากฏตัวขึ้นและสั่นกระดิ่ง,กระชากจิตวิญญาณทำให้กองกำลังหนึ่งล้านหยุดนิ่งขาดสติไปชั่วขณะ.
"ข้าเองก็คิดไม่ถึง,หากแต่ยังมีเรื่องที่คิดไม่ถึงยิ่งกว่านั้น."กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาในทันที.
"?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"การเดินทางครั้งนี้ข้าเห็นจื่อซวินด้วย."กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาทันที.
"อาวุโสจื่อซวินรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย,พร้อมกับยกน้ำชาขึ้นจิบ,เพื่อปิดบังความรู้สึกเศร้าใจ.
อาวุโสจื่อซวิน,หรือเทพธิดาจื่อซวินนั้น,เป็นสตรีที่มีความสัมพันธ์หนึ่งคืนกับเขา,หลังจากที่กลับมาจากการแข่งขันประตูมังกร,มันเป็นความบังเอิญที่นางจะต้องสูญเสียพรมจรรย์ให้กับเขา,หลังจากนั้นนางก็ยังเป็นคนแนะนำเขาให้เข้าสู่ทวีปศักดิ์สิทธิ์,เป็นอาวุโสของสำนักไคหยาง,และเขายังมีโอกาสพบกับนางที่สำนักยวีเหิงอีกครั้ง,ซึ่งในเวลานั้นเขาได้บังคับมอบกุหลาบปราณเซียนให้กับนางอีกด้วย.
"ใช่,เจ้าคงยังไม่รู้?
คาดไม่ถึงเลยว่าจื่อซวินนั้นจะเป็นบุตรสาวของนวีชิงเฮวย."กู่เฉียนโหยวกล่าวออกมา.
"พรึดๆๆ"
จงซานที่ตกใจสำลักน้ำชา,พ่นออกมาเป็นละออง.อะไร?
บุตรสาว? บุตรสาวของนวีฉิงเฮวย? ศิษย์พี่ของเนียนโหยวโหยวรึ?
จงซานที่ชำเลืองมองตาโตไปยังกู่เฉียนโหยว,ด้วยใบหน้าแววตาที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"แต่ว่า,ควรจะเป็นบุตรสาวในชาติที่แล้ว."กู่เฉียนโหยวกล่าวออกมาในทันที.
"เป็นบุตรสาวในชาติที่แล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"จื่อซวินนั้นเป็นธิดาของนวีฉิงเฮวยและฝ่าบาทในชาติที่แล้ว,ซึ่งนวีชิงเฮวยนั้นได้มาจุติใหม่."กู่เฉียนโหยวกล่าวตอบ.
"หืม,ดูซับซ้อนขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,ทำไมไม่รู้,จื่อซวินรู้สึกไม่ยอมรับมารดาของตัวเอง,แน่นอนว่าข้าหมายถึงมารดาในชาติที่แล้ว."กู่เฉียนโหยวครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ต้องไม่ลืมว่ามันเป็นชาติที่แล้วของนาง,นางย่อมต่อต้านเป็นธรรมดา,อย่างไรก็ตาม,หากจะกล่าวว่าจื่อซวินก็นับว่าเป็นธิดาของเซิ่งซ่าง,นางก็ควรจะเป็นกงจูอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"อืม,ทว่านางไม่ยอมรับ,ข้าเองก็ไม่รู้เหตุผลเช่นกัน,จื่อซวินที่รู้สึกต่อต้านทั้งนวีฉิงเฮวยและฝ่าบาททั้งสองคน."กู่เฉียนโหยวกล่าว.
"ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีอะไรที่ลึกลับซับซ้อนอยู่."จงซานที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ทว่า,ในเวลานั้น,นวีชิงเฮวยนั้นได้ฝึกฝนวิชาบางอย่าง,เป็นวิชาที่ไม่มีอยู่ในโลกใบนี้."กู่เฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ไม่มีอยู่ในโลกใบนี้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.
"อืม,บางที่นวีชิงเฮวยน่าจะนำมาจากภพหยิน,นับว่าเป็นวิชาที่ทรงพลังมาก."กู่เฉวียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน.
"อย่างงั้นรึ?"จงซานพยักหน้ารับ.
