Immortality Chapter 437 Walks in the forefront

Immortality Chapter 437  Walks in the forefront

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 437 ทำคะแนน.

Chapter 437  Walks in the forefront

走在最前面

ทำคะแนน.

เห็นคำพูดท่าทางที่เหยียดหยันเย็นชาของเส้าเฟยโห่ว,เสี่ยวเหยาโห่วที่ต้องชำเลืองมอง!

"เอาล่ะ,ไปยังเพิงที่พักกันเถอะ!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาทันที.

เนี่ยชิงชิงที่นำหลิงเอ๋อไป,พร้อมกับชายอีกสี่คน,และแน่นอนว่ากับสาวน้อยปิงปิงอีกคน.

จงซานที่เดินรั้งท้าย,จ้องมองคนสองคนคุยกัน.

"ปิงปิง,ทำวันนี้เจ้าถึงอยากออกมากับพ่อล่ะ?"เส้าเฟยโห่วที่กล่าวออกมาเบาๆ.

"ไม่มีอะไร,ข้าก็อยากออกมาเที่ยวกับท่านพ่อ,ข้าเบื่ออยู่ในตำหนัก."ปิงปิงที่แสดงท่าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ.

"ปิงปิงทำเช่นนี้ไม่ดีเลยนะ!"

"จริงๆแล้ว,ท่านพ่อ,ข้าแค่อยากเห็นผู้หญิงที่ท่านพ่อตามจีบต่างหากล่ะ?"

"หืม? เจ้ารู้ว่าบิดามาเกี้ยวหญิงในวันนี้รึ? ใครบอกเจ้า."ใบหน้าของเส้าเฟยโห่วที่แสดงท่าทางอักอ่วนจริงจัง.

เห็นใบหน้าที่จริงจังของเส้าเฟยโห่ว,ภายในใจของปิงปิงก็รู้สึกขลาดเขลา."ท่านแม่!"

"นางอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเส้าเฟยโห่วที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ถอนหายใจลึก,ไม่ได้ว่ากล่าวต่อว่าสาวน้อยอีกต่อไป.

คนทั้งหมดที่มาถึงเพิงที่พัก,ซึ่งก่อนหน้านี้ที่ศาลาไม้จงซานและหลิงเอ๋อเคยนั่งอยู่.

เทียนหลิงเอ๋อที่มีการจัดแจงโดยระเอียด,ซึ่งมีเนี่ยชิงชิงนั่งอยู่ข้างๆ,ต้องไม่ลืมว่า,ฝ่าบาทได้รับสั่งมาแล้ว,ก่อนที่การแข่งขันบทความและการต่อสู้จะจบลง,ห้ามใครกระทำเกินเลยแม้แต่น้อย.

แน่นอนว่าคนทั้งหมดสามารถมอบของล้ำค่าหรือดอกไม้,เครื่องประดับ ทุกอย่างมาได้,ทว่าไม่สามารถที่จะส่งให้กับนางโดยตรง,ซึ่งจะมีเนี่ยชิงชิงเป็นคนจัดการทั้งหมด.

เนี่ยชิงชิงที่ให้เทียนชานั่งใกล้ที่สุด! เพราะว่าเทียนหลิงเอ๋อนั้นร้องของ,ดังนั้นเทียนชาจึงนั่งถัดไปจากเทียนหลิงเอ๋อ,จากนั้นก็เป็นเสี่ยวเหยาโห่ว,ก่อนที่จะเป็นสองพ่อลูกเส้าเฟยโห่ว,ซึ่งมีจงซานนั่งอยู่สุดท้าย.

"เอาล่ะ,วันนี้ทุกคนต้องมาเป็นเพื่อตกปลากับหลิงเอ๋อ,ห้ามใช้พลังฝึกตนในการจับปลา,ให้ใช้ความสามารถทักษะของตัวเอง!"เนี่ยชิงชิงกล่าว.

เสี่ยวเหยาโห่วจับเบ็ดตกปลา,จ้องมองเบ็ด,นี่คืออุปกรณ์อะไร? ใช้ตกปลาอย่างงั้นรึ?

เทียนชาและเส้าเฟยโห่วไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,ทว่าด้วยการจ้องมอง,กับการเคลื่อนไหวและการใช้งานอุปกรณ์ดังกล่าวจึงพอเรียนรู้ได้.

