Immortality Chapter 414 Frozen three thousand li(500 km)

Immortality Chapter 414  Frozen three thousand li(500 km)

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 414  แช่แข็งสามพันลี้.

Chapter 414  Frozen three thousand li(500 km)

冰封三千里

  แช่แข็งสามพันลี้.

"ศิลาครวญวิญญาณล่ะ?"ชายชราที่จ้องมองสอบถามไปยังจงซาน.

"อยู่กับนายกอง!"จงซานและเซียนเซิงซือที่กลับไปยังร่างของผู้ตายพร้อมกับนำศิลาครวญวิญญาณออกมา.

ชายชราที่รับมันมาพรอ้มกับพยักหน้า.

"หัวใจล่ะ?"ชายอีกคนที่ถามขึ้นมาอีกครั้ง.

"อยู่นี่!"เซียนเซิงซือกล่าวออกมา.

"ดี,สองวัน,พวกเจ้าเดินทางไปยังรังใหญ่ด้วยกันกับข้า!"ชายชรากล่าวออกมาเบาๆ.

"แต่ว่า...."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.

"พวกเจ้ามีระดับก่อตั้งวิญญาณแล้ว,แน่นอนว่าควรจะได้รับหน้าที่ที่มากกว่านี้จากรังใหญ่,จากนี้เรียกข้าว่าอาวุโสเจา."ชายชรากล่าว.

"อาวุโสเจา,ข้าอยากบอกว่าไม่รู้ว่าแดนเทพอมตะนั้นส่งคนมาเท่าไหร่,ในเวลานั้นพวกเราเห็นมีอยู่ราวๆ 30 คน,ทว่าก็ไม่สามารถยืนยันว่าจะมีเท่านั้นหรือไม่,กองกำลังของพวกเรากระจายออกไปทั่ว,หากว่าพวกเขาได้แบ่งคนออกไป,พวกเราไม่อยู่ในอันตรายรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.

อาวุโสเจาที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ,แล้วกล่าวออกมาว่า"ไม่ต้องคิดอะไรมาก,ฟังคำสั่งข้าก็พอแล้ว!"

"ครับ!"จงซานที่ตอบรับในทันที.

หลังจากนั้นหลายวัน,เป่ยชิงซือและพรรคพวกแดนเทพอมตะ,ที่นำตัวนายกองเล็กที่ได้จากกองทัพพร้อมกับกล่อมเขาให้เดินทางมาถึงหุบเขาที่เป็นที่จงซานมาถึงก่อนหน้านี้หลายวัน.

"ไม่มีคน!"คนหลายคนของแดนเทพอมตะแค่นเสียงจ้องมองไปยังนายกองอย่างเย็นชา.

"ศิษย์น้องหก,ศิษย์น้องสี่ออกไปค้นหากองกำลังอาชาปิศาจมายา,ศิษย์น้องสุ่ย,และคนอีกสามสิบคน,ก็มากพอแล้ว,พวกเขายังหนีไปไม่ไกล."คนผู้หนึ่งที่เอ่ยปากออกมา.

"ศิษย์น้องสี่,แม้ว่านี่จะเป็นการฝึกฝน,ใครก็ตามที่ทำงานเสร็จก่อนให้รอคอยอีกกลุ่มก่อน."คนดังกล่าวเอ่ยเสริมอีก.

"รีบหาพวกเขาให้เร็วที่สุด."

"ข้าคิดว่าพวกเขากำลังไปยังรังใหญ่."เป่ยชิงซือที่เอ่ยปากออกมาทันที.

"ศิษย์น้องยอดเยี่ยมนัก."

"ใช่แล้ว,ศิษย์น้องข้าเองก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า."

กับพูดดังกล่าว,ทุกคนที่จ้องมองไปยังเป่ยชิงซือพลางขมวดคิ้ว,เป่ยชิงซือรับรู้,เพราะว่านางเป็นลูกหลานเซียน,ร่างสถิตธาตุน้ำ,นางที่เป็นที่สนใจต่อคนในแดนเทพอมตะไม่น้อย,ทุกๆคนต่างก็ให้ความสนใจในตัวนาง,ไม่เว้นแม้แต่,อาจารย์อาผู้หนึ่งที่ลอบตามนางมา,พวกเขาคงไม่รู้ว่าหัวใจของเป่ยชิงซือนั้นมีเจ้าของแล้ว.

