Immortality Chapter 436 The smoke sea fishes
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 436 ตกปลาในทะเลเหยี่ยน.
Chpater 436 The smoke sea fishes
烟海垂钓
ตกปลาในทะเลเหยี่ยน.
"หารึ? เขาจำเป็นต้องหาอย่างงั้นรึ?
ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองหลีโห่วเซิ่ง,และคนอีกหลายๆแห่ง,ต่างก็เร่งรีบเขียนคำอวยพรให้กับเขามากมาย!"เนี่ยชิงชิงที่ส่ายหน้าไปมาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ใช่แล้ว,ที่ด้านนอกตำหนักหนานหมิงกงเวลานี้,มีคนมากมายต่างก็ต้องการเขียนคำอวยพรให้กับเขาไม่ใช่รึ?
เห็นได้อย่างแจ่มแจ้งพวกเขาแย่งเข้ามาเขียนคำอวยพร,หลายๆคนที่ไม่มีโอกาสได้เขียนต่างก็ต้องเก็บความขมขื่นเอาไว้,เหล่าคนที่ต่อแถวหลังสุด,มีความปรารถนาแรงกล้าขนาดใหน,ที่ต้องการเขียนคำอวยพร.
เมื่อเนี่ยชิงชิงเล่าเรื่องดังกล่าวให้หลิงเอ๋อฟังว่าข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น,ปากเล็กๆของนางถึงกับขดเป็นวงกลมเลยทีเดียว.
400 โต๊ะ,มีผ้าขาวที่ยาวเป็นพิเศษ,พร้อมกับคนต่อแถวยาวจนมองไม่เห็นหาง,คนแล้วคนเล่าที่ต่อแถวเข้ามาเขียน.
"มีคนมากมายขนาดนั้นเลยรึ?"เทียนหลิงเอ๋อแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน.
"เจ้าสามารถมองจากเกาะลอยฟ้าลงไปด้านล่างในเมืองหลีโห่วเซิ่งนั้นมีแถวสีร้อยแถวที่ต่อแถวยาวออกไปไม่เห็นหางได้."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกหวั่นไหว.
......
ตำหนักหนานเทียนกง.
จงซานและเซียนเซิงซือยืนอยู่ห่างออกมาไม่ไกลจากตำหนักสมบัติ.
"เป็นไปตามที่พวกเราได้คาดการณ์ไว้."เซียนเซิงซือกล่าว.
"อืม,จากนี้ความปลอดภัยของยาเซียนอมตะ,มอบให้เซียนเซิงซือเป็นคนจัดการทั้งหมด."จงซานกล่าว.
"ฝ่าบาทโปรดวางใจ,ด้วยเจียงซือปู่ซา 2 ตน,ยาเซียนอมตะ,ตราบเท่าที่ไม่ใช่ระดับระดับราชันย์แท้,ไม่มีใครสามารถขโมยมันไปได้."เซียนเซิงซือกล่าว.
"อืม,ระดับราชันย์แท้หรือสูงกว่านั้น,องค์รักษ์ของเนี่ยฟ่านเฉินย่อมจับจ้องตามองอยู่อย่างแน่นอน."จงซากล่าว.
"ครับ!"เซี่ยนเซิงซือรับคำ.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายนับไม่ถ้วนจากทุกสถานที่ต่างก็เดินทางมายังเมืองหลีโห่วเซิ่ง,เพียงแค่มาถึง,ต้องรู้สึกจริงจัง,หวาดผวาไปตามๆกัน,กับแถวที่ยาวเฟื้อยออกมา.
ด้วยวิธีการเช่นนี้จะไม่เป็นที่สนใจต่อคนข้างนอกได้อย่างไร.
.................
โอกาสเชื่อมความสัมพันธ์กับกงจูหลิงเอ๋อทุกๆห้าวัน,ครั้งที่หนึ่งก็มาถึง.
ที่ด้านเหนือของเมืองหลีโห่วเซิ่งนั้น,มีทะเลเหยี่ยน,มีชายฝั่งยาว,ซึ่งกงจูและคนอื่นๆได้ตกลงจะมาตกปลากันที่นี่.
