Immortality Chapter 298 Ten-thousand Evils Body
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 298 ร่างสถิตกายาหมื่นปิศาจ.
Chapter 298 Ten-thousand Evils Body
万邪之体
ร่างสถิตกายาหมื่นปิศาจ.
*****(แก้ไขเปลี่ยนจากร่างหมื่นอสูร
เป็นร่างหมื่นปิศาจ น่าจะเข้ากับคำสาปมากกว่า)
เซี่ยเหยี่ยนถูกสังหารร้อยแผล,อู๋อานถูกอุกกาบาตพุ่งชน!
ทุกอย่างมันแปลกเกินไปแล้ว! เป็นการตายที่แปลกประหลาด,และยังแม่นยำเกินไป,เหมือนดั่งที่เห่าเม่ยลีได้เอ่ยคำสาปก่อนหน้านี้.
"อู๋อาน,เจ้ารังแกข้า,จะต้องได้รับผลกรรม,ข้าขอสาปเจ้า,ขอสาปกองกำลังของเจ้าที่เกี่ยวข้องกับเจ้าทั้งหมด,ถูกทุบตีจนตายด้วยศิลายักษ์,ถูกทุกตีจนตายด้วยดวงดาราจากสวรรค์,เซี่ยเหยี่ยน,เจ้าต้องตายเหมือนหมา,ข้าขอสาปเจ้าถูกทิ่มแทงด้วยคมกระบี่
หนึ่งร้อยแผล. "
กับคำพูดดังกล่าวนี้มันชัดเจนเกินไป,กับคำสาปของนางที่เหมือนมาจากความโกรธ,ของเด็กที่กำลังโกรธเกรี้ยว,พร้อมกับบ่นพึมพำด้วยความโกรธนั่นเอง.
ทว่ากับคำสาปแช่งของนาง,กลับเกิดขึ้นจริง,ยังไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ,มันเป็นอะไรที่แปลก,เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน,ทุกอย่างราวกับว่าเป็นคำบัญชาของสวรรค์.
ดวงดาราที่ล่วงหล่น,ใครกันที่มีความสามารถเช่นนี้,สามารถที่จะเรียกดวงดาราให้ล่วงหล่นลงมาสังหารอู๋อานอย่างงั้นรึ?
เซี่ยเหยี่ยน,เซี่ยเหยี่ยนตายด้วยคมดาบของคนชุดแดงสิบคน,ชายชุดแดงนั้นถูกส่งมาช่วยเสี่ยวฉิวสุ่ยซึ่งตายไปแล้ว,เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาพบเมล็ดมารจึงได้ทำการสังหารเซี่ยเหยี่ยน,น่าจะเป็นคนที่เสี่ยวหวังส่งมา,เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะรู้จักกับเห่าเม่ยลี่.
มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเกินไปแล้ว!
"วิชาคำสาป?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
"ไม่ใช่สิ,เห่าเม่ยลีนั้นไม่ได้มีพลังฝึกตนสูงนัก,หากว่าใช้วิชาคำสาปจะต้องไม่สามารถทนคำสาปสะท้อนกลับได้,นอกจากนี้มันยังเกิดขึ้นเร็วมาก! หนึ่งวัน,นี่มันเป็นคำสาประดับตำนานเลย,มันจะเกินจริงไปหรือไม่?"เนียนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังทุกคน,ด้วยแววตาที่แตกต่างกัน,ทว่าทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ทว่าดูเหมือนว่าพวกเขาไม่มีความคิดอื่นนักนอกจากประหลาดใจ,จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า"อาต้า,พวกเราจะกลับเมืองอู๋ซวัง!"
"หืม,เซียนเซิง,พวกเราจะกลับแล้วรึ?"อาต้าที่แสดงท่าทางสงสัย.
"เมือง 12
หลิงไห่พวกเราได้ทำการตรวจสอบหมดแล้ว,เจ้าฉวนเจ้าจงให้คนรวบรวมข้อมูลข่าวลือเรื่องเล่าประวัติศาตร์,เรื่องเกี่ยวกับผู้บัญชาการป้อมปราการมาให้กับข้า."จงซานเอ่ย.
"ครับ!"เจ้าฉวนที่ตอบรับในทันที.