"พวกเขาไปทางใหนรึ?"คนผู้หนึ่งที่ชำเลืองมองไปยังนายกองเล็กที่จับมาได้ก่อนหน้านี้ทันที.

"ข้ารู้สถานที่,แต่ไม่รู้ว่า,คนของแดนเทพพิสุทธิ์จะขวางพวกเราหรือไม่,เพราะต้องผ่านเส้นทางดังกล่าว."นายกองคนดังกล่าวเอ่ยออกมา.

"ยังไงก็ต้องพาพวกเราไปไม่ใช่รึ?"คนหลายคนของแดนเทพอมตะที่ชำเลืองมองออกไป.

"อืม!"

ไม่นานหลังจากนั้น,นายกองเล็กคนดังกล่าวได้นำคนกลุ่มนี้ออกไป,ซึ่งเป็นเส้นทางพิเศษ,ซึ่งกลุ่มของจงซานได้เดินทางไปก่อนหน้านี้.

เป็นไปด้วยความระมัดระวัง,อาวุโสเจานั้นไม่ใช่คนโง่,หลังจากที่จงซานได้กล่าวเตือน,แน่นอนว่าเขายิ่งต้องระวังเพิ่มขึ้น,กองกำลัง 200 คนที่เปิดผนึกเทวะ,นอกจากนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกห้าสิบคน,และสองร้อยคน,ถึงกับแบ่งออกไปยังทิศต่างๆ,เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจ,เพราะว่าพวกเขามีศิลาครวญวิญญาณ,ที่ไม่สามารถเก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของได้,เพียงแค่สัมผัสเทวะกวาดผ่าน,ย่อมต้องพบเจอพวกเขาแน่,เช่นนั้นการเดินทางก็จะยิ่งยุ่งยาก.

กลุ่มคนที่เปิดผนึกเทวะนั้น,เป็นกลุ่มคนที่มีพลังฝึกตนต่ำ,และกลุ่มคนที่มีระดับพลังฝึกตนสูงก็จะเป็นจงเสวยและซีซือที่มีระดับก่อตั้งวิญญาณ,ส่วนต่ำสุดก็จะเป็นระดับแกนทองขั้นต้น.

ทุกคนที่ตามอาวุโสเจา,เดินทางมาถึงชายฝั่งแห่งหนึ่ง,ซึ่งมีเรือขนาดใหญ่จอดรออยู่,เป็นเรือที่เดินทางบนทะเล,เข้ามาจอดในอ่าวนั่นเอง.

"แค๊กๆ"

อาวุโสเทียนที่ไอออกมาทันที,พร้อมกับนำผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปาก,ซึ่งมีคาบโลหิตติดอยู่บนผ้าเช็ดหน้าผ้าไหม.

"ขึ้นเรือ!"อาวุโสเทียนเอ่ย.

ทุกคนที่จ้องมองไปยังอาวุโสเทียนด้วยความสงสัย,พร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย,ก่อนที่จะกระโดดขึ้นเรือ.

เรือเดินทะเล,เป็นเรือลำใหญ่ที่ขับเคลื่อนด้วยพลังวิญญาณ,ทำให้เรือแล่นไปด้วยความเร็วเป็นอย่างมาก.

ทุกคนต่างก็เข้าพักยังที่พักที่ต่างกันไป,จงซานที่เข้ามาหาอาวุโสเจา.

"อาวุโสเจา,ท่านเป็นไรหรือไม่?"จงซานที่ถามด้วยท่าทางเป็นห่วงเล็กน้อย,ต้องไม่ลืมว่า,ที่ท่าเรือนั้น,อาวุโสเจาที่ไอจนมีโลหิตติดออกมา.

อาวุโสเจาที่จ้องมองไปยังจงซาน,และกล่าวออกมาว่า"ข้าไม่เป็นไร!"

"อาวุโสเจ้า,อายุไขท่าน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง,เพราะว่าจงซานพบว่าอาวุโสเจานั้นได้ปรากฏห้าลางมรณะแห่งฟ้า.

ดวงตาของอาวุโสเจาที่ดวงตาหดเกร็ง,จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังจงซาน.

