Immortality Chapter 281 The beggars buy over the rich and powerful people

Immortality Chapter 281 The beggars buy over the rich and powerful people

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 281 ขอทานซื้อความมั่งคั่งและอำนาจ

Chapter 281 The beggars buy over the rich and powerful people

乞丐收买富豪

ขอทานซื้อความมั่งคั่งและอำนาจ

อู๋อานประมาทเกินไป.

ด้วยสิ่งที่อู๋อานเห็น,บุตรของจื่อเห่าและหลิวอู๋ซ่าง,มีพลังเพียงระดับก่อตั้งวิญญาณเท่านั้น,นับว่าอ่อนด้อยเป็นอย่างมาก,เขาสามารถที่จะจัดการได้ในทันที,แค่ฝ่ามือเดียวโจมตีหลิวอู๋ซ่าง,ไม่มีอะไรยากเลย,ระดับจักรพรรดิแท้และระดับก่อตั้งวิญญาณ ห่างกันถึงสองอาณาจักร,หรือเทียบได้กับก่อตั้งวิญญาณและระดับเซียนเทียน,ที่ต่างกันมากมาย.

เช่นนั้นฝ่ามือของเขาที่ปล่อยออกไปจึงไม่มั่นคง,แต่กลับกลายเป็นว่าถูกกระแทกกับมาด้วยพลังที่เหนือกว่า.

ระดับจักรพรรดิแท้,ความแข็งแกร่งนั่นไม่ได้ต่ำกว่าระดับจักรพรรดิแท้เลย.

กว่าจะตั้งตัวได้,อู๋อานก็เห็นได้ในที่สุด,อาต้า,เป็นอาต้า,เขาอยู่ที่นี่?

เขาที่ลอยโด่งออกมา,ทั่วร่างปลดปล่อยปราณวิญญาณที่หนาแน่นออกมา,เพื่อป้องกัน,บอลเพลิงกว่า 30,000 ลูกที่พุ่งมาพร้อมๆกัน,ท้องฟ้าที่แดงฉานอาบไปด้วยเปลวเพลิง.

ม่านคุ้มกันระเบิดออกมาเสียงดัง,ร่างกายของเขาที่ถูกเผาไหม้ไปถึงชุดข้างใน,ทว่าก็ไม่นับว่าร้ายแรงนัก,ด้วยร่างกายระดับจักรพรรดิแท้,ย่อมแข็งแกร่งทรงพลังแน่นอน.

พรึด!

"ปัง!"

กระแสลมที่พัดเป่า,เปลวเพลิงที่ถูกพัดกระจาย,เผยให้เห็นร่างในชุดที่ขาดวิ่นกระเซอะกระเซิง.

สายตาของอู๋อานที่จับจ้องมองออกไป,มีประกายความโกรธเกรี้ยวแฝงอยู่.

ฝ่ามือ,ของอาต้าที่ปล่อยออกมาต้านเขานั้น,ซึ่งปรากฏคนอีกคนปรากฏขึ้นที่บนหัวของบุตรจื่อเห่า,ยืนอยู่ข้างๆหลิวอู๋ซ่าง.

อู๋อานที่โกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที,แน่นอนว่าไม่ได้โกรธเกรี้ยวต่ออาต้า,แต่เป็นอีกคนที่ยืนอยู่บนหัวของบุตรจื่อเห่า.

"จงซาน!!!"

อู๋อานตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น.

"ไม่เจอกันนานเลย,แม่ทัพอู๋อาน,ยังคงสบายดีอยู่นะ?"จงซานที่หัวเราะออกมาเบาๆ.

ใช่,ใช่แล้ว! ทุกอย่างเพราะว่าจงซาน,อู๋อานที่ได้กลายเป็นตัวตลกให้คนทั่วหล้าหัวเราะเยาะ,หากไม่เพราะเป็นคนสนิทของอ๋องจวีลู,เกรงว่าคงถูกลงโทษหนักเรียบร้อยแล้ว,อู๋อานในเวลานี้จึงเต็มไปด้วยความเกียจชังจงซานอย่างถึงที่สุด.

