Immortality Chapter 432 Above deliberation hall

Immortality Chapter 432  Above deliberation hall

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 432 ในท้องพระโรง.

Chapter 432  Above deliberation hall

朝堂之上

 ในท้องพระโรง.

เห็นเที่ยนหลิงเอ๋อที่ขึ้นไปนั่งบนเปลญวน,พร้อมกับแกว่งไกลอย่างมีความสุขเหมือนดั่งเช่นในอดีต,จงซานนึกถึงขึ้นมาได้,ใบหน้ารอยยิ้มที่แช่มชื่นเผยออกมา.

เนี่ยชิงชิงในเวลานี้แอบซ่อนอยู่ในพื้นที่แห่งหนึ่ง,เป็นป่าเล็กๆเฝ้ามองห่างๆ.

"นี่คือขนมกุ้ยฮัวที่ข้าทำเอง,เทียนหลิงเอ๋อในนิทานนั้น,นางชอบกินสิ่งนี้,เจ้าลองกินขนมกุ้ยฮัวของข้าสิ."จงซานที่นำกล่องเล็กๆออกมาเป็นสิ่งของที่เขาได้ทำเอาไว้ก่อนหน้านี้สองวัน,พร้อมกับยื่นให้กับนาง.

เทียนหลิงเอ๋อที่อยากรู้อย่างเห็น,พร้อมกับเปิดมันออกมา,พร้อมกับเริ่มกินมัน,ทันใดนั้นดวงตาที่เปล่งประกาย,ราวกับว่ามันของที่นางชอบที่สุด,ดูเหมือนว่าขนมกุ้ยฮัวนี้คือสิ่งที่นางชอบกินเป็นอย่างมาก,อดไม่ได้ถึงกับต้องเลียนิ้วตัวเองตามทีเดียว.

นางยอมรับ,เทียนหลิงเอ๋อที่ร่าเริงขึ้นมา,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความตกใจ,ไม่ได้เลียนิ้วตัวเองต่อไป,พร้อมกับวางขนมกุ้ยฮัวลงข้างๆ,ไม่กินต่อไป.

ทำไมล่ะ? ทำไมตัวนางกับเรื่องเล่าเทียนหลิงเอ๋อช่างเหมือนกันจริง.

จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับเล่าเรื่องระหว่างเขากับเทียนหลิงเอ๋อต่อไป.

ขณะที่เขากล่าวถึงเรื่องการเดิมพัน,เทียนหลิงเอ๋อก็นำลูกเต๋าออกมาด้วยความอยากรู้,ก่อนที่จะพูดถึงเรื่องช่วยหมาป่าน้อย,และการพิสูจน์ลายนิ้วมือเพื่อจับโจร,จนทำให้นางต้องยกนิ้วโป้งให้ทีเดียว.

จงซานยังคงเล่าต่อ,เล่าถึงผลโลหิตนิพพาน,กล่าวถึงชายชราที่ถูกขังเอาไว้ใต้ลาวา,กล่าวถึงเรื่องที่ทั้งสองลอยออกมาจากปากภูเขา,ดวงตาของเทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.

เรื่องราวยิ่งเล่า,ยิ่งน่าสนใจ.

เมื่อเล่าถึงเรื่องที่จงซานถูกอสรพิษกลืนลงท้อง,ภายในใจของเทียนหลิงเอ๋อที่รัดตรึง,กำหมัดแน่น.

กล่าวถึงเทือกเขาป้าเหมิน,เทียนหลิงเอ๋อยิ่งเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น.

จงซานยังคงเล่าเรื่องราวต่างๆ,ไปจนถึงการที่ทั้งสองไปเก็บบุปผาอสนี,พร้อมกับตงลงไปในหุบเขาแมงป่องสายฟ้า,ร่างกายของเทียนหลิงเอ๋อที่สั่นเทิ้มสัมผัสได้ถึงความรู้สึก.

