Immortality Chapter 289 Teaches Zhi Huo
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 289 สั่งสอนจื่อเห่า.
Chapter 289 Teaches Zhi Huo
教训炙火
สั่งสอนจื่อเห่า.
หุบเขาแห่งหนึ่ง,เทือกเขาอัคคีรุ่งโรจน์.
จงซานและหลิวอู๋ซ่างยืนอยู่บนหัวของหมาป่าเสี่ยวเหยี่ยน,มุ่งตรงไปยังเทือกเขาดังกล่าว.
ส่วนอาต้าและเนียนโหยวโหยจงซานให้อยู่ที่สำนักยวีเหิง,โดยให้อาต้ารับผิดชอบดูแลไม่ให้เนียนโหยวโหยวออกมาวุ่นวายกับเขา.
"จอมพล,มันจะสำเร็จจริงๆรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"โปรดวางใจ! พาข้าไปพบจื่อเห่าก็พอ."จงซานกล่าว.
"ครับ!"หลิวอู๋ซ่างพยักหน้า.
อสูรหมาป่าลึกเข้าไปในหุบเขา,ยิ่งลึกเข้าไปเท่าไหร่ก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้นและยังมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย.
เหล่าหมาป่ามากมายหลายตัวคุ้นเคยกับหลิวอู๋ซ่างแล้ว,ส่วนจงซานนั้นทำให้พวกมันตะลึงงันอยู่เล็กน้อย.
เมื่อเข้ามาในหุบเขา,ซึ่งด้านในนั้นเป็นภูเขาไฟขนาดใหญ่,ซึ่งมีควันหนาเตอะพ่นออกมาตลอดเวลา,ทว่าพื้นที่รอบๆตอนนี้นับว่ายังคงราบรื่น,ซึ่งมีสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่โตกระจายอยู่เป็นระยะ,พื้นที่ดูขรุขระ,ซึ่งสิ่งก่อสร้างแต่ละหลังนั้น,เป็นที่อยู่อาศัยของหมาป่าระดับสูง.
จงซานที่ยืนอยู่เชิงเขา,จ้องมองขึ้นไปบนปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่.
"จอมพล,บิดาของเสี่ยวเหยี่ยนนั้นอาศัยอยู่ในภูเขาไฟ."หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
"อืม."จงซานพยักหน้า.
เหล่าหมาป่ามากมาย,เมื่อจงซานมาถึง,พวกมันต่างก็ชำเลืองมองจงซาน,ดูลังเลไม่รู้ว่าจื่อจุ้นเลือกเขาได้อย่างไร.
จงซานที่กระโดดลงมาจากหัวของเสี่ยวเหยี่ยน,ก้าวไปยังพื้นที่ๆราบเรียบ.
"อัญเชิญสัญลักษณ์ฟ้าดิน,เซียนเซียน,ออกมา!"จงซานที่หยดโลหิต,ลงบนฝ่ามือ,ก่อนที่จะประทับฝ่ามือของตัวเองลงพื้น,ปรากฏควันที่พุ่งออกมาทุกทิศทาง,กลุ่มควันขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้น.
ควันสีดำที่ค่อยๆสลายหายไป,ที่ด้านในนั้น,ปรากฏหมาป่าขนาดเล็กที่ค่อยๆก้าวออกมา.
เซียนเซียน,เป็นเซียนเซียน,หมาป่าตนอื่นเมื่อพลังฝึกตนเพิ่มขึ้นจะมีขนาดใหญ่ขึ้น,ทว่าเซียนเซียนนั้นจะมีขนาดเล็กลง.
หลิวอู๋ซ่างดวงตาเบิกกว้าง,เมื่อเห็นจงซานอัญเชิญ,ใบหน้าที่ตื่นตะลึงตาค้าง,เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเพิ่งรู้ว่าจงซานนั้นได้ทำพันธะสัญญากับเผ่าหมาป่า.
เซียนเซียนที่ก้าวออกมา.