อู๋อานที่เหินลอยกลับไปยังตำแหน่งยอดเขาเดิมที่เขายืนอยู่,พร้อมขบฟันด้วยความโกรธ.

"เกลียดข้าขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.

"ข้าจะต้องเลาะเนื้อเฉือนกระดูกเจ้า!"อู๋อานแค่นเสียงอย่างดุร้าย.

"คนเกลียดข้ามีมากมาย,คนรักข้าก็มีมากมายเช่นกัน,ข้าจงซาน,จะเพิ่มเจ้าสักคน,ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย."จงซานยังคงกล่าวออกมาเสียงดังฟังชัดด้วยรอยยิ้ม.

จงซานเองก็เป็นคนที่แบ่งแยกชัดเจนระหว่างมิตรและศัตรู,เขาที่สามารถทำให้ฝ่ายตรงข้ามนั้นเสียจิตใจที่เยือกเย็น,ยกตัวอย่างกับคำพูดที่เขาเอ่ยออกมา,แม้ว่าจะดูเหมือนเขากล่าวออกมาด้วยความอหังการ,ที่จริงแล้วเขามีเจตนายั่วยุฝ่ายตรงข้าม,แน่นอนไม่ว่าจะเป็นใครก็ยากที่จะรักษาความสงบอยู่ได้.

เป็นความจริง,ว่านี่คือหนึ่งในกลยุทธ์สงครามที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามสูญเสียความเยือกเย็นในการตัดสินใจ.

"คารวะเซียนเซิง!"หลิวอู๋ซ่างที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น กล่าวต่อจงซาน.

เมื่อมีอาต้าคอยป้องกันอู๋อาน,จงซานย่อมไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล.เขาจ้องมองไปยังหลิวอู๋ซ่างและกล่าวว่า,"สามปีแล้ว,เจ้าไม่ทำให้ข้าต้องผิดหวัง."

"ขอบคุณเซียนเซิงที่สอนสั่ง,หากไม่ได้คำพูดของเซียนเซิงในวันนั้น,อู๋ซ่างวันนี้คงกลายเป็นบ้าไปแล้ว,เพราะว่าเซียนเซิง,ดังนั้นเสี่ยวเหยี่ยนและอู๋ซ่างจึงได้กลายเป็นสหายกัน."หลิวอู๋ซ่างกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"โฮ้ว?"จงซานที่ดวงตาเปล่งประกลาย,จ้องมองหลิวอู๋ซ่างที่แสดงท่าทางเคารพเทิดทูนเขา.

"หลิวอู๋ซ่าง,เจ้าต้องการที่จะออกไปสู่โลกกว้างหรือไม่?"จงซานที่สอบถามออกไป.

"หืม? เซียนเซิงมีเป้าหมายอะไรอย่างงั้นรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

"เจ้ายินดีที่จะออกไปโลกด้านนอกด้วยกันกับข้า,เดินทางเพื่อพิชิตใต้หล้า,ก่อตั้งยุคทอง,กอบโกยวาสนาฟ้าดิน,เคลื่อนสวรรค์,ต่อสู้เคียงข้างข้าหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังหลิวอู๋ซวัง.

กับคำพูดของจงซาน,หลิวอู๋ซ่างที่กลายเป็นงงงวยไปในทันที.

"ไม่ต้องรีบตอบ,เจ้าสามารถคิดได้,ตอนนี้ข้าคือผู้บัญชาการของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,หากว่าเจ้ามีความคิดเหมือนกับข้า,เช่นนั้นก็ค่อยมาบอกข้าก็แล้วกัน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มในทันที.

"ครับ,เรื่องนี้,ขอให้อู๋ซวังได้คิดซักนิด."หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวตอบในทันที.

"อืม,ตอนนี้,ให้หมาป่าทุกตน,ถอนกลับไปช้าๆ,ถอนตัวออกห่างจากภูเขานี้ก่อน.จงซานที่เอ่ยกับหลิวอู๋ซ่าง.

