Immortality Chapter 483 Including peerless seductive woman who the woman can wallow
นิยาย เรื่อง อมตะ 483 ความงดงามที่น่าหลงไหล,ไม่เว้นแม้แต่สตรี.
Chapter 483 Including peerless seductive woman who the
woman can wallow
连女人都会沉迷的绝世妖姬
ความงดงามที่น่าหลงไหล,ไม่เว้นแม้แต่สตรี.
80
ปี,ในการเปลี่ยนเกาะหมาป่าสวรรค์,ให้กลายเป็นสวนสวรรค์หลิงเซียวอย่างงั้นรึ?
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาตื่นตะลึง,สวนสวรรค์หลิงเซียว?
หลิงเซี่ยว? นี่คือตำหนักล้ำค่าเทียมเมฆหรือไม่?จะทำให้เกาะหมาป่าสวรรค์ทั้งหมดนี้เป็นสวรรค์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
"ตี้เสวียนชา,เรื่องที่ข้าได้พูดไปเมื่อสักครู่นี้,ท่านควรจะได้ยิน,ทิศตะวันออกของเกาะหมาป่าสวรรค์,เป็นเขตแดนของท่าน,ข้าเองไม่สามารถที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้,ทว่าเพื่อที่จะช่วยเกาะหมาป่าสวรรค์ทั้งเกาะเอาไว้,ข้าขอให้เผ่าหมาป่าช่วยสนับสนุนให้ความร่วมมือในครั้งนี้ด้วย."จงซานที่กล่าวต่อตี้เสวียนชา.
"สวนสวรรค์หลิงเซียว,เจ้าต้องการทำอะไรอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง.
"เกาะสวรรค์หลิงเซียวรึ?
เฮ้เอ้,ตอนนี้มันอาจจะเป็นเพียงแค่วิธีเดียวก็ได้,อาจจะเรียกมันว่าตำหนักสวรรค์,เกาะหมาป่าสวรรค์จะไม่เชื่อมต่อกับผืนปฐพีอีกต่อไป,ทว่าจะลอยอยู่บนฟ้า,สูงขึ้นไปหมื่นลี้."จงซานกล่าว.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังจงซาน,"เจ้าช่างเป็นจักรพรรดิที่อหังการนัก,ข้าย่อมสนับสนุนเจ้า."
"ขอบคุณ!"จงซานพยักหน้า,กับคำพูดของตี้เสวียนชาเพียงไม่กี่คำ,ก็แสดงความหมายอีกมากมายออกมา.
สนับสนุนเขาอย่างงั้นรึ?
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ตี้เสวียนชากล่าวรับรองเขาเช่นนี้,ครั้งแรกก็คือเมื่อครั้งทำพันธะสัญญากับเผ่าหมาป่า,และนี่ก็เป็นอีกครั้ง.
"อีกไม่นาน,กู่เฉิงตงจะทำการแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี,ท่านจะไปหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองสอบถามตี้เสวียนชา.
"แยกสวรรค์,สะบั้นปฐพีรึ?
ไม่มีทางทำสำเร็จ,แต่ข้าจะต้องไปอย่างแน่นอน,ไม่เพียงแต่ข้าต้องไป,ทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์,ผู้ฝึกตนสวรรค์แท้,ทุกคนจะต้องไปอย่างแน่นอน."ตี้เสวียนชาที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ไปรึ?"ภายในใจของจงซานที่รัดแน่น,ทันใดนั้นก็เข้าใจในทุกอย่างได้.
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ใหญ่มาก,ใครกันที่จะนั่งเฉยอยู่ได้รึ?ผู้ฝึกตนสวรรค์แท้รึ?
ในทวีปศักดิ์สิทธิ์เหล่าผู้ฝึกตนสวรรค์แท้,จะต้องมาชุมนุมกันอย่างแน่นอน.
หลังจากที่ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว,จงซานก็นำทุกคนกลับตำหนักเสวียน.
ภายในห้องโถง,กระบี่เหยาหรี,ของวิเศษระดับเก้าที่วางอยู่ด้านหน้าของเขา.
ของวิเศษชิ้นนี้ผู้คนมากมายต่างก็เต็มไปด้วยความปรารถนา,ทว่าในสายตาของจงซาน,เป็นเพียงพลังงานคุณภาพดีเท่านั้น.
