Immortality Chapter 300 Zhong Shan talk between lovers

Immortality Chapter 300  Zhong Shan talk between lovers

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 300  จงซานพ่นคำรัก.

Chapter 300  Zhong Shan talk between lovers

钟山的情话

  จงซานพ่นคำรัก.

สวนกุหลาบ,กลิ่นที่หอมกระจายไปทั่วทุกทิศทาง,หลากหลายสี,ดูงดงามเป็นอย่างมาก,สำหรับคนที่ชื่นชอบดอกไม่ย่อมสามารถสัมผัสได้กับความรู้สึกที่ดูเหมือนฝัน.

สวนกุหลาบที่มีขนาดใหญ่,โดยเฉพาะหญิงสาว,เนียนโหยวโหยว,ถึงแม้ว่านางจะมีจุดประสงค์ซ่อนเร้นก็ตาม,ทว่าในเวลานี้ที่ มองเห็นสวนดอกไม้ที่งดงามเช่นนี้,ก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ประทับลงมาอย่างหนักหน่วงเช่นกัน.

ภายในใจของเนียนโหยวโหยวนั้นเต็มไปด้วยความสุขเปี่ยมล้นกับดอกไม้มากมาย,เหมือนกับคลื่นที่กระเพื่อมในใจไปมา,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน,"เจ้าเป็นคนทำอย่างงั้นรึ?"

จงซานที่แสดงท่าทางใส่ใจในอารมณ์ของเนี่ยนโหยวโหยว,เพราะว่าเขารับรู้ได้ถึงนิสัยของนาง,กับท่าทางและความคิดของนางได้.

"ตอนแรกข้ารับปากเจ้า,กุหลาบ 3000 ดอก,ที่นี่มี 2980 ชนิด,ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 20 ชนิดที่แตกต่าง,หลังจากนี้ข้าจะหามาให้เจ้าอีกครั้ง."จงซานที่กล่าวออกมาตรงๆ.

กับข้อแลกเปลี่ยนก่อนหน้านั้นมันยังไม่สมบูรณ์นัก,ภายในใจของนางที่รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมา"???"

"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เจ้ารับปากข้าครั้งนั้น,ทุกครั้งที่เจ้ามอบกุหลาบต่อข้า,เจ้าจะต้องบอกรักกับข้าด้วย!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวแย้งเขา.

ได้ยินคำพูดของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,จงซานถึงกับต้องหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา!

"ข้าคิดว่าเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว!"จงซานที่เผยท่าทางอิดออด.

"ไม่ได้สิ,เจ้ารับปากข้าแล้ว."เนี่ยนโหยวโหยวที่ไม่ยอม.

จงซานที่จ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว,อดทอดถอนใจไม่ได้,ใครบอกให้เขาต้องให้คำมั่นเช่นนั้นไปกันล่ะ?

"โหยวโหยว,เจ้าทำให้หัวใจข้าเต้นเป็นเสียงเจ้า!"จงซานกล่าว.

"จบแล้วรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวเอ่ยถาม.

นี่คือพูดคำว่ารักอย่างงั้นรึ?

"ใช่!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.

ไร้ซึ่งคำพูด!

ไม่ใช่ว่ามันไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกหรอกเหรอ.

"โหยวโหยว,เจ้าทำให้หัวใจข้าเต้นเป็นเสียงเจ้า!"จงซานกล่าวอีกครั้ง.

เนียนโหยวโหยวที่พูดไม่ออก,เพียงแค่สองประโยคก็จบแล้วรึ?

"ในโลกหล้าที่ไกลแสนไกลความตายไม่อาจกั้นขวาง,ทว่าข้าจะยืนต่อหน้าเจ้า,เจ้าไม่รู้เหรอว่าข้ารักเจ้า."

กับคำพูดมากมาย,ที่จงซานเอยออกมา,ทว่าทุกคำที่ออกมานั้น,ดูกับไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ,ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกซาบซึ้งแม้แต่น้อย.

"จงซาน!"เนี่ยนโหยวโหยวที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป.

"อย่างไร? ยังไม่ครบหนึ่งพันคำ,พอแล้วเหรอ?"จงซานเอ่ย.

"เจ้าไม่เคยศึกษามารึไง? ทำไมถึงได้ไร้อารมณ์ขนาดนี้?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ.

