Immortality Chapter 417 All over the sky stars
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 417 ดวงดาราบนท้องฟ้า.
Chapter 417 All over the sky stars
满天星辰
ดวงดาราบนท้องฟ้า.
"เอาไว้ดูอสุรกายของเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กับใบหน้าที่ดูมั่นใจกล่าวล้อเลียงปิงเสวียนราวกับว่ามันเป็นสิ่งของที่สร้างขึ้นมาตบหน้าเขาโดยเฉพาะ.
"ชิ!"ปิงเสวียนแค่นเสียงอย่างเย็นชา.
"แต่ว่า,สิ่งนี้,สามารถ......"เป่ยชิงซือขมวดคิ้วไปมาพลางสอบถาม.
เพราะว่าเป่ยชิงซือได้ใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบดูแล้ว,แต่กลับไม่พบสิ่งใด,หากแต่สิ่งประดิษฐ์นี้จะสามารถมองเห็นอสุรกายได้อย่างงั้นรึ?
"เรื่องนี้เจ้าคงไม่รู้,ในห้องที่มืดมิด,บนอากาศเจ้าสามารถมองเห็นฝุ่นได้อย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวสอบถาม.
"ข้าไม่มีวิชาที่จะทำเช่นนั้นได้."เป่ยชิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ถูกแล้ว,เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้วิชาใดๆ,ภายในห้องที่มืดมิด,หากว่ามีลำแสงส่องเข้าไป,บนลำแสงนั้น,เจ้าจะสามารถมองเห็นฝุ่นได้หรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็ขมวดคิ้วไปมา,เหมือนที่พวกเขาได้ยินในห้องที่มืดมิด,หากว่ามีแสงส่องผ่านเข้ามา,ภายในอากาศก็จะมองเห็นฝุ่นได้,ทว่า,ทำไมล่ะ?
"นี่เรียกว่าจุดบอดของสายตา,หากว่าไม่มีแสงก็ย่อมมองไม่เห็น,เฮ้,ข้าว่าพวกเจ้าคงจะไม่เข้าใจ,ก็เหมือนกับสิ่งประดิษฐ์นี่เอง,ที่เป็นเหมือนแสงไว้มองจุดบอดของพวกเจ้า,ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าก็ย่อมมองไม่เห็นอสุรกายเหล่านั้น!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทุกคนแสดงท่าทางประหลาดใจ,เป่ยชิงซือเองก็แสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็น,ส่วนปิงเสวียนเวลานี้รู้สึกขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
อะไรคือสิ่งที่อยู่ในมือของจงซาน?
มันเป็นกล้องกล้องจุลทรรศน์ขนาดเล็กที่เขาหลอมขึ้น,ในวัยเด็กนั้น,แม้ว่าเขาจะเคยใช้มันมาไม่กี่ครั้ง,ทว่าจากการเรียนที่โรงเรียน,เขาก็สามารถรับรู้หลักการของมันเกี่ยวกับจุดบอดและการสะท้อนได้,นอกจากนี้การจะสร้างแบบจำลองง่ายๆขึ้นมา,ด้วยการใช้เลนสองแบบที่แตกต่างกัน,ก็ไม่ได้ยากอะไรมากมาย,ด้วยการใช้สัมผัสเทวะในการคำนวณวิถีแสงให้แม่นยำก็เพียงพอแล้ว.
"นี่อาวุโสอะไรเสวียนนะ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ปิงเสวียน!"ปิงเสวียนแค่นเสียงเย็นชา.
"อะไรก็ช่างเถอะ,รบกวนนำน้ำมาใส่กระจกนี้เพื่อจะได้แสดงให้พวกเราได้ดูอีกครั้ง?
แค่นิดเดียว,ใส่มันลงไปในแผ่นกระจกนี่แล้วพวกเราจะได้ดูด้วยกัน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ.
เห็นใบหน้าที่หัวเราะเยาะของจงซาน,ปิงเสวียนโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,อยากต่อยออกไปที่เบ้าหน้าจงซานจริงๆ,ทว่าต่อหน้าเป่ยชิงซือ,ปิงเสวียนย่อมไม่กล้าทำอะไรหยาบคายออกไป.
ปิงเสวียนสะบัดมือน้ำพุแห่งชีวิตหนึ่งหยดก็ปรากฏขึ้นที่แผ่นกระจกใส,สายตาของปิงเสวียนจ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา,ภายในใจได้ตัดสินใจแล้ว,หลังจากนี้หากเจอจงเสวยอีกครั้ง,เขาจะต้องสั่งสอนมันแน่.
ทุกคนต่างก็หันหน้ามาจ้องมองจงซาน.
