Immortality Chapter 286 Immortal
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 286 เซียนเหริน.
Chapter 286 Immortal
仙人
เซียนเหริน.
เกาะหมาป่าสวรรค์,ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง,ด้านนอกตำหนัก.
ร่างแยกเงาจงซานที่จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อ.
"เหล่าเย่,ท่านเป็นไรรึ?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าเห็นเจ้า."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เห็นข้า?"เป่าเอ๋อกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่,เจ้ามีพี่น้องฝาแฝดหรือไม่?
ไม่ๆ,นางเป็นเซียน,เมื่อ 18,000 ปีมาแล้ว,บางทีคงไม่ใช่ฝาแฝด,บรรพชนของเจ้า?
ไม่ใช่อีกสิ,ดูเหมือนว่านางจะถอดแบบเหมือนกับเจ้าทุกกระเบียดนิ้วเลย."จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าวด้วยความสงสัย.
จงซานที่เริ่มเล่าเรืองใต้ลาวา,ตั้งแต่ต้นจนจบให้กับเป่าเอ๋อฟัง,มือน้อยๆของนางที่กุมที่ปาก,แววตาไม่อยากเชื่อ.
ใต้ลาวา,จงซานที่ชำเลืองมองตาโต,ภายในใจที่ประหลาดใจลังเลใจ,งงงวย,นางคือใครกัน?
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงของพลังจากจิตสำนึกที่เหลืออยู่ของเซียน,ที่ปลดปล่อยออกมา,แต่ก็นับว่าเป็นแรงกดดันวิญญาณที่ยิ่งใหญ่,ทุกคนต่างตื่นตะลึง,ทว่าก็ไม่มีใครยินดีจากไป.
เพราะว่านี่คือจิตสำนึกของเซียน,ตามเรื่องเล่าแล้ว,หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง,ใช่แล้วเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง,จิตสำนึกของเซียนที่ยังเหลืออยู่ควรจะกระจายสลายหายไป,อีกทั้งกฎเกณฑ์ของสวรรค์ไม่อนุญาตให้คงอยู่ที่โลกนี้,แต่เวลานี้นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด.
เวลานี้ทุกคนต่างก็ชำเลืองไปยังกุหลายสีน้ำเงินบนมือของเซียน,แน่นอนว่ากุหลาบดอกนี้ถูกเคี่ยวจนตกผลึกด้วยปราณจิตวิญญาณเซียน.
กับแรงกดดันวิญญาณที่หนักหน่วงนี้,คงมีเพียงจื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์ที่ไม่หวั่นเกรงและค่อยก้าวตรงไปยังด้านหน้า.
พร้อมกับแสดงความเคารพต่อเซียนเล็กน้อย.
"ไม่ใช่หลวงจีนน้อยนั่นหรอกรึ?,ตอนนี้ไม่กังวลใจเลยรึ?"เซียนเริ่มเอ่ยปากพร้อมเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"อาวุโส,ทำไมผู้น้อยต้องกังวลใจด้วยล่ะ?"จื่อจุ้นปู่ซามังกรสวรรค์ตอบออกมาไม่เร็วไม่ช้า.
"เจ้าน่าจะรู้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าได้ปล่อยสิ่งใดออกไป?"เซียนกล่าว.
จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จ้องมองไปยังเซียนด้วยความสงสัย.
"มันถูกเรียกว่า,อสุรกายปิศาจ."เซียนกล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
"อสุรกายปิศาจ?!!"จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ที่อุทานออกไปเสียงดัง.
ทุกคนรับรู้ว่าจื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์นั้นเป็นคนที่สละแล้วซึ่งอารมณ์
เป็นคนที่สงบ,สุขุมล้ำลึก,ไร้ซึ่งความโกรธเกรี้ยวหรือความรู้สึกอื่นๆ,เป็นนักบวชที่ไร้ซึ่งอารมณ์บนใบหน้า,ทว่าแทบจะในทันทีใบหน้าของเขาในยามนี้ถึงกับบิดเบี้ยว.
"นี่เจ้าได้ผลมรรคาปู่ซ่าจริงๆรึ?
ถึงไม่สามารถรักษาอารมณ์ได้!"เซียนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ก่อนหน้านี้จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ที่ได้พยายามที่จะคว้าไปยังปราณพลังสีแดง,ทว่าร่างของมันที่กลายเป็นเมฆและลอยหนีจากเขาไปทันที,สีแดงชาตินั่นก็คืออสุรกายปิศาจนั่นเอง.
