Immortality Chapter 431 The evil people have the evil person grinding

Immortality Chapter 431 The evil people have the evil person grinding

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 431 คนพาลย่อมต้องเจอคนพาลกว่า.

Chapter 431 The evil people have the evil person grinding

恶人自有恶人磨

  คนพาลย่อมต้องเจอคนพาลกว่า.

ตำหนักเซียนเหยา.

"มันเดินทางไปยังตำหนักกงจูชิงชิงจริงๆรึ?"เสี่ยวเหยาโห่วเนี่ยกวงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.

ที่ด้านหน้าเสี่ยวเหยวโห่วนั้นเป็นองค์รักษ์หลวงผู้หนึ่ง.

"เป็นจริงแน่นอน,โห่วเย่ก่อนหน้านี้ให้ข้าจับตาดูตลอด,ข้าเองก็ได้ติดตามอย่างใกล้ชิด,จนเห็นมันเดินทางไปยังตำหนักกงจูชิงชิง,ส่วนมีเรื่องอันใดนั้น,ข้าไม่สามารถทราบได้."องค์รักษ์ของเนี่ยกวงเอ่ยตอบ.

"ไม่จำเป็นต้องรู้ชัดเจนก็ได้,เพียงแค่รู้ว่ามันเข้าไปก็พอ."เสี่ยวเหยาโห่วที่เผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.

"ไปดูกัน!"เสี่ยวเหยาโห่วที่สั่งการให้กลุ่มผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้เตรียมตัว.

จากนั้น,พวกเขาก็เดินทางออกจากตำหนักเสี่ยวเหยาโห่วเดินทางไปยังตำหนักกงจูชิงชิงอย่างรวดเร็ว.

.........

ภายในตำหนักกงจูชิงชิง.

"เจ้าต้องการพบกับชิงเอ๋อย่างงั้นรึ?"เนี่ยชิงชิงจ้องมองจื่อเห่าหลางเจียงด้วยความสงสัย.

จื่อเห่าหลางเจียงที่ขวยเขิน,นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น,ไม่รู้ว่าตนเองจะกล่าวสิ่งใดออกไป.

จงซานเห็นจื่อเห่าที่ดูลุกลี้ลุกลนกระวนกระวายภายในใจรู้สึกหมั่นไส้ยิ่งนัก,เพียงแค่นี้ก็แข้งขาอ่อนอย่างงั้นรึ?

ไม่กล้าที่จะกล่าวสิ่งใดออกมา,ทำให้จงซานเป็นคนกล่าวออกมาก่อนว่า,"ก่อนหน้านี้จื่อเห่า,เคยพบชิงหง,เพียงแค่สบตา,ก็สัมผัสได้ถึงความงามของนาง,คิดถึงอยู่ทุกวันคืน,ชื่นชมนางยิ่งนัก,หลายปีมานี้ไม่มีคู่บำเพ็ญ,ครั้งนี้ได้มีโอกาสเดินทางมายังเมืองหลีโห่วเซิ่ง,เพื่อไม่ให้ต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต,จึงได้ขอให้กงจูชิงชิงช่วยส่งเสริมด้วย."

จงซานที่กล่าวเสร็จและยังเตะไปที่ขาของจื่อเห่า.

"หืม,ใช่,ใช่!"จื่อเห่าหลางเจียงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.

เนี่ยชิงชิงที่อ้าปากหว๋อ,ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นไปได้.

"กงจูชิงชิง,ให้พวกเขาได้พบกัน,ต้องไม่ลืมว่า,เรื่องของผู้ใหญ่,พวกเราอย่าได้ไปห้ามเลย."จงซานกล่าว.

กับคำพูดของจงซาน,ทำให้ใบหน้าของจื่อเห่าแดงซ่านทีเดียว,เนี่ยชิงชิงที่ได้สติกลับคืนมา,กล่าวออกมาว่า,"ชิงเอ๋อพักอยุ่สวนตะวันออก,หรือว่าให้ข้านำท่านไป."

