Immortality Chapter 427 Arrives in Li Fire Holy Capital

Immortality Chapter 427  Arrives in Li Fire Holy Capital

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 427  เดินทางถึงเมืองหลีโห่วเซิ่ง.

Chapter 427  Arrives in Li Fire Holy Capital

抵达离火圣都

  เดินทางถึงเมืองหลีโห่วเซิ่ง.

"เส้าเฟยโห่ว,ร้ายกาจยิ่งนัก,กองกำลังสามแสนนาย,สามารถทำให้คนไล่ตามถอยกลับไปได้,จงซานชื่นชมนัก."จงซานที่เผยยิ้มให้กับเส้าเฟยโห่วที่ตามมาสบทบด้วยท่าทางสะบักสบอม.

เส้าเฟยโห่วที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา,"กงตงฟาง,ข่าวที่พวกเขาได้รับมาเป็นจริงอย่างงั้นรึ?"

"ข่าวอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสร้งเป็นโง่งมไม่เข้าใจ.

"ยาเซียนอมตะ!"เส้าเฟยโห่วกล่าว.

ด้วยจ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่ว,จงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."ท่านคิดว่าอย่างไร?"

เส้าเฟยโห่วชำเลืองมองจงซานตาโต,แววตาไม่อยากจะเชื่อเท่าใดนัก.

"จะนำยาเซียนอมตะออกมาให้ข้าได้ยลได้หรือไม่?"เส้าเฟยโห่วที่ลอบสอบถามออกมา.

"เส้าเฟยโห่วเชื่อว่ามันเป็นยาเซียนอมตะอย่างงั้นรึ? หากว่าในโลกนี้มียาเซียนอมตะ,เส้าเฟยโห่วคิดว่ามันจะมาปรากฏให้เส้าเฟยโห่วได้เห็นอย่างงันรึ? มันคงจะต้องตกไปอยู่ในมือของหนึ่งในสี่ประมุขแดนเทวะหรือหนึ่งในสามเซิ่งซ่างแล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เส้าเฟยโห่วที่พยักหน้ารับ.

"แล้วของวิเศษอันใดที่กงตงฟางได้รับมา?"เส้าเฟยโห่วสอบถาม.

"หน้าต่างมีหู,เมื่อถึงเมืองหลีโห่วเซิ่ง,แน่นอนว่าเส้าเฟยโห่วจะต้องได้เห็นแน่."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เส้าเฟยโห่วที่จ้องมองไปยังจงซาน,หัวใจที่สั่นไหวไปมา,เขาสามารถเข้าใจความหมายของจงซานได้,สถานที่แห่งนี้ยังไม่ปลอดภัย,อาจจะมีใครก็ได้ที่ซ่อนตัวอยู่รอบๆเขา,หากว่าเขาไม่สามารถพบได้ล่ะ? หากตัวเขายังไม่รู้ คนอื่นก็ย่อมไม่รู้,สถานการณ์เวลานี้ยังมีคนที่มีพลังฝึกตนสูงตามมาด้วยก็เป็นได้.

เส้าเฟยโห่วที่พยักหน้ารับไม่ได้ถามอีกต่อไป,สิ่งสำคัญที่สุดคือคุ้มกันทัพของจงซานเดินทางไปยังเมืองหลีโห่วเซิ่ง.

"เส้าเฟยโห่ว,ข้ามีเรื่องขอคำชี้แนะ."จงซานเอ่ย.

"มิกล้าๆ,กงตงฟางมีอะไรสงสัยอย่างงั้นรึ,เชิญกล่าวมาได้เลย,ตราบเท่าที่ข้าพูดได้,ข้าย่อมต้องบอกท่านอย่างแน่นอน."เส้าเฟยโห่วกล่าว.

"ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,เสี่ยวเหยาโห่ว,ท่านเคยได้ยินหรือไม่?"จงซานสอบถาม.

"เสี่ยวโหยวโห่วอย่างงั้นรึ?"เส้าเฟยโห่วที่ดวงตาหรี่เล็ก.

"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไปด้วยความสงสัย.

"กงตงฟางมีอะไรถึงได้ถามถึงเขาอย่างงั้นรึ?"เส้าเฟยโห่วสอบถาม.

"ไม่มีอะไร? เมื่อครั้งอยู่ที่ราชวงศ์จักรพรรดิต้าจิน,ข้าได้ล่วงเกินเขาไป,ก่อนที่จะเข้าไปในเมืองหลีโห่วเซิ่ง,จึงต้องการรับรู้สถานะของเขาเอาไว้."จงซานกล่าว.