กลายเป็นเรื่องแล้ว,เวลานี้,เขาเร่งรีบจากไปเลยอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาต้องการกุหลาบวิญญาณเซียนหรอกรึ? ต้องไม่ลืมว่า,หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง,จิตวิญญาณเซียนจะต้องหายไป,ในเวลานั้น,ก็จะสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้,อีกทั้งตอนนี้,อสุรกายปิศาจหนีไปใหนแล้วก็ไม่รู้?
ไม่มีใครรู้สึกเสียใจเช่นเขา,เพราะว่าทุกคนตอนนี้ต่างก็ต้องการดอกกุหลาบนั่น.
เซียนที่จ้องมองจื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ที่จากไป,ที่มุมปากของนางเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจินฉานที่อยู่ไกลออกไป.
ฉินฉานที่ถูกเซียนจ้องมอง,ถึงกับหยุดนิ่งถูกผนึกเอาไว้ในทันที.
"เป็นเจ้าเองรึ?"เซียนจ้องมองไปยังจินฉานเผยยิ้มออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
ได้ยินคำพูดของเซียนทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังจินฉานเขาเป็นใคร?
เซียนรู้จักเขาด้วยรึ?
"อาวุโส!"จินฉานที่แสดงความเคารพ,ขมวดคิ้วไปมาเขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนางชัดเจนนัก.
"คาดไม่ถึง,คนที่แข็งแกร่ง...,ตอนนี้เจ้ากลับตกต่ำอย่างยิ่ง,ในเมื่อเจ้ายังไม่ฟื้นคืน,ทว่าหลังจากที่เห็นเจ้าเป็นคนของดินแดนเทพพิสุทธิ์,ทว่าจริงๆแล้ว....เจ้าหลวงจีนน้อยนั่นเป็นผู้คุ้มกันพิเศษให้เจ้าอย่างงั้นรึ?"เซียนที่ยังมองจินฉานเพ่งพิศ.
"ถูกแล้ว."จินฉานกล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าจุติใหม่,ดูเหมือนจะยังไม่ได้รับความทรงจำกลับคืนมา."เซียนที่ทำได้แค่เพียงส่ายหน้าไปมา.
"อาวุโส,ในเมื่อรู้จักข้า,ไม่รู้ว่าดอกไม้เซียนนั่น,อาตมาจะขอบิณฑบาตได้หรือไม่?"จินฉานที่เอยออกมาในทันที.
"ข้าเข้าใจจุดประสงค์ของเจ้า,ทว่าข้ากับเจ้าไม่ได้มีมิตรภาพใดๆต่อกัน,อีกทั้งแดนเทพพิสุทธิ์ยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกับข้าด้วย,อีกทั้งข้ายังไม่ชอบพวกหลวงจีนเป็นอย่างมาก,เจ้าไปซะ!"เซียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ.
จินฉานที่ขมวดคิ้วไปมา,แต่ก็พยักหน้าและค่อยๆจากไปในทันที.
เซียนเหรินที่จ้องมองไปยังจินฉาน,ที่มุมปากเผยยิ้มเหยียดหยัน,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ใครกันที่ต้องการดอกไม้ในมือของข้า?"เซียนที่กล่าวล้อเลียน.
สายตาของคนนับสิบที่จ้องมองจดจ้องไปเป็นจุดเดียวกัน.
อ๋องจวีลู,ฮุยกวง,จื่อเห่า,จื่อซวิน,เนียนโหยวโหยว,อาต้า,จงซานและอีกสามคนที่จงซานไม่รู้จัก.
อย่างไรก็ตาม,ขณะที่เซียนมองเห็นจงซาน,คิ้วที่ขมวดไปมา,สายตาที่มีแววตาประหลาดใจ.
"ทุกคนอกไปให้หมด,ส่วนเจ้า,อยู่ก่อน!"เซียนที่ชี้ไปยังจงซานและกล่าวออกมาในทันที.
"เซียนเซิง!"อาต้าที่ปกป้องจงซานอยู่ตอนนี้ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
อย่างไรก็ตาม,จงซานนั้นไม่ได้หวาดกลัวอย่างใด,เพราะว่าบัวหงหลวนนั้นไม่ได้เปลี่ยนสี.