จากนั้น,ทุกคนก็มุ่งหน้ากลับเมืองอู๋ซวังในทันที.
"จงซาน,เจ้าไม่สนใจเรื่องของเห่าเม่ยลีรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่ยืนอยู่ข้างๆจงซานด้วยความสงสัย.
"ข้าเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เรื่องบังเอิญ?
มันจะเป็นไปได้อย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางไม่อยากยอมรับกับเรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น.
"เจ้าไม่เชื่อข้าแล้วจะถามข้าเพื่ออะไร,ข้าคิดว่ามันบังเอิญ,ก็ควรจะบังเอิญ,เอาล่ะ,อย่าได้กล่าวถึงนางเลย."จงซานที่ยิ้มออกมา.
...........
สองเดือนหลังจากนั้น,เมืองอู๋ซวัง!
จงซานตอนนี้,ทุกคนที่กำลังพักอยู่.
ตำหนักเจ้าเมือง,ภายในห้องโถงกลาง.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,มีจื่อเห่าที่ยืนอยู่ด้านหน้า,ซึ่งตอนนี้ประตูปิดสนิท,พร้อมกับจื่อเห่าที่ตัดเสียงทุกอย่างจากภายนอกออกไป.
"จื่อเห่า,เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้,กับคนมากมาย,ข้าอยากถามความเห็น,เจ้าเห็นว่าการตายของอู๋อานและเซี่ยเหยี่ยน,เป็นอย่างไรบ้าง?"
"ข้าเองก็ไม่ได้เชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ?"จงซานจงคงถามต่อ,กับการตายที่แปลกประหลาดเช่นนั้นจะเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไร?
"?เรื่องบังเอิญ?หากว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ,เห่าเม่ยลีคงไม่สั่งให้เหล่ามังกรมากมายหยุดไล่ตาม,เหล่ามังกรมากมายที่เห็นเห่าเม่ยลีก็แสดงท่าทางเคารพและกระทำตามคำพูดของนาง,เห็นได้ชัดเจนว่าเหล่ามังกรเชื่อในคำพูดของนาง,กับคำพูดที่นางกล่าวออกมานั้น,ราวกับว่าความตายของอู๋อานและเซี่ยเหยี่ยนถูกกำหนดให้ตายด้วยคำสาปของเห่าเม่ยลี."จงซานที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.
"ทำไมถึงได้มาสอบถามข้าล่ะ?"จื่อเห่าขมวดคิ้วไปมา.
"ทุกคน,แม้ว่าจะอยู่ใต้บัญชาการของข้า,ทว่าก็มีความคิดที่ต่างกัน,มีเพียงเจ้าจื่อเห่า,แตกต่างจากพวกเขา,เจ้าเป็นคนของเผ่าหมาป่า,เผ่าหมาป่าจะไม่ทรยศต่อข้า,ด้วยคำมั่นที่ให้ไว้,และเจ้าไม่มีทางที่จะทรยศต่อเผ่าหมาป่าแน่นอน,ดังนั้นคนที่ข้าเชื่อถือที่สุดจึงเป็นเจ้า."จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อเห่า.
จื่อเห่าที่จ้องมองไปยังจงซาน,หัวใจสั่นไหวเล็กน้อยและพยักหน้ากล่าวว่า"ใช่แล้ว,วันนั้นเนี่ยนโหยวโหยวกล่าวว่านี่เป็นวิชาคำสาป,สามารถสาปคนให้ตายไปได้,ทว่าคนที่ฝึกวิชาคำสาปนี้จะต้องมีพลังฝึกตนสูงเพื่อรับผลกระทบสะท้อนของคำสาปได้,นอกจากนี้วิชาคำสาปยังเป็นการทำลายฝ่ายตรงข้ามที่ลึกล้ำมากได้,ทว่าเห่าเม่ยลีนั้นกลับมีพลังฝึกตนที่ต่ำมาก,ข้าจึงไม่มั่นใจ."
"มีโอกาสเป็นไปได้สินะ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"ยังมีอีกอย่างหนึ่ง,ทว่ามันก็ยังนับว่าแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก."จื่อเห่าที่ครุ่นคิดไปมา.
"หืม?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังจื่อเห่า.