หมาป่าน้อยและหลิวอู๋ซวังที่ปรึกษาพูดคุยกัน,พร้อมกับปรึกษากับหมาป่าตนอื่นๆอีกหลายตน.

ท้ายที่สุด,ด้วยคำแนะนำจากหมาป่ายักษ์,เผ่าหมาป่าทั้งหมดก็ถอนกำลังไป.

เวลานี้พวกมันกำลังจากไปช้าๆ.

อู๋อานที่จ้องมองอยู่,มองเห็นเหล่าหมาป่าที่ถอนกำลังจากไป,เขาที่คิดว่าเป็นเพราะว่าหลิวอู๋ซ่าง,ต้องไม่ลืมว่าหลิวอู๋ซ่างนั้นยืนอยู่บนร่างของบุตรของจื่อเห่า,ทว่าสิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ,จงซานนั้นเป็นสูงศักดิ์สำหรับเผ่าหมาป่า.

เหล่าหมาป่ามากมายได้ถอนกำลังไปแล้ว,ถอนกำลังกลับขึ้นไปยังเทือกเขาช้าๆ.

จงซานที่จ้องมองไปยังเผ่าหมาป่าที่กลับไปยังเทือกเขา,ด้วยเทือกเขาที่สูงชันป่าหนาทึบ,พื้นที่ดังกล่าวนั้นเป็นพื้นที่อยู่อาศัยของเหล่าหมาป่าซึ่งสร้างความลำบากแก่เหล่ามนุษย์แน่นอน,ดังนั้นพื้นที่บนเทือกเขาจึงเหมาะที่จะใช้เป็นพื้นที่เหมาะสมในการต่อสู้ของเผ่าหมาป่ามากกว่า.

บนท้องฟ้ายังเกิดเสียงดังสนั่นราวกับจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ.

จวบจนหมาป่ามากมายที่ถอนตัวกลับไป,ทำให้การต่อสู้บนท้องฟ้าได้หยุดลง.

อ๋องจวีลู่และจื่อเห่าหลางเจียงที่เพ่งพิศกวาดตาจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น.

เคลื่อนทัพหมาป่าหลายหมื่น? ใครเป็นคนสั่งการให้หมาป่าหลายหมื่นถอนกำลังไป? แม้แต่อ๋องจวีลูยังไม่เข้าใจเช่นกัน,ไม่ใช่ว่าจะมีเพียงหลางเจียงที่สามารถเคลื่อนกำลังหมาป่าหรอกรึ?จื่อเห่าหลางเจียงเองก็งงงวยเช่นกัน,เสี่ยวเหยี่ยนไม่มีทางออกคำสั่งให้หมาป่าถอยได้แน่.

"ฟิ้ว!"

"ฟิ้ว!"

อ๋องจวีลู่และจื่อเห่าหลางเจียงที่แยกจากกัน,บินไปยังพื้นที่ทั้งสองฝั่ง.

กับสิ่งที่เกิดขึ้น.

ทำให้พวกเขาได้แต่ขมวดคิ้วไปมา.

อ๋องจวีลู่ที่หรี่ตาจ้องมอง,คาดไม่ถึงสองคนที่เขารู้จัก,จะมาพบที่นี่.

ส่วนจื่อเห่าหลางเจียง,เขาที่หดตาจ้องมอง,เพราะว่าเขารับรู้เบื้องหลังจงจงซานดี,ก่อนหน้านี้เสียวเหยี่ยนเคยเล่าให้เขาฟัง.

ความแตกต่างระหว่างหมาป่าและหมาบ้านรึ?กับมุมมองดังกล่าว,ได้เปลี่ยนแปลงเสียวเหยี่ยนเป็นอย่างมาก,ดูเหมือนว่าจะทำให้บุตรของเขาเติบโตขึ้น.

"จื่อเห่า."จื่อเห่าหลางเจียงที่กล่าวออกมา ทว่าท่าทางนั้น,ไม่ได้แสดงท่าทีเคารพแต่อย่างใด.

