Immortality Chapter 452 Terror Lin Xiao

Immortality Chapter 452 Terror Lin Xiao

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 452   ความน่ากลัวของหลินเซียว.

Chapter 452 Terror Lin Xiao

恐怖至极的林啸

  ความน่ากลัวของหลินเซียว.

สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว.

การแข่งขันสงครามนี้ไม่ใช่เพื่อการเชื่อมความสัมพันธ์,ไม่ได้หยุดเพียงแค่บาดเจ็บ! เสี่ยวเหยาโห่วนั้นการบัญชาการนั้นย่ำแย่ที่สุด,ทว่ากลับมีพลังที่ทรงพลังที่สุด,ด้วยจำนวนผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,29 คน,และยังมีกองกำลังทหารอีกหนึ่งล้านคน,แน่นอนว่ากองกำลังของเขาต้องเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งมากที่สุดเป็นแน่,ด้วยพลังรบที่ทรงพลัง,จิตสังหารที่อาบไปทั่วร่างของทุกคน!

เสียงแตรสงครามที่ดังขึ้นแล้ว,เหล่าทหารสังเกตการณ์ถูกส่งออกไปในทันที,สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถบินได้,ใช้เพียงการวิ่งไปตามป่าเขา,ด้วยความเร็ว,เพื่อไล่ล่าจับตาฝ่ายตรงขามด้วยแผนการและปัญญา.

ที่ด้านหน้าของเสี่ยวเหยาโห่ว.

"เรียนจอมพล,ที่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ห่างออกไปห้าสิบลี้,พบกองกำลังจงสามหมื่นนาย."

"ส่งกองกำลังหนึ่งแสนออกไป,กำจัดกองกำลังจงให้หมด!"

"รับทราบ!"

กองกำลังหนึ่งแสนนายที่ส่งออกไปในทันที.

"เรียนจอมพล,ที่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ห่างออกไปร้อยลี้,พบกอกงกำลังเจ้าเทียนชา 100,000 นาย"

"หืม?"เสี่ยวเหยาโห่วที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.

ในทิศทางเดียวกันรึ?

"เจ้า,ระดับจักรพรรดิแท้,ออกไปช่วยกองทัพ,กำจัดกองกำลังจงและกองกำลังเจ้า,สองกลุ่มให้สิ้น!"เสี่ยวเหยาโห่วสั่งการอีกครั้ง.

"รับทราบ!"คนสองคนรับคำและจากไปในทันที.

"เรียนจอมพล,ที่ทิศตะวันออก 70 ลี้,พบกองกำลังจงสี่หมื่นคน."

"ส่งกองกำลังหนึ่งแสนออกไป,กำจัดกองกำลังจงให้สิ้น!"

"รับทราบ!"

"เรียนจอมพล,ห่างออกไปทางทิศตะวันออก150 ลี้,พบกองกำลังเจ้า!"

ข่าวเช่นนี้ถูกส่งออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับเสี่ยวเหยาโห่ว.

เสี่ยวเหยาโห่วในค่าย,ออกคำสั่งเคลื่อนกำลังออกไปไม่หยุดเช่นเดียวกัน.

แน่นอนว่าทั้งค่ายของเสี่ยวเหยาโห่วและเจ้าเทียนชาต่างก็เหมือนๆกัน.

คาดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เริ่มรบ,กับดูวุ่นวายขึ้นมาในทันที,ทั้งสองกองกำลัง,ดำเนินการเร็วมาก! เช่นนั้นจะอีกนานเท่าไหร่? คาดไม่ถึงจะส่งคนออกรบกันได้มากมายรวดเร็วถึงเพียงนี้.

ฆ่า!!

บนแนวหน้า,การไล่ล่าสังหาร,บาดเจ็บล้มตายย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้,หากแต่เพียงแค่กล่าวยอมแพ้,จะสามารถบิน,และหนีออกมาจากลานสาธารณะ,หรือถูกนำออกมาจากโดยกรรมการผู้ดูแลสนามการแข่งขันในทันที.

สถานที่แห่งหนึ่งซ่อนอยู่ในหุบเขา.

ภายในห้องโถงนั้น,หลินเซียวที่ด้านหน้าเป็นแผนที่,พร้อมกับรับรายงานเรื่องต่างๆจากทหารสังเกตการไม่หยุดหย่อน,สุ่ยอู๋เหินที่ยืนอยู่ข้างๆเฝ้ามองอย่างละเอียดและศึกษาการรบในครั้งนี้.

