Immortality Chapter 287 Central Secret Art

Immortality Chapter 287  Central Secret Art

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 287  วิชาลับกายกลาง.

Chapter 287  Central Secret Art

中央诀

  วิชาลับกายกลาง.

"การที่ข้าปล่อยเขาไปก่อนหน้านี้,เพราะเห็นแก่หน้าเป่าเอ๋อ,ส่วนเรื่องที่เจ้าต้องการรู้ว่าข้าเป็นใคร? เจ้านั้นยังไม่คู่ควร!"กับคำพูดของเซียนที่เต็มไปด้วยท่าทางไม่แยแส.

กับคำพูดท่าทางของเซียนนั้น,จงซานไม่ได้รู้สึกโกรธแม้แต่น้อย,หรือถึงโกรธก็ไม่มีทางแสดงออกมา.

ที่จริงกับสิ่งที่เซียนกล่าว,จากท่าทีของเซียนที่มีต่อเป่าเอ๋อ,ดูเหมือนว่ากำลังวิเคราะห์อะไรบางอย่างอยู่.

นางบอกว่านางและเป่าเอ๋อนั้นเหมือนกันทั้งหมด,แม้แต่เส้นผมยังมีเท่ากัน,นอกจากนี้ยังบอกว่าฝากเป่าเอ๋อเอาไว้ก่อน,ถึงกับบอกแผนการตัวเองเอาไว้,เป่าเอ๋อเป็นหนึ่งในแผนของนางอย่างงั้นรึ?

แม้ว่าจะไม่รู้ว่านี่เป็นแผนอะไร,ทว่า,นางต้องการที่จะนำเป่าเอ๋อไปอย่างงั้นรึ? เป่าเอ๋อเป็นของข้า,ไม่มีทางที่จะให้ถูกชิงไป,ในเมื่อนางได้เผยแผนการนี้ออกมาก่อน,เช่นนั้นก็ย่อมมั่นใจในแผนการของตัวเอง.

"ในเมื่ออาวุโสไม่ยินดีที่จะตอบคำถามผู้เยาว์,เช่นนั้น,อาวุโสมีคำพูดใดที่ต้องการจะฝากไปบอกเป่าเอ๋อหรือไม่? แล้วผู้เยาว์จะนำไปบอกเป่าเอ๋อเอง."จงซานกล่าว.

"เป่าเอ๋อมีร่างกายกลางหรือไม่?"เซียนจ้องมองไปยังจงซาน.

"ใช่!"จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,เรื่องนี้นางควรที่จะรู้?

หรือว่านางรับรู้เรื่องเป่าเอ๋อแค่นิดหน่อยเท่านั้น?

"นำแผ่นริ้วหยกมาให้ข้า."เซียนเอ๋อง.

จงซานที่นำแผ่นริ้วหยกออกมา,ก่อนที่จะส่งให้เซียน.

เซียนที่ชี้นิ้วออกมา,ก่อนที่จะใส่ข้อมูลจำนวนมากลงไปในแผ่นริ้วหยก.

"นี่คือวิชาบำเพ็ญ,วิชาลับกายกลาง,ส่งมันให้กับเป่าเอ๋อ."เซียนกล่าว.

"ครับ!"จงซานพยักหน้า,รับแผ่นริ้วหยกมา,ไม่ดื้อรั้นและไม่พูดมาก.

"เจ้าเด็กน้อย,ข้าขอเตือนอย่าได้มีเล่ห์เหลี่ยมกับข้า!"เซียนที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"ผู้เยาว์ไม่กล้า!"จงซานที่เผยยิ้มด้วยความจริงใจ.

เซียนที่เผยยิ้มอย่างพอใจ,จ้องมองไปยังธารน้ำแข็ง,ก่อนที่จะสะบัดมือ,จงซานและนางก็มาปรากฏอีกพื้นที่,เป็นทางเข้าภูเขาไฟนั่นเอง.

อย่างไรก็ตาม,ลาวาทั้งหมดตอนนี้ถูกแช่แข็งกลายเป็นธารน้ำแข็งหมดแล้ว.

ทุกคนตอนนี้กำลังรอคอยอยู่ข้างนอกอย่างอดทน,เมื่อเห็นเซียนและจงซานออกมา,ทุกคนที่ถอยห่างออกมา,ในเวลาเดียวกัน,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังกุหลาบในมือขวาจงซาน.

จงซานที่จ้องมองไปรอบๆ,ด้วยท่าทางประหลาดใจ,ก่อนหน้านี้มีคนมากมาย,ตอนนี้ไม่มีเหลืออยู่แล้ว,มีเพียงระดับจักรพรรดิแท้เท่านั้น,เหล่าทหารของอ๋องจวีลู่ล่ะ? และไม่ใช่ว่ามีผู้ฝึกตนจากที่อื่นๆเองก็มาด้วยไม่ใช่รึ?

"เอาล่ะ,แล้วแต่เจ้า,เลือกใครสักคน,ข้าต้องไปแล้ว."เซียนเอ่ย.

"ชอบคุณ,อาวุโส!"จงซานที่พยักหน้าในทันที.

ทุกคนเวลานี้ต่างจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.

อ๋องจวีลู,จื่อเห่าหลางเจียง,อาต้า,จื่อซวิน,เนียนโหยวโหยว,อู๋อานและผู้ฝึกตนอีกสามคนที่เขาไม่รู้จัก.

ให้ใคร? ไม่รู้ว่าเป็นใครทว่าบอกได้เลยว่าอ๋องจวีลูและอู๋อานย่อมไม่มีส่วนด้วย.

ตอนนี้มีแค่จื่อเห่าหลางเจียง,เนียนโหยวโหยว,อาต้าและจื่อซวิน.

จื่อเห่าหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวังที่มีต่อจงซาน,เขาต้องการดอกไม้เซียนนั่นจริงๆ.

ดวงตาของเนียนโหยวโหยวที่ส่องประกายด้วยความมั่นใจ,เพราะว่าเนียนโหยวโหยวรู้ว่าจงซานผู้นี้เชื่อถือได้,เขาติดหนี้กุหลาบนาง,และในมือเขาก็เป็นกุหลาบ.

อาต้าเองก็รู้สึกอิจฉาด้วยเช่นกัน,บางทีอาต้าเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจ,แต่ก็แอบคาดหวังเล็กๆ.

ส่วนจื่อซวิน,ที่จริงใบหน้าของนางที่เย็นชา,เกี่ยวกับดอกไม้เซียน,นางก็แอบหวังอยู่เล็กน้อย,ทว่าก็ตัดใจไปอย่างรวดเร็ว.

ส่วนจงซานในเวลานี้,ให้จื่อเห่าหลางเจียงรึ?เป็นไปไม่ได้แน่นอน,แม้ว่าก่อนหน้านี้จะบอกว่าเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาก็ตาม,ทว่าก่อนหน้านี้มันไม่ได้มาด้วยความนับถือ,แต่เพื่อรักษาชีวิตตัวเองเท่านั้น.

อาต้า,หากว่าเป็นสถานการณ์ในอดีต,จงซานย่อมต้องมอบดอกไม้นี้ให้อาต้า,ทว่าจงซานที่ต้องตัดเขาออก,ไม่ใช่เพราะว่าเขาลืมบุญคุญของอาต้า,ทว่าที่มาที่ไปของเขานั้น,จงซานไม่รู้,เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของกงจูเฉียนโหยวจริงๆรึ?ทำไมกงจูเฉียนโหยวถึงได้มีผู้ใต้บังคับบัญชาเช่นนี้? จงซานพอจะคาดเดาได้ว่าความซื่อสัตย์ที่แท้จริงของอาต้านั้น,ควรจะเป็นเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เขาน่าจะเป็นองค์รักษ์เงา,เหมือนดังที่ต้าเจิ้งเองก็มี,ถูกส่งตัวมาปกป้องกงจู.

หากเมื่อไหร่เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ออกคำสั่งล่ะก็,อาต้าย่อมต้องก้าวไปอยู่ข้างกายเซิ่งซ่างของต้าโหลวแน่นอน.

นอกจากนี้,คนที่จงซานควรจะขอบคุณที่สุด,ควรจะเป็นกงจูเฉียนโหยวถึงจะถูก,ส่วนอาต้านั้น,จงซานไม่มีความจำเป็นใดๆที่ต้องตอบแทน.

เนียนโหยวโหยวเหรอ? เฮ้เฮ้!