"จงซาน!"จงซานที่กล่าวแนะนำตัว.

"จงซาน!!!!" อ๋องจวีลูที่ตะโกนออกมาเสียงดังเช่นกัน.

"อ๋องจวีลู่!"จงซานที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.

"ทุกคนเตรียมพร้อม,เล็งศรไปยังจงซาน."อ๋องจวีลูที่สั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาตัวเองในทันที.

"ครับ!"เหล่าทหาร 100,000 นาย,50,000 นาย,ที่เล็งศรปราณทะลวงเล็งไปยังจงซาน.

ตราบเท่าที่ได้รับคำสั่ง,จงซานจะต้องถูกยิงด้วยศรปราณนับหมื่นอย่างแน่นอน.

ในเวลานี้,อ๋องจวีลูที่เผยยิ้มออกมานิดๆ,"จงซาน,ข้าเสียดายความสามารถของเจ้า,เจ้ายินดีที่จะรับใช้ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีของข้าหรือไม่?"

"เสียดายความสามารถของข้ารึ? ก่อนหน้านี้นำกองกำลังกว่า 8 ล้านคนล้อมสังหารข้า...คืออะไร?"จงซานที่กล่าวสอบถามอ๋องจวีลู่.

"เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป,ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี,ข้ารับรองมรรคาอ่อนนุ่มกับเจ้าได้."อ๋องจวีลูเอ่ย.

"หากว่าข้าไม่สนใจล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"หากเจ้าไม่เข้าร่วม,ศรปราณ 50,000 ดอกจะถูกยิงหมายเอาชีวิตเจ้าในทันที."อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาอย่างดุร้าย.

"ถุยยย!"จื่อเห่าหลางเจียงแค่นเสียงอย่างเย็นชา.

ส่วนอาต้าที่ออกมาขวางหน้าจงซานในทันที.

"เจ้ามั่นใจเหรอว่าข้าไม่สามารถสังหารเจ้าได้,หากข้าลงมือเต็มทีล่ะก็,ข้าขวางอาต้า,ส่วนจื่อเห่าเป็นอู๋อานออกไปขวาง,แล้วทหาร 1 แสนนาย,เป้าหมายเดียวก็คือสังหารเจ้า,เจ้าเชื่อใหมว่าข้าทำจะทำสำเร็จ? ฮ่าฮ่าฮ่า."อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมและหัวเราะออกมาเสียงดัง.

"ต้องการซื้อคนผู้หนึ่ง,แต่กับมีเบี้ยเพียงเล็กน้อย,เหมือนของทานต้องการซื้ออำนาจและความมั่งคั่ง,ไร้ซึ่งความจริงใจ."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.

"ฮึมๆๆ! แส่หาความตาย!"อ๋องจวีลูที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"คริ-คริ,อ๋องจวีลู่,จงซานเขากล่าวถูกแล้ว,เงื่อนไขของเจ้ามันต่ำเตี้ยจนเกินไป."ไม่ไกลออกไปบนยอดเขาแห่งหนึ่งที่ไกลออกไป,เสียงหัวเราะที่สดใสเจื้อยแจ้วดังขึ้นมา.

กับเสียงดังกล่าวกลายเป็นจุดสนใจของคนทุกคน,ทำให้พวกเขาต้องจ้องมองออกไปยังภูเขาดังกล่าวในทันที.

บนภูเขาลูกดังกล่าว,ปรากฏหญิงสาวในชุดสีดำที่บินขึ้นมาช้าๆ.

เนียนโหยวโหยว,นางที่ถือแส้ยาวในมือ.

ไม่คิดเลยว่าเนียนโหยวโหยวจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่,การที่นางออกมาในเวลานี้,ไม่รู้ว่ายืนอยู่ข้างใหน,เนียนโหยวโหยว,มีพลังจักรพรรดิแท้,แน่นอนว่าจะกลายเป็นฝ่ายพลิกกลับสถานการณ์ในแต่ละฝั่งในทันที.

"เนียนโหยวโหยว?"อ๋องจวีลูที่ขมวดคิ้วเอ่ยออกมา.