จงซานที่นำแผ่นแก้ววางลงในแผ่นกล้องจุลทรรศน์,หลังจากที่ปรับระยะโฟกัสแล้ว,จึงเอ่ยออกมา,"โอ้,มากมายกว่าหน้านี้ซะอีก,นี่แค่บางส่วนเท่านั้นนะ."
จงซานที่ร้องออกมา,ทำให้ทุกคนต่างก็แสดงความสงสัย,ปิงเสวียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มาๆ,แม่นางน้อย,เจ้าเองก็มาดูด้วยสิ!"จงซานที่กวักมือเรียกเป่ยชิงซือ.
แม่นางน้อย?
แม้ว่าจงซานจะปลอมตัวแต่ก็ยังดูแก่กว่า,แม้ว่าพลังฝึกตนของเป่ยชิงซือนั้นจะมากกว่าเขาก็ตาม.
เป่ยชิงซือไม่ได้คิดอะไรมากมาย,ใบหน้าของนางที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ก่อนที่จะก้าวเข้ามาจ้องมองไปยังกล้องจุลทรรศน์,หลังจากมองต้องขมวดคิ้วไปมา,ตามสัณชาติญาณ,ใบหน้าที่เผยสีหน้าที่รังเกียจขึ้นมาทันที.
เห็นใบหน้าของเป่ยชิงซือแล้ว,ภายในใจของปิงเสวียนที่เต้นไปมา,ทุกๆคนต่างก็ตื่นตกใจ,บางทีสามารถมองเห็นได้จริงๆรึ?
"เจ้าสามารถมองเห็นได้แล้ว,อสุรกายที่หายาก."จงซานเผยรอยยิ้มออกมา.
ทุกๆคนต่างก็เข้ามารุมล้อมในทันที,หลังจากที่เป่ยชิงซือก้าวออกมาแล้ว,ทุกคนต่างก็เข้ามาส่องกล้องด้วยเช่นกัน.
"สวรรค์!"เหล่าศิษย์ของแดนเทพอมตะต่างก็เริ่มส่งเสียงออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.
"หลบๆ,ให้ข้าดูด้วย!"ศิษย์อีกหลายคนที่เข้ามาดู.
หลังจากที่ทุกคนส่องกล้องแล้ว,ก่อนที่จะหันหน้าไปยังกล่องหยกในมือของปิงเสวียน.
"อาจารย์อา,มีจริงๆ............"
พวกเขาที่ไม่กล้าเอ่ยคำว่าอสุรกายออกมา.
"หลบไป" ปิงเสวียนที่ไม่อยากเชื่อก่อนที่จะก้าวเข้ามา.
ด้วยการส่งกล้องแล้ว,ดวงตาของปิงเสวียนที่เบิกตากว้าง,ใบหน้าไม่อยากเชื่อ.
"แผ่นกระจกของเจ้าไม่สะอาด."ปิงเสวียนที่เอ่ยออกมาทันที.
"หืม,เจ้าสามารถทำความสะอาดมันได้."จงซานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
ปิงเสวียนที่ทำความสะอาดแผ่นกระจกอีกครั้ง,ก่อนที่จะคิดว่าไม่มีปัญหาแล้ว,ก่อนที่จะหยดน้ำพุแห่งชีวิตลงไป,ก่อนที่จะนำมาส่องด้วยกล้องส่องอสุรกายอีกครั้ง.
ปิงเสวียนที่ตัวแข็งค้าง!
คิดว่านี่คือน้ำที่บริสุทธิ์ที่สุดเพื่อใช้หลอกเป่ยชิงซือ,น้ำพุแห่งชีวิต,ทว่าข้างในนั้นเมื่อมองด้วยอุปกรณ์ชิ้นนี้กลับเห็นอสุรกายมากมายกำลังเคลื่อนตัวไปมาอย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้,ไม่ทำให้เขาต้องจบแล้วอย่างงั้นรึ?
จงซานยังคงกล่าวออกไปอีกครั้ง."หืม,มองไม่เห็น,ไม่ได้แปลว่ามันไม่มี!"
จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ,ทำไมจงซานถึงได้มันใจ,ทำไมเขารู้ว่าด้านในนั้นอสุรกายอยู่?
แท้จริงแล้วจงซานไม่รู้,ทว่า,ปิงเสวียนนั้นเปิดกล่องหยกให้กับเป่ยชิงซือดู,ซึ่งทำให้เขาต้องโชคร้าย,จงซานรับรู้ตั้งแต่เด็กแล้วว่าภายในอากาศที่วางเปล่านั้น,มีจุลชีพแฝงอยู่มากมาย,จุลินทรีย์เหล่านี้มีอยู่มากมายหลายชนิด,แม้แต่แฝงตัวอยู่ในน้ำ,ในอากาศ,สามารถที่จะล่วงหล่นลงไปในข้างในได้,แน่นอนว่าด้านในนั้นต้องมีจุลชีพอยู่,เหมือนกับฝุ่นในอากาศที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า,นี่คือโศกนาฏกรรมที่ปิงเสวียนควรได้รับ.