และยังกล่าวถึงรหัส"ขนมกุ้ยฮัว"จงซานที่ทำการขวางสายฟ้าบังร่างให้เทียนหลิงเอ๋อเพื่อให้หลิงเอ๋อกลับสำนักตามคนมาช่วย.

เมื่อถึงเรื่องราวดังกล่าวน้ำตาของเทียนหลิงเอ๋อที่ไหลออกมาไม่หยุด,แม้แต่หัวใจของนางที่สั่นไหว,ราวกับว่าเวลานี้มันกำลังเต้นแรง,รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ,ความรู้สึกที่อื้ออึ้งสุมอยู่ในใจ,ราวกับว่ากำลังตำหนิตัวเองอยู่.

จงซานที่หยุดเล่า.

เนี่ยชิงชิงที่ก้าวออกมา,พร้อมกับเข้ามากอดเทียนหลิงเอ๋อพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับนาง,ขณะที่นางจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนมากมาย.

"วันพรุ่งนี้เจ้าค่อยมาเถอะ!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาในทันที.

"อืม!"จงซานพยักหน้า,ก่อนที่จะถอยออกไป.

พร้อมกับไปเรียกจื่อเห่าหลางเจียง,กลับคฤหาสน์หนานหมิงกง.

.............

ภายในตำหนักหนานหมิงกง.

"วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อเห่าหลางเจียง.

"อืม,นับว่าดี!"จื่อเห่าหลางเจียงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางที่แตกต่างไปจากเดิม.

"อืม!"จงซานไม่ได้สอบถามอะไรออกไป.

เช้าวันถัดมา,จงซานที่มาหาเทียนหลิงเอ๋ออีกครั้ง,เวลานี้ดูเหมือนว่าความรู้สึกนางจะเปลี่ยนไป,ไม่ใช่ความรู้สึกที่ระวัง,แต่เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อน.

จากนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่ได้กินขนมกุ้ยฮัวนั่งฟังเรื่องราวของจงซานที่เล่าเรื่องต่างๆที่ผ่านมาด้วยจิตใจที่สั่นไหว.

กับหญิงสาวที่ระเอียดอ่อน,แทบจะในทันทีเทียนหลิงเอ๋อและเนี่ยชิงชิงที่ได้ฟังเรื่องเล่าของจงซาน,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ,เข้าใจในความรู้สึกที่จงซานมี.

การเล่าเรื่องที่ติดต่อกันสี่วัน,อย่างไรก็ตามหญิงสาวทั้งสองก็ยังสนใจที่จะฟัง,ตลอดสี่วันนี้ราวกับว่าได้ประสบด้วยตัวเอง.

"เจี่ยเจี่ย,ข้าคงขอกลับก่อน,ข้าคิดว่าคงไม่กลับมาที่นี่แล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยสายตาที่แดงกล่ำ.

"อืม."เนี่ยชิงชิงพยักหน้า.

ขณะที่เทียนหลิงเอ๋ออุ้มเสี่ยวหง,เตรียมจากไป.

"สิ่งเหล่านี้คืออะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามเกี่ยวกับอาหารของหงสา.

ทว่าจงซานที่แสร้งทำมันหกลงพื้น,ซึ่งเป็นเม็ดขาวขนาดเล็กสีแดง.

จงซานที่เก็บมาจำนวนหนึ่งเพื่อที่จะนำไปให้เซียนเซิงซือตรวจสอบว่ามันคือสิ่งวิเศษอันใด.

"นี่คือข้าวเพลิงประสาน,เป็นอาหารของเสี่ยวหง!"เทียนหลิงเอ๋อที่เก็บเม็ดข้าวพร้อมกับอุ้มหงสาเพลิงจากไปทันที.

เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่จากไปแล้ว,จงซานที่สูดหายใจลึก.

"ไม่ผิด,ผนึกของจื่อจุ้นหงส์เพลิงนั้น,เป็นไปไมได้ที่จะคลายออกง่ายๆ."เนี่ยชิงชิงส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.