"อาวุโสเจา,จงเสวย,แม้ว่าจะเพิ่งเข้าร่วม,ทว่าข้าเองก็เหมือนกับอาวุโสเจา,พลังฝึกตนนั้นได้ถูกปลูกผนึกเทวะลงไปจากกองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายา,ตั้งแต่เด็กนั้นได้ฝึกฝนมาอย่างหนัก,ภายในใจเองปรารถนาหาความเป็นอมตะ."จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ขมขืน.

อาวุโสเจาจ้องมองไปยังจงซาน,คิดถึงเรื่องตัวเอง,พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ.

"อาวุโสเจา,ผู้น้อยมีคำพูดหนึ่ง,ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวออกไปหรือไม่!"จงซานเอ่ย.

"หืม?"อาวุโสเจาที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"ผู้น้อยเห็นเวลานี้,อาวุโสเทียนปรากฏห้าลางมรณะแห่งฟ้าแล้ว,ทว่าอาวุโสเจานั้นมีทักษะบางอย่างในการจัดการ,ดังนั้นจึงสามารถทำให้ท่านยังสามารถกลับมาเป็นปรกติ,ทว่าหลังจากนี้พวกเราไปถึงรังใหญ่,อาวุโสเทียนจะไม่ได้รับโอกาสบ้างเลยรึ?"จงซานกล่าว.

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"อาวุโสเจาที่หรี่ตาจ้องมองจงซาน.

"ก็ศิลาครวญวิญญาณที่พวกเรานำมานั้นมีดวงวิญญาณเก็บเอาไว้อยู่,อาวุโสเจาน่าจะรู้ว่ามันสามารถเพิ่มพลังฝึกตนให้สูงขึ้น,หากว่าใช้ดวงวิญญาณเหล่านั้นหล่อเลี้ยงฝึกฝนพลังฝึกตนล่ะก็,จะทำให้อาวุโสเจาเพิ่มพลังฝึกตนได้เหนือยิ่งกว่าข้า,ดวงวิญญาณเหล่านั้น....."จงซานกล่าวออกมาเพียงครึ่งไม่ได้กล่าวออกมาทั้งหมด.

เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,อายุไขของเขาก็ลังจะหมดไป,กำลังจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์,ควรจะได้รับดวงวิญญาณเหล่านั้นมาใช้เป็นการตอบแทนจากจู่เหริน..

อาวุโสเจาที่กำหมัดแน่น,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความเย็นชา,"เจ้าต้องการพูดอะไร?"

 

"ข้าต้องการที่จะแนะนำอาวุโสเจา,พวกเราทุกคนต่างก็ได้รับผนึกเทวะ,ข้าคิดว่าผนึกเทวะนั้นไม่ได้ล้ำค่าอะไร,ไม่เช่นนั้นทุกคนจะมีกันหมดหรอกรึ? ทว่าผนึกเทวะนั้นก็นับว่าลึกล้ำ,สามารถช่วยเพิ่มพลังฝึกตนไปอีกอาณาจักรหนึ่ง,หลังจากนี้จะไม่มีผลค้างเคียงจริงๆรึ?  ทำไม?"จงซานที่จ้องมองไปยังอาวุโสเจา.

อาวุโสเจาที่จ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับฝืนยิ้มออกมา,พลางถอนหายใจเบาๆ.

"อาวุโสเจา,จงเสวยต้องการรู้ด้วยความสัตย์จริง."จงซานกล่าว

อาวุโสเจาที่รู้สึกเป็นปฏิปักษ์ตอนแรก,ส่ายหน้าไปมาก่อนที่ความเป็นปฏิปักษ์นั้นจะหายไป,ตอนนี้มีแต่ความกลัดกลุ้ม,พร้อมกับเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า,"ไม่มีผลข้างเคียงอย่างงั้นรึ? นี่เป็นวิชาที่ไม่ต่างจากทำร้ายตัวเอง,แม้ว่าจะมอบพลังที่มากมายมาให้ก็ตาม,ผนึกเทวะนั้น....."

อาวุโสเจาที่ฝืนยิ้มออกมากล่าวออกไปด้วยความเจ็บปวด,"ผนึกเทวะเมื่อเปิดใช้งาน,มันจะกินอายุไขของเจ้าไป!"

"อายุไข?"จงซานที่ชำเลืองมองตาโต.

