Immortality Chapter 459 Heavenly Token
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 459 ตราสวรรค์.
Chapter 459 Heavenly Token
天令
ตราสวรรค์.
กองกำลังจงที่ยังคงมุ่งหน้าตรงไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวด้วยความรวดเร็ว.
ตลอดการเดินทาง,นอกจากอรหันต์กุยหยวนแล้ว,ที่จริงก็มีกลุ่มอิทธิพลอื่นที่เข้ามาขวางเหมือนกัน,หากคนเหล่านี้มีเป้าหมายทั่วไป,ด้วยการบัญชาการของจงซาน,ย่อมไม่พ่ายแพ้อย่างแน่นอน.
การเดินทางที่ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว.
"อู๋เหิน,เจ้าจงนำทัพกลับไป,จากระยะทางที่เหลือแน่นอนว่าจะต้องมีสิ่งกีดขวางแน่,เจ้าจะต้องใช้ความสามารถที่มีอย่าได้พ่ายแพ้กลับไปยังเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ให้ได้,พวกเราค่อยกลับไปรวมตัวกันที่เมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"รับทราบ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวรับคำในทันที.
สุ่ยอู๋เหินที่นำกองกำลังจากไปในทันที.
บนภูเขาสูง,ทว่ายังเหลือจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อ,หลินเซียว,เซียนเซิงซือ,เสวียนหยวน,จื่อเห่าและชิงหงเจ็ดคน.
"หลินเซียว,เจ้า,จื่อเห่าและชิงหง,ลอบตามไป,แน่นนอนว่าจะต้องมีเหตุร้ายเกิดขึ้นแน่,ทว่าเวลานี้จำเป็นต้องให้อู๋เหินฝึกฝนและจัดการด้วยตัวเอง,จนกว่าจะเกิดเหตุการณ์วิกฤติจริงๆ,ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องออกไปช่วย."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หลินเซียวที่รับคำสั่งในทันที,จื่อเห่าและชิงหงเองก็เช่นกัน.
จากนั้นคนทั้งสามก็ตามกองทัพไปอย่างรวดเร็ว.
เหลือแค่เพียงจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อ,เซียนเซิงซือและเสวียนหยวน.
"สหายเต๋าเสวียนหยวน,ต้องรบกวนท่านแล้ว!"จงซานกล่าว.
"ไม่มีปัญหา! หกเดือนยังไม่ถึง,ทว่ายังเหลือเวลาอยู่!"เสวียนหยวนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขารักษาคำพูดที่จะปกป้องจงซานเป็นเวลาหกเดือน.
ครึ่งเดือนหลังจากนั้น,บนชายฝั่งทะเลตะวันออก!
"ขอบคุณสหายเสวียนหยวน! ตอนนี้ก็ครบกำหนดแล้ว,จงซานขอบคุณ!"จงซานกล่าว.
"ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เจ้าร้องขอ,ให้มาส่งเจ้าที่นี่,หลังจากนี้คงขึ้นอยู่กับเจตจำนงสวรรค์,หวังว่าพวกเราจะไม่ต้องมาเป็นศัตรูกัน."เสวียนหยวนที่สูดหายใจลึก.
"หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!"จงซานกล่าว.
"ก่อนที่พวกเราจะจากกัน,ข้าควรจะมอบบางอย่างให้กับเจ้า,นี่น่าจะเป็นของที่มีชะตากับเจ้า."เสวียนหยวนกล่าว.
จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ทว่าก็พยักหน้ารับ,แม้ว่าไม่รู้ว่าเสวียนหยวนต้องการจะชี้แนะอะไร,ทว่ากับการที่เขาสามารถทะลวงผ่านระดับราชันย์แท้ไปได้นั้น,เรื่องที่เขาได้ช่วยเหลือเสวียนหยวน,เขาน่าจะตอบแทนเรียบร้อยแล้ว! ด้วยกรรมวาสนาขนาดใหญ่ที่มอบให้เขาก่อนหน้านี้,นอกจากนี้เขายังช่วยคุ้มกันเขาจากเนี่ยฟ่านเฉิน,อู๋จิวเทียน,แม้แต่กุยหยวนอีก,จวบจนเข้ามายืนอยู่ที่นี่ได้,นี่นับว่าเขาควรจะเป็นหนี้บุญคุณด้วยซ้ำ,ในเมื่อเขาบอกว่าต้องการมอบอะไรให้อีก,จงซานเองก็ไม่สามารถคาดหวังอะไรมากมายแต่อย่างใด.