ตกปลา,นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากที่จะออกมาจากตำหนักในแต่ละครั้ง,ทว่าเพื่อหลิงเอ๋อเนี่ยชิงชิงจึงตัดสินใจเช่นนี้,แท้จริงแล้วหลิงเอ๋อนั้นนางไม่ได้ชื่นชมศิลปะ,ไม่ได้ชื่นชอบในการบำเพ็ญ,หรือไม่แต่ใส่ใจในงานเลี้ยงต้อนรับ,กินดื่มทั่วไป,สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการ,สิ่งที่หลิงเอ๋อคิดนั้นเกินจิตสำนึกของคนทั่วไป,เนี่ยชิงชิงจำดึ้งเรื่องเล่าของจงซาน,ว่าหลิงเอ๋อนั้นชอบตกปลา.
จงซานที่ได้รับการแจ้งจากเนี่ยชิงชิง,ให้เดินทางมายังชายหายทะเลเหยี่ยน.
สถานที่ที่แห่งนี้เป็นอ่าวแห่งหนึ่ง,เป็นพื้นที่ทะเลยื่นเข้ามาในแผ่นดิน,ทะเลเหยี่ยนนั้น,เป็นเหมือนกับแหลมที่ยื่นเข้ามา,รอบๆชายฝั่งนั้นมีสถานที่หลายแห่ง,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นสถานที่ปลอดภัย.
ขณะที่จงซานมาถึงนั้น,หลิงเอ๋อและเนี่ยชิงชิง,เวลานี้กำลังสั่งการให้ผุ้ใต้บังคับบัญชาสร้างร่มกันแดด,เพิงที่พักเอาไว้รอบๆ.
จงซานที่นำคนสามคนมาด้วย,จื่อเห่าหลางเจียง,หลินเซียวและหลิวอู๋ซ่าง.
ที่ไกลออกไปนั้น,จงซานที่มองออกไปเห็นชิงหงยืนอยู่ไกลๆ.
"จื่อเห่า!"จงซานที่เตะไปที่ขาของจื่อเห่าหลางเจียง.
จื่อเห่าหลางเจียงที่แทบจะไม่สามารถสงบใจตัวเองเอาไว้ได้เลย.
"จอมพล,โปรดวางใจ,มีข้าอยู่!"หลินเซียวกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า,ด้วยมีหลินเซียวคอยช่วยออกความคิดให้กับจื่อเห่า,จงซานก็รู้สึกเบาใจ,ถึงแม้ว่าจื่อเห่าจะโง่ไปหน่อย,ทว่าหลินเซียวน่าจะมีวิธีสร้างโอกาสให้กับพวกเขา.
ที่ไกลออกไปนั้น,เนี่ยชิงชิงที่เห็นจงซานแล้ว.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าไม่มีอะไรทำ,ไม่ลองฝึกตกปลาก่อนล่ะ,เมื่อถึงเวลาจะไม่สามารถตกปลาได้นะ!"เนี่ยชิงชิงกล่าว.
"อืม!"หลิงเอ๋อที่วิ่งเข้ามาคว้าไปยังคันเบ็ดที่ยาวเรียว,พร้อมกับเข้าไปนั่งที่ชายฝั่ง,ซึ่งมีเก้าอี้ยาว,เป็นฝั่งที่ให้สามารถยื่นเบ็ดตกปลาลงไปในทะเลได้.
หลิงเอ๋อนั่งลง,พร้อมกับจับคันเบ็ดยื่นออกไป.
นางที่จับคันเบ็ดนั้น,หลิงเอ๋อที่ราวกับรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาในทันที,ในความทรงจำนั้น,นางจำได้ว่าไม่เคยตกปลา,จะรู้สึกคุ้นเคยได้อย่างไร?
หรือว่าจริงๆแล้วในอดีตนางและจงซานเคยตกปลาด้วยกันอย่างงั้นรึ?
หากแต่เป็นเหมือนเช่นเดิม,เทียนหลิงเอ๋อที่นั่งตกปลา,แต่ไม่ได้ปลา,จ้องมองไปยังปลามากมายที่แหวกว่ายไปมา,เป็นเหมือนเช่นในอดีตปลามากมายไม่มากินเบ็ดเลยสักตัวเดียว.
