Immortality Chapter 391 The demon has a nightmare Legion
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 391 กองกำลังอาชาปิศาจมายา.
Chapter 391 The demon has a nightmare
Legion
魔魇军团
กองกำลังอาชาปิศาจมายา.
สุ่ยอู๋เหินนำกองกำลังมุ่งตรงไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือในทันที,ซึ่งมีสุ่ยอู๋เหิน,หลินเซียวและหลิวอู๋ซ่างในการคุมทัพ,สุ่ยอู๋เหินยังจดจำได้ดีเกี่ยวกับเรื่องที่จงซานกล่าว.
"สุ่ยอู๋เหิน,กองกำลังจง
แปดแสนนายให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการ,หลินเซียวเป็นกุนซือของเจ้า,หากมีเรื่องใดยากที่จะแก้ไข,ให้ขอคำแนะนำจากหลินเซียว."จงซานกล่าว.
"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินรับคำ.
"ข้ารู้ว่าเจ้าอาจจะไม่มั่นใจในตัวหลินเซียว,ไม่จำเป็นต้องสงสัยใดๆทั้งนั้น,หลังจากนี้อีกไม่นาน,เจ้าจะได้รับรู้ความสามารถของหลินเซียว,ในเวลาปรกติ,หลินเซียวจะเป็นเพียงนายทหารทั่วไปของเจ้า,จะไม่เข้าไปในการตัดสินใจของเจ้า,ทว่าข้าต้องการให้หลินเซียวช่วยเหลือเจ้าในเวลาวิกฤติ,บางเรื่องที่ยากจะตัดสินใจ,นี่คือตราบัญชาการ,เจ้ารับไป."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมา,และตอบรับ,"ครับ."
"จื่อเห่า,เจ้ารับหน้าที่ดูแลความปลอดภัย,หลินเซียว,สุ่ยอู๋เหินและหลิวอู๋ซ่างให้ปลอดภัย."จงซานกล่าวต่อจื่อเห่าหลางเจียง.
"ครับ!"จื่อเห่ารับคำในทันที.
"จอมพล,แล้วพวกเราจะพบกันได้อย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"บนเส้นทาง,ข้าได้เตรียมการเอาไว้แล้ว,เมื่อถึงเมืองแต่ละเมือง,ให้เจ้าทิ้งเครื่องหมายตามที่ข้าได้บอกไว้,ข้าและเซียนเซิงซือจะเร่งความเร็ว,แน่นอนว่าเร็วกว่าพวกเจ้า,หากว่าพวกเจ้าเดินทางไม่ถึง,ข้าเองก็จะเดินทางกลับมาพบกับพวกเจ้าเอง."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"รับทราบ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับ.
นี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองเดือนที่แล้ว,สุ่ยอู๋เหินยังคงจดจำได้ดี.
"เซียนเซิงหลิน,ท่านคิดว่าจอมพลจะไปที่ใด?
ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยไม่ใช่รึ?"สุ่ยอู๋เหินกล่าว.
"ไม่รู้,แต่ต้องกลับมาแน่น,พวกเราเดินทางตามแผนก็พอ."หลินเซียวกล่าว.
"อืม."สุ่ยอู๋เหินพยักหน้า.
ส่วนเส้นทางอีกเส้นจงซานและเซียนเซิงซือกำลังมุ่งหน้าเดินทาง.
ซึ่งมีเจี้ยนอ้าวและฉีจิว,เดินทางไปด้วย.
"เจี้ยนอ้าว,อีกนานเท่าไหร่รึ?"จงซานกล่าว.
"ด้วยความเร็วตอนนี้,อีกไม่กี่วัน,ก็จะเข้าสู่,ค่ายกลอรหันแสนภูผาแล้ว."ในเวลานั้นข้าจะไม่เข้าไป,เจ้าจะเห็นสำนักป้อมปราการอยู่ด้านใน,ซึ่งจะไม่ใช่เรื่องยากแล้ว,เจ้าสามารถเข้าไปสอบถามเส้นทางจากสำนักแต่ละแห่งได้และจะรับรู้เส้นทางว่าจะเดินทางอย่างไร."เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"ขอบคุณที่นำทาง!"จงซานกล่าว.
"อืม."เจี้ยนอ้าวเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ดูตรงนั้น."เซียนเซิงซือที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ทุกคนที่จ้องมองไปตามเซียนเซิงซือซึ่งก็พบว่าบนท้องฟ้า,กลายเป็นสีแดงเข้ม,อาบมวลเมฆาเป็นสีโลหิต.