อารมณ์อะไรกัน? จงซานที่พูดไม่ออก,ข้ากับเจ้ามีความรู้สึกอะไรต่อกันตั้งแต่เมื่อไหร่,ข้าไม่ได้ชอบเจ้า,ข้าจะไปมีอารมณ์ความรู้สึกกับเจ้าได้อย่างไรกัน?

"เอาล่ะๆ!"จงซานที่พยักหน้าแบบข่มๆ.

"วันนี้,หากเจ้าจากไป,หัวใจข้าคงแตกสลาย...."

 "หากมือของเจ้าหนาวเย็น,ข้าจะ......"

จงซานยังคงพร่ำคำรักออกมาไม่หยุด.

กับคำพูดของจงซาน,ยิ่งฟังเนี่ยนโหยวโหยวยิ่งรู้สึกไม่พอใจ,"จงซาน,เจ้าทำเกินไปแล้ว."

"ข้า,อย่างไรล่ะ?"จงซานที่รู้สึกห่อเหี่ยว.

"เจ้าเอาอะไรมาพูดกัน? ทำราวกับว่าข้ากำลังจะจากไปชั่วนิรันดร์,เจ้ากำลังจะบอกว่าข้ากำลังจะตาย รึอย่างไร!"เนี่ยนโหยวโหยวแค่นเสียงออกจมูก.

"ได้ๆ,ข้าจะไม่พูดเหมือนกำลังจะจากก็ได้.!"จงซานที่กล่าวต่อ.

"นกจีจิวขันร้องเรียกหาคู่, อยู่บนเกาะแก่งกลางแม่น้ำ สาวงามแสนดีเอย, เจ้าเป็นที่หมายปองของชายหนุ่ม"

"ครั้นได้แนบชิด,เฝ้ามอง,หากวันหนึ่งไม่เห็น,คงเหงาหงอย."

กับคำรักอีกกว่า 2000 คน,ที่จงซานพอจะนึกได้,ด้วยที่ไม่ได้กลั่นมาออกมาจากใจ,จึงทำให้ไร้ซึ่งคำพูด,เมื่อไม่มีคำพูด,จึงได้นึกคิดถึงบทกวีเก่าสมัยโบราณที่เขาเคยอ่านนำมันมาใช้.

เนี่ยนโหยวโหยวที่ได้ฟังใบหน้าที่ขาวซีดขึ้นเรื่อยๆ,นี่ไม่ต่างจากบทอาขยานที่กำลังอ่านให้คนอื่นฟังเลยไม่ใช่รึ?

บทกวีต่างๆที่จงซานเอ่ยที่ได้พ่นออกมานั้น,ยังไม่ครบ 2980 คน,ตอนนี้เขาจึงต้องพ่นต่อ.

"เจ้าถามว่าข้ารักเจ้ามากเท่าไหร่,จงมองดวงจันทร์นั่นคือหัวใจข้า."

"เจ้าเป็นลม,ข้าจะเป็นทราย....."

"แม้นตายก็ยังรัก......"

ท้ายที่สุด เขาก็นึกไม่ออกเกี่ยวกับบทกวี,กับการพรรณนาความรักออกมาด้วยใจที่ไม่ได้รัก,เป็นอะไรที่ดูน่าเบื่อ,จงซานรู้ดีว่าไม่ได้เข้าใจอะไรเกี่ยวกับดวงจันทร์นั่นเลย,กับบทกวีอะไรเช่นนั้น,สำหรับเขามันก็เป็นเพียงแค่อะไรที่ให้แสงเท่านั้น.

"ความรักของเราจะเป็นอมตะ,ความรักของเราจะไม่สูญสลาย!"

คำกล่าวสุดท้ายที่เสร็จสิ้น,กับคำพูดที่ต้องครุ่นคิดอะไรมากมายเช่นนี้,เป็นปัญหาใหญ่ยิ่งกว่าเข้าสู่สมรภูมิรบซะอีก.

กับคำพูดของจงซานไม่รู้ว่าไปเอามาจากใหน,ตั้งแต่ต้นจนจบแม้ว่ามันจะทำให้นางไม่พอใจนัก,ทว่าท้ายที่สุดนางก็หยุดนิ่งนั่งฟัง,ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าจงซานกล่าวอะไรออกมาบ้าง,ทว่าสุดท้ายแล้วมันก็ทำให้เนี่ยนโหยวโหยวเพลิดเพลินได้เช่นกัน.