"เจ้าคิดว่าข้ามีอายุไขเท่าไหร่?"อาวุโสเจาที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"ด้วยพลังฝึกตนของอาวุโสเจาตอนนี้,น่าจะมีอายุไขมากกว่าพันปี."จงซานกล่าว.

"ตอนนี้ยังคงเหลือ 712 ปี."อาวุโสเทียนที่ส่ายหน้าไปมา,พลางถอนหายใจ.

"ไม่ใช่ว่าระดับหลอมกายธาตุมีอายุไข 1600 ปีหรอกรึ? อาวุโสเจาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดผวาจ้องมองไปยังอาวุโสเจา.

"สูญหายไป,ตั้งแต่เข้ามาในกองกำลังอาชาทมิฬปิศาจมายา,อายุไขของข้าก็ต้องมอบให้กับจูเหรินเพื่อแสดงความภัคดี,ไม่เช่นนั้นแล้วในทุกๆปีจะไม่ได้รับยาแพ้พิษ,ร่างกายก็จะต้องระเบิดออกมา."อาวุโสเจากล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"แต่ว่า,อาวุโสเจา,ไม่สามารถถอนตัวได้จริงๆรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังอาวุโสเจา,หลังจากที่ได้กล่าวโน้มน้าวอาวุโสเจาหลายอย่าง.

เรือเดินทะเลเวลานี้ยังแล่นอยู่บนทะเล,ทว่าบนฝั่งนั้น.

กลุ่มของเป่ยชิงซือที่นำพรรคพวกและนายกองเล็ก,บินมายังพื้นที่แห่งหนึ่ง.

นายกองเล็กที่หยุดอยู่ที่ชายฝั่งแห่งหนึ่งจ้องมองออกไปรอบๆซึ่งเขาได้พบเข้ากับผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง.

"นี่ต้องเป็นผ้าเช็ดหน้าของอาวุโสเจาแน่,ใช่แล้ว,นี่เป็นคาบโลหิตของเขา,พวกเราพบแล้ว,"นายกองเล็กที่กล่าวออกมาในทันที.

"พวกเขาอยู่ที่ใหน?"

"พวกเขาออกจากชายฝั่งแล้ว,น่าจะอยู่บนเรือ." นายกองเล็กกล่าวออกมาในทันที.

ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไปเห็นเรือเป็นจุดเล็กๆ.

"บนเรือนั้นไม่รู้ว่ามีศัตรูที่ร้ายกาจอยู่หรือไม่,ศิษย์น้อง,เจ้าตามหลังข้ามาก็แล้วกัน."ชายคนหนึ่งที่พยายามที่จะคว้าไปยังมือของเป่ยชิงซือ.

แววตาของเป่ยชิงซือที่เย็นเยือบ,ร่างกายที่ตอบสนองหลบไปในทันทีราวกับหมูถูกน้ำร้อน.

ชายคนดังกล่าวที่เผยยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน,หลายๆคนเองก็จ้องมองไม่พอใจเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่าที่นี่มีคนสนใจในตัวเป่ยชิงซือหลายคน,คนผู้นี้หาญกล้าเกินไปแล้ว.

เป่ยชิงซือที่กวาดตามองทุกๆคน,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,พลางถอนหายใจเบาๆ,"ศิษย์พี่ทุกท่าน,ก่อนหน้านี้พวกท่านลงมือ,เวลานี้ข้าจะเป็นคนจัดการเอง!"

"หืม?ศิษย์น้อง,พวกปิศาจเหล่านั้นสังหารคนไม่กระพริบตา."

"ใช่,ศิษย์น้อง,ที่นี่เจ้ามีพลังฝึกตนต่ำสุด,พวกเราจะปกป้องความปลอดภัยเจ้าเอง.

"ไม่จำเป็น!"

ทุกคนที่เข้าไปขวางหน้าเป่ยชิงซือห้อมล้อมนางไปมา.

