Immortality Chapter 366 Soul chaotic Qi Tianhou
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 366 ฉีเทียนโห่วที่ร้อนรน.
Chapter 366 Soul chaotic Qi Tianhou
魂乱齐天侯
ฉีเทียนโห่วที่ร้อนรน.
"หยิงหนิง?"ฉีเทียนโห่วที่ดวงตาหดเกร็งกล่าวออกมาเสียงดัง.
"ไม่รุ้ว่าจวินจู่หยิงหนิง,สามารถเป็นผู้พิสูจน์ได้หรือไม่?
การให้นางเป็นพยาน,ยังจะกล่าวว่าเป็นพยานเท็จหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
จวินจูหยิงหนิงเป็นผู้พิสูจน์,หากว่าเป็นจวินจู่หยิงหนิงจริง,ใครจะกล้าบอกกล่าวว่าเป็นหลักฐานเท็จล่ะ?
แน่นอนว่าย่อมเชื่อถือได้อย่างแน่นอน.
"หยิงหนิงรึ? หยิงหนิงตายแล้ว,อาวุโสเทียนกล่าวว่าดวงวิญญาณของนางไม่ได้เดินทางไปยังเมืองผีแดนยมโลก,ไม่สามารถอัญเชิญได้!"ฉีเทียนโห่วกล่าวออกมาในทันที.
"ไม่สามารถเรียกได้,ไม่ยอมรับให้หยิงหนิงเป็นพยานรึ?อาวุโสเทียนได้คิดไว้แล้วว่ามีวิธีที่จะนำหยิงหนิงมายังวิหารไท่กู่แห่งนึ้,ให้มาปรากฏต่อหน้าทุกคน,ปรากฏต่อหน้ากงจูเฉียนโหยว,ปรากฏต่อหน้าฉีเทียนโห่ว!"จงซานที่หรี่ตาเล็กลงขณะพูด.
เห็นสายตาที่ยืนยันหนักแน่นของจงซาน,ดวงตาของฉีเทียนโห่วหดเกร็ง,ท่าทางต้องการปฏิเสธ,ตัวสั่นทว่าพยายามทำให้สงบลง,"ฮ่าฮ่า,งั้นให้หยิงหนิงมา,ให้หยิงหนิงมาชี้ตัวฆาตกรด้วยตัวเอง,เปิดเผยให้รู้ไปเลยว่ากู่เฉียนโหยวเป็นฆาตกร."
"แน่นอน,ว่าสามารถชี้ตัวฆาตกรได้!"จงซานชำเลืองมองไปยังฉีเทียนโห่วด้วยรอยยิ้ม.
ในเวลานี้ฉีเทียนโห่วที่เห็นท่าทางสุขุม,รอยยิ้มที่แน่นิ่งของจงซาน,ใบหน้าที่เยือกเย็นนั่น,ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย.
จงซานที่หันหน้าไปทางเซิ่งซ่าง"ฝ่าบาท,ข้าได้ตกลงกับอาวุโสเทียนเอาไว้แล้ว,ขอให้อาวุโสเทียนเข้ามายังตำหนัก."
"อืม!"กู่เฉิงตงที่พยักหน้า.
ในเวลาเดียวกันนี้,อาวุโสเทียนไม่จำเป็นต้องให้ใครไปแจ้ง,เขาที่ก้าวเข้ามาด้านใน,พยุงไม้เท้า,ก้าวเข้ามาช้าๆ.
อาวุโสเทียนในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวนั้นมีสถานะสูงเป็นอย่างมาก,แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งที่สำคัญอะไร,ทว่าก็ไม่มีใครกล้าดูแคลนเขา.
"คารวะเซิ่งซ่าง!"อาวุโสเทียนที่ก้าวเข้ามาในตำหนัก.
"อืม!"กู่เฉิงตงพยักหน้า.
ทุกคนในท้องพระโรง,ที่ยืนนิ่ง,จ้องมองอย่างใจเย็น,อาวุโสเทียน,ทุกคนต่างก็รู้ดี,นี่คือผู้ฝึกตนฮวงจุ้ย,ผู้มีวิชาที่เหนือธรรมชาติแตกต่างจากผู้บำเพ็ญชื่อเสียง,เขาที่สามารถสื่อสารกับเทพและภูติ,ติดต่อภพคู่หยินหยางได้.
