Immortality Chapter 307 Mr. Shi condition
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 307 เงื่อนไขเซียนเซิงซือ.
Chapter 307 Mr. Shi condition
尸先生的条件
เงื่อนไขเซียนเซิงซือ.
เกาะหมาป่าสวรรค์! ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่! ภายในตำหนักแห่งหนึ่ง.
ห้องโถงแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยเงา!
พื้นที่รอบๆมีปราณหยินที่หนาแน่น,ภายนอกห้องโถงนั้น,ไม่มีองค์รักษ์,ทว่ามีเจียงซือจำนวนมากยืนอยู่รอบๆทิศทาง.
พื้นที่แห่งนี้เป็นอาณาเขตหวงห้าม,ไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวน,แม้แต่ไท่จื่อยังไม่กล้าเข้ามาแม้ครึ่งก้าว.
ที่นี่มีตัวตนที่ลึกลับที่สุดของราชวงศ์จักรพรรดิหยิงเยว่,อาศัยอยู่ด้านใน,ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เขาครอบครองเพียงคนเดียว,เซียนเซิงซือ!
ตำหนักแห่งนี้ที่ปิดแน่น,บนประตูนั้นมียันต์อักขระที่แปลกประหลาดปะเอาไว้รอบๆ
แม้แต่บนหลังคา,ซึ่งสามารถมองเห็นได้ว่ายันต์เหล่านี้กำลังลอยอยู่รอบๆส่งพลังที่แปลกประหลาดออกมาคุ้มกันตำหนักแห่งนี้เอาไว้.
ภายในห้องโถง,ที่มืดมิดนั้น,มีชายชุดดำกำลังนั่งสมาธิอยู่กลางห้อง,เซียนเซิงซือนั่นเอง,ในเวลานี้เขาสามารถสัมผัสได้ถึงแท่นบูชาที่กำลังปรากฏเครื่องหมายแปลกๆขึ้นมา.
ลมหายใจของเซียนเซิงซือที่มีคลันสีขาวออกมา,ขณะที่ควันสีขาวที่เขาปล่อยออกมานั้น,กลายเป็นดอกไม้ควันสีขาว,เห็นได้อย่างชัดเจนว่านี้คือวิชาที่แปลกประหลาด.
ทันใดนั้น,ดวงตาของเซียนเซิงซือที่ลืมขึ้นทันที,ควันสีขาวที่ไหลไปรวมตัวขึ้นที่บนศีรษะ,ก่อนที่มันจะถูกสูดเข้ามาในจมูกของเซียนเซิงซืออีกครั้ง.
เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วจ้องมองหรี่ตาเล็กน้อย.
ที่ด้านนอกของแท่นบูชาสีชาด,ตำแหน่งของเก้าอี้,จากใต้พื้นดินค่อยๆปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นอย่างคาดไม่ถึง.
ไม่ใช่เจียงซือ,ไม่ใช่เจียงซือของเซียนเซิงซือ,แต่เป็นร่างของมนุษย์คนหนึ่งที่เซียนเซิงซือรู้จัก,คนผู้นี้ดูคล้ายกับเจียงซือเป็นอย่างมาก,เป็นเรื่องที่แปลกที่สามารถมุดผ่านผืนดินเข้ามาได้,โดยที่พื้นดินนั้นไม่มีรอยแยกแม้แต่น้อย.
วิชาดำดินอย่างงั้นรึ?
ชายคนดังกล่าวที่ปรากฏขึ้นในชุดสีดำ,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เซียนเซิงซือ,คงจะจำข้าได้สินะ?"ชายในชุดดำที่เผยยิ้มอย่างนุ่มนวล.
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง,จงซาน!"เซียนเซิงซือที่ก้าวออกไปเล็กน้อย,ดวงตาที่สาดกระจายด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง?
เฮ้เฮ้ไม่คิดเลยว่าข้าที่สนใจเซียนเซิงซือ,แต่เซียนเซิงซือจะสนใจในตัวข้าเช่นกัน!"จงซานที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน,ทำไมนะรึ?