ทว่าหากมีคนรู้ว่าจงซานกินของวิเศษระดับเก้าเข้าไป,ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเจ็บปวดหัวใจขนาดใหน,แน่นอนว่าคงไม่มีใครรู้,ว่าจงซานนั้นได้กินของวิเศษระดับเก้ามาครั้งหนึ่งแล้ว,นั่นก็คือบัวทองสามกลีบนั่นเอง,และตอนนี้กำลังจะกินเข้าไปอีกชิ้นแล้ว.
ของวิเศษที่ทรงพลังที่สุด,ของวิเศษระดับเก้า,ในทวีปศักดิ์สิทธิ์จะสามารถหลอมขึ้นมาได้สักกี่ชิ้น,มีกี่ชิ้นกัน?
กับการที่จงซานนำมากินเช่นนี้,คงจะทำให้ทุกคนต้องเคร่งเครียดอย่างแน่นอน.
ในวันเดียวกัน,มุกคงหลิงที่เก็บมาทั้งหมดด้วยฝีมือของเหล่าผู้ฝึกตนของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ซึ่งเขาได้สั่งการให้นำไปเก็บในคลัง,แน่นอนว่าจงซานไม่จำเป็นต้องจัดการเอง,เขามีเจ้าหน้าที่ในการตรวจสอบและจัดการเรื่องทุกอย่างอยู่แล้ว.
จงซานที่จ้องมองไปยังกระบี่เหยาหรี่ที่ด้านหน้า,เฝ้ามอง,ที่จริงมันได้ผ่านมาแล้วสองวัน.
"จงซาน,เกาะหมาป่าสวรรค์ของเจ้ากำลังจะล่มสลายอย่างงั้นรึ?"
เสียงที่ดังออกมาจากด้านนอกตำหนักเป็นเสียงที่กำลังกระวนกระวายอยู่,แน่นอนว่าคือเห่าเม่ยหลีนั่นเอง.
เห่าเม่ยหลี่ที่นำเสี่ยวจินมาด้วย,ที่ด้านหลังของจักรพรรดิพิษปัจจิมที่ก้าวเข้ามาภายในห้องโถง.
ทันทีที่จักรพรรดิพิษเข้ามาในห้องโถงดวงตาก็เปล่งประกาย."กระบี่ดี!"
กระบี่เหยาหรี,ของวิเศษระดับเก้า,แน่นอนว่าต้องเป็นกระบี่ดี.
"เจ้าเองก็รู้จักอย่างงั้นรึ?"จงซานที่หันหน้าไปมองเห่าเม่ยหลี.
จงซานย่อมรับรู้นิสัยของเห่าเม่ยหลีเป็นอย่างดี,กับการถามเช่นนี้,ทำให้เห่าเม่ยหลีตื่นเต้นได้,นี่คือทักษะในการพูดนั่นเอง.
„How I do not know, Heavenly Wolf Island
three days ago the huge vibration, having the East Sea very big Tsunami, Dragon
King saying that your Heavenly Wolf Island left the important matter, I fast
caught up, looked at the sea level, the frozen 30,000 li (0.5km), your Heavenly
Wolf Island was finished.” Saying how Hao Meili one shouted.
"ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร,หากแต่รู้แค่ว่าเกาะหมาป่าสวรรค์สามวันที่แล้วเกิดแผ่นดินไหวใหญ่,และเกิดคลื่นสึนามิที่ทะเลตะวันออก,อ๋องมังกรได้บอกว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่เกาะหมาป่าสวรรค์,ข้าจึงได้เดินทางมาดู,และเห็นน้ำทะเลที่กลายเป็นน้ำแข็งกว่า
30,000
ลี้,เกาะหมาป่าสวรรค์ของเจ้ากำลังจะจบสิ้นแล้วรึ?"เห่าเม่ยหลีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"อืม,ชีพจรปฐพีพังทลาย"จงซานพยักหน้าและกล่าวออกมา.
เห่าเม่ยหลีที่เต็มไปด้วยความสำราญใจ.
"อะไรนะ? ชีพจรปฐพีพังทลายอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังกระบี่เหยาหรีไปมา.
ชีพจรปฐพีพังทลายรึ?
ไม่ใช่ว่าถึงจุดจบแล้วอย่างงั้นรึ?
"กระบี่เล่มนี้ได้,ผนึกน้ำพุหยินเอาไว้,ข้าได้นำมันออกมาจึงได้ทำให้ชีพจรปฐพีล่มสลาย."จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่แยแส.
จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังกระบี่เหยาหรีด้วยแววตาแปลกๆ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะเงียบแสดงท่าทางงงงวยและกล่าวออกมาว่า,"เจ้า,ช่างเป็นคนที่หาญกล้านัก!"
