Immortality Chapter 284 The audiences gather

Immortality Chapter 284 The audiences gather

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 284   ทุกคนต่างมาชุมนุม.

Chapter 284 The audiences gather

众强聚集

  ทุกคนต่างมาชุมนุม.

อสูรที่ยิ่งใหญ่มหันต์ภัยที่มาเยือนโลก,ปิดผนึกเมืองพระบาทเอาไว้,สำนักหลากหลายมาชุมนุม,ก้าวสู่ความเจริญรุ่งเรื่อง!

สำหรับจงซานนั้น,ย่อมเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างแน่นอน,ทว่าความสำเร็จนี้,จงซานก็ยังคงสุขุม,เฝ้ามองอย่างระมัดระวัง.

เมืองพระบาทที่ถูกผนึก,ธงศิลารอยเท้าหญิงสาว,นี่คือรอยเท้าของนางที่เป็นผนึกอย่างงั้นรึ? ทว่าบทความอีกส่วนล่ะ,อสูรที่ยิ่งใหญ่มหันต์ภัยที่มาเยือนโลก.

กับคำกล่าวที่ว่า,อสูรที่ยิ่งใหญ่มหันต์ภัยที่มาเยือนโลกคืออะไร?

ตามบันทึกเมื่อ 18,000 ปีก่อน, 18,000ปี อสูรร้ายได้ตายไปแล้วรึ? จงซานไม่เข้าใจนัก,ดังนั้นจึงต้องระมัดระวัง,ไม่ประมาท.

"เซียนเซิงเปิดเลยรึไม่?"อาต้าที่กล่าวด้วยความตื่นเต้น.

"ยังไม่ใช่ตอนนี้,ต้องมีรอยเท้าอยู่รอบๆ,อีกหลากหลายพื้นที่,ทำการกำจัดศิลาและป่ารอบๆนี้ให้หมดก่อน."จงซานกล่าว.

"ครับ!"อาต้ารับคำ.

จากนั้นด้วยวิชาลับ,กระทำการอย่างระมัดระวัง,พื้นที่รอบๆป่าไม้,ก้อนหิน,ถูกกำจัดทิ้งออกไปจนหมด.

แม้แต่เนียนโหยวโหยวเวลานี้,ยังช่วยทำลายภูเขา,เนินเขา,รอบๆ,เคลื่อนย้ายพวกมันออกไปจนหมด.

งานใหญ่,นับว่าเป็นงานใหญ่เลยทีเดียว.

คนทั้งสามเวลานี้ได้มารวมตัวห่างออกมาจากยอดเขาแห่งหนึ่ง.

หุบเขาด้านหน้าพวกเขากลายเป็นที่ราบไปแล้ว,ยอดเขาทั้งหมดถูกจัดการลบมันให้หายไป,มีเพียงแค่ที่ใจกลางนั้นมีธงศิลาเก้าสีเป็นรูปของรอยเท้า,ซึ่งเป็นรอยเท้าหญิงสาวขนาดสามร้อยเมตร.

ทว่ารอบๆรอยเท้านั้น,มีรอยแตกรายงา,มีร่องรอยมากมาย,เป็นเหมือนกับใยแมงมุมที่แตกออกเป็นขนาดใหญ่,และมีประกายแสงสีแดงที่แผ่ออกมา.

"รอยเท้านี่คือผนึกอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

เพราะว่ามีรอยแตกมากมาย,ดูลึกลับกว่าธรรมดา,ไม่เพียงเท่านั้นยังดูทรงพลังยิ่งใหญ่,ราวกับว่าด้านล่างนั้นมีอะไรบางอย่างอยู่.

จงซานที่ถ่ายพลังจิตไปที่ดวงตา,เบิกเนตรจดจ้องไปยังพื้นที่ดังกล่าว,เขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพื้นที่ด้านหน้านั้นมีกฏของสวรรค์และปฐพีปรากฏอยู่.

กับรอยเท้าที่ประทับอยู่นั้น,ทำให้จงซานรู้สึกเกรงขาม,รอยเท้านั่นไม่ใช่แค่รอยเท้า,รอยแตกที่ปรากฏบนพื้นดินนั้น,เป็นลวดลายของกฎเกณฑ์สวรรค์และปฐพี.