หลิงเอ๋อที่จับเบ็ดตกปลา,พร้อมกับใส่เหยื่ออย่างรวดเร็ว,เทียนชาที่จ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจ,ทว่าคิดถึงเหตุผล,กับการใส่เหยื่อลงไป,เสี่ยวเหยาโห่วและเส้าเฟยโห่วไม่เข้าใจนัก,ทว่าก็ค่อยๆศึกษา.

บุตรสาวของเส้าเฟยโห่วนั้นฉลาดที่สุด,ขณะที่นางจ้องมองเส้าเฟยโห่วกำลังศึกษาเบ็ดตกปลา,นางก็ใส่เหยื่อให้กับเส้าเฟยโห่วในทันที.

"ฟิ้ว!!"

หลิงเอ๋อที่เหวี่ยงเบ็ดออกไป.

เทียนชาที่ศึกษาการและเหวี่ยงเบ็ดออกไปเช่นกัน,เสี่ยวเหยาโห่วที่ไม่ได้ใส่เหยื่อลงไป,เร่งรีบเหวี่ยงเบ็ดออกไปก่อน.

เสี่ยวเหยาโห่วที่เพ่งเหวี่ยงเบ็ดออกไปช้าสุด.

"ท่านพ่อ,ท่านไม่ได้เรื่องเลย!"สาวน้อยที่กำลังว่ากล่าวบิดาอยู่.

เส้าเฟยโห่วที่ถูกบุตรสาวตำหนิ,ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย,ใครบอกให้นางเป็นบุตรสาวสุดที่รักของเขาล่ะ?

ภายใต้การสอนของปิงปิง,เขาที่เหวี่ยงเบ็ดออกไปใหม่อีกครั้ง.

"เส้าเฟยโห่วนี้ดีจริงๆมีกุนซือเป็นบุตรสาว! ข้ามีบุตรสาวบ้างคงจะดี."เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวหยันอยู่ข้างๆ.

เส้าเฟยโห่วกำลังจะโต้เถียงออกไป,สาวน้อยกล่าวห้ามเขาเอาไว้.

"ท่านพ่อ,อย่าไปสนใจเขาเลย,เขาไม่รู้แม้แต่วิธีใส่เหยื่อ,ตกปลาไปจนถึงพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ปลา,มีแต่ปลาตาบอดเท่านั้นถึงจะมากิน!"สาวน้อยกล่าวเหยียดหยัน.

เส้าเฟยโห่วต้องการจะตอบโต้,หากแต่เป็นสาวน้อยเป็นคนกล่าวออกไปแทนแล้ว.

การตกปลาได้เริ่มต้นขึ้น,เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงความสามารถยอดเยี่ยมให้กับทุกคนได้เห็น.

ปลาตัวใหญ่,ตกได้แล้ว!

"คลื่นๆ"

เทียนหลิงเอ๋อที่ตกปลาดึงขึ้นมาบนบกอย่างคาดไม่ถึง.

"ตกได้แล้ว,ปลาตัวใหญ่!"หลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นลากปลาขึ้นมาบนฝั่ง,กลุ่มขององค์รักษ์ที่เข้าไปปลดปลาให้กับนาง.

"หลิงเอ๋อร้ายกาจจริงๆ!"เจ้าเทียนชาที่กล่าวชื่นชมในทันที.

เจ้าเทียนชาที่กล่าวชม,ทำให้ภายในใจของเทียนนหลิงเอ๋อรู้สึกยินดียิ่งนัก.

"โชคดี! แค่โชคดีเท่านั้น."หลิงเอ๋อกล่าวถ่อมตัวด้วยความสุข.

"ใช่แล้ว,หลิงเอ๋อ,เจ้าสุดยอดมากเลย,พวกเรายังไม่ได้ปลาสักตัว,เจ้ากลับตกได้ในทันที,พวกเรารู้สึกอับอายยิ่งนัก."เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวยกยอบ้าง.

ได้ยินคำชมของเสี่ยวเหยาโห่ว,ทุกคนต่างรู้สึกขบขัน,ส่วนเทียนหลิงเอ๋อยิ้มเฝื่อนๆ,ไร้ซึ่งคำพูด.

"กงจูหลิงเอ๋อ,ดูเหมือนว่าจะเคยตกปลามาก่อนอย่างแน่นอน,ไม่เช่นนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมีทักษะถึงเพียงนี้,พริบตาเดียวก็ตกได้ตัวหนึ่งแล้วรึ?"เส้าเฟยโห่วที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย?

