Immortality Chapter 442 Last time is unfair
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 442 ความอยุติธรรมครั้งสุดท้าย.
Chapter 442 Last time is unfair
最后一次不公平
ความอยุติธรรมครั้งสุดท้าย.
งานสามชิ้นที่สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นปฐพี,หากแต่เป็นงานที่ไม่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป?
หากเป็นคนอื่น,เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสนใจงานที่ไม่แสดงอภิหารอะไรเลยอย่างแน่นอน,ทว่า,ใครๆต่างก็รับรู้ว่าจงซานนั้นผิดปรกติมากพรสวรรค์ขนาดใหน?
ความผิดปรกตินี้เทียบได้กับอสุรกายเลยก็ว่าได้.
หากแต่นี่คือรูปแบบของจงซาน,เขามีรูปแบบในการจีบเทียนหลิงเอ๋อที่ต่างจากคนอื่น,สิ่งที่จงซานเห็นนั้น,ไม่ได้ต้องการให้เหมือนกับคนทั่วไป,แน่นอนว่าเขาได้มองไปที่ความสนใจของเทียนหลิงเอ๋อเป็นหลัก,ทุกอย่างที่ดูโดดเด่นมาตลอด,ทว่าตอนนี้ล่ะ?
หลิงเอ๋อจ้องมองงานของจงซานที่เป็นตำราเล่มหนา!
บนหน้าปกหนังสือ,มีอักษรหนึ่งแถวที่เขียนเป็นชื่อเรื่อง.
"การผจญภัยของจงซานและหลิงเอ๋อ"
เห็นชื่อเรื่องของตำรา,หญิงสาวทั้งสองที่รู้สึกประหลาดใจ,ภายใต้ชื่อเรื่องของหนังสือ,ที่สร้างอภินิหารเล็กๆ! เป็นเงาสะท้อนออกมา,และยังมีรูปภาพของคนสองคน,มองเห็นได้อย่างชัดเจน.
หนึ่งชายหนึ่งหญิง,วาดออกมาด้วยรูปร่างที่น่ารักน่าชัง,ดวงตาที่ดูใหญ่โตกว่าปรกติ,เป็นอีกหนึ่งมุมมองที่แปลกประหลาด,รูปร่างหน้าตาคล้ายกับจงซานและหลิงเอ๋อ,เป็นภาพวาดที่ดูแปลกประหลาดแต่น่าสนใจมาก.
แน่นอนสำหรับคนอื่นย่อมเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,ภาพวาดดังกล่าวนั้นเป็นภาพวาดการ์ตูนที่จงซานวาดได้เพียงคนเดียวในโลกใบนี้.
เทียนหลิงเอ๋อเห็นภาพวาดที่ดูประหลาดน่าสนใจ,ค่อยๆเปิดมันออกอย่างนุ่มนวล!
ในหน้าแรกนั้น,ไม่ใช่บทความที่สละสลวย,หากเป็นภาพวาดประกอบอักษร,เป็นการวาดภาพที่รวบรัด,เป็นเรื่องเป็นราว,เป็นกรอบต่างๆดำเนินเรื่องที่น่าสนใจ.
เป็นเรื่องราวที่จงซานเคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้!
หากแต่ถูกนำมาวาดเป็นภาพในตำราเล่มนี้!
"เจี่ยเจี่ย,ท่านดูนี่สิ,นี่คือเสี่ยวหนานจื่อล่ะ,ฮ่าฮ่าอ่า,เป็นเสี่ยวหนานจื่อจริงๆด้วย,เขากำลังยอมรับความพ่านแพ้,ดูสิ,ดวงตากลมโตเลย."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ภาพวาด,หนานป่าเทียน,ซึ่งก็คือเสี่ยวหนานจื่อที่เทียนหลิงเอ๋อกล่าวออกมานั่นเอง,เสี่ยวหนานจื่อหลังจากเห็นจงซานแสดงฝีมือ,ทันใดนั้นก็ดวงตากลมโต,พวกเขาต่อสู้กันด้วยกระบวนท่าการต่อสู้ต่างๆออกมา,ดูสมจริงเป็นอย่างมาก,เป็นภาพวาดที่ดูเกินจริง,หากแต่สามารถทำให้ทุกคนยิ้มออกมาได้.