หงสาเพลิงที่อยู่บนไหล่นางที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,ร้องไปมา,ไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร.
"ไม่ได้ปลาอย่างงั้นรึ!"
หลิงเอ๋อที่ยกเบ็ดขึ้น,ได้ยินเสียงหล่นลงน้ำเบาๆ,เหมือนกับก่อนหน้านี้,เหมือนกับในฝันที่นางตกปลาไม่ได้สักตัว,ก่อนที่นางจะหันหน้ากลับไป,ซึ่งเห็นจงซานที่เผยยิ้มออกมา.
เห็นจงซาน,ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องใบหน้าแดงด้วย.
จงซานที่เห็นหลิงเอ๋อกระอักกระอ่วน,ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ก่อนที่จะหยิบเบ็ดขึ้นมาและกล่าวว่า,"เรียนจากข้า!"
จงซานที่เปลี่ยนขอเกี่ยว,พร้อมกับใส่เหยื่อลงไป,ก่อนที่จะขวางเบ็ดไม่ไผ่ออกไป,พร้อมกับรอคอยอย่างใจเย็น.
หลิงเอ๋อที่ลอบๆมองท่าทางของจงซาน.
"ตกปลาจะต้องอดทน,ไม่ควรร้อนใจ,
ไม่เร่งรีบ,ไม่เช่นนั้นแล้วปลาจะกินเบ็ดได้อย่างไร."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จริงรึ?"หลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางสงสัย,หงสาเพลิงตัวเล็กบนไหล่นางจ้องมองไปยังจงซาน,แสดงท่าทางแปลกประหลาด.
"แน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
จงซานที่ค่อยๆสอนหลิงเอ๋ออย่างอดทน,หลังจากนั้นไม่นาน!
"โอ๊ะ โอ๊ะ
โอ๊ะ,ปลาติดเบ็ดแล้ว,ปลาติดเบ็ดแล้ว!"หลิงเอ๋อที่ยกคันเบ็ดขึ้นมาด้วยความอดทน.
คันเบ็ดของหลิงเอ๋อที่ยกขึ้นมาทันที,พร้อมกับจับมันแน่น.
นางที่ตื่นเต้นดึงเบ็ดขึ้นมา,พริบตาเดียว,ปลาตัวโตก็ถูกดึงขึ้นมาบนฝั่ง.
ปลาตัวโตที่เต้นไปมาบนฝั่ง,นางที่กระโดดไปมา,ก่อนที่องค์รักษ์ของนางจะเข้าไปจับมันอย่างรวดเร็ว,ทว่าเทียนหลิงเอ๋อนั้นตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก,ปลา,ตกปลาได้แล้ว!
นางที่เผยยิ้มให้กับจงซานด้วยความซาบซึ้ง.
"จงซาน,วิธีของเจ้า,ร้ายกาจจริงๆ!"หลิงเอ๋อทีกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนฝั่ง,เนี่ยชิงชิงที่เห็นท่าทางของหลิงเอ๋อตื่นเต้นดีใจ,แววตาของนางที่รู้สึกซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย.
จ้องมองไปยังปลาตัวโตที่องค์รักษ์นางจับเอาไว้,และใส่ลงไปในบ่อเล็กๆ,หลิงเอ๋อรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก,แน่นอน,การจับปลาเป็นอะไรที่ง่ายดาย,สำหรับผู้ฝึกตน,เพียงแค่ใช้สัมผัสเทวะและใช้วิชาบางอย่างก็ได้แล้ว,หากแต่การใช้เบ็ดตกปลา,หลิงเอ๋อที่ไม่ได้ใช้วิชาอะไรเลย,เรื่องนี้จะไม่ทำให้นางตื่นเต้นได้อย่างไร?
ขณะที่หลิงเอ๋อเต็มไปด้วยความสุข,ที่ไกลออกไปนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งในชุดสีดำที่บินตรงมา.
กลุ่มคนกว่าห้าสิบคน,ทุกคนต่างสวมชุดสีดำ,นำมาโดยไท่จื่อราชวงศ์ต้าเฉิง,เจ้าเทียนชา!
