Immortality Chapter 429 The husband and wife meets is not acquainted
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 429 สามีและภรรยาที่ไม่คุ้นเคย.
Chapter 429 The husband and wife meets is not acquainted
夫妻相见不相识
สามีและภรรยาที่ไม่คุ้นเคย.
เนี่ยฟ่านเฉินที่โกรธเกรี้ยวขึ้นมา,ราวกับหายนะที่บังเกิด,ทั่วทั้งเมืองหลีโห่วเซิ่งบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยสายฟ้าที่ดังสนั่นหวั่นไหว.
เหล่าข้าราชบริพารต่างก็จดจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จะต้องมีเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างเกิดขึ้น!
ทรงกริ้วรึ?
เซิ่งซ่างพันปีมานี้ไม่เคยโกรธเลย,มีสิ่งใดที่ทำให้เซิ่งซ่างโกรธได้อย่างงั้นรึ?
ครั้งก่อนที่เซิ่งซ่างโกรธมีศพนอนตายเกลื่อนพื้นกว่าหนึ่งล้าน,กับการโกรธเกรี้ยวของเซิ่งซ่างในครั้งนี้คงไม่ต่างกัน,ไม่รู้ว่าจะมีคนมากเท่าไหร่ที่ต้องตายในครั้งนี้.
ภายในเมืองหลีโห่วเซิ่ง,เนี่ยฟ่านเฉินถูขลุ่ยไม้ไผ่เบาๆ,แววตาที่โกรธเกรี้ยวทุกครั้งที่ระลึกถึง.
ผ่านไปนานเหมือนกัน,ก่อนที่เขาจะสามารถยับยั้งความโกรธเกรี้ยวภายในใจ,พร้อมกับนั่งลงช้าๆ.
จ้องมองไปยังมือของเขา,พร้อมกับคว้าไปยังแผ่นริ้วหยกที่ได้มาจากจงซาน.
"เจ้าออกไปได้แล้ว,ข้าจะแจ้งต่อเจ้าอีกครั้ง."เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.
จากนั้น,ประตูห้องก็เปิดออกมาในทันที.
"ส่งเขากลับไป!"เนี่ยฟ่านเฉินกล่าว.
"รับด้วยเกล้า!"ขันทีชราที่ตอบรับคำในทันที.
จานั้น,จงซานก็ก้าวตามขันที่ชราที่แสดงท่าทางสงสัย.
จงซานที่ออกมาจากห้องโถง,ก่อนที่ประตูห้องโถงจะปิดลง.
นับจากนั้น,จงซานก็สามารถมองเห็นท้องฟ้าทั่วเมืองหลี่โห่วเซิ่ง,ทัณฑ์สายฟ้าที่กำลังรวมตัวเสียงสายฟ้าที่ดังกระหึ่ม,เป็นได้ชัดเจนว่าเนี่ยฟ่านเฉินกำลังโกรธเกรี้ยวไม่สงบ,ความโกรธนี้ราวกับว่าสวรรค์กำลังพิโรธตาม.
เมฆสายฟ้าที่ปกคลุมท้องฟ้าเมืองหลี่โห่วเซิ่ง,ตามความโกรธของเซิ่งซ่าง,หน่วยลาดตระเวนที่ถูกส่งออกไปรอบๆมากขึ้นกว่าปรกติ.
เหล่าขุนนางที่ไม่หวังที่จะให้เรื่องที่เซิ่งซ่างโกรธเกี่ยวพันกับตน,ดังนั้นจึงได้สั่งให้ผู้บังคับบัญชาออกมา,เพื่อเตรียมรักษาความวุ่นวาย,ไม่ให้เกิดเรื่องที่เหนือความคาดหมายขึ้น.
ขลุ่ยไม้ไผ่?
จงซานคิดเรื่องดังกล่าวในคฤหาสน์หนานหมิงกงไปมา,ขลุ่ยไม้ไผ่คืออะไร?
