Immortality Chapter 426 Monstruous talent computing power

Immortality Chapter 426  Monstruous talent computing power

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 426 อสุรกายทักษะแห่งการคำนวณ.

Chapter 426  Monstruous talent computing power

妖孽般的计算能力

  อสุรกายทักษะแห่งการคำนวณ.

จงซานไม่ได้เข้าไปช่วย,เพียงแค่ถอยทัพหลบเท่านั้น,คนอื่นๆเองก็ไม่จำเป็นต้องช่วย,พวกเขาไม่จำเป็นต้องแสดงความสามารถใดๆออกมา..

กองทัพที่ถอยห่างไปด้านหลัง,จงซาน,หลินเซียว,เซียนเซิงซือและจื่อเห่าที่เฝ้ามองอยู่ด้านหลัง.

เส้าเฟยโห่วนำคน 300 คน เข้าล้อมกรอบหุบเขาขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง,คนทั้งสามร้อยที่กำลังซุ่มโจมตี,ขณะที่กำลังเคลื่อนทัพออกไป,หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,เส้าเฟยโห่วได้นำคันศรขนาดใหญ่ออกมา,ก่อนที่จะใช้ศรปราณทะลวงยิ่งออกไปบนท้องฟ้า,ก่อนที่ลูกศรเหล่านั้นจะยิ่งตรงหายไปลับตา,จากนั้นที่ตำแหน่งแตกต่างออกไป,ก็ปรากฏลูกศรยี่สิบลูกกระจายแย่งไปยังทิศต่างๆขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากนั้นเขาก็เก็บคนศร,ก่อนที่จะยืนรอคอยอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.

"จอมพล,พวกเขากำลังทำอะไรอย่างงั้นรึ?"จื่อเห่าหลางเจียงที่จ้องมองดูด้วยความสงสัย.

ทว่าจงซาน,หลินเซียวและเซียนเซิงซือในเวลานี้ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที.

ผ่านไปหลังจากนั้น,ปรากฏคนห้าคนที่บินตรงมาจากขอบฟ้าไกล.

พวกเขาที่บินมาไม่ไกลได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของเส้าเฟยโห่ว.

"เส้าเฟยโห่ว? เจ้ารู้ว่าพวกเราจะมาที่นี่ได้อย่างไร?"คนห้าคนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"เจ้ากำลังพูดอะไร?"เส้าเฟยโห่วที่เผยยิ้มออกมาด้วยความชั่วร้าย.

"เป็นไปไม่ได้,เส้นทางนี้,ไม่มีคนรู้,มีเพียงพวกเราห้าคนเท่านั้น,หรือว่ามีหนอนบ่อนใส้รึ?"ทันใดนั้นหนึ่งในห้าคนนั้นจ้องมองไปยังคนอื่น.

"เหล่าซาน,เจ้ามองมาที่ข้าได้อย่างไร,คิดว่าบิดาผู้นี้จะเป็นคนทรยศเหรอ?"

"เหล่าซือ,เจ้าคิดว่าเป็นข้าเหรอ,คิดว่าบิดาเป็นคนทำรึอย่างไร?"

คนทั้งสี่ที่กำลังโต้เถียงกันไปมา.

"เงียบ!"พี่ใหญ่สุดที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

พี่ใหญ่ที่ตะคอก,คนทั้งสี่ที่เงียบทันที.

"ไม่มีคนทรยศใดๆทั้งนั้น,พวกเขาคำนวณเส้นทางของพวกเขา,คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้รึไง."เหล่าต้าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบเคลือ.

คนทั้งสี่ที่ได้ยิน,หลังจากที่พี่ใหญ่กล่าวออกไป,ไม่มีใครรู้ว่าคนเหล่านี้รู้เส้นทางหนีพวกเขาได้อย่างไร.

เหล่าต้าที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังเส้าเฟ่ยโห่ว.