จงซานที่ยังคงนิ่งงัน,ส่วนคนอื่นๆตอนนี้รู้สึกไม่พอใจ,เซียนให้เขาอยู่อย่างงั้นรึ?
เช่นนั้นดอกไม้เซียนล่ะ?
เซียนที่สะบัดมือออกไป,สร้างม่านไอเย็นคลุมร่างของอาต้าและจงซานในทันที,เมฆสีขาวที่ปรากฏขึ้น,พร้อมกับปกคลุมร่างของจงซาน.
"อาต้า,เจ้ากลับไปก่อน,ข้าไม่เป็นไร!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"เซียนเซิง?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"ไปเถอะ!"จงซานที่เหินออกมาจากการคุ้มกันของอาต้า,ก้าวไปบนเมฆสีขาวที่เซียนได้สร้างขึ้นมาก่อนหน้านี้.
"ครับ!"อาต้าแม้ว่าจะยังสงสัยทว่าก็พยักหน้ารับ.
"ไม่ไปอย่างงั้นรึ?"เซียนที่ดูเหมือนจะไม่สามารถทนได้,เริ่มแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
คนหลายๆคนที่ขมวดคิ้วไม่ยอมรับ,ไม่ต้องการจากไป,ผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้,ที่ต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันวิญญาณที่หนักหน่วง,แต่กลับไม่สามารถทนได้,พวกเขาที่กำลังคิดว่าจะคว้าดอกไม้เซียนมาได้อย่างไร?
เวลานี้พวกเขารอคอยให้จิตวิญญาณเซียนหายไป,เท่านั้นถึงจะลงมือได้.
อาต้าจากไปแล้ว,จื่อซวินจ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะบินจากไป,เนียนโหยวโหยวเองก็จ้องมองไปยังจงซาน,ที่จริงใบหน้าของนางที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,กุหลาบ?
จงซานติดหนี้กุหลาบนาง 3000 ดอก.
ไม่นานหลังจากนั้น,ที่ใต้บ่อลาวา,จึงเหลือแค่เพียงจงซานและเซียน,ซึ่งรอบๆเต็มไปด้วยเปลวเพลิง.
"ท่านเป็นใครรึ?"จงซานที่เป็นคนเริ่มกล่าวออกไปก่อน.
ทว่าเซียน ทันใดนั้นก็หลับตา,สูดหายใจลึก,จากนั้นก็ลืมตาขมวดคิ้วไปมา,"นางมีนามว่าอะไร?"
"เป่าเอ๋อ,เชวียนเป่าเอ๋อ."จงซานที่กล่าวออกมาตรงๆ,เพราะจงซานเข้าใจความหมายที่นางกล่าวได้.
"เป่าเอ๋อ?
เป็นชื่อที่ดี,คาดไม่ถึงเลยว่าบนตัวเจ้ามีกลิ่นอายของนาง,เจ้าเป็นอะไรกับเป่าเอ๋อ?"เซียนที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.
"เป่าเอ๋อคือภรรยาของข้า,ท่านเป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ถามขึ้นมาอีกครั้ง.
"ภรรยา?"เซียนขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยสายตาเป็นปฏิปักษ์.
"ทำไม,ทำไมท่านและเป่าเอ๋อถึงได้เหมือนกัน,ดูราวกับถอดแบบกันออกมา,เหมือนกันมากจริงๆ?"จงซานที่ยังคงถามออกไปอีกครั้ง.
"เหมือนกันมาก?
แน่นอนว่าต้องเป็นเช่นนั้น,แม้แต่เส้นผมทุกเส้น,พวกเรายังมีเท่ากัน,เป่าเอ๋อก็คือข้า,ข้าจะฝากนางไว้กับเจ้าชั่วคราว!"เซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ท่านหมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่ชำเลืองมองออกไป,เป่าเอ๋อก็คือเป่าเอ๋อ,จะเป็นคนอื่นได้อย่างไร,แล้วคนอื่นจะเป็นนางได้อย่างไร,ช่างเป็นคำกล่าวที่เกินจริงมาก.
"เจ้าเด็กน้อย เจ้าช่างโอหังนัก?
ถึงเจ้าจะเต็มไปด้วยความกล้าแต่มันไร้ประโยชน์,สิ่งสำคัญที่สุดคือความแข็งแกร่ง,พลังของเจ้าตอนนี้,พรสวรรค์ทางร่างกาย?