"อีกครึ่งปี,ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะสามารถทำสำเร็จได้หรือไม่?."กู่เฉียนโหยวทันใดนั้นก็กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"แยกสวรรค์,สะบั้นปฐพีนั้น,เป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่,ถึงแม้ว่าจะไม่สำเร็จ,ก็นับว่าต้องถูกจารึกในประวัติศาสตร์,การแยกสวรรค์และปฐพีนี้จำเป็นต้องมีใครสักคนต้องทำ,หากแต่ไม่เคยมีใครกล้าทำ,หรือบางทีมันอาจจะมีคนทำแต่ไม่เคยทำสำเร็จ."จงซานกล่าว.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวที่เป่าปากถอนหายใจเสียงดัง.
"จอมพล,เซียนเซิงสุ่ยจิงขอเข้าพบ!"หลิวอู๋ซ่างที่เข้ามาแจ้งทันที.
เซียนเซิงสุ่ยจิงรึ?
จงซานและกงจูเฉียนโหยวจ้องมองหน้ากันและกัน.
"รีบเชิญเร็วเข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"รับทราบ!"
จากนั้นไม่นาน,เซียนเซิงสุ่ยจิงก็ก้าวเข้ามา.
"คารวะเซียนเซิงจงซาน,คารวะกงจูเฉียนโหยว!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาในทันที.
กู่เฉียนโหยวที่พยักหน้ารับ,ไม่ได้กล่าวปล่อยให้จงซานที่กล่าวรับ,"เซียนเซิงสุ่ยจิง,เชิญ!"
"ขอบคุณ!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่พ่นลมหายใจแรง.
คนทั้งสามที่นั่งอยู่บนโต๊ะรับแขก,จงซานที่รินน้ำชาให้กับเซียนเซิงสุ่ยจิงด้วยตัวเอง
"ขอบคุณ!"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าวเสร็จพลางถอนหายใจ.
"ไม่รู้ว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงมาที่นี่,มีเรื่องสำคัญอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ยิ้มอย่างขมขื่นออกมา,"เป็นเรื่องเดิม,คงต้องขอรบกวนอีกครั้ง."
"ไม่มีปัญหา,ท่านคือสหายที่ดีของข้า,ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร,แน่นอนว่าข้าต้องช่วยท่านเต็มที่."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่เผยยิ้มอย่างมีความสุข,ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องกังวลแต่อย่างใด,เขาที่ต้องการผู้เชี่ยวชาญเข้ามาในราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งอยู่แล้ว.
เซียนเซิงสุ่ยที่จ้องมองไปยังกู่เฉียนโหยว,ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไร,สายตาที่จ้องมองไปยังคนทั้งสอง,ราวกับว่าต้องการให้กู่เฉียนโหยวจากไป.
"เฉียนโหยวเป็นสตรีของข้า,ไม่จำเป็นต้องปิดบังนาง,ไม่ว่าเรื่องอะไรแน่นอนว่านางย่อมยืนอยู่ข้างเดียวกับข้า."จงซานกล่าวออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,ภายในใจของกู่เฉียนโหยวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น,จ้องมองจงซานด้วยความรักอาดูร.
ส่วนเซียนเซิงสุ่ยจิง,ที่ตกใจเล็กน้อย,ทว่าก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ.
"ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆ,ผู้น้อยก็ด้อยกว่าเซียนเซิงจริงๆ!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"สนามรักนั้น,ไม่สามารถที่จะเอามาเทียบกันได้,หลังจากที่ท่านกลับไปแล้ว,มีโอกาสไปหาหลิวเหยี่ยนเหยี่ยนแล้วรึ?"จงซานสอบถาม.
"ใช่แล้ว,นับตั้งแต่ทัพของต้าโหลวยกออกไปยังแดนเทพพิสุทธิ์,ข้าเองก็ได้เดินทางไปพบกับเหยี่ยนเหยี่ยนก่อน."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
จงซานที่ลอบยกนิ้วมือให้กับเซียนเซิงสุ่ยจิง,ขณะที่ต้าเสวียนอ๋องไม่อยู่ไม่มีทางที่จะห้ามเขาได้,เซียนเซิงสุ่ยจิงนับว่าฉลาดแล้ว.
"ข้าได้ไปพูดคุยเรื่องชาติที่แล้วกับนาง,ซึ่งใช้เวลาไม่นาน,หลังจากที่สารภาพกับนาง,เพื่อย้ำเตือนความทรงจำ,ทำให้ความทรงจำในชาติที่แล้วของนางกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว,นางที่รับรู้เรื่องชาติที่แล้วเรียบร้อยแล้ว,นางจดจำข้าได้แล้ว."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จดจำท่านได้แล้วรึ? เช่นนั้นก็ดีแล้ว,หลังจากนั้นล่ะ?"จงซานที่ถามต่อ.
"หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว,ก็ไม่แน่ใจเช่นกัน,แต่ข้ารู้ว่านางที่ร้องไห้เต็มไปด้วยความเศร้า,ทว่าตอนี้ข้าเองก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเช่นกัน."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเจ็บปวด.
"ใช่,หากเป็นดังที่ท่านกล่าว,นางเองก็มีอารมณ์ความรู้สึกที่ตราตรึงของชาติที่แล้ว,ไม่สามารถที่จะรีบเร่งได้,ไม่ใช่นั้นแล้วอาจจะทำให้หัวใจของนางแตกสลายก็ได้."จงซานกล่าว.
"หลังจากที่กลับมาจากการกำจัดแดนเทพพิสุทธิ์,ความทรงจำในอดีตของนางก็สมบูรณ์,ในเวลานี้นางที่กลายเป็นหม่นหมอง,จ้องมองข้าด้วยความรู้สึกอ่อนโยน,ไม่ยินดีที่จะตัดขาด,หากแต่ก็ไม่ยินดีที่จะรื้อฟื้นกับข้า,ข้ารู้ว่าตอนนี้นางคงกำลังเจ็บปวด."เซียนเซิงกล่าวด้วยความเจ็บปวด.
"อืม,ความรู้สึกของชาติที่แล้วกับชาตินี้,ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกใหนย่อมทำให้นางเจ็บปวด,นางเองก็น่าจะยังรักต้าเสวียนอ๋อง,นอกจากนี้ด้วยสถานะของนางตอนนี้ไม่มีทางที่จะอยู่กับท่านได้,นางได้เป็นคนของต้าเสวียนอ๋องแล้ว,เป็นไปไม่ได้เลยที่ท่านกับนางจะลงเอยกันได้."จงซานกล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ถูกแล้ว,ทำไมข้าถึงไม่พบนางก่อนนะ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่โอดครวญกล่าวน้ำตาคลอ.
"แล้วท่านเตรียมทำอะไรต่อไป?"จงซานสอบถามออกไป.
"ข้ารู้,หากว่าข้าตั้งใจใช้กำลังบังคับนางมา,ตราบเท่าที่ที่โอกาส,นางจะต้องยอมรับแน่นอน,ทว่าหลังจากนั้นล่ะ,ความรู้สึกของนางที่ยังมีต้าเสวียนอ๋องคงตัดกันไม่ขาด,ในเวลานั้น,ความเจ็บปวดของนางก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ,ข้าไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดนั้น,ข้าเองไม่ต้องการให้นางเสียใจ."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
เห็นเซียนเซิงสุ่ยจิงที่เป็นเช่นนี้,จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"เซียนเซิงสุ่ยจิง,ท่านรู้ใหม่ว่าท่านมีจุดอ่อนที่สุดตรงใหน?"
"หัวโบราณอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่เผยยิ้มขมๆออกมา.
"ไม่,ท่านซื่อสัตย์เกินไป,ท่านไม่ควรแบกทุกอย่างเอาไว้ด้วยตัวเอง,ไม่รู้จักยอมทำอะไรเพื่อตัวเอง."จงซานกล่าว.
"แผนการของท่านแต่ละอย่างนั้นสวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน,การคำนวณของท่าที่แม้แต่สวรรค์ยังยอมรับ,ไม่มีใครที่เหนือกว่าท่านในการคำนวณและคาดการ,นับว่าเป็นเรื่องที่สมบูรณ์แบบที่สุด,ท่านควรจะรู้ว่าท่านเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเพียงใหน,ข้าเองยังเห็น,เซิ่งซ่างก็รับรู้,หากแต่ท่านกลับมองไม่เห็น."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"เฮ้เอ้,บางที่!
หากข้าสามารถทำให้นางไม่ต้องเจ็บได้,ก็คงจะดี."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ยิ้มออกมาด้วยความขมขืน.
"เพราะว่าท่านเกรงว่านางจะเสียใจทั้งที่ท่านไม่ได้คิดจะเริ่มเลย."จงซานกล่าว.
"เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไรดี? ขอให้ผู้เชี่ยวชาญโปรดชี้แนะด้วย."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าวออกมา.
จงซานเผยยิ้มออกมาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ,ตัวเขานี้รึเป็นผู้เชี่ยวชาญ.