"เส้าเฟยโห่ว,ท่านไม่สามารถขวางทางพวกเราได้,หากวันนี้ท่านเห็นแก่หน้าเหล่าฟู่,พวกเราจะตอบแทนอย่างดีแน่นอน."เหล่าต้าที่กล่าวออกมา.

"ต้องขออภัย,ที่ข้าทำให้ได้คือ ให้พวกเจ้าเลือกว่าจะกลับไปกลับข้าหรือให้ข้านำพวกเจ้ากลับไป,แน่นอนหากว่าข้าลงมือ,ข้าคงไม่รับประกันหากมีใครต้องตาย,"เส้าเฟยโห่วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,พร้อมกับโบกมือเล็กน้อยให้พวกเขาก้าวตามมา.

ขณะที่ทุกคนกำลังก้าวตามมา,คนทั้งห้ากำลังบินตามเส้าเฟยโห่ว.

"พี่ใหญ่,เส้าเฟยโห่วมีระดับหลอมกายธาตุขั้นปลายเท่านั้น,หากว่าพวกเราทั้งหมดลงมือเต็มที่,ข้าไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถจัดการคนๆเดียวได้."หนึ่งในนั้นที่เอ่ยออกไปในทันที.

"ไม่,พวกเราไป,แยกย้าย!"เหล่าต้าที่กล่าวด้วยเสียงที่แหบเคลือเห็นได้ชัดเจนว่าเส้าเฟยโห่วนั้นเป็นคนลึกลับไม่ธรรมดา.

"ไป!"คนทั้งห้าที่เตรียมแยกย้ายกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง.

"วูซ วูซซ วูซซ วูซซ วูซซ"

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงที่ดังขึ้นทั้งห้าทิศทาง,ยังไม่บินออกไปด้วยซ้ำทั้งห้าถึงกับต้องหวาดผวาขึ้นมาในทันที.

จื่อเห่าหลางเจียงที่จ้องมองออกไปเห็นได้อย่างชัดเจน,ห้าคนห้าทิศทางที่คนทั้งห้าเลือก,ทันใดนั้นศรปราณทะลวงก็ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,เป็นศรที่เส้าเฟยโห่วยิงไปก่อนหน้านี้,มันเป็นศรปราณทะลวงที่ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า.

แปลกมาก,เส้าเฟยโห่วรู้ทิศทางที่พวกเขาจะหนีไปอย่างงั้นรึ? เช่นนั้นก็รับรู้อยู่แล้วว่าคนทั้งห้านั้นจะหนีไปที่ใหน.

พลังของศรปราณทะลวง,แน่นอนว่าคนทั้งห้าสามารถต้านได้,ทว่ามันกลับหล่นลงมาขณะที่พวกเขากำลังจะบินหนีไป,มันล่วงหล่นมาขวางหน้าพวกเขาในทันที,กับเรื่องที่เกิดขึ้นทันทีทันใด,ทำให้พวกเขาตื่นตกใจอย่างหนัก,ร่างกายสั่นสะท้านไปเลยทีเดียว.

คนทั้งห้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,เพราะสงสัยว่าศรปราณทะลวงนั้นล่วงหล่นมาได้อย่างไร,มันจะล่วงหล่นลงมาในแนวตั้งฉาก,เป็นเรื่องที่น่าตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก.

ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่วด้วยความตื่นตกใจหวาดผวา,ก่อนหน้านี้เป็นเส้าเฟยโห่วเป็นคนเตรียมการไว้แล้วอย่างงั้นรึ?

เส้าเฟยโห่วยังคงหยุดนิ่งอยู่บนอากาศจ้องมองไปยังคนที่อยู่ด้านหน้า.

"จอมพล,มันจะบังเอิญขนาดนี้เลยอย่างงั้นรึ?"จื่อเห่าหลางเจียงที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.

