Immortality Chapter 444 Indicated
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 444 คำชี้แนะ.
Chapter 444 Indicated
点拨
คำชี้แนะ.
ดวงตาของเสวียนหยวนี่เต็มไปด้วยความเป็นปฏิปักษ์,เกิดภาพลวงตามากมายที่รวมตัวกันหมุนวนล้อมรอบเสวียนหยวน.
ภาพลวงตาแต่ละภาพนั้น,ล้วนแล้วแต่มีเงาของหญิงสาวผู้หนึ่ง,จงซานรับรู้ได้ว่า,นี่คือความทรงจำของเสวียนหยวนนั่นเอง.
ภาพลวงตาเหล่านี้,เสี่ยวหยวนที่กำลังเจ็บปวดทรมาน,ภายในหุบเขาแห่งนี้,ภาพลวงตาที่ราวกับว่าจะมีมากขึ้นและก็มากขึ้น,ภาพลวงตาที่เห็นเป็นรูปเป็นร่าง,ดูเหมือนว่านี่คือเรื่องราวของเขาและภรรยา.
พริบตาเดียวเท่านั้น,ภายในหุบเขาดังกล่าวนั้นก็เต็มไปด้วยภาพลวงตาแล้ว,ภาพลวงตาดังกล่าวนั้นทำให้เสวียนหยวนเจ็บปวดทรมาน,นอนหมอบทุรนทุราย,ผ้าคลุมร่างของเขาที่เปียกโชกด้วยเหงื่อ.
เขาที่ก้าวเท้าออกไปเล็กน้อยลงไปในบ่อสีแดงเพลิง,ทันใดนั้น,บ่อด้านล่างของเขาก็ส่องแสงสีแดงสว่างจ้า,ส่องประกายอาบไปทั่วทั้งหุบเขา.
ดวงตาของเสวียนหยวนที่ปิดแน่น,บ่อที่ส่องแสงสีแดง,ทันใดนั้นภาพลวงตาทั้งหมดก็หายไป,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ตราบเท่าที่แสงสีแดงกวาดผ่าน,ภาพลวงตาเหล่านั้นก็จะหายไป,ดูเหมือนว่านี่คือการผนึกควาทรงจำของเขานั่นเอง.
หลังจากที่แสงสีแดงสาดส่องไปทั่วทั้งหุบเขา,แสงสีแดงก็ค่อยๆกลับคืนสู่บ่อช้าๆ.
ภายในหุบเขาในเวลานี้,ภาพลวงตาของภรรยาเสวียนหยวนที่ได้หายไปจนหมดสิ้น,ไม่,ดูเหมือนจะเหลือหนึ่งอัน,เป็นภาพสุดท้าย,เป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง,ที่กำลังกัดริมฝีปากแน่น,ที่ริมตาด้านขวานั้น,มีน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาเล็กน้อย.
เขายังคงเหลือภาพความทรงจำที่เขาหวงแหนที่สุด,ไม่สามารถลบไปได้,มันไม่ถูกผนึก.
ที่ไกลออกไปนั้นเสวียนหยวนที่ราวกับตระหนักได้ถึงน้ำตาที่หยดลงมา.
"โฮกกกกก!"
เสวียนหยวนที่เจ็บปวดทรมานจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,คำรามลั่น,แสงสีขาวที่ถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า,พลังกดดันวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง,ส่งคลื่นแผ่ออกมา,แม้แต่จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขายังต้องลอยออกไปไกล.
ทรงพลังมาก,พลานุภาพที่น่าหวาดเกรงขาม.
ระดับราชันย์แท้ทรงพลังแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ด้านล่างหุบเขาเวลานี้,ภาพความทรงจำที่ถูกแสงสีแดงกลืนกินไปก่อนหน้านี้,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะเริ่มผุดออกมาราวกับดอกเห็ดมากมายนับไปถ้วน,กวาดผ่านออกมามากมายยิ่งกว่าเดิม.
"ล้มเหลว!"ชิงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ช่างลำบากยากเข็ญนัก!"จื่อเห่าหลางเจียงที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"อืม,เจ้าเก็บตราประทับที่ข้าให้ไว้ก่อนหน้านี้เอาไว้ให้ดี,ภายในเกาะแห่งนี้ไม่ว่าเจ้าอยู่ที่ใหนหากข้าได้รับอนุญาตแล้วจะสามารถมาหาและเข้าพบจื่อจุ้นได้!"ชิงหงกล่าว.
