Immortality Chapter 335 The showdown of king and king

Immortality Chapter 335  The showdown of king and king

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 335  การปะกันระหว่างราชันย์

Chapter 335  The showdown of king and king

王与王的对决

  การปะกันระหว่างราชันย์

หลังจากอ่านเนื้อหาผ่านไปหนึ่งก้านธูป,อี้เหยี่ยนที่หลับตาสูดหายใจลึก,ก่อนที่จะยื่นแผ่นริ้วหยกคืน,ส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ,"แผนการสวรรค์ล่ม,เป็นแผนการที่ต่อเนื่องกัน,สวรรค์ล่มสี่ชั้น,ความสามารถของจงซาน,ข้าด้อยกว่านัก!"

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนอย่าได้ถ่อมตัว,บิดาของขั้นนั้นกล่าวว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยนไม่ได้แพ้เรื่องความสามารถทั้งหมด,เพียงแค่พ่ายแพ้ต่อศาสตร์บางอย่าง,ศาสตร์ของธุรกิจ,ตระกูลจงของพวกเรานั้น,เชี่ยวชาญเรื่องนี้,กับศาสตร์ที่ไม่ถัด,สำหรับเซียนเซิงอี้เหยี่ยนประสบความสำเร็จถึงเพียงนี้,ก็นับว่าน่ายกย่องแล้ว!"จงเจิ้งที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"ธุรกิจอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนจ้องมองไปยังจงเจิ้ง.

"ใช่แล้ว,ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งบิดายังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนเทียน,ท่านคือพ่อค้า,ตระกูลจงนั้นรุ่งเรื่องขึ้นมาได้เพราะเขา,บิดาของข้านั้นกล่าวได้ว่าเคยอยู่ในสมรภูมิการค้าอย่างโชกโชน,กฎเกณฑ์และวิธีการต่างๆเกี่ยวกับการค้านั้น,นับว่ามีความเชี่ยวชาญโดยเฉพาะ."จงเจิ้งกล่าว.

"อืม! จงซานนับว่าเชี่ยวชาญในทุกเรื่อง."อี้เหยี่ยนพยักหน้าพลางถอนหายใจ.

"ที่มาในวันนี้,ต้องการถามว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยม,เดิมพันสิบปี,ท่านจะมาเมื่อไหร่?"จงเจิ้งสอบถาม.

"เอ้ฮ้,มาเมื่อไหร่รึ?ตอนนี้เลย,ทว่าข้าต้องการจะไปยังเมืองหลวงต้ายวีอีกสักครั้งก่อน!"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"อุปราช!"เถี่ยเสวี๋ยที่ชำเลืองมองต้าโต.

เดิมพัน? เดิมพันอะไรกัน?

"เถี่ยเสวี๋ย,3ปีสิบเดือนก่อนหน้านี้,เวลานั้นเจ้าก็อยู่,ที่ภูเขาหิมะ,ข้าและจงซานได้ทำการเดิมพันกัน,สิบปี,ข้าต้องป้องกันการเข้าโจมตี,หากว่าเขาสามารถยึดราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีได้,ข้าจะต้องรับใช้เขา,หากเขาพ่ายแพ้ต่อข้า,เขาก็ต้องมารับใช้ข้า,ด้วยเวลาสิบปี,อีกสองเดือนถึงจะถึงสี่ปี,เจ้าบอกสิว่าเดิมพันนั้น,ใครชนะ?"อี้เหยี่ยนจ้องมองไปยังเถี่ยเสวี๋ยพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.

ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยน,เถี่ยเสวี๋ยที่ชำเลืองมองตาโต,จากนั้นก็สูดหายใจยาว,"อุปราช,นี่ต้องแผนการของจงซาน,เขามีวิธีจัดการกับต้ายวีก่อนแล้ว,จากนั้นก็ได้ทำการเดิมพันกับท่านอย่างจงใจ."