"ไม่รู้ว่าเส้าเฟยโห่วรับรู้ได้อย่างไร? เป็นคนที่น่าเกรงขามนัก,ที่ทำให้ศรปราณลวงหล่นลงมาขวางคนทั้งห้า,น่าอัศจรรย์ใจจริงๆ."หลินเซี่ยวอุทานออกมา.

"ล่วงหล่นลงมาอย่างงั้นรึ?"จื่อเห่าหลางเจียงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"ใช่แล้ว,คนทั้งห้าที่เห็นเส้าเฟยโห่วนั้น,ภายในใจก็รู้สึกหวาดกลัวแต่แรกแล้ว,ด้วยการข่มขู่ก่อนหน้านี้,ทำให้ภายในใจของเขาต้องการหลบหนีอย่างแน่นอน,เมื่อคิดว่าไม่ปลอดภัย,เตรียมเส้นทางหนี,หากแต่เป็นเส้าเฟยโห่วกลับเตรียมปิดทางหนีพวกเขาเอาไว้แล้ว."หลินเซียวที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"เรื่องนี้."จื่อเห่าหลางเจียงที่กลืนน้ำลายคำโต,ไม่มีทาง,คนผู้นี้เป็นคนที่มีความสามารถน่าพรั่นพรึงยิ่งนักเป็นอสุกายพรสวรรค์เลยก็ว่าได้.

"ภายในทวีปศักดิ์สิทธิ์ที่กว้างใหญ่นี้,มีผู้คนมากมายมากความสามารถนับไม่ถ้วนจริงๆ."จงซานที่กล่าวออกมา,ดวงตาที่สาดประกายสว่างจ้า.

คนทั้งห้าที่จ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่ว,เหล่าต้าที่กล่าวออกไปอีกครั้ง."หนีอีกครั้ง."

ที่มุมปากของเส้าเผยโห่วที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.

"วูซ วูซซ วูซซ วูซซ"

มีศรสี่ลูกที่ขวางทางพวกเขาสี่คนเอาไว้.

คนสี่คน,ที่ถูกศรสี่ลูกขวางทาง,ก็รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,แปลกนัก,บัดซบ,มันเกิดอะไรขึ้น?

แน่นอนว่ามีแค่สี่คนที่ถูกขวางเอาไว้,ทว่ามีคนหนึ่งคนที่หนีตรงไปยังหุบเขาแห่งหนึ่งที่ไกลออกไป,หายไปในทันที,เขาหนีไปได้อย่างงั้นรึ?

ทันใดนั้นไม่รอช้าให้เส้าเฟยโห่วเข้ามาประชิด,คนทั้งสี่ก็จัดแจง,หนีกันอีกครั้ง.

ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,มีสองคนที่หนีไปได้ตามคนที่หนีไปได้ก่อนหน้านี้,ที่ไม่เห็นแม้แต่ริ้วแสง,เวลานี้เหลืออยู่แค่สองคนเท่านั้น,ที่ถูกศรล่วงหล่นลงมาขวางหน้าพวกเขา.

"พี่ใหญ่!"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.

"หนีไม่ได้แน่,พวกเราสังหารเส้าเฟยโห่วก่อน!"เหล่าต้าที่กล่าวด้วยเสียงที่แหบเคลือดุร้ายเย็นชา.

"ตกลง!"ชายอีกครนที่รับคำในทันที.

"บุก!"เหล่าต้าที่ตะโกนเสียงดัง,ก่อนที่ชายอีกคนจะพุ่งเข้าหาเส้าเฟยโห่วอย่างบ้าคลั่ง,ทว่าเหล่าต้านั้นกลับหันหลังพุ่งตรงไปยังหุบเขาที่ไกลออกไป,หลบหนี.

ที่ไกลออกไปนั้นบนยอดเขาหนึ่ง,จื่อเห่าหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก.

