Immortality Chapter 315 The previous existence remembers
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 315 ฟื้นความทรงจำของชาติที่แล้ว.
Chapter 315 The previous existence remembers
前生记忆
ฟื้นความทรงจำของชาติที่แล้ว.
ในสนามรบของต้ากวงได้เกิดเรื่องที่สำคัญเกิดขึ้น!
แม่ทัพจินฉาน,ได้นำกองกำลัง 1.5
ล้านคน,เข้ารวมตัวกับตงฟางโห่วอย่างคาดไม่ถึง,ทั้งคุ่ร่วมมือกันอย่างงั้นรึ?และผู้บัญชาการเหล่าทัพเวลานี้ได้กลายเป็นตงฟางโห่ว!
ข่าวดังกล่าวนี้,ได้กระจายออกไปรอบๆในทันที.
เกิดสิ่งใดขึ้น?
การนำทัพของจินฉานนั้นไม่ได้เสียเปรียบเลยแม้แต่น้อย,ไม่ได้ด้อยกว่าจงซานสักนิด,แต่กลายเป็นว่าเขาร่วมมือกับจงซานทันทีทันใดอย่างงั้นรึ?
ข่าวลือที่จินฉานทำด้วยตัวเองก็กระจายออกไปทันที.
กับข่าวที่กระจายออกไปนี้,ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้รับข้อมูลต่างก็งงงวยไม่สามารถอธิบายได้เลย.
สนามรบของต้ากวง,กองกำลังป้องกันใหญ่ที่สุดก็คือของอุปราชเสี่ยวหวัง.
ทัพที่ล้อมรอบในเวลานี้,เหลือกองกำลังต้าโหลวสามทัพ,ทัพของสุ่ยจิง,ทัพของเซี่ยงปู่,และทัพของจงซาน.
กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้,มันเกิดขึ้นทันทีทันที.เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน.
เมืองหนึ่งของสุ่ยจิง.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่อ่านจดหมายพลางขมวดคิ้วไปมา,เหล่าขุนพลเองก็ขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน.
"จอมพล!เกิดสิ่งใดขึ้นอย่างงั้นรึ?"ขุนพลคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
"เรื่องส่วนตัว,ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นจะสามารถไปยุ่งได้!"เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.
"ครับ!"ขุนพลผู้หนึ่งที่ทำได้แค่พยักหน้ารับแม้ว่าจะเต็มไปด้วยความสงสัย.
ค่ายใหญ่ของเสี่ยวหวัง,ในห้องโถงแห่งหนึ่ง.
เสียวหวังที่ขมวดคิ้วอ่านจดหมายรายงานฉบับหนึ่ง.
ข่าวดี,และข่าวร้าย!
ข่าวดี,ทัพที่เข้าโจมตีต้ากวงตอนนี้เหลือแค่สามทัพแล้ว,หลังจากนี้เป้าหมายจะลดลง,ข่าวร้าย,ทัพที่หายไป,เป็นของจินฉานได้เข้าร่วมกับทัพของจงซาน.
.....
เมืองไป่เย่,ตำหนักเจ้าเมือง.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,ซึ่งมีจินฉานและกลุ่มขุนพลของจินฉานยืนอยู่ข้างๆ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาได้มาอยู่ใต้การบัญชาการของจงซานแล้ว
หนึ่งปี,สำหรับจงซานแล้ว,ไม่ได้มีอะไรนัก.
ในเมื่อไม่สามารถเข้าโจมตีเมืองอื่นๆได้,เช่นนั้นก็ต้องฝึกฝนทหารให้แข็งแกร่ง,พร้อมฝึกฝนทัพของจินฉาน,เพื่อเตรียมโจมตีเมืองเมื่อพร้อม.
"รางานจอมพล,เกี่ยวกับทหารสังเกตการณ์,ในต้ากวงเวลานี้,มีผู้เยี่ยมยุทธ์,ระดับจักรพรรดิแท้มากมายปรากฏขึ้น,ที่พวกเราเห็นมีอยู่ด้วยกันมากกว่า
20 คน."เจ้าฉวนรายงาน.