"จะมีแผนการหรือไม่ หาได้สำคัญ,ข้าเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีพอ,ข้ายอมรับว่าพ่ายแพ้."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

เถียเสวี๋ยที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,สูดหายใจลึก,"อุปราช,ผู้น้อยก่อนหน้านี้เคยบอกอุปราชแล้ว,เถี่ยเสวี๋ยพร้อมที่จะรับใช้อุปราชไปจนกว่าจะตายไป."

เห็นท่าทางของเถี่ยเสวี๋ยแล้ว,อี้เหยี่ยนเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ดี,พวกเราจะไปทำงานให้จงซานเป็นการส่วนตัว!"

"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่ตอบรับในทันที.

จงเจิ้งที่เฝ้ามอง,คนทั้งสองที่พูดคุยกัน.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยน!"จงเจิ้งที่กล่าวออกมา.

"หืม?"อี้เหยี่ยนที่จ้องมองมายังจงเจิ้ง.

"บิดาได้ให้ข้ามาบอกล่าวต่อเซียนเซิงอี้เหยี่ยนให้เตรียมตัว,สามเดือนหลังจากนี้ที่ทิศตะวันออกเมืองต้าฉี,ริมฝั่งทะเล,พวกเราจะรอเซียนเซิงอี้เหยี่ยน,พร้อมกับตระกูลของท่านด้วย."จงเจิ้งกล่าว.

"เฮ้,ไม่ได้ทำงานให้กับตงฟางโห่วอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.

"บิดาของข้าได้พิจารณาแล้ว่าเมื่อต้ายวีถูกกำจัด,การให้เซียนเซิงอี้เหยี่ยนเข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ตาโหลว,จะทำให้ชื่อเสียงของเซียนเซิงอี้เหยี่ยนมัวหมอง,เช่นนั้นจึงต้องการให้เซียนเซิงอิ้เหยี่ยนเดินทางไปยังบ้านเกิดของพวกเรา,ที่นั่น,ก็สามารถใช้ความสามารถของเซียนเซิงอี้เหยี่ยนได้เช่นกัน."จงเจิ้งกล่าว.

อี้เหยี่ยนจ้องมองไปยังจงเจิ้ง,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เช่นนั้นก็ดีเช่นนั้น,ข้าเองก็ต้องการไปดู,สถานที่เช่นใด,ถึงสามารถบ่มเพาะบุคคลเช่นจงซานได้!"

"ยอดเยี่ยม,เช่นนั้น,จงเจิ้งขอลา!"จงเจิ้งกล่าว.

"อืม!"อี้เหยี่ยนพยักหน้าเบาๆ.

จงเจิ้งกล่าวลาและจากไป,อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังทิศทางที่จงเจิ้งจากไป,ผ่านไประยะหนึ่งถึงจะถอนสายตากลับคืนมา.

"อุปราช,เป็นที่ใหนที่จงเจิ้งกล่าวกัน?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวด้วยความสงสัย.

"ไม่สามารถบอกได้?ไม่รู้เลยสักนิด,เกี่ยวกับความลับของจงซานนั้นถูกเก็บซ่อนไว้ลึกเป็นอย่างมาก,บุตรของเขาที่ราวกับปรากฏขึ้นในทันที่ทันใด,ชายผู้นี้ดูเยือกเย็น,ไม่โอหังและไม่สุภาพ,ดูสุขุมเป็นอย่างมาก,ไม่มีน้ำรั่วสักหยด,นับว่าเป็นคนที่น่าชื่นชม,ไม่สามารถดูแคลนได้เช่นกัน."อี้เหยี่ยนกล่าวพลางถอนหายใจ.

"โอ้ว!"เถี่ยเสวี๋ยที่ชะงักงันเล็กน้อย.

"เอาล่ะ,ในเมื่อรับปากอีกสามเดือนหลังจากนี้,พวกเราก็เตรียมการได้เลย,เจ้าไป..."อี้เหยี่ยนที่สั่งการเถี่ยเสวี๋ย.

หลังจากนั้นสองวัน,ค่ายใหญ่ของต้าเสวียนอ๋องแล้ว.