ปิงเสวียนโชคร้ายที่ยั่วเขา! แม้ว่าบางทีน้ำพุแห่งชีวิตนั้นอาจจะไม่มีจุลชีพอยู่ตอนแรก,แต่ด้วยการที่เขาเปิดฝากล่องกว้างออกมา,นั่นก็ไม่ใช่ว่าเขานำความอับอายมาให้กับตัวเองหรอกรึ?
นอกจากนี้นำพุแห่งชีวิตยังเต็มไปด้วยพลังงาน,เรื่องนี้ไม่ยิ่งกลายเป็นการล่อลวงเหล่าจุลชีพเข้ามาอย่างบ้าคลั่งหรอกรึ?
จงซานที่กล่าวออกมา,จ้องมองไปยังปิงเสวียนที่จ้องมองอยู่ก่อนที่เขาจะหันกลับมาใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีหน้าที่มืดมน.
"อาวุโสอะไรเสวียนนะ?"จงซานที่กล่าวออกมาราวกับว่าลืมชื่อของเขา.
"ปิงเสวียน!"ใบหน้าของปิงเสวียนที่โกรธเกรี้ยว,เย็นชา.
"ไม่ว่าอย่างไร,เพียงแค่หยดเดียวในน้ำพุแห่งชีวิตของเจ้าก็มี,อสุรกายโบราณมากมาย,เช่นนั้นในกล่องหยกของเจ้าคงจะมีอยู่มากมาย,เฮ้อ..............."จงซานที่สายหน้าพลางถอนหายใจ,ไม่กล่าวต่อ.
ปิงเสวียนที่กัดฟันแน่น,ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองไปยังจงซาน,ร่างกายที่สั่นสะท้านด้วยความโกรธ.
"เฮ้อ,เอาล่ะ,ซีซือ,อสุรกายโบราณนั่นไม่มีอะไรให้สนใจ,พวกเราไปเล่นหมากรุกกันต่อเถอะ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาราวกับรู้สึกผิดหวัง.
"เอาล่ะ,แม่นางน้อย,สิ่งประดิษฐ์นี้มอบให้เจ้าก็แล้วกัน,หลังจากนี้หากมีคนมอบน้ำมาให้กับเจ้าครั้งใด,จะเอาไว้มองว่ามีอสุรกายโบราณอยู่ข้างใน,โปรดระวังด้วยเจ้าอาจจะถูกอสุรกายโบราณทำร้ายก็ได้."จงซานก้าวเดินออกไปราวกับกำลังพูดกับสายลม.
ปิงเสวียนที่ได้ยิน,ก่อนที่จะปิดกล่องหยกด้วยสีหน้าขุนเคือง,แค่นเสียงเย็นชา,ก่อนที่จะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วหายไปในทันที.
เห็นปิงเสวียนที่หายไป,เป่ยชิงซือที่รู้สึกโล่งอก,หลังจากที่เหล่าศิษย์พี่อีกหลายคนได้ส่องดู
อสุรกายปิศาจเสร็จ,นางก็เก็บกล้องจุลทรรศน์ไป,ก่อนที่จะก้าวเดินไปยังศาลา,พร้อมกับคำนับจงซานเล็กน้อย.
"ขอบคุณคุณชายที่ช่วยก่อนหน้านี้,ขอทราบนามของทั้งสองได้หรือไม่?"เป่ยชิงซือกล่าว.
เป่ยชิงซือพอรู้ว่าเขาคือจงเสย,ส่วนซีซือนั้นไม่ชัดเจนนัก.
"เขามีนามว่าซีซือ,เจ้าเรียกเขาว่าซือเกอได้,ข้ามีนามว่าจงเสวียน,เจ้าสามารถเรียกนามข้าได้เลย,หากไม่ชอบเรียกชื่อจะเรียกข้าว่าจอมพลก็ได้."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ก่อนหน้านี้..........."เป่ยชิงซือที่ต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง.
"ก่อนหน้านี้? ก่อนหน้านี้ไม่มีสิ่งใด, ข้าไม่ได้ต้องการที่จะเข้าไปล่วงเกินเจ้า,แต่หากว่าเจ้ามีเรื่องอันใด,สามารถบอกกล่าวต่อข้าได้."จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
เป่ยชิงซือจ้องมองไปยังจงซาน,พยักหน้าแล้วกล่าวว่า,"ขอบคุณ!"
แม้ว่าจงซานจะไม่รู้ว่าเป่ยชิงซือจดจำเขาได้หรือไม่,ทว่าเขาก็ต้องการคอยช่วยนางอยู่ห่างๆ.