"เอาล่ะ,ครบ 2980 คำแล้ว."จงซานที่หายใจหอบๆ.

"จบแล้วรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวอย่างไม่แยแส.

"ใช่,จบแล้ว."จงซานพยักหน้า.

"เมื่อสักครู่ข้าลืมบันทึกเอาไว้,เจ้าจะช่วยพูดมันซ้ำอีกครั้งได้หรือไม่?"เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซาน.

ห๋า? พูดซ้ำอีกครั้ง? เอามีดมาสังหารข้า มันง่ายกว่าหรือไม่!?

"หืม,ตอนนี้คอข้าแห้งไปหมดแล้ว,ข้าจะต้องกลับไปดื่มน้ำสักหน่อย,เจ้าอยู่นี่ก่อนแล้วกัน,ข้าไปล่ะ!"จากนั้นจงซานไม่รั้งรอ,เร่งรีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว,ไม่เห็นแม้แต่เงา.

เห็นจงซานที่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว,เนี่ยนโหยวโหยวกระทืบพื้นไปมา,แสดงท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก.

............

หลังจากนั้นก็ผ่านมาสองเดือน,เมืองอู๋ซวัง,ตำหนักเจ้าเมือง,ห้องโถงกลาง.

อาต้าที่ยืนอยู่ด้านหน้าจงซาน,บนพื้นนั้นมีโลงศพน้ำแข็ง,ซึ่งตอนนี้จงซานได้เก็บไปแล้ว.

จงซานที่อ่านจดหมายในมืออย่างระมัดระวังพลางเผยยิ้มออกมา.

เซียนเซิง,กงจูกล่าวไว้ว่ารอให้นาง,ทะลวงผ่านไปยังระดับจักรพรรดิแท้,จะตามมาในทันที."อาต้ากล่าว.

"กงจูตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่จ้องมองไปยังอาต้า.

"กงจูสบายดี,ได้ยินอาเอ้อเล่าว่า,ทุกๆวันนางจะต้องออกมาจ้องมองเกี้ยวแต่งงานวันละชั่วโมงทีเดียว."อาต้ากล่าว.

"เกี้ยวแต่งงานอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.

"เมื่อครั้งที่กงจูถูกพิษ,เซียนเซิงได้มอบมันให้เป็นที่อยู่ของกงจูไงล่ะ."อาต้ากล่าว.

"อืม."จงซานที่สูดหายใจลึกพลางพยักหน้าให้.

"ครั้งนี้ต้องรบกวนเจ้าแล้ว,โปรดกลับไปพักเถอะ."จงซานกล่าว.

"ครับ!"อาต้ารับคำ,ก่อนที่จะจากไป.

ส่วนจดหมายที่กงจูเขียนมานั้น,จงซานได้อ่านแล้ว.

เกี่ยวกับศพของไท่จื่อเห่าซานนั้น,ได้ถูกเก็บรักษาไว้,ไม่ได้ใช้แล้ว,อาวุโสเทียนได้ตรวจสอบหมดแล้ว,เขาเป็นสายโลหิตของเห่าเทียนรุ่นที่เก้า,ส่วนเรื่องของอนุสาวรีย์อมตะ,ข้าได้ยินว่าต้าเสวียนอ๋องได้ทูลขอกับฝ่าบาทแล้ว.

สุดท้ายนี้,ข้าคิดถึงท่าน!

กับจดหมายที่นางเขียนมานั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีสาระอะไรนัก,ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะมารวมเอาไว้เพียงประโยคสุดท้ายเท่านั้น,"ข้าคิดถึงท่าน" นี่คือสิ่งที่กงจูเฉียนโหยวต้องการจะเอ่ย,เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว,ไม่จำเป็นต้องกลั่นกรองอะไรมากมายนัก,ไม่ต้องพร่ำเพ้อด้วยคำ นับไม่ถ้วน,ไม่จำเป็นต้องเว้นเว้อใดๆ,เพียงไม่กี่คำ,"ข้าคิดถึงท่าน" เพียงแค่นี้ก็อธิบายความรู้สึกที่มีทั้งหมดของนางได้แล้ว.

