Immortality Chapter 404 Xu Xian real man, Zhong Shan real man

Immortality Chapter 404  Xu Xian real man, Zhong Shan real man

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 404 สวีเซียนคือตัวจริง,จงซานก็คือตัวจริง.

Chapter 404  Xu Xian real man, Zhong Shan real man

许仙真男人,钟山大丈夫

  สวีเซียนคือตัวจริง,จงซานก็คือตัวจริง.

สวีเซียนมีความมั่งคั่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว,! ครั้งหนึ่งเสี่ยวชิงที่สงสัยสวีเซียนว่าเงินที่อยู่ใต้ดินนั้น,เป็นของปลอม,อาจเป็นไปได้ว่าสวีเซียนใช้วิชาบางอย่างเสกมันขึ้นมา,ทว่านางก็ลอบสืบอยู่ตลอดเช่นกัน.

จากนั้นไม่ช้า,เสี่ยวชิงที่เคยจ้องมองสวีเซียนด้วยสายตาดูแคลนก็เปลี่ยนไป,กลายเป็นชื่นชมไปในที่สุด.

ชีวิตที่มีความสุข,ท้ายที่สุดก็ต้องมาถึงทางตัน.

เมื่อมันถึงกำหนดไว้แล้ว,ท้ายที่สุดก็มาถึง,วันที่นางพญางูขาวต้องคลอดบุตร,ทุกคนทั้งตระกูลที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและมีความสุข.

สองสามีภรรยาสวีเซียน,ที่เผชิญความลำบากด้วยกัน,ใต้ซือฝาไห่,ที่บุกรุกเข้ามาในที่อยู่อาศัย,ขณะนั้นนางพญางูขาวให้กำเนิดบุตรจึงอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ก่อนที่จะกักขังผนึกนางเอาไว้ในเจดีย์และหนีจากไปอย่างรวดเร็ว.

เสี่ยวชิงที่ไล่ตามไป,แต่จนแล้วจนรอดก็กลับมาด้วยบาดแผลเต็มตัว.

"เหล่าเย่,เจี่ยเจียถูกใต้ซือฝาไห่ขังเอาไวในเจดีย์เหล่ยเฟิง,จะทำอย่างไรดี?"เสี่ยวชิงที่ร้องไห้ออกมาน้ำตาอาบไปทั้งสองข้าง.

ในเวลาเดียวกันนั้นสวีเซียน,ซึ่งก็คือจงซาน,เวลานี้ยังคงสุขุมเป็นอย่างมาก.

เขาที่ยื่นมืออกไปเช็ดน้ำตาของเสี่ยวชิง,พลางกล่าวออกมาว่า,"โปรดวางใจ! มีข้าอยู่!"

จากนั้น,จงซานที่อุ้มบุตรชายอยู่จ้องมองไปยังเสี่ยวชิง,พร้อมกับยื่นบุตรชายของตัวเองฝากนางให้ดูแล,จากนั้นก็ออกไป.

เสี่ยวชิงที่ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน.

จงซานที่ก้าวเดินไปยังลานบ้านด้านหลังสถานที่เขาเก็บเงินเอาไว้.

หลังจากนั้นเสี่ยวชิงก็ตามเข้ามาก็พบว่าเงินในห้องใต้ดินเวลานี้ไม่มีอยู่แล้ว,มันถูกย้ายไปที่อื่น.

"นายท่าน,จะทำอย่างไรดี?"บ่าวรับใช้คนหนึ่งกล่าว.

"มีอะไรต้องกลัว,มีข้าอยู่,พวกเรามีเงินมากมายขนาดนี้,ใครกันที่จะไม่ยอมทำงานถวายชีวิตให้กับพวกเรา? เร็วเข้า,ไปทำตามที่ข้าบอก."จงซานกล่าว.

"ครับ!"บ่าวรับใช้รับคำในทันที.

"เหล่าเย่,พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?ถึงจะช่วยเจี่ยเจี๋ยได้."เสี่ยวชิงที่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล.

"ฟังข้านะ,ในเวลานี้,ข้าให้เจ้าทำอะไร,เจ้าก็ทำสิ่งนั้น!"จงซานจ้องมองและกล่าวต่อเสี่ยวชิง.

