Immortality Chapter 316 to seal|confer Zhanling

Immortality Chapter 316 to seal|confer Zhanling

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 316  ผนึกเขตแดนสงคราม.

Chapter 316 to seal|confer Zhanling

封战令

  ผนึกเขตแดนสงคราม.

จงซานกุมจีวร,จ้องมองทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆ,"เอาล่ะ,ไปทำงานกันได้แล้ว!"

"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ค่อยฟื้นฟูสติกับมาจากความตื่นตะลึง.

ทุกอย่าง,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก.

"เซียนเซิง!"อาต้าที่ก้าวตามจงซานและสอบถามออกมาในทันที.

จงซานที่ยกมือหยุดอาต้าเอาไว้ก่อน,ไว้ให้ค่อยสอบถามทีหลัง.

อาต้าที่พยักหน้า,เข้าใจความหมาย.

จงซานที่สะบัดมือเก็บจีวรทว่ากลับไม่สามารถเก็บเข้าไว้ในกำไลเก็บของได้อย่างคาดไม่ถึง! นี่คือของวิเศษชั้นยอดอย่างงั้นรึ? ของวิเศษระดับเก้ารึ?

จ้องมองไปยังจีวร,จงซานที่สูดหายใจยาว,นับว่าจินฉานผู้นี้ใจกว้างเป็นอย่างมาก.

......

หลังจากนั้นก็ผ่านมาครึ่งปี,เมืองไป๋หวง,ตำหนักเจ้าเมือง,ที่ใจกลางห้องโถง.

จงซานที่กำลังจ้องมองไปยังแผนที่,หลังจากครุ่นคิด,กำลังวางแผนการรบ,ดังนั้นจึงได้สั่งไม่ให้ใครเข้ามารบกวน,โดยมีอาต้าและจื่อเห่า,ทำงานเป็นผู้คุ้มกันอยู่ด้านนอก.

"พวกเจ้าเป็นใคร?"เสียงที่ดังขึ้นที่ด้านนอกห้องโถง.

"หยุดอยู่ตรงนั้น!"เป็นเสียงของอาต้าที่ดังขึ้น.

จงซานที่เสียสมาธิ,ขมวดคิ้วจ้องมองออกไปด้านนอก.

ที่ด้านนอกห้องโถงนั้นมีคนเข้ามาสิบคน.

ชุดแต่งกายของคนทั้งสิบคนนั้นจงซานไม่เคยเห็นมาก่อน,ขมวดคิ้วเล็กน้อย,นั่นเป็นเหตุที่อาต้าห้ามไม่ให้พวกเขาเข้ามา?

"เจ้าเป็นใคร?"อาต้าที่เอ่ยต่อคนทั้งสิบคน.

"เจ้าคือแม่ทัพอย่างงั้นึ?"หนึ่งในสิบคนที่กล่าวออกมา.

จงซานที่ก้าวออกไปยังประตูห้องโถง.

"ข้าจงซาน,ไม่รู้ว่าทุกท่านเป็นใคร?"จงซานที่จ้องมองคนทั้งสิบพลางขมวดคิ้ว.

".."ชายคนหนึ่งที่ชูจดหมายออกมา.

อาต้าที่ตรวจสอบ,จากนั้นก็รับมาส่งให้กับจงซาน.

"จื่อจุ้นมังกรสวรรค์,ออกคำสั่งหยุดสงครามภายใต้นามของผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ห้าสิบคน,ในห้าเดือนห้ามล่วงล้ำเข้าเมืองเยว่หมิงและเมืองเยว่ซีในรัศมี 100,000 ลี้."ชายผุ้หนึ่งที่กล่าวออกมาในทันที.

จากนั้น,คนทั้งสิบก็ลอยออกไปหลายไปจากตำหนักเจ้าเมืองในทันที.

"หมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังอาต้า.

"เซียนเซิง,คนทั้งสิบ,ใช้กลิ่นอายยับยั้งข้า,ข้าสัมผัสได้ว่า,พวกเขาทั้งสิบคนเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้,ดังนั้นข้าจึงได้สั่งทหารทุกคนห้ามขยับ."อาต้ากล่าว.

"อืม."จงซานพยักหน้า,จ้องมองไปยังคำสั่งผนึกสงคราม,ในมือ.

"โอหังนัก,ผนึกสงครามอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.