ดูแล้วไม่แตกต่างจากบทความ นทีสีชาดที่เขาเคยเขียน,พื้นที่ด้านล่างถูกสลักลงด้วยลวดลายที่เป็นกฎเกณฑ์เป็นเอกลักษณ์,พร้อมกับประทับเอาไว้ด้วยรอยเท้า.

เซียน? นี่คือพลังของเซียน?ไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย.

"จงซาน,เจ้ากำลังกังวลเกี่ยวกับบันทึก,อสูรที่ยิ่งใหญ่อยู่อย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวกล่าว.

"อืม."จงซานพยักหน้า.

"นี่มันผ่านมากว่า หนึ่งหมื่นปีแล้ว,ถึงแม้ว่าจะมีอสูรร้ายอยู่,คงตายไปแล้ว,หรือว่าไม่ตาย,ก่อนหน้านี้ก็ถูกผนึก,ยังมีคนในทวีปศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลัง,พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวล,ไม่ว่าอย่างไร,ก็เปิดผนึกนี้เถอะ."เนียนโหยวกล่าว.

"ไม่ว่าอย่างไร,ก็ต้องตรวจสอบก่อน,เมื่อพวกเราเปิดมันออกมา,จะต้องเผยพลังวิญญาณเซียนแผ่ออกไป,พวกเราจะต้องเร่งรีบทำเวลาก่อนที่ทุกคนจะมาถึง."จงซานกล่าว.

"อืม!"คนทั้งสองพยักหน้ารับ.

จากนั้น,คนทั้งสามที่บินตรงไปยังรอยเท้าขนาดใหญ่,พร้อมกับเริ่มตรวจสอบ,เพราะว่ารอยแตกบนรอยเท้าแห่งนี้นับว่าแปลกประหลาดมาก,สัมผัสเทวะของทุกคนไม่สามารถใช้ตรวจสอบได้,จึงทำได้แค่เพียงแต่เข้าไปดูรอยแตกดังกล่าวนี้ด้วยสายตาตัวเอง.

จงซานที่ทำการตรวจสอบรอยแตกที่แผ่ออกไปจวบจนถึงจุดปลายของหุบเขา.

ทันใดนั้น,ขนทั่วร่างของจงซานที่ตั้งชัน,สัมผัสได้ถึงวิกฤติ,พร้อมกับปล่อยปราณคุ้มกาย,พร้อมกับนำดาบยักษ์ออกมาไว้ในมือ.

วิกฤติ,วิกฤติที่รุนแรงมาก,เป็นสัมผัสที่หก,ภายในใจที่รัดแน่น,ลางสังหารความเป็นความตายที่ปรากฏขึ้นมา.

ทว่าในเวลาเดียวกัน,แม้เขาจะสัมผัสได้ทางร่างกาย,ทว่าบัวหงหลวนของเขากลับไม่เปลี่ยนแปลง,มีเพียงร่างกายของเขาที่ตอบสนองอย่างงั้นรึ?

เกิดอะไรขึ้น? มีอันตรายอะไรกัน?ลอบโจมตี,มีคนกำลังลอบโจมตี,เป็นใครกัน?

แทบจะในทันที,จงซานที่มองเห็น,ฝ่ามือพุ่งมา,เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว,ไม่ไกลออกไปนั้น,มันได้พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว.

อู๋อาน,เป็นอู๋อาน?

ฝ่ามือที่พุ่งมานั้น,เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง,ราวกับว่าต้องการที่จะสังหารเขาให้ตกตายไป.

ที่ด้านหน้านั้น,ฝ่ามือได้ปรากฏขึ้นมาแล้ว,อาต้าและเนียนโหยวโหยว,เมื่อพบก็สายไปแล้ว,ไม่มีเวลาให้ช่วยเหลือ,ฝ่ามือที่พุ่งเข้ามาใกล้จงซานแล้ว.

