Immortality Chapter 293 72 immortal monument

Immortality Chapter 293 72 immortal monument

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 293  72 อนุสาวรีย์อมตะ.  

Chapter 293  72 immortal monument

七十二不朽丰碑

72 อนุสาวรีย์อมตะ. 

เมืองอู๋ซวัง,เกาะลอยฟ้าตำแหน่งเจ้าเมือง!

"อู๋เหิน,จัดเตรียมงานเลี้ยง!"จงซานเอ่ย.

"ไม่จำเป็น,ข้าบอกแล้วว่าข้าต้องการสิ่งของบางอย่าง,เมื่อข้าได้แล้วข้าจะเดินทางไปยังพื้นที่อื่นในทันที."จักรพรรดิพิษปัจจิมกล่าวขัดในทันที.

"อืม,เช่นนั้นเจ้ารออยู่ด้านนอก,ข้าและอาวุโสจะเข้าไปปรึกษากันด้านใน,ช่วยส่งชามาให้ด้วย."จงซานกล่าว.

"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่รับคำในทันที.

จักรพรรดิพิษปัจจิมจ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,ที่มุมปากนั้นเผยยิ้มที่แปลกประหลาดออกมา,ปรึกษาแต่เพียงลำพังรึ? เจ้าเด็กนี้นับว่าอหังการมาก.

คนทั้งสองที่เดินเข้าไปในซุ้มศาลาไม้,ก่อนที่จะนั่งลง,ซึ่งรอคอยให้เหล่าสาวใช้นำน้ำชามาส่งแก่จงซานและจักรพรรดิพิษปัจจิม.

"อาวุโสท่านต้องการสิ่งใดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาตรงๆ.

"เจ้าหนู,ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นคนตรงยิ่งกว่าข้าซะอีก?ก็ดี,ข้าเองก็รีบเช่นกัน,ข้าเดินทางมายังเมืองอู๋ซวังนั้นก็เพื่อ อนุสาวรีย์อมตะ."จักรพรรดิพิษปัจจิมกล่าว.

"อนุสาวรีย์อมตะรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.

"มีปัญหาอะไร? เจ้าไม่ยินดีที่จะมอบให้ข้าอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่แสดงสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที.

"อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว,ทว่าข้าไม่เคยได้ยินเรื่อง อนุสาวรีอมตะแต่อย่างใด,เช่นนั้นขอให้ข้าได้สอบถาม ให้ท่านก่อนเป็นไร."จงซานกล่าว.

"อืม!"จักรพรรดิพิษปัจจิมพยักหน้า.

จงซานที่หันหน้าออกไปพร้อมกับกล่าวกับคนด้านนอกศาลา."เจ้ารู้จักอนุสาวรีย์อมตะหรือไม่?"

จงซานที่สอบถามเหล่าขุนพลต่างก็แสดงท่าทางงงวย,ทว่าอาต้าที่ดวงตาเปล่งประกาย,ราวกับว่าต้องการจะพูดอะไรสักอย่าง,ทว่าจงซานเห็นก่อนและกล่าวขัดในทันที.

"อู๋เหิน,เจ้าเติบโตที่เมืองอู๋ซวัง,เจ้าควรที่จะรู้จักเมืองอู๋ซวังมากกว่าใคร,เจ้าเคยได้ยินอะไรในเมืองอู๋ซวังกล่าวถึงอนุสาวรีย์อมตะหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.

ทว่าอาต้านั้นราวกับว่าต้องการจะกล่าวอะไรบางอย่าง,ทว่าจงซานที่ส่งสายตาเป็นสัญญาณ,ว่ายังไม่ต้องกล่าวอะไร.

"เรื่องนี้ไม่รู้ชัดเจนนัก,อาจจะมีในบันทึกคลังเก็บของ,ข้าคิดว่าอาจจะมีอนุสาวรีย์อมตะนี้ก็ได้."สุ่ยอู๋เหินกล่าว.

"งั้นรีบไปตรวจสอบ,นำคนกลุ่มหนึ่งไปค้นหากับเจ้าด้วย."จงซานกล่าว.

"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่รับคำในทันที.

จากนั้น,กลุ่มของอู๋เหินก็เร่งรีบออกไป,ตรวจสอบคลังเก็บของ,ตลอดจนตรวจสอบข้อมูลต่างๆในรายงานเก็บของด้วย.