"ตำแหน่งตรงนี้,ส่งทหารออกไปหนึ่งหมื่นคน,เพียงแค่สร้างข่าวเท่านั้น,อีกหนึ่งลมหายใจ,ให้เคลื่อนไปยังป่าแห่งนี้และไปหยุดที่ตำแหน่งนี้!"หลินเซียวที่ใช้ไม้ชี้ไปยังแผนที่สั่งการขุนพลกลุ่มหนึ่ง.

รับทราบ! "เสียงของเหล่าขุนพลที่รับคำสั่งและหันหน้าจากไป.

"เอาล่ะ,สถานที่ 12 แห่งที่ข้าได้เตรียมไว้คงเกิดการต่อสู้ใหญ่แล้ว,ตอนนี้พวกเราให้หยุดรอคอย,จากนั้นให้ส่งทหารสังเกตการณ์เข้าไปตรวจสอบในทันที."หลินเซียวที่รับคำในทันที.

"รับทราบ! "ขุนพลสังเกตการณ์ที่รับคำในทันที.

สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองไปยังแผนที่,ดวงตาที่ประหลาดใจไม่แน่ใจไปพร้อมๆกัน.

"รองแม่ทัพหลิน,ตั้งใจจำทำอะไรอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองด้วยสายตาประหลาดใจ.

บนแผนที่การรบนั้น,มีการใช้วิชาฝึกตนให้ปรากฏทัพสามทัพ,และภาพที่เกิดขึ้นจากกการรบด้วย,ถึงแม้ว่าจะพ่ายแพ้,ทว่าด้วยการบัญชาของหลินเซียวทั้งเวลากลางวันและกลางคืนกลับมีการกระจายกำลังและสร้างข่าวล่วงต่างๆไม่หยุดหย่อน?

"นี่เป็นแผนการที่จอมพลเคยสอนข้าครั้งแรกในอดีต,ขับหมาป่ากลืนพยัคฆ์!"หลินเซียวกล่าว.

"ขับหมาป่ากลืนพยัคฆ์รึ?"สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมา,แม้ว่าไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด,แต่ก็พอจะเข้าใจหลักการได้บ้าง.

"กับความสง่างามนั้น,ไม่ได้มีค่าในสงคราม,ผลลัพธ์ตัดสินทุกอย่าง,เส้นทางของกองกำลังที่ข้าได้ส่งออกไป,ล้วนแล้วแต่มีแผนการซ่อนอยู่,กองทัพของพวกเราเวลานี้นับว่าพ่ายแพ้มากที่สุด,หากแต่ไม่มีคนได้รับบาดเจ็บสักเล็กน้อย,ทว่ากับสามารถกำจัดศัตรูไปได้ถึง 200,000 !"หลินเซียวกล่าว.

รายงาน,กองกำลังสายแรก,ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,กองกำลังเจ้าและเสี่ยว,มีผู้บาดเจ็บล้มตาย 8,000!"

"รายงาน,เส้นทางสายที่สอง,ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,กองกำลังเจ้าและเสี่ยว,มีคนบาดเจ็บล้มตาย 6,000 !"

รายงานที่ได้รับมาอย่างรวดเร็ว,เป็นไปตามการคาดการณ์ของหลินเซียว.

"รายงาน,เส้นทางกองกำลังที่เก้า,ถูกล้อมด้วยกองกำลังสองกอง,จะต้องตายอย่างแน่นอน,จึงได้ยอมแพ้และบินหนีไป,ออกไปจากพื้นที่สงคราม,และแผนการในครั้งนี้,เป็นเหตุให้กองกำลังเจ้าและเสี่ยว,ได้รับความเสียหายอย่างหนัก,หากแต่ไม่มีใครยอมถอนตัว!"

พ่ายแพ้,นี่เป็นหนึ่งกองที่พ่ายแพ้และออกจากการต่อสู้.

กงกำลังจง,12,000 คน,ยอมแพ้.

เหล่าผู้คนมากมายรอบๆลานสาธารณะ,เผยสีหน้าแววตาประหลาดใจ,กองกำลังจงในเวลานี้ทำให้พวกเขาผิดหวังจริงๆ? เพียงไม่นาน,ก็ยอมแพ้ 12,000 คนแล้วรึ?

สงครามในครั้งนี้เป็นไปด้วยความเร็ว,แม้ว่าสนามรบแห่งนี้จะมีพื้นที่รัศมีกว่าพันลี้,ทว่าด้วยทุกคนต่างก็เป็นผู้ฝึกตนที่ทรงพลัง,พันลี้นับว่าแคบมาก,นอกจากนี้ยังมีคนอยู่ด้านใน,กว่าสองล้านคน.

