Immortality Chapter 456 Any troublesome
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 456 ไม่ว่าจะมีปัญหาใด.
Chapter 456 Any troublesome
任何麻烦
ไม่ว่าจะมีปัญหาใด.
เสียงของคนพันล้านคนที่ตะโกนขับไล่เสี่ยวเหยาโห่ว,เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก.
แม้ว่าเพียงแค่คำนินทาของคนไม่มากก็เพียงพอที่จะเจ็บไปถึงกระดูกแล้ว,ทว่าในเวลานี้ราวกับว่าเป็นตำนานที่จะกลายเป็นเรื่องเล่าขานอีกนาน,กับเหตุการณ์ที่ทุกคนพร้อมเพรียงกันด่าว่าเป็นเสียงเดียวกัน,แทบจะไม่เคยเกิดขึ้นในโลกใบนี้,ในชีวิตนี้จะมีสักกี่ครั้งที่เกิดขึ้นเช่นนี้,นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องที่เขาเป็นคนแส่หาเรื่องด้วยตัวเอง.
พริบตาเดียวที่ คำว่าไปให้พ้นดังขึ้น,มันก็ดังกระหึ่มไปทั่วทุกสารทิศ.
กับคนนับพันล้าน,ที่เต็มไปด้วยเจตจำนงอันหนึ่งอันเดียว,เสียงที่ดังออกไปนับร้อยลี้,กับการกระทำเช่นนี้,เสี่ยวเหยาโห่วยังจะทนได้อย่างงั้นรึ?
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเสี่ยวเหยาโห่วท่ะสบัดมือสร้างเมฆ,พาเสี่ยวเหยาโห่วหนีไปในทันที,เสี่ยวเหยาที่พ่นโลหิตด้วยความเจ็บช้ำ,ขณะที่จ้องมองด้วยความดุร้ายไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป.
ส่วนจงซานนั้น,หาได้สนใจเขาแม้แต่น้อย!
"กลับ!"เจ้าเทียนชาเห็นเหตุการณ์ในเวลานี้แล้วก็รู้สึกหวั่นเกรงเช่นกัน,ก่อนที่จะนำคนของเขาจากไปโดยเร็ว.
แทบจะในทันที,คนมากมายที่เร่งรีบจากไป,ยังมีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงได้อีกรึ?
เร่งรีบจากไปตอนนี้,ก่อนที่จะสร้างความอับอายให้กับตัวเองเช่นเสี่ยวเหยาโห่วอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้,หลิงเอ๋อที่รับรู้ว่าสายตาของคนพันล้านกำลังจับจ้องอยู่,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,แสดงท่าทางกระอักกระอ่วน.
จงซานที่คลายมือกอดนางออก,พร้อมกับกุมฝ่ามือของเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้,พร้อมกับชี้ไปยังอักษรอวยพรที่ยาวเหยียดรวมตัวกันเป็นคำว่า"ดวงใจ".
"หลิงเอ๋อ,ทุกคนต่างก็มาเป็นพยานให้กับข้า,พันล้านคำอวยพร,นี่คือสิ่งพิเศษที่ข้าต้องการทำให้เจ้า,พร้อมกับหมื่นเสียงหงส์เพลิง,เพื่อร่วมแสดงความยินดีกับพวกเรา,ในวันนี้,ข้าต้องการที่จะประกาศให้คนทุกคนทั่วหล้า,ให้ทุกคนได้รู้ว่า,เจ้าคือภรรยาของจงซาน."จงซานกล่าว.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้าอายๆ.
นางที่ขยับฝ่ามือเบาๆ,เมื่อมองดูหลักฐานที่จงซานมอบให้,กำมือแน่น.
"เจ้ายังคงจดจำคำพูดก่อนหน้านี้ได้หรือไม่?"จงซานกล่าว.
"ฟ้าดินเป็นพยาน,นับจากวันนี้,จงซานและเทียนหลิงเอ๋อเป็นสามีและภรรยากัน,นับจากนี้จะมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน,มีชีวิตเพื่อกันและกัน,ไม่แยกจากกันตลอดไป."เทียนหลิงเอ๋อที่จดจำคำพูดนี้ได้อย่างแม่นยำและจะเป็นคำพูดที่นางจะไม่มีวันลืม.