"อืม!"เสี่ยวชิงที่พยักหน้ารับ,ในเวลานี้,เสี่ยวชิงพบว่านางไม่เข้าใจสวี่เซียนมากขึ้นและก็มากขึ้น.

สามเดือนหลังจากนั้น.

ทะเลสาบตะวันตก,ที่ด้านหน้าวิหารภูเขาทอง,มีเจดีย์เหล่ยเฟิง.

จงซานและเสี่ยวชิง,ได้จับตัวสามสิบนักบวช,พวกเขาจับตัวเหล่านักบวชโชคร้ายมา,ตอนนี้ได้มัดเอาไว้ที่ด้านหน้าเจดีย์เหล่ยเฟิง.

จงซานจับพวกเขาเพื่อที่จะใช้ในการต่อรองนั่นเอง.

บนวิหารภูเขาทองคำ,ฝาไห่นั่งอยู่ในวิหารพุทธ,จิตใจกระสับกระส่าย,ราวกับว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น.

เขาจึงได้ตัดสินใจออกมานอกวิหาร,และพบเข้ากับนักบวชผู้หนึ่งที่รออยู่.

"หลิวจิง?"ฝาไห่ที่สอบถามออกไป.

หลิวจิง,เป็นศิษย์ที่โปรดปราดที่สุดของฝาไห่,เป็นคนที่มีเชาว์ปัญญาที่โดดเด่น,และฝาไห่คาดหวังที่จะให้เขากลายเป็นศิษย์เอกด้วย.

"รายงานเจ้าอาวาส,ก่อนหน้านี้สิบวัน,ศิษย์พี่หลิวจิงถูกชักจูงด้วยเงินลงเขาไป,ตอนนี้ยังไม่พบตัวเลย,และ.........."นักบวชคนดังกล่าวขมวดคิ้วไปมา.

"แล้วอะไรอีกรึ?"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"นอกจากนี้ยังมีศิษย์สายตรงของเจ้าอาวาสกว่าสามสิบคน,หายตัวไป,สิบวันนี้ไม่เห็นพวกเขาแม้แต่เงา."นักบวชคนดังกล่าวเอ่ย.

ได้ยินนักบวชคนดังกล่าวคิ้วของฝาไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับเริ่มครุ่นคิด.

"เจ้าอาวาส,มีคนผู้หนึ่งได้ส่งจดหมายมาก่อนหน้านี้,ให้ส่งมอบให้ถึงมือท่าน."นักบวชคนดังกล่าวส่งจดหมายให้จากนั้นก็เร่งรีบจากไปในทันที.

ฝาไห่ที่หยุดครุ่นคิด,ก่อนที่จะเปิดจดหมายออกมาอ่านในทันที,มีข้อความเขียนเอาไว้ไม่กี่คำ.

----

 ฝาไห่,ศิษย์ของเจ้าอยู่ในมือข้า,รีบเดินทางมายังเจดีย์เหล่ยเฟิง,ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งชั่วยาม,หลังจากนี้,ข้าจะสังหาร,ศิษย์ของเจ้าไปทีละคนไปเรื่อยๆ.

----

หลังจากอ่านจดหมายจบ,ดวงตาของฝาไห่ที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,พร้อมกับบดขยี้จดหมายทิ้งไปในทันที,ก่อนที่จะบินตรงไปยังทะเลตะวันออก.

ทะเลตะวันตก,ด้านล่างเจดีย์เหล่ยเฟิง.

จงซานและเสี่ยวชิงที่จับนักบวช 30 รูปมัดเอาไว้,ที่ไกลออกไปนั้นมีนักบวชสองคนที่ถือไม้เท้า,เป็นองค์รักษ์ปกป้องเจดีย์เหล่ยเฟิง,ซึ่งตอนนี้กำลังประจันหน้ากับเสี่ยวชิง.

"ประสก,ปล่อยนักบวชเหล่านั้นเถอะ,แล้วพวกเราค่อยมาเจรจากันดีๆ!"ฝ่ายตรงข้ามที่กล่าวต่อรองกับจงซาน.

จงซานนั้นไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย,ยังคงจ้องมองขึ้นไปบนฟ้า.

"เวลาที่ผ่านไปช้าๆ,จวนเจียนจะครบหนึ่งชั่วยามแล้ว,ฝาไห่ยังไม่มา,พวกเจ้าตัดสินใจได้รึยัง,ใครจะเป็นรายแรก?"จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่านักบวชที่ถูกมัดอยู่.