กับคำพูดเส้าเฟยโห่วว่านางเชี่ยวชาญ,แม้ว่าจะเป็นคำถาม,ทว่าก็แฝงไปด้วยความชื่นชมในตัวของเทียนหลิงเอ๋อ.

ในเวลาเดียวกันนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่ลอบมองไปยังจงซาน,ไม่รู้ว่าจงซานคิดอย่างไร.

เขาที่สามารถตกปลาได้มากมาย?หากแต่ไม่คิดที่จะทำ,ก่อนหน้านี้วิธีตกปลา,จงซานเป็นคนสอนนาง,หากไม่มีจงซาน,นางจะตกปลาได้อย่างงั้นรึ? มีเหรอที่ปลาจะกินเบ็ดนาง?

"เยี่ยมเลย!"จงซานที่ยกนิ้วโป้งให้.

ทว่าเพียงแค่นิ้วโป้งของเขา,ภายในแววตาของหลิงเอ๋อ,กับรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก.

"ท่านพ่อ,ปลากินเบ็ดแล้ว,เร็วเข้า! เร็วเข้า!"ปิงปิงทีเอ่ยพร้อมกับปรบมือดีใจ.

"คลืนๆ"

ปลาตัวที่สองถูกยกขึ้นมา,เป็นของเส้าเฟ่ยโห่วนั่นเอง.

จากนั้นการตกปลาก็ดำเนินไปเรื่อยๆ.

พริบตาเดียว,หลิงเอ๋อก็ได้ปลามาสี่ตัวแล้ว,เทียนชาได้สองตัว,เส้าเฟยโห่วได้ปลาสามตัว,เนี่ยชิงชิงได้ปลาสองตัว.

มีเพียงแค่เสี่ยวเหยาโห่วและจงซานที่ไม่ได้ปลา,เสี่ยวเหยาโห่วที่ดึงเบ็ดเปล่าขึ้นมาบนพื้นเป็นระยะ,พบว่าไม่มีอะไรติดมาเลย,เขาที่ลองอีกครั้งและอีกครั้ง,ภายในใจรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก,เวลานี้รู้สึกแทบทนไม่ได้,โชคดีที่จงซานเองไม่ได้เหมือนตัวเอง.

ทว่าจงซานที่จริงแล้วไม่ได้ตั้งใจจะตกขึ้นมา,มีปลาที่กินเบ็ดแล้ว,หากแต่ไม่ยอมดึง,ไม่ได้นำมันขึ้นมาบนฝั่งเท่านั้น.

เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,นางที่ประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่น,หากแต่เมื่อมองเห็นจงซานที่ไม่ได้ปลาสักตัว,ภายในใจก็รู้สึกประหลาดใจ,จงซานที่เป็นคนสอนตัวนางตกปลา,เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่สามารถตกปลาได้.

ปลาตัวแล้วตัวเล่า,ทุกคนที่เริ่มชำนาญ,ทำให้ได้ปลามากขึ้นและก็มากขึ้น.

"ท่านพ่อ,ดูสิมีคนที่ยังตกปลาไม่ได้ด้วยล่ะ!"สาวน้อยที่ชี้ไปยังเสี่ยวเหยาโห่วด้วยรอยยิ้ม.

เห็นได้ชัดเจนว่า,นางต้องการกล่าวเย้ย,แก้แค้นกับเรื่องก่อนหน้านี้.

เสี่ยวเหยาโห่วที่รู้หดหู่เป็นอย่างมาก,เวลาเดี่ยวกัน,เส้าเฟยโห่วที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,ตอนนี้เขาตกปลาได้แปดตัวแล้ว.

"ไม่ต้องรีบ,ค่อยๆตกก็ได้!"กงจูหลิงเอ๋อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่แอบหัวร่อ,ภายในใจเสี่ยวเหยาโห่วรู้สึกเจ็บใจนัก.

"เฮ้,จงซานยังไม่ได้สักตัวด้วยเช่นกัน!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวแก้ขัดเขินไปในทันที.

"เขารึ? เขาตกปลาได้มากกว่าพวกเราซะอีก."สาวน้อยที่ราวกับว่ามีความเชี่ยวชาญอยู่ไม่น้อย.

กับคำพูดของสาวน้อย,ทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.

"จริงรึ!"ทุกคนที่จ้องมองไปยังปิงปิงด้วยท่าทางงงวย.

