Immortality Chapter 365 The deliberation hall confronts

Immortality Chapter 365  The deliberation hall confronts

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 365  การเชิญหน้าที่ท้องพระโรง.

Chapter 365  The deliberation hall confronts

朝堂对峙

  การเชิญหน้าที่ท้องพระโรง.

จงซานที่แลมองไปยังไท่จื่อทั้งสอง,ไท่จื่อทั้งสองที่จ้องมองมายังจงซานเช่นเดียวกัน.

ขณะที่ทั้งคู่เห็นกระบี่อาญาสิทธิ์,ไท่จื่อทั้งสองที่ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย,จงซาน! จงซานก็รู้จักพวกเขา,พวกเขาเองก็รับรู้ว่าเป็นจงซาน,ใครคือจงซาน,นี่คนที่มีความสามารถ,ไท่จื่อทั้งสองย่อมได้รับข้อมูลมาด้วยเช่นกัน.

อ๋องไท่จง,จ้องมองไปยังจงซาน,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่น่าเกรงขาม,ใบหน้าที่ดูแจ่มใส,พยักหน้าเล็กน้อย,แสดงท่าทางเป็นมิตร.

ส่วนอ๋องจ้านเทียนนั้น,เผยยิ้มที่ดูอหังการแฝงด้วยความดุร้ายออกมา,จากนั้นก็หันหน้ากลับไป.

ไท่จื่อทั้งสองนั้นไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับจงซาน.

ไท่จื่อทั้งสองนั้นเพิ่งเดินทางกลับมายังเมืองหลวง,ตามพิธีของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,การที่จะเข้าประจำแถวของข้าราชบริพารนั้น,จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากเซิ่งซ่างซะก่อน.

ตำหนักไท่กู่!

"ทรงเจริญหมื่นปีหมื่นๆปี"

กลุ่มของเคลือญาติตระกูลกู่มากมายรวมทั้งเหล่าข้าราชบริพารที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"อืม!"กู่เฉิงตงที่กล่าวรับเบาๆ.

กู่เฉิงตง,ผู้ยืนอยู่เหนือปวงชน,ในวิหารไท่กู่,กู่เฉิงตงที่เหมือนกับกฎเกณฑ์ของสวรรค์,ที่กำหนดกฏเกณฑ์ทุกอย่าง.

"ประกาศออกไป!"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกไปอย่างนุ่มนวล.

ขันทีที่อยู่ข้างๆโค้งคำนับ,ก่อนที่จะก้าวออกไป.

"ประกาศอ๋องไท่จงเข้าสู่ตำหนักได้."

 "ประกาศอ๋องจ้านเทียนเข้าสู่ตำหนักได้."

 "ประกาศตงฟางโห่วเข้าสู่ตำหนักได้."

ภายในตำหนักเหล่าขันที่ที่เอ่ย,ตะโกนออกไปเสียงดังผ่านออกไปด้านนอกตำหนัก.

"ประกาศอ๋องไท่จงเข้าสู่ตำหนักได้."

......

เสียงที่ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า,ผ่านลงมาด้านล่าง.

จงซานที่ทำความเคารพไท่จื่อทั้งสองเล็กน้อย,คนทั้งสองที่ก้าวออกไปก่อน.

อ๋องไท่จงที่ก้าวนำ,ตามด้วยอ๋องจ้านเทียน,และจงซานคนสุดท้าย,ทั้งสามที่เคลื่อนที่ไปยังวิหารไท่กู่อย่างรวดเร็ว.

คนทั้งสามที่ก้าวเข้าไปในห้องโถง.

"เออร์เฉินคารวะฝ่าบาท,ขอให้ฝ่าบาทก้าวสู่ความเป็นเซียน,มีชีวิตเป็นนิรันดร์เหมือนดั่งสวรรค์!"ไท่จื่อทั้งสองที่เอ่ยปากออกมาในทันที.

"เฉินจงซานคารวะฝ่าบาท,ทรงพระเจริญหมื่นปีนับๆหมื่นๆปี!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"กลับสู่ตำแหน่งเดิมของพวกเจ้า!"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

"รับด้วยเกล้า!"ไท่จื่อทั้งสองที่กล่าวออกมาในทันที.

