Immortality Chapter 400 Opening fire

Immortality Chapter 400  Opening fire

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 400 เหนี่ยวไก.  

Chapter 400  Opening fire

开枪

เหนี่ยวไก. 

"อะไร? ไม่ใช่ว่าเจ้า,ต้องการอยู่ดินแดนเทพพิสุทธิ์,และหาสถานที่ลอบสังหารพุทธะจื้อกวงอีกอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"นี่เป็นเป็นโอกาสดีแล้ว,ตอนนี้หากไม่สังหารเขา,ครั้งหน้าไม่รุ้ว่าจะต้องรออีกเมื่อไหร่,เขาจะต้องตาย!"จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม,สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นคง.

"เจ้าไม่สามารถสังหารเขาได้!"เนี่ยนโหยวโหยวส่ายหน้าไปมา.

"เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องกังวล,ข้าไม่ดันทุรังเหมือนก่อนหน้า,ข้าสามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว,ข้าสามารถสังหารเขาได้แน่."จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม.

"แต่ว่าทำไมข้าต้องช่วยเจ้า,เจ้าติดหนี้ข้ามากมาย,ดอกไม้เองก็ยังหาให้ข้าไม่ครบ,ข้าช่วยชีวิตเจ้าสองครั้งแล้ว,แล้วเจ้าล่ะ."เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ข้าจะช่วยเจ้าจับสัตว์เลี้ยงดั่งที่เจ้าต้องการ."จงซานขมวดคิ้วไปมา.

"ไม่ได้,นั่นเป็นข้อตกลงก่อนหน้านี้."เนียนโหยวโหยวส่ายหน้าไปมา.

"ข้าจะจำไว้ว่าติดหนี้เจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างอดทน.

หากเป็นเรื่องอื่นแล้วล่ะก็,จงซานย่อมต้องคิดอย่างระเอียดรอบครอบ,ทว่า,เมื่ออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับความแค้นของกุยเอ๋อ,จงซานไม่สามารถทนได้,หัวใจของเขาเจ็บปวดขึ้นมาในทันที.

เห็นใบหน้าของจงซานเจ็บปวดไม่สามารถทนได้,เนียนโหยวโหยวจึงกล่าวออกมาทันที,"ได้,ได้,เจ้าจำไว้ว่าติดหนี้ข้าแล้ว."

"อืม."จงซานพยักหน้า,พร้อมกับกลับมาเป็นปกติ.

"พุทธะจื้อกวงนั้น,พักที่ใหนข้าไม่รู้,ทว่าเขามักจะอยู่กับกลุ่มของพุทธะ,เกือบจะตลอดเวลา,ทว่า,หากจะกล่าวล่ะก็มีสถานที่หนึ่ง,นับว่าเป็นสถานที่สันโดด,ที่เขาจะต้องเดินทางไปเดือนละหนึ่งครั้ง,ทว่าก็เป็นสถานที่เดียวกับที่ข้าจะไปจับสัตว์เลี้ยง."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"หืม?"

"ตามข้อตกลงของเรา,หากว่าข้าช่วยเจ้าสังหารพุทธะจื้อกวง,เจ้าติดหนี้ข้าหนึ่งครั้ง."เนียนโหยวโหยวกล่าวต่อรองออกมาในทันที.

"ไม่จำเป็น,เจ้าไม่ต้องลงมือ,ข้าจะลงมือด้วยตัวเอง."จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่จริงจัง.

"เจ้ารึ?"เนียนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.

"อยู่ที่ใหน!"จงซานที่ไม่สนใจท่าทางประหลาดใจของเนียนโหยว.

"ทะเลครามเหลียนซวิน!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.

***炼心蓝海 เหลียนซวินเหลี่ยนไห่ ทะเลครามกลั่นจิตใจ.(เป็นทะเลหมอก)

"อยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถาม.

"นี่เป็นพื้นที่พิเศษของแดนเทพพิสุทธิ์,สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่,ถูกปกคลุมด้วยหมอกสีคราม,ตราบเท่าที่เข้าไปด้านใน,จะพบกับภาพมายาที่ไร้ที่สิ้นสุด,เป็นเหมือนแดนลวงตา,ทว่าไม่สามารถโจมตีพวกเราได้,ทุกคนสามารถเข้าไปที่นั่นบำเพ็ญเพียร,,เป็นพื้นที่หายากที่เหล่าศิษย์ใช้สกัดกลั่นจิตใจ,หลายปีมานี้,ทุกๆสองเดือนจะเปิดให้กับคนภายนอกหนึ่งครั้ง,ตอนนี้จะเปิดอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า,ทว่าพุทธะจื้อกวงนั้น,มีญาณแห่งแสง เป็นของวิเศษที่อรหันต์มอบให้,ดังนั้น,เขาจึงพิเศษไม่ตกอยู่ในโลกลวงตา,สามารถเข้ามากลั่นจิตใจที่ภายในทะเลครามเหลียนซวินได้อย่างง่ายดาย!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"หากมีญาณแห่งแสงจะสามารถป้องกันภาพมายาได้อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