แม่ทัพ 15 ทัพที่มารวมตัวกัน,รวมถึงเหล่ารองแม่ทัพหลังจากที่จะเข้าโจมตีเมืองอย่างสมบูรณ์แล้วได้มารวมตัวกัน.

ที่ด้านนอกนั้น,ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป,จ้องมองไปยังเมืองยีที่อยู่ไกลออกไป,หลังจากที่ผ่านไปห้าเดือน,ต้าเสวียนอ๋องสั่งให้ทัพทุกทัพได้พัก,ให้อยู่ในการป้องกันการโจมตี.

เพราะว่ารอคอยให้แผนการสวรรค์ล่มเชื่อมโยงกันซะก่อน.

แผนการสวรรค์ล่ม ขั้นที่ 4 ! ปิดฟ้าข้ามทะเล!

ประสบความสำเร็จ,แผนการของจงซานทั้งห้าขั้นดำเนินการมาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว,คนของต้ายวีเวลานี้ได้สูญเสียความภัคดีต่อน่าหลานเพียวเสวี๋ย,กับแผนการทั้งหมดที่เกิดขึ้น,ทำให้คนเป็นจำนวนมาก,ยอมจำนน,ไม่ต่อต้านอีกต่อไป.

ประสบความสำเร็จ,ถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว,เมืองห้าสิบเมืองยอมจำนน,เวลานี้เหลือเพียง 20 เมืองที่ผุพังพร้อมพังทลายทุกเมื่อ.

ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป,ทว่าที่ด้านหลังนั้นเหล่าแม่ทัพแต่ละคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.

จงซานที่จ้องมองเหล่าแม่ทัพทุกคนท้ายที่สุดก็ต้องขมวดคิ้ว,มีคนหนึ่งที่จับจ้องสังเกตกงจูเฉียนโหยวอยู่ตลอดเวลา.

กงจูเฉียนโหยวที่เห็นจงซานสงสัย,ขมวดคิ้วไปมา,ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น.

ทำไมจงซานถึงได้รู้สึกแปลก?เพราะว่าแม่ทัพคนนั้น,เป็นคนสนิทของฉีเทียนโหวนั่นเอง!

และแล้ววันเข้าโจมตีก็มาถึง,คาดไม่ถึงเลยว่าฉีเทียนโห่วจะไม่ได้มาด้วย? เขาไปที่ใหนอย่างงั้นรึ?

ทหารมากมาย,ทัพจำนวนมากที่มารวมกัน,ทอดยาวจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด.

ทุกคนที่ได้ยินเพียงแค่คำสั่ง,ให้พวกเขาเคลื่อนทัพเขาโจมตีเมืองยี.

"เฮ้!!!!"

เสียงดังกึกก้องกระจายไปทั่ว,ดังสนั่นหวั่นไหว.

เสียงคำราม,ที่ดังราวกับสายฟ้าฟาด,กลิ่นอายของพลังที่อบอ้วนหนักแน่นอัดเต็มไปทั่วบรรยากาศ.

ตราบเท่าที่ได้ยินเสียง,ก็ทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน,จิตวิญญาณที่ลุกโชน,โลหิตที่พลุ้งพล่านไปทั่วร่าง.

ที่ด้านหน้าของต้าเสวียนอ๋อง,มีพยัคฆ์ร้ายขนาดใหญ่โต,ลายขาวดำบนใบหน้า,ลำตัวสีขาวมีขนาดหลายร้อยเมตร,ยืนตระหง่านอยู่,ร่างกายที่ปลดปล่อยพลังวิญญาณมหาศาล,กลิ่นอายแห่งความตาย,เป็นพลังของภูติที่รุนแรง,อบอวนไปทั่วพื้นที่.

พยัคฆ์ขาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าต้าเสวียนอ๋อง,พร้อมกับจ้องมองไปยังเมืองใหญ่ที่อยู่ด้านหน้า.

พยัคฆ์ขาวขนาดหนึ่งร้อยเมตรอย่างงั้นรึ?