จากนั้น,อ๋องไท่จงก็ก้าวไปยืนต่อแถวจากต้าเสวียนอ๋อง,อ๋องจ้านเทียนที่ไปยืนต่อแถวของอ๋องไท่จงต่อไป,ที่ใจกลางห้องโถง,มีเพียงแค่จงซานคนเดียวเท่านั้น.

ในห้องโถงนั้น,ทุกคนที่เต็มไปด้วยความจริงจัง,ไม่มีใครกล้ากล่าวสิ่งใดออกมา.

จงซานสามารถบอกได้ว่าแถวของข้าราชบริพารนั้นมีเหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่ต่อแถวเพิ่มขึ้นมาด้วย,ทุกๆคนต่างก็รอคอยอย่างอดทน,รอคอยการพิพากษากงจูเฉียนโหยว.

"ตงฟางโห่วจงซาน!"กู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมา.

"เฉินอยู่นี่แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

"ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน,เจ้าสามารถหาข้อสรุปได้แล้วหรือยัง?"กู่เฉิงตงที่สอบถามออกมา.

"เรียนฝ่าบาท,เกี่ยวกับคดีนั้นได้ผลสรุปที่ชัดเจนแล้ว,วันนี้พร้อมที่จะรายงานฝ่าบาท,พร้อมกับเหล่าพี่น้องตระกูลกู่,และคนทั่วหล้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง.

ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน,ราชครูหวนถูหลงที่จ้องมองจงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

อ๋องเจิ้งอี้ที่จ้องมองจงซาน,เหมือนเมื่อก่อนเป็นดวงตาที่ขุ่นมัว,ไม่สามารถบอกความในใจของเขาออกมาได้.

ต้าเสวียนอ๋องจ้องมองไปยังจงซาน,สายตาที่ชำเลืองมองเพ่งพิศด้วยความสนใจ.

อ๋องไท่จง,ดวงตายังคงแจ่มใส่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน.

อ๋องจ้านเทียน,ที่แสดงท่าทางอหังการเหมือนเดิม,จ้องมองจงซานที่ไม่ต่างจากสามัญชนทั่วไป.

ที่มุมหนึ่งของห้อง,ฟ่านอี้พินยังคงนิ่งงัน,ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร.

ส่วนฉีเทียนโห่วนั้นดวงตาที่หรี่เล็กลง,แววตาดูจริงจัง,จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังจงซาน.

ทุกคนของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวที่ราวกับว่าจับตาอยู่อย่างใจจดใจจ่อ.

ท้ายที่สุดก็ได้เวลาพิพากษากงจูเฉียนโหยวแล้ว.

"ประกาศ!"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.

ขันทีชราที่อยู่ข้างๆที่ตอบรับในทันที,ก่อนที่จะนำราชโองการออกมาพร้อมประกาศออกมาว่า,"ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ซานเยว่ 8014,วันที่ห้า,อู่สือซันเค่อ,จวินจู่หยิงหนิง,ได้ถูกสังหารด้วยศรเทพวายุในตำหนักตัวเอง,รองเสนาธิการหม่าจูหรีที่เป็นคนแรกที่เข้าไปถึงเหตุการณ์,พบว่าในเวลานั้น,ตำหนักจวินจู่มีแขกเหรื่อมากมาย,เป็นพยานเห็นเหตุการ,ในเหตุฆาตกรรม,จวินจู่หยิงหนิง,ที่นำกงจูเฉียนโหยวออกไป,และถูกศรเทพวายุยิงเข้าที่ด้านหลัง,ทำลายเรือนหยาง,ตายไปในทันที,ไม่มีโอกาสแม้แต่พูดจาสักคำ!"

午时三刻 "อู่สือซันเค่อ" ช่วงเวลาที่ดีที่สุดคือเวลาประมาณ 11:43 ซึ่งเป็นเวลาที่เงาคนเราจะสั้นที่สุดและเป็นเวลาที่คนเราจะเริ่มง่วง

ระหว่างที่ขันที่อ่านราชโองการนั้น,กงจูเฉียนโหยวที่ถูกองค์รักษ์หลวงคุมตัวเข้ามาในห้องโถง,พร้อมกันนี้ยังมีถาดของกลาง,เป็นคันศรเทพวายุและลูกศรเทพวายุวางอยู่บนนั้น.

