Immortality Chapter 477 Seven color rose
นิยาย เรื่อง อมตะ 477 กุหลาบเจ็ดสี
Chapter 477 Seven color rose
七彩玫瑰
กุหลาบเจ็ดสี
เนียนโหยวโหยวที่ทะลวงระดับแล้ว,นางได้ก้าวไปถึงระดับราชันย์แท้แล้ว,ได้กลายเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ไปแล้ว.
กับการสังหารคนที่นางรักด้วยตัวเอง,อารมณ์ความรู้สึก,ทุกคนคงยากจะเข้าใจ,ในเวลานี้,หัวใจของนางมันได้ตายไปแล้ว,มันไม่สามารถรักษาได้แล้ว,เนียนโหยวโหยวต้องการสถานที่สักแห่ง,เพื่อสงบใจ,เพื่อหยุดนิ่ง.
หลังจากที่เนียนโหยวโหยวออกมาแล้ว,หญิงสาวผู้งดงามหลังจากที่เก็บคันศรจิวซือ,ก็ไล่ตามเนียนโหยวโหยวออกมา.
ฝั่งที่พักของปู่ซาเพียงเซี่ยง.
จงซานหลังจากที่ออกมาจากที่พักของปู่ซาเพียงเซี่ยงแล้ว,ไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีได้,ลูกศรได้ทะลวงไปที่อกของเขา,ตรงบริเวณเรือนหยางพอดี.
เร็วมาก,ไร้ซึ่งเวลาให้ตอบสนอง,ลูกศรที่กระแทกเขาลอยเข้ามาในซีกโลกด้านมืด.
"ฝ่าบาท,เป็นไรหรือไม่!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจ.
ขณะที่เขาได้ศพของอาหันต์,ก็เห็นคันศรกระแทกร่างของจงซานลอยออกมา.
"แค๊กๆๆ"จงซานที่ไอออกมาหลายครั้ง,ดูเหมือนว่าแรงกระแทกของมันก็ไม่ใช่ธรรมดาเช่นกัน.
จงซานที่สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังตำแหน่งหน้าอก.
ศรที่ปักเข้ามาบนอกของเขา,ทว่าไม่ถึงร่างกาย,ชุดของเขาที่ฉีกขาดออกมาเท่านั้น.
จงซานที่ฉีกเสื้อผ้าออก,พร้อมกับดึงศรออกมาเบาๆ,จ้องมองลงไปรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก,เป็นเกราะอ่อนที่ช่วยเขาไว้.
เป็นชุดเกราะที่กงจูเฉียนโหยวมอบให้เขานั่นเอง.
เกราะแก้วป้องจิต,ของวิเศษระดับแปด,ซึ่งเขาได้รับมาเมื่อครั้งยกทัพไปกำราบราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั่นเอง,เป็นของวิเศษที่กงจูเฉียนโหยวได้รับมาจากเซิ่งซ่าง,จากการแก้ไขปัญหาสิบข้อ,เป็นของวิเศษที่ใช้ปกป้องเรือนหยางโดยเฉพาะ,เว้นแต่ผู้ฝึกตนระดับสวรรค์แท้,ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนคนใหนไม่สามารถสร้างได้แม้แต่รอยขีดข่วน.
ขอบคุณเกราะแก้วป้องจิตที่ได้รับมาจากเซิ่งซ่าง,แววตาของจงซานที่รู้สึกซาบซึ้งต่อเฉวียนโหยวยิ่งนัก.
"ถ้าไม่เป็นไร,พวกเรารีบไปกันเถอะ."เซียนเซิงซือกล่าว.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
จงซานและเซียนเซิงซือออกมาจากโลกซีกมืดไล่ตามกองทัพไป,ด้วยความเร็ว,หนีออกมาจากแดนเทพพิสุทธิ์อย่างรวดเร็ว.
เมื่อออกมาได้จากแดนเทพพิสุทธิ์,จงซานถึงกับถอนหายใจยาวทีเดียว.