"เต่าในไห,คนทั้งสี่คนพุ่งตรงไปยังทิศทางของคนสามร้อยคนที่กำลังซุ่มอยู่อย่างงั้นรึ?"จื่อเห่าหลางเจียงที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.

瓮中之鳖 Wèngzhōngzhībiē เต่าในไห,ลูกไก่ในกำมือ

แน่นอนว่าเส้นทางดังกล่าวนั่นเป็นเส้นทางเดียวที่มีคนแรกหนีไปได้,ไม่มีศรปราณทะลวงล่วงหล่นลงมาขวางพวกเขา,ส่วนเส้นทางอื่นๆศรปราณทะลวงได้ล่วงหล่นตั้งฉากตกลงมาขวางทางพวกเขานั่นเอง

"ตูมมมม"

ขณะที่ระแวงในศรปราณทะลวง,ทว่าฝ่ามือของเส้าเฟยโห่วที่ฟาดไปยังหน้าอกของชายผู้หนึ่ง,ทำให้เขาลอยตรงไปยังหุบเขาที่คนอื่นๆหนีไป.

"พรึดๆๆ"ชายคนดังกล่าวพ่นโลหิตคำโต,ไม่ได้โกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด,หนำซ้ำยังเต็มไปด้วยความตื่นเต้นด้วยซ้ำ,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะลอยมายังทิศทางดังกล่าวดี.

ด้วยความตื่นเต้น,เขาที่เร่งรีบพยุงตัวลุกขึ้น,ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปในหุบเขาดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.

และแล้วคนสุดท้ายก็เลือกที่จะบินไปในหุบเขาที่คนอื่นๆบินไปเช่นกัน,จื่อเห่าหลางเจียงที่อยู่ไกลออกมารู้สึกหวั่นเกรงตกใจขึ้นมาเหมือนๆกัน.

"จอมพล,เป็นไปไม่ได้? ยอดเยี่ยมเพียงนี้เลยรึ?นี่เป็นแผนการของเขา....."จื่อเห่าหลางเจียงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.

"ตราบเท่าที่เข้าใจพฤติกรรมพวกเขา,ก็สามารถที่จะทำได้สำเร็จ,จำเป็นต้องเข้าใจสภาพของพื้นที่ได้อย่างลึกซึ้ง,เข้าใจความคิดของอีกฝ่าย,รวมทั้งสถานการณ์โดยรวม,โดยเฉพาะเข้าใจความคิดของคนทั้งห้าเป็นเรื่องที่ยากๆจริงๆ,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีมีคนเช่นนี้,คาดไม่ถึงจริงๆ."จงซานกล่าวพลางถอนหายใจ.

"เส้าเฟ่ยโห่ว? จอมพล,ท่านคิดว่าเส้าเฟ่ยโหวผู้นี้มีปัญญาที่สูงล้ำขนาดนั้นเลยรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาพลางถอนหายใจ.

จงซานที่จ้องมองไปยังหลินเซียวและกล่าวออกมาว่า,"เชาว์ปัญญานั้นไม่สามารถบอกได้,หากแต่สุดยอดแห่งการคำนวณ,คงยากที่จะมีคนเทียบเขาได้."

"อืม!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้ว,ทว่าก็พยักหน้า.

ที่ไกลออกไปนั้น,คนทั้งห้าที่ถูกจับอย่างรวดเร็ว,ก่อนที่เส้าเฟยโห่วจะบินตรงมา.

"ต้องขออภัยที่ให้กงตงฟางต้องรอ."เส้าเฟยโห่วที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เส้าเฟ่ยโห่วมีความสามารถในการคำนวณที่สั่นสะเทือนสวรรค์,จงซานชื่นชมนัก!"จงซานกล่าว.