จงซานที่จ้องมองคิดใครครวญกับคำสั่ง,พลางขมวดคิ้ว.

นี่คือคำสั่งปิดผนึกสงคราม,กลุ่มของจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ได้เตรียมการสังหารอสุรกายปิศาจแล้ว,พวกเขาได้เตรียมใช้เมืองเยว่หมิงและเมืองเยว่ซีเป็นเหยื่อล่อ,ระหว่างนั้นทั้งทหารต้ากวงและต้าโหลว,ไม่สามารถก้าวล้ำเข้าไปในรัศมี 100,000 ลี้ได้,และทหารของทั้งสองเมืองเองก็ถูกถอนกำลังออกมา,หาไม่แล้ว,จื่อจุ้นมังกรสวรรค์และกลุ่มผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ 50 คนจะไล่ล่าโดยไร้ปราณี,ซึ่งพวกเขาได้แจ้งคำสั่งผนึกสงครามไปก่อนแล้วนั่นเอง.

ห้าสิบผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,จื่อจุ้นมังกรสวรรค์นับว่ามีอิทธิพลสูงทีเดียว,แม้ว่านี้จะเพียงเพื่อกำจัดอสุรกายปิศาจเพื่อรับวาสนาฟ้าดินร่วมกันก็ตามที,ทว่าตอนนี้,จงซานคงไม่ต้องการที่จะปะทะกับพวกเขาตรงๆแน่.

ทว่าเหล่ากลุ่มอิทธิพลอื่นๆจะคิดอย่างไรกันบ้าง.

ผนึกพื้นที่สงครามอย่างงั้นรึ?,เป็นการกระทำที่อหังการ! ไร้ซึ่งเหตุผลทำตามใจตัวเอง!

อย่างไรก็ตาม,ความอหังการนี้ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น,ห้าเดือนถัดมา,ก็กลับมาเป็นเช่นเดิม.

"เจ้าฉวน!"จงซานที่สั่งการเจ้าฉวนเนื่องจากเขาเห็นผู้ฝึกตนทั้งสิบเข้ามา.

"อยู่นี่แล้ว!"เจ้าฉวนที่กล่าวรับในทันที.

"รวบรวมข้อมูลของเมืองเยว่หมิงและเยว่ซี ให้ได้เร็วที่สุด."จงซานสั่งการ.

"ครับ!"เจ้าฉวนที่ตอบรับในทันที.

จงซานที่สะบัดแขนเสื้อก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงอีกครั้ง,และสุ่ยอู๋เหินก็บินมาเช่นกัน.

"จอมพล,มีข่าวใหญ่!"สุ่ยอู๋เหินที่เผยยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"โอ้ว?"จงซานที่หยุดก้าวจ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.

"ทหารสังเกตการณ์ได้รายงานกลับมาว่า,เขตแดนต้ายวี,ฉีเทียนโหวได้ประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวง,ซุ่มโจมตีอ๋องจวีลู่ที่เมืองป้าหวง,สังหารอุปราชของต้ายวีได้แล้ว,นี่นับว่าประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่,อุปราชจวีลู่ตอนนี้ได้ตายไปแล้ว,ขุนเขาที่คอยยืนขวางของต้ายวีตอนนี้ถูกกำจัดออกไปแล้ว,ตอนนี้การบุกเบิกต้ายวีย่อมเป็นไปได้อย่างง่ายดาย."สุ่ยอู๋เหินกล่าว.

"ไม่!"จงซานที่ขมวดคิ้วแน่น.

"หืม? ไม่ใช่รึ?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางสงสัย.

"ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,ยังมีตัวตนที่ร้ายกาจอยู่!"จงซานที่กล่าวออกมา.

"อี้เหยี่ยน?"สุ่ยอู๋เหินที่ชำเลืองมองตาโต.

"จอมพล,ท่านจะกล่าว่าอี้เหยี่ยนจะกลับมาอีกครั้งอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.

"มันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว!"จงซานกล่าวยืนยัน.

...........

ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,เมืองเทียนกง,พระราชวัง.