"จิตสังหารที่รุนแรงนัก."ฉูจิวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จิตสังหารนี้,ผสมไปด้วยปราณทมิฬอยู่ด้วย."เซียนเซิงซือที่หรี่ตาจ้องมอง.
คนทั้งสี่ต่างจ้องมองหน้ากันและกัน,พร้อมกับตรงไปยังพื้นที่ดังกล่าว.
ทุกคนที่ได้ไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,ต่างก็จ้องมองออกไปเป็นสายตาเดียวกัน.
ด้านล่างนั้นน่าจะเป็นเมืองเล็กแห่งหนึ่ง,ที่ต้องบอกว่าเป็นเมืองเล็ก,เนื่องจากเป็นเมืองของปุถุชน,มีกำแพงเมืองไม่สูงนัก,สามารถป้องกันเพียงสัตว์ร้ายและสัตว์อสูรเท่านั้น,อย่างอื่นแล้วไม่สามารถป้องกันเอาไว้ได้.
ภายในเมืองนั้นมีบ้านเรือนมากมาย,ส่วนมากแล้วเป็นเพียงประชาชนธรรมดา,และมีผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนเป็นส่วนใหญ่,ระดับแกนทองเป็นส่วนน้อย.
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้มันไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นเมืองได้อีกแล้ว,คนทั้งสี่ดูเหมือนว่าจะมาสายไปแล้ว.
แม้ว่าสิ่งก่อสร้างไม่ได้เสียหายมากมายนัก,ทว่ากำแพงเมืองตอนนี้พลังทลายลงไปเรียบร้อยแล้ว,ภายในเมืองเต็มไปด้วยศพมากมายตายเกลื่อนเต็มไปหมด.
ศพที่นอนเกลื่อนบนพื้นนั้น,เต็มไปด้วยโลหิตที่สาดกระจาย,สภาพศพแหลกเละ,เครื่องในถูกคว้านออกมา,หัวใจถูกล้วงไป,ตายอย่างอนาถ,มีสภาพศพไม่สมบูรณ์.
ศพมากมายที่ถูกควักหัวใจออกมา,ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ฝีมือของคนๆเดียวด้วย,ทว่าเป็นกองทัพ,มีคนกว่าหมื่นคน.
ทั้งหมื่นคนนี้,ต่างก็ขี่อาชาสีดำทมิฬ,เป็นอาชาทมิฬที่แปลกประหลาด,รูปร่างเหมือนกับสัตว์อสูร,ทว่าดวงตาสีแดง,สามารถที่จะเหินเดินอากาศได้,สามารถกระโดดข้ามกำแพง,นับว่าเป็นพลังกระโดดที่แข็งแกร่งมาก.
"อาชาปิศาจมายา?"เซียนเซิงซือขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้ากล่าวถึงอาชาทมิฬเหล่านั้นนะรึ?"จงซานสอบถาม.
"อืม!"เซียนเซิงพยักหน้ารับ.
อาชาปิศาจมายา,อาชาแห่งความมืดที่มีเหล่าชายเปลือยด้านบนที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ,ดูไม่ต่างจากโจรป่า,ร่างกายที่มีรอยสักสีดำมากมาย,พร้อมกับมีดาบรูปแบบต่างๆ,ราวกับว่ากำลังมาปล้นชิง.
เหล่าโจรร้ายมากมายที่ถือดาบและกระบี่,ไล่ล่าสังหารทุกคน,พวกเขามีเพลงดาบที่โดดเด่นเป็นอย่างมาก,หลังจากสังหารแล้วคนเหล่านั้นได้ก็ขุดหัวใจออกมา,และทรัพย์สินอื่นๆก็ถูกเก็บเข้าไปในกำไลเก็บของด้วย,และระหว่างนั้นก็กินหัวใจราวกับเป็นของว่าง,ปากของพวกเขาที่เปื้อนไปด้วยโลหิต,นี่คือปิศาจร้ายที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก.
"ฮ่าอ่าฮ่าฮ่า.........."
เหล่าคนเถื่อนบนหลังอาชาปิศาจมายา,เต็มไปด้วยโอหัง,หัวเราะด้วยความชอบใจ,กับการสังหารปุถุชนธรรมดาทั่วไป,ไม่มีใครสามารถหนีได้,ทุกคนกำลังถูกไล่ล่าสังหารราวกับสัตว์เลี้ยง.
เหล่าอาชาปิศาจมายาที่กระโดดไปมารอบๆ,ด้วยการสั่งการของปิศาจร้าย,ทว่าที่น่าประหลาดใจคือบนหน้าผากของคนเหล่านี้มีรอยสักที่ปรากฏขึ้นเหมือนๆกัน.