เหตุการณ์ในโรงพนัน.
หลังจากที่พวกคนพาลชนะ,เทียนหลิงเอ๋อที่เสียตั๋วเงินไปเป็นจำนวนมาก,เป็นจงซานที่ออกมาช่วยเหลือ,นำเงินทั้งหมดกลับมาจนทำให้เหล่าคนพาลอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว,สีหน้าแววตาที่ตื่นตะลึงของเหล่าตัวร้าย,ทำให้เทียนหลิงเอ๋อและเนี่ยชิงชิงต้องกุมปากแอบยิ้มออกมา.
เป็นเรื่องราวที่สนุกน่าสนใจเป็นอย่างมาก,เทียนหลิงเอ๋อที่ถือจับจ้องมองตาโต,แทบจะไม่สามารถวางมันลงได้เลย.
เนี่ยชิงชิงจ้องมองเทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความสนใจ,จดจ้องมอง
หนังสือภาพไม่วางตา,นางได้แต่ฝืนยิ้มออกมา,ใยเรื่องราวของจงซาน,มีมากมายขนาดนี้กัน?
ตำราที่ใช้เวลาเขียนสองเดือน,สามารถบรรจุเรื่องราวนับร้อยปีลงมาได้,ช่างเป็นคนที่ลึกล้ำจริงๆ!
เทียนหลิงเอ๋อแทบจะถูกตำราภาพ
ดูดเอาไว้,เนี่ยชิงชิงที่มองไปยังผลงานชิ้นเอกของคนอื่นๆ.
ของเส้าเฟยโห่วเหมือนกับภาพวาด,หากแต่ราวกับเห็นเทียนหลิงเอ๋อกำลังเดินอยู่จริงๆ,ส่วนบทความของเจ้าเทียนชาที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงทรงพลัง,ส่วนของเสี่ยวเหยาโห่ว,ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นบทความที่สั่นสะเทือนสวรรค์และปฐพี,ทุกอย่างเป็นบทความที่ลึกล้ำเป็นอย่างมาก.
ในสามบทความ,เสี่ยวเหยาโห่วดูเหมือนว่าจะเป็นบทความที่ยอดเยี่ยมที่สุด,สามารถสั่นสะเทือนสวรรค์และปฐพี,หากเป็นเหล่าข้าราชบริพารมาเห็น,แน่นอนว่าจะต้องครวญครางเสียงดัง,ส่วนภาพวาดของเส้าเฟยโห่วเองก็นับว่าน่าสนใจ,เป็นบทความที่แปลกใหม่ๆไม่เคยเห็น,แม้นว่าจะดูด้อยกว่าบทความของเซิ่งซ่าง,แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปมากมายนัก,ส่วนบทความของเจ้าเทียนชา,แม้ว่าจะสร้างปรากฏการที่สั่นสะเทือนเหมือนกัน,ทว่าเทียบกับบทความที่ทรงพลังของเซิ่งซ่างและความคิดที่แปลกใหม่ของเส้าเฟยโห่ว,ยังนับว่าด้อยกว่ามาก.
หากให้เนี่ยชิงชิงตัดสิน,ในสามบทความ,ของเซิ่งซ่างคือบทความที่ทรงพลังที่สุด,ส่วนเจ้าเทียนชาคือบทความที่ด้อยที่สุด.
ทว่าเทียนหลิงเอ๋อในเวลานี้ราวกับว่าลืมตัวตนไปแล้ว,ไม่ได้สนใจบทความชั้นยอดทั้งสามเลย,ทว่ายังคงเผยยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อจ้องมองตำราภาพที่อยู่ในมือของตั้วเอง.
เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อ,ภายในใจที่รู้สึกแปลกประหลาด,ตำราภาพของจงซาน,บอกได้เลยว่ามันเป็นสิ่งที่ยากจะทำขึ้นมาได้อย่างง่ายๆ,หากแต่อีกสามงานชิ้นเอง,ก็เป็นงานที่ยอดเยี่ยม,มีเจตจำนงของมัน,ยากที่จะหาได้ในผืนฟ้าแห่งนี้เช่นเดียวกัน.
ทว่าให้กล่าวในตอนนี้นะรึ?
