Immortality Chapter 428 Nie Fanchen
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 428 เนี่ยฟ่านเฉิน.
Chapter 428 Nie Fanchen
涅凡尘
เนี่ยฟ่านเฉิน.
กองกำลังของจงซานที่เข้าไปในเมืองหลีโห่วเซิ่ง,บางที่เรื่องวุ่นวายที่สั่นสะเทือนไปทั้งราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีดูเหมือนว่าพันปีจะมีสักครั้ง.
คนหลายหมื่นคนที่คุ้มกันตามถนน,หลายพันคนที่ล้อมรอบกองทัพของจงซาน,ส่งเสียงดังสนั่น,ราวกับว่าเป็นงานเทศการใหญ่,แน่นอนดูเหมือนว่าคนเหล่านี้มาตอนรับเขาเท่านั้น,ทว่าความคิดของพวกเขาไม่ได้บริสุทธิ์เช่นนั้น.
ยาเซียนอมตะ,ทั่วทั้งราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,จะมี่สักกี่คนที่ไม่รู้,ทุกคนต่างก็มาด้วยเหตุผลเดียวกัน,ด้วยความเชื่อเดียวกันถึงได้เดินทางมาในเมืองหลีโห่วเซิ่ง,คนกว่า
50 ล้านที่เดินทางมาต่างก็มีความคิดเดียวกัน,ท่ามกลางผู้คนที่ราวกับว่าถูกดึงดูดมาด้วยความโลภ,พวกเขาที่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง,หรือแม้แต่คนที่ไม่เชื่อก็ถูกดึงเข้ามาด้วยความสงสัยเช่นกัน.
ดังนั้น,จงซานจึงกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งหมด,ให้คนมากมายมารวมตัวกันที่เมืองหลีโห่วเซิ่งนั่นเอง.
ระหว่างทางเอง,ความจริงมีคนมากมายที่ไล่ตามมาก่อนแล้ว,อย่างไรก็ตามต่อหน้าเส้าเฟยโห่วที่เป็นอสุรกายแห่งการคำนวณ,ทำให้ไม่มีใครสามารถไล่ตามได้ทัน.
ท้ายที่สุดพวกเขาก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์ที่มี่นามว่า,หนานหมิงกง.
คฤหาสน์หนานหมิงกงนั้นเป็นสิ่งก่อสร้างที่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,รอบๆนั้นราวกับว่าเป็นแท่นดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่,ที่ด้านนอกนั้นเป็นกลีบดอกสีแดงที่ปกคลุมด้านใน,มีขนาดใหญ่มาก,ราวกับว่าเป็นตำหนักหลวง.
"กงตงฟาง,เชิญ!"เส้าเฟยโห่วที่กล่าวเชิญ.
จงซานที่เข้ามาด้านใน,ที่ด้านในนั้นมี่ขนาดใหญ่มาก,ไม่ได้เล็กกว่าคฤหาสน์ตงฟางของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวแม้แต่น้อย.
"กงตงฟาง,ท่านพักที่นี่,รอคอยให้เซิ่งซ่างเรียกตัว,ส่วนความปลอดภัยของที่นี่,กงตงฟางโปรดวางใจได้,ตำหนักหนานหมิงกงนั้น,ยกเว้นระดับราชันย์แท้,ไม่มีใครสามารถผ่านมาได้,ถึงแม้ว่าจะเป็นระดับราชันย์แท้,ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย,การป้องกันของที่นี่นับว่าแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก."เส้าเฟยโห่วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ,ต้องรบกวนแล้ว!"จงซานกล่าว.
จากนั้นเส้าเฟยโห่วก็ถอยกลับไป.
"สุ่ยอู๋เหิน,นำทัพทั้งหมดไปพักได้!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับในทันที.
จงซานที่นำเซี่ยนเซิงซือและคนอื่นๆบินตรงไปยังเกาะลอยฟ้า.