"ไม่เป็นไร,เรื่องของพวกเรา,ให้พวกเราจัดการเถอะ,อย่าได้ลำบากเลย."จื่อเห่าหลางเจียงที่ตอบรับคำกระทำตามคำสั่งของจงซาน.

"เช่นนั้นก็ดี!"เนี่ยชิงชิงพยักหน้าแปลกๆ.

จะได้ไม่ต้องเสียเวลานำเขาไปพบกับชิงหง.

"ไปเถอะ!"จงซานกล่าว.

"อืม!"

จื่อเห่าหลางเจียงที่ได้รับคำสั่งมาให้เกี้ยวพานหญิงสาว,ส่วนจงซานเวลานี้เนี่ยชิงชิงนำเขาไปยังสวนตะวันตกเพื่อพบกับหลิงเอ๋อ.

ภายในที่พักของกงจูชิงชิง,สวนตะวันตกนั้นมีภูเขาขนาดเล็ก,มีลำธาร,ป่าไม้,เนินเขาเล็กๆอีกหลายแห่ง,เป็นภาพบรรยากาศที่งดงามนัก.

เทียนหลิงเอ๋อที่นำหงสามานั่งอยู่บนโต๊ะหินแห่งหนึ่ง,จ้องมองไปยังวิหกน้อยที่กำลังกินเม็ดข้าวสีแดงอยู่บนโต๊ะศิลา.

"หลิงเอ๋อ."เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมา.

ทันใดนั้นเทียนหลิงเอ๋อก็ลุกขึ้นในทันที,เต็มไปด้วยความวุ่นวายใจ.

เห็นจงซานมาด้วย,ภายในใจของเทียนหลิงเอ๋อยิ่งว้าวุ่นยิ่งกว่าเดิม,ทำไมไม่รู้,สามวันก่อนหน้านี้ที่เจอจงซาน,แม้ว่าจงซานจะไม่สุภาพต่อนาง,หากแต่ในฝัน,กับคำพูด ขนมกุ้ยฮัว ของจงซานในวันนั้น,มันกับทำให้นางไม่สามารถลืมไปได้เลย.

ทั้งที่นางไม่รู้จักจงซาน,ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นกัน?

ด้วยการพูดของเนี่ยชิงชิงได้พูดคุยปลอบให้นางได้พบกับจงซานอีกครั้งเพื่อพูดจาให้ชัดเจน,นางไม่เข้าใจนัก,ไม่สามารถบอกได้เช่นกันว่าทำไมนางถึงต้องรับปาก?

"กงจูหลิงเอ๋อ!"จงซานเอ่ยออกมา.

ได้ยินคำพูดของจงซานที่เอ่ยสถานะกงจูของนาง,เทียนหลิงเอ๋อที่ถอนหายใจยาว,ด้วยนางหวั่นเกรงมากว่าจงซานจะเอ่ยถึงเรื่องสามีภรรยา.

"จง,จงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตอบรับในทันที.

"สามวันที่แล้ว,ข้าได้ล่วงเกินท่านแล้ว."

"ต้องขออภัย,ครั้งหน้าข้าจะไม่กล่าวอะไรไร้สาระอีก."

"ข้าไม่ได้คิดจะกล่าวสิ่งใดไร้สาระแน่นอน,ข้าเพียงอยากรู้ว่า,ก่อนหน้านี้ท่านคงไม่รู้ว่าพวกเราเคยรู้จักกัน,ท่านคิดว่าท่านมาจากสำนักไคหยางมาที่นี่ได้อย่างไร?"

"ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส!"

"ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสได้อย่างไร?"

"เจี่ยเจี่ยบอกว่าขณะที่อยู่ที่สำนักไคหยางข้าถูกใครบางคน,ทำร้าย!"

"กงจูชิงชิงเป็นคนบอกอย่างงั้นรึ?

"อืม!"

"ท่านจำอะไรไม่ได้เลยรึ?"

เทียนหลิงเอ๋อที่ครุ่นคิด,เมื่อคิดลึกเข้าไป,ทันใดนั้นนางก็กุมศีรษะ,ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมา.