ทว่าที่ด้านนอกนั้น,มีกลุ่มมือที่สามเป็นจำนวนมากที่เตรียมเข้าไปเก็บเกี่ยว,ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโลภ,หากแต่ยังไม่เข้าไป,รอคอยให้การต่อสู้จบ,ไม่รู้เช่นกันว่าพวกเขานั้นกำลังต้องการสิ่งใด.
จงซานที่นำทัพออกมาอย่างรวดเร็ว,ออกมายังสถานที่ไกลออกมาที่ดูปลอดภัยแล้ว,จึงหยุดนิ่งรอคอย,จงซานไม่ต้องการให้ทัพของเขาต้องได้รับความสูญเสียเหมือนกัน.
ภายในค่ายใหญ่,จงซานที่นั่งบำเพ็ญ,รักษาบาดแผลตัวเอง,หลังจากนั้นสามวันก็หายเป็นปรกติ.
สามราชวงศ์สวรรค์ในเวลานี้,ยังคงต่อสู้กับคนของแดนเทพพิสุทธิ์อยู่,ไม่จบ,มีเพียงแค่บางส่วนที่ออกมาบ้างแล้ว,ทว่าสามเซิ่งซ่างและเหล่าอรหันต์ยังไม่ออกมา,และยังเห็นทางเข้าของแดนเทพพิสุทธิ์สั่นไหวไปมาไม่หยุดด้วยเช่นกัน.
"ข้าจะออกไปด้านนอก,โปรดดูแลรักษาความปลอดภัยให้ดี."จงซานกล่าว.
"จอมพล,ท่านเพิ่งจะถูกลอบโจมตี,ตอนนี้ออกไปด้านนอกข้าเกรงว่า......"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
เหล่าขุนพลเองต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน,เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ต้องการให้จงซานออกไป,เพราะว่าข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยอันตราย,มีคนมากมายที่แฝงเข้ามา,ยากที่จะบอกได้ว่ามีใครต้องการหมายชีวิตจงซานหรือไม่?
"ไม่เป็นไร,ภายในแดนเทพพิสุทธิ์ตอนนี้,แยกออกเป็นโลกสีดำและสีขาว,สัมผัสเทวะไม่สามารถใช้ได้,ตอนนี้มันแตกต่างกัน,ข้ามี่มีระดับหลอมกายธาตุ,หากแต่อยู่ด้านนอกสามารถใช้สัมผัสเทวะได้,แน่นอนว่าย่อมสามารถหลบเลี่ยงอันตรายได้."จงซานที่โบกมือไปมาก่อนที่จะบินออกไป.
ตลอดสามวันมานี้,เนียนโหยวโหยวที่ทำใจให้สงบลงช้าๆ,ดวงตาของนางที่กลับมาเป็นสีดำอีกครั้งแล้วผมของนางเองก็ค่อยๆฟื้นฟูเช่นกัน,ด้วยความสิ้นหวัง,นางที่ยังไม่ต้องการออกไปโลกภายนอก,ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความเฉยเมย.
หลังจากที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง,เนียนโหยวโหยวที่ออกมาจากแดนเทพพิสุทธิ์ยังคงอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง.
เป็นหุบเขาแห่งหนึ่งที่จงซานบอกกล่าวก่อนที่จะเข้าไปในแดนเทพพิสุทธิ์นั่นเอง,เป็นหุบเขาที่เนียนโหยวโหยวบอกว่าจะรอเขา.
หุบเขาแห่งนี้นับว่าค่อนข้างงดงามทีเดียว,มีทะเลสาบที่มีน้ำใสสะอาด,เนียนโหยวโหยวที่อยู่ข้างๆทะเลสาบขนาดเล็ก,โดยที่ยังมีอสูรน้อยเทพบรรพชนนอนเหยียดกายอยู่บนไหล่ของนาง.
นางที่จับจ้องมองหน้าตัวเองบนเงาของทะเลสาบ,พร้อมกับลูบไปมาที่ใบหน้าตัวเอง,กับรูปร่างของนางที่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว.
นี่ข้าเหรอ? นี่คือข้าเหรอ?
หัวใจของเนียนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจเป็นอย่างมาก,ตลอดสามวันที่นางนั่งจ้องรูปลักษณ์ของตัวเองบนทะเลสาบไม่ไปใหน.
