Immortality Chapter 405 Enrages all over the sky all Buddha
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 405 เหล่านักบวชทั่วหล้าต่างโกรธแค้น.
Chapter 405 Enrages
all over the sky all Buddha
激怒满天诸佛
เหล่านักบวชทั่วหล้าต่างโกรธแค้น.
"ปล่อยข่าวลือทำให้ผู้คนเข้าใจผิดอย่างงั้นรึ?
ไม่เชื่อไม่ลองพยากรดูล่ะ? คำนวณให้ดี,บนวิหารภูเขาทองตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?"ที่มุมปากของจงซานเผยยิ้มด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
ฝาไห่ที่จ้องมองอย่างไม่แยแสไปยังสวีเซียน,ขมวดคิ้วไปมาพลางขยับนิ้วพยากร,ทำได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น,ดวงตาต้องเบิกกว้างกลมโต.
วิหารบนภูเขาทองเจิ้นเจียง.
"ตูมมมมมมมม!"
ทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีมูลค่ามากมายมหาศาล,ทั่วทั้งหุบเขาทองคำเวลานี้ล่มสลายลงเสียงดังด้วยระเบิดเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,วิหารภูเขาทองเวลานี้เปลี่ยนเป็นซากปรักหักพังไปในทันที,เหล่านักบวชมากมายถูกระเบิดสังหาร,ถูกฝังเอาไว้ใต้พื้นดิน.
วิหารบนภูเขาทองคำพังทลายไปแล้ว,ด้วยระเบิดหลายร้อยตันถูกจัดการด้วยฝีมือของจงซาน,เขาได้ทำการฝังมันเอาไว้ในถ้ำภายในภูเขาทองคำ,เมื่อมันระเบิดเสียงดังสนั่น,วิหารโบราณหนึ่งพันปีก็ได้กลายเป็นซากปรักหักพังไปในทันที.
"สารเลว!!!"ฝาไห่ที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ใต้ซือฝาไห่,เกิดสิ่งใดขึ้นอย่างงั้นรึ?"เจ้าอาวาสวันจิงซือที่อยู่ถัดออกไปสอบถามออกมา.
เสี่ยวชิงที่ได้รับบาดเจ็บอยู่บนอ้อมกอดของจงซานสอบถามออกไปเช่นกัน,"เหล่าเย่,เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"
"เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?
เจ้าอาวาสจิงซือ,จ้องมองดูด้านหลัง,แล้วจะรู้."จงซานแค่นเสียงเย็นชาแล้วกล่าวออกมา.
"ไม่!!!"
ฝาไห่ที่หันหน้าจ้องมองไปยังวิหารจิงซือ,ทว่าไม่มีเวลาให้พูดจาแล้ว.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
วิหารจงซือระเบิดออกมาเสียงดังสนั่นพังทลายกลายเป็นซากปรักหักพังไปอีกเช่นกัน.
เสียงดังสนั่นราวกับว่าฟ้าผ่าลงมา,ระเบิดที่เกิดขึ้นในทันทีทันใด,บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยควันฟุ้งขโมงเต็มไปหมด,กลิ่นดินปืนที่ลอยกระจายไปทั่วอากาศ.
สายตาของฝาไห่ที่จ้องมองมายังจงซาน,กัดฟันกำหมัดเล็กจิกลงไปถึงกระดูกด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"มีปัญหาอะไร? โกรธอย่างงั้นรึ?
ชิ,ฝาไห่,เจ้ามีพลังฝึกตนที่ยอดเยี่ยม,สามารถสังหารประชาชนทุกคนได้ดังที่เจ้าปรารถนา,เจ้าควรจะคิดให้ดี,พวกเราเหล่าปุถุชนรวมมือกันเองก็ทรงพลังเช่นกัน,เจ้าสามารถสังหารข้าได้ในตอนนี้,ทว่าข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่า,หากภรรยาของข้าไม่ถูกปล่อยออกมา,ในสิบวันนี้,ทุกอาณาเขตเจ้าจะได้ยินเสียงระเบิด,วิหารทุกแห่งของเหล่าพุทธะ,ที่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้า,วิหารทุกแห่งที่เกี่ยวข้องกับเทือกเขาภูเขาทองจะเป็นเหมือนๆกัน,ถูกระเบิดกลายเป็นซากปรักหักพังทั้งหมด."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"เจ้ากล้า!"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"กล้ารึ?