จงซานที่สูดหายใจยาว,ก่อนที่จะเก็บจดหมายดังกล่าวไป.

........

สิบวันหลังจากนั้น,ทูตของต้าเสวียนอ๋องก็ถูกส่งมา.

ตำหนักเจ้าเมือง,เมืองอู๋ซวัง,ทูตคนหนึ่งที่ได้นำ อนุสาวรีย์อมตะมาวางที่ด้านหน้าลานกว้าง.

"ตงฟางโห่ว,ต้าเสวียนอ๋องได้สั่งให้ข้านำ 15 อนุสาวรีย์อมตะ มามอบให้กับท่านโดยเฉพาะ,หวังว่าตงฟางโห่วจะไม่ทำให้ท่านอ๋องผิดหวัง."ทูตคนดังกล่าวเผยยิ้มออกมา.

"ขอบคุณท่านอ๋อง,โปรดช่วยบอกท่านอ๋องด้วยว่า,จงซานจะต้องทำให้ได้ดั่งที่ลั่นวาจาไว้แน่นอน,ภายในหนึ่งปี,จงซานจะยึดเมือง 12 หลิงไห่ได้แน่."จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.

"ขอให้ตงฟางโห่วทำภารกิจนี้สำเร็จ,ท่านอ๋องคาดหวังกับท่านมาก,ให้ความไว้วางใจต่อตงฟางโห่วเป็นอย่างมาก,"ทูตที่จ้องมองเผยยิ้มให้กับจงซาน.

จงซานที่จ้องมองไปยังทูต,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."ขอให้ท่านอ๋องโปรดวางใจ.

"อืม,ข้าคงต้องกลับไปรายงานท่านอ๋องแล้ว,ขอให้ตงฟางโห่วได้รับชัยชนะ."ทูตกล่าวลา.

"ข้าจะไปส่งท่านทูต."จงซานเอ่ย.

"ไม่เป็นไร,ลาก่อน!"ทูตกล่าว.

จากนั้น,ทูตก็บินจากไป.

เมื่อเห็นทูตบินจากไปแล้ว,จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่มีใครเข้าใจแน่นอนว่าจงซานกำลังคิดอะไรอยู่.

จงซานที่จ้องมองไปยัง 15 อนุสาวรีย์อมตะ,จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะทำการเก็บมันเอาไว้ในกำไลเก็บของ,ทุกอย่างพร้อมแล้ว,เหลือเพียงสายลมที่จะพัดมาเท่านั้น.

"จอมพล,ท่านเตรียมที่จะเชิญชวนจักรพรรดิพิษปัจจิมแล้วอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอย่างรู้.

"ฝึกฝนต่อไป,ฝึกให้หนัก,จวนจะถึงเวลาแล้ว,เมื่อถึงเวลา,พวกเจ้าทุกคนจะต้องพร้อม."จงซานเอ่ย.

"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ตอบรับในทันที.

.....

ฉีเทียนโหยวประจำอยู่ในเมืองแห่งหนึ่ง,ซึ่งตอนนี้เขาอยู่ในตำหนักเจ้าเมือง.

ฉีเทียนโหวที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,มีขุนพลยืนประจำอยู่ทั้งสองข้าง.

"กว่าหนึ่งปีแล้ว,จงซานยังไม่เคลื่อนไหวอย่างงั้นรึ?"ฉีเทียนโห่วที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ไม่เลยจอมพล,ดูเหมือนว่าจงซานจะมีแค่ชื่อเท่านั้น,การที่ยึดเมืองอู๋ซวังได้คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ."เหล่าขุนพลใหญ่กล่าวออกมาทันที.

"บังเอิญรึ? ชิ,เฝ้ามองต่อไป."ฉีเทียนโหวกล่าว.

"ครับ."ขุนพลคนหนึ่งที่ตอบรับ.

....

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่อยู่ในเมืองหนึ่ง,ประจำอยู่ตำหนักเจ้าเมือง.

แม้ว่าเซียนเซิงจะเป็นผู้บัญชาการ,ทว่าก็ยังแต่งตัวเหมือนกับบัณฑิต,พร้อมกับถือพัดไปมา,จ้องมองลงไปยังด้านล่างเกาะ,ที่ด้านข้างนั้นมีขุนพลยืนอยู่.