แม้จะอยู่ไกลออกมา,จงซานยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงแผ่ออกมา,พยัคฆ์ขาวนั่นทรงพลังเป็นอย่างมาก.

"นั่นคือไท่จื่อเผ่าพยัคฆ์,หยินซาเทียน!"กงจูเฉียนโหยวที่กระซิบบอก.

หยินซาเทียนอย่างงั้นรึ?

หยินซาเทียนที่โค้งลงมาก,ต้าเสวียนอ๋องที่ก้าวขึ้นไปบนหัวของมัน.

ไท่จื่อราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวยืนอยู่บนหัวของไท่จื่อเผ่าพยัคฆ์,นับเป็นเรื่องที่อหังการเป็นอย่างมาก.

"โฮกก! โฮกก! โฮกก! โฮกก!"

กองกำลังขนาดใหญ่ที่คำรามไปพร้อมๆกัน,เสียงที่ดังผ่านชั้นฟ้า,ทะลวงสวรรค์ได้ทีเดียว!

สงคราม,สงครามเริ่มแล้ว!

เหล่าแม่ทัพ,ที่มีพยัคฆ์,ขนาด 40-50 เมตร,พร้อมนำทัพมุ่งตรงไปยังด้านหน้า.

ต้าเสวียนอ๋องยืนอยู่บนหยินซาเทียน,นำทัพด้านหน้า,ก้าวไปด้านหน้าช้าๆ.

ทุกๆก้าวที่ก้าวออกไป,สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน,ทุกๆก้าวของทัพใหญ่ที่ก้าวไปด้านหน้านั้นสั่นเทือนไปถึงหุบเขา,ราวกับผืนปฐพีกำลังพังทลาย

เสียงกลองรบที่ดังขึ้นอย่างหนักหน่วง!

"ตรึมๆๆๆๆๆๆ"

เสียงแตรสงครามที่สั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ.

"โฮกกกกกกกกกกก"

หยินซาเทียนที่คำรามออกมาในทันที.

ทัพทั้งหมดที่หยุดลง!รอคอยคำสั่งจากต้าเสวียนอ๋อง.

ทุกๆคนที่หยุดลง.

สายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.

ไกลออกไปนั้น,สำหรับคนที่มีพลังฝึกตนต่ำอาจจะมองไม่เห็น,มีเพียงคนที่มีพลังฝึกตนสูงสามารถเห็นได้,จงซานเองสามารถสัมผัสได้บนฟากฟ้าบนป้อมปราการประตูเมือง,ประกายแสงสีทองที่แผ่ออกมา,เป็นแสงสีทองของพลังสวรรค์และปฐพี.

แม้จะอยู่ไกลถึงเพียงนี้,จงซานยังสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่น่าเกรงขามแผ่ออกมา.

น่าหลานเพียวเสวี๋ย!

แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นคน,ทว่าจงซานสามารถคาดเดาได้อย่างแน่นอน,น่าหลานเพียวเสวี๋ย,ราชันย์ของราชวงศ์ต้ายวี.

นี่คือราชันย์น่าหลานเพียวเสวี๋ย,ผู้ปกครองของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีที่ตอนนี้อยู่ในด้านหน้าแล้ว,ไม่มีคำร้องขอใดๆ,ไม่มีคำว่ายอมจำนน,ไม่จำเป็นต้องขอชีวิต,กับบุคคลที่เป็นราชันย์,ย่อมเต็มไปด้วยความอหังการ,หัวใจที่เข้มแข็ง,แม้ว่าผืนแผ่นดินจะถูกยึด,ถูกทหารมากมายเข้าล้อมกรอบ,หากยังคงมีความภาคภูมิใจอยู่,จะให้เขายอมแพ้ง่ายๆได้อย่างไร?

น่าหลานเพียวเสวี๋ยและต้าเสวียนอ๋อง,กำลังเผชิญหน้ากันอยู่ห่างออกมาเป็นระยะภูเขาสามสิบลูก,ทั้งคู่ที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยความโกรธเกรี้ยว.