บนมือของจงซานที่ถือกระบี่อยู่พร้อมกับชี้ไปยังคอหอยของนักบวชคนหนึ่ง.

"ข้าไม่ต้องการ,ประสก,ขอร้องท่าน,ข้ายังไม่อยากตาย."นักบวชผู้หนึ่งที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.

"คลืนนนน"

ฝาไห่จ้องมองออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ลอยลงมาจากบนฟ้า,พร้อมกับมายืนอยุ่ด้านหน้าจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.

"สวี่เซียน."ฝาไห่ที่อุทานออกมาเสียงดัง.

"ฝาไห่,ในที่สุดเจ้าก็มา!"จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม.

"ชิ!"ฝาไห่ที่สะบัดมือออกไป,แสงสีแดงที่กำลังจะถูกส่งออกไปโจมตีกระบี่ยาวของจงซาน,ต้องการหยุดมันเอาไว้,เพื่อช่วยศิษย์ของเขา.

"อาจารย์,อย่า!"นักบวชคนหนึ่งที่ถูกจงซานจับตัวมาร้องออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.

"หลิวจิง,เจ้ากำลังทำอะไร?"ฟาไห่ที่หยุดกล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

หลิวจิงที่เอ่ยออกมาอย่างเร่งรีบ,"ที่ด้านหลังของข้ามีมีดอยู่."

ฝาไห่,"ห๋า!"

ที่ด้านหลังของหลิวจิงนั้น,จงซานได้จ่อดาบเอาไว้ด้านหลังของเขาแล้ว.

"สวี่เซียน,เจ้าช่างชั่วร้ายนัก!"ฝ่าไห่ที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"ใต้ซือฝาไห่,เจ้ากล่าวผิดแล้ว,ในอดีตนั้น,เจ้าได้ลักพาตัวข้ามาขังไว้ในวิหารภูเขาทอง,เพื่อล่อภรรยาข้าและเสี่ยวชิงออกมาช่วยข้า,ไม่ใช่ว่าเจ้าชั่วร้ายกว่ารึ? ข้าลักพาตัวศิษย์ของเจ้ากลับถูกกล่าวว่าชั่วร้าย,เช่นนั้นเจ้าลักพาตัวสามีของครอบครัวคนอื่นไปเรียกว่าสง่างามอย่างงั้นรึ? อรหันต์เคยกล่าวเอาไว้ว่า,ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนเท่าทียม,หรืออนุญาตเพียงแค่ท่านชั่วร้ายได้,แต่ไม่อนุญาตให้คนอื่นชั่วร้ายอย่างงั้นรึ? ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนเท่าเทียน,เจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าเท่าเทียมหมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่กล่าวตำหนิด้วยความโกรธ.

ถูกจงซานที่ตำหนิ,ใบหน้าของฝาไห่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,เสี่ยวชิงที่อยู่ข้างๆได้ยินรู้สึกอบอุ่นนัก.

ข้างๆวิหารนั้นยังมีนักบวชคนหนึ่งที่เฝ้ามองอยู่เป็น อรหันต์โถ่วฟู

ภายในเจดีย์เหล่ยเฟิง,ไป๋ซูเจ้นถูกจับอยู่,ใบหน้าของนางที่ฟังอยู่ด้วยใบหน้าที่อ่อนแรง.

"สวีเซียน,มนุษย์กับอสูรไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้,เจ้ากับไป๋ซูเจิ้นอยู่ร่วมกันไม่ได้,ผิดกฏสวรรค์อะไรคือคือความถูกต้อง,ตาสว่างซักที,จงรู้จักสำนึกบ้าง."ฝาไห่ที่สูดหายใจลึก,พยายามทำใจให้สงบและกล่าวออกมา.

"เพ่ย!"จงซานที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ.