"เอาล่ะ,เอาล่ะ,อย่าได้คิดเลย!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.

เห็นใบหน้าท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อที่เจ็บปวด,ภายในใจของจงซานก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาเหมือนกัน.

"ข้า."เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.

"ไม่ต้องคิด,ฟังที่ข้าพูดเถอะ!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย.

"อืม."

"เช่นนั้น,ก็หมายความว่า,ท่านสูญเสียความจำบางส่วนไป."

"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้า.

"ช่วงเวลาที่หายไปนั้น,ข้าจะช่วยท่านฟื้นมันกลับมาด้วยการเล่าเรื่องราวบางอย่าง,ท่านสามารถเลือกที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้,ยินดีที่จะรับฟังมันหรือไม่?"จงซานกล่าวออกมาด้วยความเสียงที่อบอุ่น.

"อืม,ข้าเชื่อถือได้เหรอ!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวเตือน.

"เชื่อถือได้."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที,เพื่อปลอบนาง.

จากนั้นจงซานก็เริ่มเล่าเรื่องให้นางฟัง.

"กงจู,เสี่ยวเหยาโห่วมา."ผู้ใต้บังคับบัญชาผู้หนึ่งที่เร่งรีบเข้ามารายงาน.

"เสี่ยวเหยาโห่ว?"เนี่ยชิงชิงที่ขมวดคิ้วไปมา.

"อาชิงชิง!"เสียวเหยาโวที่เดินเข้ามา,ที่ด้านหลังมีผู้ใต้บังคับบัญชาอีกหลายคน,ส่วนมากเป็นคนที่มีระดับจักรพรรดิแท้.

"เสี่ยวเหยาโห่ว,มาทำอะไรที่นี่?"ดวงตาของเนี่ยชิงชิงที่เผยสีหน้าแววตาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.

เสี่ยวเหยาโห่วจ้องมองเนี่ยชิงชิง,ภายในแววตาที่เผยสีหน้าแววตาลามกขึ้นมา,จากนั้นก็หันหน้าไปมองเทียนหลิงเอ๋อและจงซาน.

เห็นคนทั้งสอง,แววตาของเสี่ยวหยาโห่วที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาในทันที.

"ท่านอา,ข้าเองต้องการมาพบท่าน! อาหลิงเอ๋อเองก็อยู่ที่นี่ด้วย!"รอยยิ้มที่หื่นกระหายจ้องมองและก้าวเดินตรงออกไป.

ร่างกายของเทียนหลิงเอ๋อที่สั่นสะท้าน,เห็นได้อย่างชัดเจนว่านางไม่ชอบเสี่ยวเหยาโห่วเป็นอย่างมาก.

จงซานที่รับรู้โดยสัณชาติญาณ,พร้อมกับก้าวออกมาขวางหน้าเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้ทันที.

ทว่ากับการเคลื่อนไหวของจงซานนั้น,อยู่ในสายตาของเสี่ยวเหยาโห่ว.

"จงซาน?"เสี่ยวเหยาโห่วจ้องมองไปยังจงซานด้วยสายตาที่เย็นชา.

"ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,กงตงฟาง,จงซาน,คารวะเสี่ยวเหยาโห่ว."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

สายตาของเสี่ยวเหยาโห่วกวาดตาไปรอบๆ,จ้องมองเซียนเซิงซือไม่ได้อยู่ใกล้ๆนี้,ทันใดนั้นเขาก็แสดงท่าทางอหังการออกมาในทันที.

"จงซาน? เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่ที่ใหน?"เสี่ยวเหยาโห่วกล่าวถาม.

"ไม่ใช่ที่ของเจ้า!"

"ชิ!"เสี่ยวเหยาโห่วแค่นเสียงเย็นชา,ใบหน้าที่หื่นกระหาย,จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อที่ยืนอยู่ด้านหลังจงซาน.