เทียนหลิงเอ๋อกับสนใจในตำราภาพ,ไม่ชำเลืองมองบทความที่สั่นสะเทือนสวรรค์เลยแม้แต่น้อย.
เนี่ยชิงชิงรู้สึกหัวเราะออกมาเบาๆเช่นกัน,ทำไมสิ่งของดังกล่าวนั้นถึงได้ล่อลวงหลิงเอ๋อขนาดนั้นกัน?
ภาพวาดที่ดูน่ารัก,ให้อารมณ์เกินจริง,เป็นเนื้อเรื่องที่ประทับใจเทียนหลิงเอ๋อ,เช่นนั้นตำราภาพนี้ก็เป็นอะไรที่มีเสน่ห์ดึงดูดเทียนหลิงเอ๋ออย่างไม่สิ้นสุด,ทำให้เทียนหลิงเอ๋อสนใจเป็นอย่างมาก.
แทบจะกลายเป็นโลกๆหนึ่งที่นางต้องดื่มด่ำกับตำราภาพๆนี้.
ในวันนั้นจงซานได้เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง,ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่สะกดใจมาก่อนแล้ว,ทว่าตอนนี้ได้เล่าใหม่ด้วยภาพการ์ตูน.
กับการเห็นภาพการ์ตูนนี้,เทียนหลิงเอ๋อที่ราวกับว่าตัวเองได้ประสบมันด้วยตัวเอง,แทบจะลืมบทความอื่นๆที่นางต้องตรวจไปเลยในทันที.
เห็นภาพฉากที่จงซานช่วยเหลือเทียนหลิงเอ๋อ,ให้ตัวเองถูกงูยักษ์กินลงไป,ใบหน้าของนางถึงกับเต็มไปด้วยความกังวล.
เนี่ยชิงชิงที่ส่ายหน้าไปมา,จ้องมองไปยังด้านนอกตำหนัก,จ้องมองไปยังจงซาน,ภายในใจที่ต้องทอดถอนใจเป็นระยะ,จงซานนับว่าเป็นคนที่ยืนอยู่เหนือทุกสถานการณ์เป็นคนที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ.
แม้ว่าเทียนหลิงเอ๋อจะมีพรสวรรค์ที่โดดเด่น,หากแต่ไม่ใช่คนที่คิดอะไรมากมายนัก,นางไม่ได้สนใจว่าบทความนั้นจะเป็นบทความชั้นยอดอย่างไร,สิ่งที่นางสนใจคือความปรารถนาของตัวเอง! ดังนั้น,บทความที่วิเศษ,แล้วอย่างไรล่ะ? ถึงจะเป็นบทความของเซิ่งซ่างแล้วอย่างไง,ในเมื่อสิ่งที่ยึดครองใจของเทียนหลิงเอ๋อนั้น,คือตำราภาพเล่มนี้เท่านั้น.
ดังนั้น,จงซานจึงไม่ต้องการเขียนบทความที่ยอดเยี่ยมหรือทรงพลังใดๆออกมา,จงใจที่จะใช้มีดที่แหลมคม,ทิ่มแทงมายังหัวใจที่แประบางของหลิงเอ๋อ,กักขังหัวใจของหลิงเอ๋อเอาไว้! บทความชั้นยอดหาได้เทียบได้กับบทความที่น่าสนใจ,คิดได้ดังนั้น,เนี่ยชิงชิงจึงได้มองไปยังจงซานด้วยความลึกล้ำที่อยู่นอกตำหนัก.
"เจี่ยเจี่ย,เจี่ยเจี่ยดูนี่สิ! มีท่านด้วย,จงซานวาดภาพท่านด้วยล่ะ!"เทียนหลิงเอ๋อที่ชี้ไปยังสาวงามที่ยืนอยู่บนหลังของหงส์มรกตชิงหงพร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง.
เนี่ยชิงชิงที่จ้องมอง,เห็นภาพวาดดังกล่าว,เห็นภาพของตัวเองแล้ว,รู้สึกขบขันอยู่ไม่น้อย,ร่างเล็กๆหากแต่ดูงดงามทีเดียว.
สองสาวที่จ้องมองตำราภาพกว่าหนึ่งชั่วยาม,อ่านหนังสือการ์ตูนของจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อที่ต้องอุทานออกมาเป็นระยะ,แสดงท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก,ค่อยๆเปิดหน้าแล้วหน้าเล่าอย่างระมัดระวัง.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าดูงานอีกสามชิ้นด้วย,คนทั้งสี่กำลังรอคอยผลตัดสินของเจ้าอยู่นะ!"เนี่ยชิงชิงกล่าว.