รายงานความพ่ายแพ้มาถึงแล้ว,เกิดความโกลาหลสั่นสะเทือนไปทั่วเมือง,กับการสูญเสียเมืองเพิ่มอีกหนึ่ง,หลายเดือนมานี้พวกเขาสูญเสียเมืองไปกว่าสิบเมือง,เมืองที่ยึดครองได้ก่อนหน้าสูญเสียไปหมดแล้ว,ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนับว่าได้รับภัยพิบัติที่หนักหนามาก.

อย่างไรก็ตาม,ยังมีเรื่องของอุปราชผู้นำของพวกเขาถูกสังหารไปอีกด้วย.

เป็นเรื่องที่น่าอับอาย,พ่ายแพ้สร้างความเสื่อมเสียไปทั่วอาณาจักร,ทัพสองในสามถูกทำลาย,อุปราชถูกสังหาร,กองกำลังของต้ายวีตอนนี้เต็มไปด้วยความโกลาหล.

อ๋องจวีลู่ตายแล้ว!

อุปราชตายแล้ว,ราชวงศ์ต้ายวีตอนนี้จะเป็นเช่นไร? อาณาจักรกำลังล่มสลาย,ตอนนี้ทำได้แค่ป้องกันแล้ว?เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องดีนัก,เรื่องที่สำคัญที่สุดคือประชาชนสูญเสียความเชื่อมั่น,พวกเขาที่หวั่นเกรงว่าจะพ่ายแพ้,หลังจากนี้จะเกิดจลาจลขึ้นทุกหนแห่ง,การพ่ายแพ้ครั้งนี้,นับว่าเปลี่ยนวิถีสงครามไปในทันที.

ต้ายวีจบแล้วรึ?

ในห้องโถง,ที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน! ทุกคนที่แสดงท่าทางละเหี่ยใจแตกต่างจากเมื่อก่อน,ทุกคนตอนนี้ได้แต่คิด,เหนือหัวจะรับมือกับศัตรูอย่างไร?

น่าหลานเพียวเสวี๋ยในเวลานี้นั่งอยู่บนบัลลังก์,จ้องมองเหล่าขุนนางทุกคน.

"เสนาธิการทุกท่าน,พวกเจ้ามีอะไรจะกล่าวอย่างงั้นรึ?"น่าหลายเพียวเสวี๋ยที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

ในเวลานั้น,ชายผู้หนึ่งที่ร่างกายสั่นเทิ้มดูมีอายุก้าวออกมากล่าวว่า"เหนือหัว,เฉินชราก่อนหน้านี้ได้ออกความคิดเห็นแล้วว่าไม่ควรที่จะร่วมมือกับต้ากวง,โจมตีต้าโหลว,ไม่เช่นนั้นแล้วผลสุดท้ายพวกเราจะถูกต้าโหลวทำลายจนสิ้น,ทว่าในเมื่ออ๋องจวีลูไม่คิดจะฟัง,หากตอนนี้ผู้น้อยกล่าวสิ่งใดไป,มันจะมีความหมายใด!"

"ใช่! ,ใช่!"

"ใช่แล้ว!"

......

หลากหลายเสียงที่กล่าวออกมา,ทำให้น่าหลานเพียวเสวี๋ยเต็มไปด้วยท่าทางรังเกียจ,ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองอีกด้าน.

"เสนาธิการจู,ก่อนหน้านี้เจ้าเห็นด้วยกับแผนการของอ๋องจวีลูตอนนี้เจ้ามีความเห็นใด!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวกับข้าราชบริพารคนหนึ่ง.

เหล่าขุนนางคนอื่นๆที่เงียบไปในทันที.

"เหนือหัว,ข้าเองก็คาดไม่ถึง,ที่จริงนี่นับว่าเป็นแผนการที่ถูกต้องแล้ว,เป็นการตัดสินใจที่ดี,ผิดที่อ๋องจวีลูนั้นไร้ซึ่งความสามารถ,ที่จริงแล้วพวกเรามีทหารที่แข็งแกร่งทรงพลัง,ทว่ากับตกหลุมพลางของศัตรู,ไม่คาดคิดแม้แต่น้อยว่าจะได้รับความพ่ายแพ้จนตัวเองถึงแก่ความตาย,เหนือหัว,เฉินเอง,แม้ว่าจะเห็นด้วยกับอ๋องจวีลู,ทว่ากลับไม่คาดคิดว่าเขาจะดื้อรั้นไร้ซึ่งกลยุทธิ์เล่ห์เหลี่ยมใดๆ!"เสนาธิการนามจู่ที่กล่าวออกมาด้านข้าง.