ในตอนบ่าย,กองกำลังจงที่ยอมพ่ายแพ้เพิ่มขึ้นอีก,ทว่าในเวลานี้มีคนออกจากการแข่งขัน,คาดไม่ถึงเป็นจำนวนถึง 38,000 คน.

รวมแล้วเป็นจำนวน 50,000 คนแล้ว,ที่ยอมแพ้ออกจากการแข่งขัน,เหล่าคนมากมายต่างกล่าวกระเง้ากระงอดเหน็บแนมกันอย่างหนักหน่วง.

คนห้าหมื่นคนที่ยอมแพ้,ผ่านไปนานเท่าไหร่กัน,ไม่นานก็ออกจากการแข่งขันแล้วรึ? นอกจากนี้,จากเท่าที่ดู,พวกเขายังไม่มีบาดแผลอะไรด้วย,นี่เป็นพวกขี้ขลาดจริงๆรึ?

กับการกระทำของกองกำลังจง,สร้างความโกรธเกรี้ยวให้กับคนรอบๆเป็นอย่างมาก.

บ่ายวันหนึ่ง,ท้ายที่สุดกองกำลังของเจ้าเทียนชาก็เริ่มมีคนยอมแพ้เช่นกัน,คนสามพันคน,บาดแผลเต็มตัว,ร่างกายที่สะบักสบอม,หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะยอมแพ้,บินหนีออกมา,ซึ่งเป็นการยอมแพ้เพราะพวกเขาไม่สามารถใช้การได้อีกแล้วนั่นเอง.

จากนั้น,คนของเสี่ยวเหยาโห่วที่บาดแผลเต็มตัว 4 พันคนก็ยอมพ่ายแพ้เช่นเดียวกัน.

หลังจากที่คนของเสี่ยวเหยาโห่วหนีออกมา,พวกเขาต่างก็ก็จ้องมองไปยังเหล่าคนของเจ้าเทียนชาด้วยความโกรธ,ราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อยิ่งกว่ากองกำลังจงซะอีก.

เหล่าผู้ชมมากมายต่างก็ชำเลืองมองตาโต,หมายความว่าอย่างไร? ข้างในเกิดอะไรขึ้นกัน?

กองกำลังจงที่ยอมแพ้เพิ่มมากขึ้นเป็นจำนวนหนึ่งแสนคนแล้ว,ทว่าแตกต่างจากฝ่ายตรงข้ามทั้งสองฝ่ายอย่างสิ้นเชิงที่มีคนยอมแพ้หนึ่งหมื่นคนหากแต่บาดแผลพวกเขาสาหัสสากัน,ในเวลานี้,กลุ่มคนที่มีความสามารถย่อมสามารถมองเห็นความแตกต่างกันได้.

ไม่สมเหตุสมผล,ทำไมคนของกองกำลังจงที่ยอมแพ้ถึงได้แตกต่างกันเช่นนี้กัน? ทั้งกองกำลังเสี่ยวและกองกำลังเจ้าพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสกันทั้งหมดเลยรึ?

และในเวลาเดียวกัน,แม้แต่ผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้สองคนก็ยอมแพ้เช่นกัน,เรื่องนี้ทำให้คนดูรอบๆเกิดความวุ่นวายโกลาหลขึ้นมาทันที.

ผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,สองคน,ของเสี่ยวเหยาโห่ว,ได้รับบาดเจ็บน่าเอน็จอนาถขนาดนี้เลยรึ?

ในเวลาค่ำ,การต่อสู้ก็ยังคงดำเนินต่อไป! ในป่าไม้ทึบที่สามารถมอบเห็นได้,มีประกายริ้วแสงมากมาย,ของศรปราณทะลวงที่ถูกยิงกระหน่ำใส่กันและกันตลอดเวลา.

ภายในสนามรบ.

ภายในค่ายของเสี่ยวเหยาโห่ว.

"กองกำลังของพวกเราเสียหายไปเท่าไหร่?"เสี่ยวเหยาโห่วสอบถามออกไป.

"จอมพล,พวกเราเสียทหาร 280,000 คน,องค์รักษ์จักรพรรดิตายไปสามคนส่วนคนอื่นๆได้รับบาดเจ็บ,สองคนยอมแพ้บินออกจากสนามรบ."ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าว.

"เจ้าเทียนชา!"เสี่ยวเหยาโห่วดวงตาจ้องมองเบิกตากว้างด้วยความโกรธ.

....

ค่ายของเจ้าเทียนชา.

"พวกเราเสียหายไปเท่าไหร่?"เจ้าเทียนชาสอบถาม.

