Immortality Chapter 397 My son

Immortality Chapter 397 My son

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 397  บุตรของข้า.

Chapter 397 My son

我儿子

  บุตรของข้า.

แดนเทพพิสุทธิ์,ประตูหน้าที่ดูกว้างขวางเป็นอย่างมาก!

จงซานและเซียนเซิงซือที่ก้าวตามเนียนโหยวโหยวเข้าไปด้านใน,เพียงแค่ก้าวเข้ามา,ก็มีนักบวชห่มเหลืองที่เดินเข้ามาหาทันที.

"พุทธองค์ทรงเมตตา!"นักบวชทั้งสองรูปออกมาขวางทางจงซานและเซียนเซิงซือ.

"แสดงมันให้พวกเขา!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.

จงซานและเซียนเซิงซือที่ยื่นตราแปดสิบเอ็ดออกมาให้นักบวชทั้งสองได้เห็น.

นักบวชทั้งสองที่ตรวจสอบและส่งมันคืนกลับให้กับจงซาน,"ประสกทั้งสอง,ล่วงเกินแล้ว,เชิญ!"

"ไม่จำเป็น,ข้าจะนำพวกเขาไปเอง!"เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาในทันที.

นักบวชทั้งสองที่พนมมือขึ้น,ก่อนที่จะถอยกลับเข้าไป.

เนียนโหยวโหยวนำทาง,คนทั้งสามก็ก้าวเข้าไปด้านในของวิหารพุทธ.

รอบๆวิหารนั้นมีค่ายกล,ป้องกันเหล่าสายลับ,ป้องกันศัตรูเข้ามาโจมตี,ภายนอกมีนักบวชเพียงสองคนเฝ้า,ซึ่งดูเหมือนกับองค์รักษ์,คอยเฝ้าประตูด้านหน้า,ที่ด้านในนั้นมีอักษรเหมือนกับด้านนอก,เป็นอักษรสี่ตัวเช่นกัน.

แดนเทพพิสุทธิ์!

นับตั้งแต่เข้ามาด้านใน,จงซานถึงกับต้องหรี่ตาจ้องมอง,เพราะว่าภายในวิหารด้านในนั้น,ไม่มีสิ่งใด,เต็มไปด้วยความมืดมิด.

ราวกับว่าเข้ามาในโพรงที่ไร้แสง,เป็นเหมือนกับเข้ามาในปากที่ใหญ่ยักษ์,กำลังกลืนกินพวกเขาเข้ามา,ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด,มีเพียงความมืดมิด,แม้แต่ท้องฟ้า,เป็นความมืดที่ลึกลับเป็นอย่างมาก.

"ไปเถอะ!"เนียนโหยวโหยวกล่าว,จากนั้นก็เดินนำทางพวกเขาไป.

จงซานที่ชำเลืองมองออกไป,พร้อมกับก้าวตาม,เซียนเซิงซือก็ด้วยเช่นกัน.

ก้าวแล้วก้าวเล่า,พวกเขาก็ผ่านเส้นทางแห่งความมืด,สุดทาง,พื้นที่รอบๆเปลี่ยนไปในทันที,กลายเป็นแสงสว่างที่เจิดจ้า,ประกายแสงมากมายที่สาดซัดเข้ามาหาจงซาน,ทำให้เขานิ่งงันไปชั่วขณะ.

พื้นที่รอบๆแห่งนี้คือด้านนอกห้องโถงอย่างงั้นรึ?

จงซานจดจำได้ว่าเขาได้ก้าวเข้ามาภายในตำหนักอย่างชัดเจน,ตอนนี้สถานที่เขาอยู่,เป็นสถานที่เดียวกันอย่างงั้นรึ?

นี่คือห้องโถงรึ?,จงซานที่ยืนนิ่ง,ที่ด้านหลังที่เขาก้าวออกมา,คือห้องโถงของแดนเทพพิสุทธ์.

จงซานที่จ้องมองไปด้านหน้า,ไม่ได้เป็นวิหารพุทธเหมือนที่เขามองเห็นก่อนหน้านี้,แต่เป็นดินแดนที่กว้างใหญ่ไพศาล.