"ฝ่าบาท,ที่ด้านนอกนั่น,มีคนหลายล้านคนที่กำลังจับจ้องมองมาที่พวกเรา,แม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันเป็นยาเซียนอมตะจริง,หากแต่ก็มีคนมากมายต่างก็คาดหวังกันแล้ว,หากว่ามีการพิสูจน์ว่าเป็นจริง,จะไม่ทำให้คนมากมายบ้าคลั่งอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
จงซานเผยยิ้ม,เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นไปตามที่เขาได้คาดการณ์เอาไว้.
"ฝ่าบาท,ทว่ายังต้องการให้คนพิสูจน์หรือไม่?"หลินเซียวสอบถามออกไปอีกครั้ง.
"แน่นอนว่าต้องการ!
ไม่เช่นนั้นมันจะกลายเป็นของล้ำค่าที่แท้จริงอย่างงั้นรึ?"จงซานเผยยิ้มออกมา.
"พิสูจน์? แล้วผลที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นล่ะ?
ไม่ทำให้ท่านต้องถึงจุดจบอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"จบรึ? เฮ้เฮ้! จะต้องแสดงให้กับคนของเมืองหลีโห่วเซิ่งได้เห็น,นี่ยังน้อยอยู่!"จงซานที่สูดหายใจ.
น้อยรึ?
นี่ก็ทำให้คนแทบบ้าแล้ว,ถึงแม้ว่าจะเป็นเซียนเซิงซือที่เห็นภาพฉากของคนมากมาย,กับการแสดงของจงซานในเวลานี้,ยังแทบไม่สามารถแบกรับความกดดันเอาไว้ได้.
........
ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,ตำหนักแห่งหนึ่ง,ในเมืองหลีโห่วเซิ่ง
บนไหล่ของเทียนหลิงเอ๋อที่มีวิหกสีแดงตัวเล็กเกาะอยู่บนไหล่,พร้อมกับจ้องมองไปยังเนี่ยชิงชิง.
"อี้เหนียงเสี่ยวอี้เจี่ยเจี่ย,ท่านว่ามีเรื่องอะไรเกิดขี้นอย่างงั้นรึ?,ภายในเมืองหลีโห่วเซิ่ง,ทำไมถึงได้คึกคักกันนักวันนี้,พาข้าออกไปดูหน่อยได้ใหม!"เทียนหลิงเอ๋อที่เข้ามากอดแขนของเนี่ยชิงชิงส่ายไปมา.
เทียนหลิงเอ๋อเวลานี้มีบรรดาศักดิ์เป็นกงจูหลิงเอ๋อและเนี่ยชิงชิงเองก็มีสถานะกงจูชิงชิงเช่นกัน.
คนทั้งสองที่ได้รับสถานะกงจู,เกี่ยวกับธรรมเนียมของราชวงศ์สวรรค์,คนทั้งสองก็เป็นผู้เยาว์ของราชวงศ์,ซึ่งเทียนหลิงเอ๋อจะต้องเรียกเนี่ยชิงชิงว่าเจี่ยเจี่ย,ทว่าด้วยทั้งคู่นั้นใกล้ชิดกันมาก,ดังนั้นจึงได้เรียกกันเหมือนเมื่อครั้งก่อน.
เนี่ยชิงชิงตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล,จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อหากแต่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
จงซาน?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นจงซาน,ผู้ที่เป็นทูตของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวที่เพิ่งเดินทางมา,เป็นจงซานจริงๆ! และยังมีระดับก่อตั้งวิญญาณขั้นที่หก?
เป็นไปได้อย่างไร,กับพรสวรรค์ทางร่างกายเช่นนั้น,สามารถกระทำเรื่องราวที่ฝืนสวรรค์ได้อย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าผ่านมาสิบปี,กลับสามารถก้าวไปถึงระดับหกก่อตั้งวิญญาณ?
ในตอนแรกนางต้องการบังคับเทียนหลิงเอ๋อให้ตัดขาดกับจงซาน,จึงได้ให้คำสัญญากับจงซานไปเช่นนั้นเพราะนางมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำสำเร็จ,จึงได้รับปากว่าจะให้พบกับเทียนหลิงเอ๋อหากเขากลับก้าวไปสู่ระดับก่อตั้งวิญญาณได้.