"ฮึมๆๆ."เซียนเซียนที่แสดงท่าทางดีใจพลางก้าวเข้าไป
สีขาของจงซานไปมา.
จากนั้น,ดวงตาของมันที่เปล่งประกายจ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าที่แสดงท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก,เพราะว่าเซียนเซียนก่อนหน้านี้ได้ยืนอยู่กับจงซานอยู่ที่ตำหนักเฉิงซ่างที่ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งเมื่อก่อนหน้านี้.
ในเวลานี้,กลับย้ายที่มายืนอยู่อีกพื้นที่,จงซาน,มีจงซานสองคนอย่างงั้นรึ?ทว่ากลิ่นอายเดียวกัน,เป็นจงซานเหมือนกันอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้เซียนเซียนรับรู้ได้ว่าจงซานมีสองร่าง,ไม่อยากเชื่อเลยว่าจงซานจะมีสองร่าง,ลึกลับเกินไปแล้ว,เป็นเรื่องที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
เซียนเซียนที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความดีใจ.
"ฮึมม ฮึมม..."
"ฮึมม ฮึมม..."
ทั่วทั้งหุบเขาเวลานี้,หมาป่าทุกตนที่ดวงตาเบิกกว้าง,จากนั้นก็ครางสองที,ก่อนที่จะคุกเข่าลงในทันที.
หมาป่าทุกคน,ตราบเท่าที่อยู่ในหุบเขาหมาป่า,ทุกตน,ต่างก็หมอบคลานลง,ไม่มีตัวใหนที่กล้าขัดขืน.
แม้แต่เสียวเหยี่ยนที่หลิวอู๋ซ่างยืนอยู่,ตอนนี้ยังคุกเข่าลงในทันที.
หลิวอู๋ซ่างชำเลืองมองตาโต,จ้องมองไปยังจงซาน,หมาป่าน้อยที่จงซานอัญเชิญมา,เป็นหมาป่าน้อยที่เป็นใครมาจากใหนกัน?
สามารถสัมผัสได้ถึงความสูงศักดิ์และความเข้มข้นทางสายโลหิต,จนหมาป่าทุกตนรับรู้ได้ถึงสถานะของมัน.
เส้าจู่!
เป็นเส้าจู่มา!
"เซียนเซียน,ต้องลำบากเจ้าแล้ว!"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เซียนเซียนกล่าวภาษาหมาป่า,"โปรดวางใจ,โปรดวางใจ."
จากนั้น,เซียนเซียนกระโดดไปข้างหน้า,พุ่งตรงไปยังปากภูเขาไฟ,ขึ้นไปยืนที่ปากปล่องของภูเขา.
"จื่อเห่า?"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความสุภาพ.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,กลับทำให้จื่อเห่าหลางเจียงที่อยู่ภายใน
โลหิตถึงกับพลุ้งพล่าน,เร่งรีบบินออกมาจากปากปล่อง,บินขึ้นมาในทันที.
เห็นจงซาน,จื่อเห่าหลางเจียงที่ขมวดคิ้วไปมา,ใบหน้าที่ดูลังเลใจ,ทว่าเมื่อเห็นเซียนเซียน,ดวงตาก็เบิกกว้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
"จื่อเห่าคารวะเส้าจู่!"จื่อเห่าหลางเจียงที่คุกเข่าทำความเคารพเซียนเซียน.
"จื่อเห่า,ข้าได้ยินมาจากจงซานว่าเจ้าต้องการรักษาชีวิต,ถึงกับยินดีที่จะติดตามจงซาน,ทว่าหลังจากมีชีวิตรอดกลับมาแล้ว,กลับวิ่งหนี,คำมั่นที่ให้ไว้แต่ก่อน,กับไม่คิดที่จะรักษาอย่างงั้นรึ?"กลิ่นอายของเส้าจู่เซียนเซียนที่แผ่ออกมา.
"เรื่องนี้....?"จื่อเห่าหลางเจียงที่หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา.