ดูแล้วมันก็แค่ขลุ่ยไม้ไผ่ธรรมดา,หากแต่ดูเหมือนว่ามันมีความเกี่ยวข้องกับเซิ่งซ่างของทั้งสองราชวงศ์สวรรค์,กู่เฉิงตง,และเนี่ยฟ่านเฉิน,ทั้งคู่เมื่อเห็นขลุ่ยไม้ไผ,ความรู้สึกซับซ้อนอาดูรก็บังเกิดขึ้น,ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว.
จงซานเวลานี้แค่คาดเดาเบื้องต้นเท่านั้น,หากคาดไม่ผิดล่ะก็,จะต้องเกี่ยวกับสตรี,ทั้งคู่อาจจะเป็นคู่แข่งกัน,กับเรื่องนี้จึงทำให้เนี่ยฟ่านเฉินไม่สอบถามเกี่ยวกับยาเซียนอมตะที่เขามีอีกต่อไป.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,และไม่คิดอะไรอีกต่อไป.
...........
วันถัดมา,ที่ตำหนักกงจูชิงชิง.
"เจ้าเป็นใครกัน?"องค์รักษ์ด้านนอกที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ช่วยแจ้งกงจูด้วยว่า,สหายเก่าจงซานขอเข้าพบ."จงซานกล่าว.
"จงซาน?"เหล่าองค์รักษ์ถึงกับอุทานเสียงสูงขึ้นมาทันที.
จงซานที่ถอดเสื้อคลุมปกปิดตัวเองออก.
"กงตงฟางขอเข้าพบเป็นการาส่วนตัว,กงจูได้แจ้งมาก่อนหน้านี้แล้ว,หากกงตงฟางมา,ให้ไปรายงานในทันที,"องค์รักษ์ผู้หนึ่งที่เอ่ยปากออกมาทันทีเช่นกัน.
จงซานที่ถูกนำตัวเข้าไปยังห้องโถงต้อนรับด้านใน.
จงซานที่รอคอยอย่างอดทน.
ภายในตำหนักส่วนในที่พักกงจูชิงชิงในสวนแห่งหนึ่ง.
เนี่ยชิงชิงและเทียนหลิงเอ๋อที่กำลังจ้องมองไปยังวิหกแดงในสวนด้วยกัน.
"เจี่ยเจี่ย,ท่านดูเสี่ยวหงตอนนี้สิ?
ตอนนี้ท่าทางเหงาหงอย,ราวกับว่าไม่อยากมีชีวิตแล้ว,หลายวันมานี้,กินอาหารไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่ควรจะเป็นด้วยซ้ำ."เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกเป็นห่วงวิหกแดงกล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"ไม่น่าจะมีอะไร!"เนี่ยชิงชิงเองก็ไม่รู้เช่นกัน,กำลังกล่าวปลอบเทียนหลิงเอ๋อ.
"รายงาน,กงตงฟาง,จงซานขอเข้าพอ."ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวรายงาน.
"กงตงฟาง? จงซาน? "เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"หลิงเอ๋อ,เจ้ารอข้าอยู่ข้างในนี้."เนี่ยชิงชิงกล่าว.
"หืม,ข้าต้องการไปดูจงซานด้วย,ให้ข้าไปด้วยนะ."เทียนหลิงเอ๋อเอ่ยออกมาทันที.
"ไมได้,เจ้าดูแลเสี่ยวหงก่อน,รอข้ากลับมา,ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จักอีกครั้ง."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ลุกลี้ลุกลน.
"หืม,ก็ได้!"เทียนหลิงเอ๋อจ้องมองเนี่ยชิงชิงด้วยท่าทางแปลกประหลาด,หากแต่ก็ตอบรับในทันที.
หลังจากนั้นเนี่ยชิงชิงก็ออกไปทันที.
เห็นเนี่ยชิงชิงจากไปแล้ว,ดวงตาของเทียนหลิงเอ๋อที่เบิกกว้างเป็นประกาย,ที่มุมปากเผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
"ฮึ,แอบไปพบกันคนรักสินะ,ข้าจะต้องไปแอบดูให้ได้,จงซานเป็นคนเช่นใด."เที่ยนหลิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างชั่วร้าย.
จากนั้น,นางที่ไม่ได้เป็นห่วงวิหกแดงน้อย,พร้อมกับอุ้มมันแอบตามไปในทันที.