"ท่านอาหลิงเอ๋อ,ข้าเห็นกำไลข้อมือที่ถนนก่อนหน้านี้,มามะ,ข้าจะพาเจ้าไป."เสี่ยวเหยาโห่วที่ก้าวตรงไปยังทิศทางของหลิงเอ๋อในทันที.

"ข้าไม่ต้องการ!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

"มา,ข้าจะพาเจ้าไป."เสี่ยวเหยาโห่วที่เผยยิ้มที่หื่นกระเหื้อนกระหาย,ยื่นมือออกไปเพื่อจับแขนของเทียนหลิงเอ๋อ.

"พรึบ!"จงซานที่ชำเลืองมองออกไป,มือขวาของเขาที่คว้าไปยังแขนของเสี่ยวเหยาโห่ว.

"เจ้าจะทำอะไร?"เสี่ยวเหยาโห่วที่รอคอยโอกาสนี้มานานแล้ว,ทันใดนั้นเขาก็โพร่งออกมาทันที,เหล่าผู้ติดตามระดับจักรพรรดิแท้ที่เข้าล้อมกรอบเข้ามาในทันที.

เสี่ยวเหยาโห่วที่คิดที่จะล้างความอับอายให้กับตัวเอง,ถึงแม้ว่าจงซานจะไม่ลงมือ,เขาก็จะแก้แค้น,ที่นี่คือถิ่นของเขา,เขาย่อมไม่กลัวเกรงผู้ใด.

เขาที่คิดว่าตัวเองอยู่ในเมืองหลีโห่วเซิ่ง,จงซานย่อมไม่กล้ากระทำอะไรเขาแน่นอน,เขาเป็นใคร? จะมีใครกล้าข่มเหงเขาในเมืองหลีโห่วเซิ่งกัน?

"เปรี้ยง!!"

สายฟ้ามากมายที่แล่นออกจากฝ่ามือของจงซาน,พุ่งไปยังแขนของเสี่ยวโหยวโห่ว,พร้อมกับระเบิดออกมาเสียงดัง.

"อ๊ากๆๆๆๆ"

เสี่ยวเหยาโห่วที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด,จงซานกล้าข่มเหงเขาอย่างงั้นรึ?

"ฆ่ามัน,ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!"

เสี่ยวเหยาโห่วที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด.

"พวกเจ้ากล้าเหรอ! พวกเจ้ามีสถานะอะไร,กล้าจัดการข้าเหรอ?"จงซานที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,สายฟ้ามากมายที่ยังพุ่งอาบไปทั่วร่างของเสี่ยวเหยาโห่ว.

"อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆ"

ใบหน้าของเสี่ยวเหยาโห่วที่กระตุกไปมาด้วยความเจ็บปวด,กลุ่มของผู้ติดตาม,ที่ไม่กล้าเข้ามา,สายฟ้าที่ทะลวงไปทั่วร่างของเขา,เกิดระเบิดเป็นระยะ,สร้างความเจ็บปวดเกินกว่าจะจินตนาการถึงได้.

"ฆ่ามัน,ฆ่ามันเดี่ยวนี้,ข้าจะรับผิดชอบเอง,มันเป็นแค่กง,ฆ่ามัน!"

เสี่ยวเหยาโห่วที่ตะโกนออกมาอย่างแข็งกร้าว.

เหล่าผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,หลายคนที่ตัดสินใจในทันที,ว่าจะต้องสังหารจงซาน.

"ชิ,ข้าเป็นทูตของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เป็นทูตพิเศษของวังหลวง,เป็นตัวแทนของเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ใครกล้าดูหมิ่นเซิ่งซ่าง?"จงซานแค่เสียงจริงจังอีกครั้ง.

กับคำพูดของจงซาน,ทุกคนไม่กล้าขยับอีกครั้ง.

กู่เฉิงตง? เป็นตัวแทนของกู่เฉิงตง? ใครกล้าดูหมิ่นกัน? ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวย่อมไม่อภัยพวกเขา,แม้แต่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีก็ไม่มีทางที่จะเข้าข้างพวกเขา,ถึงแม้จะเป็นเสี่ยวเหยวโห่วก็ยังไม่สามารถยกเว้น.

