Immortality Chapter 396 Bliss Pure Land
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 396 แดนเทพพิสุทธิ์.
Chapter 396 Bliss Pure Land
极乐净土
แดนเทพพิสุทธิ์.
ชายคิ้วเหลืองที่ระเบิดพลังอย่างบ้าคลั่ง,แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่กดโถมกระหน่ำไปยังจงซานและเซียนเซิงซือ.
แรงกดดันมหาศาลที่กดทับลงมานั้น,ทำให้รู้สึกราวกับว่าร่างกายของทั้งสองถูกกดไว้ด้วยศิลานับหมื่นจิน,เคลื่อนไหวยากลำบาก.
ถึงแม้ว่าจะใช้วิชากายาเทพอสูร,จงซานยังรุ้สึกว่ายากที่จะยกแขนขึ้นได้.
ชายคิ้วเหลืองที่กล่าวออกมาด้วยความดุร้าย,"แปลกรึ?
พวกเจ้ามีอะไรแปลกจะแสดงให้ข้าดู?"
"กับทักษะที่เหนือล้ำ,ทำได้เพียงแค่ข่มขู่ละมั้ง."จงซานที่จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวไปยังชายคิ้วเหลือง.
จงซานที่จ้องมองไปยังชายคิ้วเหลือง.พร้อมกับกระตุ้นยันต์หยกทมิฬ,หากว่าเขาพลาดตายในอาณาจักรก่อตั้งวิญญาณ,ยันต์หยกทมิฬย่อมสามารถป้องกันวิญญาณเทวะของเขาเอาไว้ได้.
"ชิ!
"ชายคิ้วเหลืองที่แค่นเสียงเย็นชา,เตรียมสังหารคนทั้งสอง,ในเมื่อแส่หาความตาย,ก็ตายไปซะ!
ชายคิ้วเหลือที่ฟาดฝ่ามือออกไป,พลังมหาศาล,ฝ่ามือที่รุนแรงพร้อมจะกระแทกไปยังจงซาน,ที่ด้านหน้าบนอากาศที่ว่างเปล่า,รวมตัวเป็นพลังฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่ขึ้นมาในทันที.
ฝ่ามือทองคำ,ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ไร้ขอบเขต,ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นมาก่อน,ไม่คิดเลยว่าจะได้มารับด้วยตัวเอง,ฝ่ามือทองคำ,ทำให้จงซานรู้สึกหวาดหวั่นเช่นกัน,ทรงพลังขนาดนี้เลยรึ?
ใช่แล้ว,พลังแห่งกฏ,จงซานที่รับรู้ว่าฝ่ามือดังกล่าวนั้น,มีกฎเกณฑ์ของฟ้าดินแฝงอยู่,เป็นกฎเกณฑ์ของสายฟ้า,ไม่น่าแปลกใจเลยว่าจะทรงพลังขนาดนี้,สมแล้วที่เป็นการโจมตีของระดับจักรพรรดิแท้.
ฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่,ต่อหน้าระดับก่อตั้งวิญญาณหรือแม้แต่หลอมกายธาตุ,ไม่มีทางทนฝ่ามือนี้ได้,ต้องรู้ด้วยว่านี่คือการโจมตีของระดับจักรพรรดิแท้,ย่อมมีพลังที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด.
จงซานที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัว!เซียนเซิงซือที่จ้องเขม็งที่เห็นจงซานยืนขวางด้านหน้า,ภายในใจสั่นไหวเล็กน้อย,สูดหายใจลึก,ดวงตาที่หรี่เล็กลง,ก่อนที่จะสะบัดมือ,เตรียมใช้วิชาลับออกไป.ทว่าฝ่ามือสีทองที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ห้าจั้ง,ฝ่ามือสีทองนั้นก็สลายหายไปในทันที.
"พรึบ"
เสียงด้านทึบเกิดขึ้นทันที.
"ตูมมมมม"
พื้นที่รอบๆศิลามากมายถูกบดขยี้,ล่วงหล่นกองอยู่เต็มพื้น,สลายหายเป็นหมอกกระจาย.
บนศีรษะของชายคิ้วเหลือง,ถูกแส้หนังทะลวงผ่าน,ศีรษะของเขาที่กลายเป็นกลวงโบ๋,โดยแส้หนังได้ทะลวงผ่าน,จนมองเห็นภูเขาด้านหลังเลยทีเดียว.