"ไม่ว่ามันจะมีผลหรือไม่,อย่างไรก็ต้องขอบคุณ!"จงซานที่กล่าวต่อเนี่ยชิงชิง.

"หืม!"

จงซานที่กล่าวลา,ก่อนที่จะพาจื่อเห่าหลางเจียงกลับตำหนักหนานหมิงกงอีกครั้ง.

"เจ้าจีบชิงหง,เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานจ้องมองไปยังจื่อเห่าหลางเจียง.

"หืม,ก็ดี!"จื่อเห่ากล่าว.

"ก็ดีรึ? ดีอย่างไร?"

"หืม."

"แล้วชิงหงเป็นอย่างไร?"จงซานที่ไม่ได้มองไปยังจื่อเห่า.

"หืม."จื่อเห่าที่ดูลังเล.

จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อเห่าหลางเจียง.

"อย่าบอกข้านะ,สี่วันมานี้,เจ้าบอกว่าดี,นี่,เจ้าไม่เคยพบหน้าชิงหงเลยรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังจื่อเห่า.

จื่อเห่าหลางเจียงที่อดไม่ได้ที่ต้องโค้งศีรษะลงพยักหน้าด้วยท่าทางละอายใจ.

”!”

หลังจากนั้นสองวัน,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,ตำหนักหลีโห่วเซิ่ง,จงซานที่รอคอยอย่างอดทน.

"เบิกตัว,ทูตราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เข้าสู่ตำหนักหลีโห่วเซิ่งได้."

จงซานที่ก้าวขึ้นบันได,มุ่งตรงไปยังตำหนักหลีโห่วเซิ่ง.

ขณะที่ก้าวเข้ามาที่ประตู,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นจากด้านใน.

"รายงานฝ่าบาท,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเฉิง,เจ้าเทียนชา,เพิ่งเดินทามาถึงเมื่อคืน,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเฉิงมีความคิดต้องการสวามิภัค,ขอเข้าพบกับฝ่าบาท,เพื่อหาเรื่องเรื่องดังกล่าว."

"ราชวงศ์ต้าเฉิงต้องการสวามิภัคอย่างงั้นรึ? ราชวงศ์ราชันย์ต้าเฉิงและราชวงศ์สวรรค์ของพวกเราต่างก็มีความขัดแย้งสู้รบกันตลอดไม่เคยเพลี้ยงพล้ำต่อกัน,วันนี้กลับคิดที่จะสวามิภัคพวกเราอย่างงั้นรึ?"

"ให้เข้ามาได้."เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.

"รับด้วยเกล้า!"ทุกคนที่เงียบไปในทันที.

จงซานที่ก้าวเข้ามาในห้องโถง,ในเวลาเดียวกันที่,ขันทีชราก้าวออกไปจากนอกห้องโถง,เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังไปพบกับเจ้าเทียนชา.

ภายในห้องโถง,เหล่าข้าราชบริพารที่ตั้งสองแถว,ซึ่งมีเซิ่งซ่างเนี่ยฟ่านเฉิงนั่งอยู่ตรงกลางบนสุด,เหมือนกับท้องพระโรงราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ดูน่าเกรงขาม,ศักดิ์สิทธิ์ไม่ต่างกัน.

แถวของขุนนางทั้งสองนั้น,มีคนที่จงซานรู้จักด้วย,หนึ่งคือเสี่ยวเหยาโห่วที่จ้องมองมายังเขาด้วยใบหน้าที่เหยียดหยัน,อีกคนคือเส้าเฟยโห่วที่เผยยิ้มออกมาอย่างมีไมตรีจิต.

"ทูตต้าโหลว,จงซาน,คารวะเซิ่งซ่างต้าหลี,ขอให้เซิ่งซ่างก้าวสู่ความเป็นนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนสวรรค์!"จงซานที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.

"ทูตต้าโหลว? เจ้าเป็นตัวแทนราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเดินทางมา,ด้วยเป้าหมายใด?"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.

"ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวและต้าหลีนั้น,อยู่ภายใต้ผืนฟ้าเดียวกัน,แม้ว่าจะอยู่ห่างไกล,ทว่าเซิ่งซ่างของทั้งสองต่างก็เป็นสหายเก่ากันมาก่อน,ดังนั้นการเดินทางมาของจงซานครั้งนี้,ก็เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองราชวงศ์ให้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม,ในเวลาเดียวกันเพื่อส่งเสริมความสัมพันธ์,ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวที่มีผลไม้วิญญาณพิเศษที่มีเฉพาะต้าโหลวนำมามอบให้,และใคร่ขอและเปลี่ยนกับผลไม้วสันต์พันปี,เพื่อความสัมพันธ์ที่ดีของทั้งสองราชวงศ์!"จงซานที่กล่าวออกมา.

"อืม!"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.

จากนั้นขันทีได้นำถาดออกมา.

จงซานที่นำผลไม้วิญญาณราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวหนึ่งผล,วางไปบนถาด.

ผลไม้วิญญาณที่มีพลังวิญญาณมากมายอัดแน่นอยู่,มันได้กระจายออกไปรอบๆห้องโถง,ทุกคนสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่พลุ้งพล่านแผ่ไปทั่วทุกรูขุมขนของทุกคน.

ผลไม้วิญญาณต้าโหลว,เป็นผลไม้วิเศษระดับเจ็ด,ที่ล้ำค่าเป็นอย่างมาก.

กับของวิเศษที่วางต่อหน้า,ด้วยมันอยู่ภายในท้องพระโรง,ทุกคนจึงทำได้แค่จับจ้องมองมายังผลไม้วิญญาณ,พร้อมกับอุทานออกมาเบาๆ,และทำให้ตัวเองสงบลง.

หลังจากที่นำผลไม้วิญญาณจากไปแล้ว,ขันทีผู้หนึ่งก็นำผลไม้สีเงินออกมา.

ผลไม้ขนาดเท่ากับกำปั้น,หากจ้องมองให้ดี,รอบๆผิวของมันราวกับว่าเป็นหนังของอสุรพิษ.

ผลไม้ระดับแปด,ผลวสันต์พันปี.

เห็นผลไม้ดังกล่าว,จงซานที่รับรู้ได้ในทันที.

ทันใดนั้นเขาก็นำกล่องหยกขนาดเล็กออกมา,พร้อมกับใส่มันเข้าไปอย่างระมัดระวัง.

"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"จงซานที่สำเร็จภารกิจ,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"ได้ยินมาว่ากงตงซานราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ได้รับยาเซียนอมตะมา,ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่?"เสี่ยเหยาโห่วที่สอบถามออกมาในทันที.

ยาเซียนอมตะ? เหล่าข้าราชบริพาร,สีหน้าแววตาที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความหวัง.

"เจ้าหน้าที่ผู้นี้,มีนามว่าอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวตอบต่อเสี่ยวเหยาโห่ว.

กับคำพูดที่จงซานสอบถามออกมาเช่นนี้ทำให้ใบหน้าของเสี่ยวเหยาโห่วถึงกับกระตุก,นี่เขาไม่รู้จักข้าอย่างงั้นรึ? จงใจกระทำให้เขาขายหน้าชัดๆ.

"ข้าคือเสี่ยวเหยาโห่วราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,เนี่ยกวง!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.

"เสี่ยวเหยาโห่ว! จงซานต้องจดจำเอาไว้แล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าเหล่าข้าราชบริพารจะมีคนรู้จัก,ข้านั่งอยู่แต่ภายในตำหนักหนานหมิงกง,ดูเหมือนว่าจงซานจะได้รู้จักสหายเพิ่มขึ้นอีกแล้ว."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,ก่อนที่จะเงียบไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับเรื่องของยาเซียนอมตะ.