เขาทำสำเร็จรึ? ทำสำเร็จได้อย่างไร?
นางจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล.
"อี้เหนี่ยง,เสี่ยวอี้เจี่ยเจี่ย! ท่านพูดสิ!"เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
เนี่ยชิงชิงที่ฝืนยิ้ม,สูดหายใจลึกแล้วกล่าวออกมาว่า"หลิงเอ๋อ,เรียกข้าว่า
เจี่ยเจี่ย!"
"ให้ข้าเรียกท่านว่าเจี่ยเจี่ยอย่างงั้นรึ?
ทำไมต้องให้ท่านสาวขนาดนั้นด้วยล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่คิดครู่หนึ่งและสอบถามออกไป.
ได้ยินคำพูดของเทียนหลิงเอ๋อ,เนี่ยชิงชิงที่หายใจหอบๆ
หัวร้อนขึ้นมาทันที,"เรียกข้าว่าเจี่ยเจี่ย!"
หญิงสาวกับคำว่าอายุมากไม่สามารถที่จะกล่าวออกมาได้.
"ได้,ได้,อี้,เจี่ยเจี่ย,แล้วท่านจะเรียกข้าว่าอย่างไรเล่า?"เทียนหลิงเอ๋อที่กวัดแกว่งแขนของเนี่ยชิงชิงไปมา.
"ภายในเมืองหลีโห่วเซิ่งมีคนผู้หนึ่งเดินทางมา."เนี่ยชิงชิงที่สูดหายใจลึก.
"ใครรึ? ถึงได้คึกคักถึงเพียงนี้?
"เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
"จงซาน!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวออกมาพลางเฝ้ามองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
"จงซาน?
ใครคือจงซาน?"เทียนหลิงเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมาแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้าจำไม่ได้อย่างงั้นรึ?"เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
"ข้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวสอบถามออกมา.
เนี่ยชิงชิงที่เฝ้ามองท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อ,แววตาของนางที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน."ไม่กี่วันหลังจากนี้เขาอาจจะมาหาข้า."
"หืม? มาที่นี่?
เป็นสหายท่านรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
เนี่ยชิงชิงจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยท่าทางแปลกประหลาดส่ายหน้าไปมา,พลางถอนหายใจเบาๆ,"สองสามวันเจ้าสามารถพบเขาได้."
.......
ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,เมืองหลีโห่วเซิ่ง,ตำหนักเสี่ยวเหยาโห่ว.
เสี่ยวเหยาโห่วก็คือคนที่ถูกจงซานเหยียบให้คุกเข่าลงขอโทษต่อเป่ยชิงซือในวันนั้น,ในเวลานี้กำลังนั่งอยู่ในตำหนัก,จ้องมองไปยังคนผู้หนึ่งที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้านหน้า.
"เป็นจงซานจริงๆรึ?"เสี่ยวเหยวโห่วที่เผยสีหน้าที่เย็นชาออกไป.
"ครับ,โห่วเยว่,เป็นมันแน่นอน,นี่คือรูปถ่ายของมัน."
ชายคนที่นั่งคุกเข่าอยู่นำหยกบันทึกส่งให้กับเสี่ยวเหยาโห่ว,ขณะที่เสี่ยวเหยาโห่วรับมาจ้องมองอย่างระมัดระวัง,แววตาที่เปลี่ยนเป็นปฏิปักษ์อย่างรุนแรงในทันที.
"ฮ่าอ่าอ่าฮ่า,แส่หาความตายจริงๆ,กงตงฟาง?
จงซาน? ยาเซียนอมตะ?
ชิ,บังอาจมาข่มเหงข้า,ข้าจะเอาคืนร้อยเท่า,หนึ่งพันเท่า."เสี่ยวเหยาโห่วที่เผยยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ฝ่ามือของเขาที่ฟาดลงไปบนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า.
"ตูมมมมมมมม"
โต๊ะหยกขนาดใหญ่ที่ถูกทุบระเบิดเสียงดังสนั่น.เป็นการกระทำเพื่อบรรเทาความโกรธเกรี้ยวภายในใจของเสี่ยวเหยาโห่ว.