"เหล่าผู้ฝึกตนพวกเขาเดินทางมาเพื่ออะไร?"จงซานที่ขมวดคิ้ว.
"คงมาเพื่อ,อสุรกายปิศาจ!"จินฉานส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"อสุรกายปิศาจ?
เพื่อต้องการกำจัดอสุรกายปิศาจ,สะสมวาสนาฟ้าดินอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"เป็นเช่นนั้นแน่นอน!"จินฉานกล่าว.
"ทำไมท่านไม่ร่วมจัดการอสุรกายปิศาจล่ะ?"จงซานที่กล่าวสอบถามจินฉาน.
"อสุรกายปิศาจในเวลานี้,นับวันยิ่งแข็งแกร่ง,ไม่สามารถที่จะหาเจอได้ง่าย,เรื่องนี้ต้องอาศัยคนเป็นจำนวนมากเพื่อช่วยเหลือ."จินฉานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ไม่สามารถหาเจออย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้ว,ก่อนหน้านี้เขาที่มองเห็นเหล่ามวลเมฆที่กลายเป็นสีแดงขนาดใหญ่,นั่นไม่ใช่เป้าขนาดใหญ่เหรอ?
"ตอนนี้อสุรกายปิศาจที่กำลังหนี,มันหลุดรอดทุกครั้งที่ไล่ตาม,ยากที่จะจับตัวมันได้."จินฉานกล่าว.
"จื่อจุ้นมังกรสวรรค์,กำลังหาอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ถูกแล้ว,นั่นก็เพื่อทำลายบาปของเขาด้วย."จินฉานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
.....
แปดเดือนหลังจากนั้น!
จินฉานอยู่ในห้องโถงเมืองไป๋หวง.
ทันใดนั้นดวงตาของจินฉานที่เบิกกว้าง,ก่อนที่จะเปล่งแสงสีแดงออกจากร่าง.
เสื้อผผ้าของจินฉานที่ส่องประกาย,ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีทอง,ปลดปล่อยพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ออกไปทุกทิศทุกทาง,เหล่าขุนพลที่ต้องถอนออกไป,อาต้าที่นำจงซานถอนตัวออกมาอย่างรวดเร็ว.
เป็นพลังวิญญาณที่รุนแรง,ระเบิดออกมาจากห้องโถงที่เขาอยู่.
"ตูมมมมมม!"
พื้นที่รอบๆห้องโถงกลางที่ถูกเป่าสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างกระเด็นออกไป.
เหล่าขุนพลและคนอื่นๆตอนนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,นี่คือจินฉาน,เป็นเขาอย่างงั้นรึ?
มีเพียงแค่จงซานที่ยืนอยู่ห่างออกมาในซุ้มไม้,รอคอยอย่างไม่แยแส.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,จื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่บินตรงมา,เดินทางไปยังเกาะลอยฟ้าของเจ้าเมือง.
พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยหมอกควันจากซากปรักหักพัง,ที่ด้านในปรากฏร่างของจินฉานช้าๆ,ร่างกายของจินฉานในเวลานี้,เต็มไปด้วยประกายแสงสีทองที่อาบไล้ไปทั่วร่างกายของเขา.
ใบหน้าของจินฉานที่ไร้อารมณ์,ในเวลานี้เขาได้รับมรรคาระดับสูงแล้ว,จ้องมองออกไปยังเหล่าขุนพลด้วยความเย็นชา,เหล่าขุนพลทุกคนที่หยุดชงัก,เห็นได้อย่างชัดเจนถึงความร้ายกาจของเขา.
จงซานนั้นรับรู้ความร้ายของเขานานแล้ว,เมื่อมองไปยังจินฉาน,ไม่ได้ใส่ใจนัก.
"ยินดีกับอรหันต์!"จื่อจุ้นมังกรสวรรค์กล่าว.
"อืม!"จินฉานพยักหน้า.
จินฉานที่ก้าวเดินออกมาอยู่ด้านนห้าจงซานช้าๆ.
"แปดเดือน?
เหลือเวลาถึงหนึ่งในสี่ส่วนจะถึงหนึ่งปี,นับเป็นจิตสังหารที่ดุร้ายรุนแรงมาก!"จินฉานที่ถอนหายใจยาว.
