Immortality Chapter 390 Again with Jian Ao

Immortality Chapter 390 Again with Jian Ao

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 390  พบเจี้ยนอ้าวอีกครั้ง.

Chapter 390 Again with Jian Ao

再遇剑傲

  พบเจี้ยนอ้าวอีกครั้ง.

ห้าเดือนหลังจากนั้น,จงซานนำกองกำลังผ่านมาถึงชายแดนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว.

กองกำลังที่เคลื่อนทัพมาไม่หยุด.

"รายงาน!"

ที่ไกลออกไปนั้นทหารสังเกตการที่บินมาด้วยความรวดเร็ว.

"เรียนจอมพล,ที่ด้านหน้านั้นพบกับกองกำลังหลายล้านคน,ตอนนี้กำลังกำลังตั้งค่ายอยู่,มีธงแม่ทัพเป็น "ไท่จง" ทหารสังเกตการณ์กล่าวรายงาน.

"ไท่จง? ไท่จื่อลำดับสาม,อ๋องไท่จงรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"กำลังรออยู่รึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

"รอรึ?"สุ่ยอู๋เหินจ้องมองไปยังหลินเซียว,แสดงท่าทางสงสัย.

"กล่าวให้ถูกต้อง,น่าจะเรียกว่าพวกเขามารอจอมพลอยู่."หลินเซียวกล่าว.

จงซานจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,จ้องมองไปยังทหารสังเกตการณ์แล้วกล่าวว่า,"นำทาง!"

กองทัพทั้งหมดที่เคลื่อนที่ช้าๆตรงไปยังค่ายที่เรียกว่ากองกำลังไท่จง.

จากนั้นไม่นาน,จงซานก็เห็นกองกำลังหลายล้าน,บนที่ราบกว้าง,กำลังประจำการนิ่ง,กองกำลังทหารที่มีขนาดใหญ่เป็นอย่างมาก,พร้อมกับตำหนักขนาดใหญ่,เป็นที่พักของอ๋องไท่จง.

ที่ด้านหน้านั้นมีเหล่าขุนพลของอ๋องไท่จง,ต่างก็เป็นขุนพลคนสนิท,ที่ราวกับว่ากำลังรอคอยเขาอยู่.

จงซานที่ตรงไปยังพื้นที่ดังกล่าว.

"ซ่างเฉินจงซาน,คารวะท่านอ๋อง,แม่ทัพทุกท่าน!"จงซานที่แสดงความเคารพต่อทุกคน.

"กงตงฟางอย่างได้เกรงใจ,การที่กงตงฟางมาปรากฏตัวที่นี่ฝ่าบาทได้แจ้งมาแล้ว,ข้าเองคาดหวังที่จะได้เชิญเจ้าไปเมืองไท่จงเพื่อพบปะพูดคุยกับเจ้าอยู่เหมือนกัน,ทว่าก็รับรู้ดีว่ากงตงฟางนั้นมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ,เกรงว่าจะล่าช้า,ดังนั้นจึงได้เดินทางมาพบกับกงตงฟางโดยเฉพาะ"อ๋องไท่จงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร,พร้อมกับกุมมายังแขนของจงซาน,ก่อนที่จะพาจงซานเข้าไปยังตำหนักด้านใน.

จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,ภายในใจสัมผัสได้ถึงความร้ายกาจของอ๋องไท่จง,แม้พลังฝึกตนจะไม่ได้สูงเทียบกับไท่จื่อคนอื่นๆ,ทว่ากับนิสัยใจคอเช่นนี้,เป็นคนที่ยากจะคาดเดาได้.

"ท่านอ๋องเกรงใจไปแล้ว."จงซานที่ก้าวตามท่านอ๋องด้วยความนอบน้อม.

หลินเซียว,สุ่ยอู๋เหินและหลิวอู๋ซ่างอยู่ดูแลกองทัพด้านนอก,เซียนเซิงซือและจื่อเห่าตามเข้าไปด้านใน.

ภายในห้องโถงนั้นมีการจัดตกแต่งเป็นงานเลี้ยงที่ดูอลังการเป็นอย่างมาก.

"กงตงฟาง,กับบทความนทีสีชาด,แผนการสวรรค์ล่ม,และยังโต้วาทีที่ดุเดือดกับเฉินฉีเทียน,ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น,ทำให้ข้ารู้สึกชื่นชมนัก,ในโลกนี้จะมีสักกี่คน,"อ๋องไท่จงที่เชิญจงซานและคนอีกสองคนนั่งลงยังที่นั่ง.

"ท่านอ๋องยกย่องไปแล้ว,จงซานเพียงแค่โชคดีเท่านั้น."จงซานกล่าวอย่างถ่อมตน.