เนียนโหยวโหยวที่บินลอยตรงไปอยู่ข้างๆจงซานอย่างคาดไม่ถึง.

จื่อเห่าหลางเจียงที่กำลังจะลังมือ,จงซานที่กล่าวห้ามเอาไว้,"ไม่เป็นไร!"

จื่อเห่าหลางเจียงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เนียนโหยวโหยวอยู่ฝ่ายเดียวกับจงซานอย่างงั้นรึ?

"จงซาน,เจ้าไปที่ใหนก็สร้างความวุ่นวายที่นั่นจริงๆเลย."เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"แม่นางเนียนโหยวโหยว,กล่าวล้อข้าแล้ว."จงซานที่กล่าวทักทักทายอย่างสุภาพ.

"ใครบอกเจ้าให้เรียกแม่นางเนียนโหยวโหยว,ต้องเรียกโหยวโหยวถึงจะถูก,"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวแสดงท่าทางออดอ้อน.

ทุกๆคนที่จ้องมองด้วยท่าทางแปลกๆไปยังเนียนโหยวโหยว,รู้สึกแปลกๆ,กับสาวงามที่ปรากฏขึ้นมาในทันทีทันใด,ราวกับว่านางกำลังไล่ตามจงซานอยู่,ทว่าดูเหมือนว่าจงซานจะไม่ให้ความสนใจนางเท่าใดนัก.

สำหรับจงซานนั้น,เข้าใจดีว่าเนียนโหยวโหยวกำลังแสดงละครอยู่,ทว่าไม่รู้ว่านางกระทำการเช่นนี้กับเขานั้น,นางมีจุดประสงค์ใดกันแน่?

"เนียนโหยวโหยว?"อ๋องจวีลูที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว.

เนียนโหยวโหยวที่เผยยิ้ม,หันหน้าจ้องมองไปยังฝั่งของอ๋องจวีลู่,"อ๋องจวีลู,ข้าพูดผิดตรงใหน,จงซานคือจวอหงวนลำดับหนึ่งของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,เจ้าต้องการให้เขาสละตำแหน่งจวอหงวนลำดับหนึ่งของต้าโหลว,แล้วไปเป็นขุนนางต๊อกต๋อยของราชวงศ์ราชันย์ต้าโหยว?ไม่ใช่ว่าขอทานกำลังซื้อความมั่งคั่งและอำนาจอยู่รึ? เบี้ยของเจ้ามันต่ำซะเหลือเงิน."

"จวอหงวนลำดับหนึ่ง?"อ๋องจวีลูที่ชำเลืองมองตาโต.

ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังเนียนโหยวโหยวด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"จินปังต้าโหลวได้ประกาศออกมาแล้ว,จงซานกับบทความ"นทีสีชาด" บทความที่เรียกทัณฑ์สวรรค์,ชื่อของเขาได้ถูกประทับลงในโองการฟ้าของราชวงศ์สวรรค์,เขาที่ได้รับ,มรรคาอ่อนนุ่มในทันที,และยังเป็นผู้บัญชาการเมืองอู๋ซวัง,กับขุนนางกระจ้อยร่อยที่เจ้าเสนอมา,ต้องการซื้อตัวเขาจริงๆรึ? ถึงเจ้าออกจากตำแหน่ง,ให้เขาไปแทนที่เจ้า,คิดว่าจะยังมีใครต้องการไปรับใช้ราชวงศ์ราชันย์กัน?"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาช้าๆ.

金榜 jīn bǎng คือป้ายประกาศผู้ที่ผ่านการสอบจอหงวน หรือการสอบขุนนางในอดีต)

กับคำพูดของเนียนโหยวโหยวที่ทำให้ทุกคนจ้องมองจงซาน,บทความที่เรียกทัณฑ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?

ลำดับหนึ่งจวอหงวนอย่างงั้นรึ?

ทุกๆคนเชื่อคำพูดดังกล่าวแน่นอน,ทว่ากับทั้งสองฝั่งที่จดจ้องกันนี้,พวกเขาต้องการรู้ว่านางนั้นจะอยู่ฝั่งใหน?