จงซานที่รับตำราเล่มหนึ่งจากเสวียนหยวนที่ยื่นมาให้ด้วยความสงสัย.
"สายฟ้าสวรรค์ผันแปร"
เห็นตำราในมือแล้ว,ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมา,นี่คือ
สายฟ้าสวรรค์ผันแปร,ก่อนหน้านี้ขณะที่อยู่ในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เขาได้พูดคุยกับกู่เฉิงตงเกี่ยวกับ
วงจรสายฟ้ารากฐาน,ซึ่งเป็นวิชาพื้นฐาน,สำหรับผู้ฝึกตนก่อตั้งวิญญาณ,ทว่าตอนนี้ร่างกายของเขาที่ก้าวไปยังระดับหลอมกายธาตุแล้ว,ซึ่งจะต้องฝึกวิชาในขั้นต่อไป,ซึ่งวิชาที่เหมาะแก่เขาก็คือวิชา
"สายฟ้าสวรรค์ผันแปร" ทว่าวิชานี้กู่เฉิงตงไม่มี,มีเพียงคนของแดนเทวะ,ศาลาเทวะที่เป็นหนึ่งในแดนเทวะเท่านั้นที่มี.
ไม่ใช่ว่าเสวียนหยวนเป็นคนของดินแดนศาลาเทวะหรอกรึ?
นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ! เป็นความจริง,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันมีชะตากับตัวเขา.
"ขอบคุณ!"จงซานที่รับมาพร้อมกับแสดงความเคารพอย่างจริงใจ.
เสวียนหยวนเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่เขาจะหายไปจากคนทั้งสาม.
"ลิขิตสวรรค์!"เซียนเซิงซือเผยสีหน้าที่แปลกประหลาดจ้องมองไปยังจงซาน.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังเซี่ยนเซิงเซิงซือ.
"เหว่ยเฉินคารพวะฝ่าบาท!"เซียนเซิงซือที่ทำการเคารพจงซานอย่างไม่คาดฝัน.
เซียนเซิงซือที่แสดงความเคารพต่อเขาอย่างไม่คาดฝัน,เป็นการแสดงความเคารพอย่างลึกซึ้ง,จนทำให้เทียนหลิงเอ๋อแสดงท่าทางงงวยอยุ่ข้างๆ,มีเพียงแค่จงซานที่เข้าใจได้ดีว่านี่คือการคารวะด้วยความเคารพอย่างแท้จริง,ในเวลานี้เซียนเซิงซือได้ยอมนับถือเขาด้วยความเคารพอย่างสุดใจแล้ว,นี่คือการนับถือทั้งกายและใจ.
"เซิยนเซิงซือเจ้าคือข้าราชบริพารของข้าอย่าได้เกรงใจ."จงซานที่รับการคารวะ,ด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นขึ้นมาในทันที.
"ฝ่าบาท,หลังจากนี้เหว่ยเฉิน,จะพยายาอย่างสุดความสามารถเพื่อรวบรวมผืนแผ่นดินใต้สวรรค์แห่งนี้เพื่อท่าน!"เซียนเซิงซือที่กล่าวให้คำมั่นสัญญาในทันที.
"ได้เซียนเซิงซือช่วยเหลือ,ยังมีอะไรต้องกังวลอีกรึ?
หากแต่จงซานสงสัยว่า,ทำไมเซียนเซิงซือก่อนหน้านี้รับรู้ได้ถึงอะไรได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"ชะตาของฝ่าบาทนั้นเป็นคนที่พลิกดวงชะตา,ไม่ใช่สิ่งที่จะพบได้,ไม่ใช่ว่ามีใครบางคนเป็นคนส่งท่านมายังงั้นหรอกรึ?"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?เฮ้เฮ้!"จงซานที่พยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม,แม้ว่าจะไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเซียนเซิงซือ,ทว่าหาได้ใช่สิ่งสำคัญ?สิ่งที่สำคัญนั้น,เซียนเซิงซือยินดีที่จะยอมจำนนต่อเขาก็เพียงพอแล้ว.
ครึ่งเดือนหลังจากนั้น,จงซานก็เดินทางมาถึงเกาะหมาป่าสวรรค์!
สถานที่แรก,สำนักไคหยาง!
ที่ด้านหน้าคือหลุมศพอาจารย์เทียนซวินจื่อและภรรยา.
จงซานและเทียนหลิงเอ๋อที่คุกเข่าต่อหน้าหลุมศพ,ซึ่งด้านหลังมีคนสี่คน,เสวียนซวินจื่อ,กู๋ซ่างจื่อ,ผู้พิทักษ์สำนักและผู้พิทักษ์ขุนเขา,ส่วนเซียนเซิงซือนั้นได้เดินทางกลับไปยังเมืองเสวียนก่อนแล้ว.
