Immortality Chapter 308 Enters Great Guang

Immortality Chapter 308  Enters Great Guang

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 308  เข้าสู่ต้ากวง.

Chapter 308  Enters Great Guang

进入大光

  เข้าสู่ต้ากวง.

เมืองต้าฉี,คฤหาสน์เจ้าเมือง!

ที่ห้องโถงกลางที่ปิดแน่น,หลบหลีกจากผู้คน,ที่ด้านในมีคนเดียวๆอยู่กับจงซาน.

ในห้องโถงแห่งนี้เป็นเหมือนกับงานเลี้ยงเล็กๆเฉพาะบุคคล.

จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์,ที่หน้ามีคนในชุดดำที่นั่งคุกเข่าให้.

"ยินดีกับจุ่เหริน,ครบรอบวันเกิดหนึ่งร้อยปี!"ชายในชุดดำกล่าว.

"อืม,อันหวงวิชาลอบโจมตีของเจ้าตอนนี้นับวันยิ่งร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆ,หลายปีที่ผ่านมานี้เจ้าเปลี่ยนไปไม่น้อย."จงซานที่กล่าวต่ออันหวงด้วยรอยยิ้ม.

"ทวีปศักดิ์สิทธิ์นับว่าเป็นพื้นที่ที่ยอดเยี่ยม,ด้วยชื่อเสียงของจู่เหรินที่ยิ่งใหญ่,ทำให้ข้าเองได้พบกับโชคลาภอันวิเศษ."อันหวงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ครบรอบวันเกิด 100 ปี,คาดไม่ถึง,ว่าเจ้าจะมาอวยพรข้าที่อยู่ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้."จงซานที่ถอนหายใจเล็กน้อย.

"แล้วไท่จื่อเจิ้งล่ะ?"อันหวงสอบถาม.

"ข้าได้จัดเตรียมงานบางอย่างให้เขาจัดการ."จงซานกล่าว.

"อืม."อันหวงพยักหน้า.

"ในเวลานี้จึงมีเพียงเจ้าและข้าเท่านั้น."จงซานที่กล่าวเชิญให้อันหวงลุกขึ้นนั่ง.

"ขอบคุณจู่เหริน!"อันหวงที่แสดงความเคารพ.

ในย่านธุรกิจนั้น,หอการค้าต้าหรง,ร้านค้ามากมาย,ร้านค้าต่างๆทุกร้าน,ต่างก็ปิดร้าน,จงเจิ้งได้จัดงานเลี้ยงภายใน,ให้ทุกคนเข้าร่วมงาน,สังสรรค์,มีเพียงแค่จงเจิ้งเท่านั้นที่รู้จุดประสงค์.

ในหุบเขาแห่งหนึ่งเสียงสวดมนต์ที่ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งหุบเขา,จงเทียน,ที่จัดงานเลี้ยงเล็กๆของเขาเป็นการส่วนตัว,มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความหมาย.

ในกระท่อมไม้ไผ่แห่งหนึ่ง,เป่ยชิงซือ,กับซุปปลาหนึ่งถ้วย,นี่เป็นซุปปลาที่จงซานเคยทำให้นางกิน,บนโต๊ะหินเวลานี้,มีชามซุปลาหนึ่งชาม,และคนๆเดียวที่กำลังอธิฐาน.

งานเลี้ยงวันเกิดร้อยปี,ทว่าสถานที่คึกคักอบอุ่นนั้นกลับเป็นร่างแยกเงาของเขา,ส่วนร่างหลักของเขานั้น,มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นเอง.

หลังจากเสร็จสิ้นอาหารแล้ว,ประตูก็ค่อยๆเปิดขึ้น.

ประตูห้องโถงที่เปิดขึ้น,เป็นอาต้าที่กำลังก้าวเข้ามา.

ชายในชุดดำ? เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ห้องของเซียนเซิงที่มีคนเฝ้าตลอดเวลา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่พบกับร่องรอยของคนผุ้นี้เลยรึ?