ตายรึ? จงซานไม่ยินดีนัก,เขาไม่อยากเชื่อว่าเขาจะตาย,แต่อย่างน้อยจิตวิญญาณของเขาก็ยังถูกรักษาเอาไว้ด้วยยันต์หยกทมิฬ.

"ตูมมมมม"

เกิดการปะทะกันด้วยพลังที่แข็งแกร่ง,มวลอากาศที่ระเบิดออกไปทุกทิศทุกทาง,พลังที่แข็งแกร่งม้วนตัวระเบิดออกมา,ทำให้พื้นที่รอบๆสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง.

จงซานที่ปลอดภัย,ทว่าอู๋อานที่ลอยโด่งออกไปด้วยท่าทางอนาถ.

"ปัง!"

อู๋อานที่ลอยโด่งกระแทกเข้ากับภูเขาเสียงดังสนั่น,อย่างไรก็ตามไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายนัก,ใบหน้าที่หดหู่จ้องมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆจงซานในเวลานี้ที่ได้ปล่อยฝ่ามือออกมา.

ที่ข้างจงซานนั้น,หญิงสาวในชุดสีม่วงที่ปล่อยฝ่ามือออกมา,ลอยอยู่กลางอากาศ,ก่อนที่จะค่อยๆร่อนลง.

จื่อซวิน!

คนที่ปกป้องจงซาน,ปล่อยฝ่ามืออกมาก่อนหน้านี้,คือจื่อซวิน?

อาต้าที่เร่งรีบวิ่งมาอยู่ด้านหน้าจงซานอย่างรวดเร็ว,ในเวลานี้หัวใจของเขาที่รู้สึกรัดแน่น,เกือบไปแล้ว,เกือบที่เขาปล่อยให้เซียนเซิงได้รับอันตราย.

เนียนโหยวโหยวที่บินตรงมา,จ้องมองไปยังจื่อซวินที่อยู่ข้างๆจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ.

จงซานที่หันหน้าจ้องมอง,ไปยังจื่อซวินด้วยสายตาที่ซับซ้อน,จงซานไม่กล้าที่จะกล่าวสิ่งใดออกไป,กว่าว่าจะเผยความสัมผัสที่ซ่อนเอาไว้ของทั้งสองที่โลกปุถุชนออกมา,ทำได้แต่รู้สึกขอบคุณแต่ไม่สามารถกล่าวออกมาตรงๆได้.

ทุกอย่างตกอยูในความเงียบ,จื่อซวินเองก็ไม่หวังให้จงซานกล่าวขอบคุณ,จงซานเองก็ไม่สามารถที่จะเอยออกมาก่อนได้,ได้แต่ทำตัวให้เป็นปรกติ.

"เซียนเซิง,เป็นไรหรือไม่!"อาต้าที่สอบถามออกมาในทันที.

"ข้าไม่เป็นไร."จงซานที่สูดหายใจลึก.

ในเวลาเดียวกัน,ทุกคนที่จ้องมองไปยังตำแหน่งของอู๋อาน,ซึ่งตอนนี้ก็ปรากฏคนอีกคน,อ๋องจวีลู!

"อ๋องจวีลู,เจ้าแอบตามข้ามารึ?"จงซานที่ขมวดคิ้ว,เข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ในทันที.

"ฮ่าฮ่าฮ่า,อู๋อาน,ข้าบอกเจ้าแล้วไม่เชื่อตอนนี้เป็นเหมือนที่ข้าบอก,ข้าบอกเจ้าแล้ว,หากต้องการหาร่องรอยเซียน,ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย."อ๋องจวีลูที่หัวเราะเสียงดัง.

"ฮ่าฮ่าฮ่า,อ๋องจวีลูของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีผู้ยิ่งใหญ่,แต่ตอนนี้กลับแอบทำตัวลับๆล่อค่อยเฝ้าคนของสำนักยวีเหิง? ข้าจงซานเป็นคนที่มีเกียรติ,แต่แค่นี้ก็สามารถบอกได้แล้วว่าเจ้านั้นอ่อนด้อยกว่าข้านัก,ทว่าก็ดีแล้ว,ในเมื่อเจ้าด้อยกว่าข้า,ถึงกับคิดลอบสังหารข้าเลยรึ?,ฮึ,วันนี้ข้ายังปลอดภัยดี,ไว้เจอกันคราวหน้าข้าจะตอบแทนคืนร้อยเท่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"ชิ!"อ๋องจวีลูที่แค่นเสียงเย็นชาใส่จงซาน.