........
รอบๆตำหนักหนานหมิงกง,แม้ว่าจะมีกองกำลังประจำการอยู่รอบๆ,ทว่าคนจำนวนมากก็มารวมตัวกัน,แม้ว่าจะไม่มีใครกล้ารุกเข้ามา,ทว่าก็ลอบเฝ้ามองอยู่ห่างๆไม่ไปใหน,แน่นอนว่าด้วยพลังอำนาจของราชวงศ์สวรรค์แล้ว,ไม่มีใครกล้ากระทำอะไรอย่างเปิดเผย.
คนมากมายที่วาดหวังในยาเซียนอมตะ,ทว่ายาเซียนอมตะนั้นมีจงซานเป็นเจ้าของ,อีกทั้งยังอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หนานหมิงกง,
ในเวลาเดียวกัน,ขันทีที่น่าเกรงขามก็ได้ปรากฏตัวขึ้น,มาเชิญตัวเขาเข้าสู่ตำหนักหลวง.
ขณะที่จงซานกำลังพูดคุยอยู่กับคนอื่น,ทันใดนั้นชายชราในชุดคลุมสีม่วง,ถือแส้ในมือ,ก็เข้ามาพร้อมกับทำความเคารพต่อจงซาน.
"เซิ่งซ่างมีคำสั่ง,ขอให้กงตงฟางเดินทางเข้าพบเป็นการส่วนตัว."ขันทีชรากล่าว.
คนรอบๆที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ขันทีชราที่ปรากฏตัวออกมาเงียบๆ,และเชิญเขาไปพบเป็นการส่วนตัว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
ขันทีชราที่นำไป,พาจงซานไปยังพื้นที่ไกลออกไป,ตรงไปยังตำหนักหลวง.
นี่เป็นห้องโถงหลักของราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,สร้างขึ้นบนปากน้ำพุหยาง,มีลาวาที่พวยพุ่งขึ้นมาเป็นระยะๆ,บัวเพลิงยักษ์ที่ลอยอยู่บนเกาะ,และยังมีกลีบและใบทอดลงมาเป็นระยะเป็นขั้นใบใดเชื่อมต่อขึ้นไปบนเกาะลอยฟ้า,ซึ่งมีตำหนักแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่มุมทางเข้าของน้ำพุหยาง.
ขันทีชราที่นำจงซานมายังเกาะลอยฟ้าดังกล่าวโดยตรง.
"ตำหนักหลีโห่วเซิ่ง."
บนเกาะลอยฟ้านั้นมีตำหนักขนาดใหญ่,เหมือนกับตำหนักไท่กู่ของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ที่เต็มไปด้วยบารมีที่ไร้ขอบเขตแผ่ออกมา.
"เชิญ,เซิ่งซ่างรออยู่ด้านในแล้ว."ขันทีชรากล่าว.
"อืม."
จงซานที่ก้าวเดินเข้าไปในตำหนักหลีโห่วเซิ่ง.
ทุกก้าวที่ก้าวเข้าไป,ทำให้หัวใจของจงซานหัวใจรัดแน่น,เพราะว่าห้องโถงราวกับว่าอยู่ใต้พื้นโลก,เป็นมิติแห่งหนึ่ง,ที่ดูไม่เหมือนมิติ,ทุกครั้งที่ก้าวเข้าไป,ราวกับว่ากำลังก้าวลงไปในภูเขาไฟ,ตลอดสองข้างทางที่มีลาวาเดือดปุดๆขึ้นมา,เป็นตำหนักที่บ้าคลั่งนัก,ทว่าจงซานที่บินตรงไปด้วยความมั่นใจ,ไม่ใส่ใจที่จะมองรอบๆนัก.
"แอดๆๆๆ"
ประตูห้องโถงที่เปิดออกมา,ก่อนที่จะปิดลงหลังจากนั้น,ที่ด้านหน้านั้นปรากฏชายคนหนึ่ง,ที่มีพลังที่เหนือล้ำพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่
กดดันไม่ต่างจากู่เฉินตง.