"อืม!"
ชิงหงบินไปแล้ว,จงซานและจื่อเห่าที่ยังคงจดจ้องลงไปใต้หุบเขา.
"นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะทนได้,ลำบากมาก,หากเป็นข้าเพียงแค่ห้าครั้งร่างกายและจิตใจคงแตกสลายแล้ว!"จื่อเห่าส่ายหน้าไปมา.
"ที่เป็นไปไม่ได้,เพราะว่าภาพความทรงจำสุดท้ายนั่น,เป็นความทรงจำที่ลึกล้ำที่สุด,หยดน้ำตาแห่งความรัก,แทนคำพูดมากมายนับไม่ถ้วน,มันคือส่วนที่ลึกที่สุดในความเป็นมนุษย์ของเขา,ความทรงจำนี้อาจถูกนับได้ว่าเป็นเขตแดนต้องห้าม,ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแตะต้องได้,เป็นความลับที่เขาจะไม่ลังเลแม้แต่น้อยจะทำลายทุกสิ่งที่แตะต้องมัน,นั่นจึงทำให้สระเพลิงนิพพานไม่สามารถผนึกมันเอาไว้ได้."จงซานกล่าว.
จงซานที่คิดใคร่ครวญไปถึงความลับของตัวเองเช่นเดียวกัน,ร่างของกุยเอ๋อที่ตายไป,หากว่าเป็นตัวเขาล่ะจะทนได้หรือไม่?
บางที่ในเวลานี้คงมีเพียงเขาที่ตระหนักได้ถึงหัวใจของเสวียนหยวน.
"ทว่ามันช่างดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก,หากเป็นดังเช่นที่ชิงหงกล่าว,หากหลายปีมานี้เขาได้ประสบเหตุการณ์เช่นนี้ตลอด,หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นหัวใจ,จิตใจคงจะพังทลายจนตายไปแล้ว!"จื่อเห่ากล่าว.
"เพราะว่าเขาไม่เหมือนคนอื่นยังไงล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
นับจากนั้น,จงซานก็นั่งจับจ้องมองไปยังเสวียนหยวนพร้อมกับจื่อเห่า.
เสวียนหยวน,นับว่าเป็นคนที่มีเจตจำนงมากกว่าคนทั่วไปหลายร้อยหลายพันเท่า,แม้ว่าจะไม่สำเร็จ,เขาก็ยังคงลองอีกครั้งและก็อีกครั้ง,แม้ว่าจิตใจของเขาจะถูกบั่นทอนทำลายอย่างรุนแรง,หากแต่ก็ไม่คิดจะยอมแพ้แต่อย่างใด.
จงซานเฝ้ามองตลอดสองวัน,เสวียนหยวนที่ใช้การผนึกความทรงจำวันละหกครั้ง,และต้านพลังผนึกที่ตีกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า! มีเจตจำนงที่น่าเกรงขามนัก.
ในเวลาเดียวกันเช่นกัน,จงซานที่เฝ้ามองการยืนกรานของเสวียนหยวน,ก็ตระหนักได้ถึงเจตจำนงอย่างคาดไม่ถึง! เข้าใจรับรู้เกี่ยวกับความรู้สึกนี้ได้.
จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขา,จ้องมองการต่อสู้กับความทรงจำของเสวียนหยวน,การขุดความทรงจำครั้งแล้วครั้งเล่าของเขาเกี่ยวกับภรรยา.
จงซานสูดหายใจลึก ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา,"อาวุโสเสวียนหยวน,ในเมื่อไม่สามารถลืมได้,ใยต้องลืมด้วยเล่า?"
เสียงของจงซานที่ดังฟังชัด,เสวียนหยวนที่อยู่ในหุบเขา,หันหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย,จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่บนยอดเขา,ดวงตาขวางเป็นปฏิปักษ์,ทำให้ร่างของจงซานแข็งไปในทันที,ราวกับถูกแช่แข็งด้วยอากาศเพียงแค่การมอง.
จื่อเห่าที่อยู่ข้างๆเร่งรีบเข้ามาขวางทันที,ทว่าจงซานที่ห้ามจื่อเห่าเอาไว้.
"การก้าวสู่ความเป็นอมตะคือการที่สามารถเดินไปในภพหยินได้ด้วย,ถึงแม้ว่าร่างกายจะแตกดับไปแล้วก็ตาม,ในเมื่ออาวุโสไม่สามารถลืมนางได้,ทำไมต้องลืมมันด้วยล่ะ?
การหลงเหลือมันเอาไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจ,พร้อมกับก้าวไปบนเส้นทางความเป็นอมตะมีอะไรผิด!
ถึงแม้ว่าจะก้าวไปยังระดับสวรรค์แท้,การจะทิ้งความจำนางเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจมีอะไรแปลก!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
จื่อเห่าไม่รู้ว่าจงซานมีจุดประสงค์ใด,ทว่าเขายินดีที่จะอยู่ป้องกันจงซานอยู่ข้างๆ.
ภายในหุบเขา,สายตาที่ดุร้ายของเสวียนหยวน,ก็ค่อยๆบางลงในทันที,ท่าทางที่ดูเหม่อลอย,ดูเหมือนว่าภายในใจของเขาเวลานี้กำลังต่อสู้อยู่กับอะไรบางอย่าง.
"ผู้เยาว์มีคำพูดสองประโยคให้กับอาวุโส!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ที่ไกลออกไปนั้นรอบๆร่างของเสวียนหยวน,สระเพลิงนิพพานเวลานี้แสงค่อยๆจางลงแล้ว,ความทรงจำมากมายค่อยๆหายไป,เสวียนหยวนที่จับจ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่ากำลังรอคอยคำพูดของจงซาน.
"ในเวลาที่แสงจันทราทอแสง,มันได้ส่องประกายสดใสสาดส่องไปยังเหล่ามวลเมฆาให้มีหลากสีสวยงาม,แต่หากพรุ่งนี้ไร้ซึ่งเมฆบดบัง,ยังจะมีเมฆหลากสีให้เห็นอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ในเวลาที่แสงจันทราทอแสง,มันได้ส่องประกายสดใสสาดส่องไปยังเหล่ามวลเมฆาให้มีหลากสีสวยงาม,แต่หากพรุ่งนี้ไร้ซึ่งเมฆบดบัง,ยังจะมีเมฆหลากสีให้เห็นอีกรึ?"เสวียนหยวนที่พึมพำท่องคำพูดของจงซานไปมา.
ในเวลาที่แสงจันทราทอแสง,มันได้ส่องประกายสดใสสาดส่องไปยังเหล่ามวลเมฆาให้มีหลากสีสวยงาม,แต่หากพรุ่งนี้ไร้ซึ่งเมฆบดบัง,ยังจะมีเมฆหลากสีให้เห็นอีกรึ?"
ในเวลาที่แสงจันทราทอแสง,มันได้ส่องประกายสดใสสาดส่องไปยังเหล่ามวลเมฆาให้มีหลากสีสวยงาม,แต่หากพรุ่งนี้ไร้ซึ่งเมฆบดบัง,ยังจะมีเมฆหลากสีให้เห็นอีกรึ?"
"หากพรุ่งนี้ไร้ซึ่งเมฆบดบัง,ยังจะมีเมฆหลากสีให้เห็นอีกรึ?"
"หากพรุ่งนี้ไร้ซึ่งเมฆบดบัง,ยังจะมีเมฆหลากสีให้เห็นอีกรึ?"
เสวียนหยวนที่กำลังอยู่ในฝันร้าย,กำลังท่องคำพูดของจงซาน,ก่อนที่ร่างกายจะหยุดนิ่งไม่ขยับในทันที,กำลังอาบไปด้วยความเศร้าที่ที่อ่อนโยน.
นับจากนั้น,ร่างของเสวียนหยวนก็ไม่ขยับหยุดนิ่ง,ราวกับหินสลัก,ดวงตาที่หลับลึก,ถึงแม้ว่าภายในหุบเขาจะมีสายลมที่รุนแรงพัดผ่าน,เป่าร่างกายที่หยุดนิ่งของเขา,เสื้อผ้าปลิวสะบัดเป็นระยะๆ
จื่อเห่าจ้องมองไปยังเสวียนหยวนด้วยท่าทางแปลกประหลาด,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน,ไม่เข้าใจในความหมายของคำพูดของจงซานแต่อย่างไร,แสงจันทราทอแสง?
เมฆหลากสี? มันหมายความว่าอย่างไรกัน? ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเทิดทูนต่อจงซาน.
สุดยอด!
ในเวลานี้หมายความว่าอย่างไร?
