Immortality Chapter 439 Hundred million fish dance
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 439 ร้อยล้านมัจฉาร่ายรำ.
Chapter 439 Hundred million fish dance
亿鱼狂舞
ร้อยล้านมัจฉาร่ายรำ.
ไม่มีใครรู้ว่าจงซานต้องการทำสิ่งใด,ทุกคนเห็นเพียงว่าจงซานยืนมือลงไปในน้ำทะเล,น้ำที่กระเพื่อมออกไปเบาๆ.
ทว่าทุกคนย่อมรู้ว่าจงซานไม่มีทางที่จะทำอะไรไร้สาระแน่,ทว่าเขากำลังทำสิ่งใดกัน.
ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่นั้น.
"ตูมม!"
บนพื้นผิวของทะเลเวลานี้,ทันใดนั้น,ก็ปรากฏปลามากมายที่กำลังกระโดแหวกว่ายไปมา.
ทุกคนที่กำลังขมวดคิ้ว,คิดว่านี่เป็นเพียงแค่คิดว่ามันบังเอิญ,ทว่า.
"ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม"
จากนั้นปลา 7-8 ตัวที่กระโดดขึ้นมาบนผิวน้ำ,ทุกคนเวลานี้ไม่คิดว่าบังเอิญแล้ว.
อีกหนึ่งก้านธูปต่อจากนั้น,เหล่ามัจฉาก็ยิ่งมีมากขึ้นและก็มากขึ้นกระโดดไปมาบนผิวน้ำ.
มากและก็มากขึ้น,มากขึ้นและก็มากยิ่งกว่าเดิม,จากสิบเป็นร้อย,เป็นพันเป็นหมื่น,เป็นแสนและเป็นล้าน.
ทั่วทุกแห่งบนผิวน้ำที่ไกลออกไปสุดตา,ทุกหนทุกแห่งไร้ที่สิ้นสุด,กับสิ่งที่ทุกคนเห็น,ปลามากมายนับไม่ถ้วนทุกหนทุกแห่ง,ตอนนี้กำลังกระโดดขึ้นๆลงๆ,บนผืนทะเล,กำลังเต้นไปมาราวกับว่ากำลังอยู่บนกระทะร้อน,กระโดดไปมาบนผิวน้ำเป็นระยะ.
เป็นภาพที่อลังการยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านี้กระบี่ของเทียนชาที่ทำได้แค่เพียงแหวกน้ำพันลี้เท่านั้น,ทว่าจงซานในเวลานี้,ได้ทำให้ปลากระโดดขึ้นมาบนผิวน้ำนั้บพันลี้ในทันที.
ปลามากมายนับไม่ถ้วนที่กำลังบ้าคลั่ง,แม้แต่ปลาในทะเลลึก,ต่างก็กระโดดขึ้นมาบนพื้นทะเล.
กระโดด! กระโดด! กระโดด!
เหล่าองค์รักษ์หลวงที่อยู่รอบๆฝั่ง,จ้องมองไปยังเหตุการณ์แปลกประหลาดด้วยท่าทางหวาดหวั่น,หมายความว่าอย่างไรกัน?
มีวิชาที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้ด้วยรึ!
บนพื้นทะเลทั้งหมดเวลานี้,มากมายนับไม่ถ้วน,ปลามากมายกลายเป็นบ้าคลั่ง,กระโดดขึ้นมาบนผิวน้ำ,และกระโดดเข้าหาปลาตัวอื่นด้วย,ไม่สามารถอยู่เฉยได้,แม้แต่,มังกรวารีคาดไม่ถึงแม้แต่น้อยที่เห็นไกลออกไปนั้น.
"โฮกกกกก"
มังกรวารีที่กำลังกระโดดไปมา,ดวงตาแดงฉาน,พุ่งมาด้วยความเร็วที่น่าเกรงขาม,ลอยขึ้นไปบนอากาศ.
ทุกคนบนฝั่งเวลานี้,ต่างก็อ้าปากค้าง,หมายความว่าอย่างไร?
เป็นฝีมือของจงซานอย่างงั้นรึ?
ทว่า,จงซานในเวลานี้ไม่ได้ยื่นมือลงไปในน้ำแล้ว,ทว่ากำลังยืนตัวตง,จ้องมองไปยังทะเลที่ไกลออกไป,ฝูงปลามากมายกำลังบ้าคลั่ง,กระโดดไปมาไม่หยุด.
บัดซบอันใด?