แม้ว่าเขาจะสนใจในวิชาดำดินของจงซาน,ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป.
"ข้าเดินทางมากกว่าล้านลี้,เซียนเซิงซือไม่คิดที่จะชวนข้าดื่มชาหน่อยรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาตรงๆพร้อมกับเข้าไปนั่งบนเก้าอี้รับแขกในทันที.
"เสริฟชา!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกไปเบาๆ.
พริบตาเดียว,เจียงซือสาวใช้ ก็ก้าวเข้ามา,เสริฟชาให้กับเซียนเซิงซือและจงซาน,จากนั้นทั้งคู่ก็ถูกเคลื่อนไปยังพื้นที่ลับ.
"เซียนเซิงซือหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน,ความแข็งแกร่งท่านดูจะก้าวกระโดดทีเดียว,เวลานั้นยังมีระดับแกนทอง,น่านับถืออย่างยิ่ง,"จงซานที่จิบชาพลางกล่าวออกมา.
เซียนเซิงซือ,ที่จ้องมองไปยังจงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"เฮ้เฮ้,เซียนเซิงซือดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยใส่ใจในหลายๆครั้ง,จงซานต้องขอบคุณเซียนเซิงซือที่ได้ช่วยหลายครั้ง,ไม่เช่นนั้นแล้วจงซานคงถูกจักรพรรดิหยินเยว่ทำลายไปจนสิ้นแล้ว."จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"ไม่ได้เกี่ยวกับข้า,เป็นเจ้าที่โชคดีในทุกครั้ง,"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"บางที,หากเซียนเซิงซือเลือกลงมือ,จงซานคงไม่สามารถมานั่งที่ตรงนี้ได้,ดังนั้นแล้วกับบุญคุณเช่นนี้,จงซานจะลืมได้อย่างไร."จงซานที่กล่าวอย่างเคารพ.
"กล่าวมาเลยดีกว่า,เจ้ามาที่นี่มีเรื่องอันใด?"เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้าต้องการเชิญเซียนเซิงซือ,เข้าร่วมราชวงศ์ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"เฮเฮ้,ไม่คิดหรือว่าเจ้ากำลังกล่าวอะไรน่าหัวเราะอยู่หรอกรึ?"เซียนเซิงซือที่แค่นเสียง,ทว่าก็ไม่เชิงว่าจะปฏิเสธ.
"หลายๆครั้งที่พบกัน,แม้ว่าจะได้พูดคุยกับเซียนเซิงซือไม่มากแต่ข้าก็เข้าใจ,และจงซานยังมั่นใจว่า,เซียนเซิงซือที่อยู่ในราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่นั้น,เพียงแค่ตอบแทนบุณคุณเล็กน้อยเท่านั้น,ทว่าไม่ได้คิดที่จะเข้าร่วมราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ไปตลอด,เมื่อหนี้บุญคุณได้ชำระทั้งหมด,เซียนเซิงซือก็จะจากไปในทันที."จงซานกล่าวสรุป.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน,แล้วเงียบ,ก่อนที่จะเผยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา,"แล้วอย่างไร?
เจ้าคิดว่าต้าเจิ้งคู่ควรให้ข้าทำงานให้อย่างงั้นรึ?"
"เฮ้เฮ้,ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งในเวลานี้เป็นเช่นไร,เซียนเซิงซือน่าจะรู้ได้อย่างแจ่มแจ้ง,คู่ควรให้เซียนเซิงซือเข้าร่วมแน่,ข้าพบเซียนเซิงซือมาสามครั้งแล้ว,หวังว่าท่านจะนำมันไปพิจารณาไม่ใช่รึ??"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
เซียนเซิงซือ,จ้องมองไปยังจงซาน,กับคำพูดของเขา,พบเขามาสามครั้งแล้วเหรอ,ถึงสามครั้งแล้วรึ?