สามารถที่จะเรียกคนตายกลับมาได้อย่างงั้นรึ?
อาวุโสเทียนที่มีวิชาแห่งความตาย,ก่อนหน้านี้หนึ่งเดือนได้ลองทดสอบแล้วแต่ไม่สามารถเรียกวิญญาณหยิงหนิงมาได้,แล้วเวลานี้มีวิธีแล้วอย่างงั้นรึ?
จงซานที่แสดงความเคารพต่ออาวุโสเทียน,"ขอบคุณอาวุโส,ต้องรบกวนท่านแล้ว!"
"อืม!"อาวุโสเทียนที่ตอบรับเบาๆ.
"เทียนเหล่า,ท่านสามารถอัญเชิญดวงวิญญาณหยิงหนิงได้แล้วรึ?"ฉีเทียนโห่วที่จ้องมองไปยังอาวุโสเทียนด้วยความคาดหวัง.
"ไม่!
อย่างไรก็ตาม,ข้าสามารถที่จะให้เจ้าสามารถมองเห็นดวงวิญญาณของหยิงหนิงได้,และนางสามารถมองเห็นเจ้าได้,หากว่านางต้องการกล่าวอะไรนางก็จะกล่าว,หากว่านางไม่ต้องการกล่าว,จะไม่มีใครสามารถบังคับนางได้,ดวงวิญญาณของนางนั้นอยู่ในภพหยินแล้ว."อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ได้ยินคำพูดของอาวุโสเทียนแล้ว,ทั่วทั้งห้องโถงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ทุกคนที่รอคอยอย่างใจเย็น,บางทีอาจจะเป็นการเชื่อมต่อภาพของทั้งสองภพเข้าด้วยกัน,ให้ทั้งสองฝั่งต่างมองเห็นกันและกันได้.
ฉีเทียนโห่วที่ชำเลืองมองอาวุโสเทียน,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,กลืนน้ำลายเสียงดัง,มือทั้งสองกำแน่น,ทว่าก็ปรับเปลี่ยนเป็นปรกติในทันที,"เช่นนั้นเชิญเทียนเหล่าดำเนินการ!"
จงซานที่จ้องมองไปยังฉีเทียนโห่ว,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ฉีเทียนโห่วถึงกับเชื้อเชิญให้กับอาวุโสเทียนดำเนินการเลยรึ?
คนอื่นๆย่อมไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานนั้นเห็นได้อย่างชัดแจ้ง,ฉีเทียนโห่วเวลานี้รู้สึกอยู่ไม่สุขแล้ว,ทว่าเขายังไม่เผยตัว,ด้วยเชาว์ปัญญาของเขาแล้ว,เขาย่อมไม่เผยหางออกมาง่ายๆแน่นอน.
จงใจที่จะทำให้ตัวเองใจเย็นอย่างงั้นรึ?
"อาวุโสเทียนเชิญ!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
อาวุโสเทียนพยักหน้า,จากนั้นเขาที่เก็บไม้เท้าสวรรค์ของเขา,ก่อนที่จะนำม้วนอักขระภาพออกมา,บนม้วนอักขระนั้นเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ที่แปลกประหลาดมากมาย,จงซานรู้สึกเหมือนกับว่าสัญลักษณ์ดังกล่าวนั้นกระตุกเป็นระยะเหมือนกับการเต้นของหัวใจ,จากนั้นดูเหมือนว่ามันจะเริ่มเต้นไปมาแรงขึ้นเรื่อยๆ,เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น,จากนั้นมันก็เริ่มปรากฏเป็นภาพ,ก่อนที่มันจะกลายเป็นรูปดวงตาค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ.
ม้วนอักขระของอาวุโสเทียนที่ยืดขยายออกไป,ม้วนอักขระที่ส่ายไปมาไม่หยุด,พร้อมกับปรากฏฟองสีม่วงที่ถูกพ่นออกมา,มันกำลังพุ่งออกมาจากม้วนอักขระไม่หยุดหย่อน.
ฟองสีม่วงที่หยดลงพื้นไม่หยุด,ดูเหมือนว่าม้วนอักขระเองก็กระตุกเร็วขึ้นและก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ,จากนั้นฟองเหล่านั้นก็เริ่มลดลง,ก่อนที่จะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว,เวลานี้ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว,ทว่าม้วนอักขระได้ปล่อยแสงสีเขียวแผ่ออกมาอย่างช้าๆ.