ในเวลานี้,อันหวงที่สวมชุดสีดำ,พร้อมกับหมวกไม้ไผ่ที่ปกปิดใบหน้า.

แม้ว่าอาต้าจะมองไม่เห็นใบหน้า,ทว่า,อาต้าที่ส่งสัมผัสเทวะออกมาตรวจสอบ,ระดับแกนทองขั้นปลาย? เทียบเท่าก่อตั้งวิญญาณ,แต่กลับสามารถซ่อนตัวจากตัวเขาได้อย่างงั้นรึ? คนผู้นี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

อันหวงที่แสดงความเคารพต่อจงซาน,จากนั้นไม่พูดอะไรอีกจากนั้นก็ออกจากห้องโถงไป.

จงซานที่อยู่ที่นี่,อาต้าย่อมไม่กล้าขวางเขาเพื่อสอบถาม,ทว่าก็รู้สึกแปลกประหลาดใจเช่นกัน.

อันหวงที่จากไปแล้ว,อาต้าที่จ้องมองไปยังจงซาน,"เซียนเซิง,เมื่อสักครู่นี้คือใครอย่างงั้นรึ?"

"สหายของข้าเอง."จงซานกล่าว.

......

ห้าเดือนหลังจากนั้น,พื้นที่ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง! บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.

จงซานนำขุนพลทั้งหมดมาพร้อมกับจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,ที่ด้านล่างนั้นเป็นหุบเขาที่มองกองกำลัง 1 ล้านคน,ซึ่งมีกองกำลังต้าเสวียนที่ 1 ก่อนหน้านี้ 200,000 นาย,นักรบหมาป่า 50,000 นายนำโดยหลิวอู๋ซ่าง,ส่วนกองกำลังทหารราบของสุ่ยอู๋เหิน,ตอนนี้มีกองกำลังทั้งสิ้น 750,000 นายแล้ว.

กองกำลังหนึ่งล้านคน,ด้วยคำสั่งของต้าเสวียนอ๋อง,ได้สั่งการให้เขาเดินทางมายังราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,ช่วยเหลือทัพอื่นๆยึดครองราชวงศ์ต้ากวง.

"จอมพล,ตอนนี้พวกเราจะต้องทำอย่างไรดี?"สุ่ยอู๋เหินสอบถาม.

"อย่างแรกต้องยึดเมืองสักเมือง,เพื่อเป็นรากฐานของพวกเรา,จากนั้นค่อนบุกเบิกไปข้างหน้า."จงซานกล่าวยืนยัน.

"เมือง? ท่านต้องการยึดเมืองใหนอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่สอบถามออกมา.

"จะต้องอยู่ไม่ห่างจากทัพอื่นๆของต้าโหลว,และอยู่ไม่ไกลจากศูนย์กลางของต้ากวง!"จงซานที่กล่าวออกมา.

"เช่นนั้น,เขตแดนดังกล่าว,ก็ควรจะเป็น,เมืองต้าเย่หรือเมืองไป่หวง."สุ่ยอู๋เหินกล่าว.

"ดี,สองเมืองนี้ล่ะ,สั่งการขุนพลให้ความสำคัญกับเมืองดังกล่าว."จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"หากเราสามารถยึดได้,เมืองอื่นคงยากที่จะโจมตี,แล้วพวกเราจะสามารถยึดได้อย่างงั้นรึ? เมืองต้าเยว่,เดิมทีคือราชวงศ์จักรพรรดิต้าเย่,ส่วนเมืองไป่หวงนั้นมีการป้องกันเหมือนกับเมืองอู๋ซวัง,การป้องกันทั้งสองไม่ได้อ่อนด้อยเลย,พวกเราควรจะยึดเช่นไร."สุ่ยอู๋เหินกล่าว.

"ไปรวมตัวกันที่เมืองต้าเย่!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.