ผู้ต้องสงสัยมากที่สุด,กงจูเฉียนโหยว.

จงซานที่เห็นเฉียนโหยวเข้ามาก็พยักหน้าให้,เพื่อให้นางวางใจ,กงจูเฉียนโหยวที่พยักหน้ารับ,พร้อมกับไปยืนอยู่ด้านข้าง.

ขณะที่ฉีเทียนโห่วเห็นกงจูเฉียนโหยวเข้ามาในห้องโถง,สายตาของเขาที่จ้องมองออกไป,ระหว่างทางที่เห็นท่าทางของจงซาน,หลังจากนั้นทำให้เขาต้องสูดหายใจลึก,จากสิ่งที่เห็น,แววตาของเขาที่ปะทุความโกรธออกมาทันที,จ้องเขม็งมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

ไท่จื่อทั้งสองที่ชำเลืองมองทว่าสายตายังคงนิ่ง.

"กู่เฉียนโหยว,ข้าขอถามเจ้า,เจ้าสังหารหยิงหนิงอย่างงั้นรึ?"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง,แผ่พลังกดดันราวกับอำนาจของสรรค์ที่กำลังจะพิพากษา.

"เรียนฝ่าบาท,ข้าไม่ได้สังหารหยิงหนิง!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวตอบออกมาในทันที.

ขณะที่กงจูเฉียนโหยวกล่าว,ฉีเทียนโห่วอีกฝั่งที่ถมึงตามองออกไป,ชำเลืองมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

"ฉีเทียนโห่ว,เจ้ามีสิ่งใดจะกล่าวอย่างงั้นรึ?"กู่เฉิงตงที่หันหน้าไปมอง.

ได้ยินคำพูดของฝ่าบาทที่เอ่ยถึงตน,ฉีเทียนโห่วที่ก้าวออกมาในทันที.

"เรียนฝ่าบาท,เฉียนโหยวโกหก,ในวันนั้นมีเหล่าขุนนางมากมายที่เห็นเหตุการณ์,เรื่องนี้ไม่เป็นธรรมกับหยิงหนิง,ไม่สามารถเพิกเฉยได้,เฉินได้ให้คำมั่นแล้วว่าคนที่สังหารน้องสาวของเฉินต้องได้รับการชดใช้,เลือดเนื้อเชื่อไขของตระกูลกู่ที่เลวทรามเช่นนี้,จะต้องถูกตัดออก,นี่คือสิ่งที่ควรกระทำ,ไม่เช่นนั้นแล้วตระกูลกู่จะตกต่ำลง!"ฉีเทียนโห่วที่กล่าวออกมาเสียงดังราวกับเต็มไปด้วยความชอบธรรม.

กับคำพูดของฉีเทียนโห่ว,ทำให้เหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่ต่างก็พยักหน้า,ให้กันและกัน,ใช่แล้ว,หากวันนี้กงจูเฉียนโหยวที่สังหารญาติพี่น้องตัวเองไม่ได้รับการลงโทษ,นับจากวันนี้,เหล่าเชื้อสายตระกูลกู่คงถึงกาลตกต่ำอย่างแน่นอน.

เหล่าข้าราชบริพารเองต่างก็พยักหน้าให้ด้วยเช่นกัน.

ไท่จื่อทั้งสี่ที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,หากแต่ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา.

"กล่าวได้ดี,กับคนเลวทราม,ต้องตัดทิ้งไป,นี่คือความจริงที่จะต้องทำ,ในเมื่อเจ้ามั่นใจว่าเป็นกู่เฉียนโหยว,หากเป็นเรื่องจริงข้าจะให้เจ้าเป็นคนลงโทษกู่เฉียนโหยวก็แล้วกัน."กู่เฉิงตงกล่าวออกมาเล็กน้อย.

"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"ฉีเทียนโห่วที่สูดหายใจลึก.

"จงซาน,รายงานผลของการสืบสวนของเจ้าในหลายวันที่ผ่านมา!"กู่เฉิงตงกล่าว.