จักรพรรดิพิษที่จ้องมองไปยังจงซาน,เขาไม่เข้าใจคนผู้นี้เป็นอย่างมาก,เป็นคนที่น่าเหลือเชื่อ,ก่อนหน้านี้ก็ถึงกับกล้าเข้าไปขโมยสิ่งของจากแดนเทวะและทำให้แดนเทพพิสุทธิ์ล่มสลาย,สร้างความตื่นตะลึงกับทุกคน,ตอนนี้ยังทำให้เกาะหมาป่าสวรรค์ล่มสลายอีก,นี่เขาคือเทพแห่งการทำลายล้างอย่างงั้นรึ?
"หาญกล้าอะไร,ก็แค่เกาะๆเดียว."เห่าเม่ยหลีที่ขยิบตา.
กับคำพูดของเห่าเม่ยหลีนั้น,จงซานและจักรพรรดิพิษปัจจิมไร้ซึ่งคำจะพูดเช่นเดียวกัน.
"สิ่งนี้ข้าได้มาจากตำหนักมังกรหากแต่ได้มาแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น,"เห่าเม่ยหลีที่สะบัดมือนำมุกมังกรหมื่นปีออกมา,พร้อมกับส่งมันให้กับจงซาน.
จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังมุกมังกรหมื่นปี,รู้สึกข่มขื่นเป็นอย่างมาก,รู้สึกเป็นกรรมเวรตอบสนองตัวเองเป็นอย่างมาก,ศิษย์ของเขานี่จะมอบทุกอย่างให้กับคนอื่นอีกครั้งแล้วรึ?
"ขอบคุณ!"จงซานที่กล่าวออกมาโดยไม่เกรงใจ,รับมุกมังกรหมื่นปีมา,ซึ่งจักรพรรดิพิษจับจ้องปิดบังความขมขื่นไม่มิด.
"อาวุโส,ไม่สบายอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวต่อจักรพรรดิพิษเบาๆ.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,จักรพรรดิพิษปัจจิมแทบล้มคมำ,ด้วยความโศรกเศร้า!
หนึ่งปีหลังจากนั้น,จงซานนำเซียนเซิงซือ,และสุ่ยอู๋เหินกลับนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์.
กระบี่เหยาหรีและมุกมังกรหมื่นปี,นับว่าเป็นสมบัติหายากเลยทีเดียว,หลังจากที่เห่าเม่ยหลีจากไป,จงซานก็นำสิ่งของทั้งสองให้แปดหางสวรรค์ได้สกัดกลั่น,เพิ่มพลังฝึกตนให้กับเขา.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่กินของวิเศษชั้นสูง,แน่นอนยิ่งทำให้มันเติบโตและแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งน้ำพุหยินปะทุ,เขาก็สามารถใช้มันป้องกันตัวเขาได้,แน่นอนว่ามันคือรากเทวะของเขา,จงซานย่อมสามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์,ในเวลานี้มันได้กลายเป็นอสูรกายที่ต่อต้านสวรรค์,และยังแข็งแกร่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆ.
พลังที่จงซานได้รับ,นับว่ามากมายมหาศาล,จากระดับหลอมกายธาตุ,ตอนนี้เขาได้มาถึงระดับสูงสุดแล้ว.
ระดับหลอมกายธาตุขั้นที่สิบ!
นับจากนี้,ก็ไม่สามารถเพิ่มขึ้นมาได้อีกแล้ว,จงซานรับรู้ได้ดีเมื่อเขามาถึงจุดนี้,การจะก้าวไปอีกขั้นนั้น,ไม่ได้เกี่ยวกับพลังวิญญาณที่ได้รับเข้ามา,ทว่ามันเกี่ยวกับโอกาส,และเวลา,เนื่องจากมันเป็นเรื่องที่ต่อต้านสวรรค์นั่นเอง.
สำหรับคนอื่นแล้ว,โอกาสใหญ่นั้นก็นับว่ายากที่จะปรากฏเช่นกัน,ส่วนจงซานนั้นแตกต่างออกไป,จงซานรู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมากว่าเขามีโอกาส,ถึงแม้ว่าไม่มี,เขาก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้.
นครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ดูเหมือนว่าทั่วทั้งเมืองในเวลานี้เต็มไปด้วยความตรึงเครียดเป็นอย่างมาก.
หกเดือน,เพียงอีกแค่หกเดือนเท่านั้น,เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวก็ได้ประกาศอย่างเป็นทางการถึงการแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี.
ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าจะมีผู้ฝึกตนมากมายที่เดินทางมายังเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์,ทว่าไม่มีใครกล้าแสดงตัว,ยังคงซ่อนตัวอยู่รอบๆ.