"จงซาน,ข้าขอสาปให้เจ้าตายเหมือนหมา!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บแค้น.

เสี่ยวเหยาโห่วที่ถูกกดหัวลง,ร่างกายที่ระเบิดออกเป็นจุดๆ,จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา."เสี่ยวเหยาโห่ว? ไม่ว่าข้าจะมีสถานะใด,จำเอาไว้ให้ดี,อย่าได้มาตามราวีข้าอีกครั้ง,ชิ!"

ฝ่ามือของจงซานที่ฟาดออกไป,กระแทกเสี่ยวเหยาโห่วลอยออกไป.

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่พุ่งเข้าไปรับในทันที.

"สว่ะ!"

เสี่ยวเหยาโห่วที่ต่อว่าเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาในทันที.

"ไปให้พ้น!"

จงซานที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เหล่าผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ได้นำเสี่ยวเหยาโห่วจากไปในทันที.

จงซานจ้องมองไปยังสองสาว,ทั้งสองสาวไม่เข้าไปขัด,แววตาที่ส่องประกาย,แสดงแววตาที่ตื่นเต้นด้วยซ้ำ,เสี่ยวเหยาโห่วเป็นคนที่ชั่วร้ายเป็นศัตรูต่อผู้หญิงทุกคน,สองสาวย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดี,เขามีความหื่นเป็นที่เลื่องลือ,วันนี้ถูกจงซานสั่งสอน,ทำให้พวกนางพอใจอยู่ไม่น้อย.

"ดี! ฆ่าเจ้าสารเลวนั่นเลย!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาหลังจากที่เสี่ยวเหยาโห่วจากไปแล้ว.

"หลังจากนี้,เจ้าต้องระมัดระวังตัวให้ดี!"เนี่ยชิงชิงกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.

"ข้ารู้."

"เจ้ากล้าสั่งสอนเขาด้วยรึ? ในเมืองหลีโห่วเซิ่งนั้น,ไม่มีใครกล้ารังแกเขา."เทียนหลิงเอ๋อที่ดวงตาเป็นประกายกระพริบตาปริบๆ.

"คนพาลจะต้องเจอคนที่พาลยิ่งกว่า!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.

คนพาลจะต้องเจอกับคนพาลยิ่งกว่า? จงซานถึงกับสะอึก,ไร้ซึ่งคำพูด.

"เอาล่ะ,พวกเรากลับมาพูดกันอีกครั้ง!"จงซานกล่าว.

”!”

"36 ปีที่แล้ว,เป็นครั้งแรกที่ข้าเดินทางไปถึงสำนักไคหยาง........"

จงซานที่เริ่มเล่าเรื่อง,ทั้งสองสาวที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ.

กับเรื่องเล่าที่เป็นของตัวเอง,เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกแปลก,ตกใจและตื่นเต้นไปด้วย.

จวบจนถึงเล่ามาถึงตอนออกจากสำนัก.

"ขนมกุ้ยฮัว? ที่จริงขนมกุ้ยฮัวเป็นสิ่งที่เจ้าคิดขึ้นมาแต่แรกรึ? หลังจากนั้นล่ะ?"

"หลังจากที่พวกเราออกมาจากสำนัก,พวกเราก็ได้พักค้างคืน,พวกเราใช้สิ่งนี้!"จงซานนำเปลญวนออกมา.

"หืม,ข้า,ข้าเคยใช้สิ่งนี้อย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

จงซานที่ก้าวไปยังป่าใกล้ๆ,ก้าวไปหาต้นไม้สองต้นที่อยู่ใกล้ๆกัน,ก่อนที่จะผูกเปลญวณ,ดวงตาของเทียนหลิงเอ๋อที่ส่องประกาย,และแล้วเปลญวณก็ถูกแขวนเอาไว้บนต้นไม้.

"เป็นเตียงนอนอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่ขึ้นไปนั่งด้วยความดีใจประหลาดใจ.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.