"ล่วงเกิน? ล่วงเกินอย่างไรรึ?"เส้าเฟยโห่วที่ตกใจ,กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"เขาได้ดูแคลนสหายของข้า,ข้าจึงได้เหยียบเขาให้คุกเข่าขอโทษต่อสหายของข้า, "จงซานกล่าว.

"เหยียบรึ? คุกเข่ารึ? ขอโทษรึ?"เส้าเฟยโห่วที่ตื่นตระหนกจ้องมองไปยังจงซาน,นิ่งงันพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง.

"อย่างไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังไปยังเส้าเฟยโห่ว.

"กงตงฟางรู้รายระเอียดอะไรเกี่ยวกับเสี่ยวเหยาโห่วมาบ้างแล้ว?"เส้าเฟยโห่วที่กลืนน้ำลาย,จ้องมองจงซานที่เต็มไปด้วยความอหังการด้วยแววตาที่ตื่นตะลึง.

"ครั้งหนึ่งข้าได้ส่งคนไปสอบถาม,เสี่ยวเหยาโห่ว,เนี่ยกวง,เป็นเหลนลำดับหกของเซิ่งซ่างต้าหลี,ภายในราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีถือว่ามีอำนาจไม่น้อย,และเซิ่งซ่างต้าหลียังตามใจเขาอยู่เป็นประจำ."จงซานกล่าว.

เส้าเฟยโห่วกลืนน้ำลายลงคอ,จ้องมองไปยังจงซาน,ส่ายหน้าไปมา,"กงตงฟาง,ท่านเพิ่งมายังราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,รับรู้เท่านี้ก็ถือว่ายอดเยี่ยมแล้ว."

"หืม?"

"เสี่ยวเหยวโห่วเนี่ยกวง,ไม่เพียงแต่มีอำนาจมาก,หากแต่ก็ยังมีเรื่องที่คนธรรมดาไม่รู้,ข้าเคยได้ยินมาว่า,ฝ่าบาทนั้นโปรดปรานเขาเป็นอย่างมาก,ไม่ได้ด้อยไปกว่าไท่จื่อทั้งหกเลย,ท่านรู้หรือไม่ว่าทำไม?"เส้าเฟยโห่วถามออกมา.

"ทำไมรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ก่อนที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีจะถือกำเนิด,บิดามารดาของฝ่าบาทที่จากไปก่อนแล้ว,เหลือแค่เพียงพีชายที่พึ่งพาอาศัยกัน,หลังจากนั้นมีการต่อสู้ครั้งหนึ่ง,เขาที่ปกป้องฝ่าบาทจนยอมสละชีวิตตัวเองไป."เส้าเฟยโห่วกล่าว.

จงซานที่ขยับปากเล็กน้อย.

"ชาติที่แล้วของเนี่ยกวงนั้น,ก็คือพี่ชายของฝ่าบาทนั่นเอง!"เส้าเฟยโห่วกล่าว.

"หืม?"ทุกคนที่ประหลาดใจพร้อมกับจ้องมองไปยังจงซานพร้อมๆกัน.

เนี่ยกวง? คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีภูมิหลังที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้.

ขณะที่ทุกคนกำลังรู้สึกหวั่นเกรง,ทว่าใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นจริงจง,ดวงตาที่ดูมั่นคงหนักแน่น,พี่ชายของเนี่ยฟ่านเฉินอย่างงั้นรึ? จะอย่างไรก็ตามหากว่าเกิดเหตุการณ์เช่นเดิม,เพื่อชิงซือแล้ว,เขาก็ยังจะทำเหมือนเดิม.

กองกำลังขนาดใหญ่ที่เดินทางไม่หยุด,สามเดือนหลังจากนั้น,ท้ายที่สุดก็เดินทางมาถึงเมืองหลีโห่วซ่าง.

"กงตงซาน,อีกไม่กี่วันก็จะถึงแล้ว,ให้กองทัพของท่านพักอยุ่ที่นี่ก่อนแล้วค่อยเดินทางต่อ! ข้าจะต้องไปจัดการเรื่องตัวเองเล็กน้อย."เส้าเฟยโห่วกล่าว.

"ได้!"จงซานพยักหน้า.

ทัพของจงซานที่หยุดที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,ทว่าเส้าเฟยโห่วที่จริงบินไปยังภูเขาที่ไม่ไกลออกไป,ไม่นานหลังจากนั้น,ก็มีสาวน้อยที่มีอายุราวๆ 7-8 ปีบินเข้าด้วยอย่างรวดเร็ว,ใบหน้าของนางที่บูดบึ้งอยู่.