จงซานที่กลับมายังศาลาและกล่าวต่อจักรพรรดิพิษปัจจิม,"อาวุโสต้องขออภัยด้วยข้าเองเพิ่งเข้ามาดูแลเมืองอู๋ซวังเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เอง."

เห็นท่าทางจงซานที่กระตือรือร้น,แน่นอนว่าจักรพรรดิพิษปัจจิมก็ค่อนข้างประหลาดใจ.

อาต้าที่รู้อะไรบางอย่าง,ทว่าจงซานนั้นไม่ต้องการให้เขากล่าวในตอนนี้แน่นอน,เช่นนั้น,จะไม่เป็นการล่วงเกินกับจักรพรรดิพิษปัจจิมเอาหรอกรึ?

"ข้าขอถามอาวุโส,ท่านรู้ว่าอนุสาวรีย์อมตะอยู่ในเมืองอู๋ซวังของข้าได้อย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่หัวเราะร่วน,กล่าวออกมาว่า"แน่นอนว่าต้องมีใครบางคนบอกข้า."

"อาวุโสที่ทรงพลังแข็งแกร่ง,ใต้หล้าแห่งนี้ต่างก็รับรู้ว่าท่านคือตัวตนผู้ใช้พิษอันดับหนึ่ง,เป็นไปได้ว่าอนุสาวรีย์อมตะนี้คือสุดยอดของวิเศษอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ลองลอบสอบถามหยั่งเชิง.

"ของวิเศษรึ? ฮ่าฮ่า,หากมันเป็นสุดยอดของวิเศษ,มันจะมาอยู่ในเมืองอู๋ซวังยังงั้นรึ? มีเหรอคนอย่างเจ้าจะไม่รู้จัก,นอกจากนี้,ใต้หล้าแห่งนี้จะมีสักกี่คนที่รู้จักมัน."จักรพรรดิพิษปัจจิมจ้องมองด้วยสายตาที่แปลกประหลาดไปยังจงซาน.

"อืม??"จงซานที่พยักหน้า.

"เจ้าเด็กน้อย,เจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่อย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.

"แผนการอะไร? ข้าพยายามทำสิ่งใดอย่างงั้นรึ? มีสิ่งใดที่ข้าต้องวางแผนกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"แผนอะไรนั้น,เจ้ารู้อยู่แก่ใจดี."จักรพรรดิพิษปัจจิมที่เผยยิ้มเป็นนัยน์.

"ดี,ข้าเองขอพูดตามจริง,ไม่รู้ว่าอาวุโสยินดีที่จะให้เกียรติต่อกองทัพของเราหรือไม่?"จงซานที่กล่าวตรงๆ,เกี่ยวกับจักรพรรดิพิษปัจจิมที่เหมือนกับจิ้งจอกเฒ่า,ที่ยากจะกล่าวอ้อมค้อมออกมาได้.

"ให้เกียรติ?ข้าไม่ได้มีเวลา,นอกจากนี้ข้ายังมีเรื่องต้องทำ,คงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้."จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ส่ายหน้าไปมา.

"ให้เกียรติในที่นี่ข้าไม่ได้หมายความว่าให้อาวุโสกระทำอะไร,ข้าขอเพียงใช้นามที่ยิ่งใหญ่ของท่าน,ท่านจะไปใหน,เมื่อไหร่,ทำสิ่งใด,ต้องการอะไร,กองทัพของพวกเรายินดีที่จะช่วยเหลืออาวุโสค้นหาสิ่งที่ต้องการได้."จงซานกล่าว.

"เมื่อกองทัพเจ้าต้องเผชิญกับวิกฤติ,เช่นนั้นข้าต้องลงมือมาช่วยเจ้าด้วยรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมกล่าว.

"หากได้เช่นนั้นก็ดี,แน่นอนไม่ว่าท่านจะช่วยหรือไม่,พวกเราหาได้บังคับ,ขึ้นอยู่กับความต้องการของอาวุโสเท่านั้น."

"ตราบเท่าที่ข้าปรารถนาสิ่งใด? เจ้าก็จะไม่ขัดขืนอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมกล่าว.

"ใช่,ทุกๆอย่างไม่ขัดขืน."จงซานกล่าว.