"ถูกแล้ว! ทะเลครามเหลียนซวินนั้นมีขนาดใหญ่มาก,มีหมอกปกคลุมไปทั่ว,เจ้าต้องการจัดการกับเขามีเพียงวิธีนี้."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

จงซานหลับตาสูดหายใจลึกแล้วกล่าวออกมาว่า,"ขอบคุณ!"

"ขอบคุณก็แค่คำพูด,เจ้าจำเอาไว้ว่าติดหนี้สัตว์เลี้ยงข้า,ข้าบอกได้ว่าทะเลครามเหลียนซวินนั้นลึกล้ำ,บางทีเจ้าอาจช่วยข้าจับมันได้."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"สัตว์เลี้ยง? มันคือตัวอะไร,เจ้าไม่ได้บอกว่าภายในทะเลครามเหลียนซวินนั้น,ไม่สามารถโจมตีได้หรอกรึ? แล้วสัตว์เลี้ยงนั่นโจมตีผู้คนได้หรือไม่?"จงซานที่สอบถามพลางขมวดคิ้ว.

"มันไม่โจมตีใคร,แม้แต่ขี้อายด้วยซ้ำ,เพราะว่าข้าเป็นลูกหลานเซียน,ด้วยสายโลหิตพิเศษของข้า,จึงรับรู้ว่ามันซ่อนตัวอยู่ในทะเลครามเหลียนซวิน,ไม่มีใครรู้เรื่องนี้."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"ขี้อายรึ? ซ่อนตัวอยู่ด้านใน?มีพลังระดับใด? มันกินอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

"ข้าเองก็ไม่รู้อะไรมากนัก,ข้าไม่เคยเห็นตัวมันเลย,รู้เพียงแต่มันอยู่ด้านใน,ส่วนมันกินอะไรนั้น,ดูเหมือนว่ามันจะกินพลังบำเพ็ญของผู้คน."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"หืม,มันกินอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่อุทานออกมา.

"กรรมวาสนา,หรือวาสนา!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"อะไร,อะไรนะ? กินกรรมวาสนาหรือวาสนาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อย.

"ใช่แล้ว,ก่อนหน้านี้ที่ข้ามา,กรรมวาสนาของข้าถูกกินไปเป็นจำนวนมาก,โชคดีเพราะว่าข้าเป็นเจิ้นเหรินของแดนเพทอมตะ,จึงมีกรรมวาสนาเพียงพอ,เจ้าเองก็เหมือนกัน,เจ้ามีวาสนาของราชวงศ์ศวรรค์ต้าโหลว,นับเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยม,หากว่าถูกมันกินไป,วาสนาที่เจ้าสะสมเอาไว้อาจะร่อยหรอหมดไปเช่นกัน."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวด้วยท่าทางแปลกประหลาด.

วาสนา,ใช่แล้ว,วาสนาส่วนใหญ่เป็นของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวและนอกจากนี้ยังมีวาสนาของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งด้วย,ไม่ใช่ว่าอาจจะถูกกินไปไม่เหลืออย่างงั้นรึ?

"ว่าอย่างไร?"เนียนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซาน.

"โปรดวางใจ,ถึงจะถูกกินวาสนาไปหมดข้าก็สามารถรวบรวมใหม่ได้,เรื่องที่ข้ารับปากแล้ว,แน่นอนว่าข้าต้องทำให้สำเร็จ."จงซานที่สูดหายใจลึก.

เป็นความจริง,เขามีราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ถึงแม้ว่าจะถูกเจ้าอสูรนี้กินไป,หลังจากนี้ก็ยังสามารถรวบรวมใหม่ได้,สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเขาติดหนี้เนียนโหยวโหยว.

เจ้าสัตว์อสูรน้อยนี้,กินกรรมวาสนา? กินวาสนา? แล้วยังกินอะไรอีกรึไม่?

ห้าวันหลังจากนั้น,เนียนโหยวโหยวได้นำจงซานมาบนยอดเขาลูกหนึ่ง.