ไม่,มันจะเกินจริงไปแล้ว,เกิดเรื่องแปลกประหลาดได้อย่างไร?
จงซานทันใดนั้นก็บินขึ้นฟ้า,จ้องมองไปยังท้องทะเล,ทันใดนั้น,ดวงตาของเขาที่ส่องสว่าง,พร้อมกับกวาดมือออกไป,เกิดเป็นริ้วแสง,ปกคลุมไปยังตัวปลาก่อนที่มันจะขยับตามจังหวะมือของจงซาน,พร้อมกับมีปลาที่แปลกประหลาดลอยเข้ามาอยู่ในมือของจงซาน.
"ท่านพ่อ,นี่มันน่าสนุกไปแล้ว,ปลาในทะเลกำลังฟ้อนรำ,กลับไปท่านพ่อต้องทำให้ข้าดูบ้าง,คงจะดีไม่น้อย!"ดวงตาของปิงปิงที่เป็นประกายอุทานออกมา.
ร้อยล้านมัจฉาร่ายรำอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้น,จงซานที่บินกลับมาฝั่ง,ยืนอยู่บนชายฝั่ง,ก่อนที่จะจุ่มมือลงไปในทะเล,พร้อมกับดึงหมอกหงหลวนทั้งหมดกลับคืนมา,ในเวลานี้,จงซานที่เป่าปากคำโต,ต้องไม่ลืมว่าเขาได้ปล่อยหมอกหงหลวนออกไปเป็นจำนวนมาก,ถึงแม้ว่าในเวลานี้หมอกหลงหลวนจะมีระดับหกแล้ว,ทว่าด้วยทะเลที่กว้างใหญ่! ก็ต้องใช้หมอกหงหลวนเป็นจำนวนมากเช่นกัน.นับว่ากินแรงไม่น้อย.
จงซานที่หันหน้ากลับมา,ทุกคนที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
เสี่ยวเหยาโห่วและเจ้าเทียนชาได้ใช้วิชาที่ทรงพลัง,เส้าเฟยโห่วใช้ยา,ทว่าจงซานจับปลา,ใช้สิ่งใดกัน?
ไม่ได้ใช้วิชาบำเพ็ญ,ไม่ได้ใช้ยา,เพียงแค่จุ่มมือลงไปในน้ำ,ปลาร้อยล้านตัวก็ออกมาเต้นรำรึ?
และทันใดนั้นก็หยุด,เขาเป็นคนตระกูลมัจฉาอย่างงั้นรึ?
ทว่าปลาเหล่านั้นยังไม่ได้เปิดเชาว์ปัญญา,ถึงแม้ว่าจะพูดภาษาปลาได้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จได้?
"ปลาหมูพิษห้าสี!"ปิงปิงที่อุทานออกมาในทันที.
กับคำพูดประหลาดใจของปิงปิง,ที่ปลุกทุกคนให้ได้สติ.
เทียนหลิงเอ๋อเองที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ค่อยๆฟื้นคืนกลับมา,ขณะที่เนี่ยชิงชิงนั้น,จ้องมองจงซานดวงตาเป็นประกายเป็นนัยน์,เสี่ยวเหยาโห่วและเจ้าเทียนชาที่ใบหน้ามืดมน,เห็นได้ชัดเจนว่า,ร้อยล้านมัจฉาร่ายลำนั้น,ได้กดข่มวิธีการของพวกเขาไปจนหมด,วิชาของจงซานกลายเป็นโดดเด่นที่สุดไปแล้ว.
และในเวลาเดียวกัน,สายตาของเหล่าองค์รักษ์ต่างก็รู้สึกยอมรับกันทั้งหมด,ดวงตาของพวกเขาแทบถลนออกจากเบ้าตา.
"ปลาหมูพิษห้าสีรึ?ไม่ใช่ว่ามันเป็นพิษที่ร้ายแรงไม่ใช่รึ?
จงซาน,เจ้าต้องการจะให้หลิงเอ๋อกินปลาพิษรึ?"เส้าเฟยโห่วที่กล่าวหาเรื่อง.
"พิษรึ? เส้าเฟยโห่วกลัวพิษอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ข้านำมันมาทำอาหารไม่ได้ทำให้เจ้ากิน,บ่ายวันนี้เจ้าเองก็ทำอาหารของเจ้าไป!"จงซานกล่าวโต้เถียง.
"ชิ!"
ปลาที่ทุกคนจับได้,ตอนนี้จะต้องนำไปทำอาหาร.
ทว่า,ทำอาหารอย่างงั้นรึ?