ที่นี่,นางไม่ได้ทำอะไรให้เขาในที่แห่งนี้เลย,บางทีควรจะเป็นจื่อซวินมากกว่า!

แม้ว่าใบหน้าของนางจะเย็นชาอยู่ตลอดเวลา,ทว่าด้วยเรื่องทีเกิดขึ้นหลายๆครั้ง,เขาย่อมเข้าใจความคิดของนางได้,เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก,ก่อนหน้านี้ที่สำนักไคหยาง,นางเลือกเขา,และยังก่อนหน้านี้ก็ยังช่วยชีวิตเขา,แค่นี้ก็ตัดสินใจได้แล้ว,นอกจากนี้ภายในใจเขาลึกลงไปยังคงมีนางอยู่บ้าง,อย่างน้อยเขาก็ควรแสดงความรับผิดชอบออกมาบ้าง!

จงซานที่สูดหายใจลึก,แล้วกล่าวออกมาว่า"ศิษย์อาวุโสจื่อซวิน,ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าก่อนหน้านี้,ดอกไม้เซียนนี้,ท่านโปรดรับไว้เถอะ!"

"จงซาน,เจ้าผิดคำพูด!"เนียนโหยวโหยวที่โพล่งออกมาทันที.

คนอื่นเองก็รู้สึกเสียดายด้วยเช่นกัน.

"ผิดคำพูด? ข้าผิดคำพูดอย่างไร,เจ้าโปรดวางใจกุหลาบ 3000 ดอก,ข้าจะต้องหามันให้เจ้าแน่,ทว่ามันยังมีเวลาอีกร้อยปี,ทว่าเวลานี้มันยังไม่ถึงเลย,จะบอกว่าข้าผิดคำพูดได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวโต้.

"เจ้า!...."เนียนโหยวโหยวรู้สึกไม่พอใจ.

"ข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าขอบคุณ!"จือซวินที่สูดหายใจลึก,พลางส่ายหน้าไปมา.

ทุกคนต่างนิ่งงันขบฟัน,เวลานี้จะไม่ให้พวกเขาฉุนเฉียวได้อย่างไร? ทุกคนต่างก็ต้องการดอกไม้เซียน,ตอนนี้มอบให้จื่อซวิน,ทว่าจื่อซวินกับไม่ต้องการอย่างงั้นรึ?

ทุกคนที่เห็นแทบกระอักโลหิตออกมา.

กับภาพเหตุการณ์ที่น่ากระอักกระอวลใจเช่นนี้,ทำให้จงซานพูดไม่ออก,ไม่รู้จะเริ่มต่ออย่างไร,ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นจริงจัง,กระทำการหน้าหนาไม่สนใจใคร.

"อาวุโส,รบกวนช่วยข้ามอบดอกไม้เซียนให้กับศิษย์อาวุโสจื่อซวิน!"จงซานที่เอ่ยต่อจิตสำนึกเซียนที่เหลืออยู่ไปในทันที.

ได้ยินคำพูดของจงซาน,คนอื่นๆก็พูดไม่ออกเช่นกัน,เขาจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว.

คนอื่นต้องการมากมาย,ในเมื่อนางไม่ต้องการ,จะไปบังคับนางทำไม?

"ได้!"เซียนเหรินที่ไม่มีเวลามากมายนัก,ซึ่งนางไม่ได้สนใจเหล่ามดแมลงอยู่แล้ว,สะบัดมือออกไปเบาๆ.

ดอกไม้ในมือของจงซานที่เปลี่ยนทิศไปยังร่างของจื่อซวิน,มันได้พุ่งเข้าไปในร่างของนางพร้อมกับหลอมรวมเข้ากับร่างกายนางทันที.

ทุกๆคนต่างจ้องมองตาเป็นมันและหดหู่ไปด้วย,เวลานี้มันได้หลอมเข้ากับร่างจื่อซวินแล้ว.

จื่อซวินจ้องมองไปยังเซียน,และจ้องมองไปยังจงซาน,ภายในใจแสดงท่าทางไม่พอใจ,แปลกใจ,จากนั้นก็จากไปในทันที.

ทุกคนจ้องมองไปยังจื่อซวิน,ดวงตาเป็นประกาย,ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว.

"นางได้กลั่นหลอมเข้าร่างแล้ว,ข้าไปล่ะ!"เซียนเอ่ย.