ดูเหมือนว่าคำพูดของจงซานมีอะไรซ่อนอยู่? ความจริงแล้วเขาพบกับจงซานสองครั้ง,หากแต่จงซานพบเขา,อีกครั้งหนึ่งที่ใหนกัน?
"จี้หยกเก้ามังกรสวรรค์,อยู่ในมือของเจ้าอย่างงั้นรึ?
ในวันนั้นที่ภูเขาป้าเหมิน,เป็นเจ้ารึ?"เซียนเซิงซือที่จ้องมองออกไป.
"ถูกแล้ว,แย่งสิ่งของจากเซียนเซิงซือในครั้งนั้น,ต้องขออภัย."จงซานพยักหน้ารับ.
"เป็นเจ้านั่นเอง,ทว่ามันไม่ใช่สิ่งของของข้า,แต่เป็นของหลิวเต๋าราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ต่างหาก."เซียนเซิงซือที่ถอนหายใจเจ้า.
"เซียนเซิงซือ,รับรู้ว่าข้ามีเผ่าหมาป่า,และยังมีตราประทับเก้ามังกรสวรรค์,ราชวงศ์ต้าเจิ้งของข้านั้น,แม้ว่าตอนนี้จะยังดูด้อยกว่าราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,ทว่าด้วยความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้ด้อยกว่าแน่นอน,อีกเพียงไม่นาน,พวกเราจะก้าวไปถึงราชวงศ์จักรพรรดิ,เกาะหมาป่าสวรรค์แห่งนี้จะเป็นฐานที่มั่นของข้า,จากนั้นก็จะบุกทะลวงทวีปศักดิ์สิทธิ์,ความสำเร็จที่จะมีนั้น,ไม่มี่ปัญหา,จงซานที่ต้องการเชิญเซียนเซิงซือนั้นเป็นไปด้วยความจริงจัง."จงซานที่กล่าวด้วยความเคารพอีกครั้ง.
"เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าเป็นใครมาจากใหน,ทำไมถึงต้องการเชิญข้าล่ะ?"เซียนเซิงซือที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.
"เฮ้เฮ้,เซียนเซิงซือ,จะเป็นใครที่ใหน,ยังมีอีกหลายคนที่รู้?แต่บรรพบุรุษของข้านั้นจะมีใครรู้กัน?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา,บรรพบุรุษของจงซานนะรึ?
ทั้งโลกนี้,ยกเว้นจงซาน,ไม่มีใครรู้,เพราะว่าจงซานนั้นไม่ใช่คนของโลกนี้นั่นเอง.
เป็นความจริง,เกี่ยวกับที่มาของจงซานนั้น,เซียนเซิงซือยังต้องขมวดคิ้ว,หลายปีมานี้มีคนมากมายที่สืบเรื่องของจงซาน,ทว่าก็ไม่มีใครรับรู้แม้แต่น้อยว่าเขาเป็นใครมาจากใหน,ราวกับว่าเขากำเนิดมาจากก้อนหินยังไงยังงั้น.
"จงซานมาในวันนี้,กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็เพื่อแจ้งให้เซี่ยนเซิงรู้,และตรวจสอบข้า,อีกด้านหนึ่ง,จงซานคิดว่าตอนนี้มีความแข็งแกร่งพอที่จะเชิญเซียนเซิงซือ,ดังนั้นวันนี้จึงได้เดินทางมายังที่นี่."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"ดี,ข้าจะทดสอบเจ้า,ข้าต้องการดูว่า,ทั่วหล้า,ข้าคิดว่ามีคนมากมาย,ต้องการให้ข้าเข้าร่วม,แต่ไม่มีใครมีความสามารถพอให้ข้ายอมรับ,เจ้าเองมีความสามารถเพียงพอเหรอ?"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"โอ้วเงื่อนไขใดที่ท่านต้องการ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเซียนเซิงซือ
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ข้าจะดูว่าเจ้าจะดวงแข็งขนาดใหน,การจะเอาชีวิตไม่ใช่เรื่องยาก,ข้าต้องการเห็นเจตจำนงของสวรรค์,ว่าเจ้าจะสามารถผ่านมันไปได้เช่นไร,หากว่าเจ้ามีมันไม่พอ,เจ้าจะต้องตาย,หลายต่อหลายครั้งเจ้าควรตายไปแล้ว,เจ้าที่ปลอดภัยมาตลอด,ข้าจะดูว่าเจ้าจะตายในอาณาเขตของข้าหรือไม่,หากว่าเจ้ามีโชค,ย่อมคู่ควรที่จะได้รับการเก็บเกี่ยวนี้."