ไท่จื่อทั้งสี่ในเวลานี้เองก็พักอยู่ในเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์กันอย่างพร้อมเพรียง.
ห้าผู้ฝึกตนราชันย์แท้ห้าคน,อ๋องเจิ้งอี้,ต้าเสวียนอ๋อง,อ๋องไท่จง,อ๋องจ้านเทียนและราชครูหวนถูหลง,และยังมีผู้ฝึกตนที่อยู่ในเงามืดของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เหล่าผู้มาเยือนย่อมรับรู้ว่า,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวนั้นทรงพลังอย่างไม่ต้องสงสัย.
นอกจากนี้,ราชวงศ์สวรรค์อื่นและแดนเทวะเองก็ไม่ยอมให้เกิดปัญหาเกิดขึ้นเช่นกัน.
ต้องไม่ลืมว่ากู่เฉิงตงในเวลานี้กำลังเก็บพลังของตัวเองให้สมบูรณ์ที่สุดเพื่อแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพี.
เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก,หากว่าเขาทำสำเร็จ,ไม่เพียงราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเท่านั้นที่ได้ประโยชน์,คนอีกมากมายกว่าล้านล้านคนล้วนแล้วแต่ได้ประโยชน์กันทั้งนั้น.
ดังนั้นการกระทำของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวในครั้งนี้,เหตุการณ์นี้,ทั่วหล้าต่างสนับสนุน,จึงทำให้ทุกอย่างนั้นค่อนข้างราบรื่นเลยทีเดียว.
ขณะที่จงซานเดินทางมายังเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์นั้น,ก็พบว่าเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์
ผิดปกติเป็นอย่างมาก,ไม่ใช่ว่ามันไม่สงบ,หากแต่มันสงบเงียบจนเกินไปต่างหาก.
ขณะที่เขาเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตงฟางนั้น,จงซานที่ต้องรู้สึกคึกคักขึ้นมาทันที,พร้อมกับหยุดก้าวไปด้านหน้า.
เพราะว่า,ที่ด้านหน้าตำหนักตงฟางนั้น,มีคนผู้หนึ่งที่ยืนรอคอยอยู่,เป็นสาวงามที่สง่าเป็นอย่างมาก,กู่เฉียนโหยวนั่นเอง.
กู่เฉียนโหยวที่ดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความดีใจตื่นเต้นอย่างที่สุด.
สุ่ยอู๋เหินย่อมรับรู้โดยไม่ต้องบอก,พวกเขาที่เข้าประตูข้างไป,พร้อมกับปล่อยให้จงซานอยู่ตามลำพัง.
"เฉียนโหยว!"จงซานที่กล่าวเข้าไปหา.
"เจ้ากลับมาแล้ว!"กู่เฉียนโหยวที่เป็นเหมือนกับภรรยาเพิ่งแต่งงาน,ที่เห็นสามีกลับมา,ย่อมเผยยิ้มที่ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุดออกมา
จงซานที่กุมมือของกู่เฉียนโหยวด้วยความพึงพอใจ,ก่อนที่จะพานางเข้าไปในตำหนัก.
กู่เฉียนโหยวนั้นกลับมาหนึ่งเดือนแล้ว,นางไม่เห็นจงซานกลับมาซะที,ทว่านางก็ยังคงรอคอยอยู่ตำหนักตงฟาง,มากว่าหนึ่งเดือนแล้ว.
หนึ่งเดือนหากว่ายาวก็ยาว,หากว่าสั้นก็สั้น,ทว่าสำหรับคนที่เต็มไปด้วยความคิดถึงนั้น,เวลามันย่อมเดินช้ากว่าปรกติมาก,หนึ่งเดือนที่ผ่านมานั้น,ราวกับว่ามันนานเหลือเกิน,นางที่รอคอยจนจงซานกลับมาในที่สุด.
แน่นอนว่าจงซานย่อมสามารถตระหนักได้ถึงความรู้สึกของกงจูเฉียนโหยวได้,ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม,จงซานที่อยู่กับกงจูเฉียนโหยวตลอดสองวันไม่ออกไปใหน,เพื่อปลดเปลื้องความโหยหาของทั้งสองฝ่ายชั่วคราว.
บนเกาะลอยฟ้า,ศาลาแห่งหนึ่ง,จงซานและกู่เฉียนโหยวที่ออกมาดื่มน้ำชาชมบรรยากาศ,จ้องมองไปยังฉากของเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ที่งดงาม.