คนทั้งสี่ที่จดจ้องมองด้วยความเศร้าจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อที่สะอึกสะอื้นอาบไปด้วยน้ำตา,พร้อมกับกอดป้ายหลุมศพของเทียนซวินจื่อด้วยความโศกเศร้า.
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อไม่ต้องการลูกแล้วหรือ?"เทียนหลิงเอ๋อที่ยังคงร้องไห้,น้ำตาอาบไปทั่วป้ายหลุมศพ,จงซานที่ยังคงคุกเข่าอยู่อีกฟากหนึ่ง,พร้อมกับลูบไปที่หลังของเทียนหลิงเอ๋อเบาๆ.
ผู้พิทักษ์ขุนเขาและผู้พิทักษ์สำนัก,คนทั้งหมดที่ส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.
"หลิงเอ๋อ,ในเมื่อเจ้าและจงซานเดินทางกลับมาทั้งคู่,ข้ามีบางสิ่งที่จะมอบให้กับพวกเจ้า!"เสวียนซวินจื่อที่สูดหายใจลึกพร้อมทั้งกล่าวออกมา.
ทว่าเทียนหลิงเอ๋อในเวลานี้นั้น,น้ำตาที่ล่วงหล่นลงไหลไม่หยุดพ,ท่านแม่ตายไป,ท่านพ่อตายไป,ตอนนี้นางยังคงเหลือแค่จงซาน.
"นึ่คือสิ่งที่ศิษย์พี่ทิ้งไว้ให้ข้าในอดีต,บอกว่าให้มอบให้เจ้าเมื่อจงซานพาเจ้ากลับมาได้เท่านั้น,ถึงมอบให้เจ้า,หากว่าจงซานไม่สามารถนำเจ้ากลับมาได้,สิ่งนี้มันจะถูกฝังไปพร้อมกับหลุมศพของเขา."เสวียนซวินจื่อกล่าว.
"ท่านพ่อมอบให้ข้าอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่ปาดน้ำตาขณะพูดออกมา.
"อืม!"เสวียนซวินจื่อพยักหน้า.
จากนั้นเสวียนซวินจื่อก็นำกล่องหยกใบหนึ่งออกมา,ซึ่งบนนั้นมีค่ายกลผนึกเอาไว้อยู่,มีเพียงแค่เทียนหลิงเอ๋อเท่านั้นที่รู้วิธีในการเปิด,ไม่ใช่นั้นแล้ว,หากใช้พลังบังคับในการเปิด,ของด้านในก็จะระเบิดพังทลายไปในทันที.
"นี่คือสิ่งของที่ศิษย์พี่มอบให้กับข้าในอดีต,กล่าวว่ามอบให้กับเจ้าและจงซานได้เปิดดูพร้อมๆกัน,ห้ามไม่ให้ใครคนใดคนหนึ่ง,ตอนนี้ข้ามอบมันให้กับพวกเจ้าแล้ว,พวกเราคงต้องกลับไปแล้ว,หากมีเรื่องอะไรก็เรียกพวกเราก็แล้วกัน!"เสวียนซวินจื่อกล่าว.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้า,ทว่าจงซานเองที่เป็นคนรับมันมา.
เทียนหลิงเอ๋อและเขาที่คุกเข่าที่หน้าหลุมศพอีกชั่วขณะหนึ่ง,จากนั้นทั้งคู่ก็เดินทางกลับไปยังลานขนาดเล็กที่เขาเคยอยู่.
ด้วยการสร้างค่ายกลขนาดเล็กปกปิดพื้นที่รอบๆ,จงซานที่นั่งอยู่โต๊ะศิลาเหมือนเมื่อครั้งก่อน,พร้อมกับนำกล่องหยกมาวางด้านหน้า,พร้อมกับทำการเปิดกล่อง,ซึ่งค่ายกลที่ปิดผนึกก็ได้หายไป.
ขณะที่เปิดกล่องหยกออก,ที่ด้านในนั้นมีสิ่งของสองสิ่ง,สิ่งหนึ่งคือหยกบันทึกข้อความ,อีกหนึ่งนั้นเป็นตราธรรมดาๆ,ทว่าวัสดุที่สร้างขึ้นมานั้นเป็นโลหะพิเศษ,ที่ไม่สามารถบอกที่มาได้.