"เจ้าหนู,ต้องการที่จะควบคุมข้ารึอย่างไร? มีคนมากมายกว่าร้อยคน,ทุกคนต่างก็ทรงพลังและร้ายกาจกว่าเจ้านับร้อยเท่า,ส่วนเจ้าเป็นใคร? ถึงคิดว่าจะสามารถช่วยเหลือข้าได้?"จักรพรรดิพิษปัจจิมกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"อาวุโสไม่ชอบกองทัพของข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ฮึ,ตราบเท่าที่ข้าต้องการนั้น,ถึงจะเป็นราชวงศ์ราชันย์ทั้งหมดยังยินยอมที่จอมอบทหารให้ข้าเลย,เจ้าคิดว่าตัวเองเหนือกว่าอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ส่ายหน้าไปมา.

"ข้ารับรู้ว่าอาวุโสนั้นไม่ต้องการที่จะมีพันธะใดๆกับกลุ่มใหน,ไม่เช่นนั้นแล้วกลุ่มอิทธิพลใหญ่มากมายล้วนแล้วแต่เป็นตัวเลือกให้กับอาวุโสได้แทบจะทั้งสิ้น,"จงซานที่กล่าวออกมาไม่เร็วไม่ช้า.

"ถูกแล้ว!บิดาผู้นี้ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง."จักรพรรดิพิษกล่าว.

"เฮ้เอ้,อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว,ข้าไม่กล้าที่จะสั่งการอาวุโสแน่,กองทัพของข้านั้น,เพียงต้องการแค่ใช้ชื่อของอาวุโสก็เพียงพอแล้ว."จงซานกล่าว.

"หืม?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"ข้าเพียงแค่ต้องการใช้นามของอาวุโสเท่านั้น,เพื่อข่มขู่เหล่าศัตรู,ข่มขวัญพวกเขาว่ากองทัพของพวกเรามีพิษที่ทรงพลัง,เพียงแค่ศัตรูได้ยินนามของอาวุโสก็ทำให้พวกเขาหวาดกลัวแล้ว,เนื่องจากกองกำลังของพวกเราค่อนข้างอ่อนแอ,แม้ว่าจะเป็นทหารของราชวงศ์สวรรค์ก็ตาม,ทรัพยากรและชื่อเสียงต่างๆนั้นยังไม่ค่อยมี,หากว่าได้ใช้นามของอาวุโสล่ะก็,ผู้น้อยไม่เพียงแต่รับประกันว่าจะช่วยค้นหาอนุสาวรีย์อมตะอื่นๆ,อย่างน้อย,ด้วยกองกำลังของพวกเราที่ช่วยค้นหาแล้ว,จะช่วยลดเวลาของอาวุโสลงในการค้นหาไม่น้อยเลย."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จงซานที่สามารถวิเคราะห์จักรพรรดิพิษปัจจิมได้จากท่าทาง,เขาไม่ต้องการให้จัดงานเลี้ยงต้อนรับ,ต้องการจากไปโดยเร็ว,ทันทีที่ได้อนุสาวรีย์อมตะ,เรื่องวุ่นวายภายใต้โลกหล้าแห่งนี้นะรึ?เขาไม่ต้องการรับรู้,หลังจากที่ยุคสมัยเปลี่ยนไปตลอด,เขาเองก็ไม่ต้องการให้คนอื่นๆรู้จักเขาในเวลาเดียวกัน.

ดังนั้น,หากว่าต้องการจะล่อลวงเขาล่ะก็,จะต้องเป็นคำมั่นที่เขาสนใจจริงๆ.

จักรพรรดิพิษที่จ้องมองไปยังจงซานแสดงท่าทางลังเลใจ.

"จอมพล,พบแล้ว."สุ่ยอู๋เหินที่เข้ามารายงาน.

"หืม?อยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ลุกขึ้นในทันที,แม้แต่จักรพรรดิพิษปัจจิมยังลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน.

จงซานที่จ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษปัจจิม,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังตำหนักเจ้าเมือง,พร้อมกับกล่าวออกมว่า,"ก่อนหน้านี้ที่เมืองอู๋ซวังนั้นมีอนุสาวรีย์อมตะจริง,ทว่าตอนนี้,ได้ใช้เป็นที่ประดับใจกลางห้องโถงของคฤหาสน์เจ้าเมืองไป,ตอนนี้ถูกฝั่งเอาไว้ยึดติดกับพื้นดินด้านใน."

"เช่นนั้นไปขุดและนำมันออกมา!"จงซานที่สั่งการในทันที.