ทุกคนต่างก็แสดงท่าทางงงงวย,ทำอย่างไร?
ทุกคนล้วนแล้วแต่จ้องมองหน้ากันแล้วกัน,จะให้เตรียมอาหารอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ในเมื่อรับปากแล้ว,แน่นอนว่าจะต้องทำ,ถึงแม้ว่าจะต้องใช้วิชาอะไรออกมาก็ตาม.
"ใช่แล้ว,แต่ละคนก็ทำอาหารมาหนึ่งอย่าง!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จากนั้น,เจ้าเทียนชาและเสี่ยวเหยาโห่วที่จ้องมองไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเอง.
เจ้าเทียนชานับว่าโชคดี,ดูเหมือนว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามีคนหนึ่งที่รู้วิธีทำอาหาร,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของเสี่ยวเหวาโห่วทั้ง
29 คน,ทุกคนที่มีระดับจักรพรรดิแท้,กลับไม่มีใครรู้วิธีเลย,ทำอาหารรึ?
หลายร้อยปีไม่เคยทำเลย,นอกจากนี้หากว่าต้องการอาหาร?
มีแต่บ่าวรับใช้เท่านั้นที่เตรียมการให้.
ส่วนจงซาน,ที่ทำได้ด้วยตัวเองมาตลอด,ไม่ใช่เรื่องยากเลยแม้แต่น้อย.
เวลานี้จงซานที่สะบัดมือ,เรียกกะทะ,หม้อ,อุปกรณ์ทำอาหารออกมา,มีครบทุกอย่าง,สร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก.
"ท่านอา,ขอยืมกระทะได้หรือไม่!"ปิงปิงที่วิ่งเข้ามาหาจงซาน.
เส้าเฟยโห่วที่แสดงท่าทางแปลกๆ,ต้องการจะเอ่ยบอกนางว่าเขามีโลหะ,สามารถหลอมออกมาใช้ได้,ทว่าปิงปิงได้วิ่งออกไปแล้ว,ทำให้ต้องกลืนคำพูดตัวเองลงไป.
จงซานที่เอ็นดูปิงปิงไม่น้อย,พยักหน้าให้,ระหว่างนี้ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะนำกระทะ,เตา,ออกมาให้ปิงปิงด้วยความยินดี.
"ท่านพ่อ,ท่านต้องหั่นอย่างนี้! ท่านแม่เคยบอกว่าจะต้องทำด้วยความอ่อนโยน!"
เส้าเฟยโห่วที่รู้สึกอักอ่วน,กับการสอนวิธีต่างๆจากปิงปิง,หากแต่ใครให้ปิงปิงมีความชำนาญมากกว่าเขาล่ะ?
ส่วนปลาหมูพิษห้าสีนั้น!
แม้นปลาพิษห้าสีจะมีพิษ,ทว่ารสชาติยอดเยี่ยมนัก,ตราบเท่าที่รู้วิธีปรุง!
ก่อนหน้านี้ปลาพิษห้าสีนั้น,จงซานเคยกินมาก่อน,แน่นอนว่าเขารู้วิธีนำพิษของมันออกไป,นี่คือปลาที่มีรสชาติที่ดีที่สุดที่เขาเคยกินเลยก็ว่าได้.
จงซานที่มากประสบการในโลกปุถุชน,เกี่ยวกับอาหารการกินนั้น,เป็นสิ่งที่เขาชำนาญไม่น้อย.
"ท่านอา,ขอเครื่องปรุงให้ข้าได้ด้วยหรือไม่! ข้าต้องการสิ่งนั้น!"ปิงปิงที่วิ่งเข้ามาหา.
จงซานที่ยื่นให้กับปิงปิงอันแล้วอันเล่า.
ที่ไกลออกไปนั้น,ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าเทียนชาเอง,ก็เริ่มทำอาหารด้วยพลังฝึกตน,ทว่าเครื่องปรุงของพวกเขาที่มีไม่เพียงพอ,ได้แต่จ้องมองไปยังฝั่งของจงซานและเส้าเฟยโห่วที่มีเครื่องปรุงครบสมบูรณ์,จ้องมองพลางทอดถอนใจ,รู้สึกขัดเขินขึ้นมาเหมือนกัน.
ส่วนเสี่ยวเหยาโห่วนั้น,กลุ่มของพวกเขาไม่มีใครทำอาหารเป็น,ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างได้,ทำได้แค่ล้างปลาและย่างไฟเท่านั้น.