เห็นทุกคนจ้องมองไปยังสาวน้อย,จงซานเผยออกมาด้วยรอยยิ้ม,"ปิงปิงกล่าวถูกแล้ว,ข้าจะแสดงให้ทุกคนได้เห็น.

จากนั้น,จงซานก็ยกคันเบ็ดขึ้นมา.

"คลืนนนน"

ทุกคนที่ตะลึงไปตามๆกัน.

เบ็ดตกปลาของจงซานนั้น,มีสายยาวเป็นอย่างมาก,และระหว่างสายมีปมต่อออกเป็นกิ่งก้านสาขามากมาย,และยังมีตะขอตกปลาอีกหลายปม,มีปลาติดมาถึง 12 ตัว!

"โอ้ว!"เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.

ใบหน้าของเสี่ยวเหยาโห่วที่เห็นปลา 12 ตัวติดมาถึงกับหน้าแดงไปเลยทีเดียว,จงซานที่ตกปลาได้ 12 ตัว,ตอนนี้ถูกลากขึ้นมาบนฝั่ง,เหล่าองค์รักษ์ที่เข้าไปช่วยนำปลาออกจากตะขอเกี่ยว.

แทบจะในทันที,จงซานกลับกลายเป็นคนที่ได้ปลามากที่สุด.

"ตกปลาอย่างนี้ได้ด้วยรึ?"เสี่ยวเหยาโห่วที่ไม่ยอมรับ,พร้อมกับตำหนิวิธีการตกปลาของจงซาน.

"มีใครห้ามเจ้าไม่ให้วิธีดังกล่าวกันล่ะ."เนี่ยชิงชิงกล่าวหยัน.

"เบ็ดเองก็มีหลากลายแบบ,แน่นอนว่าสามารถใช้ตกปลาได้ทั้งหมด!"เส้าเฟยโห่วที่ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน.

สาวน้อยที่อยู่ข้างๆอุทานออกมา,"ไม่ผิดซักหน่อย,ยิ่งสายเบ็ดยาวก็ยิ่งตกปลายาก! กับการใช้เบ็ดตั้ง 12 อัน,ก่อนหน้านี้ท่านแม่ของข้ายังทำไม่ได้เลย! ส่วนเจ้าไม่ต้องบอกหรอกว่าไม่มีทางทำได้,เจ้าเป็นคนใจร้อน,ท่านแม่เคยบอกว่า,คนตกปลาที่ใจร้อน,ไม่มีทางได้ปลา!"

เสี่ยวเหยาโห่วที่ถูกสาวน้อยที่เฉลียวฉลาดสั่งสอน,รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,ก่อนที่จะเหวี่ยงเบ็ดออกไปด้านหน้าอย่างรุนแรง.

"ก็ชัดเจนอยู่แล้ว,ที่จริงแล้วมันเป็นวิธีการทั่วไปของพวกปุถุชนคนธรรมดา,หากไม่ใช่คนธรรมดาแล้วจะตกปลาได้อย่างงั้นเหรอ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวออกมา.

"เสี่ยวเหยาโห่ว!"เนี่ยชิงชิงที่ต้องขมวดคิ้วไปมาขณะที่พูดออกมา.

"ข้าไม่สามารถตกปลาได้แล้ว!"เจ้าเทียนชาที่ส่ายหน้าไปมา.

ไม่เพียงแต่เสียวเหยาโห่ว,เจ้าเทียนชาที่ตกปลาได้น้อย,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเวลานี้ไม่ได้ต่างจากเสี่ยวเหยาโห่วแล้ว,ถึงแม้ว่าเสี่ยวเหยาโห่วจะไม่ได้สักตัวเลยก็เถอะ,หากแต่เจ้าเทียนชาเวลานี้เริ่มเผยสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาเช่นกัน,เขาไม่ได้สนใจจะชนะเสี่ยวเหยาโห่วแต่อย่างใด,มีเพียงแค่จงซานเท่านั้นที่เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวของเขา.

เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นเจ้าเทียนชาไม่ได้ปลาอีกแล้ว,ปากเล็กที่เบ้เล็กน้อย,ดูเหมือนว่านางจะไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่,ต้องไม่ลืมว่า,การตกปลาจะต้องเป็นเรื่องที่สนุกมีความสุข,ตัวนางที่เป็นที่สอง,เวลานี้ได้ปลามากมาย,หากแต่อารมณ์ตอนนี้รู้สึกไม่ดีนัก.