ทุกคนที่เห็นเส้าเฟยโห่วสวมกอดสาวน้อย,ทุกคนที่ตกใจเล็กน้อย,เขาที่ออกไปไม่นาน,จากนั้นก็กลับมาพร้อมกับสาวน้อย?

เด็กสาวที่ดูน่ารักน่าชัก,ไม่มีท่าทางเขินอายแม้แต่น้อย,ดวงตาที่กลมโตทอแสง,จ้องมองไปยังคนทุกคน.

ทุกคนต่างก็จ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจ,เส้าเฟยโห่วที่บินลงบนพื้นด้านหน้า,พร้อมกับกล่าวออกไปว่า"ธิดาของข้าเอง!"

"ท่านพ่อ,พวกเขาเป็นใคร?"สาวน้อยที่สอบถามเส้าเฟยโห่วทันที.

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่ว.

"เส้าเฟยโห่วคาดไม่ถึงเลยว่าจะแต่งงานแล้ว? และยังได้บุตรสาวด้วย,ยินดีด้วย!"หัวใจของจงซานที่เต้นไปมากล่าวออกมาด้วยความยินดี.

"กงตงฟางชื่นชมแล้ว!"เส้าเฟยโห่วที่ส่ายหน้าพลางถอนหายใจพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.

"ท่านพ่อ,ทำไมท่านถึงมาหาข้าเอาป่านนี้,ข้ารอท่านจะตายอยู่แล้ว."สาวน้อยที่โอดครวญกล่าวต่อเส้าเฟยโห่ว.

เส้าเฟยโห่วฝืนยิ้ม,ส่ายหน้าไปมา,แสดงท่าทางขอโทษ.

"แม่ของเจ้าล่ะ?"เส้าเฟยโห่วถามออกไป.

"หนึ่งเดือนที่แล้วท่านแม่จากไปแล้ว,ข้าคิดว่าท่านจะกลับมาในทันที,ใครจะรู้ว่าต้องรอนานขนาดนี้,แย่จริงเชียว!"สาวน้อยที่ต่อว่าตอขาน.

"เจ้ากินอะไรมารึยัง?"เส้าเฟยโห่วที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาทันที.

"ข้าอยู่คนเดียว,ข้าทำอาหารได้! แต่วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย."สาวน้อยกล่าว.

เส้าเฟยโห่วที่จ้องมองไปยังบุตรสาว,มีความเย็นชาเล็กน้อยก่อนที่จะหายไปทันควัน.

"บิดาจะให้คนทำอาหารอร่อยๆให้เจ้าเอง."เส้าเฟยโห่วกล่าวออกมาทันที.

"ดีเลยๆ,ข้ากำลังจะหิวตายอยู่แล้ว,ข้าชอบท่านพ่อที่สุดเลย,ข้าต้องการกินเนื้อ,เร็วเข้า!"สาวน้อยที่เผยยิ้มออกมาในทันที.

จากนั้นเส้าเฟยโห่วได้สั่งผู้ใต้บังคับบัญชา,ให้นำสาวน้อยไปหาอะไรกินในทันที.

"บุตรสาวของข้านาม,ปิงปิง."เส้าเฟยโห่วเผยยิ้มออกมา.

"ภรรยาของท่านไม่ดูแลนางอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ข้าไม่เคยมีภรรยา."เส้าเฟิงโห่วที่ส่ายหน้าไปมา.

"หืม?มารดาของนางล่ะ."จงซานกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ก่อนหน้านี้นางคือภรรยา,ช่างน่าเศร้าหลังจากนี้พวกเราไม่ได้รักกันอีกแล้ว."เส้าเฟยโห่วที่ฝืนยิ้มออกมา.

เส้าเฟยโห่วที่กล่าวออกมาตรงๆ,เมื่อเขากล่าวออกมาเช่นนี้,จงซานย่อมไม่กล้าถามต่อ,ไม่ได้รักกันแล้วรึ? ดูเหมือนว่าในโลกใบนี้,จะมีการหย่าร้างกันด้วย,คงจะไม่เหมาะถ้าเขายังถามต่อไป.

พวกเขาได้พักกันอยู่ไม่นาน,จากนั้นกองทัพทั้งหมดก็มุ่งหน้าเดินทางไปยังเมืองหลีโห่วเซิ่งอีกครั้ง.

ที่ไกลออกไปนั้น,มีคนจำนวนมากที่มารอทักทาย,ไม่,ไม่ใช่มารอแน่.