ชายคิ้วเหลืองตายไปในทันที,ฝ่ามือของเขายังมาไม่ถึงจงซานด้วยซ้ำ,หัวที่กลายเป็นรูด้วยแส้ยาวสิบเมตร,ด้วยฝีมือของหญิงสาวในชุดสีดำ.
"จงซาน,ข้าช่วยเจ้าอีกแล้วนะ!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ซี่ๆๆๆ"
แส้ยาวที่ถูกดึงลากกลับมาโดยเนี่ยนโหยวโหยว,ก่อนที่จะเดินข้ามศพชายคิ้วเหลืองที่นอนกองอยู่บนพื้น.
ชายในชุดสีเหลืองตายไปแล้ว,จงซานที่เตรียมใช้แปดหางสวรรค์กลืนกินดวงวิญญาณเทวะ.
"ฟิ้ว!"
ด้วยวิชาลับบางอย่าง,ทันใดนั้นวิญญาณเทวะแสงสีเหลืองก็พุ่งตรงมายังฝ่ามือของเซียนเซิงซือทันที,ก่อนที่เขาจะเก็บมันไป.
"ข้าจำเป็นต้องใช้!"เซียนเซิงซือกล่าวออกมา.
จงซานพยักหน้า,ไม่ได้กล่าวอะไรออกไป,ต้องไม่ลืมว่าดวงวิญญาณเทวะตอนนี้ไม่ได้ช่วยประโยชน์อะไรเขามากมายนัก.
"ขอบคุณ!"จงซานที่กล่าวต่อเนี่ยนโหยวโหยว.
แม้ว่าไม่เป็นไร,ถึงแม้ว่าจะใช้ยันต์หยกทมิฬผนึกชายคิ้วเหลือได้,ทว่าทุกๆอย่างล้วนแล้วแต่ผนึก,จะผนึกได้หรือไม่ก็ยังไม่สามารถบอกได้?
บางทีอาจจะทำให้เซียนเซิงซือตายไปก็ได้,ดังนั้นต้องขอบคุณเนี่ยนโหยวโหยวที่ยื่นมือเข้ามาช่วย.
"ขอบคุณ? แค่นั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นั่ง,เขาไม่แสดงความดีใจบ้างเลยรึ?
หลายวันก่อนหน้าที่นางเห็นจงซานถึงกับตื่นตะลึง,ภายในใจรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก,ที่ไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานาน,กับท่าทางเฉยชาเช่นนี้ทำให้นางขุ่นเคืองไม่น้อย.
จงซาน"..........."
"เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าอย่างงั้นรึ?
เขาใช้วิชาอะไรในการเก็บวิญญาณเทวะ,ดูลึกล้ำยิ่งนัก!"เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
"ใช่แล้ว,นี่คือเซียนเซิงซือ."จงซานกล่าว.
"แดนเทพอมตะ,เจิ้นเหรินเนี่ยนโหยวโหยว."นางที่หันหน้าไปหาเซียนเซิงซือ.
เซียนเซิงซือที่ยกมือขึ้นมาคารวะทักทายเล็กน้อย,?ทว่าไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองแปลกๆไปยังเซียนเซิงซือ.
"เจ้ากำลังไปใหนอย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงได้เข้าไปในรังโจร?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
เห็นเนียนโหยวโหยว,จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ที่จริงเนียนโหยวโหยวตามเขามา,และเห็นด้วยว่าเขาเข้าไปในรังโจรอย่างงั้นรึ?
"เซอคงก่อนหน้านี้,เขาได้บอกจะนำทางพวกเราไปยังแดนเทพพิสุทธิ์,ใครจะรู้ว่าจะพบกับเหตุการณ์เช่นนี้!"จงซานที่เอ่ยตอบ.
"แดนเทพพิสุทธิ์รึ?
เจ้าต้องการเข้าไปในแดนเทพพิสุทธิ์รึ? ในเวลานี้,การตรวจตราเข้มงวดยิ่งกว่าเดิมมาก!"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมา.
"พวกเรามีสิ่งนี้!"จงซานที่สะบัดมือนำตราที่ได้รับมาจากจินฉาน,ส่วนเซียนเซิงซือเองก็ได้มาจากเจี้ยนอ้าวก่อนหน้านี้.
"เจ้ามีตราแปดสิบเอ็ดด้วยรึ?"เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"นี่เรียกว่าตราแปดสิบเอ็ดอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ไปเถอะ,ข้าจะนำทางเจ้าไปยังดินแดนเทพพิสุทธิ์เอง!"เนียนโหยวโหยวที่ก้าวออกไปรั้งแขนของจงซาน.