"เมืองต้าเย่? เมืองแห่งนี้เป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งกว่าเหมืองไป่หวงซะอีก,พวกเราจะสามารถตีเมืองนี้แตกอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.

"ตอนนี้ยังตีไม่แตก,หลังจากนี้จะยิ่งยากกว่านี้,แจ้งไปยังสามเหล่าทัพ,เตรียมตัวออกเดินทาง!"จงซานสั่งการ.

"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ตอบรับคำสั่งในทันที.

.....

ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง,ในกระโจมของเสี่ยวหวัง,ซึ่งมีเหล่าขุนพลต่างๆอยู่รวมกัน.

เหล่าขุนพลที่ยืนเป็นสองแถว,โดยมีเสี่ยวหวังอยุ่ใจกลาง,นั่งอยู่บนโต๊ะบัญญาการ,พร้อมกับในมือมีจดหมายฉบับหนึ่ง.

"จงซานมาแล้วเหรอ!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจยาว.

"อุปราช,ห้าเดือนที่แล้วที่ตีเมือง 12 หลิงไห่ได้คือจงซานอย่างงั้นรึ?"ขุนพลผู้หนึ่งที่เอ่ยออกมา.

"ใช่,เป็นเขา!"เสี่ยวหวังพยักหน้ารับ.

เหล่าขุนพลที่แตกตื่นขึ้นมาทันที,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเชื่อเสียงของจงซานนั้น,ไม่ใช่ธรรมดาในต้ากวง.

"จอมพล,จงซานจะเดินทางไปที่ใหนอย่างงั้นรึ?"ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวสอบถามออกมา.

"มาจากที่ใหนข้าไม่รู้,ทว่าข้ารู้ว่าเขาจะเดินทางไปที่ใหน."เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"หืม?"ขุนพลที่แสดงท่าทางสงสัย.

"ในสนามรบของต้ากวงนั้น,มีกลุ่มทหารของต้าโหลวที่รุกเข้ามาทุกแห่ง,ซึ่งเป้าหมายเดียวก็คือตอนกลาง,ต้าเสวียนอ๋องไม่มีทางที่จะทำให้เกิดรอยแยกระหว่างทัพ,บางทีอาจเพื่อเติมเต็มของทัพใหญ่,พื้นที่รอบๆนี้,มีศูนย์บัญชาการที่สำคัญสองที่,เมืองต้าเย่,และเมืองไป่หวง,เทียบกันแล้วเมืองไป่หวงนับว่าอ่อนแอกว่า,ด้วยความอหังการของจงซาน,เขาจะไม่เข้าโจมตีเมืองที่อ่อนแอแน่,ดูเหมือนว่าเขาจะเดินทางไปยังเมืองต้าเย่,เพื่อยึดครองต้าเยว่แน่นอน! หนึ่งเดือน,เขาจะต้องเคลื่อนทัพไปถึงเมืองต้าเย่!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.

หากว่าจงซานอยู่ที่นี่,คงจะประหลาดใจกับการวิเคราะห์ของเสี่ยวหวัง,ที่แม่นยำเป็นอย่างมาก!

"อุปราช,เมืองต้าเยว่,เป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งแต่มีเสี่ยวกงซือประจำอยู่,ส่วนทัพของจงซานนั้นเหมือนกับเทพสวรรค์,เวลานี้,พวกเราจะต้องนำทัพออกไปช่วยเสี่ยวกงซือ,สร้างความมั่นคงให้กับเสี่ยวกงซือ,เพื่อจัดการจงซานหรือไม่?"ขุนพลคนหนึ่งที่แสดงความเห็นออกมาในทันที.

"เฮ้เฮ้,ไม่จำเป็นต้องทำ!"เสี่ยวหวังที่เผยยิ้มออกมา.

"แต่ว่า!"ขุนพลคนหนึ่งที่แสดงท่าทางสงสัย.