เป่ยชิงซือที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะบินตรงไปใกล้ๆชายฝั่ง
 

กลุ่มบุรุษที่เร่งรีบตามไป,ด้วยเกรงว่าเป่ยชิงซือจะได้รับบาดเจ็บ,พวกเขาที่ไม่ยอมให้ใครได้เด่นเกินใคร,ไม่ยอมให้เป่ยชิงซือออกมาต่อสู้ด้วยซ้ำ,พวกเขาคงไม่รู้ว่าไม่มีทางที่จะทำให้เป่ยชิงซือได้รับบาดเจ็บง่ายๆ,แม้ว่านางจะยังเทียบไม่ได้กับศิษย์พี่สี่แดนอมตะ,ทว่านางก็มีร่างสถิตธาตุน้ำ,เป็นลูกหลานเซียน,ที่ในอนาคตนั้นไม่ยากเย็นนักที่จะได้กลายเป็นเซียนผู้หนึ่ง.

เป่ยชิงซือที่ไปถึงริมฝั่งแม่น้ำ,ก่อนที่จะยื่นมืออกไปเล็กน้อย,ทุกคนต่างก็สงสัยว่าเป่ยชิงซือนั้นต้องการทำอะไร.

มือขวาของนางที่จุ่มลงไปในแม่น้ำเบาๆ,ทุกคนต่างก็จ้องมอง,ศิษย์น้องต้องการทำอะไรรึ? ต้องการเล่นน้ำอย่างงั้นรึ?

ขณะที่ทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย,ทันใดนั้น,ฝ่ามือของเป่ยชิงซือก็ปรากฏเป็นแสงสีขาว.

"แค๊กๆๆๆ"

แสงสีขาวที่ออกมาจากฝ่ามือของนางนั้นหมุนวนเป็นรัศมีราวๆครึ่งเมตร,สายน้ำที่อาบไปด้วยแสงสีขาว,ทันใดนั้นก็หลายเป็นน้ำแข็ง.

"แค๊กๆๆ"

ธารน้ำแข็งที่แผ่ออกไปอย่างรวดเร็ว,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ลามออกไปจากชายฝั่งพุ่งตรงไปยังทิศทางของเรืออย่างรวดเร็ว.

เสียงของน้ำแข็งที่ดังแก๊กๆ  พริบตาเดียวก็ลามออกไปหลายลี้,ผืนน้ำที่ถูกแช่แข็งกว้างใหญ่ไพศาลกินพื้นที่ลึงลงไปกว่าหมื่นเมตร.

น้ำแข็งที่พุ่งขยายออกไปไกลสุดตา,เพียงแค่ไม่นานเท่านั้น,ผืนน้ำก็กลายเป็นน้ำแข็งเกือบทั้งหมด,แช่แข็งพื้นที่ไกลกว่าสามพันลี้.

เรือที่เห็นอยู่ไกลลิบๆทันใดนั้นก็ถูกธารน้ำแข็งขนาดใหญ่,ไล่ตามไปถึง,แช่แข็งพื้นด้านล่างเอาไว้ในทันที.

ทะเลที่กลายเป็นน้ำแข็ง,อากาศรอบๆที่ลดลงในทันที,หิมะโปรดปราย,ความชื้นกลายเป็นความเย็น,ทุกอย่างที่เป็นน้ำถูกแช่แข็งไปทั้งหมด.

ทุกคนที่อ้าปากกว้างทีเดียว,ภายในใจที่ตื่นตะหนก,โดยเฉพาะชายที่ลอบที่จะจับมือของนางก่อนหน้านี้,จ้องมองฝ่ามือของตัวเอง,ที่มีอากาศหนาวเย็นกำลังพัดผ่าน.

นี่ยังมีใครต้องการปกป้องศิษย์น้องอย่างงั้นรึ? ใบหน้าของทุกคนเวลานี้เต็มไปด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น.

พื้นที่สามพันลี้ที่ถูกแช่แข็ง? นี่ไกลออกไปถึงสามพันลี้เลยรึ? นางที่มีระดับหลอมกายธาตุจริงๆรึ? เป็นไปได้ด้วยเหรอที่นางจะมีพลังมากมายถึงขนาดนี้?

********

ห้าลางมรณะแห่งฟ้า 天人五衰 เมื่อผู้ฝึกตนอายุขัยใกล้หมดลง จะเกิดความเปลี่ยนแปลงห้า อย่าง ได้แก่ เสื้อผ้าอาภรณ์เปื้อนฝุ่น ,มงกุฎดอกไม้เหนือศีรษะร่วงโรย ,เนื้อตัวเหม็นกลิ่นหญ้า ,เหงื่อไหลจากใต้รักแร้,ไม่สามารถบำเพ็ญได้.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.