กู่เฉียนโหยวที่อยู่ใกล้ๆถึงกับหัวเราะคริ คริ
ชอบใจ,เรื่องนี้เป็นความจริงแน่นอน,กับการกระทำของจงซานแต่ละอย่าง,เขาคงไม่คิดว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญ.
"ตราบเท่าที่สามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของนางได้,พัดขนนกนี้ข้าจะมอบมันให้กับเซียนเซิงจงซาน."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
"พัดขนนกอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
"นี่คือของวิเศษระดับเก้า!"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
ของวิเศษระดับเก้าอย่างงั้นรึ?
กู่เฉียนโหยวที่ตกใจเล็กน้อย,ทว่าดวงตาของจงซานที่เปล่งประกาย,ทว่าเขาแค่ตื่นตะลึงแค่ตอนแรกเท่านั้น,สายตาของเขาที่เปลี่ยนไปทันที,แม้ว่าเขาต้องการของวิเศษระดับเก้าอยู่ก็ตาม,ทว่ายังมีเรื่องที่เขาต้องการมากกว่านี้อยู่.
"ในเมื่อเซียนเซิงสุ่ยจิงมันใจในตัวข้า,ข้าเองก็มีวิธี,ทว่าเป็นแผนการที่ไม่ดีงามนัก."จงซานกล่าว.
ก่อนหน้านั้น,หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวในอดีตของสุ่ยจิง,จงซานเองก็พยายามที่จะหาวิธีมาตลอดจวบจนถึงวันนี้.
"หืม?"เซียนเซิงสุ่ยจิงแน่นอนว่าจะต้องรับฟังจงซาน,เกี่ยวกับข้อต่อรองในครั้งนี้,ไม่ว่าจะเป็นข้อเสนออะไร,ตราบเท่าที่ทำให้เขาสมปรารถนา,เขาก็ยินดี.
"ข้าสามารถที่จะบรรเทาความเจ็บปวดของหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,ไม่ให้นางต้องรู้สึกเสียใจที่จะอยู่,และพร้อมที่จะจากไปกับท่าน,และตัดขาดความสัมพันธ์กับต้าเสวียนอ๋อง."จงซานกล่าว.
"จริงๆรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ดวงตาเป็นประกาย.
"เฮ้เฮ้,คงไม่ได้หมายความว่าจับนางมาและผนึกความทรงจำของนางหรอกนะ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาของเขาที่ไม่ยินดีนัก.
"แน่นอนว่าไม่,แผนการผนึกความทรงจำเอาไว้ใช้หากมันไม่เป็นผล,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ด้วยความสามารถของนาง,คงผนึกความทรงจำได้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น,แล้วข้าจะปล่อยให้มีปัญหาในอนาคตได้อย่างไร?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จริงๆรึ?"
"แน่นอนอยู่แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ท่านต้องการสิ่งใด?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
เซียนเซิงสุ่ยจิงรู้ดี,แผนการของจงซานนั้นนอกกรอบไร้ซึ่งยางอาย,ทว่าเขานั้นรักษาสัญญาแน่นอน,ไม่มีทางผิดคำพูด.
"ข้าต้องการท่าน!"จงซานที่ชี้นิ้วมายังเซียนเซิงสุ่ยจิง.
"ข้ารึ?"
"ถูกแล้ว,เชาว์ปัญญาของท่าน."จงซานกล่าวยืนยัน.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่หรี่ตา,จากนั้นก็พยักหน้ารับเป็นมั่นเหมาะ,แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรู้สึกดีนัก,ทว่าต่อหน้าความรักที่ไม่สามารถลบเลือนได้,แน่นอนว่าเขาจำเป็นต้องยอมรับ.
"ดี,จากนี้ท่านเพียงแค่กระทำตามสิ่งที่ข้าวางแผนไว้,ข้าและเฉียนโหยวจะช่วยเหลือท่านอย่างสุดความสามารถ."จงซานที่สูดหายใจลึกกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,กับแผนการไม่ดีงามที่ท่านกล่าวก่อนหน้านี้,หมายความว่าอย่างไรรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าจะเรียกมันว่าแผนการประตูข้าง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มจ้องมองไปยังเซียนเซิงสุ่ยจิง.
กับรอยยิ้มและสายตาของเขา,กงจูเฉียนโหยวหรือแม้แต่เซียนเซิงสุ่ยจิงยังมองเขาด้วยท่าทางแปลกๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น