"ใช่แล้ว,อ๋องจวีลูหัวแข็ง,นำภัยมาให้กับตัวเอง,ทำให้อาณาจักรได้รับอันตราย!"เสนาธิการอีกคนทีเอ่ยออกมาทันที.

"ใช่! ,ใช่!"

"ใช่แล้ว!"

......

เหล่าขุนนางหลากหลาย,ต่างปัดความรับผิดชอบ,โยนความผิดทุกอย่างให้กับอ๋องจวีลู่ไปในทันที.

"พอแล้ว!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ.

กับความโกรธเกรี้ยวที่รุนแรงนี้,เหล่าขุนนางที่เงียบไปในทันที.

"มีแต่พวกไร้ความสามารถทั้งนั้น!"น่าหลายเพียวเสวี๋ยแค่นเสียงอย่างเย็นชา.

เหล่าขุนนางที่ต่างก็เงียบลง.

"เถี่ยเสวี๋ย,เจ้าเป็นถึงอุปราช,เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวต่อเถี่ยเสวี๋ย.

เถี่ยเสวี่ยที่ก้าวออกมาในทันที,"เรียนเหนือหัว,อุปราชพิชิตดินแดนตอนนี้ได้ตายไปแล้ว,ทำให้อาณาจักรของเราเกิดความโกลาหล,เหล่าทหารมากมายสูญเสียความมั่นใจ,ตอนนี้ไร้ซึ่งจิตใจที่แน่วแน่,ตอนนี้จำเป็นต้องทำให้ขวัญกำลังใจทหารกลับมามั่นคง,ก่อนที่จะโจมตีโต้กลับไป,ซึ่งมีสองวิธี!"

"โหว?"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.

เหล่าขุนนางที่จ้องมองหน้ากันและกัน,สองวิธี?สองอย่างงั้นรึ?

"วิธีที่หนึ่ง,เดิมทีอุปราชผู้นำทัพของต้ายวีนั้นก็คืออี้เหยี่ยนซึ่งมีอำนาจในกองกำลังต้ายวี,เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชานั้นต่างพร้อมพลีชีพเพื่อเขา,ตราบเท่าที่ข่าวของเขาได้รับตำแหน่งกลับคืน,จะทำให้ป้อมปราการทั้งหมดของต้ายวี,เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น,กลับมารวมใจกันได้อีก,นี่นับเป็นหนทางหนึ่ง."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวเสนอ.

"ถูกแล้ว!อุปราชอี้เหยี่ยน,ตราบเท่าที่มอบตำแหน่งคืนให้เขา,ต้ายวีของพวกเราก็จะปลอดภัย,สามารถที่จะกำจัดเหล่าทหารต้าโหลวออกไปจากอาณาจักรของพวกเราได้ในไม่ช้า."เหล่าขุนนางต่างก็เห็นดีเห็นงาม.

"ใช่! ,ใช่!"

"ใช่แล้ว!"

......

อย่างไรก็ตาม,น่าหลายเพียวเสวี๋ยนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมากที่จะยอมเชิญอี้เหยี่ยนกลับมาอย่างงั้นรึ?

"แล้วอีกวิธีหนึ่งล่ะ?"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวสอบถาม.

"อีกวิธีนั้นก็คือให้ฝ่าบาทนำทัพด้วยตัวเองเข้าสู่สงคราม,ไม่ว่าฝ่าบาทจะไปที่ใหน,กองกำลังทุกทัพย่อมเต็มไปด้วยความมั่นใจ! กองกำลังต้ายวีของพวกเราก็จะไร้ซึ่งคนต้าน,แน่นอนว่าจะสามารถยึดเมืองต่างๆกลับมาได้อย่างแน่นอน."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.

ให้ราชันย์นำทัพด้วยตัวเอง?

เหล่าขุนนางที่กำลังกระซิบกระซาบ,ทว่าหลังจากที่ได้ยินเรื่องดังกล่าว,ตอนนี้ถึงกับเงียบไปในทันที.

เชิญราชันย์ออกไปนำทัพด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ? เมื่อเหนือหัวออกรบเอง,ต้าเสวียนอ๋องก็ย่อมออกมาเช่นกัน,กล่าวได้ว่าหากชนะก็ถือว่าโชคดี,หากว่าพ่ายแพ้ต้ายวีก็ถือว่าพังทลายด้วยเช่นกัน.