จงซานที่นั่งรออยู่ในห้องโถง,ผ่านไปราวๆหนึ่งก้านธูป,เนี่ยชิงชิงที่สูดหายใจลึกเดินเข้ามา.
"กงจูชิงชิง,หลิงเอ๋อล่ะ?"จงซานที่เห็นเนี่ยชิงชิงเข้ามาก็สอบถามออกไปในทันที.
เห็นท่าทางที่กระวนกระวายใจของจงซาน,เนี่ยชิงชิงจ้องมองด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน.
"ข้าเห็นคนของท่านบอกว่าหลิงเอ๋ออยู่ที่นี่,ข้ารู้ว่านางอยู่ที่นี่แน่นอน,หลิงเอ๋อ?
หรือว่าท่านต้องการกีดกันพวกเราอย่างงั้นรึ?
หรือว่าคิดจะตระบัดสัตย์คำสัญญา?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"สามหาว!"เนี่ยชิงชิงจ้องมองตาขวาง.
"สามหาวอย่างไร? หลิงเอ๋อไม่ใช่คนของที่นี่,ทำไมท่านไม่ให้สามีภรรยาพบกัน?"จงซานที่จ้องมองแววตาที่ไม่ยอมแพ้.
เห็นสายตาของจงซาน,เนี่ยชิงชิงไม่พอใจนัก,"สามีภรรยา,หลิงเอ๋อไม่ใช่ภรรยาเจ้า."
"ฟ้าดินเป็นพยาน,หลิงเอ๋อเป็นภรรยาของข้า,ข้าต้องการมาพบภรรยาข้า,มันผิดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวโต้แย้ง.
เนี่ยชิงชิงจ้องมองจงซาน,ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ,"หลิงเอ๋อวันนี้,ไม่ใช่หลิงเอ๋อเหมือนในอดีต."
"ข้ารับรู้เพียงว่าหลิงเอ๋อคือภรรยาของข้าเท่านั้น."จงซานที่ใบหน้าดำมืด.
"แต่ว่า,หลิงเอ๋อจำตัวเจ้าไม่ได้แล้ว."เนี่ยชิงชิงส่ายหน้าไปมา.
"หมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกครั้ง,เห็นชัดเจนว่าจงซานที่รวบรวมข่าวเกี่ยวกับสภาพของหลิงเอ๋อมาบ้างแล้ว.
"นางสูญเสียความทรงจำของเจ้าไปหมดแล้ว."เนี่ยชิงชิงที่กล่าวตอบ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง,สายตาที่สั่นไหวไปมา.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่แอบอยู่หน้าประตู,นางที่จ้องมองเข้าไปด้านใน,ก่อนที่จะเห็นเนี่ยชิงชิงที่กำลังพูดคุยกับชายคนหนึ่ง,ทว่าชายที่นางเห็นนั้น,ราวกับว่าเขาจะเคยมาปรากฏในฝันของนางอยู่เป็นประจำ,เหมือนจริง,คล้ายเขาจริงๆ.
"ขนมกุ้ยฮัว!"เทียนหลิงเอ๋อที่อุทานออกมา,ขณะที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลังประตู.
กับคำอุทานของเทียนหลิงเอ๋อ,ร่างของจงซานที่นิ่งแข็ง,ร่างกายหยุดนิ่งเป็นหินทันที.
หัวใจของเนี่ยชิงชิงที่สั่นไหวไปมาเมื่อมองเห็นจงซานในเวลานี้,น้ำตาของเขาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มไม่หยุด.
บุรุษที่ต้องน้ำตาอาบ,ทว่ากลับเรื่องราวมากมายก่อนหน้านี้ที่จงซานได้พบเจอ,หากใครเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นล่ะก็,จะเข้าใจ,เพียงแค่คำว่า
"ขนมกุ้ยฮัว" คำๆนี้ก็สามารถทำให้พยัคฆ์ร้องไห้ออกมา,มันเป็นความรู้สึกที่หนักอึ้ง,จนประทับลงไปในจิตใจของเนี่ยชิงชิง,เรื่องเช่นนี้คงทำให้นางลืมไม่ลงตลอดชีวิตแน่.