หากให้คนอื่นกล่าว,จื่อเห่าคงไม่เชื่ออย่างแน่นอน,ระดับก่อตั้งวิญญาณ,ไม่ใช่ว่ากำลังชี้แนะระดับราชันย์แท้หรอกรึ?เป็นไปได้อย่างไร?
เกินจริงไปหรือไม่?
ทว่า,ความจริงคือความจริง,ไม่ว่าจงซานจะกล่าวสิ่งใดออกไป,แต่เพราะว่าคำพูดของจงซานทำให้เสวียนหยวนในเวลานี้เปลี่ยนไป,ราวกับว่าตอนนี้ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง.
แน่นอน,คำพูดของจงซานนั้นล้วนแต่แฝงไปด้วยมุมมองที่ต่างออกมา,ถึงแม้ว่าพลังฝีกตนของจงซาน,รวมจงซานร้อยคนยังไม่สามารถชี้แนะเสวียนหยวนได้เลย,หากแต่เกี่ยวกับความรู้สึกจิตใจของมนุษย์นั้น,ถึงแม้ว่าเสวียนหยวนจะมีพลังฝึกตนที่โดดเด่นเป็นอย่างมาก,หากแต่เรื่องหัวใจความรู้สึกเกี่ยวกับธรรมชาติจิตใจของมนุษย์นั้นกลับอ่อนด้อยนัก.
กับการอยู่ต่อหน้าขอบเขตของพลังที่ยิ่งใหญ่,หากแต่จงซานก็ยังยินดีที่จะเดิมพัน!
เดิมพันทุกอย่างที่ทำได้,ด้วยความมั่นใจ,จงซานที่จ้องมองลงไปยังหุบเขา,ด้วยแววตาสายตาที่คาดหวัง.
รอคอย,หนึ่งชั่วยาม,สองชั่วยาม,หนึ่งวัน,สองวัน!
ท้ายที่สุด,ก็ผ่านไปสองวัน,ตรงตำแหน่งของเสวียนหยวน,ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่น.
ที่มุมดวงตาของเสวียนหยวน,มีน้ำตาที่ร่วงหล่น,ร่างกายที่หยุดนิ่ง,อาบไปด้วยความเศร้า,สายลมแห่งความเมื่อยล้าที่หมุนวนออกมา,แม้แต่จงซานยังรู้สึกหัวใจแทบหยุดเต้น.
โชคดีนัก,พริบตาเดียวหลังจากนั้น.
"เปรี้ยง!!!!"
เสียงของสายฟ้าที่ฟาดลงมา,จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ปรากฏเป็นเมฆมืดคลึ้ม,สายฟ้า?
เมฆสายฟ้ามาจากที่ใด?
"แค๊กๆๆ"
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น,ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งเกาะหงส์เพลิง,ทว่าในเวลานั้นคลื่นทะเลราวกับว่ายกตัวขึ้นหลายร้อยจั้งกำลังโหมกระหน่ำเข้ามา.
เสียงระเบิดที่น่าเกรงขาม,ดังกระหึ่มไปทั่วท้องฟ้า,เสียงแตกร้าวที่กระจายลามออกไป,เสียงที่ก้องกังวาน,การแตกระแหงของบางอย่าง,เป็นมิติที่กำลังแตกร้าว.
เสียงของมิติที่แตกร้าว,ราวกับว่าจะฉีกกระชากฟ้าดินให้ล่มสลาย.
"แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก!"
หลังจากเกิดการระเบิดแล้ว,รอยแตกแยกของมิติก็มากขึ้นและก็มากขึ้น,มันได้แบ่งแยกมิติออกเป็นสองฝั่ง,กำลังลามออกไปช้าๆ!
แทบจะในทันที,จงซานคิดถึงภาพที่เกิดขึ้น,เขาเคยเห็นมาก่อน,แดนเทพพิสุทธิ์,การชุมนุมนิพพานมรรค,พุทธะองค์ที่ประทานของวิเศษ,มิติท้องฟ้าก็แตกแยกออกมาเช่นกัน,ทว่าในเวลานั้นแสงสีขาวมากมายที่เปิดออกมา,ทว่าในเวลานี้ไม่ใช่แสงสีขาว,หากแต่เป็นแสงสีดำทมิฬที่ออกมาจากมิติที่แยกออกมา.
"หอบๆๆ!"