"มนุษย์และอสูรแตกต่างตรงใหน,อะไรคือความถูกต้องยุติธรรม? หากว่านี่คือความยุติธรรม,ให้ทัณฑ์สวรรค์ผ่ามายังข้าเลย,เจ้าเป็นเพียงนักบวชอสูร,ช่างกล้านัก,ช่างกล้าเอาสวรรค์มาขู่ข้า,คาดไม่ถึงเลยว่าชั่วร้ายเยี่ยงเจ้าจะเอาสวรรค์มาขู่ข้า,ใครกันที่ควรจะสำนึกผิด?ข้าใกล้จะผุดเหนือน้ำแล้ว,แต่เจ้ายังจมอยู่ในโคลนตมไม่ใช่รึ?"จงซานกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"เจ้า........."ฝาไห่ที่ชี้หน้าไปยังจงซานด้วยความโกรธ.

"ไป๋ซือเจิ้นสร้างคลื่นน้ำมหาศาลเพื่อที่จะโจมตีภูเขาทองคำ,ทำให้คนได้รับภัยพิบัติ,มีคนตายมากมาย,ข้าจึงต้องลงโทษนางแทนสวรรค์."ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม.

"แล้วเจ้าไม่ใช่โจรร้ายที่ลักพาตัวข้าหรอกรึ?ภรรยาของข้าต้องการช่วยข้า? ทุกอย่างที่เกิดขึ้น,มีคนตายไป? ขอถามหน่อยว่าใครเป็นต้นเหตุเรื่องนี้,ภรรยาช่วยสามี,กับต้องถูกลงโทษ,แล้วต้นเหตุไม่ต้องถูกลงโทษด้วยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"ประสกดวงตามืดบอด,ไม่เข้าใจเรื่องราวของมนุษย์,ข้าจะไม่ตำหนิเจ้า,ตราบเท่าที่เจ้ายอมสละทางโลกมาเป็นศิษย์ข้า,ข้าพร้อมจะให้อภัยเรื่องในอดีต."ฝาไห่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

"ข้ารึดวงตามืดบอด,ชิ,เจ้าสิถูกปิดหูปิดตาทั้งหมด,อรหันต์ได้กล่าวเอาไว้ว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดล้วนเท่าเทียม,แต่เจ้ากับไม่รับรู้แม้แต่เรื่องดังกล่าว,หรือว่าเจ้าคิดว่าคำพูดของอรหันต์นั้นเป็นแค่ขยะอย่างงั้นรึ?."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

"เจ้า!"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.

เสี่ยวชิงที่อยู่ข้างๆเห็นการโต้เถียงกันของทั้งสองคน,เวลานี้นางรู้สึกเป็นห่วงสวีเซียนเป็นอย่างมาก.

"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม.

"เปิดเจดีย์เหล่ยเฟิง,แล้วปล่อยภรรยาข้าซะ,เร็วเข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

"ตัดอกตัดใจซะ,แล้วข้าจะไม่เอาเรื่องเจ้า,นี่คือปิศาจร้าย,ที่ต้องจับกุม,พวกเจ้าแตกต่างกัน,หากว่าปล่อยนางไป,เจ้าจะต้องตกนรกอเวจี."ฝาไห่แค่นเสียงเย็นชา.

"สามี,เจ้าไปเร็วเข้า,ไม่ต้องช่วยข้า!"ภายในเจดีย์เหล่ยเฟิง,ไป๋ซูเจ้นที่โอดครวญด้วยน้ำตานองหน้า.

"ไม่,วันนี้หากข้าช่วยภรรยาข้าไม่ได้,ข้าก็ไม่ขออยู่."จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"เสี่ยวชิง,พาพี่เขยของเจ้าหนีไปเร็วเขา."ไป๋ซูเจิ้นที่ตะโกนร้องไห้บอกเสี่ยวชิง.

"เจี่ยเจี๋ย."เสี่ยวชิงที่ร้องออกไป.

"ไม่ต้องกล่าวสิ่งใดต่อเสี่ยวชิง,วันนี้ข้าจะต้องพาเจ้าออกไป,หากไม่สามารถพาเจ้าไปได้,ข้าและเสี่ยวชิงก็ไม่ต้องการอยู่เช่นกัน."จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

จากนั้น,เสี่ยวชิงที่แสดงท่าทางลังเลใจ,ก่อนที่จะตัดสินใจอย่างแน่วแน่,ถึงแม้ว่าต้องตายจะต้องช่วยพี่สาวนางให้ได้.

"สามี! ฮือฮือ!"ไป๋ซูเจินที่ร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด.