จงซานนั้นไม่ต้องการที่จะเป็นภาระทางใจให้กับเป่ยชิงซือ,เขาไม่ต้องการให้นางและพะวงกับตัวเขา,เช่นนั้นจึงลอบมองนางห่างๆก็เพียงพอแล้ว.
เพียงแค่ลอบมองอยู่ห่างๆเพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของจงซานชุ่มชื้น,ไม่จำเป็นต้องแสดงตัวออกไป,การได้เฝ้ามองนางก็ทำให้เขามีความสุข.
ดวงตะวันลับขอบฟ้า,เป่ยชิงซือนั่งอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,จ้องมองขึ้นไปบนฟ้าเฝ้ามองแสงดาวและอาบแสงจันทร์,ราวกับว่ากำลังคิดถึงใครบางคน,ใบหน้าที่อมทุกข์,บางครั้งก็ยิ้มแย้ม,บางครั้งก็เศร้าสร้อย.
จงซานยังคงนั่งอยู่บนศาลาจ้องมองออกไป,ราวกับว่ามันผ่านมาหลายสิบปีแล้ว,เป่ยชิงซือราวกับว่าภายในใจของนางจะยังเป็นทุกข์อยู่.
เห็นใบหน้าท่าทางที่เศร้าสร้อยของเป่ยชิงซือ,หัวใจที่แข็งดังหินของจงซานก็ไม่สามารถทนได้,ภายในใจที่อ่อนลง,ถอนหายใจเบาๆ,ก่อนที่จะนำบางอย่างออกมาจากกำไลเก็บของ,พร้อมกับก้าวขึ้นไป,ตรงไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง
ขณะที่จงซานเข้ามาใกล้,เป่ยชิงซือก็เอ่ยออกมาในทันที.
"คุณชายมีอะไรรึ?"เป่ยชิงซือกล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"ข้านั่งตรงนี้ได้หรือไม่?"จงซานกล่าว.
"อืม."เป่ยชิงซือพยักหน้า.
จงซานที่นั่งอยู่ข้างๆ,สูดหายใจลึก,"ข้าเห็นเจ้ากำลังคิดอะไรบางอย่าง,กำลังคิดถึงใครอย่างงั้นรึ?"
"ไม่มีอะไร?"เป่ยชิงซือส่ายหน้าไปมา,เห็นได้ชัดเจนว่านางไม่ยินดีที่จะเปิดใจให้กับใคร.
"ท้องฟ้ายามค่ำคืนงดงามอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เงยหน้าจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"เป่ยชิงซือเงยหน้ามองท้องฟ้า,พยักหน้าแล้วกล่าวออกมว่า
ท้องฟ้างดงามที่สุด,เพียงแค่มันช่างไกลห่างนัก!"
"ตอนกลางวัน,ได้ยินเจ้าเอ่ยถึงศิษย์พี่ปิงเสวียน,มีคนมากมายตามรุมเร้าเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าว.
"ไม่มีใครกล้า,ข้ามีเต๋าจวินคอยช่วยเหลือ,ย่อมไม่มีใครกล้าราวีข้า,ทว่าด้วยร่างกายข้า,ทำให้กลายเป็นจุดเด่น."เป่ยชิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"เหมือนกับน้ำบริสุทธิ์อย่างงั้นรึ?"จงซานเผยยิ้มออกมา.
"อืม,เหมือนกับน้ำบริสุทธิ์."เป่ยชิงซือพยักหน้าพลางเผยยิ้ม,ทว่าเป็นยิ้มที่ดูเฝื่อนๆ.
จงซานพยักหน้า,"ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินเจ้าพูดคุยกับศิษย์พี่ปิงเสวียน,ข้ารู้ว่า,ข้าไม่ได้มีความสามารถที่จะหาน้ำบริสุทธิ์มาให้เจ้าได้,ต้องไม่ลืมว่ามันเป็นเรื่องที่ยากมาก,ทว่าเรื่องดาวบนท้องฟ้า,ข้าสามารถหามาให้เจ้าได้.
"หืม?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ,เป็นคำพูดเมื่อตอนกลางวันที่นางพูดกับปิงเสวียนนั่นเอง.
จงซานนำอ่างน้ำสีดำออกมา,วางเอาไว้ตรงกลาง,เป่ยชิงซือที่แสดงท่าทางสงสัย,จงซานที่ค่อยๆรินน้ำใส่ลงไปในอ่าง.
น้ำใสที่ถูกเติมลงไปในอ่างช้าๆ,ก่อนที่จะปรากฏภาพเงาของท้องฟ้ายามค่ำคืน,รวมทั้งดวงจันทร์อีกด้วย.
"นี่คือดวงดาราที่เจ้าสามารถจับต้องได้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
แสงของดวงดาวที่ส่ายไปมาในอ่างน้ำ,ดูยวนเย้าน่ามองอยู่ไม่น้อย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น