ด้วยศรของนางได้สังหารจงซานแล้ว,จงซานได้ตายไปแล้ว,ตายด้วยน้ำมือของนาง,เพียงเพื่อใช้เขาฝึกวิชาอย่างงั้นรึ?
ข้าสังหารจงซานแล้ว? ข้ากลายเป็นผู้หญิงเลวแล้วอย่างงั้นรึ?
"ทำไมเจ้าต้องออกมาด้วย,ทำไมล่ะเจ้าหลบไปแล้วทำไมยังต้องออกมา,บอกข้าสิ,ทำไมเจ้าต้องออกมาด้วย."หัวใจของเนียนโหยวโหยวที่สั่นไหวโอดครวญไปมา.
ยิ่งคิดยิ่งทำให้น้ำตาล่วงหล่นลงมา,หยดลงทะเลสาบ,เกิดเป็นคลื่นเล็กๆกระจายออกไป.
เนียนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน,ตำหนิตัวเองไปมา,หากแต่ไม่รู้ว่าควรจะด่าว่าตัวเองเช่นไร.
"ทำไมเจ้าต้องออกมา,บอกข้าสิ,ทำไมเจ้าต้องออกมา."
นางที่จ้องมองภาพเงาของตัวเองบนผิวน้ำ,พร้อมกับบ่นพึมพรำไปมา,ทำไม,นางไม่เข้าใจเลย,ทำไมจงซานถึงวิ่งออกมาอีกครั้งกัน?ก่อนหน้านี้เขาก็รับรู้แล้วว่าตัวเองถูกลอบโจมตีไม่ใช่รึ?
แล้วทำไมเขาถึงต้องเผยตัวออกมาอีกครั้ง,ทำไมล่ะ?
"โหยวโหยว,เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!"
ทันใดนั้น,เสียงที่คุ้นเคยเสียงที่น่ายินดี,เสียงที่นางโหยหาดังผ่านมายังหูของนาง.
ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวแข็งค้าง,จากนั้นก็ส่ายหน้าไปมา,ภาพลวงตา,แน่นอนว่าต้องเป็นภาพลวงตา,เนียนโหยวโหยวที่ส่ายหน้าไปมาไม่อยากเชื่อจ้องมองลงไปยังภาพของทะเลสาบอีกครั้ง.
"โหยวโหยว,เจ้า?
ใครรังแกเจ้ารึ?"จงซานจ้องมองเนียนโหยวโหยวด้วยความประหลาดใจ.
ขณะที่เขาเข้ามาในหุบเขา,เขาที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวนั่งหมอบอยู่ใกล้ๆกับทะเลสาบ,ขณะที่เขาทักทายนาง,กับพบว่านางไม่สนใจเขาเลย,อีกทั้งนางยังคงสะอึกสะอื้นไปมา,เป็นเหตุให้จงซานสงสัยใครรู้เป็นอย่างมาก.
"โหยวโหยว."จงซานเอ่ยออกมาอีกครั้ง.
ภาพลวงตา? มันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา?
หัวใจของเนียนโหยวโหยวที่บอกกับตัวเองไปมาไม่หยุดหย่อน,จงซานตายไปแล้ว,มันไม่ใช่เขา,ทว่าเสียงนี้ล่ะ,ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงภาพลวงตา,นางจะอดทนไม่สนใจได้เหรอ.
นางที่หันหน้ามาช้าๆ,จ้องมองไปยังจงซานที่จ้องมองมายังนางด้วยความสงสัย.
จงซาน? ไม่ใช่ภาพลวงตา?
เป็นจงซานจริงๆ,จงซานยังไม่ตาย.
นางที่มองเห็นจงซาน,หลังจากมั่นใจว่าเป็นจงซาน,เนียนโหยวโหยวที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,ร่างของนางที่พุ่งออกไป,กอดจงซานแน่น,นางที่กอดรัดตรึงร่างจงซานเอาไว้,ราวกับว่ากลัวจงซานจะหายไป,กลัวว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน.
เนียนโหยวโหยวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา,สีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ,คราบน้ำตาที่อาบแก้ม,จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
"โหยวโหยว,เจ้าเป็นอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กอดนางและกล่าวสอบถาม.