อาวุโสเทียนที่บริกรรมคาถาอะไรบางอย่างเงียบๆ,ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปเข้าใจได้,ทว่าทุกคนก็สามารถเข้าใจภาพที่กำลังเริ่มปรากฏขึ้นได้.
บนม้วนอักขระที่ปล่อยแสงสีเขียว,แสงสีเขียวที่ส่องสว่างรวมตัวกันช้า,ก่อนที่จะพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากนั้นบนแสงสีเขียวนั่น,ได้ปรากฏเป็นเงาคนผู้หนึ่งขึ้นที่ม้วนอักขระ.
เงาร่างของคนผู้นั้นกำลังชัดเจนขึ้นช้าๆ,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ท้ายที่สุดก็กลายเป็นรูปเป็นร่าง,ชุดสีขาวใบหน้าของหญิงสาวที่งดงาม,เส้นผมทิ้งสลวยลงด้านหลัง,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า.
หยิงหนิง!
เป็นหยิงหนิงนั่นเอง!
เห็นรูปร่างหน้าตาของหยิงหนิง,เหล่าข้าราชบริพารทุกคนแทบจะเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,อย่างไรก็ตาม,เหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่ในเวลานี้ต่างก็สูดหายใจลึกจ้องมองเขม็ง.
หยิงหนิงปรากฏ,ปรากฏออกมาแล้ว,ดูเหมือนจริงเป็นอย่างมาก.
เห็นรูปร่างของหยิงหนิงที่ปรากฏขึ้นมาทันทีนั้น,ร่างของฉีเทียนโห่วที่ถอยออกไปด้านหลังโดยที่ไม่รู้ตัว,แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,แต่ก็ทำให้ตัวเองสงบใจลงอย่างรวดเร็ว,จ้องเขม็งไปยังหยิงหนิง,ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก.
ฉีเทียนโห่วที่ไม่อยากเชื่อ,ทว่าภายในใจก็เต็มไปด้วยความกังวลใจเช่นกัน.
ภายในห้องโถงนั้น,ราชครูและสี่ไท่จื่อที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง,ทว่าคนทั้งห้าที่ยังคงสุขุมไม่ได้เผยสิ่งใดออกมา.
ดวงตาของอ๋องจิ้งอี้ที่ส่องประกายเล็กน้อย,จากนั้นก็กลายเป็นขุ่นมัวเช่นเดิม.
ดวงตาของต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองไปยังฉีเทียนโห่ว.
สายตาของอ๋องไท่จงเช่นกัน,จ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
อ๋องจ้านเทียนยังคงชำเลืองมองไปยังหยิงหนิง.
หวนถูหลงจ้องมองไปยังฉีเทียนโห่ว,จงซานและหยิงหนิง.
ส่วนเซิ่งซ่างกู่เฉิงตง,ยังคงจ้องมองลงมายังด้านล่างเหมือนเช่นเดิม.
ท่าทางของหยิงหนิงเวลานี้,เริ่มตรวจสอบท้องพระโรง.
"จวินจู่หยิงหนิง,ในวันนั้น,ใครเป็นคนสังหารท่าน,ภายในท้องพระโรงนี้มีคนมากมาย,ท่านต้องการจะบอกกับใครหรือไม่?"เสียงของจงซานที่แผ่วเบากล่าวกับนาง.
สายตาของหยิงหนิงที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,ทุกคนที่จ้องมองอย่างเงียบ,เป็นกงจูเฉียนโหยวอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่ากงจูเฉียนโหยวเป็นฆาตกรจริงๆอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,เพียงแค่สามลมหายใจเท่านั้น,หยิงหนิงก็เปลี่ยนไปมองฝ่าบาท,นางที่จ้องมองไปยังฝ่าบาท.
หยิงหนิงที่จ้องมองฝ่าบาทสามลมหายใจเช่นกัน,จากนั้นก็จ้องมองไปยังต้าเสวียนอ๋อง,ก่อนหลับตาลงเป็นเวลาสามลมหายใจเช่นกัน,จากนั้นก็ลืมตาขึ้นหันหน้าไปมองเหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่,จ้องมองอย่างใจจดจ่อ,แววตาของนางที่ดูเศร้าเล็กน้อย,ทำให้ภายในใจของทุกคนสั่นไหวอยู่เหมือนกัน.