"คารวะอรหันต์จินฉาน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
แม้ว่าจินฉานจะฟื้นฟูความทรงจำชาติที่แล้วกลับมาแล้ว,ทว่าความแข็งแกร่งนั้นยังไม่ได้กลับมาสมบูรณ์,สิ่งที่เขาได้รับคืนมาคือความทรงจำ,ไม่ใช่ความแข็งแกร่ง,จึงทำให้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว.
"อรหันต์เสวียน,เวลานี้ท่านก็ฟื้นฟูกับมาแล้ว,ตอนนี้ขอให้ท่านช่วยค้นหาอสุรกายปิศาจด้วย?"จื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่กล่าวออกมาอย่างร้อนรน.
"อสุรกายปิศาจ?ไม่จำเป็นต้องจัดการอสุรกายปิศาจ,เพียงเจ้ากลับดินแดนเทพพิสุทธิ์กับข้า,ข้าสามารถมอบผลปู่ซ่ามารคาคืนให้เจ้าได้."จินฉานที่เอ่ยปากออกมา.
"ไม่,อรหันต์เสวียน,อสุรกายปิศาจนั้นได้กลายเป็นเงามารกินใจของข้าแล้ว,หากว่าไม่สามารถกำจัดมัน,ภายในใจของข้าก็จะไม่สงบ,ถึงแม้ว่าหลังจากนี้จะได้รับมรรคาปู่ซ่าคืนก็ตาม,แต่ก็ยากที่จะฝึกฝนต่อไปได้!"จื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่ค่อนข้างร้อนใจ.
จินฉานที่ชำเลืองมองไปยังจื่อจุ้นมักงรสวรรค์,พลางส่ายหน้าไปมา,"เรื่องนี้ข้าไม่สามารถควบคุมได้,และไม่รู้ด้วยว่าอสุรกายปิศาจอยู่ที่ใหน!"
แววตาจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความกังวล,ทั้งยังขุ่นเคืองและกล่าวออกมาว่า"อรหันต์เสวียน,ตอนแรกกำหนดเวลาหนึ่งปี,ตอนนี้ยังเหลืออีกสี่เดือน,เวลาสี่เดือนนี้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด,หากว่าไม่สามารถหาเจอ,ข้าจะไม่บ่นหรือเสียใจอีก."
คำกล่าวที่ดูแปลกของจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่มีความเคารพอยู่.
อย่างไรก็ตามจินฉานที่ส่ายหน้าไปมา,"ตามเงื่อนไขของดินแดนเทพพิสุทธิ์,เจ้าเองก็ควรรู้,หลังจากที่ข้าฟื้นฟูความทรงจำชาติที่แล้ว,ข้าเองที่มีสภาพบริสุทธิ์,ดังนั้นไม่สามารถเสียเวลาได้เลย,ข้าจำต้องกลับดินแดนเทพพิสุทธิ์ในทันที,หากเจ้ายังไม่กลับ,จงค้นหามันพร้อมกับเหล่าผู้สมัครใจเถิด,เมื่อเรื่องของดินแดนเทพพิสุทธิ์เสร็จสิ้น,ข้าจะค้นหาอสุรกายปิศาจเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ,ตอนนี้ข้าไม่สามารถทำได้จริงๆ,สิ่งที่ข้าทำได้คือมอบมรรคาปู่ซ่าคืนกลับเจ้าเท่านั้น!"
จินฉานไม่ยินดี!
จื่อจุ้นมังกรสวรรค์พยายามควบคุมตัวเอง,จ้องมองไปยังจินฉาน,ในเวลานี้ภายในใจที่สิ้นหวังอย่างที่สุด,ชำเลืองมองออกไป,โกรธเกรี้ยวแต่ไม่สามารถปล่อยออกมาได้,เขาที่เป็นผู้คุ้มกันให้กับจินฉานมาหลายปี,ไม่เคยโอดครวญหรือเสียใจ,แม้แต่ยอมสละโอกาสตัวเองเพื่อหาอสุรกายปิศาจ,อยู่คอยคุ้มกันจินฉาน,ตอนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าที่เขาคาดหวังหนึ่งปี,เวลาเหลืออีกสี่เดือน,จินฉานกับไม่ยินดีช่วย,เรื่องนี้จะให้จื่อจุ้นมักงรสวรรค์อดทนไม่ให้บ้าได้อย่างไร?