"โชคดีรึ?เฮ้เฮ้,จะมีสักกี่คนในโลกหล้าที่โชคดีถึงเพียงนี้? ไม่รู้ว่าสำนักใดของกงตงฟางได้สั่งสอนเช่นไร,กงตงฟางถึงได้มีความสามารถึงเพียงนี้?"อ๋องไท่จงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,อ๋องไท่จงไม่รู้ว่าเขาอยู่สำนักไคหยางงั้นรึ?

"เฮ้เฮ้,เป็นเพียงสำนักเล็ก,มีแต่จะทำให้เป็นที่หัวเราะ,อย่าได้กล่าวถึงเลย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.

อ๋องไท่จงที่ไม่เห็นจงซานต้องการเอ่ย,ดังนั้นจึงไม่ได้ฝืนถามต่อไป,นี่เป็นงานเลี้ยงลับๆที่เขาได้จัดขึ้นเพื่อพูดคุยหาประโยชนเล็กน้อยกับจงซาน,คงไม่ดีนักหากว่าบังคับเขา,อ๋องไท่จงนั้นนับว่าเป็นคนที่ชาญฉลาด,ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม,เขาที่ต้องการเชื่อมสัมพันธ์กับจงซานเอาไว้,มัดใจจงซานด้วยนั่นเอง.

ภายในงานเลี้ยง,ได้มีการจัดเตรียมนางรำที่งดงาม,แม้ว่าอาจจะเทียบไม่ได้กับเนียนโหยวโหยวในการระบำทราย,ทว่านางรำที่นำมานั้นก็นับว่างดงามโดดเด่นเป็นอย่างมาก.

เซียนเซิงซือและจื่อเห่านั้นไม่ได้กล่าวสิ่งใดตั้งแต่ต้นจนจบ,นั่งอยู่เงียบๆตลอดหนึ่งชั่วโมง.

"ท่านอ๋อง,มีทหารสองคนที่มีตราของท่านอ๋อง,กล่าวว่าต้องการพบกับท่านอ๋อง."ในเวลาเดียวกันขุนพลผู้หนึ่งก็กล่าวออกมา.

"หืม? ตราของข้า?"อ๋องไท่จงที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.

"นางรำหยุดได้แล้ว,เชิญเข้ามา!"อ๋องไท่จงราวกับว่านึกอะไรได้,จึงได้กล่าวออกมาในทันที.

"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย,ทหาร? ทหารของอ๋องไท่จงรึ? ทำไมถึงได้ทำให้อ๋องไท่จงดูจริงจังขนาดนั้น?

"รับทราบ!"ขุนพลคนดังกล่าวรับคำก่อนที่จะก้าวออกไป.

จากนั้นไม่นาน,ก็มีชายสองคนที่ก้าวเข้ามาในห้องโถง.

คนทั้งสองได้ถอดชุดนักรบออกแล้ว,ตอนนี้สวมชุดสีขาว,ที่ด้านหลังสะพายกระบี่ยาว,หนึ่งคนด้านหลังที่ตามมานั้นดูเหมือนว่าจะเป็นคนรับใช้.

สองคนที่ก้าวเข้ามานั้น,ดวงตาของจงซานที่ดวงตาหดเกร็ง,สายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,เพราะว่าคนทั้งสองนั้น,จงซานรู้จัก,เคยพบเจอที่เกาะหมาป่าสวรรค์,เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว.

เจี้ยนอ้าว! ภายในค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง,ร่างแยกเงาของจงซานที่ได้ประลองกับเจี้ยนอ้าวในครานั้น,คนทั้งสองนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,เจี้ยนอ้าวผู้ฝึกตนวิถีกระบี่!พร้อมกับผู้ติดตามฉีจิว.

เจี้ยนอ้าว! ฉู่จิว!

เจี้ยนอ้าวที่ก้าวเข้ามาในตำหนัก,ทั่วทั้งร่างที่เต็มไปด้วยสายลมเอื่อยๆ,หากมองให้ระเอียดละก็มันไม่ใช่สายลม,หากแต่เป็นสนามพลังเป็นจิตกระบี่ที่แผ่ออกมา,ล้อมรอบกายของเจี้ยนอ้าว.

ฉีจิวที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยความเคารพ.

เจี้ยนอ้าวก้าวเข้ามาในตำหนักจ้องมองเห็นจงซาน,ทว่าไม่ได้แสดงท่าทางอะไรนัก,ไม่ได้ให้ความสนใจ,เพียงแค่มองคราหนึ่งเท่านั้น.

"เจี้ยนอ้าว,เจ้ามีสิ่งใดอย่างงั้นรึ?"อ๋องไท่จงที่โบกมือให้เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาถอยออกไป,พร้อมกับจัดเตรียมที่นั่งและอาหารชุดใหม่มา.