คนทั้งสามที่บินออกไป,เนียนโหยวโหยวพาทุกคนตรงไปยังทิศเหนือ.
"ไม่ใช่ว่าต้องมีตราแปดสิบเอ็ด? หรือว่าเจ้าก็มี?"จงซานกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
นางที่ขยิบตามองค้อนไปยังจงซาน,"เจ้ามี,แล้วคิดว่าข้าไม่มีอย่างงั้นรึ?"
"หืม?"จงซานที่สีจมูกไปมาพลางเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ทุกๆพันปีจะมีหนึ่งครั้ง,เรียกว่าชุมนุมนิพพานมรรค,แดนเทพพิสุทธิ์นั้นได้กระจายมอบให้กับเหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์จำนวน
81 คน,แต่ละคนต่างก็มอบมันให้กับศิษย์ของตน,อาจารย์ของข้ามอบมันให้ข้า,เจ้าล่ะ?
เอ๊ะ,เจ้าไม่ได้บำเพ็ญกรรมไม่ใช่รึ? แล้วเจ้าต้องการไปทำอะไร?
หรือว่าเจ้าเดินทางมาเป็นเพื่อนผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเนียนโหยวโหยวที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
เรื่องนี้แปลกประหลาดนัก,ข้อมูลของจงซานนั้น,เนียนโหยวโหยวได้สอบถามเป่ยชิงซือมานิดหน่อย,อาจารย์ของจงซานนั้นมีระดับเพียงก่อตั้งวิญญาณ,จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีมัน?
ทว่า,จงซานกับได้รับมาถึงสองอันอย่างงั้นรึ?
"ชิ้นหนึ่งสหายมอบให้ข้า,ส่วนอีกชิ้นหนึ่งจินฉานมอบให้."จงซานกล่าวออกมาตามจริง.
"อะไรนะ?อรหันต์อนาคต,จินฉาน?
เขามอบให้กับเจ้าเมื่อครั้งอยู่ในสนามรบอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่แล้ว,มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ทว่าเนียนโหยวโหยวที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน,เพ่งพิศด้วยความสนใจ,อรหันต์จินฉานมอบตรานี้ให้จงซานยังงั้นรึ?
"อรหันต์อนาคต,จินฉาน?
หมายความว่าอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"อืม,ในแดนเทพพิสุทธิ์นั้น,เวลานี้มีอรหันต์สามคน,แยกออกเป็น,อรหันต์อดีต,หมี่โถว,อรหันต์ปัจจุบัน,กุยหยวน,และอรหันต์อนาคต,จินฉาน.พวกเขาคือสุดยอดจอมยุทธ์ในแดนเทพพิสุทธ์,และทั้งสามยังเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนเทวะ,ทุกคนล้วนแล้วแต่มีวาสนาเซียนกันทั้งหมด."เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"อรหันต์? สามคนรึ?
ความแข็งแกร่งของพวกเขา,เป็นรองแค่เซียนอย่างงั้นรึ?"จงซานขมวดคิ้วไปมา.
"ถูกแล้ว,แดนเทพพิสุทธิ์เดิมทีมีอรหันต์สองคน,พวกเขาก็เพียงพอที่จะให้อหังการแล้ว,ตอนนี้มีอรหันต์จินฉานเพิ่มอีกคน,หลังจากนี้,บางที่คงเต็มไปด้วยความกดขี่."เนียนโหยวโหยวที่สูดหายใจลึก.
"เจ้ามาด้วยเหตุผลนี้อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"เจ้ามาก็ดีแล้ว,ในเมื่อเจ้ามาข้าต้องการให้เจ้าช่วย."เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"หืม?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้าเป็นคนที่โชคดี,จะต้องช่วยข้าจับสัตว์เลี้ยงตนหนึ่ง."เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"สัตว์เลี้ยงอย่างงั้นรึ?"จงซานจ้องมองเนียนโหยวโหยวด้วยท่าทางระมัดระวัง.
"แน่นอน,เจ้าต้องช่วยข้าจับมันให้ได้."เนียนโหยวโหยวกล่าว.
"ที่ใหน?"จงซานแปลกใจแม้แต่นางยังไม่สามารถจับได้,แล้วเขาจะทำได้อย่างงั้นึ?
"มันอยู่ในแดนเทพพิสุทธิ์,ทำไมเจ้าต้องทำท่าทางเช่นนั้นด้วยเล่า!
ข้าช่วยชีวิตเจ้าก่อนหนานี้,ข้าแค่ขอให้เจ้าช่วยจับสัตว์อสูรตัวเล็กๆเท่านั้น,เจ้าจะช่วยหรือไม่?"เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ.