ทว่าเจ้าเทียนชานั้นไม่ได้ปลาเลย,เทียนหลิงเอ๋อไม่สามารถปล่อยวางได้,นางจึงได้วางคันเบ็ดเบาๆ,ไม่ตกปลาต่อ,"ใช่ๆ,ข้าเองก็ไม่ได้ปลาเลย!"

"ตกปลาไม่ได้เหรอ!"ปิงปิงที่แสดงท่าทางแปลกๆ.

สถานการณ์เวลานี้เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.

เนี่ยชิงชิงที่รับรู้ได้ถึงสถานะการณ์,นางที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นเวลาบ่ายแล้ว,"เริ่มบ่ายแล้ว,คงเหลือเวลาไม่มาก,พวกเจ้าทั้งสี่สามารถใช้วิชาฝึกตนได้,ปลาที่พวกเจ้าจับมาได้,พวกเขาสามารถให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทำอาหารให้กับ,หลิงเอ๋อได้ทานเป็นอย่างไร?"

"ใช้พลังฝึกตนอย่างงั้นรึ?"เจ้าเทียนชาที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ใช่แล้ว,แต่ละคนอนุญาตให้ใช้หนึ่งกระบวนท่า! ให้ใช้หนึ่งกระบวนท่าในการจับปลา,ปลาหนึ่งตัวที่จะถูกใช้ทำเป็นอาหาร,แล้วให้หลิงเอ๋อเป็นคนตัดสินเป็นอย่างไร?"เนี่ยชิงชิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เทียนชาที่จ้องมองไปยังกระบี่ยาวของตัวเอง,พยักหน้ารับด้วยความมั่นใจ,"เช่นนั้นก็ดี!"

"วิธีนี้นับว่าดีทีเดียว,กงจูชิงชิงช่างมีความคิดหลักแหลมนัก!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"จับปลาสู้พวกเราไม่ได้,คิดจะใช้วิชา,ฮึ!"ปิงปิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์.

"ตกลง!"จงซานพยักหน้า.

"หลิงเอ๋อ,พวกเรารอดูก็พอ!"เนี่ยชิงชิงที่รั้งแขนของหลิงเอ๋อเอาไว้.

เพลิงที่พักขนาดเล็กที่ทำการย้ายที่ออกมาด้านหลังด้วยวิชาเคลื่อนย้ายของเนี่ยชิงชิง,ชายฝั่งตอนนี้กลายเป็นพื้นที่เปิดโล่ง.

"เอาล่ะ,ทุกคนใครจะเริ่มเป็นคนแรก?"เนี่ยชิงชิงสอบถาม.

"ข้า,ข้า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ก้าวออกมาก่อนใครเพื่อน.

"ข้าได้นำขนมกุ้ยฮัว,มาให้ทุกคนได้ลองชิมด้วย!"จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม,ก่อนที่จะนำกล่องขนาดใหญ่ออกมาหลายกล่อง.

ขนมกุ้ยฮัว? ทุกคนตกใจเล็กน้อย,เจ้าเป็นคนทำมาจริงๆรึ?ขนมกุ้ยฮัว?

มีเพียงแค่เทียนหลิงเอ๋อและเนี่ยชิงชิงเท่านั้นที่รู้ว่าขนมกุ้ยฮัวหมายความว่าอย่างไร,การกระทำของจงซานนั้นไม่มีใครรู้ว่า,สิ่งนี้ทำให้หลิงเอ๋อพึงพอใจ.

การเกี้ยวพานหลิงเอ๋อ,จงซานที่มาก่อนใครเพื่อน,และยังสอนหลิงเอ๋อตกปลาก่อน,การตกปลาของเขาก็ทำให้หลิงเอ๋อชื่นมชมได้,ทุกอย่างที่ทำนั้นล้วนแล้วแต่ทำให้จงซานได้รับคำชื่นชมกว่าใครเพื่อน,ตอนนี้สถานการณ์ที่คนอื่นไม่รุ้,จงซานก็เผยให้เห็นว่าตัวเขาที่รู้เข้าใจนางมากกว่าใคร.

การกระทำของจงซานที่ทุกคนไม่เห็นว่ามีจุดเด่นอะไร,หากแต่กลับสร้างความประทับใจได้มากกว่าคนอื่น.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.