ข้าได้เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว,หลังจากนี้จะสร้างปัญหาไม่สิ้นสุด,เหล่านิกายพุทธแล้วมันอย่างไร,พวกเจ้าใช้เวลามายาวนานเพื่อเผยแพร่ความเชื่อไปทั่วผืนโลก,จนทำให้กระจายไปทั่วโลกปุถุชนที่กว้างใหญ่,เจ้าควรจะรู้ว่าองค์อรหันต์ใช้พลังความตั้งใจไปมากมายขนาดใหน?
ต้องใช้เวลาเดินทางไปจาริกที่ภาคตะวันออก,ยาวนานเท่าไหร่,ถึงจะสามารถได้ไตรปิฎกกลับมา,นานเท่าไหร่กันที่องค์อรหันต์ใช้เวลาเจ้ารู้หรือไม่?
เจ้ากลายเป็นคนเห็นแก่ตัว,เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตน,วิหารทั้งหมดจึงต้องถูกทำลาย,ถึงแม้ว่าข้าตาย,ข้าจะทำให้องค์อรหันต์รับรู้ว่าอาชญากรรมทั้งหมดนั้นมากับเจ้าด้วย."จงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"แน่นอน,เจ้าอาจจะสามารถช่วยเหลือวิหารแต่ละแห่งได้,แต่ว่าข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะสามารถช่วยเหลือได้ทั้งหมด,นับจากนี้ไป,วิหารทุกๆแห่งจะถูกวางระเบิดทำลายไปทั้งหมด,หากว่าเจ้ายังดื้อดึงข้าจะสั่งระเบิด,คนของข้าตอนนี้ได้เตรียมการเอาไว้แล้ว,วิหารมากมายจะถูกทำลายไป,เจ้าคอยดู,คอยดูแล้วกัน,ข้ากับเจ้าใครจะเหนือกว่ากัน!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ.
ตอนนี้ทุกคนที่จ้องมองไปยังสวีเซียนอีกครั้ง,ซึ่งแตกต่างจากก่อนที่เป็นอย่างสิ้นเชิง,สวีเซียนผู้นี้เป็นคนที่พวกเขารู้จักอย่างงั้นรึ?
ปิศาจ,ไม่,นี่มันจ้าวปิศาจที่น่าพรั่นพรึง,เป็นปิศาจที่สิงร่างมนุษย์,มีวิญญาณร้ายสิงอยู่ใช่รึไม่?
"ตูมมมมม"
"คลืนนนนน"
เป็นความจริง,เมื่อเวลาผ่านไป,ทุกคนที่อยู่อยู่รอบๆเจดีย์เหล่ยเฟิง,ต่างก็ได้ยินเสียงระเบิก,เกิดขึ้นภายในหางโจวนั้น,มีวิหารมากมายระเบิดครั้งแล้วครั้งเล่า,เสียงระเบิดที่ดังสนั่นกึกก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้า.
เหล่าประชาชนทั่วไปที่จ้องมองไปยังวิหารพุทธที่ระเบิดครั้งแล้วครั้งเล่า,ทำให้พวกเขาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก,อรหันต์?พุทธะองค์ทรงลงทัณฑ์ผู้คนแล้วรึ?
"ใช่แล้ว,วิหารทั้งหมดได้ระเบิดไปหมดแล้ว,ข้าได้ทำการสลักรายชื่อบนแท่นสลักหินสำหรับวิหารที่ได้กลายเป็นซากปรักหักพังเอาไว้แล้ว."
จงซานชี้ไปยังวิหารจิงซือที่มุมแห่งหนึ่งบนแท่นสลักหินเผยยิ้มออกมา.
ทุกคนเวลานี้ต่างก็จ้องมองออกไปด้วยความสนใจ,แผ่นแผ่นสลักหินที่มีอักษรหลายแถวที่สลักเอาไว้.
ฝาไห่บอกได้ว่านี่คือกลุ่มของวิหารพุทธทั่วหล้าที่เขาสาบานว่าจะทำลาย.