ไม่รู้ว่าเป็นใครที่ที่ปล่อยข่าวว่าพวกเขาจะมาถึงเมืองหลีโห่วเซิ่งวันนี้.

"จงซานมา!"

เสียงดังกึกก้อง,ดังสนั่นทั่วทั้งถนน,ทุกคนที่ราวกับว่ามาต้อนรับเขา,ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน.

จงซานมา! ยาเซียนอมตะก็มาถึงอย่างงั้นรึ?

ข่าวดังกล่าวที่ดังกระจายไปทั่วทิศ,มีคนมากมายที่มาตรวจสอบ,ทั่วทั้งเมืองหลีโห่วโน,ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเล็กตระกูลใหญ่ต่างก็ส่งคนมาตรวจสอบ.

หลากหลายวิธีในการตรวจสอบยาเซียนอมตะ!

หลังจากผ่านมาหลายเดือนแล้วข่าวเรื่องยาเซียนอมตะนั้น,ได้กระจายไปทั่วเมือง,มีคนจำนวนมากที่เดินทางมายังเมืองแห่งนี้,ในพริบตาเดียวเท่านั้น,เมืองหลีโห่วเซิ่งมีผู้เข้ามาอาศัยกว่า 50 ล้านคน,และยังมีมาเพิ่มเรื่อยๆ,ทำให้เมืองหลีโห่วเซิ่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย.

สถานการณ์เวลานี้ที่เมืองหลีโห่วเซิ่ง,ทั้งด้านในด้านนอกเมืองมีคนกว่า 100 ล้าน,ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาต้องการมาสังเกตการเรื่องยาเซียนอมตะ,แน่นอน,หากว่าเป็นเรื่องจริงพวกเขาย่อมต้องหาโอกาสเอามาครอง.

ทั่วทั้งเมืองหลีโห่วเซิ่งตอนนี้ราวกับกลายเป็นความวุ่นวาย,ไม่เพียงแต่มีคนมากมายที่เดินทางมา,เวลานี้แทบจะไม่มีที่พักให้,ตอนนี้เต็มไปด้วยทะเลแห่งฝูงชน.

ข่าวคราวการมาถึงของจงซานที่เมืองหลีโห่วเซิ่งนั้น,ได้กระจายไปทั่วทั้งเมือง,กับภารกิจของจงซานที่เดินทางมายังสถานที่แห่งนี้,สร้างความวุ่นวายเป็นอย่างมาก,เมืองหลีโห่วเซิ่งเวลานี้ผู้คนเบียดเสียดแทบไม่มีที่ว่าง.

ทัพของจงซานที่ยืนอยู่บนที่ไกลออกไป,สามารถมองเห็นเมืองหลีโห่วเซิ่งเรียบร้อยแล้ว.

เมืองหลีโห่วเซิ่งนั้นเป็นเมืองที่ใหญ่โต,เหมือนดั่งเช่นเมืองบรรพกาลศักดิสิทธิ์,ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยเหล่าเมฆวาสนามากมาย,ส่องประกายแสงสีทองมากมาย,เต็มไปด้วยพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่,ทะเลเมฆาวาสนาที่กว้างใหญ่ไพศาลและยังมีมองเห็นเงาของเหล่าข้าราชบริพารที่ได้รับวาสนาบนท้องฟ้าด้วย.

จงซานสูดหายใจลึกกับวาสนาของราชวงศ์สวรรค์,ยังห่างไกลกับราชวงศ์จักรพรรดิของเขามากมายนัก.ทว่าทันใดนั้น,ที่ไกลออกไปนั้นราวกับว่าปรากฏเป็นฝูงชนมากมายที่บินตรงมาราวกับฝูงแมลง.

"ค่ายกล!"เส้าเฟยโห่วที่ตะโกนออกไปในทันที.

"โฮกกกกก"กองทัพที่เคลื่อนไหวในทันที.

คลื่นของฝูงชนที่เคลื่อนที่มาด้วยความเร็ว,ทั้งบินอยู่บนกระบี่เหิน,บนเมฆสีขาว,แม้แต่บินมาด้วยตัวเอง,แต่ละคนพุ่งมาด้วยความเร็วด้วยกลัวว่าตัวเองจะช้ากว่าคนอื่น,เมื่อเข้ามาใกล้,คนหลายๆคนที่เปลี่ยนเป็นลังเล.