จงซานที่หันหน้ากลับไปช้าๆ,ก่อนที่จะเห็นเที่ยนหลิงเอ๋อแลบลิ้นเล็กออกมา,ราวกับว่าตัวเองได้สร้างปัญหาแล้ว,ที่ซ่อนตัวไม่มิด.
"หลิงเอ๋อ!"จงซานที่ร้องออกมาในทันที.
เทียนหลิงเอ๋อคิดว่าได้สร้างปัญหาให้กับเนี่ยชิงชิงแล้ว.ทันใดนั้นเตรียมที่จะแอบหนีไปเงียบๆทันที.
ทว่ากลับเห็นจงซานที่ร้องไห้ออกมา,ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ราวกับว่าจิตใจของนางกลับสั่นสะท้าน,ดวงตาที่ราวกับเต็มไปด้วยความเศร้าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล,หมายความว่าอย่างไร?
บุรุษด้านหน้าร้องไห้อย่างงั้นรึ?
หรือว่าเขาเคยพบชายผู้นี้มากัน,แต่นางไม่สามารถจดจำได้.
"เจ้าเป็นใครกัน? ถึงได้มาเรียกข้าว่า
หลิงเอ๋อ ?"เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ข้าเป็นใครรึ?"หัวใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"หลิงเอ๋อ,เจ้าจำข้าไม่ได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"เจี่ยเจี่ยเคยบอกว่าเจ้าคือจงซานอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความสงสัย.
เนี่ยชิงชิงที่อยู่ข้างๆ,ในเมื่อทั้งสองพบกันแล้ว,นางเวลานี้ได้แต่ถอนหายใจไม่สามารถกล่าวอะไรได้อีก.
"ข้าคือจงซานไงล่ะ,เจ้าจำข้าไม่ได้รึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ข้าไม่รู้จักเจ้า,เจ้ารู้จักข้าอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่ลูบวิหกสีแดงไปมาด้วยความสงสัย.
"ข้าเป็นสามีของเจ้า! จงซานไงล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,มือของเทียนหลิงเอ๋อที่กำแน่น,วิหกแดงน้อยถึงกับดวงตาถลนแทบระเบิดออกมา,ทั้งที่มันไม่รู้เรื่องอะไร.
"เจ้าไม่ใช่สามีของข้า,ข้ายังไม่เคยแต่งงาน,เจี่ยเจี่ย,สหายของท่านไร้มารยาทขนาดนี้เลยรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาในทันที.
."เนี่ยชิงชิง,เจ้าบอกหลิงเอ๋อสิ,ข้าพูดความจริง,"จงซานที่กล่าวต่อเนี่ยชิงชิงในทันที.
"หลิงเอ๋อ,เขาพูดความจริง!"เนี่ยชิงชิงกล่าว.
"ข้าไม่เชื่อ,เจ้าหลอกข้า,มันจะเป็นไปได้อย่างไร."เทียนหลิงเอ๋อที่กระวนกระวาย,พร้อมกับกำมือแน่น.
เทียนหลิงเอ๋อที่ลุกลี้ลุกลนไม่สำคัญ,ทว่าวิหกแดงน้อยตอนนี้ในมือนาง,กำลังพบกับหายนะแล้ว,ทว่าเนี่ยชิงชิงทำได้แค่ฝืนยิ้มออกมา.
"หลิงเอ๋อ,เจ้ามีไม้แกะสลักอันหนึ่ง,ข้าเป็นคนมอบให้กับเจ้า.เจ้าจำได้หรือไม่?"
จงซานกล่าว,เทียนหลิงเอ๋อนึกขึ้นมาได้ในทันที,ในกำไลเก็บของ,มีไม้แกะสลักที่ดูวิจิตร,ทว่านางลืมไปแล้ว,ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแกะสลัก?
"เจ้ามีลูกเต๋า,จำได้หรือไม่?
วันนั้นเจ้าที่ไปเล่นพนัน,เสียเงินไป 1.002
ล้าน,แต่ท้ายที่สุดเพราะลูกเต๋านั่น,ทำให้พวกเราได้รับชัยชนะกลับมา,เจ้ายังจำได้หรือไม่?"