"กู่ไท่จง,เพลงกระบี่ของข้าที่ได้เข้ามาฝึกฝนร่วมในกองกำลังของเจ้า,วันนี้ได้ประสบตามความต้องการของข้าแล้ว,จึงได้เดินทางมาขอบคุณโดยเฉพาะ,และมากล่าวลาด้วย."เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังกู่ไท่จงด้วยท่าทางเคร่งขรึม.

"กล่าวลารึ? 20 ปีในกองทัพของเจ้า,ไม่คิดเลยว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้,หวังว่าหลังจากนี้เจ้าจะเดินทางมายังเมืองไท่จงบ้าง,คงจะได้เห็นเจ้าอีกครั้ง?"อ๋องไท่จงกล่าว.

"หลังจากนี้ก็แล้วแต่ชะตะจะนำพา,ข้าคิดว่าได้ตอบแทนเจ้าด้วยคมกระบี่แล้ว."เจี้ยนอ้าวที่ส่ายหน้าไปมา.

กับคำพูดของเจี้ยนอ้าว,อ๋องไท่จงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เช่นนั้น,ข้าคงไม่บังคับเจ้า,หากว่ามีสิ่งใดที่เจ้าต้องการให้ข้าช่วยเหลือ,โปรดกล่าวออกมาได้เลย.

เจียนอ้าวที่แสดงความเคารพ,จากนั้นก็ก้าวออกไปพร้อมกับฉู่จิว.

เห็นเจี้ยนอ้าวจากไปแล้ว,อ๋องไท่จงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

"ท่านอ๋อง,ข้าเองก็ต้องไปแล้วเช่นกัน,ไว้พบกันครั้งหน้า."จงซานที่กล่าวลาด้วยเช่นกัน.

"หืม? ได้,ข้าจะไปส่งเจ้า!"อ๋องไท่จงไม่ได้รั้งตัวเอาไว้,พร้อมกับออกมาส่งจงซาน.

หลังจากที่ออกจากห้องโถง,เขาได้มาส่งจงซานเป็นระยะทางถึง 100 ลี้.

บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,อ๋องไท่จงที่จ้องมองกองกำลังของจงซานที่เคลื่อนที่ออกไปไกลแล้ว.

"เป็นอย่างไรบ้าง?"อ๋องไท่จงกล่าวกับผู้บังคับบัญชาด้านหลัง.

"สมควรต่อชื่อเสียงที่ได้รับมา!"กุนซือในชุดขาวที่ยืนอยู่ด้านหลังอ๋องไท่จงกล่าวพลางถอนหายใจ.

"เจ้าไปสืบได้ความอย่างไร?"อ๋องไท่จงที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปมา.

"ไม่พบอะไรเลย,ภูมิหลังของจงซานนั้น,มีเพียงแค่เป็นองค์รักษ์ของกงจูเฉียนโหยวเท่านั้น,อย่างอื่นไม่มีเลย."กุนซือในชุดสีขาวที่ส่ายหน้าไปมา.

"ไม่มีร่องรอยเลยรึ? เป็นไปไม่ได้,ที่จะถูกลบไปอย่างสะอาดขนาดนั้น,ภายใต้สวรรค์,ไม่มีใครรู้จักจงซานเลยรึ,ถึงแม้ว่าข้ายังคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้,อาจจะมีใครบางคนขวางเอาไว้อยู่หรือไม่?"อ๋องไท่จงที่หรี่ตาจ้องมอง.

"ฝ่าบาท?กงจู,หรือว่าจะเป็นฝ่าบาทที่ทำการลบล้างภูมิหลังของจงซานไป?"กุนซือชุดขาวที่ดวงตาหดเกร็ง.

"อืม,คนผู้นี้,ฝ่าบาทต้องการใช้งาน,คงไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,ถ่ายทอดคำสั่งข้าไป,ให้ทุกคนถอยกลับมา,ไม่ต้องสืบเรื่องของจงซานแล้ว."อ๋องไท่จงกล่าว.

"ครับ!"กุนซือในชุดสีขาวที่ตอบรับในทันที.

จงซานที่นำทัพ,มุ่งตรงไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ.

หลังจากนั้นห้าวันห้าคืน,กองกำลังใหญ่ก็ได้มาพักอยู่ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ที่กระโจมใหญ่ตรงกลางนั้น,มีแสงสว่างหนึ่งรอยจั้ง,เหล่าทหารทั้งหมดไม่เข้าใกล้,และมีการสร้างค่ายลปิดเสียงเอาไว้ด้วย.

เพราะกองกำลังจง,มีแขกที่ทรงเกียรติสองคน,เจี้ยนอ้าวและฉู่จิวนั่นเอง.

ภายในกระโจมใหญ่นั้นมีการจัดเตรียมเพียงชาเท่านั้น.