"โฮกกกก!"
ทันใดนั้นจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ก็แผดร้องออกมา,คำรามเสียงดังสนั่น,ร่างกายที่ขยายใหญ่ขึ้น,เปลี่ยนเป็นมังกรทองที่มีขนาดใหญ่โตกว่า
500 เมตร,พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า.
มังกร,จื่อจุ้นมังกรสวรรค์,ดูเหมือนว่าแท้จริงแล้วเขาก็คือมังกรทองจริงๆ.
มังกรทองที่โผทะยานขึ้นท้องฟ้าไป,จากไปโดยไม่ร่ำลา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,เขาโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด,ร่างที่ลอยโด่งทะยานปะทะกับค่ายกลของเมืองไป๋หวงเกิดระเบิดเสียงดังสนั่นสายฟ้าลั่นแป๊บๆ.
สายฟ้ามากมายที่ระเบิดร่างของจื่อจุ้นมังกรสวรรค์ที่บ้าคลั่ง,เกิดเป็นตาข่ายขึ้นบนท้องฟ้า,ปกคลุมร่างของมังกรทองส่องประกายแสงสว่างจ้าไปทั่ว,ขณะที่พลังระเบิดของค่ายกลกำลังจะสังหารจื่อจุ้นมังกรสวรรค์นั้น,เกิดเรื่องที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น.
"ตูมมมมมม"
สายฟ้าที่ส่องสว่างทั่วร่าง,สายฟ้าที่บ้าคลั่งกำลังบีบรัดมังกรทอง,สายฟ้ามากมายที่ไหลไปทั่วร่าง,เกิดเป็นเปลวเพลิงสายฟ้าชำระล้าง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทุกคนต่างก็เงยหน้าจ้องมองบนท้องฟ้า,น่าหวาดกลัวเกินไป,ราวกับว่าเป็นวันโลกาวินาศ,ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือน.
ค่ายกลคุ้มเมืองเองก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,แม้แต่จงซานที่มองไปยังอาต้าและจื่อเห่ายังจ้องมองด้วยความตื่นตระหนก,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่มีใครกล้าท้าทายค่ายกลคุ้มเมืองแน่.
"ตูมมมมม"
สายฟ้าที่มากมายระเบิดออกมาไม่หยุด,ร่างกายของมังกรทองขนาด
500 เมตร,ท้ายที่สุดก็ทะลวงผ่านค่ายกลคุ้มเมือง,ไปได้!
จงซานที่สูดหายใจยาว,จือจุ้นมังกรสวรรค์! แข็งแกร่งมาก!
เห็นจื่อจุ้นมังกรสวรรค์บินจากไปไกลแล้ว,ใบหน้าของจินฉานก็ยังสงบเหมือนเดิม,ไม่ได้รู้สึกตกใจแต่อย่างใด,เพราะว่าความแข็งแกร่งของจื่อจุ้นมังกรสวรรค์เทียบไม่ได้กับชาติที่แล้วของเขาอยู่แล้ว.
"ตงฟางโหวกำลังตกใจสินะ!"จินฉานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยจ้องมองไปยังจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังจินฉาน,ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ทำไมถึงได้แสดงท่าทีเช่นนี้ออกมากัน.
"ไม่มีปัญหา!"จงซานที่สายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"ไม่รู้ว่าในวันนั้นจิตสำนึกของเซียนสวรรค์ได้กล่าวสิ่งใดกับท่านอย่างงั้นรึ?"จินฉานจ้องมองไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
จิตสำนึกของเซียนอย่างงั้นรึ?เป่าเอ๋อ?
รูปร่างของเซียนนั้นดูเหมือนกับเป่าเอ๋อเป็นอย่างมาก,ไม่สงสัยเลยว่าทำไมจินฉานจึงได้สุภาพกับเขานัก.
"ไม่ได้กล่าวอะไรมาก,เพียงแค่ส่งดอกกุหลาบนั่นให้กับข้า."จงซานกล่าว.