"ไม่จำเป็นต้องไป,ให้หยวนเติ้งถอนทัพออกจากเมืองต้าเย่ในทันที!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก.

"อุปราช,ท่านจะถวายเมืองต้าเย่ให้กับจงซานเลยรึ? ที่นั่นคือป้อมปราการ,ที่ยากจะตีแตกได้!"ขุนพลผู้หนึ่งที่ไม่เข้าใจ.

"มอบให้เขารึ? ป้อมปราการ? ที่แข็งแกร่งรึ? มันจะกลายเป็นป่าช้าในทันที!"ใบหน้าของเสี่ยวหวังที่กลายเป็นดุร้ายขึ้นมาใ.

"หืม?"ขุนพลที่แสดงท่าทางสงสัย,ทว่ากับบุคคลเช่นเสี่ยวหวัง,ในเมื่อกล่าวออกมาเช่นนั้น,จะต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน.

เมืองต้าเย่,นับว่าเป็นเมืองที่ใหญ่มาก,แม้ว่าขนาดของมันจะด้อยกว่าเมืองเทียนกง,ทว่าก็นับว่าใหญ่กว่าเมืองอู๋ซวังไม่น้อยเลย.

เมืองต้าเย่นั้น,มีสีขาวทั้งหมด,ดูแล้วเป็นเมืองที่งดงามเป็นอย่างมาก.

วังหลวง,ห้องโถงใหญ่.

ภายในนั้นมีบุตรบุญธรรมอีกคนหนึ่งที่เคยคุกเข่าข้างๆประมุขพรรคซังอวิ๋น,เสี่ยวหยวนเฟิงที่คุกเข่าให้กับภูติหรู่เหยี่ยน,เสียวหยวนเติ้ง.

เสี่ยวหยวนเติ้งถือจดหมายอยู่,ซึ่งมีข้อมูลต่างๆที่เสี่ยวหวังได้ส่งมา,เป็นคำสั่งทางทหาร.

หลังจากที่อ่านจดหมาแล้ว,เสี่ยวหยวนเติ้งที่ชำเลืองมองตาโต,เร่งรีบออกจากตำหนัก,บินไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง,พร้อมกับกวาดตามองออกไปรอบๆ,หลังจากจ้องมองแล้ว,เสี่ยวหยวนเติ้งที่ถอนหายใจเย็นเยือบ,เผยสีหน้าที่หวาดหวั่นขึ้นมาทันที.

ภายในเนื้อความจดหมายนั้น,นับว่าน่ากลัวเป็นอย่างมาก!

จากนั้นเขาก็เร่งรีบ! เตรียมอพยพอย่างรวดเร็ว!"

"ประชุมด่วน!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

จากนั้นเหล่าขุนพลมากมายที่วิ่งมาหน้าตาตื่น.

"จอมพล!"ขุนพลคนหนึ่งที่แสดงท่าทางสงสัย.

"สั่งการออกไป,ต่อทหารทุกนาย,ให้เตรียมการออกจากเมืองแห่งนี้ทันที!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่ออกคำสั่งทันที.

"จอมพล?"เหล่าขุนพลที่งงงวย,ให้ทหารทั้งหมดรึ? เตรียมตัวที่จะสละเมือง? ไม่ต้องการเมืองไป๋เย่แล้วรึ?

"เร็วเข้า!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่ออกคำสั่ง.

"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ออกคำสั่งในทันที.

จากนั้น,เสี่ยวหยวนเติ้งที่นำเหล่าขุนพล,พร้อมกับทหารทั้งหมดออกจากเมืองด้วยความเร็วสูง.

เสี่ยวหยุนเติ้งที่ออกจากเมืองไป,ทว่าด้วยความเร่งด่วนนี้,ทำให้ประชาชนภายในเมืองเกิดความสงสัย,พวกเขา? ก่อความวุ่นวายสร้างสงครามขึ้นมา,ไม่ใช่ว่าต้องการยึดครองเมืองอย่างงั้นรึ? มีคนมากมายไม่น้อย,ที่รู้สึกสงสัย,หลายๆคนเองก็เดินทางออกจากเมืองด้วยเช่นกัน.