"กลับหน้ามือเป็นหลังมือ.เจ้าทำให้เผ่าหมาป่าขายหน้านัก,ทำให้ข้าขายหน้า,ทำให้ท่านปู่ของข้าขายหน้า,ข้าจะกลับไปบอกท่านปู่,ไม่กลัวกฎหมายไม่อายฟ้าดิน.ปล้น เผา ทำลายเมือง,เจ้าได้กระทำเรื่องไม่ดี,ทำให้ชื่อเสียงของเผ่าหมาป่าย่อยยับ."เซียนเซียนที่ศึกษาวิธีเจรจามาจากจงซานที่เคยสอนนางนั่นเอง.
无法无天 Wúfǎwútiān ไม่กลัวกฎหมายไม่อายฟ้าดิน.
ได้ยินคำพูดของเซียนเซียน,จื่อเห่าที่ตื่นตระหนก,เหงื่อไหลออกมา,ปล้นฆ่าอะไรนั่
นเขาถูกใส่ความ,เขาไม่ได้ทำอะไรเลย,ไม่ใช่ว่าจงซานใส่ร้ายเขาหรอกเหรอ.
"อืม,เรื่องนี้ข้าต้องบอกท่านลุงท่านป้าแล้ว,บอกท่านลุงชิงอวิ๋น,เห่ยอ้าว,ท่านป้าปิงหลาน...."เซียนเซียนที่เอ่ยชื่อของหลางเจียงในเกาะหมาป่าสวรรค์ไม่หยุด.
จื่อเห่าหลางเจียงที่รู้สึกหดหู่เศร้าใจอย่างถึงที่สุด,กับคำพูดของเส้าจู่หากว่านางกลับไปบอกทุกคน,ไม่อยากคิดเลยว่าชื่อเสียงของเขาจะเป็นอย่างไรในเผ่าหมาป่า?
อีกทั้งด้วยคำพูดของเซียนเซียนแล้วมีเหรอที่เหล่าหลางเจียงจะไม่เชื่อ.
เจ็บปวด,ไร้ความหวัง!
"เส้าจู่! ข้าสามารถชดเชยความผิดนี้ได้หรือไม่?"จื่อเห่าหลางเจียงตอนนี้ได้แต่ต้องกล่าวรับอย่างขมขื่น.
เกี่ยวกับเซียนเซียน,เขาไม่สามารถที่จะโต้แย้ง,ไม่เชื่อฟังได้เลย,ทำได้แค่ยอมรับคำพูดของนาง,เศร้าจริง!จื่อเห่าหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความอดสู!
"อืม,จงซานเป็นเพื่อนข้า,ทุกสิ่งที่เขาทำ,เป็นประสงค์ของท่านปู่,เจ้าต้องเชื่อฟังคำพูดของเขา,เมื่อเจ้าบอกว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ต้องไปเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,จงนำพี่น้องหมาป่าเทือกเขาอัคคีรุ่งโรจน์ทุกคน,เดินทางเข้าร่วมสนามรบพร้อมกันกับเขา."เซียนเซียนกล่าว.
จื่อเห่าหลางเจียงจ้องมองไปยังจงซาน,และทำได้แค่พยักหน้ารับด้วยความห่อเหี่ยวใจ,เป็นเพราะความโง่เง่าของเขาที่ได้เสนอตัวกับจงซานอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้เขาจะทำอะไรได้ล่ะ?
"ข้าจะคอยดู,อย่าได้ทำลายชื่อเสียงของเผ่าหมาป่าอีกครั้ง."เซียนเซียนที่กล่าวต่อจื่อเห่าหลางเจียงซึ่งแสดงท่าทางเศร้าสร้อยไร้ซึ่งจิตใจ.
จื่อเห่าหลางเจียงที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ทว่าก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับ."เส้าจู่โปรดวางใจ!"