"เจี้ยนอ้าวเจ้าไม่ได้ต้องการมาประลองฝีมือกับข้าหรอกรึ?"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.

เจี้ยนอ้าวจ้องมองไปยังจงซาน,"ยังไม่ถึงเวลา."

"หืม?"จงซานที่จ้องมองเจี้ยนอ้าวด้วยความสงสัย.

"เพลงกระบี่ของข้ายังไม่ชัดเจน,เจ้าเองก็ยังเติบโตได้อีก,ข้าต้องการการต่อสู้ที่ดีที่สุด,ตอนนี้จึงยังไม่ถึงเวลา.

"หลายปีมานี้,เจ้าเข้าร่วมสงครามเพื่อฝึกฝนเพลงกระบี่อย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวสอบถาม.

เกี่ยวกับเจี้ยนอ้าวนั้น,ไม่มีอะไรต้องอ้อมค้อม,เพราะคนผู้นี้เป็นคนทีตรงไปตรงมาก.

"นี่เป็นการฝึกฝน,เป็นการฝึกฝนเพียงเพลงกระบี่,ไม่ใช่พลังฝึกตน."เจี้ยนอ้าวกล่าว.

"ข้าบำเพ็ญเพียงพลังฝึกตน!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"พลังฝึกตนของเจ้าช้ามาก!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวที่ทำให้คนตื่นตะลึง.

"ช้ารึ?"แววตาของจงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ตัวเขายังช้าอีกรึ?

"เจ้าเองก็อยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณระดับสาม,มีอะไรแตกต่างจากจอมพล!"จื่อเห่าที่อยู่ข้างๆทนไม่ได้เอ่ยออกมาทันที.

"ทว่าเมื่อหกเดือนที่แล้ว,เส้าเหยี่ย,เพิ่งมีพลังฝึกตนเพียงแกนทองขั้นที่หนึ่ง."ฉูจิวที่กอล่าวออกมาอย่างภาคภูมิ.

"หืม?"จงซานที่ตื่นตกใจเล็กน้อย,แกนทองขั้นที่หนึ่ง? ครึ่งปี?เพิ่มขึ้นมาถึงสิบขั้นเลยรึ?

"การบำเพ็ญจิตกระบี่,จำเป็นต้องบำเพ็ญความตั้งใจ,จวบจนสามารถตระหนักได้ถึงจิตกระบี่,ถึงจะเพิ่มพลังฝึกตนอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ.

จงซานที่ตะลึงงัน,ถอนหายใจเบาๆ,ด้วยพรสวรรค์ที่ต่ำเตี้ยของเขา,เพียงเท่านี้,ก็ถือว่าต่อต้านสวรรค์แล้ว.

"เจ้าเดินทางมายังเส้นทางนี้,ต้องการเข้าร่วมชุมนุมนิพพานที่จะจัดขึ้นทุกพันปีอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่เอยออกมาในทันที.

"ชุมนุมนิพพานอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.

ก่อนหน้านี้เก้าปี,จินฉานได้มอบของขวัญให้กับเขาเป็นจีวรไหมม่วง,และยังได้มอบเหรียญตราให้กับเขา,บอกว่าอีกสิบปีที่ดินแดนเทพพิสุทธิ์กำลังจะมีชุมนุมใหญ่,ใช่แล้วชุมนุมนิพพาน.

"เป็นไปได้ว่าเจ้าเองกำลังเดินทางไปยังดินแดนเทพพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

เจี้ยนอ้าวที่สะบัดมือหนึ่งครั้งนำเหรียญตราออกมา,เป็นเหรียญตราเหมือนที่จงซานมี.

"พวกเขาได้ส่งเหรียญตรานี้มาให้ข้า,ทว่าข้าไม่ต้องการจะไป,หากว่าเจ้าต้องการไป,ข้ามอบมันให้เจ้า."เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,พร้อมกับส่งมันให้กับจงซาน.

"ฟรึบ!"

จงซานที่คว้าเอาไว้,ก่อนที่จะจ้องมองอย่างระเอียดอีกครั้ง,เหมือนกันจริงๆ.

"แดนเทพพิสุทธิ์รึ?"จงซานหรี่ตาเล็กจ้องมองเหรียญตราดังกล่าว.

"เหรียญตรานี้มีเพียงแค่ 81 ชิ้น,ได้มอบให้กับเหล่าผู้ฝึกตนบำเพ็ญกรรมทั่วทั้งแดนเทวะ,และอนุญาตให้เพียงแค่คนหนึ่งคนเข้าร่วม,มีข่าวลือว่าการชุมนุมนิพพานนั้น,จะมีโอกาสได้พบกับอรหันต์ด้วย,เจ้าไม่ต้องการไปอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ต้องไปอยู่แล้ว,ทว่าข้าไม่รู้เส้นทางไป!"จงซานที่จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.