คิดว่าคู่ควรกับเป่าเอ๋อเหรอ,
ฮึมๆ...ได้,เจ้าคงไม่เข้าใจ,ทว่าท้ายที่สุดเจ้าก็เป็นสามีของเป่าเอ๋อ,กุหลาบดอกนี้ข้าจะให้เจ้าเพื่อตอบแทนก็แล้วกัน."เซียนกล่าว,พร้อมทั้งชี้นิ้ว,ก่อนที่ดอกกุหลาบั้นจะหายไป,ปรากฏขึ้นที่มือของจงซาน.
เห็นดอกกุหลาที่มาปรากฏในมือ,ภายในใจของจงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"กุหลาบนี้,เต็มไปด้วยปราณจิตวิญญาณเซียน,หากข้าไม่อยู่แล้ว,มันจะสลายหายไปในสิบวัน,ทว่าด้วยพลังฝึกตนของเจ้าตอนนี้,ไม่สามารถดูดซับปราณจิตวิญญาณเซียนนี้ได้,เช่นนั้นจงมอบให้คนที่สามารถสนับสนุนเจ้าได้."เซียนกล่าว.
"ท่านเป็นใครรึ?"จงซานที่ยังขมวดคิ้วไปมายังคงสอบถามอีกครั้ง.
ทว่าในเวลานั้นเซียนได้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย,เผยท่าทางเหยียดหยันออกมา.
"ช่างกล้านัก!"เซียนที่ตะคอกออกไป.
เปลวเพลิงที่ถูกแยกออกมา,เผยให้เห็นร่างสองร่าง,จื่อเห่าหลางเจียง,อีกคนก็คือพุทธะฮุยกวง.
คาดไม่ถึงเลยว่าทั้งคู่จะขัดคำสั่งเซียน,หาญกล้าเป็นอย่างมาก.
จื่อเห่าหลางเจียงที่คิดว่าเพียงแค่จิตสำนึกเซียน,นี่คือเขตแดนของเขา,ดอกไม้เซียน
เขาจะต้องได้รับ,ส่วนพุทธะฮุยกวงเองก็ต้องการดอกไม้เซียนเช่นเดียวกัน.
"จื่อเห่าหลางเจียง,นางเป็นแค่เพียงเศษเหลือของจิตวิญญาณ,ไม่ได้มีความแข็งแกร่งที่สุด,หากข้าและเจ้าร่วมมือกัน,จะต้องเอาชนะได้แน่!"พุทธะฮุยกวงที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ดวงตาของเซียนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ก่อนที่จะยกมือขึ้นชี้ไปยังพุทธะฮุยกวง.
ทันใดนั้นดวงตาของพุทธะฮุยกวงก็เบิกกว้าง,เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,พลังของสวรรค์และปฐพีที่ราวกับบีบอัดร่างกายของเขาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
"พรึดๆๆๆ"
ร่างกายของพุทธะฮุยกวงบิดเบี้ยวเลือนหาย,ไม่,น่าจะบอกว่าระเหิดหายไปเป็นส่วนๆ,แทบจะในทันที,เหลือเพียงแค่เม็ดเล็กๆและระเบิดกระจายไปในทันที,กายเนื้อถูกทำลายสิ้น,เพียงพริบตาเดียว.
จิตสำนึกของเซียน,เพียงแค่จิตสำนึกของเซียน,ผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้เมื่ออยู่ต่อหน้านาง,ก็ไม่ต่างจากไก่กระเบื้องสุนัขดินเผ่า?
มีความสามารถใด?
กายเนื้อของพุทธะฮุยกวงที่ถูกทำลายไปในทันที,ตอนนี้เหลือเพียงวิญญาณเทวะสีทองที่ยังคงเหลืออยู่,ตอนนี้สั่นสะท้าน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
"ครั้งนี้ข้าแค่สั่งสอน,ไสหัวไปให้พ้น!"เซียนเอ่ย.
พุทธะฮุยกวงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด,เพียงแค่บทเรียนเล็กน้อยถึงกับทำลายร่างเนื้อ?
ตอนนี้พุทธะฮุยกวงเสียใจไม่ต่างจากตายทั้งเป็น.