บนท้องฟ้ามีแสงสีทองมากมาย,ทว่าบนเทือกเขานั้น,กลับมีหมอกสีครามกระจายออกไปสุดลูกหูลูกตา,หมอกที่ปกคลุมนี้,ไม่สามารถมองเห็นพื้นที่ด้านในเลยแม้แต่น้อย,มองออกไปดูชวนหลงไหลน่าประทับใจเป็นอย่างมาก,จงซานไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบด้านในได้,เพราะเนียนโหยวโหยวเองก็บอกว่าไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะได้,ไม่เพียงเท่านั้น,ยังต้องพบเข้ากับภาพมายาอยู่เป็นระยะๆ,ไม่สามารถมองเห็นกระบวนการทั้งหมดได้,พวกเขาจะพบเข้ากับภาพมายาที่แตกต่างกัน.

ส่วนจงเทียนเวลานี้ยังอยู่ในระดับแกนทอง,จงซานที่เป็นห่วงความปลอดภัย,จึงได้ให้เขาพักอยู่ที่พัก,โดยมีเซียนเซิงซือคอยดูอยู่.

"ทะเลครามเหลียนซวิน,ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่,ภาพมายาก็จะยิ่งลึกล้ำมากขึ้นเท่านั้น,นอกจากนี้ทางที่ดีไม่ควรที่จะบินเข้าไปข้างใน,มันง่ายที่พวกเราจะสูญเสียการควบคุมและหล่นลงมาด้านล่าง,หลังจากนี้สามวัน,ทุกคนที่อยู่รอบๆพุทธะจื้อกวงจะไม่สามารถต้านทานภาพมายาและจะต้องเข้าสู่การบำเพ็ญเพียร,เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม,ข้าจะพาเจ้าไปหาจื้อกวงเอง."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"อืม!"จงซานพยักหน้า.

เขาที่ก้าวไปพร้อมกับเนียนโหยวโหยว,ก้าวเข้าในหุบเขา,จ้องมองไปยังหมอกสีคราม,จงซานต้องหรี่ต้าจ้องมอง,ค่อยๆก้าวไปทีละก้าว.

"คลืนๆๆๆ"

ไม่ไกลออกไปนั้น,บนพื้นดินที่สั่นสะเทือน,พร้อมกับปรากฏศพของคนมากมายที่โผล่ขึ้นมา,ร่างกายที่ตกตายไปนานแล้ว,เนื้อทั่วร่างที่กำลังเปื่อยยุ่ย,เป็นภาพฉากที่สยองเป็นอย่างมาก.

"คลื่น,คลื่น คลืน!!"

เสียงดังติดต่อกัน,พื้นที่รอบๆจงซาน,ในเวลานี้พื้นดินแตกออก,แขนมากมายที่ยื่นขึ้นมาจากบนพื้นดิน,ต้องการที่จะคว้าเขาเอาไว้,กับสิ่งที่เห็นนั้น,จงซานสามารถบอกได้ว่ามันมีมากมายนับไม่ถ้วน,บรรยากาศภายในหมอกสีครามนี้,มันได้เปลี่ยนไป,พื้นที่รอบๆกลายเป็นนรกอเวจีไปแล้ว,มือมากมายที่ยื่นขึ้นมากลายเป็นทุ่งของศพและมือ,ตอนนี้กำลังต้องการคว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้านหน้าของมันลงไป.

ที่ไกลออกไปนั้น,ศพที่เน่าเปื่อย,กำลังพุ่งตรงมาหาจงซาน,ก้าวเดินเข้ามาช้าๆ,ยื่นแขนที่ร่อนแตกสะเก็ด,ราวกับว่าต้องการที่จะคว้าจงซานเอาไว้.

จงซานที่ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย,ก้าวเดินต่อไปด้านหน้า,เหล่าศพที่เปื่อยยุ่ยมากมายที่เคลื่อนที่เข้ามาหาเขา,มือมากมายที่กำลังจะเหนี่ยวรั้งจงซานเอาไว้,อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งชุ่น(1 ชุ่น เท่ากับ 1 นิ้ว)

จงซานที่แทบไม่กระพริบตา,ยังคงก้าวไปต่อ,ปล่อยให้มือที่เน่าเปื่อยคว้ามายังร่างของเขา.

"ฟุ้ว!"

ราวกับภาพที่ฉายมาเท่านั้น,ผ่านร่างกายของจงซานไป,ทุกอย่างเป็นเพียงภาพมายา.

พวกเขาทั้งคู่ที่ก้าวผ่านภาพมายา.

"เป็นอย่างไร?"เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอรยิ้ม.

"ธรรมดา!"จงซานกล่าว.