ท้องฟ้าที่แบ่งแยกแตกออกมาแทบจะในทันที,หลังจากที่มิติถูกแบ่ง,ก็เผยให้เห็นท้องฟ้า,ท้องฟ้าจากมิติอีกแห่งหนึ่ง,หากแต่ดูไม่แตกต่างจากท้องฟ้าก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่รู้สึกสงสัย,จดจ้องมองลงไปในหุบเขา.
ภายในหุบเขา,เสวียนหยวนที่นั่งนิ่ง,ขณะนี้ได้ลืมตาขึ้นมาช้าๆ,เพียงแค่ลืมตา,ราวกับว่าพืชพรรณ,ต้นไม้ทุกอย่างกำลังเติบโตขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง,ดอกไม้ที่บานสะพรั่งอย่างรวดเร็ว,ภายในหุบเขาเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต,กลิ่นอายแห่งพลังที่กระจายอบอวนไปทั่ว,ถูกเติมเต็มอยู่ในอากาศ,แม้แต่จงซานที่อยู่ไกลออกมายังสัมผัสได้ถึงความสบาย.
"สวรรค์,นี่มันระดับสวรรค์แท้!"จื่อเห่าที่ชำเลืองมองตาโตอุทานออกมาด้วยความตกใจ.
ระดับสวรรค์แท้?
เสวียนหยวนทะลวงระดับได้อย่างงั้นรึ? เวลานี้ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว?
อาณาจักรสุดท้ายของเขตแดนมนุษย์?
ในเวลาเดียวกัน,บนหัวของเสวียนหยวน,ทันใดนั้นก็ปรากฏเมฆสีทองปรากฏขึ้นมาช้าๆ,ซี่งก่อนหน้านี้เคยเกิดขึ้นที่แดนเทพพิสุทธิ์,กรรมวาสนานั่นเอง.
ดูเหมือนว่าฟ้าดินจะประทานกรรมวาสนาขนาดใหญ่มาให้กับเขา.
เสวียนหยวนที่เงยหน้าจ้องมองกรรมวาสนา,สูดหายใจลึก,โบกสะบัดมือออกไป,ก้อนกรรมวาสนาดังกล่าวที่ลอยตรงไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป.
"ขอบคุณสหายเต๋าที่ช่วยชี้แนะ,กรรมวาสนานี้ขอมอบให้กับสหายเต๋า!"เสวียนหยวนกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
กรรมวาสนาขนาดใหญ่ที่ฟ้าดินประทานที่พุ่งตรงไปยังร่างของจงซาน,จงซานไม่มีเหตุผลใดต้องปฏิเสธ,นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด.
ไม่บอกไม่กล่าว,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบในเรือนโอสถที่อ้าปากกว้าง,รอคอยกรรมวาสนาที่กำลังแทรกเข้ามา.
”I ~~”
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ตื่นเต้นดีใจกลืนกินกรรมวาสนาก้อนใหญ่,ด้วยความกระปี้กระเปล่า,กรรมวาสนาจากฟ้าดิน! จงซานสามารถที่จะรับกรรมวาสนาก้อนใหญ่นี้ได้อย่างงั้นรึ?
จงซานที่นั่งสมาธิในทันที,รอคอยให้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบสกัดกลั่นกลืนกินอย่างบ้าคลั่ง.
ในเวลาเดียวกัน,ภายใต้อภินิหารที่เกิดขึ้นในเกาะหงส์เพลิง,เหล่าวิหกเพลิงมากมายที่บินแตกฮือออกจากทิศตะวันตกเฉียงใต้,มากขึ้นและก็มากขึ้น,มีหงส์เพลิงที่แข็งแกร่ง,บินออกมาอย่างรวดเร็วประจำอยู่ที่มุมแห่งหนึ่ง,เพราะว่าทุกตนเวลานี้ตระหนักได้ในทันที,เสวียนหยวนทะลวงผ่านระดับได้แล้ว.
"ยินดีกับสหายเต๋าเสวียนหยวนด้วย,ได้ยึดครองสิทธิ์ส่วนหนึ่งของสวรรค์และปฐพีเป็นของตัวเองแล้ว!"บนเกาะหมาป่าสวรรค์,มีเสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยนดังผ่านอากาศมาในทันที.
แม้ว่าจะเป็นเสียงที่ไม่ได้ดังมากมายนัก,ทว่ากับสามารถสั่นสะเทือนไปทั้งเกาะหมาป่าสวรรค์,ถูกส่งออกมาไกลแสนไกล,ไม่มีสิ่งใดขัดขวางเสียงนี้ได้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น