ฝาไห่ตะลึงงันจ้องมองไปยังแผ่นสลักหิน,สวี่เซียนผู้นี้ช่างเป็นคนที่ชั่วร้ายยิ่งนัก.
"อืม,ตอนนี้น่าจะมีห้าสิบวิหารแล้วที่ถูกทำลายด้วยต้นเหตุของใต้ซือฝาไห่,ดีให้มันได้เช่นนี้!"จงซานที่หัวเราะเสียงดังพร้อมกับพยุงร่างที่บาดเจ็บของเสี่ยวชิงขึ้นก่อนที่จะก้าวไปพิงด้านข้างเจดีย์เหล่ยเฟิง,หลับตารอคอย.
ใบหน้าของฝาไห่ที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ยืนตัวสั่น,ยกมือขึ้นเตรียมที่จะสังหารจงซานให้ตกตายไป,ทว่าไม่กล้าเริ่มสักที.
"ห้าสิบห้า."จงซานที่เช็ดโลหิตจากปากของเสี่ยวชิง.
เสี่ยวชิงที่ยังคงซบอยู่บนอกของจงซาน,ใบหน้าเผยรอยยิ้มลึกล้ำเป็นอะไรที่อธิบายออกมาไม่ได้.
"ห้าสิบแปด."จงซานที่ยังคงนับ,กล่าวออกไปเรื่อยๆ.
จงซานที่ทำการคำนวณ,ฝาไห่ทำการพยากร,ซึ่งพบว่าเป็นเหมือนดั่งที่จงซานกล่าว,วิหารมากมายที่ระเบิดมากขึ้นและก็มากขึ้น,ทุกแห่งล้วนแล้วแต่มีสัญลักษณ์ของฝาไห่.
"ข้าจะเปิด!"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางขมขื่น.
"หืม,ใต้ซือฝาไห่,ไม่ยินดีอย่างงั้นรึ?หากว่าไม่เพราะว่าท่านเป็นผู้ก่อ,ภรรยาข้า,เสี่ยวชิงและข้า,คิดจะทำเรื่องเช่นนี้เหรอ,พวกเราทำไปทั้งหมด,เพียงเพื่อให้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเท่านั้น."จงซานที่เอ่อยออกมาอย่างไม่เร่งรีบ.
"พรึด!"
เสี่ยวชิงที่ซบอยู่บนอกจงซานเผยยิ้มออกมาทันที.
"ชิ!"ฟาไห่แค่นเสียงเย็นชา,พร้อมกับคิดใคร่ครวญอีกครั้ง.
ไม่นานหลังจากนั้น,วิหารอีกสองแห่งก็ระเบิดขึ้นอีก.
"โอม มานีบาบีฮง"
ฝ่าไห่ที่ร่ายอาคม,เจดีย์เหล่ยเฟิงที่สั่นไปมา,ส่องประกายแสงสีทองออกไปรอบๆ.
"คลืนๆๆๆๆ!"
เจดีย์เหล่ยเฟิงที่เปิดออกมาในทันที.
"สามี!!"เนียนโหยวโหยว(นางพญางูขาว)วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว,ก่อนที่จะกอดจงซานแน่น.
จงซาน,เนียนโหยวโหยวและเสี่ยวชิงคนทั้งสามที่กอดกันแน่น.
"หืม,ใต้ซือฝาไห่,ไม่ใช่ว่านี่เป็นกฏสวรรค์หรอกรึ?
เจ้าไม่กลัวสวรรค์ลงทัณฑ์รึอย่างไร?
ถึงได้เปิดเจดีย์เหล่ยเฟิง?"จงซานกล่าวล้อเลียน.