"กงตงฟางชื่นชมเกินไปแล้ว,นี่เป็นเพียงแค่แผนการเล็กน้อยเท่านั้น,กับเรื่องเล็กๆน้อยเช่นนี้,ข้าจะกล้ารับได้อย่างไร,แผนการสวรรค์ล่มของกงตงฟาง,สามารถที่จะทำลายราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่,แผนสวรรค์ล่มสี่ขั้นที่เหนือล้ำนัก,ข้าได้ศึกษาแล้ว,นับว่าสร้างผลกระทบต่อตลาดไปทั่วหล้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีใครสามารถรับรู้ได้,ทุกๆก้าวประณีตระเอียดรอบคอบ,และยังแม่นยำราวกับกำลังหายใจ,ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ประสบผลเป็นไปตามการคำนวณ,กงตงฟางถือว่าเป็นต้นแบบให้พวกเราต้องศึกษาจริงๆ!"เส้าเฟยโห่วที่กล่าวยกยอออกมาเช่นกัน.

"เส้าเฟยโห่วอย่าได้ถ่อมตัวเลย,ระหว่างพวกเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจถึงเพียงนั้น,เช่นนั้นพวกเราเร่งรีบเดินทางไปยังเมืองหลีโห่วเซิ่งเลยก็แล้ว."จงซานกล่าว.

"หืม?"เส้าเฟยโห่วที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.

"อีกไม่กี่วัน,เส้าเฟยโห่วจะเข้าใจ."จงซ่านที่ส่ายหน้าไปมาแต่ไม่ตอบอะไร.

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,เส้าเฟยโห่วนำจงซานเดินทางมาถึงเมืองแห่งหนึ่ง,สายตาของประชาชนมากมายที่จ้องมองมายังพวกเขาด้วยท่าทางหื่นกระหาย,หมายความว่าอย่างไร,ทุกคนในเมืองเกิดสิ่งใดขึ้นอย่างงั้นรึ? ใยสายตาของทุกคนถึงต้องจ้องมองมาเช่นนี้? ถูกมนสะกดอยู่อย่างงั้นรึ?

หลังจากที่เส้าเฟยโห่วส่งคนออกไปสอบถาม,ครึ่งวันหลังจากนั้น,เส้าเฟยโห่วถึงกับต้องฝืนยิ้มออกมาทีเดียว.

"กงตงฟาง,ท่านได้นำปัญหามาให้ข้าแล้ว."เส้าเฟยโห่วที่ฝืนยิ้มออกมา.

"ดังนั้นพวกเราจึงต้องเร่งรีบเดินทาง,เมื่อไปถึงเมืองหลีโห่วเซิ่ง,พวกเราก็จะปลอดภัย!"จงซานกล่าว.

"เอาล่ะ,ตกลง,ไม่ต้องเข้าไปในเมืองแห่งนี้,พวกเราเร่งรีบเดินทางต่อได้เลย,ข้าและคนอื่นๆจะรับผิดชอบจัดการคนที่ไล่ตามมาเอง,ท่านนำกองกำลังไปตามเส้นทางพิเศษนี้,แล้วพวกเราค่อยกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง."เส้าเฟยโห่วกล่าว.

"ขอบคุณต้องรบกวนท่านแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จงซานที่นำกองกำลังของตัวเองเดินทางต่อ,ทว่าก็ทำให้เส้าเฟยโห่วต้องยิ้มขมทีเดียว,ไม่รู้ว่ามีใครบ้างที่ไล่ตามมา.

ยาเซียนอมตะรึ? บัดซบ,เป็นใครกันที่ปล่อยข้อมูลที่เหลวไหลเช่นนี้ออกมา,ไม่คิดเลยว่าจะทำให้บิดาต้องวุ่นวายสับสนขนาดนี้?

สองเดือนหลังจากนั้น,เส้าเฟยโห่วที่มีเชาว์ปัญญาที่เหนือล้ำ,เหล่าผู้สังเกตการก็ได้ถูกสั่งถอยกลับมาทั้งหมด.

ทุกคนที่ถอนตัวกลับมา,ต่างก็ได้ข้อมูลที่น่าเชื่อถือกลับมาได้.

โรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง.

ชายที่ถอนตัวกลับมานั้นกำลังนั่งซดสุราชามใหญ่อยู่.

"อู๋เหล่าหลิว,เป็นอย่างไร? เจ้าเห็นยาเซียนอมตะหรือไม่?"

ภายในโรงเตี้ยมดังกล่าวคนมากมายที่เข้ามารายล้อม,จ้องมองไปยังชายที่อยู่ด้านใน.

"บัดซบ,บิดาเกือบเอาตัวไม่รอดกลับมา,ไม่สงสัยเลยว่ากองทัพของจงซานสามารถโค่นล้มผู้ฝึกตนมากมายรวมทั้งจักรพรรดิต้าจินได้,จนได้เม็ดยาเซียนอมตะไป."อู๋เหล่าหลิวที่ซดสุราด้วยใบหน้าที่ตื่นตะลึง.

"จริงๆรึ? หมายความว่าอย่างไร?"

"ผู้ฝึกตนของแดนเทพอมตะยังไม่สามารถแย่งมาได้,แล้วพวกเราจะสามารถแย่งมาได้อย่างงั้นรึ? กองทัพของจงซานเวลานี้,เซิ่งซ่างของต้าหลีได้ส่งกองกำลังออกมาแล้ว,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีของล้ำค่า,กองกำลังแปดล้าน,ที่คุ้มกันพวกเขาอย่างคาดไม่ถึง."อู๋เหล่าหลิวที่พูดออกมาด้วยท่าทางตะกุกตะกัก.

"แปดล้าน,อู๋เหล่าหลิวเจ้าพูดจาเกินจริงไปหรือไม่,ก่อนหน้าที่พวกเขาจะเข้ามา,ทหารของจงซานมีอยู่แปดแสนนาย,และกองกำลังของราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีก็น่าจะมีอย่างมากสุดแค่สามแสนนายเท่านั้น,จะกลายเป็นแปดล้านได้อย่างไร."

"ฮ่าฮ่า! สามแสน,เจ้าบ้าเอ่ยเจ้าถูกหลอกแล้ว,ข้าสังเกตเห็นคนที่ไล่ตามมา 4 หมื่น,และยังมีคนที่ไม่เห็นอีกไม่น้อย,คนเหล่านี้,น่าจะเป็นองค์รักษ์หลวงด้วยซ้ำ,เจ้าบอกว่าสามแสนรึ? นี่ไม่ได้ต่างจากทำสงครามเลย,เพียงแค่สลายคนไล่ตาม,แปดล้านนี้ยังถือว่าน้อยด้วยซ้ำ,"อู๋เหล่าหลิวที่กล่าวโต้ออกมา.

"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร?"

"มีแน่,ข้าคิดว่าเป็นยาเซียนอมตะแน่,ข้าที่อยู่ไกลออกมา,ได้กลิ่นของยา,ยังทำให้พลังชีวิตของข้าเพิ่มขึ้น."อู๋เหล่าหลิวที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.

เหล่าคนที่ไม่เชื่อว่าในมือของจงซานมียาเซียนอมตะ,เวลานี้ดูเหมือนยิ่งข่าวลือที่โหมกระหน่ำมากขึ้นและก็มากขึ้นยิ่งทำให้พวกเขามั่นใจขึ้น,ยิ่งมีความโกลาหลมากเท่าไหร่,ความสนใจเกี่ยวกับข่าวนี้ก็มีมากขึ้นด้วยเช่นกัน.

"เส้าเฟยโห่ว,ร้ายกาจยิ่งนัก,กองกำลังสามแสนนาย,สามารถทำให้คนไล่ตามถอยกลับไปได้,จงซานชื่นชมนัก."จงซานที่เผยยิ้มให้กับเส้าเฟยโห่วที่ตามมาสบทบด้วยท่าทางสะบักสบอม.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.