เจ้าเทียนชาที่นำคนกลุ่มหนึ่งบนลงมา,หลิงเอ๋อที่ไม่สนใจปลาที่ตกได้อีกแล้ว,ทว่าเวลานี้ได้จ้องมองไปยังเจ้าเทียนชาด้วยความตื่นเต้นและชื่นชม.
"ศิษย์พี่ใหญ่!"หลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความดีใจประหลาดใจ.
ในเวลาเดียวกัน,จงซานที่อยู่ไกลออกมาก้าวเข้ามาช้าๆ.
"หลิงเอ๋อ,ได้พบกันแล้ว!"เจ้าเทียนชาที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,เขาได้สืบมาก่อนแล้วว่าเทียนหลิงเอ๋อนั้นได้สูญเสียความทรงจำดังนั้นจึงทำให้เขาดีใจพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
ศิษย์พี่ใหญ่ที่ยิ้มให้กับนางรึ?
หลิงเอ๋อที่ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที,ร่างกายที่ราวกับสั่นสะท้านทีเดียว.
ทว่าทันใดนั้น,หลิงเอ๋อได้จ้องมองไปยังจงซาน,เห็นแววตาที่ดูอ้างว้างของจงซาน.
พริบตาเดียวนั้น,ความตื่นเต้นที่มี่อยู่ภายในใจถึงกับหยุดชะงัก,ราวกับว่ามีหมัดที่หนักหน่วงกำลังโจมตีเข้ามาอย่างรุนแรง,มันได้ทุบความรู้สึกที่ตื่นเต้นดีใจนั้นให้มลายหายไป.
"คารวะกงจูชิงชิง!"เจ้าเที่ยนชาที่กล่าวต่อเนี่ยชิงชิงที่ก้าวเขามา.
"ไท่จื่อเจ้าอย่าได้มากพิธี."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวตอบ.
"จงซาน!
พบกันแล้ว!"เจ้าเทียนชาที่ราวกับต้องการกล่าวยั่วจงซาน.
แน่นอนว่าเจ้าเทียนชานั้นรับรู้ว่าจงซานเวลานี้ได้กลับมาตามจีบหลิงเอ๋อไหม่แล้ว,ทำให้เขาตั้งมั่นที่จะเอาชนะใจเทียนหลิงเอ๋อในครั้งนี้ให้ได้.
เขาที่วาดหวังที่จะชนะจงซาน,ทำให้จงซานต้องเจ็บช้ำแทบกระอักโลหิตให้จงได้.
สิบปีก่อน,สตรีสองคนที่เขามุ่งหวัง,ท้ายที่สุดเพราะจงซาน,ทุกคนต่างก็หายไปหมด,เทียนชาที่เคียดแค้นอย่างที่สุด,ไม่เพียงแต่ต้องการแก้แค้นทางร่างกาย,เขาจะต้องแก้แค้นทางจิตใจด้วย,ด้วยการคว้าหลิงเอ๋อมาเป็นภรรยาของเขาให้ได้,เขาจะต้องแย่งทุกอย่างมาจากจงซานให้หมด.
ความเกลียดชังของเทียนชานั้น,มันได้ฝังแน่นจมลึกลงไปในกระดูกสลักอยู่ในใจของเขา,ไม่มีวันลบเลือน.
"ศิษย์พี่ใหญ่!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เทียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา,สายตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,หลิงเอ๋อไม่รู้ไม่แปลก,หากแต่จงซานไม่รู้รึอย่างไรว่าเขาถูกไล่ออกจากสำนักไคหยางแล้ว?
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปนั้นคนจำนวนสามสิบคนก็บินตรงมา.
ที่นำหน้านั้นคือเสี่ยวเหยาโห่ว,เนี่ยกวง! พร้อมกับผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ 29
คนก่อนหน้านี้เขาเคยพาไปที่ราชวงศ์จักรพรรดิต้าจินนั่นเอง.
"หลิงเอ๋อ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ร่อนลงมาบนพื้น,เผยสีหน้าแววตาพร้อมรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
บนใบหน้าของหลิงเอ๋อนั้นอาบไปด้วยความรังเกียจ,ไร้ซึ่งความสนใจ.