"สวีเซียน,หากเจ้าไม่ยอมปล่อยคน,อย่าได้ตำหนิข้าหากว่าข้าไม่อภัยให้เจ้าเช่นกัน."ฝาไห่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"อภัยให้ข้ารึ? เจ้าต้องการอภัยให้ข้าตั้งแต่เมื่อไหร่? สหายนักบวชทุกท่าน,ข้ารู้ว่าเจดีย์เหล่ยเฟิงนั้นเป็นเขตหวงห้าม,พวกเจ้าจะเปิดหรือไม่เปิด,หากไม่เปิด?พวกเราคงต้องสังหารคน,พวกท่านคงจะไม่ทนเห็นเหล่าศิษย์ของตัวเองเดินทางสู่นรกหรอกนะ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"หลิวจิง,หากข้าไม่ตาย,พวกเจ้าก็ไม่มีทางลงนรก."ฝาไห่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"อาจารย์,อาจารย์ช่วยข้า,ข้ายังไม่อยากตาย!"เหล่านักบวชที่ถูกมัดอยู่เริ่มร้องไห้ฟูมฟาน.

"ดี,พวกเจ้ามันก็แค่นักบวชโง่,ทำไมคิดว่าตัวเองจะไม่ลงนรกอย่างงั้นรึ? เจ้าลงไปในนรก,ไม่คิดอยากมีชีวิตอย่างงั้นรึ?ภรรยาของข้าและข้าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง,แล้วพวกเจ้าเล่า,คิดได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นนักบวชที่เต็มไปด้วยความดีจะไม่ต้องลงไปในนรก."จงซานที่แค่นเสียงเย็นชากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ชิ!"ฝ่าไห่ที่โกรธเกรี้ยว,ลงมืออย่างรวดเร็ว.

"เสี่ยวชิง,สังหาร!"จงซานกล่าวออกาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ซี่ๆๆ"

เสี่ยวชิงทีลงมือ,นักบวชสามสินคนที่ตกตายกลายเป็นบ่อโลหิตทันที.

"ตูมมมมมมม"

ฝ่าไห่ที่ฟาดฝามือออกไป,เสี่ยวชิงที่กระโดดมาขวางหน้าจงซานเอาไว้,ทันใดนั้น,นางก็ได้รับบาดเจ็บจากฝีมือของฟาไห่,พ่นโลหิตคำโต.

จงซานที่ประครองนางเอาไว้.

"สามี,เสี่ยวชิงหนีเร็วเข้า."ไป๋ซูเจิ้นที่โอดครวญร้องไห้เสียงดังอยู่ด้านใน.

"สมควรแล้ว,ปิศาจชั่วร้ายโหดเหี้ยมอมหิต,หากปล่อยให้หลงเหลืออยู่ในโลกนี้มีแต่จะสร้างภัยพิบัติ."ฝาไห่จ้องมองไปยังจงซานและเสี่ยวชิง.

สายตาของเหล่านักบวชจ้องมองจงซานด้วยความโกรธและอาฆาตมาดร้าย.

"เหล่าเย่,ท่านหนีเร็วเข้า!"เสี่ยวชิงที่เป็นห่วงจงซานกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก.

"ฮ่าอ่าอ่าฮ่า."จงซานกล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว,จากนั้นก็จ้องมองไปยังฝาไห่ด้วยท่าทางไม่แยแส.

ทุกคนที่จ้องมองจงซาน(สวีเซียน),สวี่เซียนตอนนี้เป็นบ้าไปแล้วรึ?

"ฝาไห่!"จงซานที่เอ่ยออกมา.

จงซานที่เรียกชื่อฝาไห่เสียงดัง.

"ข้าบอกไปแล้วว่าเจ้าต้องเปิดเจดีย์เหล่ยเฟิง,เพราะว่าองค์อรหันต์บอกว่าเจ้าจะต้องเปิด."จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ชิ,ปล่อยข่าวลือให้คนมากมายเข้าใจผิด!"ฝาไห่ที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"ปล่อยข่าวลือทำให้ผู้คนเข้าใจผิดอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าเจ้าเองก็ทำไม่ใช่รึ? จ้องมองให้ดี,บนวิหารภูเขาทองตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?"ที่มุมปากของจงซานเผยยิ้มด้วยท่าทางเหยียดหยัน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.