"ได้,ข้าจะพยายาม!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"โปรดวางใจ,ข้าเชื่อว่าเจ้าเป็นคนโชคดี! กับพรสวรรค์ทางร่างกายที่ย่ำแย่,แต่เจ้ากับสามารถทะลวงผ่านไปจนถึงระดับก่อตั้งวิญญาณได้,ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าเจ้าพบเข้ากับโชคลาภที่ไม่ธรรมดา,โชคของเจ้าที่ฝ่าฝืนสวรรค์,ในเมื่อมีเจ้าอยู่,เจ้าอสูรตัวน้อย,จะวิ่งมาหาเจ้าเอง,เจ้าไม่ต้องทำอะไร,เพียงแค่ก้าวเข้าไป,มันก็ไม่วิ่งหนีแล้ว,แล้วก็จับมันมาให้ข้าเลย."เนียนโหยวโหยวกล่าวเป็นนัยน์
จงซาน "............"
แม้แต่เซียนเซิงซือทีได้ยินยังปากเหงื่อที่เย็นเยือบทีเดียว!
ห้าวันหลังจากนั้น,ภายใต้การนำทางของเนียนโหยวโหยว,ก็มาถึงทางเข้าแดนเทพพิสุทธิ์.
ที่ด้านหน้านั้นเป็นแดนเทพพิสุทธิ์,จงซานที่อ้าปากค้างทีเดียว,นี่คือแดนเทพพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ?
เขามองเห็นภูเขาสีทองขนาดใหญ่,สถานที่แห่งนี้เป็นภูเขาลูกใหญ่มาก,และยังมีป่าขึ้นอยู่รอบๆ,มีวิหารพุทธสร้างขึ้นมา,เป็นวิหารขนาดใหญ่,การก่อสร้างนั้นดูไม่แตกต่างจากโลกปุถุชน,ดูแล้วน่าจะมีขนาดสิบมู่.
1 mu (亩) เท่ากับ
666.66666666667 ตารางเมตร.
แดนเทวะทั้งปกติแล้วจะบำเพ็ญกรรม,และนี่คือแดนเทพพิสุทธิ์.
นอกเหนือจากวิหารพุทธแล้ว,ยังมีกลุ่มของนักพรตอยู่ด้วย,ทว่าส่วนมากแล้วจะเป็นนักบวชมากกว่า,ที่สามารถมองเห็นได้อยู่กระจายเต็มไปหมด,ต่างก็นั่งบำเพ็ญอยู่ในพื้นที่ต่างๆ.
จงซานที่จ้องมองออกไปยังวิหารพุทธที่อยู่รอบๆ,มีอักษรขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่.
ดินแดนเทพพิสุทธิ์.
เขาที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยว,ราวกับว่ากำลังถูกเนียนโหยวโหยวหลอก,เป็นเพียงสถานที่แห่งหนึ่ง,ไม่ใช่อาณาจักรหรอกรึ?
กับคำพูดก่อนหน้านี้,เขารู้สึกราวกับว่าเป็นดินแดนที่กว้างใหญ่ไพศาล.
เขาที่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ,ก่อนที่จะชี้ไปยังกลุ่มนักพรตยี่สิบคนที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ด้านนอก,"คนเหล่านั้นเป็นใครกัน?"
"ข้าเคยบอกก่อนหน้านี้แล้ว, 81
ผู้ฝึกตนที่ร้ายกาจ,ต่างก็มอบตราของพวกเขาให้กับผู้มีพระคุณและศิษย์ที่เชื่อใจ,ในเวลานี้,จึงมีเหล่าผู้ฝึกตนจากที่อื่นมากมาย,เหล่าศิษย์และผู้มีพระคุณของพวกเขา,โดยทั่วไปนั้นไม่ได้มีพลังฝึกตนสูงนัก,
ส่วนคนที่นั่งอยู่ด้านนอก,เหล่านักบวชที่สวมชุดผ้าป่านนั้น,พวกเขาเป็นนักบวชของวิหารต้าหมิง,ที่นี่มีสาขาหลักของวิหารต้าหมิง,เมื่อศิษย์จากสำนักสาขามีระดับแกนทองจะได้รับเหรียญตราเป็นของขวัญ,ดูเหมือนคนทั้งห้านั้นจะไม่ได้รับเหรียญตรา,จึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน..."เนียนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึมและสงสาร.
"วิหารต้าหมิงรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังคนห้าคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น