"หืม? ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่รับปากไปในทันที.

ส่วนจักรพรรดิพิษปัจจิมนั้นดูเหมือนว่าจะขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยเช่นกัน.

ในที่สุด,พวกเขาจะมาถึงห้องโถงกลาง,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ทำการลื้อข้าวของอย่างยากลำบาก,ด้วยการใช้วิชาหลากหลายอย่าง,พยายามที่จะขุดห้องโถงแห่งนี้,ซึ่งตอนนี้ได้พบกับอนุสาวรีย์อมตะเหมือนกับที่สุ่ยอู๋เหินบอกล่าว.

อนุสาวรีย์อมตะ,มีสีเทา,มีความสูงร้อยเมตร,เป็นป้ายจารึกศิลาขนาดใหญ่,แบนเรียบ,และมีตัวอักษรสลักเอาไว้ว่า"เฟิง"เป็นตัวอักษรที่ดูราบเรียบนุ่มลื่น.

丰Fēng อุดมสมบูรณ์

ไม่สามารถมองเห็นความพิเศษใดๆได้,ดูเหมือนวัตถุธรรมดา,ทว่ากลับเป็นสิ่งของที่ไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบได้,นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดทีเดียว.

"อาวุโส,นี่คือสิ่งที่ท่านตามหาหรือไม่?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จักรพรรดิพิษที่ราวกับถอนหายใจออกมา,"ใช่แล้ว,เหมือนกับที่ยาโถ่วนั่นบอกจริงๆ,ฮ่าฮ่า,เจออันแรกแล้ว."

丫头 "ยาโถ่ว" แปลว่า เด็กน้อย, สาวน้อย

ด้วยการสะบัดมือออกไปไม่บอกไม่กล่าว,เก็บสิ่งดังกล่าวกลับมาในทันที.

หลายๆคนรู้สึกไม่พอใจเหมือนกัน,ทว่าจงซานนั้นไม่ได้สนใจอะไรนัก.

"อนุสาวรีย์อมตะเมืองอู๋ซวังได้พบเจอแล้ว,ตราบเท่าที่อาวุโสต้องการ,ข้าจะทำการส่งคนออกไปค้นหาพื้นที่รอบๆอย่างรวดเร็ว,แล้วจะทำการแจ้งให้อาวุโสทราบ."จงซานกล่าว.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางแปลกๆ.

"เจ้าหนู,เจ้าไม่อยากรู้เหรอว่าข้าต้องการสิ่งนี้ไปทำสิ่งใด?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่แสดงท่าทางสงสัยออกมา.

"อยากรู้รึ? เมื่อข้ารับปากอาวุโสแล้ว,แน่นอนว่าย่อมไม่ต้องการแผ้วพานยุ่งวุ่นวาย."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จงซานกล่าวตามจริง,หากเป็นเพียงแค่ของวิเศษทั่วไป,จงซานย่อมไม่สนใจแน่นอน,หากเป็นของวิเศษชั้นยอด,คงไม่ถึงมือจักรพรรดิพิษปัจจิม,สิ่งของดังกล่าวนี้ต้าเสวียนอ๋องจะปล่อยให้เหลืออยู่เหรอ,และสิ่งดังกล่าวนี้มันจะกลายเป็นสิ่งที่เขาจะนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างดีเยี่ยม.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซาน,"ดี,แม้ว่าบิดาคนนี้จะเป็นปิศาจร้ายที่สังหารคนไม่กระพริบตา,ทว่าข้าก็เป็นคนที่รู้จักบุญคุณความแค้น,นอกจากนี้เจ้าหนูเจ้ายังแสดงความจริงใจออกมา,ข้าจะอนุญาตให้เจ้าใช้นามของข้า,ข่มขู่ศัตรูได้."

"เยี่ยมเลย,ขอบคุณอาวุโส."จงซานที่กล่าวออกไปด้วยความดีใจ,ดูเหมือนว่าจะเป็นไปด้วยความราบรื่น.

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า,เพราะว่าเจ้า,ทำให้งานของข้าราบรื่น,ข้ายังต้องหาอีกหลายอัน,ต้องให้เจ้าช่วย."จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวตอบ.