กว้างขวางยิ่งนัก! ก่อนหน้านี้คืออุโมงค์เคลื่อนมิติอย่างงั้นรึ?

สิ่งที่เขาได้เห็นด้านหน้าเวลานี้,ทำให้จงซานถึงกับเป่าลมออกจากปากทีเดียว,นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นทุ่งกว้างบนผืนโลกที่กว้างใหญ่ถึงเพียงนี้.

ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย,ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีทอง,ราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของสวรรค์,ประกายแสงที่ส่องสว่างลงมาด้านล่าง,อาบไปยังพื้นที่รอบๆ,เป็นประกายแสงที่มีสีทอง,แสงสว่างที่โชติช่วง,เป็นแสงสว่างที่งดงามมาก,กระจายไปทั่วทุกพื้นที่ที่กว้างขวางแห่งนี้.

ที่ไกลออกไปนั้น,สามารถมองเห็นเทือกเขาสีทองอร่าม,ทอดยาวไร้ที่สิ้นสุด,ตำแหน่งตรงกลางเทือกเขา,มีลานรูปจัตุรัสขนาดใหญ่โตมโหฬาร,สูงขึ้นเทียมฟ้าและสะท้อนแสงสีทองออกไปรอบๆดูยิ่งใหญ่อลังการเป็นอย่างมาก.

บนท้องฟ้า,มีเมฆสีทองมากมายนับไม่ถ้วน,ทว่ากลับดูเหมือนว่างเปล่า,เป็นเพียงภาพเลือนๆ,มองไม่เห็นชัดเจนนัก,ดูเหมือนว่าจะมีเพียงแค่บางคนเท่านั้นที่มองเห็น,เหมือนกับวาสนาของเมืองบรรพการศักดิ์สิทธิ์,มีมีเมฆวาสนา,รวมตัวปกคลุมท้องฟ้า.

ที่นี่บำเพ็ญกรรม,เป็นไปได้ว่านี่คือกรรมวาสนา,เป็นกรรมวาสนาที่มารวมตัวกัน,จนมองเห็นเป็นรูปอรหันต์,ปู่ซา,พุทธะและอื่นๆอีก.

"ฟู่!"

จงซานที่สูดหายใจยาว.

เนียนโหยวโหยวจ้องมองไปยังท่าทางของคนทั้งสอง,ที่พบกับสองโลกที่แตกต่าง,คนทั่วไปครั้งแรกย่อมตกตื่นตะลึงตาโตอย่างแน่นอน,ทว่าคนทั้งสองกับยังดูสุขุม,จงซานรู้สึกประหลาดใจบ้าง,ทว่าพริบตาเดียวก็สงบ,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน,หมายความว่าอย่างไร? ไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย,ไม่มีความรู้สึกอย่างงั้นรึ? ไม่แสดงท่าทางประหลาดใจเลยรึ?

จวบจนจงซานที่สูดหายใจลึก.

"เป็นอย่างไร?"เนียนโหยวโหยวสอบถาม.

"แดนเทพพิสุทธิ์เป็นดินแดนที่น่าประทับใจ!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.

"ไปเถอะ,พวกเรามีตราประทับ,ทุกคนที่มีตราแปดสิบเอ็ดจะมีที่พักรับรอง,และรอคอยหลังจากนี้สองเดือนถึงจะมีการประชุมนิพพานมรรค."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"สองเดือนอย่างงั้นรึ?"จงซานจ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว.

"ใช่! ไปเถอะข้าจะพาเจ้าไปดูรอบๆ!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

คนทั้งสองที่ตามเนียนโหยวโหยว,รอบๆนั้นมีวิหารขนาดใหญ่มากมาย,ถูกสร้างขึ้นบนผืนแผ่นดินเทพพิสุทธิ์,และมีเหล่านักบวชอาศัยอยู่ด้านในมากมาย,พวกเขาที่บินผ่านพื้นที่หลายแห่ง,ขณะที่บินผ่านนั้นได้ยินเสียงสวดมนต์เป็นระยะๆ.