หลังจากนั้นสามวัน,จงซานได้นำทัพมาหยุดอยู่ห่างออกมาจากเมืองต้าเย่,จงซานไม่ได้เร่งรีบเข้าไป,ตอนนี้เขาได้หยุดอยู่ด้านนอก,เพราะว่าจงซานสัมผัสได้ถึงเรื่องบางเรื่อง.

บัวหงหลวน,ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน,นิมิตโชคร้ายรึ?

จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจนย่นไปหมด,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย,ในเวลาเดียวกัน,ทหารสังเกตการณ์ที่บินตรงมา.

"เรียนจอมพล!"ทหารสังเกตการณ์ที่แสดงความเคารพ.

"กล่าวมา!"จงซานที่กล่าวออกไปในทันที.

"เมืองต้าเย่,ภายในป้อมปราการ,ได้ถอนทัพไปหมดแล้ว,ภายในเมืองไม่มีทหารเลย,ตอนนี้มีเพียงประชาชนทั่วไปเท่านั้น."ทหารสังเกตการณ์กล่าว.

"ไม่มีทาง!เป็นไปไม่ได้? ทหารกำลังซ่อนตัวอยู่หรือไม่?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวสอบถามออกมา.

"ไม่มีแล้ว,ก่อนหน้านี้สี่วัน,ทหารได้แยกย้ายออกจากเมือง,เดินทางออกไปหมดแล้ว,เมืองต้าเย่ตอนนี้ไม่มีทหารคุ้มกัน,สามารถเข้าไปได้ในทันที."ทหารสังเกตการณ์รายงาน.

"ค้นให้ระเอียดอีกครั้ง!"จงซานกล่าว.

"ครับ!"ทหารสังเกตการณ์ที่บินออกไปอีกครั้ง.

"เจ้าฉวน,ส่งคนจำนวนหนึ่งเข้าไปในเมืองต้าเย่,ตรวจสอบให้ดี,สำรวจทุกพื้นที่,มีสิ่งใดผิดปรกติ!"จงซานขมวดคิ้วแน่น.

"ครับ."เจ้าฉวนที่ตอบรับในทันที.

"อู๋เหิน,แจ้งไปยังทัพทั้งสาม,เตรียมถอยทัพ!"จงซานที่จ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.

"หืม,ถอยทัพรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงความสงสัย.

"ถอยทัพ!"จงซานที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.

"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ถอยห่างออกไป.

กองกำลังที่ถอนกำลังออกไปหนึ่งวัน,ได้ไปประจำการอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ในหนึ่งวัน,ทหารสังเกตการณ์สามารถที่จะกลับมาถึง,พร้อมทั้งส่งข่าวกลับมา,เมืองต้าเย่นั้นไม่มีการป้องกัน,ป้อมปราการโล่ง! ทุกป้อมได้ถอนกำลังออกไปหมดแล้ว.

"เสี่ยวหวังเขาโง่อย่างงั้นรึ?"เจ้าฉวนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"จอมพล,ไม่ใช่ว่าเสี่ยวหวังคิดที่จะมอบเมืองต้าเย่ให้พวกเราหรอกรึ?,ตอนนี้ไม่เข้าไปยึด,ทำไมพวกเราถึงถอยล่ะ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาทันที.

"สุ่ยอู๋เหิน,เจ้าอยู่ดูแลทัพที่นี่,ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง!"จงซานคิดและกล่าวออกมา.

"ครับ!"สุ่ยอู่เหินที่ตอบรับในทันที.

จากนั้น,จงซานที่นำอาต้า,จื่อเห่า,เนียนโหยวโหยวเดินทางไปยังเมืองต้าเย่ด้วยความเร็ว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.