"ข้าได้ยินเรื่องนี้มาจากจื่อจุ้น,เป็นเรื่องที่ยากจะเกิดขึ้นในหนึ่งหมื่นปี,เป็นร่างกายพิเศษ,ซึ่งเรียกว่า,ร่างสถิตหมื่นปิศาจ."จื่อเห่าคิดและกล่าวออกมา.
"ร่างสถิตหมื่นปิศาจอย่างงั้นรึ?
แล้วร่างสถิตหมื่นปิศาจนี้คืออะไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อเห่าด้วยท่าทางจริงจัง.
"เพราะหมื่นปีจะเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง,หรืออาจจะมากกว่านั้นก็ได้,กล่าวได้ว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,เกิดจากปิศาจ,ที่มีความอาฆาตที่รุนแรงมาก,จะเกิดจากมารดาที่มีร่างสถิตเก้าอาฆาต."จื่อเห่าที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวออกมา.
"จากหญิงสาวร่างเก้าอาฆาตอย่างงั้นรึ?เป็นปิศาจด้วยรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"สตรีเก้าอาฆาตนั้น,จะเป็นคนที่ได้รับความระทมเจ็บปวดแทบเป็นตายอย่างต่อเนื่องเก้าครั้ง,แต่ละครั้งเป็นความอยุติธรรมจากกฏของฟ้าดิน,เป็นพลังความคับแค้นใจที่เกิดขึ้นติดต่อกันเก้าครั้ง,ทุกๆครั้งจะถูกเก็บความคลั่งแค้นนี้เอาไว้,หากให้กำเนิดบุตรชาย,ก็จะได้รับปราณอาฆาตแค้นหมุนวนอยู่ทั่วร่าง,ทว่าหากบุตรเกิดเป็นสตรีเพศ,ก็จะมีร่างสถิตหมื่นปิศาจ."จื่อเห่ากล่าว.
"ทำไม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ร่างสถิตเก้าความอาฆาต,เนื่องจากคนเหล่านี้ถูกกฏของฟ้าดินทำร้ายอย่างไร้ความเป็นธรรมเก้าชาติ,เป็นผลให้กฎเกณฑ์ของฟ้าดินเห็นใจ,ด้วยความรู้สึกผิด,นางจึงมีปราณแห่งความคลั่งแค้นนี้สะสมเอาไว้ในร่างกาย,หากว่านางสามารถทนได้เก้าชาติ,สตรีเก้าอาฆาตนี้จะสามารถแหกกฏฟ้าดินได้,เพื่อรักษาความสมดุลกับความไม่ยุติธรรมที่นางได้รับ,ด้วยการปลอบประโลมของสวรรค์ต่อบุตรสาวของนาง,มอบชะตาเซียนขั้นสุดในโลกใบนี้ให้กับนาง."จื่อเห่ากล่าวตอบ.
"หืม?"จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมารับฟังเรื่องราวอย่างสนใจ.
"หากใครก็ตาม,ที่ต้องการจัดการนางแล้วล่ะก็,ทันใดนั้นก็จะได้รับผลกรรมตอบสนองที่รุนแรง,ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดร้ายหรือต้องการทำร้ายต่อนาง,แม้ว่าการกระทำนั้นจะยังไม่สำเร็จก็ตาม,ก็เพียงพอที่จะได้รับกรรมทีโหดร้ายกลับไป,คนๆนั้นจะได้รับความโชคร้ายที่หนักหนามาก,เพียงแค่ความคิดของนาง,ก็สามารถที่จะจัดการคนเหล่านั้นได้,ซึ่งหลังจากที่นางสาปคนเหล่านั้นด้วยความเกลียดชังแล้ว,หากว่าไม่ใช่คนที่ทรงพลังต่อต้านสวรรค์ได้อย่างแท้จริง,หรือมีพลังสวรรค์คุ้มครอง,เช่นนั้นคนๆนั้นก็จะได้รับโทษทัณฑ์ที่หนักหนาในทันที."จื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
ไม่แปลกใจเลยว่า,จื่อเห่านั้นไม่อยากเชื่อตามข่าวลือสักเท่าไหร่,นี่เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป,ไม่เพียงแต่ไม่สามารถข่มขู่นางได้,ยังถูกนางตอบโต้อย่างรุนแรงเลยไม่ใช่รึ?