จงซานที่กวาดตามอง,คนทั้งหมด,ดูเหมือนว่า,เป็นหน้าผากนั้นมีอักษรตัวเดียวกัน.
แม้ว่าทั่วร่างนั้นจะมีรอยสักที่แตกต่างกันไป,ทว่าบนหน้าผากนั้นเหมือนกัน,เป็นอักษรสีดำ
"เหยา"(幺)
คำว่าเหยานั้นส่องปราณทมิฬออกมาบางๆ,ราวกับว่าเป็นพลังที่ทำให้เหล่าโจรร้ายเหล่านี้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า............"
”.........”
”......”
เหล่าโจรร้ายที่เต็มไปด้วยความยโส,เสียงของประชาชนทั่วไปที่โหยหวน,ถูกไล่ล่าสังหารอย่างดุร้าย,เสียงของโลหิตที่พุ่งกระฉูด.
เสียงของการล้วงหัวใจออกมา,เป็นภาพที่สยดสยองเป็นอย่างมาก.
"กองทัพอาชาปิศาจมายา?"ฉู่จิวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวสอบถาม.
"ขอรับ,เส้าเหยี่ย,ข้าเคยได้ยินมา,แดนเทวะทิศตะวันออกเฉียงเหนือนั้น,มีกลุ่มอิทธิพลลึกลับอยู่,ไม่รู้ที่มาที่ไป,รับรู้เพียงว่าเป็นปิศาจร้ายทำลายล้าง,ที่ไล่ล่าสังหาร,กินหัวใจผู้คน,และยังมีสัตว์ขี่เป็นอาชาปิศาจมายา,มีภูมิหลังที่ลึกลับ,เป็นอาชาในตำนาน,กองกำลังอาชาปิศาจมายานั้น,มีความสามารถสูงมากสามารเดินทางได้วันล่ะแสนลี้,หนำซ้ำยังมีความเร็ว,และแข็งแกร่ง,เหล่าอสูรเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีพลังฝึกตนแกนทองระดับสูง,และคนเหล่านั้นต่างก็มีระดับก่อตั้งวิญญาณเกือบทุกคน,ไม่รู้ที่มาที่ไป,ไม่มีใครรู้จัก,รู้เพียงคนเหล่านี้,มีจำนวนทั้งหมด
500,000 คน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาปรากฏที่นี่ด้วยหนึ่งกองกำลังด้วย."ฉู่จิวตอบ.
"รู้เพียงแค่เป็นหน่วยทำลายล้าง,สังหารผู้คนและขุดเอาหัวใจไปอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,นอกจากนี้พวกเขานั้นยังไม่รู้สึกหวาดกลัวต่อการบาดเจ็บ,ถึงแม้ว่าแขนจะหัก,ขาจะหัก,แต่พวกเขาก็ไร้ซึ่งความกลัว,ไล่ล่าสังหารทุกสิ่งมีชีวิตที่ขวางหน้า,ไม่ต่างจากปิศาจร้าย."ฉู่จิวที่สูดหายใจลึก.
"พวกเขากำลังรวบรวมวิญญาณ."เซียนเซิงซือหรี่ตาจ้องมองและกล่าวออกมา.
"รวมรวมวิญญาณ?"
"ดูที่หัวหน้าของพวกเขาที่อยู่ตรงกลาง,ที่มือของเขากำลังกุมอะไรบางอย่างอยู่?"เซียนเซิงซือที่ชี้ไปยังชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนอาชาปิศาจมายา,ที่ไม่ขยับหรือเคลื่อนไหวอยู่ตรงกลาง.
เห็นแค่เพียงบนฝ่ามือของชายคนดังกล่าว,ถือหยกมรกตอยู่,หยกมรกตนั้นส่องประกายแสงสีเขียวเรื่อๆ,ด้านในนั้นมีจุดเล็กๆเหมือนกับดวงดารามากมาย,ทว่ากลับมองแล้วดูมืดมัวหมองคล้ำเป็นอย่างมาก.
รอยยิ้มที่ดุร้ายใบหน้าที่น่าหวาดกลัว,ชำเลืองมองไปยังหยกมรกตด้วยท่าทางพึงพอใจ,ดูเหมือนว่าหยกมรกตนั้นจะคอยดูดซับดวงวิญญาณจากศพที่อยู่รอบๆ.
"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหยกนั้นใช้รวมดวงวิญญาณ?"ฉู่จิวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพราะว่าข้าเคยเห็นมาก่อน."เซียนเซิงซือกล่าว.
ฉีจิวที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือด้วยสายตาประหลาดใจ.