ระหว่างนั้น,ฉีเทียนโห่วที่กำหมัดแน่น,ด้วยแรงบีบอัด,จนทำให้มือทั้งสองข้างแดงกล่ำมีโลหิตซึมเลยทีเดียว.
บนหน้าผากของฉีเทียนโห่วเวลานี้เต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นเยือบหลั่งออกมา,พร้อมกับกลืนน้ำลายคำโต,จ้องมองไปยังหยิงหนิงที่จ้องมองไปยังคนทุกคน.
สายตาของหยิงหยิงที่จ้องมองเหล่าญาติพี่น้องทุกคน?
หากแต่เหลือเพียงแค่คนเดียว?
ท้ายที่สุด,หยิงหนิงก็จ้องมองไปยังฉีเทียนโห่ว,สายตาทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยความโศรกเศร้า,ฉีเทียนโห่วที่ถอนออกไปอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ,ก่อนที่จะยั้งเท้าเอาไว้ได้ทัน.
สายตาที่โศกเศร้าของหยิงหนิงนั้น,ราวกับว่ามันได้ทะลวงไปยังวิญญาณของฉีเทียนโห่ว,มันจมลงไปในความรู้สึกของฉีเทียนโห่วจนลึกล้ำ.
มือทั้งสองข้างของฉีเทียนโห่วกำแน่น,หัวใจที่เต้นไปมาอย่างรุนแรง,ด้วยความหวาดกลัวคำพูดของหยิงหนิง,เวลานี้เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจอย่างรุนแรง.
ในเวลานี้,ฉีเทียนโห่วไม่สามารถสุขุมได้อีกต่อไปแล้ว.
เป็นเวลานาน,เวลานานกว่าคนอื่น,หยิงหนิงที่จ้องมองคนอื่นๆเพียงแค่ไม่นาน,ทำไมถึงได้มองไปยังเขาเป็นเวลานานเช่นนี้,นางไม่คิดที่จะหันหน้าไปทางอื่นเลยรึ?
ฉีเทียนโห่วเวลานี้เกิดความรู้สึกที่รุนแรงหนักหน่วงแทบร้องออกมา,ภายในใจเต็มไปด้วยความกลัวอย่างที่สุด,หยิงหนิงกำลังจะเปิดเผยข้าอย่างงั้นรึ?
นางต้องการจะกล่าวความจริงอย่างงั้นรึ? นางต้องการจะบอกทุกคนอย่างงั้นรึ?
หัวใจของฉีเทียนโห่วที่เต้นไปมาอย่างรุนแรง,เหงื่อบนหน้าผากที่มากขึ้นและก็มากขึ้น.
ท้ายที่สุดดูเหมือนว่าจะผ่านไปเป็นเวลานานเหมือนกัน,หยิงหนิงที่หันหน้ากลับมา,ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังอาวุโสเทียน,ก่อนที่ร่างของนางจะกลายเป็นผงและหายไป.
หยิงหนิงไม่กล่าวสิ่งใดเลยรึ?
หยิงหนิงไม่กล่าวอะไรออกมาเลย.
"สูญเสียกายเชื่อมต่อกับหยิงหนิงแล้ว."อาวุโสเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
สูญเสียการเชื่อมต่ออย่างงั้นรึ? ทว่าหยิงหนิงยังไม่กล่าวอะไรเลย,เหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่ที่แสดงท่าทางร้อนใจ,กงจูเฉียนโหยวที่อยู่ข้างๆก็แสดงท่าทางร้อนใจเช่นกัน.
ต้องทำอย่างไร? ขาดการเชื่อมต่อย่างงั้นรึ?
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ทั่วทั้งห้องโถง,ตอนนี้ต่างก็จ้องมองไปยังฉีเทียนโห่ว,ฉีเทียนโห่วอย่างงั้นรึ?
ทำไมร่างกายของฉีเทียนโห่วถึงเหงื่อโชกเช่นนั้น?
จงซานที่ชำเลืองมองไปยังฉีเทียนโห่ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะออกอาการขนาดนั้นเลยรึ?
ฉีเทียนโห่วเหงื่อที่ชะโลมกาย,ชุดของเขาที่เปียกโชกไปหมด,ด้วยความหวาดกลัว,ตกใจอย่างที่สุด,จนท้ายที่สุดก็ออกอาการเด่นชัด,แต่แล้ว
ฮ่าฮ่า,เขาที่กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ,หยิงหนิงไม่ได้เปิดเผยเขา,นางไม่ได้กล่าวอะไรเลย,ดี,นางไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"ฉีเทียนโห่ว,เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?"จงซานที่เอยปากถามในทันที.