"หืม!"
เทียนหลิงเอ๋อที่จับหนังสือการ์ตูนแน่น,พลางชำเลืองมองไปยังงานทั้งสาม.
แม้ว่าเทียนหลิงเอ๋อจะหาได้สนใจเกี่ยวกับบทความ,ถึงงานต่างๆจะสั่นสะเทือนสวรรค์,มีพลานุภาพดึงดูดผู้คน,หากแต่ในสายตาของเทียนหลิงเอ๋อก็เพียงแค่รู้สึกดีเท่านั้น.
ท้ายที่สุดก็ต้องถึงเวลาตัดสินแล้ว,ใครจะเป็นผู้ชนะ?
ทันใดนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกกระอักกระอ่วน! จะให้พูดได้อย่างไร? ใครคือผู้ชนะอย่างงั้นรึ?
หากจะกล่าวตามจริงแล้ว,บทความที่เทียนหลิงเอ๋อชอบที่สุด,ก็คือตำราที่อยู่ในมือ,การผจญภัยของจงซานและหลิงเอ๋อ,ทว่านางเองก็ไม่ต้องการให้ศิษย์พี่ใหญ่พ่ายแพ้!
เวลานี้คนทั้งสี่รอคอยอยู่นอกตำหนัก,ยกเว้นเสี่ยวเหยาโห่วที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ,อีกสามคนต่างก็รอคอยอย่างมีความหวัง.
นางที่จ้องมองไปยังเจ้าเทียนชาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง,ทำให้หัวใจของนางสั่นระรัว,จ้องมองจงซานที่คาดหวัง,อารมณ์ของนางที่กลายเป็นซับซ้อน,นางควรที่จะกล่าวว่าจงซานเป็นผู้ชนะ.
ส่วนบทความของเส้าเฟยโห่วนั้นก็ไม่ได้ต่างจากของเซิ่งซ่าง,เทียนหลิงเอ๋อหาได้นำมาใสใจแต่แรก.
ภายในใจหลิงเอ๋อที่กำลังเทียบเคียงจงซานและเจ้าเทียนชา,คนสองคน.
หากเป็นเมื่อสองเดือนที่แล้ว,ด้วยความรู้สึกที่มีท่วมท้นนางจะต้องเลือกเจ้าเทียนชา,ทว่าตอนนี้ภายในใจของนางที่หนักอึ้ง.
"หลิงเอ๋อ!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมา.
"อืม,เจี่ยเจี่ย!"เทียนหลิงเอ๋อที่ใบหน้าไม่สู้ดีนัก.
"เลือกตามใจเจ้า,ไม่มีใครตำหนิเจ้า,ใครที่ได้ที่หนึ่ง!"เนี่ยชิงชิงกล่าวปลอบนาง.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางอักอ่วน.
เนี่ยชิงชิงที่พานางออกมาจากตำหนักช้าๆ.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าเลือกของใคร?"เสี่ยวเหยาโห่วที่สอบถามออกมาในทันที.
ส่วนอีกสามคนที่เหลือก็จ้องมองด้วยความคาดหวัง.
"บอกทุกคนสิ!"เนี่ยชิงชิงกล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
เทียนหลิงเอ๋อจ้องมองไปยังคนทั้งสี่,ขณะที่จ้องมองไปยังจงซาน,กัดริมฝีปากแน่น,จากนั้นก็หันหน้าไปยังเจ้าเทียนชาและกล่าวว่า,"ศิษย์พี่ใหญ่ดีที่สุด,ศิษย์พี่ใหญ่เป็นคนชนะ!"
กับคำพูดของเทียนหลิงเอ๋อราวกับว่านางได้ใช้พลังกำลังกายออกไปทั้งหมด,ไม่กล้าเอ่ยมันซ้ำอีกครั้ง,ไม่กล้าหันหน้าไปมองจงซาน.
"อะไร? เป็นไปได้อย่างไร?"เส้าเฟยโห่วที่เอ่ยออกมาเสียงดัง,เป็นไปได้อย่างไรที่จะเป็นเจ้าเทียนชา?