จงซานที่หยิบมันขึ้นมา,หรี่ตาจ้องมอง,นับว่าเป็นเหรียญที่มีความหนาหนึ่งนิ้ว,เป็นเหมือนเหรียญทั่วไป,ทว่าบนด้านหนึ่งของเหรียญมีอักขระสองตัว.
"เทียนหลิง!" (ตราสวรรค์)
ตราสวรรค์? เหรียญตรานี้ดูเหมือนว่าจะมีพลังที่ยิ่งใหญ่แผ่ออกมา! จงซานที่ใช้สัมผัสเทวะกวาดมอง,หากแต่ว่าไม่สามารถตรวจสอบได้.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่แผ่แกนแท้ลงไปด้านในผนึกบันทึก.
ทันใดนั้น,แสงที่ส่องสว่างออกมาฉายภาพรูปร่างของเทียนซวินจื่อ.
"ท่านพ่อ!"เทียนหลิงเอ๋อที่ร้องออกมา.
ทว่าภาพดังกล่าวนั้นเป็นเพียงแค่แสงความทรงจำเท่านั้น,ไม่ใช่คนจริงๆ.
"หลิงเอ๋อ,จงซานคงพบเจ้าแล้วอย่างงั้นรึ?
จงซานเอง,เจ้าคงจะพบหลิงเอ๋อแล้ว,ไม่ได้ทำให้อาจารย์ต้องผิดหวังดังที่ข้าวาดหวัง."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมา.
คนทั้งสองที่เฝ้ามองอย่างอดทน,ถึงแม้ว่าจะสั่นไหว,เพราะว่าพวกเขาต่างรู้ว่านี่คือแผ่นริ้วแสง,ที่จะดูได้แค่เพียงครั้งเดียว.
"นี่คือสิ่งของระลึกอย่างสุดท้าย,บางที่เวลานี้ข้าคงได้ตายไปสิบปีหรือหลายร้อยปีแล้ว,ไม่ว่าอย่างไร,ในเมื่อพวกเจ้าได้เห็นก็ถือว่าดีแล้ว,ยังมีบางสิ่งที่ข้ายังไม่ได้เอ่ย,ทว่าหลิงเอ๋ออาจจะรู้,ทว่าจงซานที่นำหลิงเอ๋อกลับมา,บางสิ่งที่เจ้าเองต้องรู้เอาไว้,หลังจากนี้เจ้าจงดูแลหลิงเอ๋อให้ดี?"เทียนซวินจื่อกล่าว.
"อาจารย์โปรดวางใจ,หลังจากนี้จงซานจะดูแลหลิงเอ๋อให้ดีอย่างแน่นอน."แม้ว่าเทียนซวินจื่อจะไม่ได้ยิน,ทว่าจงซานก็กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ภายในกล่องหยกนั้นมีตราสวรรค์,ที่เป็นของบรรพบุรุษที่ถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น,บรรพชนของพวกเรานั้นภายใต้สวรรค์แห่งนี้ได้มีตำแหน่งเซียน
12 ตำแหน่ง,ทว่าหลังจากนั้นไม่มีใครเลยสักคนที่จะมีคุณสมบัติได้ใช้สิทธิ์นี้."เทียนซวินจื่อกล่าว.
ได้ยินคำพูดของเทียนซวินจื่อแล้ว,จงซานถึงกับอ้าปากค้าง,12
ตำแหน่งเซียนอย่างงั้นรึ? บรรพชนของหลิงเอ๋อ,ช่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยรึ?
"เฮ้เฮ้,ตอนแรกที่ข้าได้ยินเรื่องเหล่านี้จากบิดาข้าเองก็ตื่นตะลึงเช่นกัน,น่าเกรงขามใช่ใหม?ฮ่าฮ่า!"
"หากว่าไม่เชื่อล่ะก็ทว่าข้าจะบอก! เทียน,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้,ใครกันที่จะกล้าใช้สกุลว่าเทียน?
คนที่ใช้สกุลเทียน,มีเพียงคนที่มีสายโลหิตเทียนเท่านั้น,นับตั้งแต่บรรพชน,ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่หนึ่งในราชวงศ์สวรรค์,ทว่าก็คือผู้พิทักษ์สวรรค์และปฐพี."