แม้ว่าฉีเทียนโห่วจะเต็มไปด้วยความตรึงเครียด,ทว่าเวลานี้เขาก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นดีใจ,ทว่าความคิดของเขาเวลานี้กำลังวุ่นวายอยู่,ถึงจะรู้สึกโล่งแล้วก็ตาม.
ขณะที่จงซานได้ถามฉีเทียนโห่ว,เขาก็พบว่าตัวเองนั้นแสดงพิรุธออกมา.
"หยิงหนิง,เจ้าไปแล้วรึ?
เจ้ายังไม่บอกกับข้าได้อย่างไร,ว่าใครสังหารเจ้าเป็นกู่เฉียนโหยวใช่ใหม!"ฉีเทียนโห่วที่ไม่ตอบจงซาน,ทว่าจ้องมองไปยังพื้นที่ที่อาวุโสเทียนเรียกนางออกมานั่นเอง.
"ฉีเทียนโห่ว,เจ้าไม่สบายอย่างงั้นรึ?"เซิ่งซ่างที่เอ่ยปากถาม.
"ไม่ๆ,ฝ่าบาท,เมื่อสักครู่นี้เพราะว่าข้าเห็นดวงวิญญาญของหยิงหนิง,เลยตื่นเต้นดีใจเกินไป,ดังนั้นจึงได้มีเหงื่อไหลออกมา,เฉินสบายดี,ทว่าช่างหน้าเสียดายที่หยิงหนิงยังไม่เอ่ยชื่อฆาตกร,ทำให้ข้าไม่สามารถที่จะช่วยนางชำระความแค้นได้!"ฉีเทียนโห่วที่กล่าวด้วยเสียงสั่น.
ดูเหมือนว่าเขาจะฉลาดที่จะแก้ตัว! ภายในใจของจงซานที่ถอนหายใจ.
"อาวุโสเทียน,กับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้,สามารถที่จะฉายภาพของหยิงหนิงได้อีกครั้งหรือไม่?"กู่เฉิงตงที่เอ่ยปากสอบถาม.
กู่เฉิงตงที่สอบถาม,ฉีเทียนโห่วที่จ้องมองไปยังอาวุโสเทียนด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ,ทุกคนเองต่างก็คิดว่าฉีเทียนโห่วนั้นเป็นห่วงเรื่องน้องสาว,ทว่าฉีเทียนโห่วที่กระวนกระวายใจนั้น,มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้.
"ไม่สามารถทำได้ตอนนี้,อย่างน้อยที่สุดต้องใช้เวลาหนึ่งปีหลังจากนี้!"อาวุโสเทียนที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะก้มลง,เก็บม้วนอักขระช้าๆ,ก่อนที่จะเก็บมันไป.
ไม่สามารถเรียกได้อีกครั้ง? นั่นก็หมายความว่า,หยิงหนิงไม่สามารถออกมาชี้ตัวผู้ต้องหาได้แล้วอย่างงั้นรึ?
กับคำพูดที่อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมานั้นทำให้ฉีเทียนโห่วถอนหายใจยาว,พร้อมกับเผยยิ้มออกมาโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น.
ไม่ง่ายที่จะมีใครสังเกตเห็น,ทว่ามีคนที่ลอบสังเกตเขาอยู่,แน่นอนว่าไม่สามารถปกปิดได้ทุกคนอย่างแน่นอน.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยฉีเทียนโห่วช่างง่ายต่อการสังเกตอะไรเช่นนี้,ภายในใจที่รู้สึกมีความสุขขึ้นมา,ประสบผลแล้ว,เวลานี้เขาได้ทำให้อารมณ์ของฉีเทียนโห่วสับสนปวนเปได้แล้ว,จากนี้ไปถึงเวลาจู่โจมแล้ว.
ฟ่านอี้พินที่อยู่ท่ามกลางเหล่าญาติตระกูลกู่,ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย,ราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้.
ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องเขม็งไปยังฉีเทียนโห่ว! เห็นท่าทางของฉีเทียนโห่วในเวลานี้,ถึงกับสูดหายใจลึก,หลับตาลง,ก่อนที่จะค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น