มีเหล่านักบวชอยู่ทุกหนทุกแห่ง,ทว่าทุกคนไม่ได้สนใจที่จะทักทายจงซานและคนอื่นๆแม้แต่น้อย.

ไม่นานหลังจากนั้น,พวกเขาก็บินตรงมายังพื้นที่แห่งหนึ่ง,เป็นภูเขาลูกหนึ่ง,มีลานขนาดใหญ่ด้านบน,มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่รอบๆลาน,ภูเขาหลังนี้,มีเกาะลอยฟ้าขนาดเล็กเหินอยู่หลายแห่ง,แต่ละแห่งมีขนาดเล็กมา,บางแห่งเป็นเพียงแค่ซุ้มไม้,เป็นที่พักให้กับคนชั่วคราวเท่านั้น.

"ทุกคนที่มีตราแปดสิบเอ็ดจะพักบนภูเขาลูกนี้,พวกเราจะไปพักทางทิศเหนือ."เนียนโหยวโหยวกล่าว.

จากนั้น,เนียนโหยวโหยวได้นำจงซานและเซียนเซิงซือไปยังเรือนพักแห่งหนึ่ง.

เรือนพักแห่งนี้มาหลายห้อง,เป็นพื้นที่รับรอง,มีสวนหลังบ้านที่มีค่ายกลปิดกั้นเป็นการส่วนตัว,แต่ล่ะห้องเองก็มีค่ายกลขนาดเล็กปิดกั้นเอาไว้แยกเป็นพื้นที่ส่วนตัวอีกชั้น.

จงซานและเซียนเซิงซือเลือกห้องพักธรรมดาห้องหนึ่ง.

"เจ้าเดินทางติดต่อกันมาหลายวันแล้ว,ก่อนอื่นพักก่อนสักคืนก็แล้วกัน."เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"อืม!"จงซานและเซียนเซิงซือพยักหน้า.

 ........

วันต่อมา,ยังถือว่าเช้าเป็นอย่างมาก,จงซานและเนียนโหยวโหยวที่เดินทางมายังเกาะลอยฟ้าขนาดเล็ก,พร้อมกับดื่มชาด้วยกันบนศาลาแห่งหนึ่ง.

"จงซาน,เจ้ารู้ใหม่ว่าที่นั่นคือที่ใหน?"เนียนโหยวโหยวที่ชี้ไปยังภูเขาป่าแห่งหนึ่งที่มีแสงสีทองมากมายสาดส่องไปทั่วสารทิศ.

"ข้าเพิ่งเคยมาครั้งแรก,ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นที่ใหน."จงซานที่สายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.

"นั่นคือสุสานอรหันต์!"เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"หืม?สุสานอรหันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"ใช่แล้ว,เขตแดนนั่น,เป็นที่ฝั่งศพของปู่ซาและอรหันต์มากกว่า 200 คนแล้ว,เมื่อพวกเขาสิ้นอายุไขจะถูกนำมาฝั่งที่แห่งนี้,ดังนั้นจึงถูกเรียกว่าสุสานอรหันต์."เนียนโหยวกล่าว.

"หืม? ดูเหมือนมันจะเกี่ยวข้องกับการจุติของวิญญาณดังนั้นจึงต้องนำร่างมาฝั่งภายในสุสานอรหันต์อย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองออกไปขณะพูด.

เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,"เจ้ารู้ได้อย่างไร? ถึงได้คาดเดาได้แม่นยำขนาดนี้?"

"หึ หึ."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

"ข้ายังไม่ได้ต้องการกล่าวเกี่ยวกับสุสานอรหันต์,บนสุสานอรหันต์นั้นมีลานขนาดเล็กแห่งหนึ่ง,เจ้ามองเห็นหรือไม่?"เนียนโหยวโหยวที่ชี้ไปยังป่าแห่งหนึ่ง,ที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้,และสถานที่แห่งหนึ่งที่มีหลังคาเล็กๆ.