"ฟ้าดินเป็นพยาน,นับจากวันนี้,จงซานและเทียนหลิงเอ๋อเป็นสามีและภรรยากัน,นับจากนี้จะมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน,มีชีวิตเพื่อกันและกัน,ไม่แยกจากกันตลอดไป."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ฟ้าดินเป็นพยาน,นับจากวันนี้,จงซานและเทียนหลิงเอ๋อเป็นสามีและภรรยากัน,นับจากนี้จะมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน,มีชีวิตเพื่อกันและกัน,ไม่แยกจากกันตลอดไป."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาอีกครั้งเช่นกัน.
ในเวลานี้,แม้แต่คนพันล้านคน,ก็ยังคงเงียบ,เหล่าหงส์เพลิงที่หยุดร้อง,พื้นที่ทั่วทุกบริเวณที่เงียบสงัด,เสียงพูดของจงซานและเทียนหลิงเอ๋อที่ดังก้องกังวานไปทั่วทิศ.
กับคำพูดของคนทั้งสอง,ที่เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์,กล่าวปฏิญาณต่อสวรรค์และปฐพี.
เนี่ยชิงชิงที่อยู่ข้างๆถึงกับต้องนำมือป้องปากเอาไว้,มีน้ำตาที่ล่วงหล่นลงมาช้าๆเช่นกัน,ไม่ว่าจะเป็นเนี่ยชิงชิงหรือ่าเป็นหญิงสาวทุกคนที่ต้องประสบเหตุการณ์เช่นนี้,มีคนนับพันล้านเป็นพยาน,จะเป็นสตรีใด,ล้วนแล้วแต่อดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้,กับพยานมากมายนับไม่ถ้วน,ต่อหน้าทุกคน,ช่างเป็นอะไรที่ศักดิ์สิทธิ์นัก.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าจะยอมรับข้าหรือไม่!"จงซานที่กล่าวขึ้นอีกครั้ง.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาไร้ซึ่งลังเล.
จงซานที่เผยยิ้มอย่างสบายอารมณ์,จากนั้นก็หันหน้ามายังทุกคนที่กำลังจับจ้องมองเขาอยู่.
"ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเป็นพยาน,จงซานจะเปิดเผยข้อมูลให้กับทุกคนเพื่อเป็นการตอบแทน!"จงซานลก่าว.
กับคำพูดของจงซานนั้น,ทำให้ทุกคนนิ่งงันกันอีกครั้ง.
"คิดว่าทุกคนคงกำลังคิดว่า,ทำไมจื่อจุ้นหงส์เพลิงถึงได้ช่วยเหลือจงซานในครั้งนี้!"
จงซานที่กล่าวออกมาทุกคนต่างก็พยักน้าพร้อมกัน.
"เพราะว่ายาเซียนอมตะก่อนหน้านี้นั่นเอง,ตอนนี้มันได้เป็นของจื่อจุ้นหงส์เพลิงแล้ว! บางทีตอนนี้มันคงไม่อยู่ในโลกใบนี้แล้ว!"จงซานที่เอ่ยออกมา.
จงซานที่กล่าวออกมานั้นทำให้ทุกคนต่างส่งเสียงดังอื้ออึ้ง.
ยาเซียนอมตะ?
ใช่แล้ว,มีเพียงยาเซียนอมตะเท่านั้นที่จะสามารถชักจูงจือจุ้นหงส์เพลิงที่ให้นางใช้เสียงร้องเก้าสวรรค์ได้,และยังเรียกหงส์อมตะนับหมื่นตนมาเช่นนี้! ในเมื่อไม่มีอยู่ในโลกนี้,นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าถูกกินไปแล้วรึ?
จื่อจุ้นหงส์เพลิงกินไปแล้วรึ?
ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาทันที,เสียใจที่รอเก้อ,อารมณ์ตอนนี้มันอัดอั้นอยู่ในใจ,ทว่าจะทำอย่างไรล่ะ?
ในเมื่อยาเซียนอมตะถูกนำไปแลกเปลี่ยนแล้ว,พวกเขายังจะทำอะไรได้.
บางคนถึงกับบอกว่าจงซานช่างโง่งมนัก,บางคนก็บอกว่าจงซานไร้ซึ่งความต้องการ,เพื่อสตรีแล้ว,ไม่คิดเลยว่าจะทิ้งความเป็นอมตะ.
ในเวลาเดียวกันสตรีมากมายต่างก็จ้องมองไปยังคู่บำเพ็ญของตน.