หลังจากย่างไปได้ระยะหนึ่ง,ที่ไกลออกไปนั้นกลิ่นของซุปปลาที่หอมกรุ่น,ได้โชยออกมา,ส่วนปลาย่างของพวกเขาที่เริ่มดำเมี่ยมด้วยการย่างไฟที่ไร้ประสบการณ์.
"ชิ,กลับ!"
เสี่ยวเหยาโห่วที่หน้าเสียเตะไปยังปลาย่างตัวใหญ่ที่ดำเป็นตอตะโก,ก่อนที่จะนำเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชากลับ,ไม่กล่าวลาใครแต่อย่างใด,บินจากไปอย่างรวดเร็ว.
เขาไม่มีหน้าอยู่ต่อไปจริงๆ,ถึงแม้ว่าปรกติเสี่ยวเหยาโห่วจะหน้าหนาเป็นทุน,หากแต่มองดูผลงานชิ้นเอก,ที่ไหม้เป็นตอตะโก,เขายังมีอารมณ์ที่จะอยู่ที่นี่อีกรึ?
ไม่นานหลังจากนั้น,ซุปปลาสามถ้วยก็พร้อมเสริฟ.
ชามแรกที่ถูกนำมาวางที่ด้านหน้าเทียนหลิงเอ๋อ.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าลองชิมดู,แม้ว่าจะรสชาติไม่ดีนัก,ทว่าก็ทำด้วยใจให้เจ้า!"เจ้าเทียนชากล่าว.
"ขอบคุณศิษย์พี่ใหญ่!"เทียนหลิงเอ๋อกล่าวออกมาในทันที.
"นี่เป็นความดีความชอบของบุตรสาวข้า,นานมากมากแล้วไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อนเลย!"เส้าเฟยโห่วกล่าว.
"ท่านพ่อ,ท่านเคยทำมาก่อนอย่างงั้นรึ?"ปิงปิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เห็นได้ในชัดเจนว่าในสายตาปิงปิงนั้น,เส้าเฟยโห่วนั้นไม่รู้วิธีหั่นปลาด้วยซ้ำ,นานมาแล้วนานมากขนาดใหนกัน?
กับคำถามของบุตรสาว,เส้าเฟยโห่วเผยยิ้มที่อักอ่วนออกมา.
"ข้าได้นำพิษมันออกไปหมดแล้ว,แน่นอนว่าสามารถกินได้,ในโลกใบนี้,มีไม่กี่คนที่จะได้กินอาหารฝีมือข้า,กับการเตรียมอาหารพิเศษให้สตรีกินนั้น,เจ้านับว่าเป็นคนที่สอง!"จงซานที่กล่าวพลางสูดหายใจ.
คนที่สองรึ?
หลายๆคนที่ตกใจเล็กน้อยจ้องมองไปยังจงซาน,คนที่สอง? กับสถานการณ์ที่ได้เปรียบเช่นนี้,เขากับพูดเช่นนี้ออกมารึ?
ไม่คิดที่จะทำคะแนนให้ตัวเองเลยรึ?
"ชิมดูก่อนเป็นไง!"เนี่ยชิงชิงกล่าว.
อาหารทั้งสามถ้วยที่มีฝาปิด,ทันทีที่เปิดฝาออกมากลิ่นหอมโชยออกมาในทันที.
"หอม,หอมมากเลย."
กลิ่นหอมขึ้นจมูกปิงปิงในทันที,จากนั้นนางก็หันหน้าไปมองซุปของจงซานในทันที.
"หอมมาก,ทำให้มีกลิ่นหอมขนาดนี้ได้อย่างไร?"ปิงปิงที่อุทานออกมา.
เป็นความจริง,ซุปของจงซานนั้น,สามารถสะกดข่มอีกสองถ้วยในทันที.
เทียนหลิงเอ๋อที่ใช้ช้อน,ชิมซุปถ้วนแรก.
เพียงแค่ชิมก็ต้องขมวดคิ้ว,นี่เป็นสิ่งที่ศิษย์พี่ใหญ่ทำให้,ทำให้นางต้องฝืนกลืนลงไป.
และถ้วยต่อไปเป็นของปิงปิงและเส้าเฟยโห่ว,นางที่ซดเบาๆ,ตอนแรกที่ขมวดคิ้วต้องถ่างคลายออกมาทันที,เห็นได้ชัดเจนว่ามันดีกว่าซุบของเจ้าเทียนชาที่ไม่ต่างจากน้ำร้อน.