สนามรบในเวลานี้กลายเป็นความเงียบงัน.

เวลานี้ถึงบทของผู้เป็นราชันย์ทั้งสองฝ่าย,ไม่มีใครเข้าไปยุ่งเกี่ยว,ไม่มีใครยุ่งเกี่ยวได้.

ที่ไกลออกไป,บนเมืองที่ผุพังนั้น,น่าหลานเพียวเสวี๋ยจ้องมองไปยังต้าเสวียนอ๋อง,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังอี้เหยี่ยนที่ยืนอยู่บนป้อมปราการ.

"อุปราช!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

ในเวลานี้,บนป้อมปราการนั้นมีเหล่าทหารมากมายที่คุกเข่าลง,มีเพียงแค่อี้เหยี่ยนที่ยังคงยืนอยู่.

"ฝ่าบาท!"อี้เหยี่ยนที่เอ่ยปากออกมา.

"ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,นั้นคงไม่สามารถที่จะต้านทานศัตรูได้แล้ว,เจ้าไม่จำเป็นต้องปกป้องมันอีกต่อไปแล้ว,บิดาได้มอบเจ้าให้กับข้า,ข้าไม่สามารถใช้งานเจ้าได้จริงๆ,เป็นเหตุให้ต้ายวีตกอยู่ในมือของศัตรู,แม้ว่าข้าจะไม่ยินดี,ทว่าก็ไม่ได้เสียใจ,เพราะว่าข้าเป็นคนที่ทำให้ต้ายวีล่มสลายเอง,เหลือเพียงปราการขั้นสุดท้ายแล้ว,ภารกิจของเจ้าได้เสร็จสิ้นแล้ว."น่าหลานเพียวเสวี๋ยกล่าว.

"ฝ่าบาท,ก่อนจะถึงเวลานั้น,เฉินมีเรื่องค้างคาใจต้องการจะถาม,ขอให้ฝ่าบาทโปรดกล่าวตามความจริง."อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อน่าหลานเพียวเสวี๋ยเป็นพิธี.

"เชิญกล่าว!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ในอดีต,ขณะที่ข้าเก็บตัวฝึกฝน,มีพุทธะจากดินแดนเทพพิสุทธิ์,ได้วางยาพิษข้า,เป็นเหตุให้หลายปีมานี้ร่างกายอ่อนแอ,ซึ่งวันเดียวนั้นเป็นวันที่ฝ่าบาทอยู่ในตำหนักหลวง,และเป็นคนเดียวกันที่อยู่ในถ้ำที่ข้าปิดตัวฝึกฝนใช่รึไม่?"อี้เหยี่ยนที่ชำเลืองมองไปยังน่าหลานเพียวเสวี๋ย.

น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่เงียบไป,จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,จากนั้นก็หรี่ตา,กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ."ถูกแล้ว!"

เถี่ยเสวี๋ยที่อยู่ข้างๆชำเลืองมองตาโต,แท้จริงแล้ว,เป็นฝ่าบาทเองที่เป็นคนวางยาพิษอุปราช,ทว่า?ทำไมล่ะ?

อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับน่าหลานเพียวเสวี๋ยที่สูดหายใจลึก,"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่กล่าวตามจริง,ปมในใจของข้าได้รับการแก้ไขแล้ว!"

ปมภายในใจถูกแก้ไขอย่างงั้นรึ? น่าหลายเพียวเสวี๋ยเองก็คิดว่าอี้เหยี่ยนรับรู้ระแคะระคายอยู่ในใจ,ทว่าด้วยสำนึกบุญคุณต่อราชันย์องค์ที่หนึ่ง,จึงทำให้เขาเก็บเรื่องนี้เอาไว้!

"วันนี้ข้ากล่าวตามจริง,เพราะภายในใจของข้าเหนื่อยที่จะเก็บมันเอาไว้เช่นกัน!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

จากนั้น,ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับอี้เหยี่ยนอีก,เขาหันหน้าจ้องมองไปยังทิศทางของต้าเสวียนอ๋อง!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.