ภายในเมืองเวลานี้กำลังถูกสังหารไปเกือบหมดแล้ว,เหลือแค่เพียงตรงกลาง,บนบ้านหลังใหญ่ที่มีธวัชค่ายกลปกป้องอยู่.
บ้านหลังดังกล่าวที่ถูกรื้อทำลายในทันที,มีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ด้วยท่าทางสั่นสะท้าน,จ้องมองเหล่ากองกำลังอาชาปิศาจมายากำลังทำลายธวัช,ล้อมกรอบเข้าไป,ค่ายกลที่กำลังส่ายไปมา,เริ่มพังทลายลงเรื่อยๆ.
คนที่อยู่ภายในตอนนี้กำลังหมอบด้วยความหวาดกลัว,แต่ละคนต่างก็กอดกันร้องให้โฮ,เมื่อไหร่ก็ตามที่ค่ายกลพังทลาย,ชีวิตของพวกเขาก็ต้องจบลงในทันที,พวกเขาก็จะกลายเป็นเหมือนกับคนอื่นๆ,ที่ถูกสังหารกัดกินหัวใจ.
"ฮือๆๆ,แม่จ๋า,หนูกลัว.........."
"อย่าเข้ามา................."
ค่ายกลธวัชที่สั่นไหว,มีสัญญาณพังทะลายแล้ว.
"จงซาน!"เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาในทันที.
"อะไร?"จงซานที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยความสงสัย.
"เจ้ากับข้า,แม้ว่านี้จะไม่ใช่การประลองใหญ่,ทว่าก็สามารถหาผู้ชนะและแพ้ได้,เหล่าคนของดินแดนปิศาจมายา,เจ้าและข้ามาแข่งกันว่าใครจะสังหารได้มากกว่ากัน."เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"สังหารพวกเขารึ?"จงซานที่จ้องมองออกไป.
"ใช่."เจี้ยนอ้าวพยักหน้า.
"ตกลง!"จงซานเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายอกมา.
เหมือนดั่งที่ฉู่จิวกล่าว,อาชาปิศาจมายานั้นมีระดับแกนทอง,ส่วนคนขี่นั้นอยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณ.
กับกองกำลังขนาดใหญ่,เจี้ยนอ้าวและจงซานที่บ้าคลั่งพุ่งเข้าไป.
"เริ่ม!...."
จงซานที่คำรามเสียงดัง,บินลอยไป,พร้อมกับชักดาบยักษ์ฝันร้ายออกมา,เจี้ยนอ้าวที่บินตามมา,แววตาที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เป็นจงซานในครานี้ใช้ดาบยักษ์,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
คนทั้งสองที่บินตรงไปยังเมืองเล็ก,จากทางทิศเหนือและทางทิศใต้,พร้อมกับเข้าโจมตีศัตรูด้านหน้า.
จงซานที่ร่อนลงมา,ซึ่งมีเหล่าโจร้านอาชาปิศาจมายาจำนวนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ..
เหล่าโจรร้ายที่มีกันหลายคน,ที่เห็นจงซานไม่ได้รู้สึกสนใจด้วยซ้ำ,พร้อมกับเผยยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย,พร้อมกับพุ่งเข้าหาจงซานทันที.
"ซี่ๆๆ"
ดาบของจงซานฟันไปยังอาชาปิศาจมายา,พร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดไปยังใบหน้า,ที่จริง,จงซานคิดว่าเขาจะตายแล้ว,ทว่า,ดูเหมือนว่าถึงคอจะบิดไปด้านหลัง,ทว่ากลับสามารถใช้มือบิดกลับมาได้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทนทานขนาดนี้,ไม่มีความเจ็บปวดเลยอย่างงั้นรึ?
"ฉับบบ!"
ดาบของจงซานฟันไปอีกครั้ง,ที่ขาซ้ายของฝ่ายตรงข้าในทันที,ทว่าใบหน้าของชายคนดังกล่าวยังไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมา,ทว่าไม่ว่าอย่างไร,ก็มีโลหิตที่พุ่งออกมา,แต่ถึงกระนั้นก็ยังไร้ซึ่งความรู้สึกเข้าจู่โจมจงซานต่อ.
จงซานถึงกับพูดไม่ออก,ทว่าก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย.
"ฉับบบ!"
ดาบของจงซานที่ขยับอีกครั้ง,หัวที่หลุดออกจากบ่า,ดูเหมือนว่าเวลานี้จะตายอย่างแท้จริงแล้ว,ทว่าในเวลาเดียวกัน,เหล่าโจรร้ายอื่นอีกจำนวนไม่น้อยจ้องมองมายังจงซาน,พร้อมกับเข้าล้อมกรอบในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น