ส่วนการเชิญอี้เหยี่ยนกลับมา,ถึงแม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้,เหนือหัวก็ยังสามารถหาทางได้อีก,แต่หากเหนือหัวพ่ายแพ้แล้วล่ะก็,ไม่มีวิธีที่จะแก้ไขได้แล้ว,ต้ายวีล่มสลาย,ไม่มีอยู่อีกต่อไป.

น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ชำเลืองมองไปยังเถี่ยเสวี๋ย,จ้องมองไปไม่กระพริบ,แววตาที่มีร่องรอยความโกรธอยู่.

ในเวลาเย็น,พื้นที่ตระกูลของอี้เหยี่ยน.

ปรากฏเกี้ยวที่หรูหรา,ขนาด 32 คนหาม,เหินลงมาหยุดที่หน้าประตูตำหนักของอี้เหยี่ยน.

ที่ด้านหน้าเกี้ยวนั้น,เป็นองค์รักษ์ของราชันย์ต้ายวี,และมีแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่ยืนอยู่ด้วยความตื่นเต้นด้านหน้า.

พ่อบ้านของตระกูลอี้เหยี่ยนที่ออกมาทันที,ก่อนที่จะตื่นตะลึงตาค้าง,ขบวนมังกร! ราชันย์น่าหลานอย่างงั้นึ?

เขาที่สั่งบ่าวไพร่เข้าไปรายงานในทันที,ส่วนพ่อบ้านที่ก้าวออกมาต้อนรับ,โค้งคำนับออกมาด้วยความเคารพ.

ขบวนมังกร,น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ก้าวออกมาจากเกี้ยว,ขมวดคิ้ว,แววตาแสดงท่าทางกังวลอยู่เหมือนกัน.

"ประชาชนธรรมดาอี้เหยี่ยน,คารวะฝ่าบาท!"อี้เหยี่ยนที่ออกมาจากตำหนัก,ก่อนที่จะเข้ามาคำนับ.

"อี้เหยี่ยน,ไม่จำเป็นต้องสุภาพถึงเพียงนั้น."น่าหลายเพียวเสวี๋ยที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน.

"เหนือหัว,มีเรื่องอันใดถึงได้มาด้วยตัวเอง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อน่าหลานเพียวเสวี๋ย.

"ไปเถอะ! อย่าได้พูดอะไรเลย!"น่าหลายเพียวเสวี๋ยที่เข้าไปพยุงอี้เหยี่ยน,แสดงท่าทางเหมือนกับสหายเก่าแก่,เข้าไปในตำหนักด้านใน.

เรือนรับรองของตระกูลอี้,ซึ่งมีงานเลี้ยงเกิดขึ้น.

น่าหลานเพียวเสวี่ยที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะก็กล่าวออกมาในทันที,"อี้เหยี่ยน,ข้าต้องการให้เจ้ากลับมารับตำแหน่งอุปราชต้ายวีตอนนี้,พร้อมนำทัพของต้ายวีอีกครั้ง,เพื่อต่อต้านเหล่าศัตรูที่เข้ามารุกรานอาณาจักรของพวกเรา!"

น่าหลานเพียวเสวี๋ยกล่าวออกมาตรงๆ,ทุกคนที่อยู่ในตำหนักที่นิ่งงัน,จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่เงยหน้าจ้องมองด้วยความหวัง.

"แค๊กๆ แค๊กๆๆ แค๊กๆ แค๊กๆๆแค๊กๆ แค๊กๆๆ"

เสียงไอของเขา,ที่ดูเหมือนว่าจะอ่อนแอลงเป็นอย่างมาก,น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ขมวดคิ้วแน่น,ใบหน้าของเถียเสวี๋ยเองก็แสดงความกังวลเช่นเดียวกัน.

ท้ายที่สุดหลังจากที่ไอเสร็จ,อี้เหยี่ยนก็สงบลง,ก่อนที่จะเดินออกมาด้านหน้า,พร้อมกับแสดงความเคารพต่อน่าหลานเพียวเสวี๋ย.

"เฉินน้อมรับคำสั่ง!"อี้เหยี่ยนโค้งคำนับรับคำ.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.