ท้ายที่สุดก็เป็นซุปของจงซาน,หลังจากที่ซดมันลงไป,ดวงตาของเทียนหลิงเอ๋อถึงกับเป็นประกาย,ไม่ต้องบอกเลยว่ามันรสชาติดีขนาดใหน,มันดีกว่าอีกสองถ้วยมาก,เหมือนกับขนมกุ้ยฮัว,มันได้ซาบซานตรึงใจนางไม่น้อย.
กับท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว,ย่อมสามารถมองออกได้.
"หลิงเอ๋อ,ของใครอร่อยกว่ากัน?"เจ้าเทียนชาที่กล่าวออกมาในทันที,ที่มุมปากเผยยิ้มด้วยความคาดหวัง.
เทียนหลิงเอ๋อที่ต้องขมวดคิ้ว,จ้องมองไปยังซุปทั้งสามถ้วย,ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวอะไรออกไป.
"เป็นศิษย์พี่ใหญ่!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาแม้ว่าภายในใจจะรู้สึกผิดและต่อต้านอยู่ไม่น้อย.
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว!"เจ้าเทียนชาเผยยิ้ม,จากนั้นก็ยิ้มเย้ยจงซานที่อยู่ด้านข้างแสดงท่าทางตักเตือน.
เห็นรอยยิ้มที่เย็นชาของเจ้าเทียนชา,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา! เขาไม่ได้ตำหนิหลิงเอ๋อ,ทว่าจงซานเห็นได้ว่าเป็นเจ้าเทียนชาที่มีแผนร้าย.
เรื่องนี้เป็นไปตามที่จงซานคาด,เจ้าเทียนชาที่ชนะด้วยวิธีนี้,ทำให้ภายในใจของหลิงเอ๋อรู้สึกเสียใจต่อตัวเขา,แม้ว่านี้จะเป็นการใช้จิตวิทยาในการกดดัน,ทว่าคนที่ชนะจริงๆเป็นจงซานมากกว่า,สี่เดือนหลังจากนี้จงซานจะต้องเอาชนะคนทั้งสาม,นี่จะเป็นเรื่องที่ช่วยเขาเป็นอย่างมาก.
กับรอยยิ้มของเจ้าเทียนชาที่เย้ยหยันเขา,จงซานรับรุ้ดี,เจ้าเทียนชานั้น,ต้องการแก้แค้นเขา,แท้จริงแล้วเขาไม่ได้สนใจในตัวหลิงเอ๋อแต่อย่างใด..
"เจี่ยเจี่ย,ข้าชิมด้วยได้หรือไม่?"ปิงปิงที่ไม่รอให้อนุญาตหยิบซุบของจงซานมาในทันที.
"อืม,รสชาติดีจริงๆ,อร่อยยิ่งกว่าของท่านแม่ซะอีก,อร่อยมาก!"ปิงปิงที่อดไมได้ซดถ้วยซุปดังกล่าวอีกหลายครั้ง.
เที่ยนหลิงเอ๋อรู้สึกหดหู่ลงในทันที,เห็นได้ชัดเจนว่า,มันส่งผลต่อใจของนางไม่น้อย.
"เจี่ยเจี่ย,ท่านกินถ้วยนั้นก็แล้วกัน,ส่วนนี่ให้ข้า! มันไม่อร่อยให้ข้าก็แล้วกัน!"ปิงปิงที่ยกซุปของจงซานไป,ราวกับว่าจะยึดเอาไว้คนเดียว.
กับการกระทำของปิงปิง,ภายในใจของเทียนหลิงเอ๋อ,ทันใดนั้นราวกับว่าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด,นางรู้สึกราวกับว่าสิ่งของบางสิ่งได้หายไปแล้ว,อะไรบางอย่างที่ไม่สามารถนำมันกลับมาได้.
ความเจ็บปวด,ที่ราวกับว่ากระแทกลงมายังหัวใจอย่างรุนแรง,ทำไมไม่รู้อารมณ์ของเทียนหลิงเอ๋อสั่นไหว,รู้สึกไม่ดีขึ้นมา,ราวกับว่าต้องการร้องไห้ออกมา.
"เจี่ยเจี่ย,ข้าเหนื่อย,ต้องการพัก!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวต่อเนี่ยชิงชขิง.
เห็นท่าทางอารมณ์ของเทียนหลิงเอ๋อ,เนี่ยชิงชิงจ้องมองไปยังคนอื่นๆแล้วกล่าวว่า,"วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น