"เรื่องบางเรื่องมันเกิดกว่าที่ข้าจะจัดการได้แล้ว?"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"สามี,เหล่านักบวชและคนทั่วหล้าคงเต็มไปด้วยความเกลียดชังพวกเราแล้ว."ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวกล่าวด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"เกลียดก็เกลียด,ในเมื่อข้าได้ระเบิดทุกอย่างไปแล้ว,ข้าเตรียมระเบิดเอาไว้มากกว่านี้ซะอีก,ข้าได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว,เมื่อได้ทำการระเบิดข้าคงไม่สามารถหนีจากไปใหนได้,อย่างไรก็ตาม,ข้าได้เตรียมการจัดการมอบหมายให้ใครบางคนจัดการทุกอย่างเอาไว้แล้ว,ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้ติดต่อพวกเขาก็ตาม."จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
"สามี,เกิดสิ่งใดขึ้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"การได้ช่วยเจ้า,ข้าพึงพอใจแล้ว,เจ้านำเสี่ยวชิงหนีไปเร็วเข้า,ข้าได้พบกับเจ้าในโลกนี้,ข้าพึงพอใจแล้ว,เร็วเข้า,ข้าจะเป็นคนรับโทสะของเหล่านักบวชทั่วเหล่าเอง,ให้ข้ารับทุกอย่างเอาไว้เอง!"จงซานที่ผลักเสี่ยวชิงและกล่าวต่อนางพญางูขาว.
"ไม่!!!"
ไป๋ซูเจิน,เสี่ยวชิงและแม้แต่ฝ่าไห่ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทว่าฝาไห่นั้นคาดไม่ถึง,เสียวชิงและไป๋ซูเจินกลับไม่ยอมหนีไป.
สองสาวที่กอดจงซานแน่น.
"เหล่าเย่ตาย,ข้าก็จะตายไปกับเหล่าเย่ด้วย."เสี่ยวชิงที่ร้องไห้โหยหวนกล่าวออกมาในทันที.
เนียนโหยวโหยวจ้องมองไปยังเสี่ยวชิง,พร้อมกับกล่าวต่อจงซาน,"สามีและภรรยาจะต้องอยู่กันพร้อมหน้า,หากว่าเจ้าตาย,ข้าจะอยู่อย่างไร,หากเจ้าตายข้าก็จะตามเจ้าไป,ให้ชิงเอ๋อเป็นอนุของเจ้า."
"โฮกกกกก"
ฝาไห่ที่โกรธเกรี้ยวสวีเซียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว,เมื่อได้ยินคำพูดของสวีเซียนก็ไม่สามารถทนเอาไว้ได้อีก,เปลวเพลิงที่ร้อนแรงโถมกระหน่ำใส่พวกเขาในทันที.
เปลวเพลิงฟาดลงไป,เป็นบอลเพลิงยักษ์กระแทกไปยังคนทั้งสามที่กอดกันแน่นในพื้นที่เดียวกัน.
เนียนโหยวโหยวและเสียวชิงที่สาบานว่าจะตายไปพร้อมกัน,พร้อมกับกอดร่างจงซานแน่น,ส่วนจงซานที่กอดร่างพวกนาง,ที่มุมปากเผยยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย.
"คลืนนนนนนน"
คนทั้งสามที่ตายไปด้วยกันข้างๆเจดีย์เหล่ยเฟิง,โลกทั้งใบทันใดนั้นก็แยกสลายพังทลาย,โลกแห่งฝันได้ล่มสลายหายไป!
แดนเทพพิสุทธ์,ทะเลครามเหลียนซวิน,จงซานและเนียนโหยวโหยวนอนอยู่ข้างๆกัน,กำลังนอนหลับสนิท.
อสูรน้อยสีครามขนปุกปุย,อยู่บนท้องของจงซาน,เต้นไปมาด้วยความดีใจ,แววตาเต็มไปด้วยความสุข.
อสูรน้อยขนปุยที่เห็นคนทั้งสองนอนหลับฝันดี,ตอนนี้ได้กินกรรมวาสนาและวานาไปมากมาย,เต็มไปด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
อสูรน้อยที่เต็นไปมายังไม่มีทีท่าว่าจะไปหากินที่อื่น.
"อี้ อี้ อี้ อี้ ฮี้ ฮี้"
อสูรน้อยขนปุยที่เต้นไปมา,กระโดนบนท้องของจงซาน,ร่างทรงกลมเหมือนลูกบอลที่เด้งไปมา.
"พรึบ!"
ในเวลานั้นมือข้างหนึ่งที่ยื่นออกไป,คว้าร่างของอสูรน้อยขนปุยเอาไว้ทันที.