"หลิงเอ๋อ,ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกไม่ดีกับข้านัก,ทว่าคนด้านนอกนั้นชอบพูดจาอะไรไร้สาระ! เจ้าอย่าได้เชื่อคำพูดของคนอื่นที่กล่าวใส่ร้ายข้า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่เผยท่าทางว่าตัวเองนั้นเป็นผู้บริสุทธิ์
ถึงกระนั้นหลิงเอ๋อเองก็หาได้สนใจเหมือนเช่นดั่งเดิม.
จงซานที่จ้องมองไปยังเสี่ยวเหยาโห่ว"เสี่ยวเหยาโห่ว,สบายดีหรือไม่?"
เสี่ยวเหยาโห่วจ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่าร่างกายหยุดนิ่ง,แววตาที่เผยความกลัวออกมา,ต้องไม่ลืมว่านับตั้งแต่เด็กจนโต,ไม่เคยมีใครเคยข่มเหงรังแกเขา,มีเพียงแค่จงซานเท่านั้น,ที่ทุบตีเขาด้วยความเจ็บปวด,ทำให้ภายในใจของเขามีเงามืดที่ไม่สามารถลบออกไปได้ง่ายๆ.
"อืม!"เซียนเหยาโห่วตอบกลับด้วยเสียงทุ้ม.
ชิ!
หลิงเอ๋อเป็นภรรยาเจ้ารึ?
รอให้ข้าจีบนางได้ก่อนเถอะ,แล้วเจ้าจะเห็น,ทีของข้า,ข้าจะตอบแทนร้อยเท่าพันเท่าไปที่นาง,ข้าจะให้เจ้าและนางต้องร้องขอความตาย,ไม่อยากมีชีวิตอยู่!
จงซาน,เจ้าเทียนชาและเสี่ยวเหยาโห่ว,ตอนนี้มาครบสามคนแล้ว! ตอนนี้ยังเหลืออีกหนึ่ง.
ขณะที่ทุกคนคิดอยู่นั้น,ที่ไกลออกไป,ที่ขอบฟ้าไกลก็มีคนบินมา.
สองคน,หนึ่งในนั้นก็คือเส้าเฟยโห่ว.
จงซานเคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน,ผู้มีความสามารถในการคำนวณ,เป็นวีรบุรุษผู้กล้าของต้าหลีเลยก็ว่าได้.
จงซานที่มองเห็น,ที่อ้อมกอดของเส้าเฟยโห่ว,มีผู้หญิงคนหนึ่ง.
ไม่,เด็กหญิง,ธิดาของเส้าเฟยโห่ว,ปิงปิงนั่นเอง.
นี่เส้าเฟยโห่วนำบุตรสาวตัวเองมาจีบหลิงเอ๋ออย่างงั้นรึ?
"ท่านพ่อ,ตรงนั้น?"ปิงปิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"อืม!"เส้าเฟยโห่วพยักหน้า,ยิ้มเฝื่อนๆออกมา,เห็นได้ชัดเจนว่าเขานั้นเอ็นดูบุตรสาวมาก.
พริบตาเดียว,เส้าเฟยโห่วนำปิงปิงร่อนลงมายืนอยู่ต่อหน้าคนทั้งสี่.
"คาระวะกงจูหลิงเอ๋อ! คารวะกงจูชิงชิง!"เส้าเฟยโห่วที่ลงถึงพื้นและกล่าวออกมา.
"เส้าเฟยโห่วกล่าว,นี่คือ?"กงจูชิงชิงสอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"เขาคือบิดาของข้า!"ปิงปิงที่เอ่ยตอบในทันที.
บิดารึ?
ทุกๆคนที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,เส้าเฟยโห่วนับว่ากล้าจริงๆ!
"เส้าเฟยโห่วมากความสามารถจริงๆ,มาจีบหลิงเอ๋อ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะนำบุตรสาวมาด้วยรึ?"เส้าเฟยโห่วที่กล่าวเหยียดหยันออกมา.
"ใช่แล้ว,แล้วเป็นอะไรอย่างงั้นรึ?"เส้าเฟยโห่วที่เผยรอยยิ้มเย้ยหยันเสี่ยวเหยาโห่ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น