"เนียนโหยวโหยว,เจ้าจะตอบแทนบุญคุณของต้ายวีของข้าหรือไม่? หรือว่าเจ้าจะเข้าข้างฝ่ายศัตรู?"อ๋องจวีลูที่แค่นเสียงอย่างเย็นชา.

"ตอบแทนบุณคุณ? ก่อนหน้านี้ข้าได้ทำไปเรียบร้อยแล้ว,อีกอย่างมันเป็นเรื่องของอาจารย์ข้ากับราชันย์องค์แรกต้ายวี,ในอดีตที่ผ่านอาจารย์ของข้าเองก็ได้ตอบแทนพวกเจ้าไปมากแล้ว,ตอนนี้นางได้ให้ข้าไปแจ้งคำตอบพวกเจ้าว่าหนี้บุญคุณนั้นไม่มีติดค้างกันแล้ว,เจ้าเป็นตัวอะไร,คิดที่จะตำหนิข้าเหรอ,ตอนนี้ข้าและต้ายวีเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย."เนียนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เจ้า,เขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า."อ๋องจวีลูที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.

"สตรีเป็นคนโลเลไม่แน่นอน,เจ้าไม่รู้รึ?"เนียนโหยวโหยวที่กล่าวล้อเผยยิ้มออกมา.

กับคำพูดดังกล่าว,ทำให้อ๋องจวีลู่หัวเสียเป็นอย่างมาก.

"ฮึ,ถอย!"อ๋องจวีลูออกคำสั่งในทันที.

แม้ว่าอ๋องจวีลูจะไม่มีเชาว์ปัญญาเทียบอี้เหยี่ยนหรือจงซานได้,ทว่าเขาที่ควบคุมกองทัพพิชิตดินแดนได้หลายแห่ง,ย่อมไม่ไร้สามารถแน่นอน,เขาสามารรถที่จะตัดสินใจถอยได้ในทันที,เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้เปรียบในการเผชิญหน้า,การจะเข้าต่อสู้,เขาจะต้อง คงความได้เปรียบเท่านั้น,หากมีโอกาสที่จะแพ้,อ๋องจวีลูไม่ลังเลใจแน่นอนที่จะถอย.

อ๋องจวีลูที่จากไปแล้ว,ไม่มีใครขวางทางเขาแน่นอน,จื่อเห่าหลางเจียงที่ยืนอยู่บนหมาป่ายักษ์ตนหนึ่ง,ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองออกไปด้วยสายตาที่เย็นชา.

"จงซาน,เจ้ารู้ใหมว่าทำไมข้าอยู่ที่นี่? มีเรื่องอะไรพิเศษที่นี่?"เนียนโหยวโหยวที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังจงซาน.

ส่วนจงซานนั้นไม่ได้ใส่ใจว่านางจะมาหรือจะไป,เพราะเขาเคยชินไปแล้ว.

"เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่,ข้ามีคำพูดจะปรึกษากับจื่อเห่า."จงซานเอ่ย.

"หืม?"เนียนโหยวโหยวที่ดวงตาเบิกกว้างก่อนที่จะพยักหน้า.

"อาต้า,เจ้าเองก็รออยู่ที่นี่."จงซานเอ่ย.

"เซียนเซิง,แต่ว่า...."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวลความปลอดภัยของจงซาน.

"โปรดวางใจ,ข้าไม่เป็นไร."จงซานตอบ.

จากนั้น,จงซานที่ขึ้นกระบี่เหิน,บินออกไป,ส่วนจื่อเห่าเองก็เข้าใจในทันที,พร้อมกับบินออกไปเช่นกัน,จงซานที่บนอยู่บนชั้นเมฆสีขาวซึ่งอยู่ไกลออกมานิดหน่อย,ด้วยการสะบัดมือ,ด้วยวิชาเฉพาะ,ได้ปิดบังเสียงที่อยู่รอบๆไปในทันที.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.