"หากเจ้ามียาเซียนอมตะแล้ว,เพื่อข้าเจ้าจะยอมความเป็นนิรันดร์หรือไม่?"
แทบจะในทันที,เหล่าคู่บำเพ็ญเหล่านั้นถึงกับต้องสาบาน,หากว่ามียาเซียนอมตะ,พวกเขาจะต้องยอมทิ้งมันเพื่อนางเหมือนเช่นจงซาน.
บนลานจัตุรัสเวลานี้,ดูคึกคักเป็นอย่างมาก,ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นยาเซียนอมตะอีกครั้งแล้ว,ทว่าพวกเขาก็คิดว่าการเดินทางมาครั้งนี้ก็ไม่เสียเปล่า,วันนี้,นับว่ามีเรื่องราวสนุกให้ได้เพลินเพลินตลอดเวลา.
"หลินเซียว,เปิดทาง!"จงซานที่ออกคำสั่งในทันที.
"รับทราบ!"หลินเซียวกล่าวเสียงดัง.
จงซานที่นำเทียนหลิงเอ๋อนั่งบนหงส์เจ็ดสี,พร้อมกับนำเหล่าหงส์อมตะ,บินตรงไปยังทิศใต้,ซึ่งมีกองกำลงจงตามมาด้วย,เนี่ยชิงชิงเองก็อุ้มหงสาเพลิง,ตามมาด้วยเช่นกัน.
ในคืนนั้น,จงซานที่นำเทียนหลิงเอ๋อจากมา.
สายตาของผู้คนมากมายที่จับจ้องพลางซ่อนความขืนขมเอาไว้,จ้องมองพวกเขาออกจากเมืองหลีโห่วเซิ่ง,จากมาอย่างรวดเร็ว.
เพราะว่าจงซานรับรู้ว่าคืนนี้ทุกคนต่างก็กำลังตกอยู่ในความเพ้อฝันอยู่.
อย่างแรกจำเป็นต้องหนีออกมาก่อน,ซึ่งจะทำให้คนที่ไล่ตามมานั้นลดลงเป็นอย่างมาก.
หลังจากออกมาจากเมืองหลีโห่วเซิ่งแล้ว,เหล่าหงส์อมตะมากมายก็แยกย้ายหายไป,ส่วนหงส์เจ็ดสีที่จงซานนั่งมานั้น,มันก็รับรู้แล้วว่าภารกิจได้เสร็จสิ้นแล้ว,ก่อนที่จะวางพวกเขาลงและบินจากไปในทันที.
มีแค่เพียงกองกำลังจงและเนี่ยชิงชิงเท่านั้น.
จงซานส่งให้กองกำลังนำหน้าหยุดพักที่หุบเขาแห่งหนึ่งรอคอยสิบวัน,เพื่อตั้งประจำการ
รอทัพทั้งหมดที่จะออกมาจากลานสาธารณะมาสมทบอีกที.
เทียนหลิงเอ๋อที่รับหงสาเพลิงมา,จงซานที่จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง.
จงซานที่แสดงความเคารพต่อเนี่ยชิงชิงอีกครั้ง,เทียนหลิงเอ๋อเองก็แสดงความเคารพด้วยความสุขเช่นเดียวกัน.
"ตลอดเวลาที่ผ่านมา,ขอบคุณกงจูชิงชิง!"จงซานกล่าว.
"หาได้มีอะไร,ข้าไม่สามารถมองเห็นหลิงเอ๋อมีความทุกข์ได้! ส่งหมื่นลี้,สุดท้ายก็ต้องจาก!
ข้าคงต้องบอกว่าลาก่อน!"เนี่ยชิงชิงที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจี่ยเจี่ย!"หลิงเอ๋อที่ไม่ต้องการแยกจาก.
"อยู่กับจงซาน,เจ้าไม่มีความสุขรึ?
หลังจากนี้ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรให้ดี,เชื่อฟังคำพูดของจงซานด้วย!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อที่รับคำด้วยท่าทางเศร้าสร้อย.
"กงจูชิงชิงที่ช่วยเหลือหลิงเอ๋อตลอดมา,พวกเราไม่รู้ว่าจะตอบแทนอย่างไรทำได้แค่ขอบคุณ,หากว่าหลังจากนี้มีปัญหาใด,ให้ไปยังเกาะหมาป่าสวรรค์,ท่านสามารถหาข้าและหลิงเอ๋อเจอได้อย่างแน่นอน,ไม่ว่าจะเป็นปัญหาใด,ข้าจงซานก็จะทำทุกอย่างเพื่อท่าน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
ปัญหาใดอย่างงั้นรึ?