"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ที่นั่นเป็นที่พักของวิหารเพียวเซี่ยง,เมื่อครั้งปู่ซาเพียวเซียนมีชีวิตอยู่,นางเป็นผู้ดูแลสุสานแห่งนั้นเป็นอย่างดี,ปกป้องสุสานอรหันต์,ทว่าที่สวนของนางนั้น,นับว่าเป็นสวนสวรรค์ มีกุหลาบเจ็ดสี,เป็นจักรพรรดิของกุหลาบ,ภายในสวรรค์แห่งนี้มีเพียงแค่สามดอกเท่านั้น,มันถูกเก็บอยู่ในที่พักของนาง,หากว่าเจ้า........"เนียนโหยวโหยวเผยยิ้มจ้องมองไปยังจงซาน.

เห็นท่าทางใบหน้าของเนียนโหยวโหยแล้ว,จงซานถึงกับพูดไม่ออก,นางที่เตือนความจริงของเขาเกี่ยวกับดอกไม้,ซึ่งเป็นดอกกุหลาบกว่า 3000 ดอก,ทว่าตอนนี้มันยังขาดอยู่อีก 20 ชนิด.

"ปู่ซาเพียวเซี่ยงคงเอาใจใส่กุหลาบเจ็ดสีเป็นอย่างมาก?"จงซานที่กล่าวสอบถาม.

"ราวกับเลือดเนื้อของนาง,นอกจากนี้,ภายในสุสานานั้น,ไม่ต้องบอกเลยว่าไม่มีใครสามารถเข้าไปได้."เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จงซานไร้ซึ่งคำพูด!

"แล้วเจ้าจะนำมันมาให้ข้าเมื่อไหร่?"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวทวง.

"ยังไม่ถึงเวลา,วางใจได้!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาให้ในทันที.

ขณะที่จงซานและเนียนโหยวโหยวกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น,บนลานแห่งหนึ่งก็ได้ยินเสียงวุ่นวายเกิดขึ้น,เป็นสียงการต่อสู้.

"วิหารต้าหมิงรึ? ฮ่าฮ่าอ่า,วิหารต้าหมิง,มีผู้ฝึกตนเช่นนี้นะรึ? คิดว่าจะมีปัญญาก้าวทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าได้เหรอ,มีปัญหาอะไร? ไม่ใช่ว่ามีความสามารถอย่างงั้นรึ? มาสังหารข้าสิ? มาสิ! อยากสังหารข้ารึ? ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า."

จงซานที่หันหน้ากวาดตามอง,เห็นเพียงชายในชุดคลุมสีดำ,ตอนนี้ถูกชายผ้าคลุมสีเหลืองโจมตีจนนอนลงไปบนพื้น,ก่อนที่จะถูกเหยียบเอาไว้,ไม่สามารถขยับได้.

"วิหารต้าหมิง,ถุยยยย!,บิดาจะสังหารคนของวิหารต้าหมิงแล้วไง,มีปัญหาอะไร? ไม่ใช่ว่ามีความสามารถรึ? ไม่ใช่ว่ามีพลังที่ยิ่งใหญ่หรอกรึ?"ชายในชุดสีเหลืองที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย,พร้อมกระทืบลงไปบนแขนของชายชุดสีดำที่นอนอยู่บนพื้น.

"ปัง!!!"

"อ๊ากๆๆๆ"ชายในชุดคลุมสีดำที่ร้องเจ็บปวดทรมาน.

ได้ยินเสียงเจ็บปวดทรมาน,จงซานที่ลุกขึ้นในทันที,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองจ้องมองลงไปยังลานด้านล่าง,เนียนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,จ้องมองตามจงซาน.

ทว่าทุกคนที่อยู่รอบๆเกาะลอยฟ้า,หลายๆคนที่จ้องมองด้วยท่าทางไม่แยแส,หลายๆคนที่เผยยิ้มเฝ้ามองด้วยความสนใจ,ไม่มีใครเข้าไปห้ามสักคน.

"ฮ่าอ่าอ่า,เจ็บมากสินะ,ลุกขึ้นมาสิ,แน่นอนว่าข้านั้นเป็นคนดีมีเมตตา,เพียงแค่เจ้าบอกว่าวิหารต้าหมิงคือพวกขยะ,และเรียกข้าว่าปู่,ข้าจะปล่อยเจ้าไป,เป็นอย่างไร?ฮ่าอ่าอ่าฮ่า."ชายในชุดสีเหลืองกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ยะโสโอหัง.