ส่วนจื่อเห่าหลางเจียงเวลานี้,ยังจะอยู่เฉยได้รึ?
แส่มาหาความตายโดยแท้? เวลานี้เขาจะต้องหนี,ไม่งั้นต้องตายอย่างแน่นอน.
"คิดหนีรึ?"เซียนแค่นเสียงเย็นชา.
จากนั้น,จื่อเห่าหลางเจียงที่ราวกับถูกกักขังไว้,ภายในใจที่หวาดผวา,ตายรึ?
เขาจะกลายเป็นเหมือนกับพุทธะฮุยกวงรึ?
ร่างกายของเขาที่เปลี่ยนร่างเป็นเปลวเพลิงพยายามที่จะแทรกตัวหนี,ทันทีที่หลุดจากการควบคุม,ร่างกายของเขาที่หลอมเข้ากับเปลวเพลิงรอบๆไปในทันที,เพื่อหลบหนี.
"ชิ!"เซียนแค่นเสียง,ใช้วิชาลับออกมาในทันที.
"ฟิ้ว!!"
จื่อเห่าหลางเจียงที่หวาดผวาหวาดลัว.
น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว,นี่มัน,ภูเขาไฟ? ลาวา?
พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยเปลวเพลิง?
พริบตาเดียว,พื้นที่รอบๆกลายเป็นเป็นน้ำแข็ง,กลายเป็นน้ำแข็งที่หนาวสุดขั้วในชั่วพริบตา,ลาวากลายเป็นน้ำแข็ง,ทั่วทั้งภูเขาไฟ,ถูกแช่แข็ง,นี่คือพลังที่ไร้เทียมทานของเซียน,,แม้ว่านี่จะเป็นเพียงแค่จิตสำนึกที่เหลืออยู่,แต่ยังเป็นตัวตนที่ต่อต้านพลังของสวรรค์ทั้งหมด.
"อาวุโส,ผู้น้อยผิดไปแล้ว."จื่อเห่าหลางเจียงที่ขอความเมตตาในทันที.
"เจ้าหมาน้อย,เจ้ากล้าไม่เชื่อฟังข้าอย่างงั้นรึ?"เซียนแค่นเสียงเย็นชา.
"อาวุโส,เขาเป็นคนใช้ของข้า!"จงซานกล่าวชี้แจงในทันที.
"ใช่,ใช่,ใช่แล้ว,ข้าเป็นคนใช้ของจงซาน,อาวุโส,ผู้น้อยผิดไปแล้ว,เห็นแก่หน้าจงซาน,ปล่อยผู้น้อยไปเถอะ."จื่อเห่าหลางเจียงที่เร่งรีบขอความเมตตาในทันที.
The past grandmaster made the faction,
already vanished without a trace, grandmaster? The Grandmaster are nothing in
the face of the poor life.
ก่อนหน้านี้เหล่าปรมาจารย์มากมายที่ติดตามนางมา,สุดท้ายก็หายไปหมด,ผู้ติดตาม?
ผู้ยิ่งใหญ่ย่อมไม่ใส่ใจกับชีวิตที่ไร้ค่า.
เซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."จงซาน?
เจ้ามีนามว่าจงซานรึ? ดี,เห็นแก่หน้าเจ้าก็ได้,ไสหัวไปซะ!"
"ขอบคุณ,อาวุโส!"น้ำแข็งที่กักขังจื่อเห่าถูกปลดปล่อย,แม้ว่าจะมีขนของเขาติดแน่นอยู่
ตอนนี้เขาก็ไม่สนแล้ว,เร่งรีบหนีตายอย่างบ้าคลั่งไปในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังจื่อเห่าหลางเจียงที่หนีไปไกล,พร้อมเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,จากนั้นจึงได้หันกลับไปมองเซียนอีกครั้ง.
"อาวุโส,ด้วยความเคารพ,ผู้เยาว์จะถามได้หรือไม่ว่าท่านเป็นใคร?"จงซานที่ถามคำถามเดิมอีกครั้ง.
สายตาหยันๆของเซียนจ้องมองไปยังจงซาน,"การที่ข้าปล่อยเขาไปก่อนหน้านี้,เพราะเห็นแก่หน้าเป่าเอ๋อ,ส่วนเรื่องที่เจ้าต้องการรู้ว่าข้าเป็นใคร?
เจ้านั้นยังไม่คู่ควร!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น