เนียนโหยวโหยวที่ได้ยินจงซานเรียก,ทันใดนั้นนางก็จ้องมองจงซานอีกครั้ง,ใช้สัมผัสเทวะจับจ้องตรวจสอบเขา,ทั้งต้นขาทั้งสองข้าง,ซึ่งแน่นอนว่ายังคงมีรอยศรปราณที่ทิ้งเอาไว้ที่ต้นขาของเขา,ทว่าตำแหน่งเรือนอย่างไม่เป็นอะไรอย่างงั้นรึ?
เขาไม่เป็นไรรึ? มันคือส่วนสำคัญไม่ใช่รึ?
"เจ้าไม่เป็นไร,เจ้าเป็นไรหรือไม่?"เนียนโหยวโหยวที่ผละออกมาจากอกของจงซาน,จ้องมองเขาด้วยสีหน้าแววตาดีใจและไม่อยากเชื่อด้วยเช่นกัน.
"ข้าต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน,นอกจากนี้ข้ายังนำสิ่งของบางอย่างมาให้เจ้าด้วย."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จากนั้นก็เห็นเพียงแค่จงซานสะบัดมือ,ภายในมือของเขานั้นมีกุหลาบสามดอกปรากฏขึ้น,กุหลาบสามดอกนั้นดูงดงามเป็นอย่างมาก,มีสีที่สดใสและเปลี่ยนสีไปมาได้อีกด้วย,สีแดง,สีเหลือง,สีส้ม,สีน้ำเงิน,สีครามและสีม่วง,เจ็ดสีที่เปลี่ยนไปมาช้าๆ,ราวกับว่ามันเป็นภาพมายาเป็นแสงที่แผ่ออกมาจากดอกไม้,แสงมายาที่ถูกปลดปล่อยออกมาเป็นระยะ,ระรานตาเป็นอย่างมาก,งดงามอย่างที่สุด,นี่คือกุหลาบเจ็ดสีนั่นเอง.
เห็นกุหลาบเจ็ดสีในมือจงซาน,เนียนโหยวโหยวที่รู้สึกราวกับท้องฟ้าพลิกตลบไปในทันที,โลกทั้งหมดที่กำลังหมุนเคล้ง,มีเพียงแค่จงซานที่เป็นจุดศูนย์กลาง.
เห็นดอกไม้เจ็ดสี,น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลมันเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว.
ความทรงจำในอดีตที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดมันได้ผุดขึ้นมาทันที.
"ไม่ใช่ว่ามันมาจากสุสานอรหันต์,มันมีอยู่ในสุสานอรหันต์,หรือเจ้าเอามันมาจากที่ใหนกัน?"
"มีปัญหาอะไรรึ?"
"มันเป็นของปู่ซาเพียวเซี่ยง,อยู่ในที่พักของนาง,เป็นเหมือนกับชีวิตของนาง,นางรับผิดชอบในการดูแลสุสานอรหันต์,เป็นผู้ปกป้องสุสาน,ทว่าสุสานของนางนั้น,ก็มีกุหลาบเจ็ดสี,เป็นจักรพรรดิของกุหลาบ,ใต้สวรรค์แห่งนี้มีเพียงแค่สามดอก,มันถูกเก็บเอาไว้ในที่พักของนาง,หรือว่าเจ้า.........."
"ปู่ซาเพียงเซี่ยงใส่ใจกับกุหลาบเจ็ดสีมากขนาดนั้นเลยรึ?"
"เป็นดังเลือดเนื้อของนาง,นอกจากนางยังเก็บรักษาอย่างดีไม่ให้ใครได้เห็น,เป็นสมบัติหวงห้ามของนาง."
"เจ้าเอามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
เห็นกุหลาบทั้งสาม,ทันใดนั้นเนียนโหยวโหยวกุมหน้าตัวเองสั่นไหว,สะอึก,สะอื้นขึ้นจมูก,ไม่สามารถทนให้น้ำตาไหลออกมาได้.
กุหลาบเจ็ดสีนี่คือของปู่ซาเพียวเซี่ยงอย่างงั้นรึ?
เช่นนั้นกุหลาบเจ็ดสีสามดอกนี้ก็ต้องอยู่ในที่พักของนาง?