เมื่อเห็นท่าทางของจื่อเห่าหลางเจียงแล้ว,เซียนเซียนที่ดูท่าทางไม่พอใจนัก,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"อืม,นี่เป็นหน้าที่รับผิดชอบที่สำคัญ,เผ่าหมาป่าของเราต้องการที่จะกลับมารุ่งเรืองเหมือนเช่นในอดีต,ตอนนี้มันตกไปอยู่บนไหล่ของเจ้าแล้ว,เจ้าจงทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด."
จงซานที่อยู่ข้างๆแอบขำอยู่ในใจจ้องมองไปยังเซียนเซียนที่กำลังสั่นสอนใครบางคนอยู่,เพื่อที่จะชำละล้างท่าทางห่อเหี่ยวของจื่อเห่าหลางเจียงไป.
ได้ยินคำพูดของเซียนเซียนแล้ว,จื่อเห่าหลางเจียงที่หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,พร้อมกับค่อยผ่อนคลายความเศร้าใจลงมาบ้าง!
วันถัดมา,เซียนเซียนที่ถูกอัญเชิญไปอีกที่โดยจงซานร่างแยกเงา,แม้ว่าเซียนเซียนจะก้าวไปถึงระดับแกนทองแล้ว,ทว่าจงซานก็ยังคงเป็นกังวลความปลอดภัย,ต้องไม่ลืมว่า,ตอนนี้กำลังอยู่ในภาวะสงคราม.
แม้ว่าเซียนเซียนจะไม่ต้องการจากไป,ทว่าที่เกาะหมาป่าสวรรค์เองก็ยังคงมีจงซานอีกคน,ดังนั้นนางจึงยังผ่อนคลายได้,ซึ่งจงซานทั้งสองคนเองก็เป็นเหมือนกับคนๆเดียวกันนั่นเอง.
เกาะหมาป่าสวรรค์,ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง.
ภายในห้องโถง,จงซาน,เป่าเอ๋อและเซียนเซียน.
เซียนเซียนที่คาบแผ่นริ้วหยก,ซึ่งจงซานร่างหลักให้เซียนเซียนนำมา.
จงซานที่หยิบแผ่นริ้วหยก,จ้องมองปังเป่าเอ๋อ,ส่วนเป่าเอ๋อที่แสดงท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมากเมื่อจ้องมองไปยังแผ่นริ้วหยก.
"นื่คือวิชาลับกายกลางอย่างรึ?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,นี่คือวิชาที่เซียนได้ทิ้งเอาไว้,วิชาลับกายกลาง."จงซานเอ่ย.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังแผ่นริ้วหยก,พร้อมกับจ้องมองไปยังจงซาน,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงที่นุ่มนวล."เหล่าเย่,ท่านบอกสิว่าข้าควรจะฝึกวิชานี้หรือไม่?"
จงซานที่จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อ,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ส่ายหน้าไปมา,"เมื่อข้ามีความสามารถปกป้องเจ้า,ก็ไม่จำเป็นต้องฝึก,ใครจะรู้ว่านี่เป็นเล่ห์กลอันใดซ่อนอยู่ข้างในหรือไม่?"
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"โปรดวางใจ,หลังจากนี้ ข้าจะต้องหาวิชาที่แข็งแกร่งกว่าให้เจ้าได้,ไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่เสี่ยงๆไป."จงซานกล่าว.
"อืม,ข้าเชื่อท่าน!"เป่าเอ๋อที่รู้สึกอบอุ่นในใจ.
ส่วนเซียนเซียนที่อยู่ข้างๆ,ตอนนี้จ้องมองดวงตาเปล่งประกาย,ราวกับว่ากำลังศึกษาคำพูดของคนทั้งสองอยู่.
ด้วยการเก็บวิชาลับกายกลาง,จงซานที่เผยยิ้มให้กับเซียนเซียน."เซียนเซียน,ครั้งนี้โชคดีที่มีเจ้า,ไม่เช่นนั้นแล้วคงจะไม่สามารถทำงานที่ข้าหวังได้สำเร็จ?"
สำนักยวีเหิง,ห้องโถงหลัก.