"อาต้า,ตอนนี้ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว,ทำลายได้เลย."จงซานที่หันหน้ากล่าวต่ออาต้า.

"เซียนเซิง?"อาต้าที่สงสัย,ไม่ใช่ว่าจะเป็นการล่อทุกคนมาที่นี่อย่างงั้นรึ?

"เร็วเข้า!"จงซานเอ่ย.

"ครับ!"อาต้าที่ตอบรับในทันที.

ทว่า,จงซานและเนียนโหยวโหยวที่อยู่ไม่ไกลออกไป,และจื่อซวินที่บินอยู่ใกล้กับจงซาน.

"เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร,คงจะแอบตามมาเหมือนกับอ๋องจวีลู่และอู๋อานสินะ."เนียนโหยวโหยวที่กล่าวหยันจื่อซวิน.

"เงียบ!"จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง ดุเนียนโหยวโหยว.

"เจ้า!"เนียนโหยวโหยวที่เห็นจงซานเข้าข้างจื่อซวิน,ก็รู้สึกโกรธเกรี้ยว.

จงซานไม่ได้สนใจว่าจื่อซวินจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร,ทว่านางได้ช่วยเขาเอาไว้,บางที่อาจจะเป็นเพราะความสามารถของนางก็ได้,ที่ค้นหาพื้นที่แห่งนี้ได้.

อาต้าที่ประทับฝ่ามือลงบนรอยเท้าเสียงดังสนั่น! ที่ไกลออกไปอ๋องจวีลูและอู๋อันที่ดูฉุนเฉียว,ทว่าก็ไม่ได้ห้ามอะไร.

"ตูมมมมมม"

ธวัชศิลาเก้าสีระเบิดเสียงดังสนั่น,แตกละเอียดเป็นชิ้นๆ,รอยแตกรอบๆส่องประกายแสงสว่างจ้า,ทันใดนั้นก็สลายหายเป็นฝุ่นผง.

ราวกับว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว,เพียงแค่สามลมหายใจเท่านั้น.

"คลืนน...."

ผืนปฐพีที่สั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,พื้นดินกำลังสั่นสะเทือนออกไปรอบๆทิศทาง,แม้แต่จงซานที่ยืนอยู่ยังโยกคลอนไปมา.

ก่อนที่จะถอนตัวออกมาอีกครั้งและก็อีกครั้ง!

หลังจากจงซานและสองสาวงามถอยออกมาด้านหลังเป็นระยะทางไกลทีเดียว.

"คลืนนนนนนน!"

พื้นดินที่ราบเรียบ,ทันใดนั้นก็มีบางอย่างโผล่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า.

เปลวเพลิงที่รุนแรงมากมายไร้ที่สิ้นสุด,ถูกพ่นทะลวงผ่านเหล่าหมู่มวลเมฆา.

ภูเขาไฟ,นี่คือการปะทุของภูเขาไฟ.

นี่คือภูเขาไฟขนาดใหญ่,พ่นลาวาที่โชติช่วงขึ้นไปบนอากาศ,ราวกับว่ามันหมักหมมมากว่าหมื่นปี,เมื่อมันถูกปลดปล่อยลาวามากมายก็ถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า,โชติช่วง,สีแดงฉาน,จนทำให้เมฆรอบๆระเหยหายไปทั้งหมด.

ลาวาที่พุ่งขึ้นสูงก่อนที่จะล่วงหล่นลงมา,กระจายเปลวเพลิงไปทุกทิศทุกทาง.

ป่าที่อยู่ใกล้ๆถูกเผาไหม้หายไปหมด,พื้นที่รอบๆนี้เต็มไปด้วยเปลวเพลิงและลาวาที่ไหลบ่ากระจายไปทั่วทุกสารทิศ.