จื่อเห่าไม่เชื่อว่าจงซานจะรุ้สึกหวั่นเกรงแต่อย่างใด,ไม่ใช่ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไป,ทว่ากล่าวได้ว่าหญิงสาวที่มีร่างสถิตหมื่นปิศาจนั้น,แทบจะกลายเป็นตัวตนที่ไร้เทียมทานเลย!
ไร้เทียมทานเกินไป,ใครจะกล้าจัดการกับนาง?
ไม่มีทางที่จะต่อกรกับนางได้เลย,เพียงแค่คิดจะจัดการนางก็ถูกนางจัดการก่อนหรือไม่?
พลังฝึกตนล่ะ?
ดูเหมือนจะไม่ใช่,อู๋อานที่มีระดับจักรพรรดิแท้,นาง,ที่มีพลังฝึกตนระดับโหวเทียนด้วยซ้ำ,กับคำพูดไม่กี่คำของนางสามารถสังหารเขาได้!
เห่าเม่ยลี,ร่างสถิตหมื่นปิศาจ?
แม้ว่าจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อย,ทว่าก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้.
"เจ้ากำลังคิดเกี่ยวกับนางอยู่รึ?"จื่อเห่าจ้องมองไปยังจงซาน.
"ใช่,ข้ากำลังคิด."จงซานที่ขมวดคิ้วคิดใคร่ครวญ.
จงซานกำลังรวบรวมเรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวข้องกับเห่าเม่ยลีที่เกิดขึ้นในใจ.
"มังกร,ไม่จำเป็น,ตอนนี้ข้าออกมาแล้ว,พวกมันกล้ากักขังข้าพร้อมกับเสี่ยวจิน,พวกมันจะต้องตายเหมือนหมา."
พวกมันกล้ากักขังข้าและเสี่ยวจิน,แน่นอนว่ามันจะต้องตายเหมือนหมา?
คิดได้เช่นนั้นแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,"จากที่เจ้ากล่าวมาก่อนหน้านี้,หากว่ามีคนคิดร้ายกับนาง,ทันใดนั้นก็จะได้รับผลกรรมในทันทีอย่างงั้นรึ?"
"ใช่แล้ว,นั่นเป็นเงื่อนไขของเห่าเม่ยลีที่มีร่างสถิตหมื่นปิศาจ."จื่อเห่ากล่าว.
"อืม,หากคิดร้ายต่อนาง,จะได้รับโชคร้าย,พวกเราไม่สามารถที่จะมุ่งร้ายต่อนางได้,ด้วยคำสาปของนาง,เพียงแค่สาปคนที่รังแกนางและต้องเป็นนางที่ร่ายคำสาปออกมา,หากเป็นคนบริสุทธิ์,ก็ไม่สามารถสาปได้,ไม่เช่นนั้นแล้วนางคงจะสาปคนทุกๆคนทุกๆบ้านได้,ไม่เช่นนั้นแล้วทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้คงจะตายไปด้วยคำสาปจากฝีมือของนางไปแล้วรึ?"จงซานที่สูดหายใจยาว.
"เจ้าจะบอกว่าตราบเท่าที่ไม่คิดร้ายกับนางหรือแสดงความเคารพต่อนาง,ก็จะไม่มีทางถูกคำสาปอย่างงั้นรึ?"จื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยทาทางประหลาดใจ.
"อืม,จำเอาไว้ให้ดี,เมื่อเห็นนาง,ให้คิดถึงตี้เสวียนชา,ก็จะสามารถสร้างภูมิคุ้มกัน,ไม่มีทางที่นางจะสาปพวกเราได้."จงซานที่คิดและกล่าวออกมา.
"ขอบคุณ...ขอบคุณจอมพล!"จื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม,เจ้าไปได้แล้ว,เรียกอาต้าให้ข้าด้วย!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"จื่อเห่าที่โค้งคำนับและถอยห่างออกไป.
ส่วนจงซานนั่นยังคงนั่งอยู่โต๊ะบัญชาการ,คิดอะไรบางอย่างอยู่.
จงซานที่ทำการสรุปเรื่องราวต่างๆ,ทั้งในอดีตและหลายปีมานี้ลงในบันทึก.
เห่าเม่ยลี,อายุ 17 ปี?
เป็นสายโลหิตของตระกูลเห่า?