"อาวุโส,ข้าจะส่งคนไปรวบรวมข้อมูลทั่วทั้งราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวในทันที,เพื่อตรวจสอบดูว่ามีข้อมูลอนุสาวรีย์อมตะได้ที่ใหน,แล้วผู้น้อยจะแจ้งข้อมูลให้กับอาวุโสได้อย่างไร?"จงซานกล่าว.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ,มันจะราบเรียบเกินไปหรือไม่,ทว่าเพื่ออนุสาวรีย์อมตะแล้ว,จักรพรรดิพิษปัจจิมได้กล่าวออกมาว่า"หนึ่งปีหลังจากนี้,ข้าจะไปพบเจ้าเอง!"

"ตกลง!"จงซานที่พยักหน้าแสดงท่าทางพึงพอใจ.

จักรพรรดิพิษที่พยักหน้า,ก่อนที่จะบินจากไปโดยเร็ว.

หลังจากที่จักรพรรดิพิษปัจจิมบินจากไปแล้ว,จงซานที่ถอนหายใจยาว.

"จอมพล,ทำไมต้องช่วยเขาด้วยล่ะ?"สุ่ยอู๋เหินขมวดคิ้วสอบถาม.

"หลังจากนี้อย่างน้อย,กองทัพของเราก็ไม่จำเป็นต้องกังวลที่จะเข้าปะทะกับจักรพรรดิพิษปัจจิม,คนผู้นี้สามารถสังหารคนอื่นด้วยพิษ,ถึงแม้ว่าไม่สามารถเป็นสหาย,ก็ไม่ควรเป็นศัตรู."จงซานกล่าว.

"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับไปในทันที.

"ซ่อมห้องโถงให้เรียบร้อย,แล้วค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอนุสาวรีย์อมตะให้กับข้าด้วย."จงซานกล่าว.

"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับ.

ทำไมถึงได้ช่วยจักรพรรดิพิษนะรึ? ภายในใจของจงซานนั้นไม่ใช่อะไรง่ายๆเช่นนั้นแน่นอน,เพราะการเกี่ยวโยงกับจักรพรรดิพิษ,จงซานได้มุ่งหวังไปยังอีกสถานที่หนึ่ง,เผ่ามังกรนั่นเอง!

เขายังคงจดจำสาวน้อยที่จักรพรรดิพิษไล่ตามเพื่อให้นางเป็นศิษย์ได้,กลุ่มมังกรวารีที่คุ้มกันนาง,เรื่องดังกล่าวนั้นจงซานยังจำได้ดี.

และย่าโถวที่จักรพรรดิพิษปัจจิมเอ่ยออกนั้น,คือนางหรือไม่?

ใช้ครั้งแรกเพื่อผูกไมตรีก่อน! ด้วยคำพูดที่ดูลึกซึ้งเป็นนัยน์,จากนั้นค่อยหาวิธีผูกสัมพันธ์ประนีประนอม..

ก่อนค่ำ,ห้องโถงใจกลางก็ทำการซ่อมแซมกลับมาเป็นดังเดิม!

จงซานที่นั่งอยู่ในห้องโถง,อ่านข้อมูลรายงานเกี่ยวกับอนุสาวรีย์อมตะ,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,และขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.

"เซียนเซิง,เรียกข้าอย่างงั้นรึ?"อาต้าที่เดินข้ามาในห้องโถง.

"อืม,อาต้า,เชิญนั่ง!"จงซานที่กล่าวอย่างเป็นกันเอง.

"ครับ,เซียนเซิงเรียกข้ามา,เกี่ยวกับเรื่องอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"หลังจากอาต้านั่งลง,และเริ่มสอบถามออกมา.

"ถูกแล้ว,เห็นท่าทางของเจ้าก่อนหน้านี้,ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้อะไรเกี่ยวกับอนุสาวรีย์อมตะ?"จงซานที่จ้องมองไปยังอาต้าพลางสอบถาม.

"ครับ,ข้าเองบังเอิญรับรู้มา,เพราะว่ากงจูเอง,ก็รู้สนใจเรื่องของอนุสาวรีย์อมตะ,ตอนนั้นเห็นเซียนเซิงห้ามเอาไว้,ข้าจึงไม่ได้กล่าวออกมา,ที่จริงแล้ว,อนุสาวรีย์อมตะนั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 72 ชิ้น."อาต้ากล่าวออกมา.

"มีอยู่ด้วยกันถึง 72 ชิ้นเลยรึ? 72 อนุสาวรีย์อมตะ?"จงซานที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังอาต้า.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.