คนเหล่านี้,ที่คาดหวังแต่ว่าตัวเองจะเป็นผู้โชคดี,หวังว่าหากเกิดการต่อสู้ใหญ่ขึ้น,พวกเขาอาจจะมีโอกาส,ได้รับยาเซียนอมตะมาครอง,ความคิดของพวกเขาตอนนี้,ดวงตาที่แดงฉานเต็มไปด้วยความโลภ,คิดถึงแต่ความโชคดีที่ตัวเองจะได้รับเท่านั้น.

คนเหล่านี้ที่บินเข้ามา,แม้ว่าจะมีหลายกลุ่ม,แต่รวมๆแล้วก็มี่จำนวนกว่าหนึ่งแสนคน,ทว่าดูเหมือนว่าตอนนี้จะลังเลอยู่เล็กน้อย,เมื่อต้องประจันหน้ากับกองทัพหนึ่งล้านคน.

"ใครคือจงซานกัน?"คนผู้หนึ่งที่บินตรงมา,ตะโกนออกไปเสียงดัง.

ภายในกองทัพ,จงซานที่จ้องมองอย่างไม่แยแส,ไม่คิดจะสนใจ,ราวกับว่าเป็นอากาศธาตุเท่านั้น.

"ข้าเคยเห็นรูปถ่าย,เป็นเขา!"ทันใดนั้นคนผู้หนึ่งที่ชี้ไปยังจงซาน.

นิ้วที่ชี้ออกไปนั้นนั้น,ราวกับว่าเป็นนิ้วของเทพ,สายตาของผู้ฝึกตนทุกคน,ทันใดนั้นก็ลุกวาวจ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยแววตาที่คาดหวัง,ราวกับว่าอสุรกายที่กระหายโลหิต,เฝ้ามองอาหารที่อยู่ตรงหน้า.

"มือธนูเตรียมตัว!"สุ่ยอู๋เหินที่ออกคำสั่งในทันที.

"พรึบ!!!"

ศรปราณทะลวงมากมายที่ถูกง้างสายเอาไว้,เตรียมที่จะยิงออกไปในทันที.

เหล่าคนกว่าหนึ่งแสนคน,ทว่าด้วยศรปราณทะลวงหลายแสนลูก,คนที่บุกเข้ามาถึงกับชะงักงันไปในทันที.

ทว่า,ที่ไกลออกไปอีกนั้นยังมีคนมากมายที่เดินทางมาเพิ่มเรื่อยๆ,จ้องมองเหมือนกับพวกเขากำลังมาต้อนรับมากมาย,เส้าเฟยโห่วที่จ้องมองด้วยท่าทางแปลกประหลาด.

"ท่านพ่อ,พวกเขามาต้อนรับพวกเราอย่างงั้นรึ? มากมายขนาดนี้เลย!"ปิงปิงบุตรสาวของเส้าเฟยโห่วที่กล่าวออกมาหลังเห็นเส้าเฟิงโห่วถอนหายใจเบาๆ.

ต้อนรับอย่างงั้นรึ? ดวงตาของเส้าเฟยโห่วที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.

ในเวลาเดียวกัน,อีกทิศหนึ่ง,มีกองกำลังหนึ่งล้านคนที่พุ่งตามมา.

"คำสั่งเซิ่งซาง,ให้พวกเรามาต้อนรับทูตจากต้าโหลว,ข้าและคนอื่นถูกส่งมาสมทบเส้าเฟยโห่ว,คุ้มกันทูตของต้าโหลวไปยัง,คฤหาสน์หนานหมิงกง!"เสียงของแม่ทัพคนหนึ่งที่ดังก้องกังวล.

"ตงฟางโห่ว,เชิญ!"เส้าเฟยโห่วที่รับคำสั่งและเข้ามาเชิญจงซานในทันที.

"ขอบคุณต้องรบกวนพวกท่านแล้ว!"จงซานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.

จากนั้น,ทัพจงก็ถูกคุ้มกันจากเส้าเฟยโห่ว,เดินทางตรงเข้าไปยังตัวเมืองหลีโห่วเซิ่ง,คนรอบๆมีพลังฝึกตนไม่สูงหนัก,ไม่มีใครกล้าเข้ามา,ทำได้แค่เปิดเป็นสองแถว,หากแต่สายตาของพวกเขาจดจ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองกองทัพที่นำพาเขาเข้าไปในเมืองหลีโห่วเซิ่งช้าๆ.

ระหว่างทาง,เส้าเฟยโห่วได้แต่ถอนหายใจ,นี่เป็นเรื่องที่น่าหวาดผวาเกินกว่าที่เขาได้คาดการณ์ไปมาก!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.