เจ้าเทียนชาอย่างงั้นรึ?
เส้าเฟยโห่วจ้องมองไปยังเจ้าเทียนชา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่พอใจอย่างแรง,เป็นไปได้อย่างไรที่บทความของเขาจะเทียบกับเซิ่งซ่างได้,ชิ! แน่นอนว่าจะต้องเกิดความลำเอียงในการตัดสินขึ้น,เขาต้องถูกโกงแน่นอน!
"กงจูทั้งสอง,ขอลา!"เส้าเฟยโห่วพยักหน้า,ก่อนที่จะจากไปด้วยความสุภาพ.
"ลาก่อน!"จงซานที่กล่าวตามเส้าเฟยโห่วและจากไปด้วยเช่นกัน.
จงซานจากไปแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อที่เงยหน้าขึ้นมอง,จ้องมองไปยังแผ่นหลังจงซาน,เห็นจงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับตัวนางอีก,เทียนหลิงเอ๋อรู้สึกหดหู่ไม่สบายใจเป็นอย่างมาก,ราวกับว่าหัวใจของนางเจ็บปวดไม่ธรรมดา,เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด.
"หลิงเอ๋อ,ขอบใจเจ้า!"เจ้าเทียนชาที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น,พร้อมกับเดินเข้ามาหาหลิงเอ๋อด้วยเช่นกัน.
ทำไมไม่รู้เช่นกัน,เพราะว่านางรู้สึกย่ำแย่,ใบหน้าจึงเผยยิ้มบางๆออกมาเท่านั้นและกล่าวออกมาว่า"ศิษย์พี่ใหญ่,ข้ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย!"
"ได้,ได้,เจ้าพักผ่อนเถอะ!"เจ้าเทียนชากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,จากนั้นก็จากไปพร้อมกับเสี่ยวเหยาโห่ว.
ส่วนเส้าโหยวโห่วนั้นที่โกรธเกรี้ยวจนปิดไม่มิด,จ้องมองเขม็งไปยังเจ้าเทียนชา,ด้วยหัวใจที่ขื่นขม.
จวบจนทุกคนที่จากไปหมดแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อที่กลับเข้าตำหนักด้วยความเศร้าอย่างที่สุด,ในเวลานี้นางไม่สามารถเก็บความในใจเอาไว้ได้อีกแล้ว,เริ่มต้นร้องไห้โฮ.
เนี่ยชิงชิงตระหนักได้ถึงอารมณ์ของหลิงเอ๋อได้,ดังนั้นจึงเข้าไปปลอบนาง.
เทียนหลิงเอ๋อที่ซบหน้าที่อกของเนี่ยชิงชิง,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงสะอื้น.
"เจี่ยเจี่ย,ข้าเป็นคนที่แย่ใช่หรือไม่?"เทียนหลิงเอ๋อที่ร้องไห้สะอื้นเป็นระยะ.
"ไม่,หากเจ้าเข้าใจหัวใจตัวเอง! หากรู้สึกผิดต่อจงซาน,ครั้งหน้าที่พบกันก็ชดเชยให้กับเขาก็แล้วกัน!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวปลอบเทียนหลิงเอ๋อ.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อที่ยังคงซบหน้าร้องไห้.
ในเวลานี้ภายในใจของนางที่ราวกับตัดสินใจเงียบๆ,ครั้งหน้า,นางจะต้องให้โอกาสความยุติธรรมต่อจงซาน,ครั้งหน้านางจะไม่เข้าข้างศิษย์พี่ใหญ่อย่างแน่นอน,จะต้องให้ความยุติธรรมต่อจงซาน,ต้องการ! ต้องการให้ความยุติธรรมต่อเขา!
ครั้งหน้ารึ?
ห้าวันถัดมาวันพบกงจูหลิงเอ๋อเวียนมาอีกครั้ง,ที่จริงนางที่ตั้งใจวาดหวัง,ว่าจะให้โอกาสจงซานด้วยความยติธรรม,หากแต่จงซานก็ไม่ได้มา.
มีคนเพียงสามคน,เสี่ยวเหยาโห่ว,เส้าเฟยโห่วและเจ้าเทียนชา! เวลานี้ขาดแค่เพียงจงซานเท่านั้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น