ทว่าในเวลานี้,พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยเมฆสีดำมากมาย,ตอนนี้ราวกับว่ามันกำลังหมุนวนโดยมีจิตสำนึกเซียนเป็นจุดศูนย์กลาง.

ร่างของเซียนที่สั่นไปมาเล็กน้อย.

ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นควันสีน้ำเงิน,หายไป,ควันสีน้ำเงินไม่เหลืออีกแล้ว,มันได้พุ่งผ่านช่องว่างบนอากาศหายไป,จิตสำนึกเซียนก็หายไป,เมฆคลึ้มก็ค่อยๆกระจ่างใสช้าๆ.

เซียนจากไปแล้ว,ทุกคนที่ถอนหายใจลึก,ในเวลาเดียวกัน,ต่างก็จ้องมองมายังจงซานด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ,เซียน,เขารู้จักเซียนอย่างงั้นรึ? ก่อนหน้านี้พวกเขาได้พูดคุยสิ่งใดกัน?

"ทุกๆท่าน,ดอกไม้เซียนเองก็ไม่มีอยู่แล้ว,พวกท่านจะอยู่ที่นี่ทำไมรึ?"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.

จงซานที่กวาดตามองทุกคน.

"ถอย!"อ๋องจวีลูที่สั่งอู๋อานในทันที.

จากนั้น,อ๋องจวีลูก็นำอู๋อานจากไป,จื่อเห่าจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะบินจากไปเช่นกัน,ก่อนหน้านี้เขารับปากเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาจงซานทว่าตอนนี้เขาก็ยังคงเงียบ,ในเมื่อไม่มีใครรู้,ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจจึงเลือกจากไปเช่นกัน.

เวลานี้จึงเหลือแค่อาต้าและเนียนโหยวโหยว.

"เซียนเซิง!"อาต้าที่ขมวดคิ้วกำลังจะกล่าวบางสิ่ง.

"ฟิ้ว!!"

แสงสีทองที่เห็นเป็นเพียงภาพติดตา,เคลื่อนที่เร็วมาก,พุ่งตรงเข้าไปในร่างของจงซาน.

"ฟรึบ!"

เร็วมาก,แม้แต่เนียนโหยวโหยวและอาต้ายังไม่สามารถตอบสนองต่อบอลสีทองที่โจมตีเข้ามาในร่างของจงซาน.

"ฮุยกวง?"จงซานที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,นั่งลงในทันที.

ฮุยกวงนับว่ากล้ามาก,คาดไม่ถึงเลยว่าต้องการจะยึดร่างกายของเขารึ?

จงซานที่นั่งสมาธิลงทันที,อาต้ารู้ทันทีว่าสถานการณ์ตรึงเครียดแล้ว,เขาเร่งรีบสร้างม่านคุ้มกันจงซานเอาไว้ทันที,ส่วนเนียนโหวโหยวยังคงอยู่ข้างๆไม่กล่าวสิ่งใด,ขมวดคิ้วแน่น.

ฮุยกวง,ฮุยกวงหาญกล้าเป็นอย่างมาก.

คนอื่นๆอาจจะกลัวผู้เชี่ยวชาญจักรพรรดิแท้ยึดครองร่าง,ก่อนหน้านี้ฉีเทียนโหยว,เองยังพ่ายแพ้ต่อจิตสำนึกตัวเองเป็นเวลาหลายปี,ทว่าจงซานนั้นไม่เคยหวาดกลัว,ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวด้วย.

เพราะว่าก่อนหน้านี้,จิตสำนึกร่างกายเขาเองก็เคยต้องการยึดครองร่างของจงซาน,ทว่ากลับล้มเหลว.

ด้วยเคล็ดวิชาหงหลวน,เขาสามารถใช้หมอกหงหลวนกักวิญญาณเทวะเอาไว้ได้,มีใครจะสามารถต้านพลังจิตของเขาได้อย่างงั้นรึ?

ฮุยกวงนั้นรออยู่นานมาก,เขารอคอยไม่กล้าออกมา,เขาเกรงว่าจะถูกใครใช้ของวิเศษจับร่างวิญญาณเทวะของเขา,ตอนนี้ทุกคนจากไปแล้ว,หากไม่มีใครให้เขายึดครองร่าง,เขาจะต้องประสบกับสภาพอนาถแน่นอน.