"เรียนจอมพล,พวกเราเสียทหาร 250,000 คน,สถานการณ์นับว่าสาหัสทีเดียว,ทว่าหลายๆครั้งนับว่าพวกเราโชคดี,ที่พวกเราได้วิ่งเข้าไปเจอกับกองกำลังของเสี่ยวเหยาโห่ว,พวกเขามีผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,หากแต่พวกเราก็เอาชนะมาได้,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าต่อสู้กับกองกำลังจงมาก่อนแล้ว,ก่อนที่จะมาพบเจอกับพวกเรา,ทำให้พวกเรารับมือกับระดับจักรพรรดแท้ได้อย่างราบรื่น,ทว่าพวกเราเองก็เสียหายหนักเสียหายไม่น้อยเช่นกัน!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวรายงาน.

"กองกำลังจงที่ปรากฏตัวออกมาในทุกครั้งเลยรึ?"เจ้าเทียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ใช่แล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้หลุดรุ่ยไปเลย,ฮ่าอ่าฮ่า,ดูเหมือนว่าสวรรค์จะช่วยส่งเสริมทัพของพวกเราแล้ว."ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งกล่าว.

"อืม!"เจ้าเทียนชาพยักหน้า.

หลินเซียวในหุบเขาแห่งหนึ่ง,บนค่ายใหญ่ชั่วคราว.

สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองไปยังแผนที่ด้านหน้า,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ,กับการต่อสู้,การปะทะ,การคำนวณ,ทุกอย่างที่ทหารสังเกตการณ์ส่งข้อมูลกลับมา,บนแผนที่คาดการและแผนที่จริงนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเหมือนกันมาก,แทบจะไม่แตกต่างตกหล่นเลยแม้แต่น้อย.

สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองไปยังหลินเซียวด้วยความอัศจรรย์ใจ,ราวกับว่าตอนนี้กลังจ้องมองไปยังอสุรกาย.

หลินเซียวจ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,"เรื่องเหล่านี้คือพื้นฐาน,เจ้าต้องการศึกษาหรือไม่?"

สุ่ยอู๋เหินที่พยักหน้าช้าๆ,ราวกับคลื่นทะเลที่ใหญ่โตกำลังซัดกระหน่ำให้จิตใจของเขาสั่นไหว.

"สิ่งแรกเจ้าต้องเข้าใจสิ่งนี้ก่อน!"หลินเซียวที่ยื่นข้อมูลส่วนหนึ่งให้เขาดู.

สุ่ยอู๋เหินที่รับมาด้วยความสงสัย."นี่คือสิ่งใดกัน?"

"ข้อมูลของเสี่ยวเหยาโห่วและเจ้าเทียนชา,ความเคยชินและธรรมเนียม,แม้แต่รูปแบบแนวคิดต่างๆของพวกเขา,ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับเขา,ในการบัญชาทัพทหารในสถานการณ์ต่างๆ,ข้อมูลเหล่านี้ได้มาจากผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา."หลินเซียวกล่าว.

"เรื่องเหล่านี้?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางสงสัย.

"รู้เขารู้เรา,รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง,ไม่เข้าใจศัตรูเลย,อย่าได้พูดถึงว่าจะออกไปรบอย่างไร? เข้าใจนิสัยของฝ่ายตรงข้าม,รูปแบบของแม่ทัพ,ก็จะสามารถคาดเดาการกระทำของพวกเขาได้,นี่คือก้าวแรกที่จะเลือกใช้และคิดกลยุทธ์ในการรบ!"หลินเซียวตอบ.

"ครับ,อู่เหินจะจำเอาไว้."สุ่ยอู่เหินที่รับคำ,ดูเหมือนว่าความอหังการก่อนหน้านี้ได้หายไปจนสิ้น,ตอนนี้เขาตื่นเต้นกระตือรือร้นที่จะศึกษาทุกเรื่องราวกับหลินเซียว.

................

ตำหนักหลีโห่วเซิ่ง.

"การแข่งขันเป็นอย่างไรบ้าง?"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.

"เรียนฝ่าบาท,เสี่ยวเหยาโห่วและเจ้าเทียนชาจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย!"ขันทีชราตอบ.

"หืม?"เนี่ยเฟ่านเฉินที่แสดงท่าทางสงสัย.

"รองแม่ทัพหลินเซียว,กองกำลังจง,ผู้นี้นับว่าเป็นคนที่ร้ายกาจ,มีพรสวรรค์ที่หายากจริงๆ,การบัญชาทัพของเขานั้นทรงพลัง,น่าเกรงขามมาก,บางทีคงมีเพียงเส้าเฟยโห่วที่สามารถต่อกรกับเขาได้!"ขันทีชรากล่าว.

"คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะประเมินเขาสูงขนาดนี้?"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ใช่แล้ว,ฝ่าบาท,หากข้าบอกข้อมูล,ฝ่าบาทก็จะรับรู้สถานการณ์ได้."ขันทีชรากล่าว.

"กล่าวมา!"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.

"ภายในลานนั้นมีคนยอมแพ้ออกมาเป็นจำนวนมาก,กองกำลังจงมีจำนวนหนึ่งแสนคน,ทว่ามีคนเพียงไม่กี่คนที่ได้รับบาดเจ็บ,ส่วนคนของเสี่ยวเหยาโห่วและเจ้าเทียนชายอมแพ้แล้วฝั่งล่ะหนึ่งแสนคนเช่นกัน,ทว่าทุกคน ต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสต่อสู้ไม่ได้,และในสนามการแข่งขัน,คนของเสี่ยวเหยาโห่วตายไปแล้ว 180,000 คน,ส่วนของเจ้าเทียนชาตายไปแล้ว 150,000คน ส่วนของกองกำลังจง!...."สายตาของขันทีชราที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.

"กองกำลังจงเป็นอย่างไร?"เนี่ยฟ่านเฉินสอบถาม.

"ยังไม่มีใครตาย!"ขันทีชราที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

เงียบ,ภายในตำหนักหลีโห่วเซิ่ง,เวลานี้เปลี่ยนเป็นเงียบอึดใจหนึ่งทีเดียว.

"ผู้นำของกองกำลังจงเวลานี้,เป็นใครที่มีนามว่าหลินเซียวรึ?"เนี่ยฟ่านเฉินที่เงียบและสอบถามออกมา.

"ก่อนหน้านี้,เขาเคยเข้ามาในตำหนักหลีโห่วเซิ่งพร้อมกับจงซาน,เขาเป็นคนที่นำยาวิญญาณทมิฬเข้ามาในครานั้น."ขันทีชรากล่าว.

สงครามในครั้งนี้ยังไม่จบในเร็วๆนี้อย่างแน่นอน,แม้ว่าสถานที่จะค่อยข้างเล็ก,การต่อสู้ที่เกิดขึ้นเร็วและตลอดเวลา,ถึงแม้พวกเขาจะเข้าโจมตีกันอีกครั้งและก็อีกครั้ง,หากแต่ด้วยจำนวนแล้วไม่สามารถจบได้ในเวลาสั้นๆ.

จากนั้น,ด้วยการคำนวณอย่างแม่นยำของหลินเซียว,กองกำลังจงที่เข้าสู่สนามรม,เล่นบทบาทจุดชนวนการต่อสู้ให้เกิดขึ้นตลอด,กองกำลังของพวกเขาที่กระจายไปทุกทิศทุกทางซ่อนตัวในสถานที่แตกต่างกันไป,รอคอยให้เสือสองตัวเข้ามากัดกันและกัน,หากพวกเขาไม่เข้าโจมตีกัน,กองกำลังจงจะบุกเข้าโจมตีเอง,และหนีหายไปในทันที.

สิบวันหลังจากนั้น!

"รองแม่ทัพหลิน,เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน,เนี่ยกวงและเจ้าเทียนชาพวกเขาเหลือกองกำลังฝั่งล่ะ 2 แสนคนแล้วรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.

"ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามเหลือกองกำลังฝั่งล่ะ 200,000,แต่ต้องทำให้พวกเขาเหลือน้อยกว่าหนึ่งแสนคน,"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"รองแม่ทัพหลิน,ท่านร้ายกาจจริงๆ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"ร้ายกาจรึ?เฮ้เฮ้,คนพวกนี้ก็แค่ขยะเท่านั้น,หาได้มีอะไรทำให้แปลกใจ? นอกจากนี้,ข้ายังเหลือทหารน้อยกว่าห้าแสนนาย."หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา,เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ได้รู้สึกพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้.

สุ่ยอู๋เหินที่พูดไม่ออก,หากเป็นตัวเขาการที่สูญเสียทหารไปสามแสน,นับว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก,อีกอย่างตอนนี้พวกเขาก็แค่ไปรอข้างนอกเท่านั้น,ตอนนี้ยังเหลือกองกำลังกว่าห้าแสนนาย,ทั้งที่ฝ่ายตรงข้ามนั้นสูญเสียไปมากกว่าฝ่ายล่ะแปดแสนนาย,นอกจากนี้ยังจัดการผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ไปถึง 23 คน,เรื่องนี้,ยังไม่ใช่ผลลัพธ์ที่น่าพอใจอีกรึ?

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.