ในเวลานั้น,ท้ายที่สุดนางก็รับรู้แล้วว่าจงซานวิ่งออกมาจากโลกซีกมืดทำไม,เพราะว่าเขาไม่ยอมตัดใจต้องการวิ่งเข้าไปยังที่พักของปู่ซาเพียวเซี่ยง,เขาต้องการเก็บกุหลาบมาให้ข้าเหรอ,เพื่อข้า,เขาได้วิ่งออกมา,เพื่อข้าถึงกับยอมเสี่ยงชีวิต.
ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ? ก่อนหน้านี้ที่นางพร่ำเพ้อหาคำตอบ,ว่าทำไมจงซานไม่ต้องการมีชีวิต,ทำไมยังต้องวิ่งออกมา,ทั้งหมดนี้เพียงเพื่อเก็บกุหลาบมาให้นางอย่างงั้นรึ?
"ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?
เห็นดอกไม้สามดอก,หัวใจของเนียนโหยวโหยวที่ราวกับถูกกระแทกอย่างหนักหน่วงเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
"กุหลาบสามดอกนี้,ข้าได้เก็บมันมาจากที่พักของปู่ซาเพียงเซี่ยง,มันไม่ได้ยากเย็นนักที่จะเก็บมา,ไม่ได้ใช้เวลามากมายอะไรเลย,เจ้าไม่ตื่นเต้นรึ?
ก่อนหน้านี้ข้ามอบกุหลาบให้,เจ้าที่ตื่นเต้นในทุกครั้ง."จงซานที่จ้องมองนางด้วยท่าทางประหลาดใจ.
เนียนโหยวโหยวที่กัดริมฝีปากแน่น,จ้องมองหน้าจงซานเขม็ง,ภายในใจที่บีบรัดอย่างหนักหน่วง,กุหลายสามดอกรึ?
เก็บมาอย่างไม่ยากลำบาก? ไม่ได้ใช้เวลามากมายอย่างงั้นรึ?
กับความรู้สึกที่มากมายซับซ้อน,ภายในใจของนางที่เต้นระรัว,รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ล่ะ?
"เอาล่ะ,ตอนนี้ข้ามอบให้เจ้าแล้ว,ต่อไป,ข้าจะต้องพูดคำว่ารักระหว่างเรา,ที่เจ้าต้องการ...เอิ่ม...,เอาล่ะ,อย่าร้องให้,ข้าจะพูดแล้ว....."จงซานที่ส่งมอบกุหลาบพร้อมกับพูดกวีรักออกมา.
เนียนโหยวโหยวจ้องมองมายังจงซาน,ร่างกายที่หยุดนิ่งดื่มด่ำกับกุหลาบสามดอก,กับคำพูดของจงซานเวลานี้,นางไม่สามารถทนฟังได้เลย,เพียงแค่กุหลาบที่จงซานมอบมาให้,ร่างของนางทั้งร่างสั่นสะท้านราวกับว่าจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ.
"ทำไมเจ้าต้องฝืนขนาดนี้,ทำไมล่ะ!!!!!!!!"เนียนโหยวโหยวที่รับกุหลาบมาจากจงซาน,ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้,ตะโกนออกไปเสียงดัง,ราวกับคนบ้า,น้ำตาที่ล่วงหล่นลงมาไม่หยุด.
"ฝืนอย่างงั้นรึ?
เจ้ารู้ได้อย่างไร?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
เนียนโหยวโหยวที่กัดริมฝีปากแน่น,จ้องมองจงซานเขม็ง,กุมกุหลาบเจ็ดสีไว้ก่อนที่ร่างกายของนางจะหายไป,ปล่อยให้จงซานยืนงงงวย,ยืนอยู่กลางหุบเขาคนเดียว.
จ้องมองเนียนโหยวโหยวที่หายไป,จงซานที่ขมวดคิ้วแน่น,ราวกับว่าต้องการจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น,จับจ้องมองไปยังตำแหน่งที่เนียนโหยวโหยวหายไป,ถอนหายใจเบาๆ,จากนั้นก็บินตรงกลับไปยังกองกำลังจง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น