จงซาน,อาต้าและเนียนโหยวโหยว,ที่นั่งดื่มชากันอยู่.
"เซียนเซิง,วันนั้นที่เดินทางไปยังเทือกเขาอัคคีรุ่งโรจน์เป็นอย่างไรบ้าง?"อาต้าสอบถาม.
"ใช่,เจ้าให้อาต้าคอยจับตาดูข้าเอาไว้,มีความลับอะไรขนาดใหนกัน?"เนียนโหยวโหยวที่รู้สึกไม่ดีนัก.
"ข้าต้องการชักจูงจื่อเห่าหลางเจียง,แน่นอนว่าข้าจำเป็นต้องไปคนเดียวเพื่อแสดงความจริงใจ."จงซานที่ยกชาขึ้นดื่มด้วยรอยยิ้ม.
"โอ้ว?
เซียนเซิง,ทำสำเร็จแล้วรึ?"อาต้าที่สอบถามออกมาในทันที.
"มันแน่นอนอยู่แล้ว!"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เป็นไปได้เหรอ,ที่จื่อเห่าจะยอมเป็นพาหนะให้กับเจ้า?
ก่อนหน้านี้ยังวิ่งหนีอยู่เลย,แล้วเจ้าจะชักจูงเขาอย่างไร?
ไม่มีทาง."เนียนโหยวโหยวที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"อีกไม่นาน,ก็จะได้เห็นเอง,จื่อเห่าหลางเจียงกำลังเตรียมกองกำลังหมาป่าในหุบเขาอัคคีรุ่งโรจเดินทางมาพบพวกเรา,หลังจากนั้น,พวกเราจะกลับเมืองอู๋ซวัง."จงซานกล่าว.
"นำกองกำลังหมาป่ามา?
เพื่อที่จะให้เจ้าใช้ประโยชน์นะรึ?
เจ้าสามารถชักจูงหมาป่ามากมายขนาดนั้นได้อย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวกล่าวแย้ง.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่ด้านนอกห้องโถง.
"เซียนเซิง,เซียนเซิง,ไม่ได้การแล้ว!"เสียงของหลิวสุ่ยเฟิงที่ดังขึ้นที่ด้านนอก.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังหลิวสุ่ยเฟิง.
"หมาป่า,หมาป่าบุกแล้ว,ตอนนี้อยู่ด้านนอกสำนักยวีเหิงแล้ว,มีหมาป่ามากมาย,ตอนนี้ยังเพิ่มจำนวนมากขึ้นและก็มากขึ้น,ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดกับอู๋ซ่างหรือไม่?"หลิวสุ่ยเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ท่านประมุขหลิวโปรดวางใจ,ไม่เป็นไร,เป็นข้าที่ให้อู๋ซ่างจัดการเรื่องนี้,หมาป่าเหล่านั้น,ข้าเป็นคนเรียกมาเอง,ไม่ต้องกังวล,อีกไม่นานพวกเราก็จะจากไปแล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม."ประมุขหลิวที่งุนงงยากที่จะยอมรับได้.
ส่วนเนียนโหยวโหยวและอาต้านั้น,เต็มไปด้วยความประหลาดใจและตื่นตะลึง,แม้แต่เนียนโหยวโหยวที่ก้าวออกไปตรวจสอบหมาป่าดังกล่าว.
"เซียนเซิง,ท่านสามารถเรียกหมาป่าเหล่านี้มาได้จริงๆรึ?
มีจำนวนเท่าไหร?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความดีใจ.
"มากเท่าไหร่?
ข้าก็ไม่รู้,ทว่าน่าจะหมาป่าทุกตนที่อยู่ในหุบเขาอัคคีรุ่งโรจน์."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ทั้งหมดหุบเขา?"อาต้าใบหน้ากระตุกด้วยท่าทางตกใจ,จื่อเห่าหลางเจียงยินดีที่จะรับใช้เขาจริงๆรึ?
ยอมที่จะเป็นทหารให้กับเขาจริงๆรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น