"ขอบคุณเซียนเซิงซือ!"จงซานพยักหน้า.
"สวรรค์จะเข้าข้างเจ้าหรือไม่,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,จะให้ข้ายอมรับนั้น,ไม่ใช่ว่าจะต้องชนะข้าได้ไม่ใช่รึ?"เซียนเซิงซือกล่าว.
"ชนะท่านรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้ว,ฟังคำพูดของเซียนเซิงซือ.
"ถูกแล้ว,ในอาณาเขตของข้า,เจ้าต้องล้มข้าก่อน,กับเจียงซือในเขตแดนของข้า,เจ้าคิดว่าแข็งแกร่งกว่าข้าอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือจ้องมองไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
ด้วยการโบกมือหนึ่งครั้ง,ปรากฏเจียงซือในชุดสีขาวที่โผล่ขึ้นมาจากบนพื้นดิน,เข้ามาล้อมกรอบจงซาน.
ทันทีที่เห็นเจียงซือห้าตน,จงซานที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า,"เซียนเซิงซือต้องการให้ข้าแสดงสิ่งใด?
ล้มพวกมันอย่างงั้นรึ?"
"เจ้าจะแสดงอะไรเจ้าควรจะคิดเอง."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไม่ตอบออกมาตรงๆ.
จงซานที่วางถ้วยน้ำชาลงเบาๆ,ยืนขึ้น,จ้องมองไปยังเจียงซือทั้งห้าตน,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."ดี,หากว่าเซียนเซิงซือกล่าวเช่นนั้นจะต้องชนะท่านในเขตแดนของท่านเอง,หวังว่าเซียนเซิงซือจะไม่กลับคำก็แล้วกัน."
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งและราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่,จะช้าหรือเร็วก็ต้องเกิดสงครามกัน,เมื่อเวลานั้นมาถึง,ข้าย่อมต้องยืนอยู่ฝั่งของราชวงศ์หยินเยว่,เจ้าควรจะแสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้ามีค่าพอให้คาดหวังจริงๆ."เซียนเซิงซือกล่าวอย่างนุ่มนวล.
"เซียนเซิงซือโปรดวางใจ."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"อืม,ทว่าก่อนจะถึงวันนั้น,ข้าต้องการยืนยันว่า,เจ้าดวงแข็งจริงหรือไม่?."เซียนเซิงซือที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที.
ทันทีที่กล่าวจบเจียงซือห้าตนก็พุ่งเข้าใส่จงซานในทันที,พลังที่มากมาย,ราวกับว่าจะสังหารจงซานให้ตายไปในทันที,และยังเต็มไปด้วยความเร็ว.
"ขอขอลา!"จงซานที่กล่าวออกมาเท่านั้น.
"ตูมมมม!"แขนของเจียงซือทั้งห้าที่จ้วงเข้ามายังร่างของจงซาน.
"ปัง!"ร่างของจงซานที่หดเล็กลงในทันที,จากนั้นก็สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย.
หายไปไร้ร่องรอย!
เซียนเซิงซือไม่ได้ตกใจมากมายนัก,ทว่าก็ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่นทีเดียว,ก่อนที่จะโบกมือให้เจียงซือตนอื่นๆจมลงใต้พื้นดิน.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ภายนอกตำหนักของราชวงศ์หยินเยว่,บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
จงซานในชุดสีดำ,ที่ยืนอยู่,ข้างๆเขานั้นมีชิงอวิ๋นหลางเจียง.