"จอมพล,เมื่อไหร่ที่พวกเราจะเข้าโจมตีเมืองอีก?"ขุนพลผู้หนึ่งที่สอบถามออกมา.

"โอกาสยังมาไม่ถึง,เสี่ยวหวังนั้นร้ายกาจมาก,จำเป็นต้องรอก่อน."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"ครับ!"ขุนพลที่รับคำในทันที.

"สถานการณ์ในเมืองอู๋ซวังเป็นอย่างไรบ้าง?"เซียนเซิงสุ่ยจิงสอบถาม.

"ยังไม่ขยับเลย,แม่ทัพจงซานหลังจากที่ยึดเมืองอู๋ซวังได้แล้ว,ก็ไม่ไปใหน,ทำแค่เพียงฝึกฝนและฝึกฝนเท่านั้น."ขุนพลคนดังกล่าวตอบ.

"ฝึกฝนอย่างงั้นรึ? เฮ้เฮ้,ดูเหมือนว่าจงซานในเวลานี้คงจะได้รับชัยในมือแล้วกระมั้ง?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สูดหายใจลึกพลางเผยยิ้มออกมา.

"ได้รับชัยชนะในมืออย่างงั้นรึ? จอมพล,จงซานจะเคลื่อนไหวแล้วเหรอ!"ขุนพลด้านข้างกล่าวสอบถาม.

"เจ้ายังไม่รู้,บุคคลที่เรียกได้ว่าต่อต้านสวรรค์,จงซานผู้นี้,เขารอคอยบางอย่างอยู่,อีกไม่นาน,เขาจะต้องเคลื่อนไหวแน่."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ถอนหายใจเบาๆ.

"ครับ!"ขุนพลคนดังกล่าวพยักหน้ารับ,ทว่าก็ไม่อยากเชื่อเท่าใดนัก.

...............................

บทกวี (关雎) กวานจวี 
ฉบับเต็ม
关关雎鸠，在河之洲。
窈窕淑女，君子好逑。
参差荇菜，左右流之。
窈窕淑女，寤寐求之。
求之不得，寤寐思服。
悠哉悠哉，辗转反侧。
参差荇菜，左右采之。
窈窕淑女，琴瑟友之。
参差荇菜，左右芼之。
窈窕淑女，钟鼓乐之。
นกจีจิวขันร้องเรียกหาคู่, อยู่บนเกาะแก่งกลางแม่น้ำ
สาวงามแสนดีเอย, เจ้าเป็นที่หมายปองของชายหนุ่ม
ผักซิ่งในแม่น้ำมีขนาดใหญ่เล็กปะปนกัน, สาวเจ้าสาละวันเด็ดผักซิ่ง เดี๋ยวด้านซ้าย เดี๋ยวด้านขวา
สาวงามแสนดีเอย, ฉันตามเกี้ยวเธอทั้งยามตื่นและยามหลับ
เกี้ยวเธอยังไม่สมหวัง, เฝ้าคำนึงถึงเธอทั้งยามตื่นและยามหลับ
โอ้ เฝ้าแต่คิดถึงเธอ คิดถึงเธอ, ฉันนอนพลิกหงายพลิกคว่ำแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับ
ผักซิ่งในแม่น้ำมีขนาดใหญ่เล็กปะปนกัน, สาวเจ้าสาละวันเด็ดผักซิ่ง เดี๋ยวด้านซ้าย เดี๋ยวด้านขวา
สาวงามแสนดีเอย, ฉันจะบรรเลง(ฉิน)เพลงเสนาะเพื่อจะได้ใกล้ชิดเธอ
ผักซิ่งในแม่น้ำมีขนาดใหญ่เล็กปะปนกัน, สาวเจ้าสาละวันเด็ดผักซิ่ง เดี๋ยวด้านซ้าย เดี๋ยวด้านขวา
สาวงามแสนดีเอย, ฉันจะเคาะระฆังตีกลองเพื่อให้เธอเริงร่า
.
อ้างอิง
ขอบคุณข้อมูลจาก
http://www.baike.com/wiki/《诗经·关睢》
http://www.manager.co.th/China/ViewNews.aspx?NewsID=9510000113825
https://www.bloggang.com/m/viewdiary.php?id=guqin&group=2&month=05-2009&date=02

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.