"รับด้วยเกล้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

จงซานที่จ้องมองไปยังคนที่อยู่รอบๆ,พร้อมกับก้าวไปข้างๆขันที่ที่ถือคันศรเทพวายุและลูกศรเทพวายุ.

"ใต้เท้าหม่า!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.

รองเสนาธิการกระทรวงยุติธรรมที่ขมวดคิ้ว,ทว่าก็ก้าวออกมา.

"ในวันที่เกิดเรื่องเป็นท่านที่เห็นเหตุการณ์เป็นคนแรกอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

"ครับ!"หม่าจูหรีกล่าวรับคำ.

"กับเหตุการณ์ที่ท่านเห็น,โปรดใช้วิชาสร้างภาพให้เห็นด้วย!"จงซานกล่าว.

หม่าจูหรีที่ขมวดคิ้วแน่น,ทว่าภายในห้องโถงนั้น,ได้มีการใช้วิชาพิเศษ,รวบรวมภาพทั้งหมด,ก่อนที่จะฉายให้ทุกคนทั่วเมืองได้เห็นด้วยเช่นกัน.

ภายในสวน,กงจูเฉียนโหยวที่จับคันศรเทพวายุ,โดยที่หยิงหนิงหันหลังให้กับกงจูเฉียนโหยว,ร่างกายของนางถูกลูกศรเทพวายุสังหารไปอย่างโหดร้าย.

กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,เหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่ต่างก็ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.

ภาพเหตุการณ์ที่กงจูเฉียนโหยวสังหารนั้นไม่เห็นอย่างชัดเจนอย่างงั้นรึ?

ฉีเทียนโห่วที่แค่นเสียงเย็นชา,"ในวันนั้น,รอบๆไม่มีใครอยู่,ใต้เท้าหม่าที่เห็นเหตุการณ์คนแรก,กู่เฉียนโหยวที่สังหารหยิงหนิงด้วยลูกศรเทพวายุ,หรือว่าเจ้าต้องการที่จะพลิกลิ้นช่วยนางอย่างงั้นรึ?"

"เรียนฝ่าบาท,ใต้เท้าหม่าเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการ,กับสิ่งที่เขาเห็น,เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีคนเห็นเหตุการณ์มากกว่าเขา,เช่นนั้นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้,จะมีใครบอกความจริงได้อย่างชัดเจนมากกว่านี้กัน?แต่กระนั้นถึงกับมีพยานบางคนที่บอกว่าเห็นกงจูเฉียนโหยวสังหารหยุนหนิง,เช่นนั้น,เพื่อความยุติธรรม,ขอให้กงจูเฉียนโหยวกล่าวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลานั้น."จงซานกล่าว.

"อืม!"ฝ่าบาทรับคำ.

จากนั้นทุกคนที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยว,กงจูเฉียนโหยวที่ใช้วิชาฉายภาพออกมาเหมือนดั่งที่หม่าจูหรีทำก่อนหน้านี้,เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น.

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้,ขณะที่ข้าใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองไปยังศาลา,ฆาตกรก็หนีไปแล้ว!"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"เหตุผลข้างๆคูๆ,ฮ่าอ่า,กู่เฉียนโหยว,เจ้าสังหารหยิงหนิง,ตอนนี้ต้องการจะพลิกลิ้นอย่างงั้นรึ? ขุนนางมากมายต่างก็เห็น,ทว่าเจ้ากลับโกหกได้หน้าตาเฉยขนาดนี้เลยรึ? คันศรเทพวายุ,ลูกศรเทพวายุ,นั่นเป็นอาวุธของบิดาแท้จริงของเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะบอกว่ามันแยกกันอยู่? มันจะเป็นได้รึอย่างไรที่ฆาตกรจะสังหารหยิงหนิงแล้วป้ายความผิดให้กับเจ้านะ? น่าขัน! น่าหัวเราะที่สุด!"ฉีเทียนโห่วที่หัวเราะออกมาเสียงดังพลางกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

一派胡言Yīpài húyán เหตุผลค่อนข้างจะข้างๆคูๆ,ไร้สาระ.

กับคำพูดของฉีเทียนโห่ว,ทำให้เหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่ต่างก็จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวด้วยความโกรธเกรี้ยว.