"ฝันไปเถอะ."ชายในชุดสีดำที่นอนกองอยู่กับพื้นที่ตะเกียกตะกายด้วยความเจ็บปวดร้องออกมา.

"ถุยยย,แส่หาความตาย!!!"ชายในชุดคลุมสีเหลืองที่,สะบัดมือ,นำกระบองขนาดใหญ่,ที่ส่องแสงสีทอง,พร้อมกับฟาดเล็งไปยังแขนของชายชุดคลุมสีดำ.

"ตูมมมมมมมม"

เสียงดังสนั่น,กระบองของชายชุดคลุมเหลืองยังไม่โดนแขนของชายชุดด้วยซ้ำ,ทว่าถูกดาบยักษ์ที่ฟาดฟันออกไป,กระแทกกระบองอย่างรุนแรง,จนทำให้ชายในชุดคลุมสีเหลืองต้องถอยหลังออกไปหลายก้าว.

เป็นจงซานนั่นเอง,หลังจากที่ได้ยินเสียงของคนในชุดสีดำ,ก็พุ่งลงมาจากเกาะลอยฟ้าขนาดเล็กและฟันดาบออกไปยังชายชุดคลุมสีเหลือง.

ดาบของจงซาน,ที่ขวางชายชุดคลุมสีเหลืองเอาไว้,สายตาที่เย็นชาจดจ้องมองไปยังชายในชุดคลุมสีเหลือง,แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย.

ชายในชุดคลุมเหลือที่ถูกลอบโจมตี,สายตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,และรู้สึกไม่คุ้นตากับคนด้านหน้า.

ทุกคนที่อยู่รอบๆเวลานี้,ราวกับว่ารู้สึกสนใจกว่าเดิมอีก,เฝ้ามองว่าเกิดสิ่งใดขึ้น?

เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองจงซานที่ลงมือด้วยท่าทางสงสัย,จงซาน? เป็นบ้าไปแล้วรึ? โดดเข้าไปต่อสู้,เพื่อหาความสนุกอย่างงั้นรึ? ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองเลย.

"เจ้าเป็นใคร?"ชายในชุดคลุมสีเหลืองที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ,ไม่แน่ใจจ้องมองไปยังจงซาน.

"ข้าเป็นใครรึ? ข้าคือบิดาของเขา! ไม่เคยมีใครกล้ารังแกบุตรของข้าต่อหน้าข้า!"จงซานที่ชำเลืองมองออกไป.

ทุกๆคนที่รอคอยจ้องมองจงซานเป็นใครมาจากใหน,เพื่อที่จะได้ไปรายงานอาจารย์ของตน,ต้องไม่ลืมว่าที่นี่,คนที่มารอบสองนี้ดูน่าสะพรึงกลัวไม่น้อย,ทว่าหลังจากได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,ทุกคนที่ราวกับว่านิ่งงันกลายเป็นหินไปในทันที! รู้สึกราวกับว่ามีอะไรบินหึ่งๆอยู่รอบๆศีรษะ.

บุตรของข้า? นั่นคือบิดาของเขาอย่างงั้นรึ?

เนียนโหยวโหยวที่อ้าปากค้าง,คิดว่าจงซานกำลังผิดปรกติ,ราวกับว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัว? ต้องการช่วยคนอื่น,คนที่ไม่รู้จักอย่างงั้นรึ?ทว่าเมื่อกี้เขาเรียกว่าบุตรของเขา,เป็นบุตรของเขาอย่างงั้นรึ?

ทุกๆคนต่างก็คิดเหมือนกับเนียนโหยวโหยว,หากว่านั่นคือบุตรชายของเขา,ก็ยังพอเข้าใจได้,ที่เขายื่นมือออกไปช่วย.

"ฟู่ฉิน!"เสียงของชายชุดดำที่ดังผ่านออกมาจากด้านหลังของจงซาน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.