ทุกๆคนถึงกับตกใจเล็กน้อย,ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล่าวปัดส่งไปเช่นนี้? ทุกคนต่างก็ต้องการรับรู้เรื่องยาเซียนอมตะ,เกี่ยวกับอะไรกับสหาย? ส่วนเสี่ยวเหยาโห่วเอง,ก็นับว่าเป็นคนที่บ้าคลั่ง,สหายรึ? เป็นสหาย,แต่สายตาที่ราวกับจะกินเลือดเนื้อนั่นคืออะไร?

บางที่เนี่ยฟ่านเฉินคิดว่าคนทั้งคู่อาจจะมีความบาดหมางกันมาก่อน,จึงไม่คิดที่จะปล่อยให้เนี่ยกวงทำอะไรให้เสียหาย.

"จงซาน,ข้าได้ยินมาว่าเจ้าได้รับยาเซียนอมตะมา,จริงๆรึ?"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง.

ทั่วท้องพระโรงในเวลานี้,ต่างก็จ้องมองมายังจงซานด้วยความหวัง.

"เรียนเซิ่งซ่างต้าหลี,เรื่องนี้หาใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด."จงซานกล่าวปฏิเสธ.

กับคำพูดของจงซานนั้น,ทำให้เหล่าข้าราชบริพารได้แต่กดข่มความรู้สึกเอาไว้.

"เจ้าโกหก!"เสี่ยวเหยาโห่วตะโกนออกไปด้วยความโกรธ.

จงซานที่ไม่สนใจที่จะมองเสี่ยวเหยาโห่ว.

"แต่ว่า,จริงๆแล้ว,ข้าได้รับสิ่งของที่ลึกล้ำ,ไม่แน่ใจว่ามันคือยาเซียนอมตะหรือไม่,ทว่าข้ารับรู้ว่า,ตราบเท่าที่กินมันแล้วล่ะก็,อย่างน้อยจะช่วยเพิ่มชีวิตหยวนหนึ่งพัน,ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จก็ไม่อาจทราบได้."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

"ฮือ.วูซซ จอกแจก."

เสียงที่ดังก้องห้องโถง,เหล่าข้าราชบริพารต่างก็กระซิบกระซาบกัน,เป็นจริงๆรึ? ชีวิตหยวนหนึ่งพันรึ?ยาเซียนอมตะหรือไม่?

"หืม?"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจ.

"จงซานเองด้วยเกรงว่าอาจจะเข้าใจผิด,จึงไม่กล้ายืนยัน,ไม่รู้ว่าจะให้เซิ่งซ่างเต้าหลี,ช่วยบ่งชี้ตรวจสอบผลของมันได้หรือไม่."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

จงซานกล่าว,สายตาของข้าราชบริพารต่างก็จดจ้องมองไปยังเนี่ยฟ่านเฉิน,ซึ่งเนี่ยกวงเวลานี้ถึงกับลืมความโกรธ,แปรเปลี่ยนเป็นความสงสัยแทน.

"ตกลง!"เนี่ยฟ่านเฉินรับคำ.

"สิ่งนี้ดูเหมือนว่าจะมีจิตวิญญาณ,จึงไม่สามารถใส่เข้าไปในกำไลเก็บของได้,ที่ด้านล่างนั้น,ได้มีผู้ใต้บังคับบัญชาของข้ารออยู่,ขอให้ฝ่าบาทอนุญาตให้เขาเข้ามา."จงซานกล่าวอีกครั้ง.

”... ”

ไม่นานหลังจากนั้น,หลินเซียวที่อยู่ด้านล่าง,ได้นำกล่องหยกสีม่วง,ที่ด้านบนนั้นมีผนึกเก้ามังกรสลักอยู่,ก้าวเดินเข้ามาในตำหนักหลีโห่วเซิ่ง.

พริบตาเดียว,สายตาทุกคู่ที่จดจ้องมองไปยังกล่องหยกเก้ามังกรเป็นสายตาเดียวกัน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.