เล่นลิ้น,นี่คือข้อเท็จจริงที่นำมาโต้แย้ง,ทั้งพยานและหลักฐานที่มีและเกิดขึ้น,คาดไม่ถึงเลยว่าทั้งหมดที่เป็นเพียงแค่คำกล่าวหา,กับการโต้แย้ง,กับกลายเป็นคำว่าพลิกลิ้น.

กงจูเฉียนโหยวที่ชะเลืองมองไปยังฉีเทียนโหยวด้วยความชิงชัง,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเพราะว่านางเชื่อในตัวจงซาน.

"เฮ้เฮ้,ฉีเทียนโห่ว,ไม่จำเป็นต้องร้อนใจ,ความจริงจะเป็นเช่นใด,ไม่มีทางบิดเบือนความเป็นจริงได้,ทุกอย่างจะต้องกล่าวไปตามหลักฐาน."จงซานที่กล่าวขัด.

"หลักฐาน?! หลักฐานก็นี่ไง,คันศรเทพวายุและลูกศรเทพวายุ,พยานใต้เท้าหม่าก็เห็นด้วยตัวเอง,ไม่ใช่ว่านี้คือหลักฐานอย่างงั้นรึ?"ฉีเทียนโห่วที่โกรธเกรี้ยวหัวเราะออกมาเสียงดัง.

"พยานอย่างงั้นรึ?ใต้เท้าหม่ารึ? ใต้เท้าหม่าเป็นพยานที่เห็นเหตุการณ์ตอนท้ายแล้ว,เหตุการณ์แท้จริงที่เกิดขึ้นในสวน,จวบจนหยิงหนิงตายไป,มีคนผู้หนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด,นอกจากนี้ยังเห็นด้วยว่า,ถูกสังหารอย่างไร,ใครเป็นคนสังหาร,เห็นฆาตกรได้อย่างชัดเจน."จงซานกล่าว.

กับคำพูดของจงซานนั้น,ทำให้เหล่าข้าราชบริพารจ้องมองหน้ากันและกัน,ส่วนเหล่าญาติพี่น้องตระกูลกู่เองต่างก็พูดคุยกันเสียงดังอื้ออึง.

ยังมีพยานอีกคนอย่างงั้นรึ? เป็นไปได้อย่างไร,เขาไปหาใครมาอย่างงั้นรึ?จงซานไปหามาจากใหนกัน? เป็นไปไม่ได้,หรือว่าเขากำลังสร้างพยานเท็จอย่างงั้นรึ?

เสียงของผู้คนที่พูดคุยกันไปมาต้องก็จดจ้องมายังจงซาน.

"โหว? ข้าเองก็ต้องการจะเห็น,ใครกันที่จะเป็นพยานให้กับกู่เฉียนโหยว,ใครกันที่หาญกล้า,กล้าที่จะมาให้การเท็จในวิหารไท่กู่แห่งนี้!"ฉีเทียนโห่วชำเลืองมองออกไป.

"พยานเท็จอย่างงั้นรึ? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นพยานเท็จ? ไม่ใช่ว่าเวลานั้นเจ้าเองอยู่ในสวนด้วยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองเขม็งไปยังฉีเทียนโห่ว.

"ชิ,หากว่ายังมีพยาน,คงไม่ต้องรอให้ปรากฏตัวขึ้นจวบจนถึงวันนี้หรอก? ให้มันเข้ามา!"ฉีเทียนโห่วที่ตะเบ็งออกไปเสียงดัง.

แน่นอนว่าฉีเทียนโห่วนั้นไม่เชื่อว่าจะมีใครอีก,เพราะว่ากับเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เกิดขึ้นนั้น,ฉีเทียนโห่วได้ตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างระเอียดแล้ว.

"พยานที่ข้ากล่าวก็คือหยิงหนิงยังไงล่ะ."จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.

หยิงหนิงรึ? กับคำพูดของจงซานนั้น,ทำให้ทั่วห้องโถงส่งเสียงดังอื้ออึงอีกครั้ง,ดีเลย,แน่นอนว่านางย่อมรับรู้ความจริง,ทว่าอาวุโสเทียนไม่ใช่บอกว่าไม่สามารถอัญเชิญดวงวิญญาณนางได้หรอกรึ?

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.