ช่างเป็นคำพูดที่ใหญ่โตนัก!
เนี่ยชิงชิงจ้องมองไปยังจงซาน,รู้สึกขำขันเล็กน้อย,นางที่เป็นกงจูราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,แล้วจะมีปัญหาใดได้อย่างไรกัน?
"ข้ารู้,หลังจากนี้เจ้าดูแลหลิงเอ๋อให้ดีก็พอ!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวตอบ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ทว่าในเวลานั้น,เนี่ยชิงชิงที่เห็นจื่อเห่าหลางเจียงและชิงหงที่ปรากฏตัวขึ้นในทันที.
"ชิงเอ๋อ,ยินดีกับเจ้าด้วยที่หาบ้านให้กลับไปได้แล้ว!"เนี่ยชิงชิงกล่าว.
"กงจูชิงชิง,ข้าจะคิดถึงท่าน,หากว่าหลังจากนี้มีเวลา,ข้าจะกลับไปเยี่ยมท่านแน่นอน."ชิงหงกล่าว.
"อืม!ทุกคนรักษาตัวด้วย!"เสียงของเนี่ยชิงชิงสั่นไหวเล็กน้อย,พูดเสร็จก็บินจากไปด้วยความเร็ว.
เนี่ยชิงชิงที่บินจากไปด้วยความเร็ว,เพราะว่านางกลัวว่าตัวนางจะรับไม่ไหว,นางที่จ้องมองจงซานพาตัวเทียนหลิงเอ๋อจากไป,แม้ว่าจะกล่าวอวยพรให้กับพวกเขา,แต่ทำไมไม่รู้,ภายในใจของนางกับมีความรู้สึกเอ่อล้น,เต็มไปด้วยความอิจฉา,ไม่,ไม่ใช่,นางไม่ต้องการแยกจาก,นางไม่ต้องการแยกจากเทียนหลิงเอ๋อ,มันไม่มีอะไรมากมายกว่านั้น.
ดังนั้น,เนี่ยชิงชิงที่บินจากมาด้วยความเร็ว,พริบตาเดียวก็หายไปลับขอบฟ้าแล้ว.
เนี่ยชิงชิงที่จากไปแล้ว,จงซานที่สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ."หลิงเอ๋อ,เจ้าไปอยู่ในค่ายในหุบเขาก่อน,แล้วข้าจะกลับมา!"
"มีปัญหาต้องจัดการอีกรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกไป.
"อืม!"จงซานกล่าว.
เทียนหลิงเอ๋อที่พยักหน้าด้วยความเข้าใจ,ก่อนที่จะจากไปพร้อมกับชิงหิงและจื่อเห่า.
ในเวลาเดียวกัน,ไม่ไกลออกไปบนเชิงเขา,เซียนเซิงซือที่บินตรงมา.
ขณะที่เซียนเซิงซือมาถึงไม่นาน,ทันใดนั้นก็มีร่างอีกสี่ร่างบินตรงร่อนลงมาอยู่ด้านหน้าจงซาน.
เสวียนหยวน,อู๋จิวเทียน,เนี่ยฟ่านเฉินและขันทีชรา.
"ขอบคุณจื่อจุ้นหงส์เพลิง!"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยความขอบคุณ.
"อย่ามาพูดจาไร้สาระ,ยาวิญญาณทมิฬ?"อู๋จิวเทียนที่กล่าวออกมาเสียงแข็ง.
จงซานจ้องมองไปยังเซี่ยนเซิงซือ,เซี่ยนเซิงซือที่นำยาวิญญาณทมิฬออกมา,เนี่ยฟ่านเฉินที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,แววตาที่เต็มไปด้วยความลึกลับไม่สามารถอธิบายได้.
อู๋จิวเทียนหลังจากที่ได้ยาวิญญาณทมิฬแล้ว,พริบตาหลังจากนั้นนางก็จากไปในทันที,จงซานรู้ดีว่านางกำลังไปหาหลิงเอ๋อ.
"คารวะเซิ่งซ่าง!"จงซานกล่าวออกมา.
"มีปัญหาอะไร?