"ธรรมดา,ไม่,นี่เป็นเพียงภาพมายาระดับต่ำที่สุด,ยิ่งลึกเข้าไปยิ่งเป็นภาพมายาที่ลึกล้ำกว่านี้,นอกจากนี้,ภาพมายานั้นยังเกิดขึ้นมาจากจิตใจของเจ้าด้วย,มันสามารถทำให้เจ้ามีความสุข,มีความกลัว,มีความเศร้า,มีความเสียใจ,มากมายหลากหลายแตกต่างกันไป."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"ไปเถอะ,พวกเราต้องรีบเดินทาง

"อืม,หลายวันหลังจากนี้,พวกเราจะต้องพบกับภาพลวงตาที่ลึกลับอีกมากมาย."เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ไม่นานหลังจากนั้น,จงซานก็พบกับภาพมายาอีกหลายอย่าง,ทว่าไม่สามารถทำให้จงซานสับสนได้,จวนกระทั่งบ่ายวันหนึ่ง,ขณะที่คนทั้งสองได้มาถึงทะเลครามเหลียนซวินแห่งหนึ่งซึ่งปกคลุมหุบเขาแห่งหนึ่ง,จงซานก็ได้พบเข้ากับภาพหนึ่งเข้า.

"อย่าขยับ,ยกมือไขว้ไปที่ศีรษะ,ก้มหน้าลง.

"หากว่าขยับล่ะก็,ข้าจะยิงทันที! วางอาวุธที่ใช้ฆาตกรรมไปบนพื้น."

"รายงานศูนย์ใหญ่,ที่นี่ซุ้มเหวิ่นชางเก๋อหยางโจว,พวกเราพบฆาตกรจงซานแล้ว,เขาจับตัวประกันเอาไว้,เรียกกำลังเสริม,เรียกกำลังเสริมด่วน."

จงซานที่รู้สึกงงงวยเล็กน้อย,ตำรวจสองคนที่ถือปืนเล็งมา,นี่เป็นจิตสำนักที่เคยมีในโลกเดิมของเขา,เขาที่ได้ยินตำรวจกำลังกล่าวต่อรองอยู่.

ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก,ก่อนที่จะกระโดดออกมาเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น.

"ฆาตกรสังหารตัวประกัน,ยิง!"

"ปัง ปัง ปัง ปัง!"

เสียงของปืนดังระงม,จงซานไม่เป็นอะไร,จ้องมองเขม็งไปยังตำรวจ,ภาพมายาได้หายไปอีกครั้ง.

"มีปัญหาอะไร,เจ้าเห็นอะไรรึ?"เนียนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซาน.

จงซานที่จ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจไปยังเนียนโหยวโหยว,เขาจะสามารถพูดออกมาได้รึ? ว่าเขาเห็นตำรวจเหนี่ยวไกยิงเขา?

"ภาพมายาถูกส่งออกมาจากความทรงจำของเราอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยท่าทางแปลกๆ.

เพราะว่าจงซานเชื่อว่ายกเว้นตัวเขาแล้ว,กับภาพมายาที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้,เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครสามารถสร้างมันขึ้นมาได้.

"ไม่,มันเป็นความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในจิตสำนึกของพวกเรา,ดูเหมือนว่าเจ้าจะพบเข้ากับเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดเข้าแล้ว,เจ้าคงไม่สามารถก้าวไปด้านหน้าได้อีก,เจ้ารอที่นี่,ข้าจะไปนำพุทธะจื้อกวงมาหาเจ้าเอง!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"อืม!"จงซานพยักหน้า,จากนั้น,จงซานก็อยู่ภายในหุบเขาแห่งนี้คนเดียว,เนียนโหยวโหยวที่จากไปเดินทางไปหาพุทธะจื่อกวง.

เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,ตำรวจรึ? เหนี่ยวไกปืนรึ? นานแล้วที่เขาไม่ได้นึกถึงความทรงจำในโลกเดิมของเขา.

จงซานที่สลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไป,ก่อนที่จะสะบัดมือ,นำประสาทขนาดใหญ่แห่งหนึ่งออกมาจากกำไลเก็บของ,พร้อมกับตั้งมันอยู่ในหุบเขาแห่งนี้,พร้อมกับกางค่ายกลเอาไว้,พร้อมกับเข้าไปรอด้านใน.

จงซานที่ต้องการจะประจันหน้ากับพุทธะจื้อกวงที่นี่,ด้วยพลังของเขาเอง,เขาจะต้องสังหารผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,เพื่อที่จะเซ่นสังเวยวิญญาณของกุยเอ๋อบนสวรรค์ให้ได้.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.