อสูรน้อยคราแรกรู้สึกงงงวยเล็กน้อย,ไม่ขยับไปมา,กำลังคิดหาเหตุผล,ก่อนที่จะร้องออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจในทันที.
"อี้ อี้ อี้ อี้ ฮี้ ฮี้"
อสูรน้อยขนปุยที่ร้องเสียงดังดิ้นไปมาให้หลุดจากฝ่ามือ,ทว่าดูเหมือนว่าฝ่ามือนั้นจะทรงพลังไม่ธรรมดา,จนอสูรน้อยขนปุยไม่สามารถขยับได้.
อสูรน้อยขนปุยที่หวาดผวา,จ้องมองออกไป,ดวงตาของจงซานที่ลืมขึ้นในทันที.
เขาฟื้นอย่างงั้นรึ?
"อี้ อี้ อี้ อี้ ฮี้ ฮี้"
อสูรน้อยขนปุยที่ร้องออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ,ฟื้นขึ้นมา,เขาฟื้นขึ้นมารึ?
"เจ้าหนู,ท้องของข้าเป็นกระดานกระโดดรึไง?ถึงได้กระโดดไปมามีความสุขขนาดนั้น?"จงซานที่จ้องมองไปยังอสูรน้อยขนปุยที่กำลังร้องไปมา.
"อี้ อี้ อี้ อี้ ฮี้ ฮี้"
อสูรน้อยขนปุยที่จ้องมองด้วยแววตาน่าสงสารไปยังจงซาน,ต้องการที่จะดิ้นให้หลุด,หากแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้เหมือนเดิม.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เนียนโหยวโหยวที่อยู่ข้างๆ,ก็ละเมอพลางตะโกนออกมาเสียงดังเช่นเดียวกัน.
,"สามีและภรรยาจะต้องอยู่กันพร้อมหน้า,หากว่าเจ้าตาย,ข้าจะอยู่อย่างไร,หากเจ้าตายข้าก็จะตามเจ้าไป,ให้ชิงเอ๋อเป็นอนุของเจ้า."
"ให้ชิงเอ๋อเป็นอนุของเจ้า,พวกเราสามคน."เนียนโหยวโหยวที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ทันใดนั้นก็ตื่นขึ้นมาในทันที.
อารมณ์ของเนียนโหยวโหยวที่กำลังอ่อนไหวอย่างหนัก,หลังจากนั้นก็สะอื้นไปมา,พร้อมกับลุกขึ้นมานั่งในทันที,นางที่เห็นจงซานอยู่ข้างๆ,ทันใดนั้นก็เอ่ยปากออกมาทันที,"เสียวชิงเป็นอนุของเจ้า."
"เสียวชิงเป็นอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานเผยยิ้ม.
"เสี่ยวชิงเป็น.........."เนียนโหยวโหยวที่ชะงักค้างแสดงท่าทางตื่นตกใจ.
นางที่เอ่ยออกมาเสียงดัง,เห็นจงซานที่อยู่ด้านหน้า,ในมือของเขานั้นมีอสูรน้อยขนปุกปุย,กำลังดิ้นไปมา.
ทว่าในเวลานั้นเนียนโหยวโหยวค่อยๆสงบลง,คิดไปมาก่อนหน้านี้เป็นความฝันรึ?
นางที่ค่อยๆปรับลมหายใจ,จากนั้นก็มองไปยังจงซาน.
"อี้ อี้ อี้ อี้ ฮี้ ฮี้"
อสูรน้อยขนปุยที่ร้องออกมาด้วยท่าทางน่าสงสาร.
เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,ทันใดนั้นก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็ว,ก่อนหน้านี้จะต้องเป็นโลกฝันของจงซานแน่,เพราะว่าในความทรงจำของนางไม่เคยมีภาพฉากเช่นนี้มาก่อน,นางมองจงซานก่อนที่ใบหน้าจะกลายเป็นสีแดงระเรื่อ.
"เจ้าหนูนี่,ที่เจ้าต้องการ!"จงซานที่ยื่นอสูรน้อยขนปุยไปให้กับเนียนโหยวโหยว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น