"ไปพบกับเจ้าตำหนักศาลาเจ็ดดาวเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.
"อืม,ประมุขศาลาเจ็ดดาวนั้น,เป็นหญิงสาวที่งดงามมาก,ใต้หล้าแห่งนี้คงกล่าวได้ว่ายากจะหาคนต้านทานความงามของนางเอาไว้ได้."กู่เฉียนโหยวที่อุทานออกมาเบาๆ.
"หืม?
ในโลกนี้ยังมีคนที่งดงามกว่าเจ้าอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แน่นอนว่ามี,เจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อและเจี่ยเจี่ยหลิงเอ๋อไงล่ะ?"กู่เฉียนโหยวที่มองค้อนออกไปในทันที.
"พวกนางรึ? จะเอาไปเทียบกันได้อย่างไรล่ะ,แต่ละคนย่อมมีความงามที่ต่างกัน! หากพูดถึงเรื่องน่ามองแล้ว,แน่นอนว่าเจ้าย่อมเป็นคนที่พริ้งเพราที่สุด."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"จริงๆรึ?
ข้าเองก็ต้องการฟังเสียงหมื่นหงส์อมตะด้วย,และต้องการพันล้านคำอวยพรด้วย?"กู่เฉียนโหยวที่จีบปาก,ดวงตาแสดงท่าทางอิจฉาน้อยๆออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังกู่เฉียนโหยว,เขาไม่ได้ตำหนินางที่แสดงท่าทางอิจฉา,ต้องไม่ลืมว่าสำหรับสตรีแล้วย่อมเป็นเช่นนี้ทุกคน,นอกจากนี้นางยังจริงจังในความรัก,เหมือนกับสตรีคนอื่นๆนั่นเอง.
"แน่นอน,ตราบเท่าที่เจ้าต้องการ,ข้าจะต้องทำมันให้กับเจ้าให้เห็นอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวรับคำในทันที.
"ได้,ได้,เจ้าคงไม่กล่าวลวงหลอกสตรีที่คาดหวังหรอกนะ."กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม.
กู่เฉียนโหยวรู้ดีว่านางเป็นคนที่เอาแต่ใจ,แน่นอนว่าเวลานี้ไม่เหมาะที่จะกระทำเรื่องราวให้ยุ่งเหยิง.
"ทว่า,จะให้กล่าวล่ะก็เจ้าตำหนักศาลาเจ็ดดาวช่างเป็นคนที่งดงามจริงๆ,ความงามของนางยากที่จะหาใครเทียบได้,ใต้หล้าแห่งนี้นางคงจะเป็นความงามที่ทำให้คนอื่นเป็นได้แค่ไม้ประดับ,กับความสง่างามของนาง,ทำให้ทุกคนต้องสูดหายใจลึก,ไม่ว่าจะเป็นใครจะต้องกลืนน้ำลาย,ไม่เว้นแม้แต่สตรี!"กู่เฉียนโหยวกล่าวพลางทอดถอนใจ.
"หืม?"จงซานถึงกับแสดงท่าทางประหลาดใจ,มีหญิงสาวที่งดงามสมบูรแบบขนาดนั้นจริงๆรึ?
"ข้านั้นได้มีโอกาสเพียงแค่มองนางผ่านผ้าปิดหน้าเท่านั้น,แน่นอนหากว่านางไม่ใช้ผ้าปิดหน้าเอาไว้แล้วล่ะก็,รับรองว่าคงจะมีคนยอมตายเพื่อที่จะได้เป็นบุรุษของนาง."กู่เฉียนโหยวกล่าว.
"ถึงขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.
เพราะว่าจงซานนั้นรับรู้ว่ากู่เฉียนโหยวนั้นไม่ใช่คนชอบพูดอะไรเกินจริง.
"เจ้ารู้ว่านางเป็นใครอย่างนั้นรึ?"กู่เฉียนโหยวที่จ้องมองดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที.
"หืม?ข้าต้องรู้จักนางด้วยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้าคงไม่รู้,ทว่าก็น่าจะเคยเห็นนางมาแล้ว."กู่เฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ลึกลับ.
เคยเห็นนางอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,ข้าเคยเห็นรึ? แน่นอนว่าหากเป็นเช่นนั้นเขาย่อมเคยเห็น,เช่นนั้นนางคงไม่กล่าวเช่นนี้?
ทว่าในความทรงจำของเขานั้นยังมีสาวงามที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นด้วยรึ?
ทว่าทันใดนั้นภายในความทรงจำของจงซานก็ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาในทันทีเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น