"จงซาน,เจ้าให้ข้าพาเจ้ามายืนอยู่ที่นี่,เพื่อกินลมบนยอดเขาอย่างงั้นรึ?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ขมวดคิ้วไปมา.
กว่าหนึ่งชั่วโมง,ที่จงซานยืนจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,ส่วนวันนี้นะรึ?เป็นวันเกิดครบรอบร้อยปีของจงซานนั่นเอง.
อายุร้อยปี!
วันเกิดรอยปีของจงซานนั้น,ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งที่จัดงานเฉลิมฉลอง,งานเลี้ยงครั้งยิ่งใหญ่,ทว่าจงซานกลับให้เขานำมาที่นี่.
มาที่นี่ทำสิ่งใด? เพื่อกินลมชมบรรยากาศอย่างงั้นรึ?
"ข้าได้รับของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล.
"ได้รับของขวัญที่ดีที่สุดรึ?
เจ้าไปรับตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ข้ารับมาเรียบร้อยแล้ว."จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"รับมาแล้วรึ?"ชิงอวิ๋นหลางจียงที่ดวงตาเบิกกว้าง,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเกินไปแล้ว.
"ไปเถอะ,พวกเราถึงเวลากลับแล้ว."จงซานกล่าว.
"หืม!"ชิงอวิ๋นหลางจียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย,วันเกิดวันนี้กลับมาเพียงแค่จ้องมองบรรยากาศบนภูเขาแห่งนี้นะรึ?
แน่นอนว่าจงซานไม่ได้อธิบายอะไร,เรื่องนี้สำเร็จแล้ว,ด้วยร่างแยกของวิชาหมื่นเงาสวรรค์,เขาได้ส่งหนึ่งร่างโคลนออกไปทำสัญญากับเซียนเซิงซือ,จะสำเร็จหรือไม่,ก็ต้องรอหลังจากนี้.
ก่อนค่ำ,จงซานและชิงอวิ๋นที่กลับมาถึงราชวงศ์ต้าเจิ้ง.
วันนี้คือวันเกิดครอบรอบรอยปีของฝ่าบาท,ทั่วทั้งอาณาจักรจัดงานเฉลิมฉลอง,ตำหนักโฉวซิงที่มีการประดับประดา,จัดงานเลี้ยง,ซึ่งดูยิ่งใหญ่กว่างานครบรอบ
80
ปีของเขาอีก,เหล่าขุนพลตอนนี้ได้มารอคอยที่ตำหนักโฉวซิง,ในเมืองเสวียนแล้ว,ซึ่งภายในมีโต๊ะอาหารมากมาย,ซึ่งมีแขกมากมายนับไม่ถ้วนเดินทางมาร่วมงานวันเกิดของเขา.
โฉวซิง?
หนึ่งรอยปีคือจุดสิ้นสุดของชีวิตปุถุชนอย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าวันนี้ควรค่าแล้วที่จะเฉลิมฉลอง.
จงซานที่นั่งอยู่ด้านนอกตำหนักเฉิงซ่าง,ซึ่งพื้นที่รอบๆได้ทำการจัดการเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่,มีเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชามากมายเข้ามาอวยพรวันเกิด.
หลินเซียว,หยิงหลาน,เป่าเอ๋อและเหว่ยไท่จงที่นั่งอยู่ด้านใน,ทว่าในเวลานี้,หมาป่าน้อยเซียนเซียน,ก็นั่งอยู่ด้วยเช่นกัน.ซึ่งมีเก้าอี้สี่ที่ที่ว่างอยู่.
สองที่นั้นเป็นไท่จื่อสองคน,ที่อยู่ด้านนอก,ส่วนอีกหนึ่งที่ก็คือตำแหน่งของฮวงโหวเทียนหลิงเอ๋อ,และอีกตำแหน่งก็คือฮวงโห่วกุยเอ๋อนั่นเอง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น