"ผู้พิทักษ์สวรรค์และปฐพี,ตราสวรรค์,นี่คือคำสั่งการในตำนานของผู้พิทักษ์สวรรค์และปฐพี,ทว่าเพียงแต่หลังจากนั้น,ตระกูลของพวกเราที่ตกต่ำลงช้าๆ,ตระกูลเทียนที่เคยยิ่งใหญ่,กลับเหลือเพียงข้าคนเดียว,และตอนนี้เหลือเจ้าคนเดียวแล้ว,หลายปีมานี้ทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้ว,ไม่ว่าจะเป็นใครที่เล็กน้อยขนาดใหนต่างก็แสวงหาความเป็นอมตะ,ไร้ซึ่งผู้พิทักษ์สวรรค์และปฐพีแล้ว,ตราสวรรค์นี้,คือหนึ่งในความลับของตระกูลเทียน,ทว่าข้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน,ว่าทำไมต้องส่งมันให้กับเจ้า,ทว่าก็หวังว่าเจ้าจะสามารถใช้ประโยชน์อะไรจากมันได้,ได้ยินมาว่าหากสามารถสำเร็จก้าวไปยังเขตแดนเซียน,ดินแดนสวรรค์,สามารถที่จะรับรู้ได้ถึงพลังวิชาบำเพ็ญที่ลึกลับอยู่ด้านในได้,12
ตำแหน่งเซียน,ทว่าจวบจนถึงตอนนี้,ทุกคนต่างก็ได้กลายเป็นเซียนไปหมดแล้ว,คงเหลือแค่ข้า,ข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะรับมัน,เช่นนั้นข้าจึงทำได้แค่ส่งมอบมันจากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่นหนึ่งเท่านั้น."
"เกี่ยวกับข้า,เจ้าอย่าได้กังวลข้าจะต้องหามารดาของเจ้าในภพหยินเจอได้แน่,นอกจากนี้,ข้าตระกูลเทียนมี
12 ตำแหน่งเซียน,ดูเหมือนว่าบรรพชนของพวกเราจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด,บางทีใครที่อยู่ในภพหยิน,ข้าคงสามารถหาพวกเขาเจอ,ข้าจะต้องหาอู๋โหยวเจอ,ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า,เจ้าโปรดจำเอาไว้ว่า,เจ้ามีสกุลว่าเทียน!
ในโลกใบนี้คือสกุลที่ทรงเกียรติที่สุด,อย่าได้กลัวคนอื่น,เจ้าเป็นคนของตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด."
"อืม!"น้ำตาของเทียนหลิงเอ๋อที่หยดออกมาพร้อมกับพยักหน้ารับคำ.
"ที่ข้าต้องการบอกก็บอกไปหมดแล้ว,ข้าพึงพอใจแล้ว! ดูแลตัวเองด้วย!"เทียนซวินจื่อกล่าวคำสุดท้าย,จากนั้นริ้วแสงก็ค่อยๆสลายหายไปในทันที.
"ท่านพ่อ!"เทียนหลิงเอ๋อที่หายใจหอบๆ.
จงซานที่กอดหลิงเอ๋อปลอบใจนางไปมา,ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงเช่นกัน,บรรพชนของเทียนช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก,
12 ตำแหน่งเซียนอย่างงั้นรึ?
จงซานที่อยู่ปลอบหลิงเอ๋อเป็นจำนวนสิบวันในสำนักไคหยาง,เทียนหลิงเอ๋อที่ใจเย็นลง,ค่อยๆกลับมาเป็นปรกติช้าๆ!
ในวันนี้,จงซานที่นั่งทำขนมกุ้ยฮัวด้วยตัวเอง! เทียนหลิงเอ๋อที่กินมันด้วยความเอร็ดอร่อย.
"หลิงเอ๋อ,พวกเราในตอนนี้,ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรต้องทำอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าว.
"อะไรรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัยที่มุมปากของนางที่มีเศษของขนมกุ้ยฮัวอยู่.
จงซานที่นั่งข้างๆนางพร้อมกับเลื่อนปากตัวเองออกไปเช็ดให้นาง,พร้อมกับจูบไปที่ปากนางเบาๆ,ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อเปลี่ยนเป็นแดงกล่ำ.
"เข้าเรียนหอไงล่ะ!"จงซานที่จากนั้นได้กล่าวเสียงเบาๆที่ข้างๆหูนาง.
กับลมหายใจที่อบอุ่นของจงซาน,เสียงของเขาที่ทำให้นางสะท้าน,ใบหน้าที่แดงไปจนถึงลำคอ,แม้แต่ใบหู,ทว่าจงซานตอนนี้ได้ช้อนร่างของนางด้วยแขนที่ทรงพลัง,ร่างของนางที่อ่อนระทวยไปในทันที.
จงซานที่อุ้มนางขึ้น,พร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านพักส่วนตัว,ก่อนที่จะโบกมือสร้างค่ายกลปิดกั้นเสียงจากด้านนอกและด้านในเอาไว้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น