เทียนหลิงเอ๋อที่คิดขึ้นมา,เป็นจริงในกำไลเก็บของนางมีลูกเต๋าอยู่,หมายความว่าอย่างไร?
เป็นไปไมได้,ไม่มีทางที่จะมีคนรับรู้เรื่องนี้,ทว่าเรื่องนี้เขากับกล่าวออกมาได้อย่างไร,ไม่ใช่ว่านางเป็นภรรยาเขาหรอกรึ?
เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา,ใบหน้าไม่อยากเชื่อ,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง,หวังว่านางจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องจริงๆ,ทว่าเนี่ยชิงชิงก็ยังพยักหน้า.
"เป็นไปไม่ได้,เจ้าหลอกข้า!"น้ำเสียงของเทียนหลิงเอ๋อที่หวาดผวาเตรียมวิ่งหนี.
"ขนมกุ้ยฮัว!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงซานที่เอ่ยออกไป,ร่างของเทียนหลิงเอ๋อ,ราวกับว่ามันเป็นสัญชาตญาณ,ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนของจงซาน,ว่า"ขนมกุ้ยฮัว,"จิตใจของนางที่สั่นสะท้านชะงักในทันที.
ขณะที่จงซานรู้สึกดีใจ,เทียนหลิงเอ๋อ,กลับเริ่มวิ่งหนีอีครั้ง,ด้วยท่าทางร้อนรน,เต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ขณะที่จงซานเตรียมตามไป.
"ไม่จำเป็น,เซิ่งซ่างส่งคนมาปกป้องนางเป็นพิเศษ,ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล."เนี่ยชิงชิงกล่าวออกมาในทันที.
"หลิงเอ๋อ,หมายความว่าอย่างไร?"จงซานหันหน้ากลับมา,ดวงตาแดงฉานจ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง.
เนี่ยชิงชิงสูดหายใจลึก,กับท่าทางเจ็บปวดของจงซาน,นางที่เข้าใจชัดเจน,มันเกี่ยวกับเรื่องของหลิงเอ๋อ.
"หลิงเอ๋อ,เป็นอะไรอย่างั้นรึ?"จงซานที่สูดหายใจลึก,ถามออกมาช้าๆ.
เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังจงซาน,แล้วกล่าวออกมาว่า,"เจ้ายังจำวันที่ข้านำนางกลับมายังตำหนักหงสา,เพื่อทำให้นางกำเนิดด้วยเปลวเพลิงได้หรือไม่?"
"อืม,ข้าที่แสดงท่าทางหยาบคายก่อนหน้านี้,ต้องขออภัย,ไม่ว่าอย่างไร,ข้าควรที่จะขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตของหลิงเอ๋อ."จงซานที่กล่าวขอบคุณเนี่ยชิงชิงพร้อมโค้งคำนับด้วยความเคารพ.
เห็นท่าทางซาบซึ้งของคุณนางแล้ว,ทำให้ภายในใจของนางรู้สึกห่อเหี่ยว,เขาที่โค้งคำนับให้นาง,ถือว่าแสดงความจริงใจอย่างแน่นอน.
"ขณะที่หลิงเอ๋อชำระร่างกำเนิดใหม่,นางก็คิดถึงตัวเจ้ามาก,เพื่อช่วยชีวิตหลิงเอ๋อ,จื่อจุ้นเผ่าหงเพลิง,จึงได้ผนึกความทรงจำของหลิงเอ๋อเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้,ท้ายที่สุดจึงสามารถช่วยชีวิตนางได้."เนี่ยชิงชิงกล่าว.
"เกี่ยวกับข้า?
ผนึก,ผนึกมันเอาไว้ก็ดีแล้ว,ตราบเท่าที่หลิงเอ๋อมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว,นอกจากนี้แม้ว่านางจะลืมเรื่องของข้า,แต่ก็ไม่ได้ลืมความรู้สึก,ไม่ได้ลืมความเจ็บปวดภายในใจไป."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น