อาต้าและเนียนโหยวโหยว? เอาล่ะ,วิญญาณเทวะของเขาย่อมไม่ถูกโยกคอน,ถึงเวลายึดร่างจงซาน.

แม้ว่าพรสวรรค์ร่างกายของจงซานจะย่ำแย่,ทว่ากับมีเรื่องที่แปลกประหลาดกับเขามากมาย.

รู้จักแม้แต่เซียน,ไม่รู้ว่าเขารู้จักเซียนด้วยวิธีใด,อย่างน้อยจากการดูคร่าวๆ เขาคงไม่ย่ำแย่แน่,ดังนั้น,พุทธะฮุยกวงจึงต้องการจะยึดครองร่างของจงซานในทันที,เขาที่มุ่งตรงไปยังเรือนโอสถ.

ทว่า,ขณะที่เข้ามาในร่างของจงซานแล้ว,พุทธะฮุยกวงกับหยุดนิ่ง,ไม่สามารถขยับได้.

ทำไมเป็นเช่นนี้? พลังนี้มันคืออะไรกัน? แม้แต่ระดับจักรพรรดิแท้,พลังระดับจักรพรรดิแท้ยังถูกผนึกอย่างงั้นรึ? ข้าต้องการไปยังเรือนโอสถ,ข้าจะไปยังเรือนโอสถ.

ดวงวิญญาณจักรพรรดิแท้,ตอนนี้ถูกวิชาหงหลวนเทียนสะกดเอาไว้นั่นเอง.

ถึงแม้ว่าเขาต้องการร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตา,ร่างวิญญาณของเขาในเวลานี้ถูกสัมผัสเทวะเข้ามายึดครองแล้ว,เป็นการต่อสู้กันระหว่างผู้ฝึกตนทั้งสอง.

ทว่า,สัมผัสเทวะของจงซานสามารถเคลื่อนไหวได้,ทว่าวิญญาณเทวะของพุทธะฮุยกวงกับขยับไม่ได้,เกิดเรื่องที่แปลกประหลาดได้อย่างไร.

อย่างไรก็ตาสัมผัสเทวะของจงซานนั้นไม่ได้ขับไล่ดวงวิญญาณเทวะของฮุยกวงออกไป,แต่กับลากเขาเข้าไปยังเรือนโอสถด้วยตัวเอง.

ในเวลาเดียวกันนี้,พุทธะฮุยกวงรู้สึกงงงวยไม่อยากเชื่อว่าเป็นความจริง,จงซานแส่หาความตาย? นำพาความชิบหายมาสูตัวเองรึ? นี่เข้ากำลังจะยื่นตูดให้คนอื่นเต๊ะอย่างงั้นรึ?

กับคนที่ลากวิญญาณเทวะของผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้เข้าไปในเรือนโอสถ? นับว่าเป็นการฆ่าตัวตายเท่านั้น.

ในเมื่อแส่หาความตาย,ก็อย่ามาโอดครวญก็แล้วกัน.

พุทธะฮุยกวงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,นี่เขาถูกลากเข้าไปในเรือนโอสถด้วยฝีมือของจงซานเองอย่างงั้นรึ?

ทว่าพริบตาเดียวที่เขาถูกลากเข้ามา,พุทธะฮุยกวงก็ได้ยินเสียงที่แปลกๆดังออกมาอย่างคาดไม่ถึง.

"ฟี่ ฟิบ ฟี่ๆฟิบ!"

วิญญาณเทวะของพุทธะฮุยกวงถึงกับเย็นเยือนขึ้นมาในทันที,แม้ว่าไม่รู้ว่ามันกำลังเกิดสิ่งใด,ทว่ากลิ่นอายความตายที่พวยพุ่งออกมา,ที่นี่คือเรือนโอสถอย่างงั้นรึ? แล้วนี่คือเสียงของจงซานอย่างงั้นรึ?

ขณะที่หันรีหัวขวาง,ร่างวิญญาณเทวะของพุทธะฮุยกวงที่มองออกไป "แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ"

รากเทวะอย่างงั้นรึ? ระดับแกนทองมีรากเทวะอย่างงั้นรึ?

พุทธะฮุยกวงเวลานี้ไม่มีแม้แต่เวลาให้ประหลาดใจ,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบได้อ้าปากกว้าง,กลืนเขาไปในทันที.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.