จินฉานที่จ้องมองไปยังจงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ในเมื่อไม่ต้องการพูดเขาก็จะไม่ถาม,ก่อนที่จะสะบัดมือนำตราสัญลักษณ์ขนาดเล็กออกมา.
"ในเมื่อเจ้ารู้จักนาง,ก็ถูกนับได้ว่ามีคุณสมบัติพอที่จะไปดินแดนเทพพิสุทธิ์,สิบปีหลังจากนี้,ดินแดนเทพพิสุทธิ์,จะมี
"การชุมนุมนิพพานมรรค."
คาดว่าท่านจะเดินทางเข้าร่วม."จินฉานมอบตราบสัญลักษณ์ขนาดเล็กให้.
"ขอบคุณ!"จงซานที่รับตราสัญลักษณ์นั่นมา,ภายในดวงตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ในเวลานี้ข้าได้ฟื้นฟูความทรงจำกลับมาได้อย่างรวดเร็ว,จินฉานขอบคุณ,เพราะว่าลดเวลาลงสีเดือน,ทำให้ข้าสามารถกระทำเรื่องต่างๆได้อีกมาก,ขอบคุณจริงๆ!"จินฉานกล่าว.
"มิกล้าๆ,ข้าเองก็ได้รับกองทัพของท่านมาด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"เฮ้เอ้,ข้าบอกแล้วว่าข้ารุ้สึกขอบคุณ,และต้องการตอบแทน,นี่คือจีวรไหมม่วง
มันได้อยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว,มันได้ถูกสกัดกลั่นด้วยพลังของข้า,สามารถที่จะใช้กำราบปิศาจได้นับหมื่น,น้ำไฟไม่กล้ากล้ำกลาย,กระบี่ไม่สามารถสร้างรอยแผล,ในสนามรบหากต้องเจอกับอสุรกายปิศาจ,ตราบเท่าที่สวมจีวรนี้แล้วล่ะก็,แม้แต่อสุรกายปิศาจก็ไม่กล้าเข้าใกล้เจ้าในรัศมีสามจั้ง."จินฉานที่ส่งจีวรให้กับเขา.
จีวรชุดนี้,ก่อนหน้านี้เขาพบเจอว่าจินฉานนำออกมาสวมใส่,เมื่อครั้งเหตุการณ์จิตสำนึกของเซียน.
จงซานที่จ้องมองไปยังจินฉาน,หัวใจสั่นไหวพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"ขอบคุณยิ่งนัก!"
แน่นอนว่าจงซานต้องรับจีวรนี้มา!
จินฉานพยักหน้า,เผยยิ้มออกมา,จากนั้นก็ลอยขึ้น,หายวับไปในทันที,หายไปอย่างแปลกประหลาดไร้ซึ่งร่องรอย.
เมื่อความทรงจำกลับมา,เขตแดนเหนือธรรมชาติก็กลับมา,เขาที่มีวิชาที่ผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณไม่สามารถมีได้,นี่คือเขตแดนที่น่าเกรงขามมาก,ที่จินฉานได้แสดงออกมา.
ทุกคนที่เห็นจินฉานหายไป,ถึงกับสูดหายใจยาว,ผู้เชี่ยวชาญ,เขาได้กลายเป็นยอดยุทธ์แล้วอย่างงั้นรึ?
จงซานที่จ้องมองจีวรในมือ,ใบหน้าของเขาที่เผยสีหน้าเหยียดหยัน,จินฉานที่ขอบคุณเขาด้วยการมอบจีวรนี้มาอย่างงั้นรึ?
กับการกระทำของเขาที่ทำกับจื่อจุ้นมังกรสวรรค์แล้ว,จงซานสามารถบอกได้เลยว่าจิตใจของจินฉานนั้นไม่ได้เป็นมิตรกับเขาแน่,การที่เขาส่งจีวรนี้มานั้นนะรึ?
หากไม่เพราะว่าเขารู้จักกับเซียน,จินฉานคงแสดงท่าทางดูถูกด้วยซ้ำ,กับการมอบจีวรนี้มา,แน่นอนว่าจะต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแน่นอน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น