มงกุฎทับทิม,สวมชุดผ้าไหมสีขาวล้วน,เซิ่งซ่างต้าหลีดูเหมือนว่ารูปร่างหน้าตาจะยังหนุ่มแน่นเป็นอย่างมาก,แม้จะยังไม่กล่าวสิ่งใดออกมา,แต่พลังกดดัน,สายตาที่คมกล้าราวจะแทรกเข้าไปถึงจิตวิญญาณ,ทำให้ทุกคนที่เห็นหัวใจเต้นแรง,ยากที่จะควบคุมตัวได้,เซิ่งซ่างต้าหลี,เนี่ยฟ่านเฉิน!
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,รองเสนาธิการกระทรวงพิธีการ,กงตงฟาง,จงซาน,คารวะเซิ่งซ่างต้าหลี!"จงซานที่กล่าวทำความเคารพ.
"กงตงฟาง? ยาเซียนอมตะ?
เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าต้องเรียกเจ้าเข้าพบเป็นการส่วนตัว?"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่จริงจัง.
ทำไม?
จงซานรู้แน่นอน,ไม่ใช่ว่าเพื่อยาเซียนอมตะหรืออย่างไร?
"ไม่อาจทราบได้,ทว่าจงซานเองก็ต้องการเข้าพบเซิ่งซ่างต้าหลีเป็นการส่วนตัวเช่นกัน,ด้วยเซิ่งซ่างของพวกเรานั้นต้องการมอบสิ่งของบางอย่างให้ท่าน."จงซานกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"เนี่ยฟ่านเฉินที่แสดงความสงสัยเล็กน้อย.
จงซานสะบัดมือหนึ่งครั้ง,ก่อนที่จะนำสิ่งของที่ได้รับมาจากกู่เฉิงตงออกมา.
เป็นแผ่นริ้วหยกที่ถูกผนึก,และอีกสิ่งหนึ่งก็คือขลุ่ยไม้ไผ่.
ขลุ่ยไม้ไผ่นั้นไม่ได้ส่องประกายแสงของพลังออกมาแม้แต่เล็กน้อย.เป็นเหมือนกับขลุ่ยไม้ไผ่ธรรมดา,ก่อนหน้านี้มีสีเขียว,หากแต่ตอนนี้มันเริ่มคายน้ำออกมาแล้วจนเริ่มกลายเป็นสีเหลือง.
เนี่ยฟ่านเฉินยังคงยิ้มและจ้องมองมายังจงซาน,ทว่าเมื่อเห็นขลุ่ยไม้ไผ่,ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นในทันที.
จากนั้น,จงซานก็รับรู้ว่าในมือเขา,ขลุ่ยไม้ไผ่นั่นได้หายไปจากมือจงซาน,ไปปรากฏอยู่ด้านหน้าเนี่ยฟ่านเฉิน.
เนี่ยฟ่านเฉินที่ยื่นมือออกไปจับขลุ่ยไม้ไผ,ด้วยแววตาที่อาดูร,จากนั้นดวงตาก็กลายเป็นเย็นชา,จนทั่วทั้งห้องโถง,อุณหภูมิลดลงในทันที.
"คลื่นๆๆๆๆ"
ทั่วท้องฟ้าของเมืองหลีโห่วเซิ่ง,ปรากฏเป็นเสียงคำรามของสายฟ้า,ดังกระหึ่ม,ประชาชนทั่วไปที่หัวใจเต้นไปมา,ด้านนอกตำหนักหลีโห่วเซิ่ง,ขันทีชราก่อนหน้านี้จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและจากนั้นก็จ้องมองไปยังห้องโถงที่ปิดสนิท.
จงซานผู้นี้มีความสามารถที่ยิ่งใหญ่นัก,เซิ่งซ่างพันปีมานี้ไม่เคยโกรธเกรี้ยว,หากแต่เขาเพิ่งเข้าไปสามารถทำให้เซิ่งซ่างโกรธได้อย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น