เจ้าต้องการนำกงจูจากไปเช่นนี้อย่างงั้นรึ?"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น.
"หลิงเอ๋อเป็นภรรยาข้า,การนำภรรยากลับไป,เป็นเรื่องที่ต้องทำ,ทว่าดูเหมือนเซิ่งซ่างต้าหลีจะมีเรื่องอื่นมากกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานรู้ดีว่าเนี่ยฟ่านเฉินมา,ต้องมีเรื่องอื่นอย่างแน่นอน.
"กับคำพูดของเจ้า,ไม่คิดว่าจะไม่รักษาคำพูด,ก่อนหน้านี้บอกว่าจะมอบยาเซียนอมตะให้กับข้า,เช่นนั้นไม่คิดที่จะชดเชยมันด้วยสิ่งอื่นรึ?"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.
"จื่อจุ้นหงส์เพลิงยังเป็นคนอื่นอย่างงั้นรึ?เฮ้เอ้,เซิ่งซ่างต้าหลี,หากว่าท่านมีสิ่งใดโปรดกล่าวมาตามจริง! จงซานย่อมสามารถชั่งน้ำหนักถึงประโยชน์และข้อเสียได้,ขอให้กล่าวตอบด้วยคำพูดที่เป็นธรรมเถิด."จงซานกล่าว.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,เนี่ยฟ่านเฉินไม่รู้ว่าจะโกรธเกรี้ยวหรือไม่อย่างไรดี,คำพูดที่เป็นธรรมรึ?
นี่ไม่เท่ากับว่าเป็นการดักคอไม่ให้เขาพูดหรอกรึ?
เนี่ยฟ่านเฉินที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ."ข้าต้องการอักษรรุนในวันนั้น."
"รูนรึ?"จงซานจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
"ฝ่าบาท,กระหม่อมมีอักษรรูนเซียนที่ไม่ค่อยได้ใช้ประโยชน์อยู่!"เซียนเซิงซือกล่าว.
กับคำพูดของเซียนเซิงซือ,จงซานที่มีความคิดดีๆขึ้นมาในทันที,กับคำพูดของเซียนเซิงซือ,ดูเหมือนว่าสิ่งของดังกล่าวนั้นจะไม่ได้สำคัญอะไรนัก!
ดวงตาของเนี่ยฟ่านเฉินที่ส่องสว่าง,ทว่าใบหน้ายังคงนิ่ง,ราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง,เขาไม่สามารถเผยความรู้สึกออกมาได้แน่นอน.
"เซิ่งซ่างต้าหลี,จงซานเมื่อครั้งเป็นปุถุชนนั้นเป็นพ่อค้าคนหนึ่ง,เรื่องนี้เองก็เหมือนกับการทำการค้า,ข้าต้องการใช้อักษรรูนดังกล่าวแลกเปลี่ยนกับสิ่งของบางอย่างกับท่าน."จงซานกล่าว.
ตั้งเงื่อนไขรึ?เนี่ยฟ่านเฉินจ้องมองไปยังจงซาน,กำหมัดแน่นอน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าตั้งเงื่อนไขกับข้า?
เสวียนหยวนที่อยุ่ข้างๆ,แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,เจ้าเด็กนี้เป็นคนที่หาญกล้าจริงๆ!
"หืม?ลองกล่าวมา!"เนี่ยฟ่านเฉินยังคงสงบนิ่งเก็บความโกรธเอาไว้.
"ในอดีตนั้นมีราชวงศ์สวรรค์ต้าหง,มีเจดีย์อมตะ
11 อัน,ที่อยู่ในมือของเซิ่งซ่างต้าหลี,ข้าต้องการใช้มันแลกเปลี่ยนกับท่าน,นั่นคือสิ่งที่จงซานต้องการ"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
อนุสาวรีย์อมตะรึ?
เนี่ยฟ่านเฉินและเสวียนหยวนที่ดวงตาหดเล็กลง.
"ช่างหาญกล้านัก,ได้!"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวออกมาอย่างลึกลับ.
ช่างหาญกล้านัก?
จงซานไม่เข้าใจว่าอนุสาวรีย์อมตะนั้นมีความพิเศษใด,ทว่าเนี่ยฟ่านเฉินในเมื่อรับปากแล้ว,แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะถอนคำพูดแน่,ทันใดนั้นเขาก็มองไปยังเซียนเซิงซือ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น