16 ปีก่อนหน้านี้,ไท่จื่อเห่าซานที่ปรากฏขึ้นที่เกาะหมาป่าสวรรค์ทันทีทันที,ดูเหมือนว่าจะเป็นชีวิตสุดท้ายของเขาด้วย,ไท่จื่อเห่าซานที่อัญเชิญมังกรเขา,ไม่หลบหนีไปใหน,เหมือนว่าต้องการจะถ่วงเวลาอย่างงั้นรึ?
ทำไมต้องถ่วงเวลา?
ก่อนหน้านี้ปรากฏเหล่าอสรพิษมากมายที่ดุร้าย,มีเหตุผลใด,เพื่อที่จะคุ้มกันไท่จื่อเห่าซานเหรอ,เขามีสมบัติล้ำค่าใด,เป็นของล้ำค่าอะไรกัน,ที่ไท่จื่อเห่าซานยินดีที่จะแลกมันไปด้วยชีวิตเลยรึ?
"แปลนศาลสวรรค์!"
เป็น"แปลนศาลสวรรค์!"อย่างงั้นรึ?
เขาต้องการส่งมันไปที่ใหน?
ทุกๆคนที่รู้เพียงว่าเห่าซานคือสายโลหิตสุดท้ายของตระกูลเห่า,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเลือกที่จะใช้ชีวิตตัวเองเพื่อที่จะปิดซ่อนเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้,เห่าซานรับรู้แล้ว่าตระกูลเห่ามีทายาทอยู่,ส่วนแปลนศาลสวรรค์นั่นเขาต้องการส่งไปให้กับสายโลหิตของตระกูลเห่า.
เพื่อปกป้องทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเห่าเพื่อปิดปังทุกคนอย่างระมัดระวัง,เขาที่ซ่อนความจริงนี้จากทุกคนทั่วหล้า,เพื่อทายาทของเขาที่เกิดใหม่รึ?
ทายาทของตระกูลเห่า,เห่าซานต้องรู้ว่าเขามีทายาทอยู่,จึงได้เตรียมแปลนศาลสวรรค์ให้กับนาง,และปกปิดร่องรอยของนางเพื่อความปลอดภัย,สละชีวิตของตัวเองเพื่อที่จะให้นางอยู่อย่างสงบสุข.
นี่เป็นแผนการของเขา.
บุตรของเขา,คงจะเป็นเห่าเม่ยลี,และนางเป็นทายาทของเห่าซานที่ถูกทิ้งเอาไว้.
จากการวิเคราะห์ทั้งหมด,เห่าเม่ยลีเป็นธิดาของไท่จื่อเห่าซานอย่างงั้นรึ?
คิดได้ดังนั้น,จงซานที่ลุกขึ้นในทันที,พลางก้าวไปมาอยู่ในห้องโถง,แม้ว่าอาต้าจะเข้ามาแล้ว,จงซานกับไม่รู้สึกตัว.
อาต้าที่รอคอยอยู่สักพัก,ดูเหมือนว่าจงซานจะคิดอะไรได้.
จงซานที่สูดหายใจลึก,เผยสีหน้าแววตาที่ตื่นเต้นขึ้นมา,ราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว.
ในเวลาเดียวกัน,จงซานก็เห็นอาต้า.
"อาต้า,เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่รึ?"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
"ก่อนหน้านี้ราวๆหนึ่งก้านธูป!"อาต้าที่กล่าวออกมาแสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ขนาดนั้นเลยรึ?อืม,ดูเหมือนว่าข้าจะคิดอะไรนานไปหน่อย."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"กับความคิดของเซียนเซิงนั้น,คนทั่วหล้านี้คงยากที่จะมีใครเทียบท่านได้.ว่าแต่มีอะไรอย่างงั้นรึ?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เฮ้เฮ้,ข้าเพียงแค่ต้องการถามอะไรเล็กน้อยจากเจ้าเท่านั้น."จงซานเอ่ย.
"เซียนเซิงเชิญกล่าว."อาต้าที่กล่าวออกมาทันที.
"16 ปีที่แล้ว,ไท่จื่อเห่าซานที่เกาะหมาป่าสวรรค์,เจ้าได้ไล่ตามไป,ข้าต้องการถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น!"จงซานที่เอ่ยออกมาตรงๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น