คลื่นอัดอากาศที่พัดกระหน่ำออกไปทุกทิศทุกทาง,คลื่นความร้อนสูงที่แผ่ออกไปรอบๆ,ลาวาที่ไหลกระจายไปทั่วทิศ,ปกคลุมไปทุกทิศ,ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ใหนที่มันผ่านไป,เกิดเป็นเพลิงที่เผาผ่านทุกสิ่ง,เหล่าสัตว์ป่ามากมายที่พอหนีได้ ต่างก็แตกรังหนีตายกันจ้าละหวั่น.

อากาศที่บิดเบี้ยวด้วยความร้อน,เปลวเพลิงที่ลุกไหม้แม้แต่ศิลาและพื้นดิน.

ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นซากปรักหักพัง,สภาพภูมิประเทศ,ที่กลายเป็นภูเขาไฟลูกใหญ่ผุดขึ้นมาจากพื้นดิน,ซึ่งก่อนหน้านั้นเป็นเพียงรอยเท้าเซียน,ทว่ามันได้ผนึกภูเขาไฟเอาไว้อย่างงั้นรึ?

อาต้าที่บินไปใกล้ๆจงซาน,เพื่อปกป้องเขา.

ส่วนคนอื่นๆต่างสูดหายใจลึก.

ในเวลาเดียวกัน,ผู้ฝึกตนทั้งหมดเวลานี้ต่างก็สัมผัสได้,ด้วยลาวาที่พุ่งขึ้นท้องฟ้า,ปราณวิญญาณที่แปลกประหลาด,พลังวิญญาณที่ปั่นป่วนสับสนไปทุกพื้นที่.

ปราณจิตวิญญาณเซียน,นี่คือปราณจิตวิญญาณเซียนแน่นอน.

ทุกคนที่จับจ้องนิ่งงัน,เซียน,นี่คือเซียน?

กับการพ่นของลาวาของภูเขาไฟ,ได้นำพาเหล่าผู้ฝึกตนมากมายมาชุมนุมกัน.

"ฟิ้ว!"

จากพื้นที่ไกลออกไป,ทันใดนั้นก็ปรากฏนักบวชคนหนึ่ง,พุทธฮุยกวง! คาดไม่ถึงเลยว่าพุทธะฮุยกวงก็ยังมาที่นี่.

จากนั้น,ที่ไกลออกไป,ทันใดนั้นก็ปรากฏคนสองคน,นอกจากนี้ยังเป็นคนที่จงซานรู้จักด้วย.

จินฉานผู้เข้าร่วมสอบเกอจี,ผู้เขียนบทความการชำละร้างของสารธารบนเทือกเขา.

ทว่าคนที่อยู่ด้านหลังจินฉาน,ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความระมัดระวังทันที.

จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์!

จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์! ดูเหมือนว่าเขาเดินทางมาที่นี่,เพราะร่องรอยของเซียน,อย่างงั้นรึ?

คนทั้งสามที่สัมผัสจิตวิญญาณเซียนได้เดินทางมาถึงกลุ่มแรก.

"คารวะปู่ซาน!"พุทธะฮุยกวงทันทีที่เห็นจื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ก็กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์แค่เพียงแค่พยักหน้าให้เท่านั้น,ก่อนที่จะไม่สนใจเขาอีก,ทว่าในเวลาเดียวกันเขาได้หันหน้าไปมองจงซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป.

"ขอบคุณเซียนเซิงจงซาน!"จื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ที่หันหน้าไปมองจงซานในทันที.

เห็นจื่อจุ้นปู่ซ่ามังกรสวรรค์ที่หันหน้ามาขอบคุณเขา,จงซานก็สามารถเข้าใจได้ถึงเหตุผล,การประลองในวันนั้นอักษรบนกำแพงภูเขา,เขาย่อมรู้ว่าเป็นฝีมือจงซาน,ซึ่งมันได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้.

"ปู่ซาอย่าได้เกรงใจ!"จงซ่านเอ่ย.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.